ΔΡΑΧΜΗ! Ένα κείμενο που δίνει πολλές απαντήσεις στους δικαιολογημένους φόβους που εκφράζονται.

Στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" θα μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά λέγοντας: ΔΡΑΧΜΗ. Βέβαια, αμέσως μετά θα έγραφα σελίδες επί σελίδων για τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, επικαλούμενος βιβλιογραφία, οικονομικά στοιχεία και παραδείγματα.

Αλλά θα μου επιτρέψετε να θέσω μια σειρά από άλλα ερωτήματα, που θεωρώ ότι αναδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής απάτης που έχει στηθεί πίσω από αυτό το δίλημμα.

Ποιος είπε ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να υπάρχει για πάντα?
Ποιος είπε ότι το ίδιο το ευρώ δεν έχει ημερομηνία λήξης?
Ποιος είπε ότι το εφεύρημα του ευρώ δεν επιτέλεσε ήδη το καθήκον του και είναι η ώρα σιγά-σιγά
να αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας?
Ποιος είπε ότι μπήκαμε στο ευρώ για να μείνουμε κιόλας?
Ποιος είπε ότι δεν πέτυχε η είσοδός μας στο ευρώ?

Εξηγούμαι:
1. Το ευρώ από τη φύση του και από τη λειτουργία του είναι ένα χρεωστικό νόμισμα.
Παράγεται σε ειδικό χαρτί και μελάνια της ΕΚΤ, δηλαδή με ελάχιστο κόστος.
Είναι αποσυνδεδεμένο πλήρως από τον λεγόμενο "χρυσό κανόνα" και επομένως, η αξία του είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ λογιστική. Η αξία του νομίσματος δεν αντιστοιχεί σε χρυσό.
Δηλαδή είναι ...αέρας. Δεν πρόκειται περί πραγματικής αξίας αλλά περί λογιστικών συμψηφισμών αξιών στις συναλλαγές.

Το σπιράλ θανάτου της ευρωζώνης

«Το καλοκαίρι του 2012 προσφέρει μια απόκοσμη ηχώ του 2008. Οι αγορές σηματοδοτούν ανησυχία για μια σημαντική κατηγορία περιουσιακών στοιχείων,» γράφει στην Financial Times o πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πρώην στέλεχος της Goldman Sachs, Ρόμπερτ Ζέλικ. Αναφέρεται στην κατάσταση του κρατικού χρέους που έχει ξεφύγει πια στην ευρωζώνη. Η πολιτικές υστερικής λιτότητας δεν αποδίδουν. Κι επομένως τίθεται όλο και πιο επιτακτικά το δίλλημα: (νέα) διάσωση των τραπεζών, ή διάσωση των λαών;
Η απάντηση βέβαια για τον Ζέλικ είναι περισσότερο από προφανής: Χρειάζεται μια νέα ακόμη πιο κοστοβόρα διάσωση των τραπεζών. Κι επειδή οι κρατικοί προϋπολογισμοί των χωρών της ευρωζώνης στενάζουν από τα κόστη της πρώτης διάσωσης που στοίχισε πάνω από 3 τρις ευρώ τα προηγούμενα δυο χρόνια, να τι προτείνει: «Οι χώρες πρέπει να είναι έτοιμες να προχωρήσουν σε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους με πόρους από τον μελλοντικό Σταθερό Μηχανισμό Στήριξης (ESM)».
Μα στις αρχές του 2012 η ΕΚΤ δεν διοχέτευσε σχεδόν άτοκα δάνεια της τάξης άνω του 1 τρις ευρώ στις τράπεζες; Τι απέγιναν και τώρα οι τράπεζες χρειάζονται νέα γενναία ενίσχυση; Πήγαν πρωτίστως και κυρίως σε αγορές κρατικών ομολόγων προκειμένου να συγκρατήσουν το κόστος δανεισμού για Ιταλία και Ισπανία ώστε να μην ξεπεράσει το 6,5-7%. Τζίφος η όλη υπόθεση. Ανώτερο στέλεχος της ΕΚΤ δηλώνει στην Financial Times ότι δεν αποκλείεται καθόλου ένας νέος γύρος δανειακής σχεδόν άτοκης ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών με πάνω από 1,7 τρις ευρώ. Αν γίνει κάτι τέτοιο, θα συμβεί μέσα στο καλοκαίρι του 2012.
Γιατί γίνεται αυτό; Διότι οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ στην αγορά κρατικών ομολόγων στην ευρωζώνη δεν επαρκούν για να συγκρατήσουν την κρίση δανεισμού και έτσι έχουν επιστρατευθεί οι τράπεζες. Όμως η χρηματοδότηση των τραπεζών προκειμένου να αγοράζουν κρατικά ομόλογα για να κρατούν χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και άλλες στις αγορές, δεν οδηγεί παρά σε περεταίρω δραματική επιδείνωση της κρίσης.

