Tα χαρακώματα των Μερκολάντ και τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ

Στην Ελλάδα εφαρμόζεται ένα σαρωτικό, αντικοινωνικό, οικονομικό πρόγραμμα, περικοπής των δημόσιων δαπανών και διάλυσης του κράτους πρόνοιας, ιδιωτικοποιήσεων, απορρύθμισης της αγοράς εργασίας κ.λπ.. Το πρόγραμμα αυτό είναι η συνηθισμένη, τραγική και νεοφιλελεύθερη «συνταγή» του Δ.Ν.Τ., σε όλες τις χώρες που παρεμβαίνει. Η μεγάλη διαφορά, που το μετατρέπει σε πιο αποκρουστικό στην Ελλάδα -όπως και στην Αργεντινή- από αλλού, και απόλυτα αποτυχημένο, είναι ότι δεν υπάρχει εθνικό νόμισμα και έτσι το Δ.Ν.Τ., δεν μπορεί να κάνει και υποτίμηση, που αλλιώς θα είχε πραγματοποιήσει αμέσως.
Η υποτίμηση, αυξάνει το προϊόν και την απασχόληση μεταφέροντας πιέσεις της οικονομίας στο εξωτερικό. Όμως εδώ, όλο το βάρος της πολιτικής της προσαρμογής, μεταφέρεται στις πλάτες του ελληνικού λαού, στους μισθούς, στο κοινωνικό κράτος και στη θάλασσα της ανεργίας, μέσω της λεγόμενης πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης. Συνολικά αυτή η πολιτική, το μόνο που κάνει είναι να βαθαίνει την ύφεση, δημιουργώντας συνθήκες ολοκληρωτικής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Όταν το ταξικό γίνεται άλλοθι προδοσίας

Τι σημαίνει πατριωτικό και τι ταξικό καθήκον; Μπορεί να διαχωριστεί το ένα από το άλλο; Ναι, μόνο στα μυαλά των παραθρησκευτικών οργανώσεων της αριστεράς και της δεξιάς. Το ταξικό δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ ξεχωριστά από το εθνικό και πατριωτικό καθήκον από την σκοπιά των καταπιεσμένων στρωμάτων του λαού. Αυτός ο δύσμοιρος ο Καρλ Μαρξ, που τόσο έχουν ασελγήσει πάνω του ιδίως όσοι εμφανίζονται ως οι πιο ακραιφνείς του οπαδοί, έγραφε ότι η ιδιαιτερότητα της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να συγκροτηθεί ως τάξη σαν μια «απλή άθροιση ομώνυμων μεγεθών, το ίδιο περίπου όπως οι πατάτες μέσα σ’ ένα σακί αποτελούν ένα σακί με πατάτες.» Ο Μαρξ έγραφε επίσης ότι «εφόσον εκατομμύρια οικογένειες ζουν κάτω από οικονομικές συνθήκες ύπαρξης, που ξεχωρίζουν τον τρόπο της ζωής τους, τα συμφέροντά τους και την κουλτούρα τους από εκείνες των άλλων τάξεων και τις αντιπαραθέτουν εχθρικά μ’ αυτές, συνιστούν μια τάξη. Στο βαθμό όμως που υπάρχει μόνο μια τοπική συνάφεια των συμφερόντων τους, όπως συμβαίνει ανάμεσα στους μικρούς αγρότες, και δεν δημιουργείται καμιά αίσθηση κοινότητας, κανένας εθνικός δεσμός και καμιά πολιτική οργάνωση, τότε δεν συγκροτούν τάξη.»

Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή;

Όλοι παραδέχονται ότι το μήνυμα των τελευταίων εκλογών ήταν μία ξεκάθαρη καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων. Και πώς όχι, όταν δεν υπάρχει σχεδόν Έλληνας, ακόμη και από αυτούς που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ που να μην έχει νιώσει στο πετσί του ότι αυτή η πολιτική δεν πάει άλλο… Είτε είναι μισθωτός του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μικρομεσαίος επιχειρηματίας, αγρότης, νέος ή άνεργος(ιδιότητα που τείνει να γίνει μόνιμη για εκατομμύρια συμπολίτες μας) πιθανότατα και μεγαλοεπιχειρηματίας με στοιχειώδη «πατριωτισμό», αφού η υπόλοιπη οικονομική ελίτ έχει ενστερνιστεί πλήρως το «γερμανικό μοντέλο» και την εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων ως προϋπόθεση για να συνεχίσει να έχει την εύνοια(και τα κονδύλια) της ΕΕ.


Αντιμνημονιακή με αντιμνημονιακή ψήφος ωστόσο διαφέρει. Άλλο είναι μία ψήφος που στηρίζεται σε περασμένα εθνικά… μεγαλεία, συνομωσιολογίες και συμμαχίες που θα αντικαθιστούσαν το ευρώ με το πετροδολάριο(;) και άλλο μία ψήφος που θα εμπνέεται από τις βασικές αρχές της αριστεράς (παρά τον απηνή εσωτερικό εμφύλιο), της κοινωνικής δικαιοσύνης, των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ουσιαστικής δημοκρατίας που δεν σταματά στην πόρτα του υποβαθμισμένου, ούτως ή άλλως, κοινοβουλίου στην Ευρώπη των χωρίς καν τυπική νομιμοποίηση τεχνοκρατών. Άρα, μία αριστερή αντίδραση στο μνημόνιο πρέπει να έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά ακόμη και αν η αμφισβήτηση στον καπιταλισμό, δεν περιλαμβάνει, ευτυχώς, τη… σίγουρη συνταγή καταδικασμένων και απάνθρωπων εναλλακτικών υποτίθεται σοσιαλιστικών μοντέλων του παρελθόντος.


Τώρα όσον αφορά το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;»: Το επιστρατεύουν τα κόμματα του μνημονίου και οι ευρωπαϊκές ελίτ, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό με τα χειρότερα και κυρίως για να πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, ελπίζοντας ότι θα προκαλέσουν ρήγμα ή θα φοβίσουν συντηρητικούς ψηφοφόρους, που δοκιμάζουν για πρώτη φορά να επιλέξουν κόμμα της αριστεράς. Αντί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να φοβάται, επειδή κάποια στελέχη αφήνουν ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μη χάσει ψήφους από τα δεξιά και επιβάλλει σιωπητήριο σε όσους μέχρι πρότινος συμμάχους άνοιγαν το θέμα, δεν έχει παρά να απαντήσει με παρρησία: «στην αριστερά όλα τα συζητάμε». Δεν μπορεί ακόμη και καταξιωμένοι οικονομολόγοι του συστήματος, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, να προτείνουν ως λύση (με κόστος) την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και η αριστερά να φοβάται να συζητά ή να αρκείται, με πρόσχημα το μεγάλο δίλημμα, στο να μοιράζει πιστοποιητικά αριστεροσύνης αναλόγως με το αν παραμένεις επιφυλακτικός ή έχεις βγεις στα κάγκελα και απαντάς με απόλυτη βεβαιότητα «ρήξη με το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ».


Άλλωστε πριν ενδεχομένως αποφανθεί κανείς κατηγορηματικά υπέρ…του ευρώ ή της δραχμής πρέπει να αναρωτηθεί: Είναι το ευρώ κοινό νόμισμα; Θα έλεγε κανείς «ρητορικό το ερώτημα», αφού 17 κράτη έστω με την συγκυριακή πλειοψηφία 17 κοινοβουλίων και υπό την επιρροή του ιδεολογήματος του «ευρωπαϊκού δρόμου» έχουν εγκρίνει τη συμμετοχή στο ευρώ.


