ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ "ΟΧΙ"

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ
ΕΝΑΝΤΙ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ “ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ” ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟΥ

Αν συμφωνούμε ότι ένα από τα σπουδαιότερα πρoτάγματα, και το ποιο άμεσο των στιγμών που ζούμε είναι η ακύρωση του μνημονίου που παράνομα επέβαλε το πολίτικο κατεστημένο της χώρας μας και προσπαθεί να νομιμοποιήσει τώρα με “νωπή λαϊκή εντολή”, τότε το πρώτο μας μέλημα θα πρέπει να είναι να εμποδίσουμε να δημιουργηθεί αυτή η “νωπή λαϊκή εντολή”. Να μη αποκτήσουν πλειοψηφία στη βουλή τα δυο κόμματα του μνημονίου. Η ψήφος μας δηλαδή που είναι μέγιστη πολιτική πράξη πρέπει να έχει στόχο την “ακυβερνησία” όσον αφορά τα κόμματα του μνημονίου γιατί η δική τους κυβέρνηση ξέρουμε πολύ καλά που μας οδηγεί. Με λίγα λόγια ποιο “επιθετική” ψήφος αυτό το καιρό είναι αυτή που εμποδίζει τα δυο μεγάλα κόμματα να υφαρπάξουν ψήφους και έδρες από τα μικρά “αντιμνημονιακά” κόμματα. Είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα σε ένα συνεπές αντιμνημονιακο κόμμα όπως το ΕΠΑΜ(ΟΧΙ) να σπάσει το φράγμα του 3% που δίνει ο ληστρικός εκλογικός νόμος και να μπει στη βουλή και να λειτουργήσει σαν καταλύτης για την ενότητα των “αντιμνημονιακών δυνάμεων”. Το ΕΠΑΜ που είναι η ο βασικότερος συντελεστής του ψηφοδελτίου του ΟΧΙ έχει αποδείξει άλλωστε την ικανότητα και τη συνέπεια του να συνενώνει δυνάμεις πάνω σε κοινά προτάγματα.
Γι αυτούς που ταλαντεύονται ανάμεσα στα διάφορα αντιμνημονιακά κόμματα που θα ήθελαν όμως με τη ψήφο τους να εμποδίσουν άμεσα, τώρα , τη συνένωση των “μνημονιακών” σε κυβέρνηση αναφέρω συνοπτικά 4 λόγους ακόμη (εκτός από το πολιτικές του θέσεις) που συνηγορούν για την υπερψήφιση του ψηφοδελτίου του ΟΧΙ.
1. Η ψήφος στο ΕΠΑΜ είναι «διπλά αντιμνημονιακή» ψήφος γιατί βοηθά ένα με συνέπεια αντιμνημονιακό κόμμα να ξεπεράσει το φράγμα του 3% για να μπει στη Βουλή, που θέτει ο ληστρικός εκλογικός νόμος, ενισχύοντας το «αντιμνημονιακό μέτωπο» από τη μια και εμποδίζει την καταλήστευση των ψήφων του ΕΠΑΜ από τα κόμματα του μνημονίου από την άλλη. Προσθέτει κοινοβουλευτικές έδρες στο «αντιμνημονιακό μέτωπο» και αφαιρεί έδρες από τα κόμματα του μνημονίου εμποδίζοντας τα να κυβερνήσουν πράγμα που είναι ένα από τα ζητούμενα. (ΨΗΦΟΣ ΔΙΠΛΗ ΣΕ ΙΣΧΗ)
2. Η ψήφος στο ΕΠΑΜ είναι και πάλη κατά του αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου στη πράξη που ληστεύει ψήφους και έδρες από τα μικρότερα κόμματα υπέρ του πρώτου κόμματος, εμποδίζοντας τη φωνή νέων «μικρών» κομμάτων να εκφραστεί. (ΨΗΦΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΙΑΣ)
3. Η ψήφος στο ΕΠΑΜ είναι η ποιο συνεπής αντιμνημονιακή ψήφος γιατί το ΕΠΑΜ ήταν το πρώτο που μίλησε και πάλεψε για την ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων πάνω σε βασικά προτάγματα χωρίς ιδεοληψίες και κομματικούς αποκλεισμούς και το έκανε πράξη με το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ. Ήταν το πρώτο που κάλεσε ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡΑ και ΚΑΜΜΕΝΟ για συμπόρευση πάνω σε κοινά προτάγματα. Ανάδειξη του στο κοινοβούλιο θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για τη συνένωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, πράγμα που θέλει ο λαός, και όχι στη διάσπαση τους. (ΨΗΦΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΝΙΜΟΝΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
Επίσης το ΕΠΑΜ είναι η συνεπέστερη αντιμνημονιακή δύναμη γιατί μιλάει για αγώνα εκτόςΕΕ και ΕΥΡΩ. Τα περισσότερα από τα άλλα κόμματα μιλάνε για πάλη εντός ΕΕ. Με τη θέση αυτή θα μπορούσε να εκφυλιστεί ο αγώνας σε μια διαδικασία «επαναδιαπραγματεύσεων» για ένα «καλύτερο μνημόνιο» και χάσιμο χρόνου, γιατί την ΕΕ την κυβερνάνε κυβερνήσεις υποταγμένες στους δανειστές μας. Δεν μπορούμε να τους «πείσουμε» λόγω αντίθετων συμφερόντων ειδικά τώρα στη κρίση. Ούτε να τους «εκβιάσουμε» αν ξεκινάμε από την αρχή «πάση θυσία εντός ΕΕ». Μόνο με την αρχή «μπορούμε και εκτός ΕΕ», μπορεί να είσαι συνεπής μέχρι τέλους στον αντιμνημονιακό αγώνα. Με το ΕΠΑΜ στη βουλή ενισχύονται η ποιο συνεπείς δυνάμεις του αντιμνημονιακού αγώνα (ΨΗΦΟΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΙΟ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Κωλοτούμπα Τσίπρα για το δημόσιο χρέος

«ΟΧΙ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ»

Εξόχως αποκαλυπτική αποδείχτηκε η απάντηση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στην διακαναλική συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε σε ερώτηση του Γιώργου Λαουτάρη, εκ μέρους του Πριν. Η ερώτηση ήταν η εξής: «Κύριε πρόεδρε, παρατηρώ με προσοχή τις δημόσιες παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και έχω διαπιστώσει μια σταδιακή έκπτωση σε ένα από τα βασικά σας συνθήματα σχετικά με το χρέος. Το 2010 κάνατε λόγο για στάση πληρωμών για το δημόσιο χρέος προς τους πιστωτές. Το 2011 μιλήσατε για τριετή αναστολή πληρωμών του δημοσίου χρέους. Στην εκλογική διακήρυξη τώρα του 2012 αναφέρετε την αναστολή πληρωμών μόνο ως διαπραγματευτικό μέσο. Και ήθελα να ρωτήσω: Γι’ αυτή τη μετατόπιση ευθύνεται η πολιτική συμμαχιών σας το τελευταίο διάστημα; Και εν πάση περιπτώσει ποιες προϋποθέσεις θέτετε για να επιβάλετε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους προς τους πιστωτές;»

Τα βασικά σημεία από την απάντηση του Αλέξη Τσίπρα, ήταν τα εξής: «Αλλιώς ήταν τα πράγματα πριν από δύο χρόνια, αλλιώς ήταν πριν από το PSI, αλλιώς είναι τώρα μετά το PSI. Τώρα το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας είναι θεσμικό, είναι κρατικό. Διακρατικών σχέσεων πρόβλημα είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίζεις με τη λογική ότι θα το λύσεις μονάχα με μια μονομερή απόφαση απέναντι στους πιστωτές, τους ιδιώτες πιστωτές. Είναι και ζήτημα διακρατικών σχέσεων. Γι’ αυτό είπα ότι είναι και ζήτημα μιας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων με τους οποίους η χώρα μας εντάσσεται στο διεθνές γίγνεσθαι, στον διεθνή και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας. Μια ισχυρή επαναδιαπραγμάτευση των όρων ένταξής μας, αν θέλετε, στην ίδια την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Κι εκεί πρέπει να κάνεις και συμμαχίες. Συμμαχίες με τις άλλες χώρες που έχουν το ίδιο πρόβλημα και κυρίως κοινωνικές συμμαχίες, να έχεις λαϊκό κίνημα να σε στηρίζει σ’ αυτή την προοπτική… Και σε κάθε περίπτωση λέμε ότι δίκαιη και βιώσιμη λύση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από μια πολιτική λύση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο».

Η πραγματικότητα είναι ότι, αδιαμφισβήτητα, η σύνθεση του χρέους έχει αλλάξει άρδην μετά την αναδιάρθρωση που έγινε επ’ αφορμή το PSI. Ειδικότερα μετά την αναδιάρθρωση το δημόσιο χρέος έπαψε να είναι ιδιωτικό (όπως ήταν κατά τα δύο τρίτα περίπου) κι έγινε διακρατικό ή «θεσμικό» (κατά την ίδια σχεδόν αναλογία). Συγκεκριμένα, και με βάση πρόσφατα στοιχεία της ελβετικής τράπεζας UBS, πριν την αναδιάρθρωση το ελληνικό χρέος ανήκε: Πρώτο σε ελληνικές τράπεζες κατά 22% (73,9 δισ. ευρώ), σε άλλους έλληνες επενδυτές κατά 8% (26 δισ.) και μη έλληνες επενδυτές κατά 32% (106,1 δισ.). Αυτές οι τρεις κατηγορίες με συνολική ποσοστιαία συμμετοχή της τάξης του 62% απαρτίζουν το λεγόμενο ιδιωτικό χρέος. Από την άλλη, το δημόσιο χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανερχόταν στο 16% του συνόλου (55 δισ. ευρώ), στο ΔΝΤ 6% (20,7 δισ.) ενώ διμερή δάνεια αντιπροσώπευαν το 16% (55,3 δισ.). Το σύνολο του λεγόμενου θεσμικού ανερχόταν επομένως πριν την αναδιάρθρωση στο 38% γενικού δημόσιου χρέους.

Μετά την αναδιάρθρωση η παραπάνω σχέση σχεδόν αντιστρέφεται! Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν το 10% (25,3 δισ. ευρώ), άλλοι έλληνες επενδυτές 3% (8,9 δισ.) και μη έλληνες επενδυτές το 14% (36,3 δισ.). Το ιδιωτικό μέρος του δημόσιου χρέους επομένως αντιπροσωπεύει το 27% του συνόλου. Από την άλλη, το χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανέρχεται στο 21% (55 δισ. ευρώ), προς το ΔΝΤ 8% (20,7 δισ.), προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μέσω του οποίου δάνεισαν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης το 23% (58,4 δισ.) και τα διμερή δάνεια το 21% (55,3 δισ. ευρώ). Το θεσμικό μέρος του ελληνικού δημόσιου δανεισμού επομένως αντιπροσωπεύει πλέον το 73% του συνόλου.

