Για τη δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής για τον τόπο μας

Για τη δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής για τον τόπο μας

Οι εποχές είναι κρίσιμες, είναι ιστορικές και αυτό είναι γνωστό και κατανοητό από όλους. Σήμερα στη χώρα μας διαμορφώνεται η προοπτική της καθολικής υποδούλωσης της χώρας. Και για αυτό υπαίτιοι είναι όσοι στηρίζουν το μαύρο κυβερνητικό μέτωπο προδοτών και δοσιλόγων καθώς και οι νεοαποικιοκράτες της ΕΕ και ιδιαίτερα η κυβέρνηση της Γερμανίας και της Γαλλίας. Πίσω από αυτούς μια χούφτα κηφήνων τραπεζιτών, τα golden boys τους και φυσικά το ίδιο το χρήμα που διψά για την αναπαραγωγή του. Ετούτα είναι γνωστά.

Η πραγματικότητα όμως ποτέ δεν είναι άσπρο-μαύρο. Έτσι μαζί με αυτή την εικόνα, αναπτύσσεται και το διαλεκτικό της αντίθετο: η πάλη και ο αγώνας του λαού. Και πάλι γνωστό αυτό. Το ερώτημα δεν είναι φυσικά αν ο λαός αντιστέκεται. Δεν χρειάζεται και πολύ ανάλυση πως άμα χτυπάς το αγρίμι αυτό θα αντισταθεί. Το ερώτημα είναι “ποιος θα νικήσει”. Και για εμάς αυτό μετασχηματίζεται στο “τι πρέπει να κάνουμε ώστε να νικήσει ο λαός”.

Τι σημαίνει όμως να “νικήσει ο λαός”;

Είναι απλό: να διώξει την υπάρχουσα πολιτική εξουσία και να εγκαθιδρύση μια δικιά του. Όμως τα τελευταία χρόνια μάθαμε να αποδεχόμαστε ότι μιας μορφής κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ) θα είναι εξουσία και νίκη του λαού είναι να σταματήσει ένα νομοσχέδιο ή να διεκδικήσει μεγαλύτερο μισθό και δικαιώματα. Φυσικά αυτά είναι τεράστιας σημασίας διότι αλλάζανε την καθημερινότητα του κόσμου. Σήμερα όμως αυτή η αντίληψη δεν πιάνει τόπο διότι αυτοί δεν είναι διατεθιμένοι να μας χαρίσουν τίποτα και σε κάθε περίπτωση τι από όλα να σταματήσεις. Δεν εννοούμε ότι δεν έχει σημασία ο ειδικός αγώνας που έχει και παραέχει όπως και πάντα είχε διότι από εκεί ξεκινά η αντίσταση. Εννοούμε όμως ότι σε κάθε περίπτωση το πράγμα τώρα παίζεται συνολικά στην κοινωνία. Γνωστό και αυτό.

Άρα αφού το να νικήσει ο λαός σημαίνει να ανατρέψει αυτή την πολιτική εξουσία και να εγκαθιδρύσει τη δικιά του θα πρέπει να δούμε τι σημαίνουν αυτά τα ιδιαίτερα ερωτήματα. Πως θα γίνει η ανατροπή και πως θα αναπτυχθούν οι όροι για μια νέα πολιτική εξουσία του λαού. Και εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα. Γιατί άμα υπήρχε και καμιά πολύ σίγουρη συνταγή και σαφής θα είχε ήδη γίνει. Εξαρχής θέλουμε να πούμε ότι και εμείς εδώ δεν έχουμε συνταγή για το ερώτημα αυτό. Έχουμε μονάχα λίγες σκόρπιες σκέψεις. Πιστεύουμε όμως ότι οι σκόρπιες σκέψεις του κάθε ενός από εμάς στο τέλος φτιάχνουνε το Παζλ. Για αυτό κυρίαρχος μπορεί να είναι ο λαός.

Η ανατροπή μπορεί να γίνει τώρα!

Για να γίνει η πολιτική ανατροπή κατά τη γνώμη μας υπάρχουν καθοριστικά στοιχεία επιτυχίας. Το ένα είναι η εδώ και τώρα οργάνωση του λαού μέσα από κάθε δυνατό μόρφωμα, πλατεία, σωματείο, επιτροπή ή ότι άλλο. Οι μορφές και οι εκφράσεις αυτές του λαικού μετώπου έχουν αναμφίβολα να αντιμετωπίσουν 3 ερωτήματα: α) την οργάνωση του αγώνα, β) την αντιμετώπιση της συμπίεσης των όρων ζωής και της πείνας ή άλλων κακουχιών που χτυπάνε τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, γ) την συγκρότηση των βασικών επιδιώξεων, της “χάρτας άμεσων διεκδικήσεων” του λαού. Σε αυτή την υπόθεση δεν περισσεύει κανείς – απολύτως κανείς. Όποιος θέλει να αντισταθεί και να συντονιστεί, όποιος θέλει να αντιμετωπίσει έμπρακτα τα υλικά προβλήματα των γειτόνων του, όποιος θέλει το λαό ελεύθερο και κυρίαρχο στον τόπο του είναι μέσα. Αν λέει ότι τα θέλει αλλά δεν ενώνεται με τους από δίπλα του είναι στην καλύτερη αποπροσανατολισμένος. Άρα σήμερα οι συνελεύσεις των πλατειών, τα σωματεία, τα συνδικαλιστικά μέτωπα όπως το ΠΑΜΕ, οι λαικές επιτροπές διαφόρων μετώπων όπως το ΕΠΑΜ και άλλα πρέπει να είναι συγκροτούν ένα ενιαίο και συντονιζόμενο λαικό μέτωπο.

Το άλλο ζήτημα για την πολιτική ανατροπή πηγάζει από την προφανής κατανόηση της εποχής μας. Άμα ζούσαμε το 1200 θα σκεφτόμασταν να διώξουμε τον αυτοκράτορα και να φέρουμε κάτι άλλο που να συμμετέχουν και οι πολίτες. Σήμερα έχουμε την εξουσία στη βουλή. Έχουμε αυτή τη μορφή του αστικού πολιτικού συστήματος. Έχουμε όμως μια βουλή που ούτε στο ελάχιστο δεν εκφράζει την βούληση του λαού. Άρα απαιτείται μια πολιτική έκφραση που απαντά ισοδύναμα στους κυριάρχους αποδεικνύοντας στο πρόγραμμα της και στην πρακτική της ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την οργάνωση, τη διοίκηση και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Μιλάμε δηλαδή για την υπόθεση του πολιτικού μετώπου. Και πάλι εδώ παρά τα βήματα που έχουν γίνει κάπου φαίνεται ότι δεν γίνεται η τομή που απαιτείται. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (σημειώνουμε: διαφωνούμε εξαρχής με όσους βλέπουν αριστερό κόμμα και βγάζουν φλύκταινες παρά τις όποιες διαφωνίες μας με το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ) πιο πολύ δίνει σημασία στην περιγραφή των συνεπειών της κυρίαρχης πολιτικής παρά στην αντίστασση σε αυτήν. Ε από ένα σημείο και μετά πρέπει να έχουν καταλάβει ότι άμα περιγράφουν μόνο το αδιέξοδο της κατάστασης στο τέλος αντί να εμπνέουν αντίσταση απογοητεύουν. Ή και να μην απογοητεύουν άμα δεν βγουν να πούνε ότι ήρθε η ώρα να ανατρέψουν το μαύρο μέτωπο, αν δεν βγουν πρώτοι να αρνηθούνε ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να μας κυβερνά κάπου χάνεται ο ιστορικός ρόλος. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση είναι τρισυπόστατη... Υπάρχει η κυρίαρχη γραμμή που ακόμα δεν αρνείται την ανάγκη να είμαστε στην ΕΕ. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για τον Βενιζέλο και τη Μέρκελ: άμα πρέπει να είμαστε στην ΕΕ ακόμα και σήμερα, άμα δεν είναι καλό αλλά πρέπει (μεταφυσικά μάλλον) τότε και οι άλλοι έχουν ένα επιχείρημα. Στην τελική τα μέτρα αυτά μας τα λέει η διοίκηση της ΕΕ. Τι προτείνει ο Τσίπρας; Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στην ΕΕ; Γιατί τι είναι το σωματείο μας; Μετά υπάρχει και το Αριστερό Ρεύμα και οι άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που συμμετέχουν. Ο Π. Λαφαζάνης σταθερά αρθογραφεί για την ανάγκη στάσης πληρωμών και εξόδου από το Ευρώ μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το λέει και ακόμα και όταν ο Βενιζέλος τον ρωτά στη βουλή ο ίδιος δεν απαντά ότι “ναι ρε προδότη θέλουμε ξανά δικό μας νόμισμα και ανεξαρτησία”.

