Η δίκαιη ψήφος τιμωρίας, σημείο εκκίνησης πολλαπλών ανασυγκροτήσεων.

1. Ζήσαμε τις πρώτες βουλευτικές εκλογές της οικονομικής κρίσης και της άγριας κοινωνικής χρεοκοπίας που επέφεραν οι αστικές πολιτικές διαχείρισής της. Εκλογές κρίσης, συνολικών αμφισβητήσεων για το οικοδόμημα ΕΕ και από δυνάμεις του διευθυντηρίου, με κεντρικό χαρακτηριστικό τους την δικομματική κατάρρευση, την ισχυρή απονομιμοποίηση (πολύ πριν τις εκλογές) των κυβερνώντων και την ισχυρή επιθυμία των κυβερνώμενων να τους τιμωρήσουν. Οι εκλογές αυτές έφεραν στην επιφάνεια την υφέρπουσα πολιτική κρίση και το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης.

Στις εκλογές αυτές ο λαός έδωσε ψήφο νίκης στην αριστερά και ψήφο καταδίκης στο μνημόνιο. Ζήσαμε μια προεκλογική περίοδο όπου ο πληθωρισμός επικίνδυνου δεξιού λόγου και πρακτικών (Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Χρυσοχοίδης, Βενιζέλος, Χρυσή Αυγή, Καμμένος κλπ) συνόδευε τα ελλείμματα απαντήσεων σε πραγματικά ερωτήματα (χρέος, σύμφωνο σταθερότητας, ρήξη με ΕΕ, παραγωγική ανασυγκρότηση, λαική συμμετοχή και οργάνωση…)

2. Σε τούτες τις εκλογές για τον λαό που ψηφίζει το κύριο συναίσθημα ήταν η απαξίωση του κομματικού συστήματος που κυβέρνησε και που οδήγησε εργαζόμενους μικρομεσαίους και χώρα στα μνημόνια. Ο λαός ήταν και παραμένει θυμωμένος με πρόσωπα και θεσμούς που πρωταγωνίστησαν τα προηγούμενα χρόνια. Σε τούτες τις εκλογές ο κόσμος λειτούργησε κυρίως με το «θυμικό» μιας άγριας εκδίκησης και τιμωρίας και δευτερευόντως με την απροσδιόριστη προσδοκία και ελπίδα (που ξεκινούσε από τον Ολάντ και την Γαλλία και έφθανε στον Τσίπρα και τον Καμμένο στην Ελλάδα) ότι κάτι να αλλάξει. Το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί ελπίδες και αισιοδοξία ότι η μνημονιακή πολιτική μπορεί να ανατραπεί. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει όμως ότι ο λαός πήγε στην κάλπη με θυμό, βάσανο και αβέβαιη ελπίδα για το αύριο. Προσήλθε στην κάλπη με πλείστα και μεγάλα ερωτηματικά και συγχύσεις και με ελάχιστες βεβαιότητες και απαντήσεις. Πρέπει να κατανοηθεί σαν συμπέρασμα για την δουλειά της επόμενης μέρας ότι ο λαός δεν ψήφισε πολιτική ούτε τρόπο εξόδου από την κρίση.

3. Σε αυτές τις εκλογές για την αστική τάξη και τους εκπροσώπους της για την τρόικα και την Μέρκελ, για τους «δανειστές» και τις αγορές το εργαστήριο Ελλάς με πειραματόζωα τους εργαζόμενούς της έπρεπε να κυβερνηθεί για να συνεχισθεί ο Αρμαγγεδώνας της καταστροφής και της κοινωνικής χρεοκοπίας. Για όλους αυτούς έπρεπε να συνεχισθεί να υλοποιηθεί το πρόγραμμα. Το πολιτικό πρόβλημα για αυτούς που με λάθος πολιτικές «έκαψαν» μέσα σε τρείς μήνες δύο κυβερνητικές εφεδρείες (κυβέρνηση τεχνοκρατών και πολύ περισσότερο τον «αντιμνημονιακό» Σαμαρά) εμφανίστηκε με το «ατύχημα» την 6 Μαίου του 2012. Γιατί πολύ απλά υποτίμησαν τα ένστικτα και τα συναισθήματα ενός λαού που έχει ιστορία, αγωνιστικό παρελθόν, εθνική αξιοπρέπεια(υπάρχει και αυτή όπως υπάρχει και η ταξική) και ακόμα μια αριστερά που μπορεί να μοιάζει εν υπνώσει αλλά είναι υπαρκτή και μπορεί κάτω από όρους να γίνει και επικίνδυνη.

4. Σε όλες τις εκλογές η ψήφος δεν είναι ιδεολογική και πολλές φορές δεν είναι και καθαρά πολιτική. Παράγει όμως πολιτικά αποτελέσματα, που ορισμένες φορές επιτείνουν κρίσεις, διαδικασίες κατάρρευσης αλλά και ανασυγκρότησης κομμάτων και συστημάτων, είναι δηλαδή δυνατόν να προκαλούν σημαντικές αλλαγές αλλά πολύ σπανίως –αν όχι καθόλου- ανατροπές. Στις 6 του Μάη το πρώτο πολιτικό αποτέλεσμα που παρήχθη αφορά την ένταση του πολιτικού αδιεξόδου και της κρίσης εκπροσώπησης της αστικής τάξης που έγινε ορατή και από το κάψιμο των εναλλακτικών λύσεων που είχανε για την διαχειριστική συνέχεια του συστήματός της. Η 7 του Μάη σηματοδοτεί την αφετηρία εναγώνιας αναζήτησης ανασύστασης, ανασυγκρότησης και ανανέωσης του κομματικού συστήματος και του προσωπικού της αστικής πολιτικής και του συστήματός της. Είναι μάλλον ορατό πως τόσο αυτή -αν ορκιστεί και υπάρξει- όσο και η επόμενη θα είναι μεταβατικές βουλές σε ένα πολιτικό οικονομικό και κομματικό σύστημα υπό μετάβαση. Αναζητούνται πλέον άμεσα και απεγνωσμένα πρόσωπα σχηματισμοί που θα διαμορφώσουν κόμματα και μια νέα ισορροπία που θα επιβάλλει ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια Ελληνική πολιτική κρίση στο πλαίσιο μιας ευρωπαικής συστημικής κρίσης (κρίση του ευρώ) και στο κάδρο μιας γενικής οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.

5. Στην αρχή της προεκλογικής περιόδου τέθηκε τόσο από τον Βενιζέλο όσο και απο τον Σαμαρά ότι το διακύβευμα των εκλογών είναι το ναι η όχι σε ευρω και Ευρώπη. Γρήγορα αυτό αποσύρθηκε για να αντικατασταθεί με το πώς θα καταγραφούν οι συσχετισμοί μεταξύ τους. Γι αυτό και η αντιπαράθεση των δύο του δικομματισμού –πέρα της απελπισμένης προσπάθειας εγκλωβισμού του κόσμου- αφορούσε και το ποιος και πόσο θα επιβάλλει τους όρους του στην διαφαινόμενη και συμφωνημένη –δεν μπορούσαν πλέον και διαφορετικά- συγκυβέρνησή τους. Έως και την τελευταία εβδομάδα έμοιαζαν σίγουροι για την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Θα άξιζε να επιστρέψει κάποιος να ξαναδεί τις αλλαγές και τα σταθερά σημεία στις κρυφές και φανερές δημοσκοπήσεις έως την τελευταία εβδομάδα. Υπήρξαν όμως οι ανεξάρτητες μεταβλητές που έβαλαν ατζέντα και καθόρισαν το βασικό ερώτημα των εκλογών. Ηταν πρώτα και κύρια η λαική σοφία και ο διάχυτος θυμός που σαν φουσκωμένο ποτάμι καθόριζε το όχι στα μνημόνια σαν το κεντρικό θέμα των εκλογών. Το κεντρικό δίλημμα καθορίστηκε από το δίπολο μνημονιακές – αντιμνημονιακές δυνάμεις. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας που εμφανίστηκε σαν γήινη, εφικτή, αντιμνημονιακή λύση διεκδικώντας την εξουσία. Ηταν και ο Καμμένος που πήρε τον ρόλο του Σαμαρά που ο τελευταίος είχε στο πρώτο μνημόνιο και εμφανίστηκε πατριώτης και αντιμνημονιακός. ΣΥΡΙΖΑ και Καμμένος κυρίως μάζεψαν τους ορφανούς μετανάστες του δικομματισμού.

6. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νικητής, το ευτυχές «ατύχημα» αυτών των εκλογών. Είναι μικρόψυχος εμπαθής και κοντόθωρος όποιος δεν αναγνωρίζει πως η εκλογική παρέμβαση και ταχτική του είτε επικοινωνιακά (στοιχείο της πολιτικής έστω και προσωρινό) είτε στα πλαίσια των αντοχών της γραμμής του δημιούργησε την δεξαμενή του 17% που γέμισε από τους ψήφους του δικομματικού λυντσαρίσματος και της αβέβαιης ελπίδας. Και αυτό γιατί δήλωσε παρόν, έχει καταγραφεί από την εποχή Αλαβάνου σαν ενωτική και ριζοσπαστική αριστερά, μέσα στην βουλή δεν πέταξε την μπάλα στον ουρανό και εμφανίστηκε αντιπολιτευόμενος, βρέθηκε στα κινήματα, θεωρείται ευρωπαικού προσανατολισμού και προπάντων εμφανίστηκε ότι σπάει τον κυβερνητικό μνημονιακό μονόδρομο. Είναι νικητής των εκλογών, άσχετα με την συνέχεια. Ταυτόχρονα η νίκη αυτή πιστώνεται σε όλη την αριστερά όπως και η όποια αποτυχία θα χρεωθεί στο σύνολο της αριστεράς. (ο λαός τα χοντρά γράμματα διαβάζει).

7. Η αντιευρωπαική ψήφος(αν και δεν κατατέθηκε πρόγραμμα και πολιτική πρόταση που να διεκδικούσε με αξιόπιστους όρους ψήφο) έφθασε στα 10% παρόλο που το ποσοστό αμφισβήτησης του ευρώ και της ΕΕ είναι πολύ μεγαλίτερο. Ο Έλληνας δεν ψήφισε αντιευρωπαικά. Αυτό οφείλεται στις συνέπειες της σύγχρονης τριαντάχρονης μεγάλης αστικής ιδέας της Ευρώπης και της ευρωλαγνείας η και της ευρωαδιαφορίας της αριστεράς, οφείλεται στην προβαλλόμενη και επιβαλλόμενη πολιτική της διαφύλαξης της εθνικής ασφάλειας και ειρήνης λόγω «ευρωπαικού σπιτιού», οφείλεται στην αποσύνδεση του οικονομικού προβλήματος από την ΕΕ και το ευρώ. Επίσης αυτή η αναντιστοιχία στις μέρες μας οφείλεται και στο γεγονός πως οι κομματικές «αντιευρωπαικές» δυνάμεις είτε δεν απαντούν στα άμεσα προβλήματα (ΚΚΕ) είτε περιθωροποιούν και ιδεολογικοποιούν τον αντιευρωπαισμό, καθώς και δεν γειώνονται λαικά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) καθιστώντας τον «αντιευρωπαισμό» άνευρο και γενικόλογο στα καθημερινά σκληρά προβλήματα (ανεργία, ανάπτυξη κ.α) αλλά και στα πολιτικά (η παραμονή στο ευρώ σημαίνει καθεστώς εφαρμογής μνημονίων η ανάποδα η έξοδος από το μνημόνιο και η ανατροπή του καθεστώτος σημαίνει εκούσια η ακούσια έξοδο από το ευρώ). Παρόλα αυτά αξίζει να αναφερθεί ο φόβος και οι παρεμβάσεις αστών πολιτικών διαμετρήματος Μητσοτάκη που παραμονή εκλογών παρότρυνε στην υπερψήφιση «μικρών η μεγάλων κομμάτων που είναι ξεκάθαρα υπέρ του ευρώ».

8. Σε τούτες τις εκλογές αναδείχτηκε μαζί με το ελπιδοφόρο στοιχείο της ανόδου της αριστεράς και ένα τρομαχτικό στοιχείο της ανόδου του φασισμού. Είναι πραγματικά πολλοί οι παράγοντες που καθόρισαν την άνοδο του πιο ακραίου φασιστικού στοιχείου, του νεοναζισμού, πέρα από την εμφάνισή της ως αντισυστημική δύναμη. Τα τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερης κουλτούρας και πολιτισμού ο καθημερινός κοινωνικός κατακερματισμός και εκφασισμός ο ατομισμός και ο φιληδονισμός, η υποχώρηση της κομμουνιστικής και ουμανιστικής ιδεολογίας στη νέα γενιά «έγραψαν» για χρόνια στις λαικές μάζες. Επίσης οι άστοχες πολιτικές της αριστεράς στο μεταναστευτικό, καθώς και η ταυτόχρονη εγκατάλειψη της αριστερής καθημερινής δουλειάς του «μέρμηγκα» στους εργαζόμενους και «πόρτα πόρτα» στις γειτονιές σε αντίθεση με την χρησιμοποίηση των μεταναστών από την αστική πολιτική σαν πολυεργαλείο κανιβαλλισμού των εργαζομένων και εγκλωβισμού των φτωχών λαικών στρωμάτων. Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε αντίστοιχες μέρες της μετα Βαιμάρης δημοκρατίας δεν μπορούμε ούτε να υποτιμήσουμε το γεγονός ούτε να ολοιγωρήσουμε. Η σύνδεση του οικονομικού ζητήματος και του πολιτικού προβλήματος με αυτό της δημοκρατίας και του τσακίσματος του φασισμού αποτελεί καίριο καθήκον για το σύνολο της αριστεράς και όχι μόνο.

9. Και τώρα τι κάνουμε; Ούτε κυβέρνηση φιλολαικής διαχείρησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ, ούτε περιμένουμε με κρυφό γελάκι να την πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν την πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή απογοητεύσει τον κόσμο που τον ψήφισε στο ταμείο θα πάει το σύνολο της αριστεράς (τις πέτρες από την κατάρρευση του τείχους τις δέχτηκε όλη η αριστερά). Κυβέρνηση αριστεράς δεν γίνεται όχι μόνο γιατί δεν βγαίνουν οι αριθμοί αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν είναι προετοιμασμένη ούτε η αριστερά ούτε ο λαός. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του ούτε στόχευαν ούτε ήλπιζαν στην δεύτερη θέση, οδηγήθηκαν σε αυτή και τώρα χαίρονται αλλά και καίγονται από την «καυτή πατάτα». Ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε στην λογική αύξησης του ποσοστού του, να υπάρξει μνημονιακή κυβέρνηση και να είναι η πρώτη δύναμη της αριστεράς μαζεύοντας τις δυνάμεις που φεύγουν από την «δημοκρατική παράταξη». Τα πράγματα όμως δεν πάνε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Κυβέρνηση της αριστεράς που δεν θα πεί την αλήθεια στον λαό για το τι μπορεί να σημαίνει και ως που φθάνει η μονομερής ακύρωση του μνημονίου (σύγκρουση με την ΕΕ και ακούσια η εκούσια έξοδο από το ευρώ), που δεν θα προετοιμάσει τον λαό για την χρεοκοπία που θάρθει είτε τεχνητά σχεδιασμένα και μεθοδευμένα είτε μοιραία (αυτό δεν έχει καμία σημασία για τον λαό), που δεν μιλήσει για τις δυσκολίες μιας άλλης ανάπτυξης και οικονομίας, που εμφανίσει δυνατή την επαναδιαπραγμάτευση με την Μέρκελ δείχνοντας αφέλεια και για την ίδια αλλά πολύ περισσότερο για το πώς και με ποιο νόμισμα θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις δυστυχώς είναι δυνατόν να οδηγήσει την αριστερά στο αεροπλάνο και την κοινωνία στο «οικονομικό σφαγείο». Την ίδια στιγμή που δεν μπορούμε να κάνουμε τους αδιάφορους και τους ανίδεους για εξωτερικές «προβοκάτσιες» και εσωτερικές υπονομεύσεις. Η Μέρκελ το δηλώνει γερμανικά με αποδέκτη τον Ολάντ ότι «το δημοσιονομικό σύμφωνο δεν είναι σε καμμία περίπτωση διαπραγματεύσιμο» ενώ ο Μαρτιν Σουλτζ απαιτεί «κυβέρνηση συνεργασίας που θα διασφαλίζει την τήρηση δεσμεύσεων έναντι της ΕΕ».Σε αντίθεση με την γραμμή που ακολουθεί η ηγεσία Τσίπρα ότι θα διαπραγματευτούμε μέσα στην ΕΕ και θα πείσουμε για αλλαγή πολιτικής της ΕΕ πρέπει διαρκώς και με πειστικότητα να προετοιμάζουμε ότι μεταξύ λαού και ΕΕ επιλέγουμε τον λαό. Και αυτό μπορεί να σημαίνει και μονομερή ρήξη με συμφωνίες και πλαίσια της ΕΕ και την ίδια την ευρωζώνη.