Όμηρος της ευρωλαγνείας του ο πρόεδρος του ΣΥΝ κι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υποταγή στους πιστωτές

Η μεταβολή ωστόσο που συντελέστηκε δεν ήταν τεχνικής φύσεως, ουδέτερη δηλαδή πολιτικά και κοινωνικά. Η απόφαση της Τρόικας και πιο συγκεκριμένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναδιαρθρώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος ισοδυναμούσε στην πράξη με μια ιδιόμορφη «κρατικοποίησή» του. (Πρακτική που έχει ακολουθηθεί απαράλλακτη και σε άλλες χώρες στο παρελθόν, όπου έγινε αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους, όπως στη Βραζιλία). Με άλλα λόγια τα κράτη της ευρωζώνης, λειτουργώντας σαν «λευκοί ιππότες», παρείχαν στο ελληνικό δημόσιο την απαραίτητη ρευστότητα και κυρίως εγγυήσεις υπό δρακόντειους, τιμωρητικούς όρους εξοντωτικής λιτότητας, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ανταλλαγής των ομολόγων, για να σώσουν τις τράπεζες τους. Όχι την Ελλάδα! Ο κίνδυνος τον οποίο ήθελαν να αποτρέψουν ήταν η παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου προς τους πιστωτές που θα μετέτρεπε τα ομόλογα σε παλιόχαρτα. Γι αυτό και δέχθηκαν προς ώρας την «κρατικοποίηση» του δημόσιου δανεισμού, μεταβιβάζοντας στους φορολογούμενούς τους το κόστος διάσωσης των τραπεζών τους. Τα κράτη της ευρωζώνης σε αυτό το πλαίσιο δεν κλήθηκαν να υπηρετήσουν τις αρχές της αλληλεγγύης, επάνω στις οποίες έχει ιδρυθεί η ΕΕ, σύμφωνα με το ερμηνευτικό σχήμα των ευρωλάγνων! Με τον τρόπο που λειτούργησαν επιβεβαίωσαν όχι μόνο την φύση τους ως κράτη υποταγμένα στην ιδιωτική, καπιταλιστική κερδοφορία, αλλά επίσης και τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, προς διάψευση προφανώς αφελών έως παιδαριωδών ερμηνειών που πίσω από την ίδρυση της ΕΕ ακόμη και της ευρωζώνης διακρίνουν την πραγμάτωση της φιλίας των λαών και την διεθνιστική αλληλεγγύη. Αυτή ακριβώς είναι η ανάλυση των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωπαϊκή ενοποίηση: κανένα ταξικό πρόσημο, καμιά ιεραρχική σχέση μεταξύ των 17 κρατών μελών της ευρωζώνης ή των 27 της ΕΕ.

Μια έμπρακτη απόδειξη των ανταγωνιστικών σχέσεων που διέπουν την λειτουργία της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης ήρθε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Αφορούσε την αποκάλυψη ότι η Φινλανδία έλαβε τελικά τα 311 εκ. ευρώ που ζητούσε ως εγγύηση για την συνεισφορά της στο δεύτερο δάνειο προς την Ελλάδα, που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «πακέτο διάσωσης». Το σημαντικότερο θέμα εδώ προφανώς είναι η υποκρισία της κυβέρνησης Παπαδήμου και των αρμόδιων υπουργών που ενώ διαβεβαίωναν με κάθε τρόπο, ακόμη και από το βήμα της Βουλής, ότι δεν υφίσταται συμφωνία παροχής εγγυήσεων προς την Φινλανδία, στην πράξη είχαν συνομολογήσει! Κι αποκαλύφθηκε τώρα. Οι λεπτομέρειες μάλιστα προκαλούν ανατριχίλα, γιατί τα χρήματα που έλαβαν τελικά οι Φιλανδοί κόπηκαν από συντάξεις. Κατά συνέπεια η άλλη όψη της μετατροπής του δημόσιου χρέους σε ιδιωτικό είναι: πρώτο, οι δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που επιβλήθηκαν κατ’ απαίτηση των κρατών – δανειστών, των θεσμικών δηλαδή πιστωτών, δεύτερο οι σχέσεις σύγκρουσης που διαμορφώθηκαν μεταξύ Ελλάδας και κρατών – πιστωτών και τρίτο η μαχητική παρέμβαση των αστικών κρατών της ΕΕ στην πλευρά των τραπεζών τους!

Όλα τα παραπάνω μόνο ο Αλέξης Τσίπρας και οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν τα είδαν! Εξακολουθώντας όμως ακόμη και σήμερα να αντιμετωπίζουν την ΕΕ και την ευρωζώνη ως «σπίτι των λαών» και συμπύκνωση του διεθνισμού της Αριστεράς (λες και δεν είναι οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές που αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για την προώθηση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης από την δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα) στην πράξη δηλώνουν την υποταγή τους στους πιστωτές και υπονομεύουν την πάλη για διαγραφή του δημόσιου χρέους. Όμηροι της ευρωλαγνείας τους δεν βλέπουν ότι ειδικά σήμερα οποιαδήποτε προσπάθεια για μονομερή παύση πληρωμών και διαγραφή μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους περνάει μέσα από την σύγκρουση με τους πιστωτές και μονομερείς αποφάσεις. Κι αν πριν την εφαρμογή του προγράμματος ανταλλαγής των ομολόγων πιστωτές ήταν οι τράπεζες, πλέον σχεδόν σε αποκλειστικό βαθμό είναι τα κράτη μέλη της ΕΕ και η ίδια η ΕΕ που έχει αναλάβει την θεσμική τους εκπροσώπηση και την υπεράσπιση των αυτοτελών συμφερόντων τους ως πιστωτών. Από την «πολιτική λύση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο» που ευαγγελίζεται ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ έχει εξοβελιστεί κάθε σύγκρουση και στην πράξη σημαίνει υποταγή στους πιστωτές! Οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτή η προσέγγιση τους κάνει να αποδεχθούν στην πράξη τον εγκλωβισμό στην Λέσχη του Παρισιού (όπου διεκπεραιώνονται οι αναδιαρθρώσεις διακρατικών δανείων) κι η οποία αποτελεί αποδεδειγμένα κρεματόριο σε βάρος κρατών – οφειλετών, όπως δείχνει κι η εμπειρία της Αργεντινής. Ενδεχομένως κι η Λέσχη του Παρισιού να χαρακτηριστεί κι αυτή …σπίτι των λαών.

Αντίθετα με τις θεσμικές αυταπάτες που δημιουργεί η ευρωλιγούρικη άποψη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για το δημόσιο χρέος οι τελευταίες όχι μονοσήμαντα αρνητικές εξελίξεις γύρω από την σύνθεσή του υπογραμμίζουν τα εξής συμπεράσματα: Πρώτον, απαιτείται πλέον πολύ πιο μαχητική και ριζοσπαστική πάλη για να μην πληρωθεί. Τα τμήματα του χρέους που εύκολα διαγράφονται, αναδιαρθρώθηκαν κι έχουν σχεδόν εξανεμιστεί. Δεύτερο, πάλη ενάντια στο δημόσιο χρέος σημαίνει πολύ πιο έντονα (ακόμη και σε σχέση με το 2011 ή το 2010!) πάλη ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ. Τρίτο, κι αυτό είναι το μοναδικό αισιόδοξο, η πάλη για τη διαγραφή του χρέους διευκολύνεται στον βαθμό που ο προηγούμενος κατακερματισμός του (ο οποίος επέβαλε την αναζήτηση κάθε ξεχωριστού ομολόγου και την απόδειξη ότι αυτό αντιστοιχούσε σε απεχθές ή παράνομο χρέος) έχει ξεπερασθεί και πλέον το δημόσιο χρέος είναι συγκεντρωμένο σε λιγότερα χέρια. Η καταγγελία επομένως των δύο δανειακών συμβάσεων (η πρώτη εκ των οποίων δεν έχει καν ψηφισθεί από την Βουλή ενώ η δεύτερη βρίθει από συγκρούσεις με το διεθνές δίκαιο και το σύνταγμα) μπορεί αυτομάτως να παραγράψει τα δύο τρίτα του δημόσιου χρέους. Προϋπόθεση όμως είναι η σύγκρουση με τους δανειστές, δηλαδή την ΕΕ, κι όχι η δήλωση νομιμοφροσύνης απέναντί της όπως κάνουν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας ακόμη και να χρησιμοποιήσουν τον όρο καταγγελία των δανειακών συμβάσεων!

πηγη  Πριν

Η 6η Μαΐου είναι μόνο η αρχή

Το αποτέλεσμα της Κυριακής, όποιο και αν είναι, ανοίγει μια ριζικά νέα περίοδο. Η ημερομηνία των εκλογών δεν ορίστηκε το φθινόπωρο, όπως ζητούσαν ορισμένοι, διότι υπερίσχυσε το επιχείρημα ότι τα επερχόμενα (και επιμελώς αποκρυπτόμενα) μέτρα θα όξυναν την οργή του κόσμου σε ακραίο βαθμό. Και τότε το μνημονιακό «μπλοκ» θα γνώριζε αναπότρεπτο όλεθρο. Οι εκλογές τώρα, θα προλάβαιναν την ωρίμανση των συνθηκών και των ανθρώπων. Θα δούμε αν και πόσο δίκιο είχαν.
Επειδή οι εκλογές δεν είναι ακριβώς «Ταμείο», το λάθος μπορεί να αναγνωριστεί και μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης. Αλλά τότε θα έχουμε κοινωνική αναταραχή, ανωμαλία. Και την ευθύνη δεν θα την έχει μόνο το δίδυμο Σαμαράς/Βενιζέλος, θα την έχουν και όσοι τους ψηφίσουν.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί, ακόμα και τώρα, ο κόσμος παραμένει δύσπιστος, επιφυλακτικός και πάντως δεν ενθουσιάζεται με το ενδεχόμενο μιας αριστερόστροφης κυβέρνησης. Άλλοι λένε ότι φταίει η έλλειψη ενότητας της Αριστεράς, άλλοι ότι δεν υπάρχουν πειστικές προτάσεις, κάποιοι τις βρίσκουν μάλλον χλιαρές, ελάχιστα επαναστατικές, όχι επαρκώς αντιιμπεριαλιστικές και γίνονται Κασσάνδρες της επόμενης μέρας-αναφέρονται κυρίως στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας δεν έχει εντελώς άδικο.
Αν ξεκινήσουμε από την αρχή, από τις εκλογές του 2009, θα θυμηθούμε αμέσως ότι η αλλαγή στον κόσμο οφείλεται στις πράξεις της κυβέρνησης, αρχικά του Παπανδρέου και μετά της συγκυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπαδήμο. Αυτά τα δυο χρόνια η Αριστερά, αρχικά πιάστηκε στον ύπνο, αμήχανη (έως και εχθρική) μπρος στο λαϊκό ξέσπασμα. Και μόνο σταδιακά μπόρεσε να συνέλθει και προσπαθεί να παρακολουθήσει, τουλάχιστον, τον ξεσηκωμό του κόσμου-ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που επιθυμούν την ανατροπή του καπιταλισμού παραμένουν μακριά, αποξενωμένες, από τον κόσμο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν υποχρεωτικά άδικο όταν υποστηρίζουν πως εντός του συστήματος δεν υπάρχει διέξοδος. Δεν προσέχουν ότι το ρολόϊ τους (προ)τρέχει.
Ο κόσμος ( η έννοια λαός εμπεριέχει επαρκή πολιτική/ιδεολογική συγκρότηση/κατεύθυνση/στόχο) αυτή τη στιγμή μοιάζει λίγο με κοπάδι που σκορπίζει στα τυφλά προς όλες τις κατευθύνσεις για να ξεφύγει από το λύκο-της συγκυβέρνησης. Είναι κοσμογονικό γεγονός να πέσει ένα πολιτικό σύστημα, αυτό το συγκεκριμένο, το πλήρες και ανεπανόρθωτα διεφθαρμένο, που κυριαρχεί χωρίς διακοπή σχεδόν σαράντα χρόνια. Δεν είναι μόνο το ίδιο το σύστημα που θεωρεί αδιανόητο να χάσει την εξουσία που κατέχει και θα κάνει τα πάντα για να την κρατήσει. Είναι ο ίδιος ο κόσμος που δυσκολεύεται να φανταστεί κάτι διαφορετικό. Που φοβάται το διαφορετικό, όπως φοβάται το άγνωστο κάθε λογικός άνθρωπος.
Είναι κοσμογονικό γεγονός ότι μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου που ως χθες είχε το φόβο των «κομμουνιστών» και κάθε αριστερού, σήμερα αποδέχεται ή ανέχεται την ιδέα ότι αντί να κυβερνάει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος καλύτερα είναι να κυβερνήσει ο Τσίπρας. Αλλά γιατί να πέσει με κλειστά τα μάτια στην αγκαλιά του «νεαρού» αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ μετά τα παθήματα από τους «ώριμους»; Έγραψα σε μια φίλη (και συνιστώ στον καθένα) να προσέξει (και να στοχαστεί για) το σύνθημα, στα σκαλάκια του Συντάγματος, «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς». Ας μην είμαστε βέβαιοι ότι το έγραψε ντε και καλά κάποιος χρυσαυγίτης… Παρένθεση: η Χρυσή Αυγή βασίζεται στο κοπάδι που σκορπίζει αλλά έχει και φυσική παρουσία σε επίμαχους κοινωνικούς χώρους, όπως έκαναν οι αριστεροί παλιά. Για να αντιμετωπιστεί δεν φτάνουν οι κραυγές (ή η καλλιέργεια φόβου περί του αυγού του φιδιού). Χρειάζεται ιδεολογία, σοβαρότητα και, όπως έλεγαν παλαιότερα, «δεσμοί με τις μάζες».
Η Αριστερά δεν έχει ούτε κατά διάνοια την ηγεμονία, πολιτική και ιδεολογική, αυτή τη στιγμή. Αλλά αυτοί που την είχαν, την έχασαν. Ο κόσμος τους φεύγει μακριά τους τρέχοντας στα τυφλά. Η πολιτική καταγωγή αυτού του κόσμου είναι γνωστή, αλλά τρέχοντας πετάνε τα παλιά τους, φθαρμένα, ρούχα, αρπάζονται από την πρώτη βάρκα που περνάει δίπλα τους. Όποιος βλέπει μόνο τον βαρκάρη και όχι το ανθρώπινο ποτάμι είναι τυφλός. Αν η Αριστερά τους προσφέρει μανδύα και ζεστή αγκαλιά θα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Αλλιώς πάλι αυτή θα μείνει γυμνή.