Οικονομική τρομοκρατία

Πρωθυπουργός της Γαλλίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ζορζ Κλεμανσό είπε το γνωστό “ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους στρατηγούς”. Έναν αιώνα αργότερα, σε συνθήκες παγκοσμίου οικονομικού πολέμου, οι τραπεζίτες, πραγματικοί έμποροι των εθνών, μοιάζουν να σκέφτονται ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουν στους πολιτικούς.


Τι άλλο εκτός από ξεκάθαρη πολιτική παρέμβαση εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου συνιστά η “μελέτη” της Εθνικής Τράπεζας για τον οικονομικό Αρμαγεδώνα που υποτίθεται ότι θα συνιστούσε η επαπειλούμενη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη; Όσοι διαθέτουν αυτό το σπάνιο πράγμα που λέγεται κοινή λογική, εύκολα αντιλαμβάνονται ότι το κόστος και τα οφέλη μιας παρόμοιας εξέλιξης εξαρτώνται από πλήθος απρόβλεπτων παραγόντων- ποιος θα έχει την πρωτοβουλία της εξόδου, τι κυβέρνηση θα έχουμε στην Ελλάδα, τι διεθνείς συμμαχίες θα έχει οικοδομήσει, σε τι κατάσταση θα βρίσκεται εκείνη τη στιγμή η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια οικονομία κλπ- που καθιστούν κάθε πρόβλεψη καθαρή εικασία. Ωστόσο, οι αλχημιστές του τοκογλυφικού κεφαλαίου επιμένουν να ενδύονται λεοντή φυσικού επιστήμονα, εκσφενδονίζοντας στα κεφάλια των αδαών ποσοτικές προβλέψεις με μια σιγουριά που θα τη ζήλευαν και οι αστρολόγοι των πρωινάδικων: Ύφεση 22%, ανεργία 34%, πτώση εισοδήματος 55%, υποτίμηση του νομίσματος 65%- και η υποτίμηση της νοημοσύνης μας τείνει στο συν άπειρο.

Κυβέρνηση, κράτος και εξουσία

Η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου δεν συγκροτείται μόνο από το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση. Το κράτος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι πανίσχυρο και ευρύτατο. Εκτός από τους μηχανισμούς του κράτους, αναπτύσσονται μη κρατικοί κρίκοι της πολιτικής εξουσίας.

Πλατιά είναι η αποδοχή της αντίληψης ότι η εξουσία ταυτίζεται με το κοινοβούλιο, τις εκλογές, την κυβέρνηση που αναδεικνύεται απ’ αυτές. Ελάχιστα προέρχεται από το αστικοδημοκρατικό φαίνεσθαι. Κατά βάση καλλιεργείται από την αστική ιδεολογία, που, για να ηγεμονεύσει, φενακίζει τη συνείδηση των εργαζομένων, εγκλωβίζοντάς την στον περίβολο της κυρίως εξουσίας. Η ταύτιση κυβέρνησης και εξουσίας συνδέεται και με την ταύτιση της αστικής δημοκρατίας με τη δημοκρατία και τη λαϊκή εξουσία, αλλά και με την ταύτιση της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής απλώς με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έτσι, ακόμη και συντηρητικά κόμματα μπορεί να επαγγέλλονται δημοκρατικές και προοδευτικές αλλαγές, και μάλιστα την εποχή του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού, αποσιωπώντας ότι τέτοιες αλλαγές εξαρτώνται από τη βούληση του ευρύτερου και βαθύτερου κράτους, που ασφαλώς δεν τις επιθυμεί.