Τώρα όλα αυτά σημαίνουν ότι η αριστερά είναι ξεπουλημένη ως τέτοια όπως λέγετε σε μια εύκολη κριτική (συχνά από πρώην υποστηρικτές του δικομματισμού); Όχι. Σημαίνει ότι κουβαλά την εμπειρία της ήττας και άρα φοβισμένη κάθεται στις θέσεις και τις πρακτικές του χθες και όχι στις ανάγκες των καιρών. Είναι όμως αυτό ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ; Στο τέλος της ημέρας η ιστορία θα γράψει ποιος νίκησε και επίσης ο κόσμος δεν τρώει με αναλύσεις. Άρα σήμερα πρέπει να αλλάξει η πολιτική συγκρότηση των πολιτικών μορφωμάτων. Και σε αυτό έχουν γίνει κάποια βήματα. Υπάρχει σήμερα συζήτηση από δυνάμεις της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς, εξωκοινοβουλευτικής όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κοινοβουλευτικής όπως το Αριστερό ρεύμα. Έχουν σήμερα συγκροτηθεί πρωτότυπα εγχειρήματα όπως το ΕΠΑΜ που επίσης παλεύει πάνω στους άξονες της Στάσης Πληρωμών, της εξόδου από το Ευρώ, της λαικής κυριαρχίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Με ασφάλεια μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι αν διαμορφωνόταν μια πολιτική συμμαχία της πλειοψηφίας των αγωνιζόμενων δυνάμεων σε ένα πλαίσιο σαφούς εναντίωσης στη σύγχρονη Χούντα και στην Πολιτική της, μια συμμαχία με ελάχιστα σημεία την Πάλη για τη Στάση Πληρωμών και τη Διαγραφή του Χρέους, της εξόδου από το Ευρώ και της συγκρότησης ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, της εθνικής ανεξαρτησίας και λαικής κυριαρχίας, θα έβρισκε την πιο πλατιά λαική στήριξη! Ένα μέτωπο τέτοιο που θα ξεκινούσε με μια σαφή δήλωση άρνησης και ανυπακοής στην ψευδεπίγραφη κυβέρνηση και πάλης για την εδώ και τώρα ανατροπής της θα είχε τη λαική συμμαχία για να το επιβάλει. Και θα είχε και εκατομμύρια ανθρώπων στο δρόμο να το παλεύουν και εν τέλει να το επιβάλουν. Αυτό μπορεί να γίνει σήμερα δεν είναι ουτοπία! Η μόνη ελπίδα των δοσιλόγων είναι ότι η απέναντι πλευρά δεν μπορεί να συγκροτηθεί και να οργανωθεί! Ας τους διαψεύσουμε! Σήμερα είναι μέρες ιστορικής ευθύνης και όποιος δεν κουνιέται από την θέση του κάνει καλό στο καθεστώς!

Κυρίαρχος λαός ή μάζα;

Υπάρχουν πολλοί γελοίοι που πιστεύουν ότι οι μόνοι που μπορούν να διοικούν είναι οι τεχνοκράτες. Αυτοί αποκαλούν το λαό και τον απλό άνθρωπο “μάζα”. Τον κακό τους τον καιρό! Ο λαός με τη συλλογική του εμπειρία έχει την γνώση για να διοικήσει τη χώρα του και να ανασυγκροτήσει την παραγωγική της βάση με βάση αυτά που η κοινωνική πλειοψηφία έχει ανάγκη και όχι με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Γιατί όμως αυτό δεν γίνεται; Μα γιατί οι τεχνοκράτες είναι η “φάτσα” μιας κυρίαρχης τάξης που κατέχει τα μέσα για την εξουσία καθώς και το “know-how” που πηγάζει ότι αυτό το πράγμα το κάνει τους τελευταίους 2 αιώνες ενώ από την άλλη ο λαός ακόμα δεν είναι συγκροτημένος ως μια εν δυνάμει κυρίαρχη κοινωνική πλειοψηφία. Άρα μας κρατάνε τον καθένα στην ατομικότητα και τη μερικότητα του και έτσι φυσικό είναι ο καθένας μόνος του να μην νοιώθει ότι κατέχει τον τρόπο για να βάλει τον τόπο σε μια άλλη ρότα.

Στο δύσκολο αυτό το ερώτημα, στο “πως να αλλάξουμε έμπρακτα και να κάνουμε κουμάντο στον τόπο μας” θα πρέπει να συμβάλει όλος ο λαός. Υπάρχουν στο τόπο μας οι δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις που και γνωρίζουν τις ανάγκες του κόσμου σε σίτιση, ένδυση, οικεία, ρεύμα, νερό και όλα τα άλλα βασικά ήδη και που γνωρίζουν το πως αυτά μπορούν να παραχθούν. Λείπει όμως η οργάνωση και η πρωτοβουλία συγκρότησης επιτροπών που θα επεξεργάζονται και σταδιακά θα δοκιμάζουν εναλλακτικές προσεγγίσεις με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε φιλολαική κατεύθυνση. Πάνω σε αυτό το ερώτημα και πάλι όσοι ευαγγελίζονται μια άλλη οργάνωσ της κοινωνίας έχουν ευθύνη – ιδίως αν βρίσκονται σε οργανωμένους χώρους και δη αν είναι στην ηγεσία τους – να οργανώσουν αυτή την προσπάθεια. Να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους και συλλόγους που από το μετερήζι τους παλεύουν σε αυτή την κατεύθυνση και να διαμορφώσουν έτσι μια πρωταρχική μαγιά δυναμικού που οργανώνει αυτή την προσπάθεια. Μια προσπάθεια που εν τέλει θα την κάνει δικιά του ο ίδιος ο λαός. Διότι όλοι μαζί μπορούμε όχι απλά να οργανώσουμε την παραγωγική διαδικασία αλλά να της δώσουμε και το χαρακτήρα που πρέπει να έχει ώστε να εξυπηρετεί τις λαικές ανάγκες και όχι τον κυνισμό της κερδοφορίας μιας χούφτας τραπεζιτών ή μεγαλοεπιχειρηματιών. Και σε αυτό μπορεί όλος ο λαός με τον αγώνα του και τη δουλειά του να συμβάλει!

Κ.Α.