10. Ο αγώνας για την αριστερά είναι ένας μαραθώνιος με πολλές φάσεις αλλά πρωτίστως με συνεχή «πόλεμο χαρακωμάτων». Στις δύσκολες επιλογές δεν χρειάζονται ισορροπίες. Οι μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλες συμμαχίες και έξυπνες ταχτικές. Πρέπει να αναληφθούν οι ευθύνες από την αριστερά και πρέπει να κατανοηθεί η γνωστή αλήθεια πως δεν επιλέγουμε εμείς τις συνθήκες. Βρισκόμαστε μπροστά σε ανασυγκροτήσεις και ανασυνθέσεις του αστικού κομματικού και πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε αδιέξοδο και ψάχνει να αγοράσει χρόνο η να χρεώσει τον αντίπαλο και να τον εξοντώσει, εξοντώνοντας ταυτόχρονα και την ελπίδα του λαού. Απαιτούνται αναστοχασμοί, ανασυγκροτήσεις και ανασυνθέσεις όχι με ορίζοντα δευτέρας παρουσίας, αύριο κιόλας να

α) ανοίξουν μαζικά πανελλαδικά δημοκρατικά διαδικασίες συγκρότησης πολιτικού μετώπου της αριστεράς που να φθάσει μέχρι τέλους την αντιμνημονιακή πολιτική της. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άρνηση –στο ενδεχόμενο — σύγκρουσης με την ΕΕ για τις γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις.


β) Προετοιμασία του λαού για το ενδεχόμενο είτε αναγκαστικής επιλογής εξόδου από το ευρώ είτε αποβολής μας από την ευρωζώνη.


γ) συγκρότηση κοινωνικής συμμαχίας και μετώπου που να στηρίζει ενεργητικά και αγωνιστικά μια κυβέρνηση της αριστεράς


δ) ο λαός στους δρόμους με αντιμνημονιακά συλλαλητήρια στις πόλεις με καταγγελία τρόικας, Μέρκελ και συμφώνου σταθερότητας. Οι πιθανές εκλογές τον Ιούνη πρέπει να βρουν τον λαό στους δρόμους, υπερασπιζόμενο την αντιμνημονιακή του ετυμηγορία για να μη πιάσουν τόπο οι εκβιασμοί για να μην πάρουν καμιά ανάσα οι παλιές η υπο εκκόλαψη νέες μνημονιακές δυνάμεις.


ε) κοινό ψηφοδέλτιο όλης χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς της αριστεράς με πρόταση και πρόγραμμα κυβερνητικής εξουσίας που δεν θα εξορίζει και αποβάλει την πιθανή σύγκρουση με την ΕΕ αν πράγματι θέλει να πεί την αλήθεια στον λαό και να στηριχθεί σε αυτόν.


Η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει στον νικητή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν δυστυχώς την κλωτσήσει τότε κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να λειτουργήσουν σε αυτή την εποχή των κινδύνων με τόλμη και λαική σοφία.


πηγη  INPRECOR

Θα σηκώσει η αριστερά το γάντι;

Από τη μέχρι στιγμής διαδικασία των διερευνητικών εντολών που αναγκαστικά επιβάλλει μια σχετική διαφάνεια, παράλληλα με το πλήθος των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, έχει διαφανεί καθαρά κάτι που επικαλύφθηκε αντικειμενικά, αλλά και με τη σκόπιμη δράση διαφόρων πολιτικών δυνάμεων , κατά την προεκλογική περίοδο: Ότι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη προϋποθέτει εν είδει σιδερένιου νόμου την ύπαρξη μνημονίων. Που εξασφαλίζουν ότι η αποπληρωμή του απεχθούς χρέους προηγείται των αναγκών της κοινωνίας και προωθούν την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και της οικονομίας εις βάρος των ανθρώπων της εργασίας.

Ταυτόχρονα παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου, όπου οι συντριπτικά καταδικασμένοι με την ψήφο του λαού επιβάλλουν όρους και “κόκκινες γραμμές” που παραβιάζουν ευθέως τη λαϊκή βούληση, υποστηρίζοντας τη συνέχιση των μνημονίων με τη μία ή άλλη μορφή, για την παραμονή στην Ευρωζώνη. Πϊσω τους στοιχίζονται όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης με απειλές και εκβιασμούς προς το λαό.
Παρουσιάζουν μια εσκεμμένη παρερμηνεία της λαϊκής ψήφου, με άξονα τη σταθερότητα, το ότι “ο λαός έδωσε εντολή να κυβερνηθεί η χώρα”, την ίδια στιγμή που είναι προφανέστατο ότι ο λαός με την ψήφο του απέδειξε ότι ελάχιστα τον ένοιαζε το να κυβερνηθεί η χώρα μπροστά στην ανάγκη να απαλλαγεί από τα στραγγαλιστικά μέτρα των μνημονίων, το χρέος και τις επιταγές των Ευρωπαίων. Επίσης, όπως φαίνεται από στοιχεία των ερευνών κοινής γνώμης, δεν εκδήλωσε κανένα φόβο για την έξοδο από την Ευρωζώνη σε ποσοστά που υπερέβαιναν το 50% (εκπομπή “Έρευνα”, Mega channel, 8/5).
Έτσι, οι ηττημένοι των εκλογών, πατώντας πάνω στον τερατώδη εκλογικό νόμο, και τα καλπονοθευτικά αποτελέσματα που παράγει, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να ανασυνταχθούν, διότι είναι δεδομένο ότι ακόμη κι αν βρουν κάποια κυβερνητική λύση τώρα, αυτή θα είναι προσωρινή και ασταθής. Ήδη διαρρέουν στον Τύπο σενάρια τρικομματικής κυβέρνησης με συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ (“Καθημερινή” 10/5) που θα προκύψει από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Δημιουργείται επίσης το πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να σώσει τα προσχήματα και για άλλες δυνάμεις, όπως του Π. Καμμένου που έσπευσε να δηλώσει την πίστη του στην Ευρωζώνη, για να τη στηρίξουν : “τροποποίηση του μνημονίου”, δηλαδή παράταση του χρόνου διαρθρωτικής προσαρμογής- περικοπών, από 2 σε 3 χρόνια, προκειμένου να εξασφαλιστεί το “μείζον” : η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Πρόταση που παρουσιάζει ένας “μετριοπαθής” και “ταπεινόφρων” Βενιζέλος. Ο οποίος, σημειωτέον, απέρριψε ακόμη και την εξαιρετικά μετριοπαθή πρόταση του Σύριζα για “συγκρότηση μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού για μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να αποφασιστεί η αλλαγή του εκλογικού νόμου και να παγώσουν τα μέτρα του Μνημονίου» (“Κ”, 10/5).
Στην πλευρά της δεξιάς, από την άλλη, δεν φαίνεται να υπάρχει ευνοϊκή υποδοχή των προτάσεων Σαμαρά για “κεντροδεξιό φιλευρωπαϊκό μέτωπο”, και επικρατούν περισσότερο, προς το παρόν, διαθέσεις ανακατανομής ισχύος ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις.
Όλοι αναζητούν χρόνο, που δεν πρέπει να τους δοθεί.
Αν δεν γίνουν άμεσα εκλογές, που φέρεται ως μία πιθανή εξέλιξη, και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. με τη συνδρομή άλλων σχηματίσουν μια προσωρινή κυβέρνηση με την όποια ονομασία, η οποία ουσιαστικά θα συνεχίσει την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, ποντάροντας επικοινωνιακά και στην υποτιθέμενη “αλλαγή κλίματος στην Ε.Ε.”, μπορεί κάλλιστα να ισχύσει το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, τουλάχιστον μέχρι την ανασύνταξη των πολιτικών δυνάμεων του κατεστημένου με τη μία ή την άλλη μορφή, και με στόχευση τη λαϊκή απογοήτευση και αναδίπλωση.
Όμως, το πώς θα αντιδράσουν οι αριστερές δυνάμεις θα παίξει σοβαρό ρόλο στο κατά πόσο θα μπορέσουν οι αντίπαλοι των εργαζομένων να ανασυνταχθούν. Ο Σύριζα, που αναδείχθηκε η πιο ισχυρή δύναμη στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς μέσα από τις εκλογές, έχει ούτως ή άλλως μεγάλες ευθύνες πια. Τα συνθήματα που του έδωσαν αυτό το προβάδισμα σε ευρέα στρώματα, για “κυβέρνηση της αριστεράς” και άμεση λύση των τεράστιων προβλημάτων που επέφερε η πολιτική του δικομματισμού και η Ε.Ε. στους εργαζόμενους, είναι στον αέρα, αν δεν αναγνωρίσει ότι προϋποθέτουν σύγκρουση με την Ευρωζώνη, αν αφήσει την φιλοευρωπαϊκή ιδεοληψία να κυριαρχήσει των συμφερόντων των εργαζομένων. Αν κάνει πίσω από την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλων όσα τα συνοδεύουν στο όνομα της παραμονής στην Ευρωζώνη. Αν προεκλογικά αυτή η αναγκαιότητα συγκαλύφθηκε κάτω από την αντίθεση μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, σήμερα είναι απολύτως σαφής.
Εξίσου μεγάλες ευθύνες έχει και το ΚΚΕ, έστω κι αν θέλει να πιστεύει ότι δεν τις έχει, προβάλλοντας κυρίως την ανατροπή του καπιταλισμού. Μια ανατροπή που αποτελεί τη ριζική απάντηση στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, αλλά θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο, αν δεν παρεμβαίνει καθοριστικά στις σημερινές πολιτικές αντιθέσεις που η επίλυσή τους θα εξασφαλίσει την επιβίωση των εργαζομένων και την ανάκτηση των δικαιωμάτων τους, δημοκρατία και απαλλαγή από την επικυριαρχία της τρόικας, ευνοϊκούς κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς γι΄ αυτούς στο εσωτερικό της χώρας και στο ευρύτερο διεθνές περιβάλλον. Θα δημιουργήσει καλύτερους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για τη σοσιαλιστική προοπτική με πρωταγωνιστή το ίδιο το λαό.
Οι εξελίξεις των δύο τελευταίων χρόνων, κυρίως η αντίσταση των εργαζομένων στις πολιτικές της ολιγαρχίας του πλούτου, του δικομματισμού και της Ε.Ε., και το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, με τη μεγάλη ήττα των αστικών κομμάτων εξουσίας, δημιουργούν μια, ίσως μοναδική στις παρούσες συνθήκες, δυνατότητα να εισβάλει δυναμικά το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην πολιτική σκηνή και να αλλάξει τα δεδομένα.