πηγη  ΙΝPRECOR

EUROGENDFOR: ο ιδιωτικός στρατός της ΕΕ έτοιμος να αναχωρήσει για την Ελλάδα

Υπάρχουν άρθρα που διαβάζει ο αναγνώστης και για τα οποία αναρωτιέται μετά την ανάγνωση: «Δεν είναι δυνατόν, ενημερώνομαι τακτικά και νομίζω ότι είμαι ενήμερος για την επικαιρότητα, γιατί δεν ξέρω τίποτα γι ‘αυτό το θέμα;».
Το παρόν άρθρο είναι ένα τέτοιο άρθρο. Αυτοί που νομίζουν ότι το EUROGENDFOR είναι κάτι που σχετίζεται με τον αγγλικό όρο « gender » -τεχνητό ορισμό και πολύ στη μόδα του «φύλου», του «κοινωνικού σεξ»- κάνουν λάθος.

Το όνομα είναι ένα κομμάτι του μεγαλείου που προέρχεται από το στρατόπεδο της γαλλικής πνευματικής εξουσίας: αντί για συμμορία κακοποιών της ΕΕ του στυλ Ράμπο, ή των σωματοφυλάκων που πληρώσει η Goldman-Sachs στο πρότυπο της Blackwater, δημιουργήθηκε ένας στρατός που βαφτίσθηκε «Ευρωπαϊκή Δύναμη Χωροφυλακής» (ΕΔΧ, FGE).


Οι Γερμανοί του στρατοπέδου της Άνγκελα Μέρκελ θα μπορούσαν κάλλιστα να εκτρέψουν έναντι των Γάλλων πολιτών την «δυσαρέσκεια» που προκαλεί η Ευρώπη του ευρώ σε όλες τις χώρες της επικρατείας της, αυτή η Ευρώπη που φέρεται να είναι τόσο ερωτευμένη με την ελευθερία. Αλλά αυτή η παρωδία θα τελειώσει οπωσδήποτε το αργότερο κατά την άφιξή αυτού του στρατού στην Ελλάδα.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γνωρίζουν ακριβώς τι τους περιμένουν. Για να αποφύγουν να χρησιμοποιήσουν τους δικούς τους στρατούς έναντι των πολιτών της χώρας, οι παραστρατιωτικές δυνάμεις, η «Ευρωπαϊκή Δύναμη Χωροφυλακής» ιδρύθηκε με μυστικότητα -ούτε γάτα ούτε ζημιά.Θεωρητικά, η ηγεσία της ΕΕ μπορεί να προσφύγει στην «Ευρωπαϊκή Δύναμη Χωροφυλακής» όπου βλέπει μια κρίση. Καθιερώθηκε στη Συνθήκη του Velsen που ρυθμίζει τις επεμβάσεις της EUROGENDFOR. Το λόγκο της είναι: «Lex paciferat» που μπορεί να μεταφραστεί ως: «Ο νόμος φέρνει την ειρήνη». Υπογραμμίζει «την αρχή της στενής σχέσης μεταξύ της υποβολής των νομικών αρχών και την αποκατάσταση ενός ασφαλούς και προστατευόμενου περιβάλλοντος».
Ένα «πολεμικό συμβούλιο» υπό την μορφή μιας διυπουργικής επιτροπής που αποτελείται από τους υπουργούς Άμυνας και Ασφάλειας των χωρών μελών της ΕΕ που συμμετέχουν στην οργάνωση, αποφασίζει για τη στρατηγική επέμβασης. Το στράτευμα μπορεί να ξεκινήσει είτε με αίτηση ή μετά την απόφαση της ΕΕ.


Στο άρθρο 4 του ιδρυτικού καταστατικού σχετικά με τα καθήκοντα και τις αποστολές, μπορούμε να διαβάσουμε: «Η προσφυγή για χρήση της ΕΔΧ μπορεί να γίνει για την προστασία προσώπων και ιδιοκτησιών και για τη διατήρηση της τάξης σε περίπτωση διατάραξης της δημόσιας τάξης». Οι στρατιώτες αυτής της παραστρατιωτικής μονάδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να σέβονται οπωσδήποτε την υφιστάμενη νομοθεσία του κράτους στο οποίο επεμβαίνουν και αναπτύσσονται, αλλά: όλα τα κτίρια και εδάφη που καταλαμβάνονται από τα στρατεύματα τίθενται εκτός εθνικής κυριαρχίας και δεν είναι προσβάσιμα ούτε από τις ίδιες τις αρχές του κράτους στο οποίο παρεμβαίνει το στράτευμα. Το τέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταργεί με αυτόν τον τρόπο το εθνικό δίκαιο καταργεί, επίσης, σε περίπτωση αποστολών κατά των ταραχών.
Η «EUROGENDFOR» είναι μια παραστρατιωτική αστυνομική δύναμη και των μυστικών υπηρεσιών που μπορεί να τεθεί σε λειτουργία γρήγορα. Ενώνει όλες τις εξουσίες και στρατιωτικά μέσα, της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών και μπορεί να δράσει σε συνεννόηση με τις εθνικές αστυνομικές δυνάμεις και τον στρατό, αφού η αποστολή ανατέθηκε από μια διυπουργική μονάδα κρίσης σε κάθε τόπο, για την καταπολέμηση ταραχών, εξεγέρσεων και μεγάλων διαδηλώσεων. Το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Άμυνας της Γερμανίας εξήρε την EUROGENDFOR στις ιστοσελίδες του, λέγοντας: «Αστυνομία η Στρατός: Μια Ευρωπαϊκή Χωροφυλακή υπόσχεται τη λύση».


Η EUROGENDFOR εξακολουθεί να είναι σχεδόν εντελώς άγνωστη και στη σκιά. Αυτό δεν θα παραμείνει έτσι. Όσο περισσότεροι άνθρωποι ωθούνται στη φτώχεια από την απελπισμένη και εσφαλμένη πολιτική διαχείριση της κρίσης, τόσο αυτό το στράτευμα με απεριόριστη εξουσία θα πρέπει να «διορθώσει» την κατάσταση. Οι αρχηγοί των ευρωπαϊκών κρατών θα συνειδητοποιήσουν με ευγνωμοσύνη ότι δεν θα είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν τα δικά τους σώματα αστυνομίας και στρατού τους εναντίον των πολιτών τους.

πηγη  INPRECOR

Ποια ψήφος τελικά πάει χαμένη...

Ψήφος στις δυνάμεις κατοχής σημαίνει 27 νέα φορολογικά μέτρα, κόψιμο εφάπαξ και επικουρικής σύνταξης, κατασχέσεις με συνοπτικές διαδικασίες

Αν ψηφίσεις «μικρό» σχήμα, τότε η ψήφος σου θα πάει χαμένη. Έτσι λένε ορισμένοι καλοθελητές. Μόνο που σκοπίμως αγνοούν ότι σήμερα δεν υπάρχουν «μικρά» και «μεγάλα» πολιτικά σχήματα. Όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν οι στημένες δημοσκοπήσεις, ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος δικομματισμός δεν υπάρχει
πια και τα εκλογικά δεδομένα ανατάσσονται δραματικά μέρα τη μέρα. Αγνοούν σκοπίμως, επίσης, ότι η απλή αναπαραγωγή στο κοινοβούλιο του προηγούμενου πολιτικού σκηνικού, εξασφαλίζει ότι η νέα συγκυβέρνηση των δωσιλόγων μπορεί -ελέω εκλογικού νόμου- να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία με ένα 32%.
Ενώ αν τα κόμματα που θα εισέλθουν στη νέα Βουλή υπερβούν τα 7-8, τότε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των κρατούντων απαιτεί γύρω στο 39%, όνειρο άπιαστο και για τα δύο συμπράττοντα κόμματα της συγκυβέρνησης.
Ναι, αλλά τότε θα επέλθει ακυβερνησία. Ω, μοντιέ, όπως θα έλεγε και ο Λουδοβίκος βλέποντας τους ξεβράκωτους να πολιορκούν το παλάτι του. Ακυβερνησία! Τι τρομερό! Δηλαδή, δεν θα έχουν μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, να μας μειώνει διαρκώς τους μισθούς και τις συντάξεις έως ότου γίνει η Ελλάδα Βουλγαρία και Αλβανία; Δεν θα έχουμε μια στημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ξεπουλά τα παιδιά και την χώρα μας; Δεν θα έχουμε μια συγκυβέρνηση να επιβάλλει απανωτά εξοντωτικά μέτρα περικοπών; Δηλαδή, εν τέλει, δεν θα υπάρχει μια υπεύθυνη κυβέρνηση, ένας Παπαδόπουλος βρε αδερφέ, να εφαρμόσει το Μνημόνιο 2 και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η προηγούμενη συγκυβέρνηση;
Αυτό κι αν είναι καταστροφή!