Το ποινικό μητρώο του ΔΝΤ (Επίκαιρα, 9 Φεβρουαρίου 2012)

Αναρτήθηκε από τον/την leonidasvatikiotis στο 10/02/2012

Οικονομική αποτυχία και κοινωνική καταστροφή σε 5 ηπείρους

Συντριβή δεκάδων εθνικών οικονομιών μέσω της βύθισής τους στην δίνη της ύφεσης, θάνατοι από πείνα 6 τουλάχιστον εκατομμυρίων ανθρώπων, έκρηξη της ανεργίας και της πορνείας, στατιστικές αλχημείες μπροστά στις οποίες ωχριούν τα «γκρικ στατίστικς», βίαιες κοινωνικές εκρήξεις που συνοδεύονται από επιχειρήσεις αιματηρής καταστολής με εκατοντάδες νεκρούς και ωμές πολιτικές παρεμβάσεις στο έργο των κυβερνήσεων συνθέτουν τα έργα και τις ημέρες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ενός οργανισμού που με την ίδρυσή του, το 1945, κλήθηκε να εγγυηθεί την μεταπολεμική οικονομική ισορροπία και τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά τα πρώτα του βήματα μετατράπηκε στο πιο φονικό εργαλείο του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού και της αμερικανικής ηγεμονίας.

Οικονομικός κίνδυνος

Τα πιο φαρμακερά βέλη κατά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τα έχει εξαπολύσει ο βραβευμένος με Νομπέλ, αμερικανός καθηγητής Οικονομικών, Τζόζεφ Στίγλιτς. «Το ΔΝΤ δεν έχει κάνει απλώς ελάχιστα για να αποτρέψει την κρίση, αλά είχε προωθήσει και την πολιτική της απορρύθμισης, η οποία περιελάμβανε την απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών και χρηματοπιστωτικών αγορών η οποία συνέβαλε στη δημιουργία της κρίσης και την ραγδαία εξάπλωσή της σε ολόκληρο τον κόσμο», γράφει ο αμερικανός καθηγητής στο πιο πρόσφατο βιβλίο του, με τίτλο Freefall. Συνεχίζει δε με τα εξής: «Ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας μιας αναπτυσσόμενης χώρας μού εκμυστηρεύθηκε μια άποψη κάθε άλλο παρά ασυνήθιστη: η χώρα του έπρεπε να βρεθεί στο έσχατο σημείο για να στραφεί στο ΔΝΤ. Έχοντας παρακολουθήσει από κοντά το ΔΝΤ κατανοούσα την απροθυμία κάποιων χωρών να του απευθυνθούν για χρήματα. Στο παρελθόν το ΔΝΤ παρείχε χρήματα αλλά μόνο υπό αυστηρούς όρους που στην πραγματικότητα επιδείνωναν ακόμη περισσότερο τις υφέσεις στις χώρες που πλήττονταν. Οι όροι αυτοί είχαν στόχο να βοηθήσουν τους δυτικούς πιστωτές να ανακτήσουν μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων τους απ’ ότι θα ήταν δυνατό, και όχι να βοηθήσουν την πληττόμενη χώρα να διατηρήσει την οικονομική της ευρωστία». Μακρύ χέρι των πιστωτών, ασπίδα προστασίας των τραπεζών είναι με άλλα λόγια το ΔΝΤ σύμφωνα με τον Τζόζεφ Στίγκλιτς!

Οι δεσμοί αίματος που διατηρεί το ΔΝΤ με τις μεγάλες τράπεζες, υπηρετώντας τα συμφέροντα τους, αποκαλύφθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο το 2006 στην Αργεντινή. Πέντε σχεδόν χρόνια αφότου η Αργεντινή, ο πάλαι ποτέ καλός μαθητής, έγινε παράδειγμα προς αποφυγή κηρύσσοντας στάση πληρωμών στους δανειστές του, όπως αποκαλύπτει η Νάομι Κλάιν στο βιβλίο της «Το δόγμα του Σοκ – η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής» (εκ. Α.Α. Λιβάνη) ο διακεκριμένος ιστορικός Αλεχάντρο Όλμος Γκαόνα απέδειξε πως «ολόκληρο το πρόγραμμα της θεραπείας – σοκ που επιβλήθηκε στην Αργεντινή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε εκπονηθεί κρυφά από την JP Morgan και την Citibank, τους δύο μεγαλύτερους ιδιώτες πιστωτές της Αργεντινής» και περιλαμβανόταν σε ένα κείμενο 1.400 σελίδων!

Ως «τράπεζα των τραπεζών» χαρακτηρίζει το ΔΝΤ κι ένας ακόμη μελετητής, ο Ρίτσαρντ Πιτ, στο βιβλίο του «Ανόσια Τριάδα, ΔΝΤ – Παγκόσμια Τράπεζα – ΠΟΕ» (εκδ. Α.Α. Λιβάνης). Στο ιδιαίτερα διαφωτιστικό βιβλίο του μάλιστα εντοπίζει χρονικά τον μετασχηματισμό του οργανισμού στην σημερινή του μορφή και την ανάληψη εκτεταμένης δράσης υπό την μορφή της «διάσωσης χωρών» την επαύριο της πρώτης πετρελαϊκής κρίσης όταν για πρώτη φορά άρχισε να αμφισβητείται η ικανότητα πολλών χωρών να αποπληρώσουν τα δάνεια που είχαν λάβει λίγα χρόνια πριν όταν «με πρωτοπόρο τη Citicorp, μια αμερικανική εμπορική τράπεζα με έδρα τη Νέα Υόρκη, οι τράπεζες προχώρησαν σε ευρύτατο δανεισμό του Τρίτου Κόσμου, στα τέλη της δεκαετίας του ‘60»!

Κοινωνική γενοκτονία

Για χάρη λοιπόν των τραπεζών επιβλήθηκαν τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ. Η πρώτη χώρα η οποία έκανε χρήση των ρευστών διαθεσίμων του ΔΝΤ ήταν η Αγγλία που την περίοδο 1947 – 1971 άντλησε 7,25 δις. δολ. καταβάλλοντας το απαραίτητο κοινωνικό κόστος. Παρότι μάλιστα οι όροι που της επιβλήθηκαν ισοδυναμούσαν με …χάδια, σε σύγκριση με τα δρακόντεια μέτρα που απαιτούνταν από τις χώρες του νότιου ημισφαιρίου στη συνέχεια, γρήγορα οι χώρες του βορρά βλέποντας το τίμημα που κατέβαλε η Αγγλία εξοβέλισαν το ΔΝΤ από τις διαθέσιμες πηγές κάλυψης των χρηματοδοτικών τους αναγκών. Έτσι για παράδειγμα η Γαλλία απέρριψε το ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ το 1983, σταθμίζοντας τις επιπτώσεις που θα είχε στο εσωτερικό της. Η «χαρά» επομένως των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής έμεινε εξ ολοκλήρου για τον Τρίτο Κόσμο, μετατρέποντας το ΔΝΤ σε όργανο οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του Πρώτου Κόσμου επί του Τρίτου. Μια διαδικασία που χαρακτήρισε την δράση του ΔΝΤ από τη δεκαετία του 1970 μέχρι και του 2000, προκαλώντας αλλεπάλληλες κοινωνικές εκρήξεις. Ο λόγος έγκειται στα μέτρα τα οποία ζητούσε το ΔΝΤ προκειμένου να εγκρίνει τις χρηματοδοτήσεις: περικοπή κοινωνικών δαπανών και επιδοτήσεων προς τους φτωχούς, μαζικές απολύσεις, αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο εθνικών βιομηχανιών και τραπεζών ή ξεπούλημά τους στο διεθνές κεφάλαιο, κοκ.