Είτε το θέλουν είτε όχι οι δυνάμεις της αριστεράς, το πεδίο που θα γίνουν οι επόμενες αναμετρήσεις, εκλογικές και μη, είναι αυτό που ορίζει το δίλημμα “Ή Ευρωζώνη/Ε.Ε. με μνημόνια και χρέος ή διαγραφή του χρέους και έξοδος από την Ευρωζώνη”. Ένα δίλημμα που τίθεται εκ των πραγμάτων. Το ζητούμενο απ΄ αυτές είναι να μην αποφύγουν, αλλά να σηκώσουν το γάντι και να αποκτήσουν τις ικανότητες ενότητας, προετοιμασίας, δύναμης και σαφούς προγράμματος εξόδου της χώρας από την κρίση υπέρ των εργαζομένων, στους αγώνες και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Στο χέρι τους είναι αν θα βαδίσουν σ΄ αυτό το δρόμο, όπως επιβάλλει η λαϊκή βούληση, ή θα αφήσουν ένα λαό που έχει περάσει τα πάνδεινα ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια, που έχει εκδηλώσει τη βούλησή του στους δρόμους και την κάλπη, να απογοητευτεί, έρμαιο στις δυνάμεις του κατεστημένου και στην απειλή της ακροδεξιάς.

πηγη INPRECOR

Επιστολή του Ε.Πα.Μ. προς το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Προς τον πρόεδρο της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο κ. Αλέξη Τσίπρα

Κύριε Πρόεδρε,

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) ανταποκρινόμενο στην ανοικτή πρόσκληση της διαδικασίας διαλόγου που ζητήσατε, με σκοπό να υπάρξουν προτάσεις για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τις πολιτικές του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, θα ήθελε να ξεκαθαρίσει το εξής:

Ριζική λύση στα σημερινά αδιέξοδα που οικοδομήθηκαν από το καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και τη βαθειά ύφεση στην οποία οδήγησαν σκόπιμα οι πολιτικές των μνημονίων, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη ριζική αναθεώρηση των σχέσεων της χώρας με την ΕΕ και την συντεταγμένη και με σχέδιο έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, που θα δώσει τη δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Ωστόσο, παίρνοντας ως δεδομένη την καλή σας πρόθεση, μπορούμε να σας...
προτείνουμε άμεσα μέτρα ανακούφισης του ελληνικού λαού και ενίσχυσης της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας, με σκοπό να αντιμετωπιστούν τα πιο οξυμένα προβλήματα και αδιέξοδα:

1. Άμεση διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και του Κατοχικού Δανείου και η ανάδειξή τους σε βασική διεκδίκηση της χώρας όχι μόνο απέναντι στη Γερμανία, αλλά και απέναντι σε όλη την Ε.Ε. στα πλαίσια του δόγματος της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης.

2. Χρειάζεται να αποκατασταθούν οι κοινωνικές αδικίες και η αγοραστική δύναμη του εργαζόμενου πληθυσμού στο επίπεδο πριν την επιβολή του πρώτου μνημονίου στις 5 Μαΐου 2010. Χωρίς αυτήν την αποκατάσταση δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους ανακούφιση μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά και της εσωτερικής αγοράς, ώστε να υπάρξει ξανά πραγματική αύξηση του τζίρου των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

3. Αποκατάσταση του εργατικού δικαίου και όλων των εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων που φαλκιδεύτηκαν, υπονομεύθηκαν και καταργήθηκαν από την προσφυγή στο Μηχανισμό στήριξης και την Τρόϊκα.

4. Μετατροπή του ΟΑΕΔ σε ταμείο ασφάλισης κατά της ανεργίας με τον επαναπροσανατολισμό του συνόλου των πόρων του στην πραγματική στήριξη των ανέργων, με το επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας και τη πλήρη κατοχύρωση κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των ανέργων.

5. Την εδώ και τώρα εκδίωξη των τριών μόνιμων επιτροπών κηδεμονίας της χώρας (ομάδας κρούσης του κ. Ράιχενμπανχ, μόνιμη επιτροπή επιτήρησης προϋπολογισμού, μόνιμη επιτροπεία ΔΝΤ στην Τράπεζα της Ελλάδας με επικεφαλής τον κ. Μπομπ Τρα).

6. Την άμεση αποκατάσταση της Δημοκρατικής και Συνταγματικής τάξης της χώρας με την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, τη μετατροπή σε διαρκές ιδιώνυμο αδίκημα της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και την καθιέρωση της απλής αναλογικής.

7. Δημόσιος έλεγχος στο πιστωτικό σύστημα δεν νοείται χωρίς την άμεση εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, με την ίδια μεθοδολογία που ακολούθησε η κυβέρνηση των Εργατικών για την εθνικοποίηση της τράπεζας της Αγγλίας το 1945. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αποκατασταθεί η κλοπή από τα ταμειακά διαθέσιμα των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και των Ασφαλιστικών Ταμείων και να απαλλαγεί η χώρα από την κερδοσκοπική συμπεριφορά της Τράπεζας της Ελλάδος.