Αλλά και προοδευτικές κυβερνήσεις μπορεί να βαυκαλίζονται και να βαυκαλίζουν, ταυτίζοντας το ριζικό με το εύκολο, διαβεβαιώνοντας ότι η αλλαγή θα περάσει από τη «βασιλική οδό» της κυβέρνησης. Αναπόφευκτα κατάληξη τέτοιων εγχειρημάτων είναι η ήττα και η συντριβή (βλ. Χιλή - Αλλιέντε) ή συνηθέστερα, η ενσωμάτωση στους κρατικούς και συστημικούς μηχανισμούς (βλ. ΠΑΣΟΚ μεταπολίτευσης). Ιδιαίτερα στο σύγχρονο στάδιο, μια προοδευτική κυβέρνηση (αν προκύψει) τυπικά θα είναι η νόμιμη εξουσία, στην πραγματικότητα όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια συντριπτικά ισχυρότερη δικτατορία του κεφαλαίου. Το κράτος, παρά τα νεοφιλελεύθερα φληναφήματα δεν είναι μικρό και επιτελικό, αλλά κράτος - Λεβιάθαν.

Ποιοι ωρύονται υπέρ του ευρώ;

Η κινδυνολογία περί καταστροφής αν φύγουμε από ευρώ και ΕΕ είναι γνωστή.
Οι πρώτοι που ωρύονται είναι οι ίδιοι οι ‘’εταίροι’’ μας στην ΕΕ. Αυτοί που μας έχουν ‘’πελάτες’’ τόσα χρόνια.


Έπονται αυτοί που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια στην Ελλάδα. Είναι το μεγάλο ‘’υπερ-κόμμα’’ του ευρώ. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ πριν από όλους. Αυτοί που επέβαλλαν τα μνημόνια.


Από κοντά ο ΣΕΒ και οι λεγόμενες επιχειρηματικές τάξεις, που ωφελήθηκαν επί δεκαετίες με κέρδη, κοινωνικό κύρος και μερίδιο στην πολιτική εξουσία και διαχείριση.


Δεν θα μπορούσε να λείπει ο φασιστικός χώρος. Η Χρυσή Αυγή το έχει ξεκαθαρίσει σαφώς ότι είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη.


Και από δίπλα έρχονται οι δεξιές και ακροδεξιές μισές φωνές κατά του μνημονίου, αλλά υπέρ του ευρώ, όπως αυτή του Π. Καμμένου.


Στην ανακήρυξη του ευρώ ως ‘’ιερού τοτέμ’’ συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά αυτό είναι πρόβλημα άλλης τάξης. Είναι η πολιτική αδυναμία και ο φόβος τους να σκεφθούν και να δράσουν ανατρεπτικά.


Γιατί όμως, ειδικά το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο λυσσάει τόσο πολύ;


Πρώτο, γιατί αυτοί, θα χάσουν από αυτή την έξοδο.


Η ΕΕ θα χάσει ένα πελάτη που έχει αφαιμάξει τόσα χρόνια. Κυρίως όμως, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για ξήλωμα του οικοδομήματος του ευρώ. Είναι η ευρωζώνη που θέλουν να σώσουν οι ολιγάρχες του πλούτου στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η ζώνη του ευρώ αποτελεί αυτή τη στιγμή τον ‘’αδύνατο κρίκο’’ στο παγκόσμιο ωεκανό αντθέσεων, μεσοπέλαγα μιας βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι ασχολούνται όλοι με τη σωτηρία του ευρώ, από τον Ομπάμα μέχρι τους G20.


Η ελληνική αστική τάξη θα αδυνατίσει οικονομικά και πολιτικά πολύ σοβαρά με το σπάσιμο αυτού του δεσμού. Και βέβαια, σημαντικό τμήμα του πολιτικού προσωπικού θα μείνει ..άνεργο.