ΜΕΤΡΑ, ΜΕΤΡΑ, ΜΕΤΡΑ...
Και να φανταστείτε ότι το πρώτο κύμα μέτρων του Μνημονίου 2 δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί.
* Πώς θα μπορέσουν να πάρουν τα 27 νέα μέτρα φορολογικής αφαίμαξης και περικοπών που προβλέπει το Μνημόνιο 2 μέχρι τα τέλη Ιουνίου φέτος;
* Πώς θα κατορθώσουν να μειώσουν περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις κατά 15%, όπως απαιτεί η τρόικα;
* Πώς θα κόψουν το εφάπαξ και το επικουρικό από τους συνταξιούχους, όπως έχουν δεσμευτεί να το κάνουν εντός του φετινού καλοκαιριού;
* Πώς θα επιτρέψουν τις κατασχέσεις από τις τράπεζες με συνοπτικές διαδικασίες, όπως απαιτεί το Μνημόνιο 2 για το επόμενο τρίμηνο;

* Πώς θα γίνουν όλα αυτά αν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;
Να ποια ψήφος δεν πάει χαμένη. Η ψήφος που ποντάρει στην ακυβερνησία.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΗΦΟΙ
Πώς εξασφαλίζεται αυτή η ακυβερνησία; Ψηφίζοντας ΚΚΕ; Μα η ηγεσία του ΚΚΕ ποντάρει στο γεγονός ότι στις 7 Μαΐου θα κυβερνούν πάλι οι ίδιοι.
Να μια χαμένη ψήφος, η ψήφος στο ΚΚΕ! Δηλαδή σ' ένα κόμμα που η ηγεσία του έχει από τώρα αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να αποτρέψει τη μετεκλογική θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων της πλουτοκρατίας, για να χρησιμοποιήσουμε τον κλισαρισμένο της πολιτικό λόγο.
Μήπως η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ και στους παρατρεχάμενούς του μπορεί να δώσει λύση; H ηγεσία του, αφού πρώτα εμφανίστηκε υπέρμαχος της ιδέας ενός νέου ΕΑΜ, τελικά κατέληξε να στήσει μια <<αριστερή συμμαχία>> όπου πρυτανεύει η ιδιοτέλεια της καρέκλας και της επανεκλογής. Έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην υπάρξει μια ευρεία συνεργασία ισότιμων δυνάμεων ώστε να απειληθεί το καθεστώς κατοχής. Έψαξε και βρήκε μόνο δορυφόρους και υποταχτικούς με το βλέμμα αποκλειστικά στην άγρα ψήφων διαμαρτυρίας. Είναι τυχαίο που δεν τολμά ούτε καν να θέσει θέμα τιμωρίας των ενόχων της εκτροπής που ζει η χώρα και ο
λαός από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα; Τι φοβάται; Μήπως και οι πρυτάνεις του δωσιλογισμού ανακαλύψουν παρασκηνιακές συμφωνίες που την εκθέτουν σχετικά με τραπεζικά δάνεια και χρηματοδοτήσεις εξ εσπερίας; Ας αφήσουμε δε την ευρωλιγούρικη ιδεολογία της που ακόμη και σήμερα δεν τολμά να αμφισβητήσει. Να λοιπόν μια ακόμη χαμένη ψήφος. Να ένας ακόμη δρόμος για τον επίδοξο κοψοχέρη.
Όσο βέβαια για τον κ. Κουβέλη και τον κ. Καμμένο τι να πει κανείς. Υπάρχει σώφρων πολίτης σ΄ αυτήν τη χώρα που η ευθυκρισία του να μην τον βοηθά να καταλάβει ότι ψηφίζοντας Κουβέλη, ψηφίζει ουσιαστικά Βενιζέλο και ψηφίζοντας Καμμένο, ψηφίζει ουσιαστικά Σαμαρά. Υπάρχει έστω κι ένας σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι τα κόμματα αυτά δεν αποτελούν πολιτικές απολήξεις των μητρικών τους κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Γιατί άλλωστε ο κ Κουβέλης δεν χάνει την ευκαιρία να τονίζει ότι δεν αμφισβητεί τις <<διεθνείς δεσμεύσεις>> της χώρας, που καταψήφισε στο κοινοβούλιο και τις υπέγραψε μια κατάφωρα παράνομη κυβέρνηση για να μετατρέψει την Ελλάδα σε αποικία; Γιατί ο κ. Καμένος δεν βγάζει στη δημοσιότητα τα συντριπτικά στοιχεία που διαθέτει για την εμπλοκή του κ. Σαμαρά σε μεγάλα κερδοσκοπικά παιχνίδια εναντίον του ελληνικού κράτους; Γιατί κανένας τους δεν θέτει θέμα μονομερούς διαγραφής μέρους έστω του δημόσιου χρέους και αποτίναξης του ζυγού της νέας κατοχής; Γιατί δεν επεδίωξαν ισότιμες συνεργασίες -σε ποια βάση άλλωστε - αλλά έφτιαξαν ψηφοδέλτια ευκαιρίας; Τι ετοιμάζουν για μετά τις εκλογές; Θέλει μεγάλη φαντασία για να καταλάβει κανείς τι παίζεται; Να λοιπόν μια ακόμη χαμένη ψήφος.

ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΕΠΑΜ
Η μόνη ψήφος που δεν πρόκειται να πάει χαμένη είναι στο ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ του Ε.ΠΑ.Μ. Το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ είναι μια ισότιμη συνεργασία με κινήματα πολιτών, πολιτικά κόμματα, ανάμεσα στα οποία και η Δημοκρατική Αναγέννηση του κ. Παπαθεμελή, όπως και με ανεξάρτητους αγωνιστές που βρεθήκαμε σε
κοινούς αγώνες και προέρχονται από το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το Δεν Πληρώνω και τα άλλα κινήματα των αγανακτισμένων-αποφασισμένων.
Αυτό που συνέβη με το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ δεν έχει ανάλογό του στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου. Πρόκειται για μια καθαρά εκλογική συνεργασία σε ισότιμη βάση ανάμεσα σε δυνάμεις και αγωνιστές με ριζικά διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες, αλλά με έναν ξεκάθαρο κοινό σκοπό: την αποτροπή μιας νέας δωσιλογικής συγκυβέρνησης, την καταγγελία των συμφωνιών γενικής εκποίησης του λαού και της χώρας, την τιμωρία όλων των υπαιτίων της εθνικής τραγωδίας και προδοσίας, την επιβολή μονομερούς διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, και την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας υπέρ του λαού. Σε όσα ζητήματα υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσα στις δυνάμεις, όπως π.χ. για το ζήτημα της ΕΕ και το ευρώ, συμφώνησαν όλοι να τα θέσουμε στην ετυμηγορία του λαού μέσα από δημοψήφισμα.
Η συνεργασία αυτή δεν έχει το εύρος που θα επιθυμούσαμε και για το οποίο πάλεψε από τον Οκτώβριο του 2011 το Ε.ΠΑ.Μ, αλλά για το γεγονός αυτό θα πρέπει να απολογηθούν αυτοί που δεν ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο και όχι αυτοί που έπραξαν κατά συνείδηση. Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της είναι η ισοτιμία. Τι σημαίνει όμως ισότιμη συνεργασία μπροστά στις εκλογές; Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν ξέρουν μιας και η συνηθισμένη πρακτική είναι οι εκλογικές συμπράξεις όπου κυριαρχούν οι προσχωρήσεις <συνεργαζομένων>> στη βάση του δούναι-λαβείν. Μου δίνεις τόσα, μου εξασφαλίζεις έδρα και τότε προσχωρώ στο ψηφοδέλτιό σου ως <<συνεργαζόμενος>>. Αυτό γινόταν πάντα.
Αυτό έγινε και τώρα με όλα τα ψηφοδέλτια που εμφανίζουν <<συνεργαζόμενους>>.
Αν και στην ορθή ελληνική διάλεκτο, όλοι αυτοί δεν είναι <<συνεργαζόμενοι>> αλλά κολαούζοι, παρατρεχάμενοι με το αζημίωτο.

ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Αυτό το αντιμετωπίσαμε και εμείς ως Ε.ΠΑ.Μ όλο το προηγούμενο διάστημα. Ότι αρνηθήκαμε εμείς από θέση αρχής να εισπράξουμε ως αντάλλαγμα για να προσχωρήσουμε στα κομματικά ψηφοδέλτια του κ. Καμμένου επί παραδείγματι, τα πήραν άλλοι. Έτσι βρέθηκε ο κ. Μαριάς και ο κ Δημαράς στον κ. Καμμένο. Με το αζημίωτο, αλλά χωρίς τον κόσμο που τους ακολουθούσε και τους σιχτίρισε για την πράξη τους, που μόνο ιδιοτέλεια αποπνέει.
Το ίδιο πνεύμα εισπράξαμε και από τους άλλους. Αν αυτοδιαλυόμασταν ησύχως και προσχωρούσαμε στην κομματική στρούγκα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ ως <<συνεργαζόμενοι>>, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αν δεχόμασταν να υποταχτούμε στην <<ιδεολογική καθαρότητα>> κάποιου ιερατείου της επανάστασης
και πάλι δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Μόνο που εμείς ζητούσαμε το αδιανόητο για τους κομματικούς μηχανισμούς της σήψης και της διαστροφής: ισότιμη συνεργασία.
Δεν θέλουμε κανέναν να προσχωρήσει σε εμάς -εκτός κι αν ταυτίζεται πλήρως με τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ- όπως δεν θέλουμε να προσχωρήσουμε κι εμείς σε κανέναν. Αυτό που ζητούσαμε ευθύς εξαρχής είναι κάτι πολύ απλό: Ας κρατήσει η καθεμιά πολιτική δύναμη την πλήρη αυτοτέλειά της, ας αναδείξει τους δικούς της ξεχωριστούς υποψηφίους με βάση τη δική της ξεχωριστής λογική και τα δικά της ιδιαίτερα προτάγματα, ας παλέψει να τους εκλέξει όπως ξέρει η ίδια. Μόνο που αυτό μπορεί να γίνει μέσα στα πλαίσια ενός κοινού ψηφοδελτίου, το οποίο βασίζεται σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα κοινά αιτήματα.
Αυτό έγινε με το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ. Το Ε.ΠΑ.Μ δεν προσχώρησε στη Δημοκρατική Αναγέννηση, ούτε βέβαια ο κ. Παπαθεμελής προσχώρησε σε εμάς.
Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος επέβαλε τις δικές του λογικές και προτάγματα στον άλλο. Κανένα από τα σχήματα που συμμετέχουν αλλά ούτε και οι ανεξάρτητοι αγωνιστές που στηρίζουν το ψηφοδέλτιο δεν προσχώρησαν σε κανέναν, ούτε κλήθηκαν να απαρνηθούν τα πιστεύω τους.
Δεν ζητήσαμε, ούτε πρόκειται να ζητήσουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από κανέναν που συμφωνεί σε μια ισότιμη συνεργασία εναντίον του κοινού εχθρού. Η ιδεολογία και η πρακτική της χούντας που τόσο εύκολα συντηρείται και αναπαράγεται από τους κομματικούς μηχανισμούς εντός της αριστεράς -όποτε και όταν τους συμφέρει- δεν πρόκειται ποτέ να την υιοθετήσουμε. Άλλωστε, ποιος είναι πιο έντιμος πολιτικά; Αυτός που τα παίρνει χοντρά για να προσχωρήσει ως <<συνεργαζόμενος>> σε κάποιο δοσμένο
κομματικό ψηφοδέλτιο ή αυτός που αποζητά την ισότιμη συνεργασία; Γιατί είναι καλύτεροι οι μηχανισμοί της αριστεράς και του κ. Καμμένου που βαφτίζουν τις προσχωρήσεις με ανταλλάγματα ως <<συνεργασία>> αλλά πρέπει να απολογηθεί ένα ψηφοδέλτιο που στηρίζεται σε μια αυθεντικά ισότιμη συνεργασία ανάμεσα σε πολύ διαφορετικές δυνάμεις, που είχαν το κουράγιο να κάνουν ότι αρνούνται πεισματικά να πράξουν όλοι οι άλλοι πούροι επαναστάτες και αντιμνημονιακοί;