Στην ιστορία για παράδειγμα έχουν περάσει οι ακόλουθες κοινωνικές εκρήξεις, γνήσιο δημιούργημα του ΔΝΤ: στην Αργεντινή, πολύ πριν το Αργεντινάσο που έγινε τον Δεκέμβριο του 2011, τον Μάρτιο του 1976 πραγματοποιήθηκε μαζική απεργία ενάντια στην απόφαση που έλαβε η κυβέρνηση κατ’ εντολή του ΔΝΤ να παγώσει τους μισθούς. Τον Ιανουάριο του 1977 η Αίγυπτος συγκλονίστηκε από μαζικές ταραχές μετά την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καταργήσει τις επιδοτήσεις σε βασικά τρόφιμα ώστε να μειωθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Μετά τη δολοφονία από την αστυνομία 24 ατόμων η κυβέρνηση τελικά υποχώρησε. Τον Ιούλιο του 1981 μια ανάλογη απόφαση της μαροκινής κυβέρνησης για κατάργηση των επιδοτήσεων στα τρόφιμα οδήγησε σε ακόμη πιο βίαιες ταραχές με τους νεκρούς να ξεπερνούν τους 600. Πενήντα σχεδόν άτομα έχασαν τη ζωή τους και στη Δομινικανική Δημοκρατία όταν ξέσπασαν διαμαρτυρίες ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τις επιδοτήσεις ακόμη και στα φάρμακα. Πολλά χρόνια διήρκεσαν οι διαμαρτυρίες και στην Νιγηρία, που ξεκίνησαν το 1988, όταν στο πλαίσιο των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής καταργήθηκαν οι επιδοτήσεις σε καύσιμα και τρόφιμα. Καμιά χώρα όμως δεν πλήρωσε τόσο βαρύ φόρο αίματος όσο η Βενεζουέλα το 1989, όταν σκοτώθηκαν από την αστυνομία εκατοντάδες διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης και του ΔΝΤ να καταργήσουν τις επιδοτήσεις στα καύσιμα που οδήγησε σε απότομη άνοδο της τιμής τους. Εξαίρεση αποτέλεσε η Ινδονησία, δέκα σχεδόν χρόνια αργότερα, όταν η πρωτοφανούς βιαιότητας κρίση που προκάλεσαν οι πολιτικές του ΔΝΤ οδήγησε σε εθνοτικές συγκρούσεις επιφέροντας τον θάνατο 12.000 ατόμων.

Επιχειρώντας να κάνει έναν απολογισμό του κοινωνικού κόστους της ασιατικής κρίσης η Νάομι Κλάιν επικαλείται την «Διεθνή Οργάνωση Εργασίας που υπολογίζει ότι 24 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους την εν λόγω περίοδο και ότι το ποσοστό της ανεργίας στην Ινδονησία αυξήθηκε από 4% σε 12%. Στην Ταϋλάνδη χάνονταν 2.000 θέσεις εργασίας καθημερινά στο αποκορύφωμα των “μεταρρυθμίσεων” (60.000 μηνιαία). Στη Νότια Κορέα απολύονταν 300.000 εργαζόμενοι κάθε μήνα, κυρίως εξ αιτίας της εντελώς περιττής απαίτησης του ΔΝΤ για δημοσιονομικές περικοπές και αύξηση των επιτοκίων. Μέχρι το 1999 τα ποσοστά ανεργίας στη Νότια Κορέα και στην Ινδονησία είχαν σχεδόν τριπλασιαστεί μέσα σε διάστημα δύο μόνο ετών. Όπως συνέβη και στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 1970, αυτό που αφανίστηκε στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας ήταν ο πιο αξιοσημείωτος παράγοντας του “θαύματος” που είχε σημειωθεί στην περιοχή: η μεγάλη και αναπτυσσόμενη μεσαία τάξη. Πίσω από τα στατιστικά στοιχεία κρύβονται ιστορίες σκληρών θυσιών και απεγνωσμένων αποφάσεων» συνεχίζει η καναδή συγγραφέας. «Όπως συμβαίνει πάντα, οι γυναίκες και τα παιδιά ήταν τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης. Πολλές οικογένειες που ζούσαν στην ύπαιθρο τόσο στις Φιλιππίνες όσο και στη Νότια Κορέα πουλούσαν τις κόρες τους σε δουλέμπορους, οι οποίοι τις διοχέτευαν σε κυκλώματα πορνείας στην Αυστραλία, στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Στην Ταϋλάνδη οι υπεύθυνοι για τη δημόσια υγεία ανέφεραν μια αύξηση της τάξης του 20% στην παιδική πορνεία μέσα σε ένα μόλις έτος – το επόμενο έτος μετά τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλε το ΔΝΤ».

Ένας πρόχειρος απολογισμός των νεκρών που έχουν αφήσει πίσω τους συνολικά οι πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ όλες αυτές τις δεκαετίες τους υπολογίζει σε 6 εκατομμύρια άτομα! Ο αριθμός αυτός χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από έναν «αποστάτη» του ΔΝΤ, τον Ντάβισον Μπαντού, (τεχνοκράτη του διεθνούς οργανισμού που όταν είδε τα αποτελέσματά των υποδείξεών του παραιτήθηκε) στην επιστολή παραίτησής του προς τον τότε γενικό διευθυντή του οργανισμού, Μισέλ Καμντεσύ.

Ελλάδα όπως Τρινιδάδ και Μπενίν

Ο Ντάβισον Μπαντού αποκαλύπτει κι άλλα ενδιαφέροντα στην συγκλονιστική επιστολή του (με τίτλο «Αρκετά» όπου μεταξύ άλλων λέει πως «δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο για να καθαριστώ απ’ όλα όσα έκανα εν ονόματί σας») όπως για παράδειγμα τις στατιστικές αλχημείες που χρησιμοποιούσε το ΔΝΤ για να φουσκώσει διάφορα μεγέθη, προκαλώντας τεχνητές κρίσεις που εμφάνιζαν την προσφυγή στους μηχανισμούς του ως μονόδρομο. Ειδικότερα αποκάλυψε το «μαγείρεμα» που έκανε το ΔΝΤ στα δημοσιονομικά μεγέθη του πλούσιου σε πετρέλαιο Τρινιδάδ και Τομπάκο ώστε η θέση του να εμφανίζεται ασταθής και η παραγωγικότητά του χαμηλή. Οποιαδήποτε ομοιότητα φυσικά με την περίπτωση της Ελλάδας (όπου η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έσπευσε να τοποθετήσει στην ηγεσία της στατιστικής υπηρεσίας τον Α. Γεωργίου που υπηρετούσε στις τάξεις του ΔΝΤ επί χρόνια) είναι καθαρά συμπτωματική…

Αποτέλεσμα …σύμπτωσης είναι και οι ομοιότητες που εμφανίζει ο διορισμός του Λουκά Παπαδήμου στην Ελλάδα με την ανάδειξη μιας «νέας γενιάς ηγετών που δεν είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους και είναι εξ ίσου αφοσιωμένοι στον παγκόσμιο και στον τοπικό καπιταλισμό που έχει αρχίσει ν’ αναρριχάται στην εξουσία. Πρόκειται για φλύαρους τεχνοκράτες που είναι δημιουργήματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας». Η χώρα αναφοράς εδώ είναι το …Μπενίν της Αφρικής και το απόσπασμα προέρχεται από το συλλογικό έργο Η μαύρη βίβλος του καπιταλισμού (εκδ. Α.Α. Λιβάνη).