8. Τη δημόσια εκκαθάριση των ενεργητικών του τραπεζικού συστήματος, ώστε να μάθουμε πως χρησιμοποιήθηκαν οι καταθέσεις του ελληνικού λαού και πως κινήθηκαν κεφάλαια και χρήμα διαμέσου των τραπεζών. Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσουμε σαφή εικόνα της κατάστασης του τραπεζικού συστήματος και να σταματήσουν οι κρατικές χορηγίες χωρίς αντίκρισμα και η μεταφορά του χρέους και των ελλειμμάτων των τραπεζών στον κρατικό προϋπολογισμό.

9. Διαγραφή όλων των ιδιωτικών δανείων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αντικειμενικά πλέον δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, με πρώτη προτεραιότητα στα αγροτικά χρέη. Όπως έγινε τέσσερις φορές στο παρελθόν από το ελληνικό κράτος για να αντιμετωπισθεί η οικονομική ύφεση.

Ως προς την αντιμετώπιση του Δημόσιου χρέους της χώρας οφείλουμε να επισημάνουμε τα εξής:

α) Η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου λόγω της διάρθρωσης και του χαρακτήρα του ελληνικού χρέους δε θα αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα ούτε θα ενισχύσει την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ανοιχτή Επιτροπή Δημοσιονομικού Ελέγχου του Δημόσιου Ταμείου ώστε να μάθουμε πως χρησιμοποιήθηκε το Δημόσιο χρήμα και σε όφελος ποιών.

β) Η έννοια του μορατόριουμ δεν έχει καμία εφαρμογή σε περίπτωση του ελληνικού Δημόσιου χρέους, το οποίο απαρτίζεται από αξιόγραφα (ομόλογα). Τα αξιόγραφα είτε δεν τα πληρώνεις, είτε τα ανταλλάσεις με νέα αξιόγραφα. Η μετάθεση της ημερομηνίας πληρωμής ιδίως αν γίνει μονομερώς ισοδυναμεί με αθέτηση πληρωμών. Στην ιστορία μορατόριουμ υπήρξε μόνο μία φορά από τον Ρούσβελτ το 1936 όπου το Αμερικανικό κράτος επέβαλε μορατόριουμ σε αμερικανικές τράπεζες.

Αυτό που μπορεί να γίνει άμεσα με το δημόσιο χρέος είναι:

1. Να διατηρηθεί το «κούρεμα» του P.S.I. καταγγέλλοντας ως απολύτως καταχρηστική την πληρωμή χρηματοοικονομικών ανταλλαγμάτων και εγγυήσεων σε ξένους και ντόπιους τραπεζίτες, ύψους 80 δις ευρώ τουλάχιστον.

2. Να εξαιρεθούν του «κουρέματος» τα ομόλογα των Ασφαλιστικών Ταμείων, των Ν.Π.Δ.Δ. και των μικρο-ομολογιούχων.

3. Να ζητηθεί η άμεση καταστροφή από την Ε.Κ.Τ. των ελληνικών κρατικών ομολόγων και εγγυήσεων, ύψους 120 δις ευρώ, που διατηρεί η Ε.Κ.Τ. στα χαρτοφυλάκιά της, όπως έχει την υποχρέωση να κάνει και περιοδικά πράττει για τους «τοξικούς» τίτλους των ιδιωτικών
τραπεζών.

4. Να καταγγελθεί η πρώτη σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, όχι μόνο για τους καταχρηστικούς όρους και το λεόντειο χαρακτήρα της, αλλά και για το γεγονός ότι δεν μπορεί πλέον να εκπληρωθεί, με υπαιτιότητα των δανειστών της χώρας (από τα 110 δις που υποχρεώνονταν να εκταμιεύσουν, εκταμίευσαν μόνο τα 74 δις). Με βάση την αθέτηση των συμβατικών υποχρεώσεων των κρατών μελών της Ευρωζώνης, το ελληνικό Δημόσιο απαλλάσσεται πλήρως και των δικών του υποχρεώσεων. Ενώ το ποσό που έχει ήδη δοθεί στη χώρα μπορεί να διεκδικηθεί ως συνδρομή (βοήθεια και όχι δάνειο) της Ευρωζώνης προς την Ελληνική Δημοκρατία με βάση το άρθρο 122 της Συνθήκης της Λισσαβώνας που προβλέπει υποχρέωση των κρατών μελών της Ευρωζώνης να συνδράμουν άλλο κράτος – μέλος όταν το τελευταίο αντιμετωπίζει κατάσταση ανωτέρας βίας, όπως είναι η σημερινή κρίση «που δεν αποτελεί Ελληνική ιδιαιτερότητα αλλά κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση», σύμφωνα με τους ισχυρισμούς σας. Με τον τρόπο αυτό το Δημόσιο χρέος της χώρας μπορεί άμεσα να κατέβει στα 72 δις ευρώ και να μπορεί να εξυπηρετηθεί μέσω εγχώριου δανεισμού με έντοκα Γραμμάτια. Επιπλέον κάνει την Δεύτερη Δανειακή Σύμβαση παντελώς αχρείαστη και επομένως άνευ αντικειμένου. Τέλος, ο κρατικός προϋπολογισμός χωρίς το βάρος των τοκοχρεολυσίων και των δαπανών μετατροπής του κράτους σε κομματικό φέουδο, μπορεί να εξασφαλίσει τον ισοσκελισμό του από την πρώτη κιόλας ημέρα. Χωρίς την ανάγκη συμπίεσης μισθών συντάξεων και κοινωνικών δαπανών.

Εάν θεωρηθεί σκόπιμο μπορούμε να συμβάλουμε με αναλυτική περιγραφή τρόπου και της μεθοδολογίας εξορθολογισμού του κράτους υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και του λαού.

Το ΕΠΑΜ μπορεί να συμμετέχει και να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις μόνο μία κυβέρνηση Παλλαϊκού Μετώπου που θα έχει ως βασικούς της στόχους:

α) Την ανάκτηση και κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας απέναντι σε κάθε επιβουλή.
β) Την ανατροπή του συνόλου των δεσμεύσεων σε βάρος της χώρας και του λαού.
γ) Τη καθολική τιμωρία των ενόχων της τραγωδίας που βιώνει η χώρα και ο λαός της.
δ) Τη συντεταγμένη και με σχέδιο έξοδο της χώρας από το ευρώ, ώστε να υπάρξει δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
ε) Την προκήρυξη Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με μοναδικό σκοπό τη σύνταξη και ψήφιση νέου αυθεντικά δημοκρατικού Συντάγματος για τη χώρα.


Ωστόσο είμαστε διατεθειμένοι για τον καλό του λαού και της χώρας, να βοηθήσουμε στην εξειδίκευση και πρακτική υλοποίηση των προτάσεων που σας καταθέτουμε.

Αθήνα 8 Μαΐου 2012
Η Κεντρική Πολιτική Εκλογική Επιτροπή του Ε.ΠΑ.Μ.

Με τον βιαστή σου δεν διαπραγματεύεσαι, του αλλάζεις την Παναγία!