Τυπικά το ευρώ είναι κοινό νόμισμα αφού είναι αποδεκτό ως εθνικό νόμισμα στις συναλλαγές εντός της ευρωζώνης, εντός δηλαδή των 17 κρατών που την απαρτίζουν. Ως κοινό νόμισμα η απειλή εξόδου από αυτό θα έπρεπε να φαντάζει ως «αστεία»-διανοείται άραγε η πολιτεία της Ουάσιγκτον να αποπέμψει την Καλιφόρνια από το δολάριο;-και άρα η απειλή ως μη γενόμενη. Το ότι η Μέρκελ και οι λοιποί πολιτικοί παράγοντες χωρών του «πλούσιου» βορρά απειλούν την Ελλάδα με αποπομπή από το ευρώ, είναι έμμεση ομολογία ότι το «κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα» είναι τύποις κοινό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα νόμισμα στα χέρια των πλουσίων του βορρά που ελέγχουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης κατά το δοκούν. Σήμερα άλλωστε μεταξύ της ευρωπαϊκής ελίτ κερδίζει έδαφος η ιδέα της δημιουργίας των δύο ευρώ, ενός «σκληρού» για το βορρά και ενός «μαλακού» για το νότο, προκειμένου να ξεπεραστεί τα χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, το οποίο κάλυπτε μέχρι πρότινος η δήθεν κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.
Αλλά μήπως και όταν υπήρχε (ή υπάρχει) εθνικό νόμισμα δεν υπάκουε σε ανάλογες συμπεριφορές όταν μιλάμε για καπιταλιστικές κοινωνίες; Βεβαίως σε συνθήκες εθνικού καπιταλισμού, της προ της παγκοσμιοποίησης περιόδου, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος επέτρεπε στις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ να ελίσσονται, ελέγχοντας τις κεντρικές τράπεζες(που, ούτως ή άλλως, και ως εθνικές υπακούουν στην κυριαρχία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών που καθορίζουν το παιχνίδι στο διεθνές σύστημα-Fed, EKT κλπ), προχωρώντας σε νομισματικές υποτιμήσεις, κόψιμο πληθωριστικού χρήματος το οποίο επιβάρυνε κυρίως το «πόπολο» και όχι τους «λεφτάδες» που πάντοτε είχαν την ικανότητα να αναζητούν «ασφαλή» καταφύγια σε δολάρια, χρυσούς και ελβετικές θυρίδες.


Βέβαια για έναν λαό που δεν έχει φράγκο στην τσέπη και το βιοτικό του επίπεδο υποτιμάται καθημερινά με την υπόσχεση ενός κάπου- κάπως- κάποτε βαλκανικού μέλλοντος, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» πέφτει μάλλον στο κενό… Η υποτιθέμενη άλλωστε ισχυρή Ευρώπη της ανάπτυξης και μπλα…μπλα…κρύβει όλο και περισσότερους τρίτους κόσμους στα σπλάχνα της οι οποίοι θα πολλαπλασιάζονται όσο η μεγάλη αντίθεση παραμένει. Από τη μια πλούτος και ανάπτυξη για τους λίγους και από την άλλη φτώχεια και βαρβαρότητα για τους πολλούς: Με ή και χωρίς ευρώ.

πηγη the PressProject.gr

Φτου σου ξεφτίλα.

Ο δούλος ρωτάει τον αφέντη για τον...Τσίπρα!!
Ο αφέντης απαντάει λέγοντας πως ο...Τσίπρας
νομίζει (τολμά να νομίζει!!) ότι μπορεί να διαπραγματευτεί.
Ο δούλος διακόπτει τον αφέντη γιατί αντιλαμβάνεται
πως ο...Τσίπρας έκανε αυτό που ο δούλος ΠΟΤΕ
δεν θα κάνει!!
Να διαπραγματευθεί!!

Ο αφέντης, παρά τη διακοπή του δούλου...συνεχίζει.
Προσπαθεί να συνεχίσει!!
Να πει πως αντιλαμβάνεται πως ο Λαός (Ε Μ Ε Ι Σ!!)
δοκιμάζεται από ένα σκληρό πρόγραμμα Λιτότητας/Αφανισμού.
(το οποίο υπέγραψε ο παρών δούλος -Βενιζέλος-
μαζί με τον έτερο απόντα δούλο -Σαμαρά-)
Ο δούλος τον ξαναδιακόπτει!!
Μη τυχόν και πει κάτι παραπάνω!!
Κάτι που να αποκαλύπτει την ταυτότητα του...ΧοντροΠροδότη!!
Το πόσο...δούλος είναι!!
Το πόσο Σάπιος είναι.
Το πόσο Επικίνδυνος -για την Ελλάδα- είναι !!
...................................