Δεύτερο, οι πολέμιοι της εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ, δεν θέλουν να δούμε την κοινωνική αιμορραγία που έχουμε σήμερα, εξ αιτίας της παραμονής στο ‘’λάκκο των λεόντων’’. Το κόστος παραμονής είναι αιματηρό. Μιλάμε για ζημιά που συγκρίνεται μόνο με πόλεμο. Το ΑΕΠ, έως και το 2011, έχει πέσει 15%. Το 2012 θα πάει 8% κάτω. Και επειδή από το βυθό, δεν μπορείς να βρεθείς να πετάς στον ουρανό, το ελάχιστο της πτώσης που θα υπάρξει θα είναι 30%. Πραγματική καταστροφή που μετριέται με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, μισό εκατομμύριο να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, σακατεμένους μισθούς, διαλυμένα νοσοκομεία.


Παραμερίζοντας όλους αυτούς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι φτωχοί, έχουμε συμφέρον από μια έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, σε στενή σύνδεση με μια άλλη κοινωνική πορεία με την εξουσία και τον πλούτο στα χέρια των εργαζομένων, με δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία χωρίς ντόπιους και ξένους δυνάστες.

πηγη  αριστερο blog

Φωνάζουν οι κλέφτες για να φοβηθούν οι νοικοκυρέοι...

Ο Τόμας Τζόρνταν, επικεφαλής της Ελβετικής κεντρικής τράπεζας, δήλωσε ότι λόγω της αυξανόμενης πίεσης προς το ελβετικό εθνικό νόμισμα, αλλά και την αναμενόμενη πλημμυρίδα κεφαλαίων που θα αναζητήσει καταφύγιο στην Ελβετία σε περίπτωση κατά την οποία η Ελλάδα αναγκαστεί να φύγει από το ευρώ, σκέφτονται να επιβάλουν καθεστώς ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων. Απ' ότι φαίνεται οι Ελβετοί έχουν κάθε δικαίωμα να σκέφτονται κάτι τέτοιο, αλλά για μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι αδιανόητο. Έστω κι αν η οικονομία της πάσχει από μια πραγματική αιμορραγία εκροής κεφαλαίων, που όσο περνούν οι μήνες επιδεινώνεται.


Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο το α΄τρίμηνο του 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, βγήκαν από την Ελλάδα περίπου 2,5 δις ευρώ μερίσματα, τόκοι και κέρδη. Την ίδια ώρα συνεχίζεται η αποεπένδυση της ελληνικής οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι και οι μεγάλες επιχειρήσεις αποσύρονται από την Ελλάδα. Κοινώς τα μαζεύουν και φεύγουν.


Το τρίμηνο Ιανουαρίου-Μαρτίου 2012 οι άμεσες επενδύσεις εμφάνισαν καθαρή εκροή ύψους 400 εκατ. ευρώ (έναντι καθαρής εκροής 582 εκατ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011). Ειδικότερα, οι άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα από μη κατοίκους εμφάνισαν καθαρή εκροή 289 εκατ. ευρώ, ενώ η καθαρή εκροή κεφαλαίων κατοίκων για άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό ανήλθε σε 111 εκατ. ευρώ.


Στην κατηγορία των επενδύσεων χαρτοφυλακίου σημειώθηκε καθαρή εκροή ύψους 37,0 δισεκ. ευρώ (έναντι καθαρής εκροής 6,1 δισεκ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011). Ειδικότερα, καταγράφηκε εκροή κεφαλαίων κυρίως λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια που έχουν εκδοθεί από κατοίκους Ελλάδος κατά 25,2 δισεκ. ευρώ, καθώς και λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων των εγχώριων θεσμικών επενδυτών σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια του εξωτερικού κατά 11,8 δισεκ. ευρώ. Δευτερευόντως, εκροή κεφαλαίων καταγράφηκε και λόγω της αύξησης των τοποθετήσεων κατοίκων σε χρηματοοικονομικά παράγωγα του εξωτερικού κατά 442 εκατ. ευρώ, καθώς και λόγω της μείωσης των τοποθετήσεων μη κατοίκων σε μετοχές ελληνικών επιχειρήσεων κατά 44 εκατ. ευρώ. Οι τοποθετήσεις κατοίκων σε μετοχές αλλοδαπών επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 429 εκατ. ευρώ (εισροή).