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΜΕ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ
Το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ φέρνει μαζί του μια νέα πολιτική κουλτούρα. Διδάσκει άμεσα και πρακτικά τι σημαίνει συνεργάζομαι χωρίς δούναι και λαβείν, χωρίς καρέκλες κι άλλα ανταποδοτικά οφέλη, χωρίς να ζητώ από τον άλλον να προσκυνήσει την ιδεολογία μου, ή να γίνει ίδιος με εμένα. Συνεργάζομαι σημαίνει ότι προτάσσω τα μεγάλα δημοκρατικά αιτήματα της εποχής μου και παλεύω μαζί με όσους συμφωνούν μ' αυτά χωρίς να κοιτάζω πόσο διαφορετικοί είναι, πόσο διαφέρουν ιδεολογικά και πολιτικά από εμένα. Δημοκράτης δεν είναι όποιος δηλώνεται ως τέτοιος, αλλά αυτός που παλεύει για τα δημοκρατικά αιτήματα σήμερα, τώρα, χωρίς να βάζει προσκόμματα ιδεοληψίας ή ιδεολογίας στην ευρύτερη δυνατή συνεργασία. Και δεν υπάρχει αληθινός επαναστάτης που δεν παλεύει πρώτα και κύρια για τη δημοκρατία.
Να ποια είναι η καθαρή ψήφος ενάντια στο καθεστώς κατοχής.
Να ποια ψήφος είναι η μόνη που δεν πρόκειται να πάει χαμένη.
Να ποια ψήφος είναι εκείνη που τρέμουν τόσο οι καθεστωτικές δυνάμεις και οι απανταχού συμβιβασμένοι.

Ως λωτοφάγοι ή ως πολίτες;…

Την επόμενη Κυριακή, ο Δήμος (δηλαδή ο οργανωμένος πολιτικός λαός) θα εκδηλώσει το Κράτος του, δηλαδή την ισχύ του, αποφασίζοντας για την περαιτέρω πορεία της Πολιτείας που περιέχει την κοινωνία μας.
Σπουδαία υπόθεση!
Θα εκλεγούν οι αντιπρόσωποι του λαού που θα διαμορφώσουν εκείνον τον συσχετισμό δυνάμεων που προϋποτίθεται για την άσκηση της πολιτικής στη δημοκρατία μας.

Θα διαμορφωθεί η σύνθεση της νέας Βουλής, από την οποίαν θα προκύψει η νέα κυβέρνηση – μ’έναν λόγο θα λάβουν εκ νέου σάρκα και οστά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία που θα οδηγήσουν την Ελλάδα δεξιότερα ή αριστερότερα

πιο μπροστά ή πιο πίσω…

Ωραία θα ήταν αν ήταν έτσι! Αν η Ελλάδα ήταν μία ελεύθερη χώρα χωρίς Γκαουλάιτερ διότι τα μισά από τα κόμματα που κατεβαίνουν (αντί στον Άδη) στις εκλογές για να ξαναζητήσουν την ψήφο μας, είναι ακριβώς αυτά που κατέβασαν την Ελλάδα στα Τάρταρα του ΔΝΤ, την


έκαμαν χώρα Φόρου Υποτελή στους διεθνείς τοκογλύφους, ένα τρισάθλιο Προτεκτοράτο,


όπου οι αποφάσεις για λογαριασμό του λαμβάνονται όχι στη Βουλή των Ελλήνων, αλλά στα γραφεία της Deutsche Bank.
Καθ’ότι, όσον εμείς ομιλούμε περί τα προεκλογικά, ακούγοντας τα ψέματα (τα ατελείωτα ψέματα) του κ. Βενιζέλου, ακούγοντας τις απειλές του κ. Σαμαρά ή τα κλαυθμιρίσματα του κ. Καρατζαφέρη


ο Γερμανικός κολοσσός της Deutsche Bank με μαριονέτα τον κ.Παπαδήμο εξασφαλίζει θέσεις κλειδιά στην ίδια τη δομή της χώρας (άδειες για εμπορία ηλεκτρικής ενέργειας, προνομιακή θέση στην διαπραγμάτευση αγοράς τίτλων του ελληνικού δημοσίου, θέσεις για την ανακεφαλαιοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, προνομιακή σχέση και πρόσβαση στις μεγάλες δουλειές του Δημοσίου και άλλα).


Οι σχέσεις αυτές σφυρηλατήθηκαν και σφυρηλατούνται (ως αλυσίδες για τους Έλληνες και ως χρυσά βραχιόλια για τα γκόλντεν μπόυς) από τα στελέχη του δικομματισμού

που τώρα ζητούν εκ νέου την ψήφο μας

λέγοντας και πάλι μεγάλες κουβέντες «για τη μοίρα του έθνους επί πολλές δεκαετίες» – όπως

ανερυθρίαστος κραύγαζε χθες σε προεκλογική συγκέντρωση ο κ. Βενιζέλος.


Ποιος;
Ο άνθρωπος που παρέδωσε τον ελληνικό δημόσιο πλούτο στους ξένους δανειστές (ήδη απ’το καλοκαίρι του 2011), ο άνθρωπος που επινόησε τα πιο απίστευτα χαράτσια, που υπέγραψε το τέλος των μισθών κι άλλα όσα δεινά ων ουκ έστιν αριθμός.
Επιμένω ειδικά στα «ψέματα Βενιζέλο», διότι δεν υπάρχει ψέμα που να μην το έχει πει.
Για τις εγγυήσεις στους Φιλανδούς! – έσχιζε τα ιμάτια του ότι δεν έδωσε τέτοιο πράγμα! Τις έδωσε!
Για το Αγγλικό Δίκαιο! Τα ίδια!
Για το PSI! Τα ίδια!
Κάθε μέρα λέει κι ένα ψέμα.
Αποκαλύπτεται. Κι όμως συνεχίζει!
Όμως, αυτό ακριβώς είναι το ερώτημα που τίθεται στις εκλογές της Κυριακής στους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
Θα συνεχίσει η χώρα με τα ψέματα;
Θα συνεχίσει με τους ίδιους;

Θα συνεχίσει να ζει (για να πεθάνει) υπό τη Διπλή Κατοχή: από την εγχώρια Διαπλοκή κι από την ξενική Τρόικα;
Γιατί μας ζητά την ψήφο μας ο κ. Σαμαράς; Για να συνεχίσει να κυβερνά ο κ. Τόμσεν; Ή μήπως για να συνεχίσει να κυβερνά η Διαπλοκή;
Εκτός κι αν ο Σύμβουλος του κ. Σαμαρά, κύριος Ψυχάρης υιός ξενυχτάει κάθε βράδυ προσευχόμενος, ώστε να συμβουλεύει αποτελεσματικά τον αρχηγό του υπέρ…πτωχών και αδυνάτων!
Ούτε καν τα προσχήματα κρατάει πλέον ο δικομματισμός, μονοκομματισμός – το σίχαμα της Διαπλοκής βγαίνει απ’το παρασκήνιο και διεκδικεί πλέον θέση στο προσκήνιο.

Η υποταγή της χώρας τους έχει αποθρασύνει.
Θεωρούν φυσιολογικό να μας
ζητούν την ψήφο μας τώρα για να μας αλαλιάσουν με νέα μέτρα τον Ιούνιο.
Κυρίες και κύριοι, τα ψέματα τελείωσαν,
ήταν πολλά. Πάρα πολλά!
Με τα ψέματα ασκήθηκε από τα δύο κόμματα με τη συνενοχή του ΛΑΟΣ, της κυρίας Μπακογιάννη κι όλων των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού (ανοιχτού ή συγκεκαλυμμένου) μια αντεθνική

αντικοινωνική πολιτική
με αντιδημοκρατικό τρόπο και μέσα.
Τα κόμματα των Μνημονίων, είναι, κατά τη γνώμη μου παράδοξο να ελπίζουν στα ποσοστά που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις.
Υπέταξαν τη χώρα – θα ήταν σαν να έπαιρνε ο Τσολάκογλου 25% συν 15% για να (ξανα) σχηματίσει κυβέρνηση!
Τί κυβέρνηση;
Του Ράιχενμπαχ και του Τόμσεν; Με την εντολή και την έγκριση ποιων Ελλήνων;
Το ξαναλέω, σημειώστε τις λέξεις: ασκείται
Μια αντεθνική
και αντικοινωνική πολιτική
με αντιδημοκρατικό τρόπο
για την οποίαν ζητούν την ψήφο μας ώστε να νομιμοποιηθεί.
Μένουν έξι ημέρες.
Σκεφθείτε (ευκτική) – τέτοια πολιτική μόνον Λωτοφάγοι ή Συβαρίτες μπορούν να την εγκρίνουν. Πολίτες, δεξιοί ή αριστεροί, όχι!

Τέτοια πολιτική έφτιαξαν γραικύλοι (κατά κόσμον δωσίλογοι), κάνει για ραγιάδες και υπηρετείται από γενίτσαρους.
Μαζί της ο λαός μόνο μία σχέση μπορεί να έχει: καταστροφική.
Ή θα την καταστρέψει ή θα καταστραφεί ο ίδιος…


πηγη  ΙΝPRECOR

1η Μαη

Δεκαετία του 1880. Οι εργάτες των ΗΠΑ μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου θέτουν επιτακτικά το αίτημα για μείωση του χρόνου εργασίας τους. Στο Συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας το 1884 ορίζεται η 1η Μάη του 1886 να είναι η ημέρα που οι εργάτες θα κατεβούν σε απεργία διαρκείας με στόχο την καθιέρωση του οκτάωρου, αυξήσεις στους μισθούς τους και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ετσι καθιερώνεται η μέρα αυτή σαν η «παγκόσμια ημέρα της εργατικής τάξης». Βέβαια οι πρώτοι αγώνες των εργατών τουλάχιστον στις δύο μεγαλύτερες βιομηχανικές χώρες (ΗΠΑ και Αγγλία) ξεκινούν πολύ νωρίτερα (αρχές του 19ουαιώνα). Στην Αγγλία μάλιστα οι εργάτες απαίτησαν για πρώτη φορά το οκτάωρο το 1829 και εφαρμόστηκε το 1856 στην αποικία της Βικτώριας. Το δεύτερο μισό του 19ουαιώνα ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς. Το ίδιο και η παραγωγή προϊόντων. Με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς όμως μεγάλωναν τα κέρδη των καπιταλιστών, χωρίς να υπάρχει καμιά αντιστοιχία με τους μισθούς και τις συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης. Οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν σχεδόν όλη την ημέρα, κάτω από δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες, για ένα κομμάτι ψωμί. Πολλές φορές αναγκάζονται να δουλεύουν ακόμα και μικρά παιδιά. Για περίθαλψη και ασφάλιση ούτε λόγος. Αρχίζουν όμως σιγά σιγά να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια συνειδητοποίησης. Οι εργάτες αντιλαμβάνονται το ρόλο τους μέσα στην κοινωνία, ότι δηλαδή αυτοί είναι που παράγουν τον πλούτο και πρέπει να τον απαιτήσουν. Σταθμός στην αφύπνιση των εργατών, σ' όλο τον κόσμο, έπαιξε η πρώτη απόπειρα κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη, με την Κομμούνα του Παρισιού το 1871.