Τα...ξεχασμένα ανοιχτά μικρόφωνα αποκαλύπτουν
το...ποιόν και το μέγεθος ενός εθελόδουλου αρχηγού.
Ενός αλαζόνα/φιλόδοξου/υποταγμένου Πωλητικού.
Ικανού να ΣΦΑΖΕΙ νυχθημερόν.
Πατριωτικά...συναινετικά...συνεταιρικά,
με τον άλλο μέγα αρχηγό Σαμαρά.
Μόνο οι δυό τους συνεργαζόμενοι
μπορούν να ολοκληρώσουν το...έργο τους!!

Μόνο ΕΜΕΙΣ μπορούμε να τους...ΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ!!
Να τους στείλουμε πακέτο στη Πυρά!!
Στη Χωματερή...
Στο...διάολο!!

πηγη Πολιτικο Κορακι

Ευρώ, το όργανο της οικονομικής δολοφονίας στα χέρια της ΕΚΤ

Γιατί η πολιτική της ΕΕ και το ευρώ έχει υπάρξει καταστροφικό για τους λαούς; Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ονομασία του νομίσματος αλλά στην ουσία της νομισματικής πολιτικής που έχει υιοθετηθεί από την ΕΕ και την οποία ασκεί μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η νομισματική πολιτική είναι το κυριότερο όργανο άσκησης οικονομικής πολιτικής μαζί με την άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής. Κύριο στοιχείο της νομισματικής πολιτικής είναι η έκδοση και διαχείριση του νέου νομίσματος , η κοπή νέου χρήματος και η χρήση του.
Είναι προφανές πως αυτός που ελέγχει αποκτά τεράστια οικονομική δύναμη και την πολιτική δυνατότητα επιβολής της ταξικής του θέλησης.

Το πρώτο θέμα που σχετίζεται με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ και στο οποίο υπάρχει τρομερή σύγχυση, ασάφεια και παραπληροφόρηση, είναι η διαρκής και μόνιμη έκδοση νέου χρήματος, νέων χαρτονομισμάτων ευρώ αλλά και κερμάτων.

Αν θέλουμε να κυριολεκτούμε ή ΕΚΤ έχει «ξεσκιστεί» να κόβει νέα χαρτονομίσματα.

Γρηγόρης Λαμπράκης

Από την Κλεμάνς Ζαβιτσάνου

Στις 22 Μαϊου του 1963 αμέσως μετά τη λήξη μιας συγκέντρωσης φιλειρηνιστών στη Θεσσαλονίκη, στην οποία ο Λαμπράκης ανέπτυξε τις θέσεις του για την ειρήνη, ένα τρίκυκλο με επιβαίνοντες τους παρακρατικούς Ε. Εμμανουηλίδη και Σ. Γκοτζαμάνη πέφτει επάνω του.


Ο Λαμπράκης τραυματίζεται θανάσιμα και αργότερα, στις 27 Μαϊου, πεθαίνει. Την επομένη γίνεται πάνδημη κηδεία του στην Αθήνα όπου 500.000 κόσμου τον συνοδεύει με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του παρακράτους ¨("Δημοκρατία", "ο Λαμπράκης Ζεί!"). Η δολοφονία του προκαλεί σφοδρή λαϊκή αντίδραση και αποκαλύπτει τη δράση του παρακράτους με την ανοχή της κυβέρνησης της ΕΡΕ και τη κάλυψη των αρχών. Κεντρικό ρόλο στη διαλεύκανση και στις αποκαλύψεις του ρόλου των παρακρατικών παίζουν ο ανακριτής Χ. Σαρτζετάκης και ο εισαγγελέας Π. Δελαπόρτας αντιστεκόμενοι στις ασκούμενες πιέσεις.