Το ΔΝΤ δεν είναι υπόλογο μόνο για τις ολέθριες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές παρεμβάσεις του αλλά επίσης και για τη στήριξη που πρόσφερε στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της Ουάσινγκτον. Ο Τζον Πέρκινς για παράδειγμα, στην Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου (εκδ. Αιώρα) σχολιάζει την μεταπολεμική οικοδόμηση του Ιράκ με την βοήθεια ενός άρθρου των New York Times (με ημερομηνία 18 Απριλίου 2003) όπου αναφέρεται: «οι Ιρακινοί θα συνεργαστούν στη συνέχεια με την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οργανισμούς πάνω στους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκούν σημαντική επιρροή, με σκοπό την ανοικοδόμηση της χώρας»! Η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ στο ρόλο του ιεραπόστολου και του εμπόρου που συνόδευαν τους μισθοφόρους…

Έχοντας να υπηρετήσει τόσο ιδιοτελείς σκοπούς το ΔΝΤ δεν είναι τυχαία η παταγώδης και επαναλαμβανόμενη πλέον αποτυχία του να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις κρίσεις, που είναι ο επίσημος στόχος των παρεμβάσεών του. «Οι πολιτικές του ΔΝΤ όχι μόνο επέτειναν τις οικονομικές υφέσεις, αλλά ήταν εν μέρει υπεύθυνες και για την εκδήλωσή τους», τονίζει ο Τζόζεφ Στίγκλιτς στο βιβλίο Μεγάλη αυταπάτη (εκδ. Α.Α. Λιβάνη). Σε άλλο δε σημείο αναφέρει: «η άποψη που επικρατεί σε μεγάλο μέρος του αναπτυσσόμενου κόσμου και την οποία συμμερίζομαι είναι ότι το ίδιο το ΔΝΤ έχει γίνει περισσότερο μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι χώρες παρά της λύσης του. Πράγματι, σε πολλές από τις χώρες που έπληξε η κρίση, τόσο οι απλοί άνθρωποι όσο και οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης και ο επιχειρηματικός κόσμος συνεχίζουν να αναφέρονται στην οικονομική και κοινωνική θύελλα που έπληξε τα έθνη τους ως “το ΔΝΤ” – με τον ίδιο τρόπο που θα έλεγε κανείς “η πανούκλα” ή η “Μεγάλη ύφεση”. Η ιστορία χωρίζεται σε “προ ΔΝΤ” και “μετά ΔΝΤ” περίοδο, όπως ακριβώς οι χώρες που ερημώνονται από ένα σεισμό ή κάποια άλλη φυσική καταστροφή χρονολογούν τα γεγονότα “πριν” και “μετά” το σεισμό».

Ευστοχία 15 στα 134!

Τέλος, κορυφαίο παράδειγμα που δείχνει τον βαθμό επικινδυνότητας των συνταγών του ΔΝΤ αποτελούν οι επίσημες ομολογίες αποτυχίας του. Χαρακτηριστικότερη όλων είναι μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 1999 κι εκπονήθηκε για λογαριασμό του συντηρητικού αμερικανικού ιδρύματος Χέριτατζ η οποία καταλήγει στο εξής απίστευτο από πρώτη ματιά συμπέρασμα: «Οι 48 από τις 89 λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες που έλαβαν χρήματα από το ΔΝΤ μεταξύ του 1965 και του 1995 δε βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι πριν. 32 απ’ αυτές τις 48 χώρες είναι φτωχότερες απ’ ότι πριν και 14 απ’ αυτές τις 32 χώρες έχουν οικονομίες οι οποίες συρρικνώθηκαν κατά τουλάχιστον 15% από την εποχή που προηγήθηκε του πρώτου δανείου ή της προσφυγής στο ΔΝΤ». Σοβαρή κριτική ασκεί ακόμη και το αμερικανικό Γενικό Λογιστήριο στο ΔΝΤ και ειδικότερα στην ετήσια έκθεση του διεθνούς οργανισμού για την παγκόσμια οικονομία η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτηρίζεται ως παραπλανητική καθώς «έχει άσχημο ιστορικό ως προς την πρόβλεψη υφέσεων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι άμεσα συνδεδεμένες με μια χρηματοπιστωτική κρίση. Το διάστημα μεταξύ 1991-2001, από τις 134 υφέσεις που καταγράφηκαν σε αναπτυσσόμενες χώρες, πρόβλεψε σωστά μόλις τις 15, για τις υπόλοιπες 119 υφέσεις είχε προβλέψει αύξηση του ΑΕΠ και σε αυτές συμπεριλαμβάνονταν μεγάλες υφέσεις που οδήγησαν στην μεξικάνικη και την ασιατική κρίση»!

Κατά συνέπεια η αστοχία που παρατηρείται στην Ελλάδα με τα αλλεπάλληλα Μνημόνια δεν είναι εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Παντού το ΔΝΤ απέτυχε να διασφαλίσει την βιωσιμότητα των οικονομιών, πέτυχε όμως να εγγυηθεί την βιωσιμότητα των τραπεζών και την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου. Αυτός είναι τελικά ο λόγος ύπαρξής του…

         

                                           AΝΑΤΡΟΠΗ  ΤΩΡΑ  με συγκεκριμενες προτασεις                                                        

Εμείς σαν ΕΠΑΜ αντί να μείνουμε σε μια γενικόλογη και αφηρημένη επίκληση στους αγώνες για την αποτροπή των μέτρων, κάναμε μια πολύ συγκεκριμένη και άμεσα υλοποιήσιμη πρόταση:

Πρώτον: Μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί ένα ενιαίο μέτωπο όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων, εδώ και τώρα με κύριο και βασικό πρόταγμα την ακύρωση των συμφωνιών ξεπουλήματος λαού και χώρας.

Δεύτερο: Να παραιτηθούν οι δυνάμεις, που έστω και στα λόγια έχουν αντιταχθεί στις συμφωνίες, από το κοινοβούλιο ώστε να βαθύνει η πολιτική κρίση και να υπογραμμιστεί το πρόβλημα νομιμοποίησης της υπάρχουσας Βουλής και κυβέρνησης.

Τρίτο: Το σύνολο των αντιμνημονιακών δυνάμεων να μιλήσουν εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και να απαιτήσουν την εδώ και τώρα την διάλυση της Βουλής έτσι ώστε να πάμε με δημοκρατικούς όρους σε άμεσες εκλογές.

Τέταρτο: Να καλέσουν τις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία να μην επέμβουν στην πολιτική διαμάχη και προασπιστούν την δημοκρατία στο πλευρό του λαού.  

Στην πράξη το κάλεσμα αφορά στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες αντί να κάθονται και να ασκούν νομοταγή αντιπολίτευση από την κοινοβουλευτική γωνιά τους, να προχωρήσουν άμεσα στην δημιουργία συνθηκών δυαδικής εξουσίας σε μια χώρα όπου το καθεστώς ανωμαλίας και εκτροπής έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο κοινοβουλευτικό όριο.

Κανενός είδους ενότητα οργανωτική, πολιτική, ή ιδεολογική δεν προϋποτίθεται για μια τέτοια κίνηση ενιαίου μετώπου. Πρόκειται για μια κίνηση που θα επιβάλει τις εκλογές με τους όρους του λαϊκού κινήματος και όχι με τους όρους των Μερκοζί και των ντόπιων δοσιλόγων. Όταν επιτευχθεί ο στόχος η κάθε αντιμνημονιακή δύναμη μπορεί να προχωρήσει μόνη της, ή μαζί με άλλες κατά πώς νομίζει στην εκλογική αναμέτρηση.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Και βέβαια. Αρκεί να συμφωνήσουν οι ηγεσίες των λεγόμενων κομμάτων της αριστεράς, διότι αυτές αποτελούν το βασικό εμπόδιο σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία ενιαίου μετώπου έχει υπάρξει κατά καιρούς.

Συμφωνούν μ’ αυτήν; Όχι. Αντιπροτείνουν κάτι άλλο; Ναι. Ζητούν και οι δυο εκλογές και όποιος αποδέχεται τα δικά τους προτάγματα να μπει στα ψηφοδέλτιά τους. Από ποιον ζητούν εκλογές; Από τον Παπαδήμο και τον Παπούλια. Ζητούν δηλαδή εκλογές όποτε και όπως βολεύει το καθεστώς. Νομιμοποιώντας έτσι το καθεστώς και διασφαλίζοντας στην πράξη ότι η επόμενη Βουλή θα είναι συνέχεια της σημερινής, όπως ακριβώς θέλει ο Βενιζέλος και τα μεγάλα αφεντικά της ΕΕ.