Γιατί την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι; Μήπως φοβούνται την επιστροφή στην δραχμή; Όχι βέβαια. Ξεφορτώνονται μια χαμένη υπόθεση. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια χώρα υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους δεν έχει κανένα, μα κανένα μέλλον, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορεί να οδηγηθεί στην πλήρη κατάρρευση, σκόπιμα ή μη. Κι έτσι φροντίζουν να περιορίσουν την έκθεσή τους στις ζημιές από την βυθιζόμενη ελληνική οικονομία.


Όλα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα. Η παρατεταμένη ύφεση οδηγεί την ελληνική οικονομία σε μαρασμό και γενικευμένη παρακμή. Αν το συνδυάσει κανείς με την μαζική έξοδο ζωντανής εργασίας, κυρίως εξειδικευμένης, τότε μιλάμε για ολοκληρωτική κατάρρευση. Σε δόσεις και υπό καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας, όπως θέλουν οι δανειστές και το πολιτικό τους προσωπικό προκειμένου να αρπάξουν τα ασημικά και τα χρυσαφικά της χώρας.


Μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση χωρίς επιβολή καθεστώτος ελέγχου της κίνησης του κεφαλαίου; Και μπορεί να επιβληθεί ένα τέτοιο καθεστώς χωρίς την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος και των βασικών ιδιωτικών τραπεζών; Όχι βέβαια. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο εντός ευρωζώνης και ΕΕ; Ούτε κατά διάνοια. Να γιατί ζητάμε εθνικό νόμισμα. Να γιατί η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος συνοδεύεται αναγκαστικά με έλεγχο της κίνησης κεφαλαίου, όπως σκέφτεται να κάνει η Ελβετία κι ας φωνάζουν οι κλέφτες (Σαμαράς, Βενιζέλος και συμπαιγνία) για να φοβηθούν οι νοικοκυρέοι ότι θα καταστραφούμε έτσι και πάμε σε εθνικό νόμισμα.


πηγη  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Η υποβάθμιση της Ελλάδας σε Failed State

Στις 25/5 το Bloomberg δημοσίευσε τις δηλώσεις του Γιούνγκερ Φίτσεν, συνδιευθύνοντος συμβούλου της Deutsche Bank AG, ο οποίος μόλις είχε επισκεφθεί την Ελλάδα για συναντήσεις με ντόπιους παράγοντες των τραπεζών, της βιομηχανίας και της ναυτιλίας. «Η Ελλάδα είναι ένα 'αποτυχημένο κράτος' (failed state) και ο πληθυσμός και η επιχειρηματική κοινότητα δεν βλέπει καμιά πορεία εξόδου από την κρίση,» δήλωσε ο Γερμανός τραπεζίτης. «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, αισθάνομαι, όπου μπορούμε να πούμε ότι 'αυτό είναι ένα αποτυχημένο κράτος', είναι ένα διεφθαρμένο κράτος, διεφθαρμένο όσον αφορά την πολιτική ηγεσία που προφανώς κι άλλος κόσμος ήταν πρόθυμος να στηρίξει κάτι τέτοιο».