Όπως επισήμανε ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβριο 1966:


«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικήςλευχαιμίας... ...............από κακοποιούς διαφόρωνβαθμώνκαιειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»


Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας

Η απόφαση


Σύμφωνα με την ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΚΩΝ (27 Δεκεμβρίου 1966) « Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε»


πηγη το Μετωπο

Ένα καθ’ όλα πραγματικό δίλημμα

Δημήτρης Καζάκης

Το πήρατε το μήνυμα; Ή συναινούμε στην εκποίηση και στη διάλυση της χώρας προς όφελος του ευρώ, των δανειστών και της ολιγαρχίας που για δεκαετίες λεηλάτησαν αυτόν τον τόπο, ή θα μας γυρίσουν στη δραχμή. Το μήνυμα φυσικά είναι τόσο κυνικό που απευθύνεται κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα και στις εφεδρικές δυνάμεις γύρω τους. Ανίκανες να απαντήσουν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, επέλεξαν να βάλουν την ουρά στα σκέλια.


Ωστόσο, το δίλημμα που έθεσαν είναι καθ’ όλα πραγματικό. Στα πλαίσια του ευρώ η Ελλάδα δεν έχει καμμιά πιθανότητα ανάκαμψης, ή πολύ περισσότερο ανάταξης της οικονομίας της. Αυτό σήμερα γίνεται φανερό ακόμη και στους πιο αδαείς. Η χώρα δεν έχει τη δυνατότητα ούτε καν να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος της με τους όρους που το κάνουν όλες οι άλλες χώρες του πλανήτη. Είναι δεμένη χειροπόδαρα, καταδικασμένη στο μαγκανοπήγαδο του ευρώ.

Μόνο η ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ μπορεί να “κάψει” τα Μνημόνια