Και μέχρι να μας επιτρέψουν τις εκλογές, τι κάνουμε; Καταδικάζουμε μεγαλοφώνως τις επιβαλλόμενες πολιτικές, καταγγέλουμε εκ του ασφαλούς, δίνουμε εικονικές μάχες οπισθοφυλακής για να συντηρούμε την αυταπάτη στα μέλη και τους οπαδούς μας ότι κάτι κάνουμε και για όλα τα υπόλοιπα δεν μας καίγεται καρφί. Στάχτη και μπούρμπερη αν ξεπουληθεί η χώρα, ας κόψει τον λαιμό του ο λαός. Ίσως ο λαός να μην μπορεί να περιμένει, αλλά οι ηγεσίες μπορούν. Οι ηγεσίες της αριστεράς μπορούν να περιμένουν πότε θα τους δώσει την άδεια το «μαύρο μέτωπο» να πάνε σε εκλογές. Αν τους την δώσει ποτέ! Κι αν μέχρι τότε ο μισός πληθυσμός θα σέρνεται στην πλήρη ανέχεια και ο άλλος μισός θα βιώνει συνθήκες δουλοπαροικίας, δεν τρέχει τίποτε. Αρκεί οι κομματικοί μηχανισμοί να είναι νόμιμοι και το κρατικό χρήμα να τρέχει.

Ανακοίνωση της Π.Γ. του ΕΠΑΜ: ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ!

Ανακοίνωση της Π.Γ. του ΕΠΑΜ: ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ!

Την Κυριακή 12/2, ημέρα της δραματικής επετείου της συμφωνίας της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του 1945, που έστρωσε τον δρόμο για τον εμφύλιο, επέλεξαν το δωσιλογικό πολιτικό προσωπικό και τα ξένα κέντρα που επιβουλεύονται την ύπαρξή μας για να ολοκληρώσουν το συμβόλαιο ξεπουλήματος του λαού και της χώρας.

Η νίκη τους, παρ’ όλα αυτά, είναι πύρρεια. Ο λαός, παρά την συνεχή κατατρομοκράτησή του από τα κατοχικά ΜΜΕ, ξεχύθηκε σαν ποτάμι στους δρόμους, συγκλίνοντας από παντού στο Σύνταγμα πολύ νωρίτερα από την καθορισμένη ώρα. Το καθεστώς, τρομαγμένο από την πρωτοφανή λαϊκή οργή και συμμετοχή, εξαπέλυσε απρόκλητα και απροκάλυπτα την επίθεσή του, ενώ ακόμα δεκάδες χιλιάδες πολίτες δεν είχαν καν φτάσει στο κέντρο ή βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στους σταθμούς των τραίνων, τα οποία ξεχείλιζαν από κόσμο και δεν σταματούσαν.

Αφού δεν σεβάστηκαν ούτε την συγκινητική παρουσία δύο βετεράνων της εθνικής αντίστασης, του Μανώλη Γλέζου και του Μίκη Θεοδωράκη, έπνιξαν τους πάντες στα χημικά, την στιγμή που στο Σύνταγμα και τις κεντρικές λεωφόρους δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα και ο κίνδυνος ασφυξίας ήταν τεράστιος.

Ο λαός σύσσωμος αντιστάθηκε με κάθε μέσον στις δολοφονικές επιθέσεις των πραιτωριανών και τις ενέργειες των παρακρατικών μηχανισμών, από τις 5μιση το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα, παραμένοντας συνέχεια στους δρόμους.

Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της 12^ηςΦεβρουαρίου και η σθεναρή αντίσταση όλου του λαού στην κατασταλτική βία είναι το μεγάλο γεγονός που έχει ανατρέψει το πολιτικό κλίμα στην χώρα. Η οργή των πολιτών έχει ξεχειλίσει, τα «ακραία» συνθήματα δεν εκφράζουν πλέον μόνο τους λίγους, αντίθετα, όλο και περισσότεροι επιδιώκουν και προετοιμάζονται για την μετωπική καθοριστική σύγκρουση, αφού το γεγονός ότι η χώρα δεν έχει κυβέρνηση και βρίσκεται σε συνταγματική εκτροπή είναι κοινός τόπος.

Η προπαγανδιστική εκστρατεία για την διόγκωση μεμονωμένων περιστατικών λεηλασιών και εγκάθετων προβοκατόρικων ενεργειών δεν πρόκειται να σώσει το καταρρέον μαύρο μέτωπο της ολιγαρχίας και της ευρωσυμμορίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων τούς έχει αποστρέψει το πρόσωπο και απαιτεί εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.), που από την πρώτη στιγμή έθεσε τους στόχους τής απελευθέρωσης της χώρας από τον μονόδρομο του ευρωνταχάου και τα δεσμά των τοκογλύφων, πραγματοποίησε την Κυριακή, 12/2, μαζική και δυναμική παρουσία στην Παλαιά Βουλή και το Σύνταγμα.

Η εντυπωσιακή πορεία του με πολλές χιλιάδες κόσμου μέσα στις γραμμές του –όταν έφτανε η κεφαλή στον Άγνωστο Στρατιώτη, η ουρά ήταν ακόμα στην Σταδίου-, η μαχητική παραμονή των περισσότερων μελών του στο Σύνταγμα απέναντι στην καταστολή και η επανάκαμψή του αργά το βράδυ, ως το μόνο συγκροτημένο μπλοκ, πάνω στον Άγνωστο μέσα σε χειροκροτήματα, έδειξαν ότι στις τάξεις του Ε.ΠΑ.Μ. βρίσκονται αποφασισμένοι Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, που είναι έτοιμοι να παλέψουν πραγματικά για τον λαϊκό ξεσηκωμό.

Το καθεστώς είναι θορυβημένο από την ραγδαία ανάπτυξη αυθεντικών λαϊκών δυνάμεων και την οργάνωση του λαού στις γειτονιές, όπου πρωτοστατεί το Ε.ΠΑ.Μ., και όπου είναι δύσκολο να εξαπολύσει τους πραιτωριανούς του, όπως απέδειξε η νικηφόρα αντίσταση των κατοίκων της Κερατέας.

Αντιλαμβάνεται επίσης, από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, πως μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που τείνει να γίνει πλειοψηφικό δεν σκιάζεται από τις φοβέρες των ανυπόστατων λέξεων περί «άτακτης» ή «ανεξέλεγκτης» χρεωκοπίας, με όλα τα φοβικά σύνδρομα που υπαινίσσονται ή κραδαίνονται, αφού έχει αντιληφθεί ότι ήδη τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη χειρότερη πραγματική χρεωκοπία της ζωής του, με την οποία τον απειλούν αν δεν συμμορφωθεί.

Κλυδωνίζεται, τέλος, από την αποδέσμευση ικανού αριθμού του πολιτικού προσωπικού του μαύρου μετώπου, για διάφορους λόγους, από τις κυρίαρχες επιλογές και την αυξανόμενη κατανόηση τόσο του λαού, όσο και των αντιμνημονιακών δυνάμεων, ότι η έξοδος από το ευρώ, που αποτελεί τη μέγγενη των χρεοκρατών για την επιβολή των απαράδεκτων όρων τους, είναι πια επιβεβλημένη.

Γι’ αυτό τον λόγο αποφάσισε να στοχοποιήσει τις λαϊκές δυνάμεις της αντίστασης, όπως το Ε.ΠΑ.Μ., που αγωνίζονται για να ανοίξει ο δρόμος της εθνικής κυριαρχίας και της απελευθέρωσης από τα δεσμά του απεχθούς χρέους.