Με αφορμή όσα διαβάζω και όσα ακούω στα Μ.Μ.Ε. τις τελευταίες ημέρες (και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην προσβάλλω κανέναν…αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω)….Εκτός από τις εκλογές και τον ψηφοζητουλισμό υπάρχει και η ουσιαστική διεκδίκηση της ζωής!
Το δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο» και κατά συνέπεια όλες αυτές οι «τακτικές» που προτείνονται από διάφορους κομματικούς ή εκλογικούς σχηματισμούς είναι πολιτικά αδόκιμο, τελείως αποπροσανατολιστικό, αλλά κυρίως είναι επικίνδυνο.
Αρχικά, επειδή έτσι ανάγεται η στάση απέναντι στα ήδη ψηφισμένα αντιλαϊκά μέτρα ως το κύριο κριτήριο διαχωρισμού, ενώ αυτό είναι απολύτως επουσιώδες και έπειτα, επειδή έτσι αποκρύπτεται η σχέση που υπάρχει μεταξύ αιτίας (καπιταλιστικό σύστημα) και αποτελέσματος (π.χ. μνημόνιο). Με αυτόν τον τρόπο, αντί να διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση -σε συγκυρίες που είναι ευνοϊκές για να διαμορφωθεί (εάν όχι τώρα πότε;;;) – ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και πάλι εγκλωβίζεται σε «μετριοπαθή όνειρα» (π.χ. επαναδιαπραγμάτευση χρέους -πιο επικίνδυνη ηλιθιότητα από αυτή δεν έχω ακούσει δεδομένου ότι ουσιαστικά δεν έχεις κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια σου, χώρα της καπιταλιστικής περιφέρειας είσαι και η “τύχη” σου έχει προαποφασιστεί από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις – κ.λ.π.) και δεν ριζοσπαστικοποιείται. Και όπως λέει και ο δάσκαλός μου ο Γιώργος ο Ρούσσης “ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ”!!!
Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, λοιπόν, διαμορφώνει ψευδαισθήσεις (ψευδαισθήσεις που θα είναι -όπως είναι φυσικό- επιφανειακές, ευκαιριακές και μικρής διάρκειας με συνέπεια να ακολουθήσει η απογοήτευση με τα γνωστά αποτελέσματα που αυτή έχει π.χ. κοινωνική απομόνωση, πολιτική απάθεια κ.λ.π.) ότι εάν απομακρυνθούν οι πολιτικάντηδες/”προδότες” τα προβλήματα του λαού θα “λυθούν”. Εδώ, διαπιστώνεται ένα άλλο στοιχείο αποπροσανατολισμού, δεδομένου, ότι “προδίδεις, κάτι στο οποίο ανήκεις”. Επιμελώς όμως, αποκρύπτεται ότι αυτοί οι τύποι δεν ήταν ποτέ “δικοί μας”, οι εξουσιαστές μας ήταν και είναι οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε για προδοσία!
Μια άλλη ψευδαίσθηση που καλλιεργείται είναι ότι «εάν τιμωρηθούν τα λαμόγια που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα» (π.χ. κωμωδία Τσοχατζόπουλου) η κατάσταση θα βελτιωθεί και θα ζήσουμε και πάλι «ήσυχοι και με αξιοπρέπεια».
Τέτοιου είδους “μέθοδοι” – και αυτό είναι το χειρότερο όλων – ανοίγουν τον δρόμο για κατάπτυστες «συμμαχίες» που όχι μόνο δεν έχουν εκ των πραγμάτων κανέναν στρατηγικό στόχο –γι’ αυτό είναι προορισμένες σύντομα να αποτύχουν- αλλά απενοχοποιούν στην ατομική και την συλλογική συνείδηση φασίστες (π.χ. “ανησυχούν” κάποιοι πολύ με την άνοδο της “αντιμνημονιακής”, επίσης, Χρυσής Αυγής!!!), φιλελεύθερους (π.χ. Καμμένος), νεοφιλελεύθερους (π.χ. Μάνος) και όλους εκείνους που ο λαός θα έπρεπε να τους αντιλαμβάνεται ως εχθρούς και να τους πολεμάει.
Γνωρίζω ότι σε τέτοιου είδους κοινωνίες υπάρχει από την άρχουσα τάξη χειραγώγηση των λέξεων με αποτέλεσμα να μην κατανοεί κανείς την σημασία τους οπότε η κατηγοριοποίηση “δεξιός/αριστερός” δεν εκφράζει τίποτα, πια. Και όπως λέει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο “για να ανακτήσουν οι λέξεις το νόημά τους, πρέπει να αρχίσουμε από τις πράξεις: πες μου τι κάνεις για να σου πω ποιος είσαι, ακόμα κι αν πεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι”….
(Φωτογραφία: Ντιέγκο Ριβέρα)

πηγη ΠαραλληλοΓραφος

Μαης του 36

τhttp://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000073093&tsz=0&autostart=0

τα γεγονοτα της θεσσαλονικης

Ναι στην ακυβερνησία

 Κυριακή άλλη μια καθοριστική μέρα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή των εργαζομένων της Ελλάδας. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τη μητέρα των μαχών για τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον κοινωνικά αποκλεισμένο, γιατί η δικιά μας μητέρα των μαχών δεν θα συμπεριλαμβάνει «αγωνιώδεις» αποφάσεις αναφορικά με το χαρτάκι που θα μπεί σε ένα κουτί.

Δεν αντέχεται ο βομβαρδισμός γύρω από τις «κρισιμότερες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση» και το «σε τί μέρα θα ξυπνήσουμε τη Δευτέρα», δεν αντέχεται γιατί, ανάθεμά σας βρωμολακέδες, ξέρω πως ό,τι και να βγεί από τις κάλπες σας εγώ θα είμαι πάλι άνεργη, θα αγωνιώ κάθε μέρα για το μέλλον μου και τη ζωή μου, τη ζωή της οικογένειάς μου και των συντρόφων μου (συντρόφων όχι επειδή τα λένε αριστερά και «επαναστατικά», αλλά επειδή τρώνε το λούκι κάθε μέρα στη ζωή τους, δεν έχουν ούτε μισή, αλλά ούτε μισή, καβάτζα, κι όμως δεν παύουν να ελπίζουν, να μάχονται και να υπηρετούν με τη στάση τους κάθε λέξη που ξεστομίζουν!) Φυσικά δεν με εκπλήσσει ούτε στο ελάχιστο πως το σύνολο της αριστεράς υιοθετεί την ίδια ακριβώς ρητορική αναφορικά με αυτήν την σημαντικότητα των εκλογών, λες και δεν έχει μάθει τίποτε από την σύγχρονη κοινωνική ιστορία της ταξικής πάλης. Οι εκλογές τους είναι κρισιμότατες, είναι πεδίο λυσσαλέων αντιπαραθέσεων, προπαγάνδας, παρεμβάσεων, αφισσοκολλήσεων, ομιλιών, στηρίξεων από φαντεζί ονόματα, αλλά τα όποια σκιρτήματα αγώνων...είναι και αυτά, απλά όχι και τόσο!

Δεν θα αρνηθώ τη σημασία των εκλογών της 6ης Μάη, δεν θα αρνηθώ πόσο προβληματίστηκα και για την ίδια μου τη στάση σε αυτές, δεν θα αρνηθώ πως το αποτέλεσμά τους θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο μυαλό και τη ψυχή του διαλυμένου αυτού λαού, δεν θα αρνηθώ πως θα στείλει μηνύματα στους ημι – διαλυμένους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου. Αρνούμαι, όμως, πως θα συμβάλλει στην ανατροπή – αντεπίθεση – ανάσχεση - ρήξη (κτλ...) του πολέμου που μας διεξάγει το κεφάλαιο, αρνούμαι πως αν ακόμα και το οποιοδήποτε σχέδιο της αριστεράς, όπως αυτά έχουν σήμερα και προβάλλονται στην εκλογική μάχη, να υλοποιούνταν θα κερδίζαμε. Δεν πάσχω από το σύνδρομο του απογοητευμένου αριστερού (τουλάχιστον όχι ακόμα), ούτε έχω υποταχθεί στους καταθλιπτικούς συσχετισμούς, απλά πρέπει άμεσα και ήδη έχει αργήσει, η αριστερά να θεραπευθεί από τις επαναστατικές – εκλογικές – πλατειακές και λοιπές της ονειρώξεις και να κοιτάξει ξεκάθαρα αυτό που έχει γύρω της και είναι συγκλονιστικό.

Τί όμως υπάρχει γύρω μας, δίπλα μας; Πρόσωπα κατεβασμένα και κουρασμένα στο μετρό, σώματα αγχωμένα και βιαστικά χωρίς να ξέρουν τον λόγο στο δρόμο, μάτια κολλημένα στην οθόνη ενός υπολογιστή που ‘χει πια πρώτη σελίδα το kariera, πόδια κολλημένα στις ουρές της μεταφραστικής υπηρεσίας με χέρια που κρατούν πτυχία και συστατικές. Και αυτό είναι απλά η «καλή» πλευρά, ή μάλλον η «ανεκτή». Η άλλη πλευρά, η σκοτεινή, αλλά σταθερά αυξανόμενη είναι οι τάξεις των παριών, ανθρώπινα ερείπια γεμίζουν τους δρόμους σε όλη τη χώρα, στρωμένα και άστρωτα «κρεβάτια» βρίσκονται πια όχι μέσα σε ανήλιαγα σοκάκια, μα και δίπλα σε πολυκαταστήματα, σε μέρη γεμάτα βαβούρα, φώτα, κόσμο. Τα συσσίτια είναι πια μονόδρομος για την στοιχειώδη επιβίωση μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, αλλιώς τα αγγελούδια μας θα λυποθυμούν στα προαύλια και οι γιαγιάδες θα κόψουν τα φάρμακά τους.