Η Πρωτομαγιά του 1886 στις ΗΠΑ
Την 1η Μάη του 1886 σχεδόν 500.000 εργάτες κατεβαίνουν στους δρόμους μικρών και μεγάλων αμερικανικών πόλεων αποφασισμένοι για πολυήμερο αγώνα. Στο Σικάγο όμως τα γεγονότα εξελίσσονται δραματικά. Στις 3 Μάη εργάτες που διαδήλωναν έξω από το εργοστάσιο μηχανών Μακ Κόρμικ ενάντια σε απεργοσπάστες δέχονται την επίθεση της αστυνομίας με όπλα. Τέσσερεις εργάτες νεκροί και πολλοί τραυματίες είναι ο πρώτος απολογισμός. Την επομένη (4 Μάη) ο Διεθνής Σύνδεσμος Εργαζομένων καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Χεϊμάρκετ. Η συγκέντρωση είναι μεγαλειώδης. Ενας προβοκάτορας όμως ρίχνει βόμβα στους αστυνομικούς, σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας πολλούς. Η αστυνομία εκμεταλλεύεται το γεγονός, επιτίθεται, πυροβολεί τους εργάτες και συλλαμβάνει ηγετικά στελέχη τους. Στις συγκρούσεις σκοτώνεται ένας εργάτης και τραυματίζονται και συλλαμβάνονται πολλοί. Τελικά θα οδηγηθούν σε δίκη 8 εργάτες. Οι Φίσερ, Πάρσονς, Σπάις και Εγκελ καταδικάστηκαν και απαγχονίστηκαν στις 11 Νοεμβρίου 1887. Ο Λιγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του. Οι Νιμπ, Φίλντεν και Σουάμπ καταδικάστηκαν σε πολυετή καταναγκαστικά έργα. Η θυσία των εργατών του Σικάγου δεν πήγε χαμένη. Χιλιάδες εργάτες κέρδισαν το οκτάωρο και σε πολλά εργοστάσια κέρδισαν την αργία της Κυριακής. Το 1889 ιδρύεται η 2ηΣοσιαλιστική Διεθνής και μεταξύ των άλλων αποφάσεων που πήρε όρισε την 1η Μάη ως μέρα των εργατών, αρχίζοντας από το 1890.
Πρωτομαγιές στην Ελλάδα

Το 1891, οι οπαδοί του Σταύρου Καλλέργη γιορτάζουν συμβολικά την Πρωτομαγιά. Ενα μόλις χρόνο πριν είχαν ιδρύσει τον «Κεντρικό Σοσιαλιστικό Ομιλο», μια αριστερή ριζοσπαστική οργάνωση. Δυο χρόνια αργότερα θα επιχειρήσουν και πάλι τον εορτασμό στους στύλους του Ολυμπίου Διός που, αν και δεν θεωρήθηκε ιδιαίτερα μαζικός, θορύβησε την κυβέρνηση με συνέπεια να συλληφθεί ο Καλλέργης και να φυλακιστεί. Ομως την επόμενη χρονιά (1894) για πρώτη φορά γιορτάζεται ενωτικά η εργατική Πρωτομαγιά απ' όλους τους σοσιαλιστικούς ομίλους, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στην Αθήνα. Η συγκέντρωση ήταν αξιόλογη για την εποχή. Πάνω από 1.000 εργάτες διαδήλωσαν απαιτώντας οκτάωρο, απαγόρευση της παιδικής εργασίας, αργία τις Κυριακές κ.ά. Κι αυτή τη φορά δεν έλειψαν οι συλλήψεις. Ο Καλλέργης δικάζεται και αθωώνεται. Οι επόμενες πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις συνοδεύονται σχεδόν πάντα από βία και καταστολή. Ταυτόχρονα όμως το εργατικό κίνημα στη χώρα μας αναπτυσσόταν με απεργίες, συγκρούσεις αλλά και σημαντικές κατακτήσεις. Σταθμός στην εξέλιξη του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα είναι η ίδρυση της «Φεντερασιόν» (σοσιαλιστική οργάνωση) στη Θεσσαλονίκη το 1909. Η Φεντερασιόν οργάνωσε πολλά εργατικά σωματεία καθώς και την πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη στα 1910. Στα 1911 έχουμε μια σημαντική επιτυχία του εργατικού κινήματος. Αναθεωρείται το σύνταγμα του 1864 με ευνοϊκές διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων (Κυριακή αργία, ασφάλιση, οκτάωρο). Θεσπίζεται η μονιμότητα και το αμετάθετο των δημοσίων υπάλληλων όπως και η υποχρεωτική-δωρεάν στοιχειώδης εκπαίδευση. Βέβαια πολλά απ' αυτά έμειναν στα χαρτιά. Την ίδια χρονιά η Πρωτομαγιά στη Θεσσαλονίκη γιορτάζεται με συμμετοχή 12.000 εργατών. Είναι μια σημαντική στιγμή για το ελληνικό εργατικό κίνημα. Τα αμέσως επόμενα χρόνια πραγματοποιήθηκαν ιστορικές απεργιακές κινητοποιήσεις που έδωσαν ώθηση στην ελληνική εργατική τάξη, όπως το 1911 η μεγάλη απεργία των οδηγών των τραμ της Αθήνας που συγκρούστηκαν άγρια με την αστυνομία, το 1913 η απεργία των γαιανθρακεργατών, το 1914 η απεργία των εργατών φωταερίου, των τυπογράφων και των σιδηροδρομικών στην Αθήνα. Ιστορική θα μείνει η απεργία, που κατέληξε σε εξέγερση με νεκρούς και τραυματίες, στη Σέριφο το 1916. Αποτέλεσμα όλων αυτών των αγώνων είναι η ίδρυση της ΓΣΕΕ, το Νοέμβρη του 1918, και του ΣΕΚΕ (του μετέπειτα ΚΚΕ) τον ίδιο μήνα. Η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στους εργαζόμενους γίνεται ακόμα σκληρότερη. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου απαγόρευσε το γιορτασμό το 1919, χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφού οι συγκεντρώσεις στην Αθήνα και τον Πειραιά ήταν ιδιαίτερα μαζικές. Στα 1923 διοργανώνεται εργατική απεργία στο Πασαλιμάνι, που καταλήγει σε σύγκρουση, με νεκρούς, και την Πρωτομαγιά του 1924 η «δημοκρατική» κυβέρνηση Παπαναστασίου διαλύει βίαια τη συγκέντρωση στην πλατεία Κοτζιά με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο εργάτης Σωτήρης Παρασκευαΐδης. Λίγα χρόνια αργότερα, το Μάη του ’36, στη Θεσσαλονίκη απεργούν οι καπνεργάτες της πόλης. Σε λίγες μέρες στην απεργία συμμετέχουν οι καπνεργάτες όλης της Βόρειας Ελλάδας. Η απεργιακή συγκέντρωση στις 8 Μάη πνίγεται στο αίμα. Δολοφονούνται 30 εργάτες και πάνω από 300 τραυματίζονται. Την επομένη (9 Μάη) γίνεται η κηδεία των νεκρών, που μετατρέπεται σε παλλαϊκή εξέγερση. Αλλοι 10 νεκροί εργάτες από τις συγκρούσεις. Η πόλη περνά για 36 ώρες στα χέρια των εργατών. Οι εργοδότες αναγκάζονται να δεχτούν τα αιτήματα των εργατών. Βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του ελληνικού λαού έχει μείνει η 1 Μάη του 1944, όταν οι γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν 200 αγωνιστές στο Σκοπευτήριο Καισαριανής. Μετά την απελευθέρωση και τη συμφωνία της Βάρκιζας, με τις γνωστές συνέπειες (κλίμα βίας και διώξεων απέναντι στους λαϊκούς αγωνιστές) γιορτάζεται η Πρωτομαγιά του 1945 με τη συγκέντρωση 40.000 εργαζομένων στο Καλλιμάρμαρο. Μετά τον εμφύλιο, πολλές ήταν οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις που χτυπήθηκαν από τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, αφού σχεδόν πάντοτε ήταν απαγορευμένες. Στη σημερινή συγκυρία, οι καπιταλιστές σ' όλο τον κόσμο, εκμεταλλευόμενοι την κρίση, προχωρούν στο σάρωμα των εργατικών κατακτήσεων. Η ασφάλιση βρίσκεται εδώ και χρόνια στο στόχαστρο. Η λιτότητα, οι μαζικές απολύσεις, το πάγωμα και οι μειώσεις των μισθών, η τετραήμερη εβδομάδα εργασίας, η παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας, η γενίκευση της μερικής απασχόλησης ανατρέπουν όλα όσα κέρδισε η εργατική τάξη από την Πρωτομαγιά του Σικάγου και μετά.

Read more: http://antigeitonies.blogspot.com

Το σύστημα, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα πως οι πολίτες αντί για ένταξη στην δεξιά ή την αριστερά προτιμούν να έχουν απόψεις και δεξιές και αριστερές.

Ο λαός πάει να κάνει κάτι. Πολύ σημαντικό και πρωτοφανές.

Μεγάλα στρώματα του λαού υπερβαίνουν τους παλιούς διαχωρισμούς και την ένταξη δεξιά-αριστερά. Οι νεώτεροι μάλιστα, ένα από τα πιο πληττόμενα και σίγουρα το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, δεν μπήκαν ποτέ στην λογική των κομματικών και παραταξιακών διαχωρισμών που μπήκαμε κάποιοι από μας τους παλιότερους.

Αυτή η ρήξη με το παλιό διαχωριστικό παρελθόν δεν σημαίνει πως τα τμήματα αυτά του λαού, που βγαίνουν από τα ιδεολογικά-κομματικά-παραταξιακά μαντριά, δεν αντιλαμβάνονται πως η κοινωνία είναι βασικά χωρισμένη σε δυο “κόμματα”: των πλουσίων και των φτωχών. Των μόνιμα σε φορολογική ασυλία και των μόνιμα αιμοδοτών του δημόσιου ταμείου. Των μόνιμα κερδισμένων και των μόνιμα εκμεταλλευομένων.

“Η πλάκα είναι” δηλαδή πως αυτή η συνειδητοποίηση ξεφεύγει από τα παλιά δεξιά-αριστερά στεγανά. Συμβαίνει ταυτόχρονα και σε “δεξιούς” και σε “αριστερούς” πολίτες. Οι “δεξιοί” πολίτες δεν φοβούνται πια να πούνε την λέξη καπιταλισμός σήμερα. Την λέξη αδικία. Την λέξη εκμετάλλευση. Και οι “αριστεροί” πολίτες ανακαλούν τον πατριωτισμό της αντίστασης και τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα.

Την “ιδεολογική άβυσσο” την συντηρούν οι κομματικές ηγεσίες. Για τα λαϊκά στρώματα σημαίνει όλο και λιγώτερα πράγματα. Ολο και περισσότεροι “δεξιοί” κι “αριστεροί” πολίτες συναντώνται πολιτικά έχοντας κοινά αιτήματα για την οικονομία και για μια σειρά άλλα θέματα. Ακόμη και θέματα που για την μια ή την άλλη πλευρά ήταν μέχρι χθες το απόλυτο ταμπού.

Κι είναι θέμα χρόνου, μεγάλα τμήματα του λαού, να φτάσουν σε μια ευρεία συναίνεση ακόμα και για τα πιο ακανθώδη και αμφιλεγόμενα ζητήματα. Και να αναζητήσουν έναν δημοκρατικό τρόπο ώστε να παίρνουν αποφάσεις για εκείνα τα ζητήματα για τα οποία δεν υπάρχει πλατειά συναίνεση μεταξύ τους.