Οι ευρωκράτες, τα συμφέροντα των οποίων συμβαδίζουν με εκείνα των τοκογλύφων δανειστών, από όπου κι αν προέρχονται, είτε από το στρατόπεδο του καθεστώτος και των λογής συνοδοιπόρων του, είτε από αυτόκλητους περιθωριακούς «φίλους» του λαού, έχουν τελευταία θορυβηθεί και εντείνουν τις επιθέσεις τους.

Οι χθεσινές απαράδεκτες δηλώσεις του υπουργού Ευάγγελου Βενιζέλου στο Προεδρικό Μέγαρο, οι οποίες μιλούν για «δυνάμεις που παίζουν με την φωτιά» και …«την ευρωζώνη», που έρχονται μετά την φίμωση της φωνής του Δημήτρη Καζάκη, του πιο προβεβλημένου στελέχους της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ., δεν είναι τυχαίες και αποσκοπούν στην κατατρομοκράτηση όσων αφυπνίζονται.

Προηγήθηκαν αρκετά προβοκατόρικα, διαστρεβλωτικά των θέσεων του Ε.ΠΑ.Μ. και εμπαθή δημοσιεύματα από τις εφεδρείες των «ευρωφυλάκων» του συστήματος, αλλά και από «αντιμνημονιακά» γκρουπούσκουλα που ομφαλοσκοπούν ξεκομμένα από τις λαϊκές πρωτοβουλίες, πιθανώς όμως συνδεδεμένα με το «βαθύ κράτος».

Το Ε.ΠΑ.Μ. στοχοποιείται με ψευδεπίγραφες κατηγορίες και για έναν επιπλέον λόγο: γιατί απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις του έθνους που αγωνιούν για την σημερινή υποτέλεια και ζητούν να τιμωρηθούν οι προδότες, συμπεριλαμβανομένων του στρατού και της εκκλησίας.

Όποιος, όμως, θεωρεί ετούτες τις ιστορικές ώρες το σύνολο των ιερωμένων, ιδιαίτερα τον λαϊκό κλήρο, αντιδραστικούς ή αμφισβητεί τον πατριωτισμό του μεγάλου μέρους των Ελλήνων ενστόλων, αυτός είναι ο προβοκάτορας, γιατί αντιστρέφει επικίνδυνα την πραγματικότητα.

Όσοι διαβάσουν προσεκτικά τις δηλώσεις δεκάδων κληρικών, την ανακοίνωση των συνδικαλιστών της Π.Ο.ΑΣ.Υ. που ζητούν την σύλληψη της τρόϊκας, την ανοικτή επιστολή των εν ενεργεία αξιωματικών του ΣΥΣΜΕΔ στους βουλευτές να καταψηφίσουν τα μέτρα και τον περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας, τις αναλυτικές θέσεις των αποστράτων της ΑΝ.Ε.Α.Ε.Δ. για προστασία της συνταγματικής νομιμότητας, καταλαβαίνουν καλά τον αναβρασμό που υπάρχει στους χώρους αυτούς, καθώς η κατάσταση γίνεται μέρα με την μέρα αβίωτη.

Το Ε.ΠΑ.Μ., όχι μόνο δεν πρόκειται να πτοηθεί από αυτές τις επιθέσεις αλλά, αντίθετα, τρέφεται από αυτές, όπως αποδεικνύει η καθημερινή μεγιστοποίηση των δυνάμεών του και της εμπιστοσύνης του μέσου Έλληνα, ανεξάρτητα από ιδεολογική και κοινωνική προέλευση.

Συνεπές στις ιδρυτικές δεσμεύσεις του, στις αντιστασιακές παραδόσεις του λαού μας και στο ιστορικό καθήκον της σωτηρίας του λαού και της αναγέννησης της χώρας, το Ε.ΠΑ.Μ. θα προχωρήσει στον δρόμο του ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου για την δημιουργία των αναγκαίων συνθηκών που θα σταματήσουν το καθεστώς ανωμαλίας και εκτροπής και θα σπάσουν οριστικά τις αλυσίδες της εξάρτησης.

Πολιτική Γραμματεία του Ε.ΠΑ.Μ.

Αθήνα, 16/2/2012

Αυτοί έκαψαν την Αθήνα (και το Αττικόν και το Άστυ)

13 Φεβρουαρίου 2012 | SevenArt.gr

Του Γιάννη Δηράκη (dirakis@sevenart.gr)

Από χθες το βράδυ έχει ξεκινήσει μια συζήτηση που συνηθίζεται κάθε φορά που διαδηλώσεις καταλήγουν σε επεισόδια, συνήθως από τηλεοπτικά "παράθυρα" δελτίων ειδήσεων και διάφορους σχολιαστές-δημοσιογράφους που βγαίνουν σε αυτά και σκούζουν για τους βάνδαλους που σπάνε, καίνε, καταστρέφουν ό,τι βρουν, δεν σέβονται κανέναν και τίποτα και "αμαυρώνουν" τις ειρηνικές διαμαρτυρίες των απλών πολιτών -τις οποίες βέβαια ποτέ ή ελάχιστα προβάλλουν στα δελτία τους.

Το διαφορετικό με τα χθεσινά γεγονότα είναι ότι σ' αυτό το "παιχνίδι" μπήκαν και άνθρωποι που προηγουμένως δεν είχαν βήμα σ' αυτά τα "παράθυρα", δημοσιογράφοι του πολιτιστικού, κριτικοί κινηματογράφου και τέχνης γενικότερα, απλοί σινεφίλ, με αφορμή την -παραλίγο- πυρπόληση τριών εκ των ιστορικότερων κινηματογράφων της Αθήνας, του Άστυ, του Αττικόν και του Απόλλωνα (τα οποία τελικώς γλίτωσαν με μικροζημιές και θα επαναλειτουργήσουν σύντομα -το Άστυ μάλιστα, λειτουργεί κανονικά από σήμερα).
 

Ομολογώ ότι προς στιγμήν κι εγώ ο ίδιος σκέφτηκα (όταν μαθεύτηκε η είδηση στους δρόμους) ότι είναι απαράδεκτο να καίνε τα σινεμά, ότι όλοι αυτοί που πετάνε τις μολότοφ είναι βάρβαροι, απολίτιστοι και άθλιοι προβοκάτορες. Όμως, οι σινεφίλ συναισθηματισμοί οφείλουν να σταματάνε εκεί, στις πρώτες σκέψεις και να ακολουθεί περισυλλογή και μεγάλη προσοχή όταν ξεκινάς να γράψεις κάτι (ειδικά με τίτλους όπως "Αττικόν: Γλύτωσε από τους Γερμανούς - Το έκαψαν οι Έλληνες..."), προκειμένου να μη χαθεί το δάσος για να σωθεί ένα δέντρο. Το δέντρο είναι οι 3 αίθουσες. Το δάσος είναι οι ζωές όλων μας, τα ήδη καμένα σπίτια μας, τα κλειστά καταστήματα κι οι άστεγοι στους δρόμους κι αν θέλετε να το εντοπίσουμε και στον πολιτισμό, το δέντρο είναι δύο (και περισσότερα) ιστορικά κτίρια κατεστραμμένα, το δάσος όμως είναι η καθημερινή αργή κατάρρευση εκατοντάδων ιστορικών κτιρίων, το ξεπούλημα του συνόλου των μνημείων μας (άραγε, έχει διαβάσει κανείς απ' όσους σήμερα κλαίνε το πρώτο μνημόνιο;), η άθλια πολιτιστική πολιτική των τελευταίων χρόνων και η μηδενική χρηματοδότηση στον πολιτισμό και την παιδεία.
 