Φαγητό και υγειονομική περίθαλψη είναι πια καθημερινό διακύβευμα για χιλιάδες ανθρώπους, ποιός επιτέλους θα πολεμήσει για αυτούς μαζί με αυτούς; Και πλάι σε αυτά, έρχονται οι αυτοκτονίες. Αυτοκτονίες σήμερα και αύριο και μεθαύριο. Πώς γαμώτο, πώς γίνεται να χάνονται δίπλα μας ζωές από επιλογή για να γλιτώσουν τον καταθλιπτικό μας κόσμο και να μην βγαίνουμε να τους διαλύσουμε όλους αυτούς τους αλήτες – υπηρέτες του καπιταλισμού που μας καταστρέφουν; Πολιτικές αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν άντεξαν το σχοινί που ‘σφιγγε κάθε μέρα πιο πολύ γύρω από το λαιμό τους έρχονται για να συμπληρώσουν την εικόνα της βίας .

Άγριοι ξυλοδαρμοί μεταναστών από ναζιστές ( ναζιστές, σε μια χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα και ο λάος της πολέμησε μέχρι θανάτου το ναζισμό) και μπάτσους του κράτους είναι πια σύνηθες φαινόμενο και οι κυρίαρχοι το πλασάρουν σαν δευτερεύουσα δυσλειτουργία του καθόλα ανεκτικού μας συστήματος, άλλωστε αυτό που καίει τη γούνα μας είναι το μνημόνιο, τί και αν στη πλατεία Βάθης βασανίζονται άνθρωποι που έκαναν το λάθος να γεννηθούν Αφγανοί, Σομαλοί, Πακιστανοί και φυσικά μουσουλμάνοι! Βία, βία και πάλι βία. Από το κράτος, την εργοδοσία, τους φασίστες, τον καπιταλισμό εντέλει. Δεν θέλω να πιστέψω ότι κατάφεραν να μας εθίσουν στη βία τους, να μας δημιουργήσουν ανοσία απέναντι στον σφαγιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μένω να πιστεύω πως σαν να έχουμε μόλις ξυπνήσει από ολική αναισθησία, είναι το μυαλό μας τόσο μουδιασμένο που δεν μπορεί να συλλάβει στην ολότητά τους όλα αυτά που εκτυλίσσονται και άρα για αυτό δεν αντιδρούμε. Τί; Αντιδρούμε;

Ας σκεφτούμε λίγο τί έχει συμβεί από το 2008 μέχρι σήμερα, τί έχει συμβεί σε μας, στον διπλανό μας, στον γνωστό και άγνωστό μας... Έχουμε όντως κάνει ό,τι μπορούσαμε, ό,τι τους αξίζει, ό,τι μας αξίζει; Γραφικό, ξεγραφικό, θα το πω γιατί θα εκραγώ. Αυτή η ρημάδα λεξούλα με τα δέκα γράμματα τί σημαίνει για τον καθένα από μας, μα κυριώς, για όλους εμάς μαζί; Εχουμε εξαθλιωθεί είναι σαφές, σχεδιάζουν για μας και τους άλλους λαούς του ευρωπαϊκού νότου, αρχικά, ένα νέο κόσμο – απόκοσμο. Η κατάσταση οδηγεί σε μια Ελλάδα γεμάτη φαβέλες αφού τεράστιο κομμάτι της εργατικής τάξης θα μετατρέπεται σιγά σιγά σε τάξη παριών η οποία δεν θα μπορεί πια να «στοιβαχτεί» σε δρόμους και δρομάκια, ξενώνες ΜΚΟ κτλ. Οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν μισθούς Κίνας, το όποιο εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό, αν τα καταφέρει θα πάρει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Γερμανία, Ολλανδία, Αγγλία, Σουηδία, τα συσσίτια θα πληθύνουν... Το ψηφιδωτό μπορεί να συμπληρωθεί με δεκάδες άλλα κομμάτια που θα καταδεικνύουν αμείλικτα την ήττα μας απέναντι στο κεφάλαιο.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή η εικόνα από το μέλλον. Υπάρχει μια άλλη που μου μοιάζει πιο ρεαλιστική από την παραπάνω, που σε αυτή μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε. Να επαναστατήσουμε .Ας μην ακούσω ειρωνικά σχολιάκια, από διάφορους επαγγελματίες της επανάστασης που κάνουν διδακτορικά στην Αγγλία με τα λεφτά του μπαμπά, από άλλους που στα τριάντα τους δεν έχουν ψάξει ποτέ τους μια δουλειά ή από κάποιους που όντας προϊστάμενοι, διευθυντές, μικροαφεντικά, επαγγελματικά στελεχή του όποιου κόμματος κουνάν το δάκτυλο για το πότε και πώς θα εξεγερθεί η εργατική τάξη. Άν γουστάρετε αριστερά και επανάσταση οκ, αλλά αφήστε τους καθόλα αρμόδιους να μιλήσουν για αυτήν, να παράξουν πολιτική και να ανοίξουν δρόμο. Είναι εκεί έξω και είναι χιλιάδες. Αλλιώς, υπάρχουν διάφορα άλλα χόμπι όπως η capoeira και η εκμάθηση δημιουργικής γραφής με τα οποία θα μπορούσατε να καταπιαστείτε.

Δεν καταλαβαίνω που περιμένουμε να φτάσουμε για να βγούμε στο δρόμο, να παρατήσουμε αφεντικά και κυβερνώντες και να τα δώσουμε όλα για όλα. Να κατέβουμε στο δρόμο και να νιώσουμε όλοι πως αυτή τη φορά αξίζει να παίξουμε το κεφάλι μας κορόνα γράμματα, να συγκρουστούμε μέχρι τέλους με το κράτος, να χαμογελάσουμε στον άγνωστο διπλανό μας και να μετατρέψουμε την οργή και το φόβο σε ελπίδα και πρόταση εξουσίας, πρόταση ζωής. Πόσες φορές έχω τρομοκρατηθεί στις πορείες, γιατί σκέφτομαι πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί να με στείλουν σε κώμα στο νοσοκομείο, να μείνω κουφή για το υπόλοιπο της ζωής μου (όπως εκείνος ο δημοσιογράφος με την ανατριχιαστική του επιστολή…), να μου διαλύσουν το κορμί, από τις κτηνώδεις κλοτσιές των αρβύλων τους. Κι αυτές τις φορές όλο τριγυρνά στο μυαλό μου το «προς τι όλο αυτό;»… Αλλά έπειτα καταλαβαίνω πως μπαίνει αυτό το ερώτημα στο μυαλό μου γιατί αυτές οι φορές δεν έχουν αυτό το κάτι που θα έχει η μία και μοναδική εκείνη στιγμή.

Η στιγμή, η μέρα που θα ξέρουμε πως κατεβαίνουμε στους δρόμους, όλοι, σε όλη τη χώρα για να δώσουμε τη μεγάλη μάχη. Και τότε ο φόβος θα έχει εξοστρακιστεί γιατί θα έχει έρθει η ώρα να ανατρέψουμε τον κόσμο τους και να δημιουργήσουμε τον δικό μας. Ένα κόσμο που θα μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε! Δε ξέρω σαν τί μπορεί να μοιάζει αυτός ο κόσμος, αυτή η κοινωνία, μα γαμώτο είμαι σίγουρη πως τόσο άθλια όσο η σημερινή δεν θα είναι! Τι έχουμε να χάσουμε; Τί-πο-τα! Τα έχουμε χάσει όλα ή αν όχι, έχει δρομολογηθεί ήδη η ολοκληρωτική συντριβή μας.