Η πραγματική δημοκρατία γίνεται πια αίτημα της κοινωνίας. Και η δημοκρατία καθιστά την κομματική-παραταξιακή ένταξη λιγώτερο χρήσιμη, κι αναδεικνύει επιτέλους την αξία του να έχει ο κάθε ξεχωριστός πολίτης δεξιές ή αριστερές απόψεις και θέσεις.

Η σήψη και η διαφθορά, η μόνιμη πολιτική κοροϊδία κι όλα τα φαινόμενα εκείνα για τα οποία ο κοινοβουλευτισμός είναι ο βιότοπος και που ταυτόχρονα τον απαξιώνουν, δεν αφήνουν ελπίδες στο σύστημα πως θα καταφέρει να ξαναμαντρώσει στον ίδιο βαθμό τους πολίτες στο δίπολο αριστερά-δεξιά. Να τους ξανα-διχάσει. Ωστε να συνεχίσει να τους ελέγχει.

Το σύστημα, κι όποιος άλλος, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα πως όλο και περισσότεροι “αριστεροί” πολίτες θα έχουν και ορισμένες “δεξιές” θέσεις και πως όλο και περισσότεροι “δεξιοί” πολίτες θα έχουν και ορισμένες “αριστερές” θέσεις.

Είναι μια προετοιμασία αυτή, την οποία κάνει ο λαός μας, για το επόμενο βήμα του: την πραγματική δημοκρατία.

Την δημοκρατία που βασίζεται στις απόψεις των πολιτών και όχι στην εκ των προτέρων ένταξή τους στην δεξιά ή την αριστερά, δηλαδή στην εκ των προτέρων δογματική πολιτική τοποθέτηση και ένταξη, και στα ψυχολογικά αδιέξοδα που συχνά αυτή η ένταξη οδηγεί. .

Στην δημοκρατία των απόψεων των πολιτών, που αλλάζουν και ξανα-αλλάζουν και διαρκώς διαφοροποιούνται, που συγκρούονται με άλλες απόψεις, δοκιμάζονται και δοκιμάζουν, ακυρώνουν παλιές ιδέες, διαμορφώνουν και γεννούν νέες.

Ο λαϊκός άνθρωπος οργώνει το έδαφος από το οποίο θα ξεπηδήσει ο πολίτης. Και μάλιστα το κάνει ερήμην των κομμάτων. Τα οποία μόνο να χάσουν έχουν από αυτή την διαδικασία, την οποία ο λαός μας έχει θέσει ήδη σε κίνηση.

Ο λαός μας προετοιμάζεται για την αληθινή πολιτική, λέγοντας βαθμιαία όχι στον οπαδισμό. Προετοιμάζεται για την αληθινή πολιτική των πολιτών. Και όχι των εκ προοιμίου οπαδών του κάθε κόμματος και κομματάρχη.

Ο λαός μας προετοιμάζεται για να συγκροτήσει αυτό που ο Αριστοτέλης ονομάζει “πολιτική κοινωνία”.

Θραξ Αναρμόδιος

ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (επικεφαλής του ψηφοδελτίου του "ΟΧΙ")

28.4.2012

Οι «Μνημονιακοί», που υπέγραψαν και συναίνεσαν- αφού τα διάβασαν ή και χωρίς- με τα ανατριχιαστικού περιεχομένου Μνημόνια κλπ., κλπ, της ντροπής και της καταστροφής, φαίνεται να έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μοναδική οδός σωτηρίας τους είναι η κατατρομοκράτηση και ο αναίσχυντος εκβιασμός του λαού.

Έτσι, με διλήμματα, παντελώς αβάσιμα, απευθύνονται στις Ελληνίδες και στους Έλληνες, βοηθούμενοι τον τελευταίο καιρό και από τους πανικόβλητους, για το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, ευρωπαίους εταίρους μας. Σταχυολογώ αυτά που είναι κατεξοχήν του συρμού και που εκλαμβάνουν το λαό ως διανοητικά καθυστερημένο:

*«Είναι θέμα ζωής και θανάτου να ψηφιστούν τα Μνημονιακά κόμματα, προκειμένου να περιφρουρηθεί η παραμονή μας στην ΕΕ και στο ευρώ, γιατί διαφορετικά θα περιθωριοποιηθούμε», υποστηρίζουν οι οπαδοί των Μνημονίων κλπ. Υποστηρίζουν, δηλαδή, και μάλιστα με σοβαρότητα (!!!) ότι τώρα που χλευαζόμαστε από τους ιθύνοντες της ΕΕ-ευρωζώνης, τώρα που μας χρησιμοποιούν ως φόβητρο προς αποφυγή, τώρα που έχουμε εξαθλιωθεί με αυτοκτονίες που έφθασαν τις 2000, τώρα που ο αριθμός των σιτιζόμενων ανέρχεται κατακόρυφα, τώρα που η ανεργία καλπάζει προς το 24%, τώρα που πολλαπλασιάζονται οι συμπατριώτες μας «σκουπιδοφάγοι», τώρα που τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς εφιαλτικούς, τώρα που γονείς αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους επειδή δεν μπορούν να τα διαθρέψουν, τώρα που τα νοσοκομεία στερούνται από απολύτως απαραίτητα υλικά, και η οικονομία μας βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, ενόσω η χώρα μας στενάζει κάτω από απάνθρωπη κατοχή……. τώρα λοιπόν τολμούν
να μας λένε ότι «είμαστε καλά και…. όχι περιθωριοποιημένοι». Και κατά τους λαγνομνημονιακούς πάντοτε, θα είμαστε «ακόμη καλύτερα» μετά τον Ιούνιο, τότε, δηλαδή, που η Τρόικα θα απαιτήσει να απομυζηθούν από το εισόδημα των Ελλήνων και, άλλα 16Ε δισεκατομμύρια, υπέρ των δανειστών- ενώ οι δικοί μας αρμόδιοι θα «τσακιστούν» να εκτελέσουν τα αδιανόητα. Εξάλλου, έτσι θα έχουμε φθάσει πολύ κοντά στο επίπεδο μισθών και συντάξεων Βουλγαρίας –γύρω δηλαδή στα 180-200Ε – στόχος πρωταρχικός της Τρόικας, και από τις απαραίτητες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».

Παράλληλα με την εσωτερική τους ενασχόληση, οι «Μνημονιακοί» εξακολουθούν, παραδόξως, να εκλαμβάνουν την ΕΕ και την ευρωζώνη, ως ακλόνητο βράχο, γιατί προφανώς τους έχει διαφύγει ότι ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει και κινδυνεύει ολοένα περισσότερο να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.

* Δίνεται συνεχώς η «άνωθεν» υπόσχεση ότι «αν συμμορφωθούμε με τας υποδείξεις-δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα και …..όλα θα πάνε καλά». Καθώς, φυσικά, οι «Μνημονιακοί» συνηθίζουν να αποφθέγγονται, χωρίς και να επεξηγούν τα λεγόμενά τους, ερωτάται τι μπορεί να σημαίνει αυτή η διαβεβαίωση, όταν:

-Για περισσότερο από δύο χρόνια εφαρμόζεται στη χώρα μας αυτό το παρανοϊκό και εγκληματικό σχήμα, που υποστηρίζει ότι «η έξοδος από την ύφεση περνά μέσα από μεγαλύτερη ύφεση», και που φυσικά στο ενεργητικό της, μετρά μόνο καταστροφές σε παγκόσμια βάση. Έτσι, η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, όπως άλλωστε ήταν εξαρχής αναπότρεπτο. Αρκεί να υπενθυμίσω ότι για το 2020 το ΔΝΤ μας πληροφορεί, με απάθεια, ότι το χρέος μας, ως ποσοστό στο ΑΕΠ, θα είναι ανώτερο, και συνεπώς με μεγαλύτερη αδυναμία διαχείρισης του, από ότι ήταν το 2009. Και ώ του θαύματος, ο υπουργός οικονομικών ανήγγειλε, προεκλογικά, ότι η χώρα μας «θα εξέλθει του Μνημονίου το 2015»!!!. Ότι δεν θα μειωθούν κι άλλο μισθοί και συντάξεις και ότι δεν θα αυξηθούν οι φόροι…..παρότι όλες αυτές οι συμφορές που πια αποτελειώνουν την Ελλάδα, αποτελούν ανειλημμένες υποχρεώσεις των «Μνημονιακών» απέναντι στην Τρόικα!!!! Καταρχήν, αυτή η δήλωση, από υπουργό οικονομικών, με μηδενικές άλλωστε γνώσεις μακροοικονομίας, ουδόλως εκπλήσσει, μια και βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτήν του προκατόχου του -ο οποίος ωστόσο δήλωνε επισήμως «οικονομολόγος»-, και ο οποίος το 2009 μας διαβεβαίωνε ότι…..σε δύο χρόνια η Ελλάδα θα «βγει στις αγορές»!!!. Και, καλά, οι «Μνημονιακοί» βαρύνονται με το έγκλημα της υπογραφής ή της αποδοχής, καθώς και της πιστής – συγκεκριμένα μονοδρομικής- εφαρμογής των σε θάνατο καταδικαστικών αποφάσεων της Ελλάδος και του ελληνικού λαού. Αλλά, αφού διαπίστωσαν τη συμφορά στην οποίαν οδήγησαν τη χώρα, γιατί μα γιατί εμμένουν στην καταστρεπτική τους πορεία; Γιατί δεν αναγνωρίζουν τα τραγικά τους λάθη…..γιατί δεν παραιτούνται….αλλά επιλέγουν να παραπλανούν και να τρομοκρατούν το λαό με ψευτοδιλήμματα και Αρμαγεδδών…..γιατί;;;;

-Οι λάτρεις των Μνημονίων, στη χώρα μας, εξακολουθούν απτόητοι να απειλούν και να εκβιάζουν το λαό ότι, δήθεν, αν δεν συναινέσει στην αυτοκτονία του θα…..πάει στην κόλαση. Και δεν βλέπουν ότι έχει ξεσηκωθεί η Ευρώπη και πέφτει η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις, γιατί αρνούνται την επιβαλλόμενη από την κα Μέρκελ αιματηρή λιτότητα, που οδηγεί στην καταστροφή. Από κοινού με τους χλευασμούς των εταίρων μας, μας δίνουν εμάς τώρα και τα ένσημα των «πιστότερων εφαρμοστών των Μνημονίων».

-Και τι, ακριβώς, εννοούν οι «Μνημονιακοί», όταν τολμούν ακόμη και τώρα να μας διαβεβαιώνουν ότι «αν….θα πάμε καλά», και «αν δεν…..θα μας φάει ο λύκος»; Πως δηλαδή, αντιλαμβάνονται το « θα πάμε καλά»;;; Με 7 στους 10 νέους που πασκίζουν να φύγουν από τη χώρα; με τη μεσαία τάξη που έχει καταστραφεί; με το κοινωνικό Κράτος που έχει καταποντιστεί; με μια αγορά εργασίας στην οποία επικρατούν οι νόμοι της ζούγκλας; με 150.000 έλληνες υπαλλήλους και δημόσιους λειτουργούς που θα πεταχτούν στο δρόμο, γιατί….δήθεν ο δημόσιος τομέας είναι υπερμεγέθης- ενώ επίσημες μελέτες τον κατατάσσουν στον αντίστοιχο μέσο όρο των λοιπών κρατών-μελών της ΕΕ;;;

Αλήθεια….είναι ακόμη και τώρα τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουν ότι διαπράττουν, σε καθημερινή βάση, εγκλήματα κατά συρροή;;; εγκλήματα, για τα οποία δεν μπορεί πια να υπάρξει συγνώμη, γιατί πρόκειται για ολοκληρωτική εθνική καταστροφή.