Γεγονός είναι πώς την πρωτοβουλία για τον απεγκλωβισμό της χώρας μας από τις πολιτικές των μνημονίων και, κατ’ επέκταση, την αποτίναξη της ξένης κατοχής, κρατάει στα χέρια του ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας. Στον βαθμό βέβαια που θα καταφέρει να ελέγχει κάποιες «ακραίες» συνιστώσες του που, λόγω κάποιων ιδεοληψιών «αριστερίστικων» καταβολών, αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγιστο πρόβλημα της πατρίδας μας, που εστιάζεται στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
Στις επερχόμενες επαναληπτικές εκλογές καλείται ο λαός να πάρει ξεκάθαρη θέση ακριβώς πάνω σ’ αυτά τα καίρια ζητήματα και κυρίως να δώσει απάντηση σε ένα και μοναδικό αμείλικτο ερώτημα: θέλουμε μια πατρίδα ελεύθερη και τον λαό κυρίαρχο ή ένα θλιβερό προτεκτοράτο, χωρίς καμία ουσιαστική κρατική υπόσταση, με τους κατοίκους του οριστικά και αμετάκλητα δούλους;
Το ΕΠΑΜ, ανταποκρινόμενο στις προκλήσεις των καιρών και παίρνοντας ως δεδομένη την καλή πρόθεση του κ. Τσίπρα, ήδη στην από 8 Μαΐου επιστολή του προς τον πρόεδρο της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, κατέστησε σαφή την πρόθεσή του να βοηθήσει, όσο του επιτραπεί, στην εξειδίκευση και την πρακτική υλοποίηση ενός προγράμματος αποτίναξης του πολυπλόκαμου ζυγού που μεθοδευμένα επιχειρεί να δέσει χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό.
Βεβαίως επιμείναμε και εξακολουθούμε να επιμένουμε ότι ριζική λύση στα σημερινά αδιέξοδα που οικοδομήθηκαν από το καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και τη βαθειά ύφεση στην οποία οδήγησαν σκόπιμα οι πολιτικές των μνημονίων, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη ριζική αναθεώρηση των σχέσεων της χώρας με την ΕΕ και την συντεταγμένη έξοδό μας από την Ευρωζώνη.
Δυστυχώς οι καθ’ ευφημισμό αυτοαποκαλούμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, προφανώς πιεζόμενες, ή καλύτερα, οχυρωμένες πίσω από την διαμορφωμένη από τα δοτά ΜΜΕ κοινή γνώμη, η οποία όμως υποτιθέμενη «κοινή γνώμη» ουδέποτε έχει ουσιαστικά καταγραφεί, δεν τολμούν να αντικρίσουν κατάματα την ρίζα του κακού.
Το δίλλημα δεν είναι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ούτε ευρώ ή δραχμή, αλλά σκλαβιά ή ελευθερία. Σ’ αυτό το ερώτημα καλείται να απαντήσει ο ελληνικός λαός και σ’ αυτό το ερώτημα οφείλουν να αποσαφηνίσουν τη θέση τους οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Απέναντι στην δογματική θέση του ξενόδουλου μαύρου μετώπου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ντόρα, Μάνος, τώρα προστέθηκε και ο Τζήμερος με την «Δημιουργία Ξανά») για πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, πρέπει να τεθεί το «λευτεριά και προκοπή του λαού μας».
Το ΕΠΑΜ έχει απερίφραστα δηλώσει πως μπορεί έμπρακτα να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις μια κυβέρνηση Παλλαϊκού Μετώπου, πέρα και πάνω από ψευδοδιλλήματα τύπου «αριστερά-δεξιά», ακόμα κι αν διαφωνούμε σε επί μέρους ζητήματα. Αυτό που κυρίως προέχει είναι η απελευθέρωση της πατρίδας μας. Όλα τα υπόλοιπα θα τα βρούμε μεταξύ μας, αφού προηγουμένως θα έχουμε ανακτήσει την εθνική μας ανεξαρτησία και την κυριαρχία του λαού μας.
Πάνω σ’ αυτά τα πλαίσια τείνουμε χείρα συστράτευσης σε ολόκληρο το αντιμνημονιακό μπλοκ, ανεξαρτήτως ιδεολογικών προσεγγίσεων, που έτσι κι αλλιώς κανένα νόημα δεν έχουν σε μια χώρα υπό ξένη κατοχή. Οφείλουμε όλοι μαζί και από κοινού να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας σε μια κατεύθυνση ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης, που θα έχει ως βασικούς δεσμευτικούς όρους:
α) την άμεση και μονομερή μη αναγνώριση του υποτιθέμενου κρατικού χρέους.
β) την ανάκτηση και κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας απέναντι σε κάθε επιβουλή.
γ) την ανατροπή του συνόλου των δεσμεύσεων σε βάρος της χώρας και του λαού.
δ) την καθολική τιμωρία των ενόχων της τραγωδίας που βιώνει η χώρα και ο λαός της.
ε) την συντεταγμένη και με σχέδιο έξοδο της χώρας από το ευρώ, ώστε να υπάρξει δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