Την έκφραση failed state δεν πρέπει να την πάρει κανείς ελαφρά. Τι σημαίνει «αποτυχημένο», ή διαλυμένο κράτος (failed state); Πρόκειται για έναν όρο που επινοήθηκε στην δεκαετία του ’90 από ένα δήθεν ανεξάρτητο ίδρυμα το Ταμείο για την Ειρήνη (Fund for Reace), το οποίο αποτελεί μια από τις βιτρίνες της επίσημης πολιτικής των ΗΠΑ. Σύμφωνα με αυτόν τον όρο ένα κράτος χαρακτηρίζεται αποτυχημένο ή διαλυμένο, όταν η κεντρική του κυβέρνηση χάνει τον έλεγχο της χώρας και δεν μπορεί να ασκήσει πια την εξουσία της. Κάθε χρόνο αυτό το ίδρυμα δημοσιοποιεί κατάλογο Failed State με χρηματοδότηση του Ιδρύματος Φορντ και του Αμερικανικού Κογκρέσου. Τόσο το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ, όσο και το Πεντάγωνο θεωρεί αυτά τα «αποτυχημένα κράτη» ως πρώτης προτεραιότητας απειλή για την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας.
Η λογική είναι απλή. Η παγκόσμια τάξη και ασφάλεια κινδυνεύει από τα «αποτυχημένα κράτη» και επομένως οι θεματοφύλακες της παγκόσμιας έννομης τάξης πρέπει να παρέμβουν, ακόμη και με στρατιωτικοπολιτικά μέσα, προκειμένου να διαφυλάξουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στην χώρα. Σήμερα σχεδόν σε όλες τις χώρες που επίσημα έχουν χαρακτηριστεί failed states, υπάρχει και εξελίσσεται στρατιωτικοπολιτική επέμβαση είτε μονομερής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, είτε υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Παρά το γεγονός ότι ο όρος «αποτυχημένο κράτος» εγκαινιάστηκε στην δεκαετία του ’90, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον παλιό διαχωρισμό του 19ου αιώνα σε «πολιτισμένα» και «απολίτιστα» κράτη, ή χώρες. Σύμφωνα με τους κανόνες που είχαν επιβάλει οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης τον 19ο αιώνα, κανένα κράτος ή χώρα δεν μπορούσε να αναγνωριστεί ως ισότιμο στις διεθνείς σχέσεις, αν δεν χαρακτηριζόταν «πολιτισμένο». Τι σήμαινε και πώς καθοριζόταν ο χαρακτηρισμός «πολιτισμένο»; Ένας από τους πιο ένθερμους απολογητές αυτής της λογικής, τον Γκέοργκ Σβαρτζενμπέργκερ, έγραφε χαρακτηριστικά: «Η δοκιμή εάν το κράτος ήταν πολιτισμένο και, ως εκ τούτου, είχε το δικαίωμα στην πλήρη αναγνώρισή του ως διεθνής προσωπικότητα ήταν, κατά κανόνα, το αν η κυβέρνησή του ήταν αρκετά σταθερή για να αναλάβει δεσμεύσεις βάσει του διεθνούς δικαίου και αν ήταν ικανή και πρόθυμη να προστατεύσει επαρκώς τη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία των αλλοδαπών.» (Georg Schwarzenberger, ‘The Standard of Civilisation in International Law’ στο Current Legal Problems, George W Keeton and Georg Schwarzenberger (eds.), Stevens & Sons Ltd., London, 1955, σ. 220.)
Αν λοιπόν δεν μπορούσε η κυβέρνηση αυτού του κράτους να προστατεύσει τους αετονύχιδες της διεθνούς αγοράς από το να λεηλατήσουν με την ησυχία τους την χώρα, δεν χαρακτηριζόταν «πολιτισμένο» και επομένως δεν αναγνωριζόταν ως ισότιμη διεθνής προσωπικότητα. Κι επομένως άνοιγε ο δρόμος για επεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες είχαν αυτοδιοριστεί και ως εγγυητές της διεθνούς έννομης τάξης. Η Ελλάδα του 19ου αιώνα υπήρξε πολλές φορές ένα από τα θύματα αυτής της λογικής.