Πότε «θα ωριμάσουν οι συνθήκες»; Πάντως όχι όταν ξυπνήσουν μια μέρα όλοι οι εργαζόμενοι, συνεννοηθούν μέσω τηλεπάθειας και μας στείλουν μήνυμα στο facebook « τώρα όλοι στο Σύνταγμα για επανάσταση» ! Ώρες ώρες η αριστερά μοιάζει σαν να έχει κάτι τέτοιο κατά νου όταν αναφέρεται στην αφύπνιση των μαζών, την ώρα της ταξικής συνειδητοποίησης κτλ. Δεν με αφορά η ακυβερνησία, για την ακρίβεια την ποθώ διακαώς, να γίνει κιμάς το πολιτικό σκηνικό (επίσημο και ανεπίσημο) , να χωριστούν τα στρατόπεδα, να ξεμπερδεύουμε και από τους όποιους αριστερούς παραμυθάδες. Εντέλει, να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία του αστικού μπλοκ και να το τσακίσουμε, τώρα που υποφέρει από την οικονομική του κρίση και που αν καταφέρει να πάρει ανάσα θα μας τελειώσει. Μας χρεοκόπησε, έβαλε συρματόπλεγμα σε κάθε μας όνειρο, έσκισε τα πτυχία μας, πήρε τα σπίτια μας, άφησε τα πρωτάκια να λιποθυμούν από τη πείνα, τους παππούδες να βασανίζονται στο ξύλο για τα εκατό ευρώ που ‘χουν μες στο χαμόσπιτό τους, οδήγησε ανθρώπους στην αυτοκτονία.

Το σχιζοειδές τους σύστημα χτίζει σύγχρονα Άουσβιτς για να στοιβάξει ανθρώπους επειδή είναι «παράνομοι» (;), αναγκάζει τοξικοεξαρτημένες γυναίκες να πουλάνε σχεδόν τζάμπα το κορμί τους στο κάθε ανώμαλο μαλάκα που γούσταρε να πηδάει χωρίς προφυλάξεις, και ύστερα τις διώκει ποινικά γιατί μολύνουν τη κοινωνία, προμοτάρει το νεοναζισμό ως δεκανίκι του, αλλά κατά τ’ άλλα εξοργίζεται με τις σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών που αντικαθίστανται εντός δύο ημερών. Ωραία… και απέναντι σε αυτό εμείς κάνουμε κριτική, διαμαρτυρίες, πιο αιχμηρές διαμαρτυρίες, πιο συγκρουσιακές διαμαρτυρίες και άντε να πετάξουμε και το «διαγραφή του χρέους – κοινωνικοποίηση των τραπεζών» που ακούγεται και πιο «πρόταση».

Σε μια – δυο μέρες θα τελειώσουν και οι εκλογές και από ‘κει και έπειτα θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Αν αντέχουμε να ζούμε έτσι και μας αρκεί η αμφισβήτηση του υπάρχοντος ή αν δεν την παλεύουμε άλλο και πάμε να τους στείλουμε όλους στο διάολο, στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας για να αρχίσουμε να γράφουμε μαζί την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας. Εγώ δεν την παλεύω άλλο, εσύ δεν την παλεύεις άλλο, εμείς δεν την παλεύουμε άλλο! Ας εξεγερθούμε! Ως εδώ, πόσο ακόμα μια χούφτα καθάρματα θα παίζουν με τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο κόσμο; Όχι για πολύ ακόμη… Έχω πίστη!


“Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.”


Κώστας Βάρναλης

πηγη  Traverso Rossa

Μάνος Χατζιδάκις: “Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”

O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι’ αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

“Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.


Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.


Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.


Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.


Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.


(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).


Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.


Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).


Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.


Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.


Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.


Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.


Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.


Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.


Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.


Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς.


Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

πηγη  INPRECOR

Τα φίδια.

Είμαι προβληματισμένος από την άνοδο των φιδιών. Ο Ελληνικός Λαός, πάνω στην οργή του, χτύπησε εκτός από τους ενόχους πολιτικούς του κατοχικού μνημονίου και τον εαυτό του.

Η συμπεριφορά του «φύρερ» προς τους δημοσιογράφους είναι γνώστη. Απαίτησε σε ένδειξη σεβασμού, να σηκωθούν όρθιοι να τον υποδεχτούν! Βεβαίως όσοι αντέδρασαν, διώχθηκαν. Για τα υπάκουα κουτάβια, που εκτέλεσαν τη διαταγή, έχω να πω το εξής: Αντί να φύγετε, αντί να τον φασκελώσετε, υπακούσατε. Μπράβο καλοί σκλάβοι. Την επόμενη φορά θα στέκεστε το ένα πόδι, θα κάνετε και κουτσό…
Φυσικά τα κανάλια, αβαντζάριζαν το αυγό του φιδιού. Είναι φανερό, πως παρά την εμφανιζόμενη αποστροφή των φερέφωνων, κατά βάθος τους θέλουν. Είναι η νέα σωματοφυλακή τους. Οι νέοι εγγυητές της τάξης. Και σίγουρα τους προτιμούν από τους Αναρχικούς και τους Αριστερούς
.

Για χρόνια, αρχίζοντας με διάφορα «μπουμπούκια», έδιναν βήμα στους ναζί και προπαγάνδιζαν. Αν και απέτυχε η προπαγάνδα του σοκ όσον αφορά το Μνημόνιο, πέτυχε όσον αφορά το φόβο στους ξένους. Τι ακούγαμε; Μπήκαν στο τάδε σπίτι, έσπασαν στο ξύλο ηλικιωμένη, οι δράστες αλλοδαποί…

Συνέδεαν την εγκληματικότητα με τους φτωχούς ξένους. Λες και πριν ήμασταν στον Παράδεισο και εμφανίστηκε ο απαγορευμέμος καρπός με τη μορφή μετανάστη! Λες και όλα τα δεινά τα κάνουν ξένοι! Φυσικά, το έκαναν με τη λογική «φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από πολιτικούς και δημοσιογράφους».
Οι νέοι που ψήφισαν αγνοούν. Πόσοι ξέρουν, τι πραγματικά λένε οι ναζί; Τους παρουσιάζουν στρατιώτες, δυνατούς, ενώ ήταν φονιάδες. Σε διπλανό χωριό από το οποίο κατάγομαι, έσφαξαν κατοίκους, κάρφωσαν βρέφη σε ξιφολόγχες! Και οι θαυμαστές τους είναι στη βουλή…

Η έλλειψη σωστής παιδείας, που να προβάλλει την αλληλεγγύη και την ισότητα, έχει άσχημες επιπτώσεις στους νέους. Ο φόβος, η ανασφάλεια, η διαφθορά, είναι λίπασμα φασισμού. Ποια παιδεία όμως; Η παιδεία που δημιουργεί υπάκουους, υποτελείς, παπαγάλους; Λείπει ο ανθρωπισμός από την διαπαιδαγώγηση, ο πλουραλισμός. Με παιδεία που προβάλει τον εθνικισμό και το ρατσισμό τι περιμένουμε μετά, καλό;

Μην έχετε καμιά αμφιβολία ακόμα, ότι το ποσοστό αυτό είναι αποτέλεσμα της διάλυσης των παλαιών κομμάτων. Οι ακροδεξιοί υπήρχαν πάντα. Κρύβονταν μέσα στα κόμματα και περίμεναν. Σήμερα που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκαν, τα φίδια εμφανίστηκαν.

Ο ναζισμός είναι παιδί του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός γεννά τις κρίσεις, οι κρίσεις μεγαλώνουν το φόβο, ο φόβος το φασισμό. Είναι η προσπάθεια του συστήματος να δημιουργήσει στρατό επιβολής. Μια άλλη μορφή πειθούς όταν τα ψέματα της αστικής δημοκρατίας δεν τράβανε.

Όπως και να χει, το θέμα με στενοχωρεί. Πιστεύω όμως ότι θα ξεφουσκώσουν σύντομα, αφού ο κόσμος προσέξει καλύτερα, τι είναι πραγματικά. Παρόλα αυτά, χρειάζεται μια κοινή δράση αντιμετώπισης του ρατσισμού. Με διάφορους τρόπους. Κυρίως με ενημέρωση των πολιτών, με αντιρατσιστικές εκδηλώσεις, κλπ.

Να θυμάστε κάτι για τους φασίστες: Όσο πιο γελοίοι σας φαίνονται χωρίς εξουσία, τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται αν πάρουν εξουσία. Κανένας διάλογος καμιά ανοχή. Είδατε πως φέρονται, ειδικά σε όσους διαφωνούν. Επομένως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης με τέρατα.

πηγη ΒΑΘΥ

ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΩ… ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΣΑΣ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΘΑ ΑΝΤΕΧΩ! ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ…

http://youtu.be/lFkS0qWMhn4