στ) την προκήρυξη Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με μοναδικό σκοπό τη σύνταξη και ψήφιση νέου αυθεντικά δημοκρατικού Συντάγματος για τη χώρα.
Βεβαίως στα ανωτέρω προστίθενται και η διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου, η αποκατάσταση του εργατικού δικαίου και όλων των εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων που φαλκιδεύτηκαν, υπονομεύθηκαν και καταργήθηκαν από την προσφυγή στον Μηχανισμό στήριξης και την Τρόϊκα, η άμεση εκδίωξη των τριών μόνιμων επιτροπών κηδεμονίας της χώρας, η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η άμεση εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, η διαγραφή όλων των ιδιωτικών δανείων των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αντικειμενικά πλέον δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, ώστε να απελευθερωθούν άμεσα όλες οι παραγωγικές δυνάμεις από το καθεστώς δουλοπαροικίας για να κινηθούν από μηδενική βάση τα γρανάζια της οικονομικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και κάθε άλλο μέτρο στην κατεύθυνση της απονομιμοποίησης του καταρρέοντος δωσιλογικού καθεστώτος.
Ωστόσο, κατανοώντας τους όρους και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι ηγεσίες των λοιπών συναγωνιστικών δυνάμεων αδυνατούν να αντιληφθούν ότι βασικός μηχανισμός δημιουργίας του χρέους είναι αυτό ταύτο το ευρώ (γι’ αυτό εξ άλλου εξ αρχής σχεδιάστηκε και οικοδομήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες), είμαστε διατεθειμένοι, διατηρώντας τις επιφυλάξεις μας, να δηλώσουμε παρόντες στον κοινό αγώνα αποτίναξης του ζυγού.
Η προαναφερόμενη επιστολή για ουσιαστικότερη σύμπλευση στον κοινό αγώνα, απευθύνθηκε μεν στον κ. Τσίπρα προσωπικά, κυρίως διότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, την εκλογική πρωτοκαθεδρία της λαϊκής αντίστασης κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ταυτοχρόνως όμως αναζητάει αποδέκτες και στα πρόσωπα του Καμμένου, της Παπαρήγα, ακόμα-ακόμα και του νεφελώδους Κουβέλη.
Ας παραμερίσουμε τις όποιες διασπαστικές αιτιάσεις για ύπαρξη χάσματος μεταξύ Ανεξαρτήτων Ελλήνων και ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με επιμέρους θέματα που αφορούν ιδίως τα εθνικά, την ονομασία των Σκοπίων, την λαθρομετανάστευση και τη Θράκη, θέματα που και εμείς ως ΕΠΑΜ διατηρούμε τις ίδιες επιφυλάξεις. Όμως ας δώσουμε σε τελική ανάλυση την πρωτοβουλία στον ίδιο τον κ. Τσίπρα να ξεκαθαρίσει την θέση τού, ενιαίου πλέον, κόμματός του, σε σχέση με κάποιες ολιγομελείς εθνομηδενιστικές συνιστώσες του, των οποίων οι αντεθνικές θέσεις δεν εκφράζουν κανέναν μέσα στην ελληνική κοινωνία και οι οποίες συνιστώσες έλκουν την ιδιότητά τους ως συμπαγείς ομάδες μόνο ως εσωτερικές μειοψηφικές σέχτες του ΣΥΡΙΖΑ.
Και μια μικρή παραίνεση, αν μας επιτρέπεται, προς την ηγεσία του ΚΚΕ. Μήπως είναι καιρός πλέον να αναθεωρηθεί λίγο η πεισματική στάση τους απέναντι στις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις; Προσφάτως το ΚΚΕ προανήγγειλε ότι μετά τις εκλογές προτίθεται να καταθέσει στην καινούργια βουλή συγκεκριμένο σχέδιο νόμου καταγγελίας του χρέους και των μνημονίων. Ας το καταθέσει τώρα, πριν τις εκλογές. Κι αν συμφωνήσουμε όλοι, ας καταστεί αυτός ο προτεινόμενος νόμος ο συνδετικός κρίκος της συμπαράταξης όλων μας. Όχι για να κατατεθεί στην όποια αυριανή κυβέρνηση, αλλά για να τεθεί σε άμεση υλοποίηση από μια κυβέρνηση όλων μας. Μια κυβέρνηση του λαού!
Η καταγεγραμμένη στις εκλογές τις 6ης Μαΐου ρητή και κατηγορηματική βούληση του λαού να ξεμπερδεύουμε εδώ και τώρα με το παράνομο χρέος, τα μνημόνια και τις δυσμενείς δεσμεύσεις της χώρας μας προς τους διεθνείς τοκογλύφους, μπορεί να ολοκληρωθεί σε τούτες τις εκλογές. Αρκεί να επιδείξουμε όλοι μας την πρέπουσα σοβαρότητα, το ανάλογο σθένος και κυρίως να πείσουμε ότι πράγματι εννοούμε αυτά που λέμε.
Εμπρός κ. Τσίπρα. Εμπρός κκ. Καμμένε, Παπαρήγα και Κουβέλη. Μπροστά μας ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος της ανατροπής. Αρκεί να είμαστε ενωμένοι…!
Γιώργος Ιεροδιάκονος
μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Η Ενότητα του Λαού