Έλεος πια. Όχι, άλλες σωτηρίες. Φθάσαμε ήδη τις 10!

Η Κρήτη δεν χαρίζεται στους ναζί!

Η περιοδεία σε χωριά της Κρήτης που είχαν εξαγγείλλει για σήμερα Σάββατο 28/4 οι ναζιστές της χρυσής αυγής, ακυρώθηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου. Παράλληλα, ενώ ο δήμαρχος Βιάννου δήλωσε πως οι φασίστες είναι ανεπιθύμητοι, ο δήμαρχος Ηρακλείου τους παραχώρησε χώρο για την προεκλογική τους εκδήλωση αύριο στις 12 στην Ν. Αλικαρνασσό.

Ωστόσο σήμερα, ο κόσμος βγήκε στις πλατείες των χωριών, ενώ σύντροφοι έκαναν επίσης παρεμβάσεις εκεί μοιράζοντας κείμενο, κολλώντας αφίσες και κουβεντιάζοντας με τους κατοίκους.

Οι ναζήδες όχι μόνο είναι ανεπιθύμητοι αλλά συνάντησαν και σθεναρή αντίσταση στο να πατήσουν στα χωριά με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να ακυρώσουν την περιοδεία τους.

Το κείμενο που μοιράζεται στα χωριά και στην πόλη του Ηρακλείου και η αφίσα:

Η ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές εξελίξεις σε ελλαδικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας, φόβου και τεράστιας ψυχολογικής πίεσης σε μεγάλα κομμάτια του ντόπιου πληθυσμού. Ζούμε σε εποχή που και το καθημερινό ψωμί στο τραπέζι δεν είναι εξασφαλισμένο. Η ανεργία για τους εργαζόμενους,η ανησυχία για την διάθεση των προϊόντων για τους αγρότες-παραγωγούς αλλά και η διάλυση όποιων δομών υποστήριξης σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες έχουν επηρεάσει την καθημερινότητα του καθένα από εμάς, έχουν αυξήσει δραματικά τις αυτοκτονίες αλλά και την εγκληματικότητα..

Δυστυχώς ακόμη και τώρα το ατομικό συμφέρον επικρατεί εις βάρος των πολλών και οι περισσότεροι στηρίζουν ξανά αυτά που απέτυχαν και μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση τις τελευταίες δεκαετίες.Ο λαϊκισμός και η προπαγάνδα των εφημερίδων και των καναλιών μας αποπροσανατολίζει και μας κάνει να βλέπουμε του εχθρούς μας δίπλα μας και όχι από πάνω μας. Οι εχθροί μας είναι το κράτος, το κεφάλαιο, οι καναλάρχες που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και μας βλέπουν σαν πρόβατα.Αντί να τα βάζουμε όμως με τους υπαίτιους αυτής της τραγικής κατάστασης, τα βάζουμε με τους πιο αδύναμους και ευάλωτους.

Ο κοινωνία εκφασίζεται από την στιγμή που χάνεται η εμπιστοσύνη, όταν σταματάμε να λειτουργούμε σαν μία γροθιά για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας.

Τότε είναι που μας φταίνε οι ξένοι για ό,τι στραβό συμβαίνει, μας φταίνε οι απεργοί που διεκδικούν τον πετσοκομμένο μισθό τους, μας φταίνε οι παραγωγοί για τις ακριβές τιμές των προϊόντων και πάει λέγοντας.Αν δεν σταθούμε να σκεφτούμε ψύχραιμα αυτή την κατάσταση και δεν αλλάξουμε μυαλά ο κανιβαλισμός θα επικρατήσει.

Όλοι εναντίων όλων για τα ψίχουλα και τα ξεροκόμματα που πέφτουν από το γλεντοκόπι των αφεντικών και των σωτήρων μας.

ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ – ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ

Μέσα σε αυτή την λαίλαπα κάποιοι γνωστοί φονιάδες από το παρελθόν κάνουν ξανά την εμφάνιση τους διεκδικώντας την ψήφο της αγανάκτησης και της οργής.Η συνταγή τους είναι δοκιμασμένη και έφερε σαν αποτέλεσμα εκατομμύρια νεκρούς, πόνο αίμα και καταστροφή.

Είναι οι υμνητές και οπαδοί του ναζισμού, ιδεολογικοί απόγονοι του Μουσολίνι και του Χίτλερ και θαυμαστές των φρικαλεοτήτων των Σουμπεριτών και των δοσιλόγων Ταγμάτων Ασφαλείας στην Κρήτη.

Είναι αυτοί που θεωρούν ότι στην Κάντανο, το Κοντομαρί,τα Βορίζα, την Γέργερη και την Βιάννο αλλά και σε άλλες περιοχές οι σφαγές ήταν δικαιολογημένες λόγω της αντίστασης των κατοίκων στα σχέδια των ναζιστών κατακτητών.Συνεχίζουν σήμερα να είναι προκλητικοί χαιρετώντας ναζιστικά σε δημόσιους χώρους και φυσικά δεν μετανιώνουν καθόλου για τις βρώμικες ρίζες τους κινούμενοι παρακρατικά και υπόγεια μέσα στην νύχτα.

ΑΥΤΗ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Πέρα απο το μεγάλο αριθμό παρακρατικών επιθέσεων που έμειναν στο σκοτάδι υπάρχουν και κάποιες που έφτασαν στην δικαιοσύνη. Οι σχέσεις τους με το παρακράτος, την μαφία και άλλες εγκληματικές οργανώσεις είναι ολοφάνερες. Ο αρχηγός τους Ν. Μιχαλολιάκος το 1979 δικάστηκε για συμμετοχή σε βομβιστικές επιθέσεις εναντίων κινηματογράφων που προέβαλλαν “κομμουνιστικές” ταινίες.

Ο Ν. Μιχαλολιάκος καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκιση και μετά από λίγα χρόνια (1982) τον βλέπουμε σε μισθολογικές καταστάσεις της ΚΥΠ ώς έμμισθο συνεργάτη των μυστικών υπηρεσιών.

Το 1998 μέλη της Χρυσής Αυγής επιτίθενται εναντίων φοιτητών έξω από τα δικαστήρια στην Αθήνα με αποτέλεσμα ο φοιτητής Δημήτρης Κουσουρής να καταλήξει για έξι μήνες στο νοσοκομείο γλιτώνοντας παρατρίχα τον θάνατο. Ο δράστης της επίθεσης και υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής Περίανδρος φυγοδικούσε για πολλά χρόνια με την κάλυψη της αστυνομίας και όταν τελικά καταδικάστηκε, η ποινή του για απόπειρα ανθρωποκτονίας έπεσε πολύ χαμηλά από το εφετείο.

Τελευταία δολοφονία από μέλος της Χρυσής Αυγής ήταν ενός ζευγαριού, του καθηγητή Μιλτιάδη Μουτάφη και της Παρασκευής Γκέζου στις 26 Φεβρουαρίου 2009 στο Χαλάνδρι απο τον 36χρονο μπράβο Χρήστο Ρήγα που ανέλαβε να εκτελέσει συμβόλαιο θανάτου. Ο Χρήστος Ρήγας ήταν υποψήφιος περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας με την Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2010 και είναι ιδιοκτήτης καφενείου-μπαρ στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα στην Αθήνα.Οι χρυσαυγίτες είναι αυτοί που κάνουν επιθέσεις σε απεργούς, μετανάστες και φοιτητές αποτελώντας το μακρύ χέρι του παρακράτους. Να μην τους δώσουμε κανένα χώρο στις πόλεις και στα χωριά μας.

Αδέρφια, σαν θα πάτε στης Βιάννου τα χωριά,

Μνήματα μην πατάτε, μην πάρουνε φωθιά.

Μια μέρα του Σεπτέμβρη που ‘λαμπε ο ουρανός

Εις τα χωριά της Βιάννου ήτανε σκοτεινός.

Οι βάρβαροι επήγαν και βάλανε φωθιά,

Σύμη, Κεφαλοβρύσι, Πεύκο και Κρεββατά.

Αυτή η συμμορία κατεβαίνει στις εκλογές για να εκμεταλλευτεί το αίσθημα αγανάκτησης του κόσμου δίνοντας φτηνές υποσχέσεις. Επισκέπτεται πόλεις και χωριά στοχοποιώντας αλλοδαπούς αλλά και ντόπιους για τα προβλήματα του τόπου.Έχουμε χρέος σήμερα απέναντι στους παλαιότερους που αγωνίστηκαν για εμάς αλλά και στους επιζώντες των σφαγών να μην επιτρέψουμε ούτε σπιθαμή να βρωμίσουν με την παρουσία τους οι νεοναζί.Το χρωστάμε σε αυτούς που αντιστάθηκαν για την ελευθερία, στους εκτελεσθέντες και σε αυτούς που μαρτύρησαν με μεσαιωνικά βασανιστήρια για τον τόπο μας.

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ



Μέλη της Χρυσής Αυγής χαιρετούν Ναζιστικά.

Τέρμα αριστερά ο υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου Σταύρος Καρεφυλλάκης

Αυτή η ναζιστική συμμορία έχει αυτές τις μέρες σκοπό να επισκεφτεί τα χωριά του Ηρακλείου προς άγρα ψήφων. Προσοχή, κανείς να μην ξεγελαστεί από την πατριωτική προβιά τους και πειστεί με τα κανιβαλικά συνθήματά τους.

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΓΚΕΣΤΑΜΠΙΤΩΝ ΣΟΥΜΠΕΡΙΤΩΝ ΖΗΤΑΝΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΟΥ

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΖΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ

” Άμεσα κινητοποιήθηκαν η Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου, η Δημοτική Αρχή, πολίτες και φορείς της περιοχής, που έκαναν σαφές σε κάθε κατεύθυνση ότι ο λαός της Βιάννου, του δεύτερου μεγαλύτερου σε αριθμό θυμάτων Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα δεν θα επιτρέψει στους νοσταλγούς του Χίτλερ να λερώσουν τον τόπο θυσίας”.

Σε ανακοίνωσή του ο δήμαρχος Βιάννου Παύλος Μπαριτάκης κήρυξε ανεπιθύμητη τη Χρυσή Αυγή, ενώ με τη συνεργασία του προέδρου της Ένωσης Θυμάτων κ. Συγγελάκη Αριστομένη κινητοποιήθηκαν οι πολίτες να εμποδίσουν την προσβολή της μνήμης των Θυμάτων.

Από την πρώτη στιγμή ενεργοποιήθηκε η καταγόμενη από τη Βιάννο και μέλος οικογένειας με πολλά θύματα Δέσποινα Συγγελάκη, η οποία σε στενή συνεργασία με το Δήμαρχο και την Ένωση θυμάτων ενημέρωσε άμεσα εκπροσώπους κομμάτων και φορέων για να μπει φραγμός στα βέβηλα σχέδια της Χρυσής Αυγής.

Η κοινωνία τής Βιαννου και του Ηρακλείου απέδειξε ότι δεν ανέχεται τη βεβήλωση της μνήμης, της Δημοκρατίας και του πατριωτισμού από τον εχθρό του κοινοβουλευτισμού και των ανθρωπίνων αξιών.

Μετά την Παρέμβαση η Χρυσή Αυγή ανέκρουσε πρύμνα και ακύρωσε την Περιοδεία της.”

πηγη ΣΧΣ