Τελικά, ακόμα κι αν δεχτεί κανείς ότι τα κτίρια κάηκαν απ' αυτούς που υπονοείται, αν αγνοηθούν δηλαδή κάποιες καταγγελίες που ακούστηκαν χθες ότι την ώρα που πήρε φωτιά το Αττικόν τριγύρω υπήρχαν μόνο ΜΑΤ (άλλωστε, δεν θα ήταν η πρώτη φορά), στην πραγματικότητα, αυτή που τα έκαψε είναι η πολιτική του μνημονίου που δημιούργησε μια κοινωνία 50.000 αστέγων, 1.000.000 ανέργων και των μισών κατοίκων της Ελλάδας στα όρια της φτώχιας, όσοι σχεδίασαν την ολοκληρωτική εξόντωση των εργαζόμενων και της νεολαίας στο βωμό του θεού-κέρδους, όσοι κλέβουν το μέλλον των παιδιών μας και το παραδίδουν στους καπιταλιστές για πάντα (ή μέχρι ο ίδιος ο λαός να αποφασίσει επιτέλους να αλλάξει τη μοίρα του). Αυτοί που έκαψαν και λεηλάτησαν χθες, είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για τον εδώ και χρόνια αργό "θάνατο του εμποράκου" (όπως με περίσσιο συναισθηματισμό γράφουν κάποιοι σήμερα).
 

Η ιστορική μνήμη μιας πόλης δεν είναι μόνο τα κάγκελα του Αβραμόπουλου, τα αρχοντικά κτίρια, τα σιντριβάνια και όμορφα παρτέρια, είναι και οι καταστροφές που συντελούνται σε εποχές κρίσης και έξαρσης της φτώχιας. Οι χθεσινές εικόνες, είναι εικόνες από το μέλλον μιας χώρας που οι "ηγέτες της" ψήφισαν ναι σε όλα: στην φτώχια, την πείνα και στην εξαθλίωση. Γι' αυτό δεν θα πάω μ' ένα κερί στο χέρι απόψε έξω απ' το Αττικόν αλλά με φωτιά και με μαχαίρι ενάντια σε αυτούς που καίνε τις ζωές μας. Σήμερα ή όποτε χρειαστεί. Άλλωστε, τα κτίρια ξαναγίνονται. Οι ζωές μας;

Η εκτροπή

Posted by ΚωνσταντίνοςFeature, Ελλάδα, πολιτική, Ποντίκι, ΡοήΤετάρτη, Φεβρουάριος 15, 2012

• Του Δημήτρη Μυ 

Οι μεταρρυθμιστές - εκσυγχρονιστές άλλων εποχών φρόντιζαν, εκτός των άλλων, και για την σωτηρία της ψυχής των ιθαγενών: τους βάπτιζαν χριστιανούς για να τους εξασφαλίσουν το εισιτήριο στον Παράδεισο. Μετά τους λήστευαν και τους σκότωναν έχοντας ήσυχη τη συνείδησή τους. Οι σύγχρονοι προφέσορες των διαρθρωτικών αλλαγών δεν διαφέρουν και τόσο από τους Ισπανούς Κονκισταδόρες, οι οποίοι επωμίστηκαν το βάρος και την ευθύνη να διδάξουνδίκαιο και εμπορικά ήθη στους Ινδιάνους.

Και οι σημερινοί εκσυγχρονιστές έχουν τον θεό τους (την αγορά). Ως φανατικοί θρησκευόμενοι προχωρούν σε βίαιους μαζικούς προσηλυτισμούς (ΜΜΕ) και διοικούν με σιδερένια πυγμή (διορίζοντας τραπεζίτες - πρωθυπουργούς). Η μέγιστη, ωστόσο, ομοιότητα του μεταρρυθμιστικού παρελθόντος με το εκσυγχρονισμένο παρόν δεν είναι οι κανόνες, αλλά η ερμηνεία τους.

● Στο παρελθόν ο φόνος ενός Ινδιάνου ήταν τελικά για το καλό του, αφού είχε εξασφαλισμένη θέση, ως βαπτισμένος, στον Παράδεισο.

● Σήμερα οι δημοκρατικές διαδικασίες εξελίσσονται αν – και μόνο αν – διασφαλίζεται το μεταρρυθμιστικό πεπρωμένο της κοινωνίας. Σε διαφορετική περίπτωση οι διαδικασίες αναστέλλονται μέχρι να ωριμάσει η μάζα, μπας και καταλάβει το συμφέρον της και ψηφίσει, όταν πρέπει, αυτούς που πρέπει.

● Στο παρελθόν ο εκσυγχρονισμός των Μάο - Μάο επέτρεπε, αν δεν επέβαλλε, και κάποια «αραίωση» του πληθυσμού.

● Οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές δεν σκοτώνουν – η αλήθεια να λέγεται – με τα ίδια τους τα χέρια. Γι’ αυτήν τη δουλειά έχουν λογιστές, δικηγόρους και στατιστικές.

Με τη βοήθεια των αριθμών οι άνθρωποι φαίνονται κουκίδες που σβήνουν στους πίνακες και τα διαγράμματα. Όπως οι 19.000.000 πεινασμένοι που αναγνωρίζει η Κομισιόν ότι υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και οι πάνω από40.000.000 φτωχοί που κινδυνεύουν να βρεθούν σύντομα στην ίδια κατάσταση.

Ή οι άστεγοι, για τους οποίους η Κομισιόν παραδέχεται ότι δεν έχει αναλάβει καμία δράση επειδή δεν έχει καταλήξει ακόμη στον ορισμό του άστεγου. Έτσι ενθαρρύνει τη δράση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για να τους βοηθήσουν. Προφανώς οι ΜΚΟ είναι πιο γρήγορες στον ορισμό της έννοιας του άστεγου και άρα μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο από τη συντεταγμένη Ευρώπη.

Αυτή η Ευρώπη μπορεί στις μέρες μας να επιβάλλει τα αγριότερα μέτρα που γνώρισαν εδώ και πολλές δεκαετίες οι λαοί της, αλλά θεωρεί ότι η αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της αγριότητας είναι ευθύνη των κρατών που τα υφίστανται.

Τα κράτη με τη σειρά τους μπορούν να κάνουν ελάχιστα, αφού οι αποφάσεις της συντεταγμένης Ευρώπης, στο πλαίσιο των εκ Θεού και συνθηκών καθορισμένων ορίων ελλείμματος και χρέους, απαγορεύουν τις δαπάνες για κοινωνική πολιτική.

Έτσι μένει η χριστιανικού τύπου φιλανθρωπία να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική καταστροφή. Όπως στα συσσίτια της Αθήνας.

Το αίμα δεν αποτυπώνεται στην καμπύλη. Ούτε η ανεργία, ούτε η απελπισία,ούτε ο φόβος, ούτε η απογοήτευση, ούτε η οργή.

Οι τραπεζίτες - πρωθυπουργοί και οι πολιτικές και άλλες «φιλιππινέζες», που πρόθυμα τους υπηρετούν, δεν μετρούν ανθρώπους. Μόνο αριθμούς. Τους ανθρώπους έχουν συνηθίσει να τους χειρίζονται: με ελεημοσύνες, με παραμύθι, με τον φόβο και την απειλή. Αν μάλιστα η απελπισία των ιθαγενών χτυπήσει κόκκινο, υπάρχουν τα παραμύθια: κυβερνήσεις συνεργασίας, εθνικής σωτηρίας, ειδικού σκοπού, τεχνοκρατών...

Τελευταίο καταφύγιο της εκσυγχρονιστικής δημοκρατίας, όταν η απελπισία των ιθαγενών γίνει οργή, είναι η έκτακτη ανάγκη: δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος αν κάποιες διατάξεις του συντάγματος μπουν για λίγο στον πάγο. Άλλωστε το ζήτημα δεν είναι οι κανόνες, αλλά η ερμηνεία τους. Με άλλα λόγια: Ποιος γνωρίζει καλύτερα πότε θα έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν την ελεύθερη βούλησή τους οι ιθαγενείς;

Προφανώς, οι... πιστωτές τους.