...Η ψήφος της 6ης Μαΐου ήταν η αρχή μιας μετάβασης, η αρχή μιας πορείας βαθύτατων ανατροπών της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Τα εκλογικά αποτελέσματα απέτρεψαν προσωρινά τα σχέδια της τρόικας, αλλά δεν έδωσαν λύση προς όφελος του λαού και της χώρας. Η κρίση βαθαίνει και παίρνει ακόμη πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Φαίνεται ότι οδηγούμαστε σε μια νέα περίοδο κοινωνικού αναβρασμού, όπου θα υπάρξουν νέες συσπειρώσεις αλλά και νέα πόλωση. Οι δυνάμεις που εξέφρασαν κατά κύριο λόγο την αντιμνημονιακή διάθεση του λαού δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις και τα διλήμματα της κρίσης.


Ωστόσο, το αποτέλεσμα των εκλογών κατάφερε πλήγμα στην ομοψυχία και την ομόνοια του ελληνικού λαού. Το επίσημο πολιτικό σύστημα επιχειρεί να επαναφέρει τεχνητά το διαχωρισμό «δεξιά», «αριστερά» μέσα στον λαό και παραχωρεί τον πατριωτισμό σε δυνάμεις σαν την Χρυσή Αυγή. Για πρώτη φορά η ιδεολογία των Ταγμάτων Εφόδου βρήκε νομιμοποίηση στην ελληνική βουλή, την ίδια ώρα που ο αποκαλούμενος προοδευτικός χώρος δίνει αγώνα μέχρις εξοντώσεως για να ταυτίσει τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό και τον φασισμό. Μόνο και μόνο για να νομιμοποιηθεί η ιδεολογία και η πρακτική των νέων Γερμανοτσολιάδων και των εξ επαγγέλματος δοσιλόγων. Με τον τρόπο αυτό το σύνολο του επίσημου πολιτικού συστήματος, δεξιά και αριστερά, δημιουργούν προϋποθέσεις – είτε το έχουν συνειδητοποιήσει, είτε όχι – εμφύλιας σύρραξης μέσα στην ίδια την κοινωνία. Για την κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ και των εγχώριων κλώνων της, το συνειδητό σπρώξιμο της ελληνικής κοινωνίας σε εμφύλιο αιματοκύλισμα είναι ένα από τα πιο οικεία σ’ αυτήν σενάρια πολιτικής διαχείρισης της κρίσης. Το έχει κάνει στο παρελθόν και ξέρει πώς να το χειριστεί. Γι’ αυτό άλλωστε επιχειρεί να τρομοκρατήσει την κοινωνία και τον λαό με σενάρια απίστευτης καταστροφολογίας, χάους και αίματος.


Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι η ενότητα του ίδιου του λαού μέσα από δυνάμεις και κινήματα που προτάσσουν το πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον έναντι οποιασδήποτε άλλης δεξιάς ή αριστερής διαχωριστικής γραμμής. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου ενός ολόκληρου λαού, ολόκληρης της χώρας και του έθνους που κατάκτησε με τους αγώνες του το δικαίωμα της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης. Ένα δικαίωμα που σήμερα απειλείται όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία αυτής της χώρας. Δεν υπάρχει κανένα εργατικό, κοινωνικό, ή πολιτικό δικαίωμα αν πρώτα δεν διασφαλιστεί η απόλυτη κυριαρχία του λαού σ’ αυτόν τον τόπο παρά και ενάντια σε κάθε ντόπια και ξένη επιβουλή. Μπορεί μέσα στην οχλοβοή και την ομίχλη του εκλογικού κονιορτού να φαντάζουν όλα αυτά πολύ μακρινά, αλλά πολύ γρήγορα η κοινωνία και ο λαός θα συνέλθει βίαια από την ραστώνη της κοινοβουλευτικής πρόζας που τον έχουν βάλει θεατή και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα πιεστικά διλήμματά της επιβίωσής του...


ΕΣΣ  Ε.ΠΑ.Μ