Στη βάση αυτής της λογικής και πρακτικής του 19ου αιώνα στηρίχθηκε η άνοδος του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Οι απολογητές του εμφάνισαν την εξόρμηση των ισχυρών για σφαίρες επιρροής, αγορές και αποικίες παγκόσμια, ως ιερή αποστολή εκπολιτισμού των «απολίτιστων» χωρών του πλανήτη.
Οι ομοϊδεάτες και παλιοί απόγονοι των αποικιοκρατών δεν μπορούν να μιλήσουν για «απολίτιστα» κράτη. Δεν είναι πολιτικά ορθόν! Κι έτσι μιλάνε για Failed States, αποτυχημένα, διαλυμένα και διεφθαρμένα κράτη. Με την ίδια ακριβώς λογική και τις ίδιες βλέψεις που είχαν οι εμπνευστές της αρχής του «πολιτισμένου κράτους» πίσω στον 19ο αιώνα.
Αυτό που νοιάζει και κόφτει τον κ. Φίτσεν είναι αυτό που εξηγεί: «Ρώτησα τους συνομιλητές μου [στην Ελλάδα], ‘που είναι τα πρόσωπα που εσείς θα εμπιστευόσασταν για να οδηγήσουν την χώρα σε μια νέα εποχή όπου θα είσαστε σίγουροι ότι θα αποτελεί ένα πολύτιμο μέλος της ευρωζώνης;’. Δυστυχώς, ο αριθμός των ονομάτων ήταν τόσο πολύ περιορισμένος, ώστε δεν θα βρίσκατε ούτε καν μια χούφτα ονομάτων τα οποία θα μπορούσαν σήμερα να συγκεντρώνουν την εμπιστοσύνη ως υποψήφιοι πολιτικοί ηγέτες.» Το πρόβλημα του κ. Φίτσεν και των ομογάλακτών του εντός χώρας είναι ότι δεν υπάρχουν πια εναλλακτικές λύσεις πολιτικού προσωπικού που θα μπορούσαν να ηγηθούν της κατάστασης, έτσι ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης.
Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι διαλυμένο κράτος. Γιατί πολύ απλά η κοινωνία και ο λαός της έχει απαξιώσει τόσο πολύ το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος υποτέλειας στην ευρωζώνη και την ΕΕ, ώστε αυτή την στιγμή να μην διαθέτουν εφεδρείες στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν τα ηνία της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο ότι την επομένη έγιναν οι δηλώσεις Λαγκάρντ που συνέκρινε την Ελλάδα με τον Νίγηρα.
Η ανησυχία τους είναι κατανοητή γιατί αυτό που ετοιμάζεται για μετά τις εκλογές ως «πακέτο ανάπτυξης» είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει την Ελλάδα στην κατάσταση του Νίγηρα. Σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel, 25/5/2012, «η γερμανική κυβέρνηση τάσσεται υπέρ της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών στα κλονισμένα από την κρίση κράτη της ευρωζώνης. Έτσι, με φορολογικές ελαφρύνσεις και λιγότερο αυστηρές ρυθμίσεις, θα μπορούσαν τα κράτη να προσελκύσουν επενδυτές. Η πρόταση αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου έξι σημείων, το οποίο η γερμανική κυβέρνηση προτίθεται να καταθέσει προς συζήτηση για την προώθηση της ανάπτυξης στην Ευρώπη. Επιπλέον, σύμφωνα με το σχέδιο, οι χώρες που διέρχονται κρίση θα πρέπει να δημιουργήσουν ιδρύματα τύπου Treuhand κατά το γερμανικό πρότυπο ή ταμεία ιδιωτικοποιήσεων, προκειμένου να πωλήσουν τις πολυάριθμες δημόσιες επιχειρήσεις τους».
Πώς θα εξασφαλίσουν ότι το σχέδιο αυτό μπορεί να εφαρμοστεί; Στην Αφρική της κ. Λαφκάρντ αυτό εξασφαλίστηκε με το να πυροδοτήσουν εμφυλίους ανάμεσα σε φυλάρχους και ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις της «πολιτισμένης» Δύσης. Στην Ελλάδα τι θα χρειαστεί για να πειθαναγκαστεί ο λαός της να ζήσει ως μετανάστης στον τόπο του που θα έχει πουληθεί σε «επενδυτές»; Μήπως με ανοιχτή στρατιωτικοπολιτική επέμβαση της ΕΕ; Άλλωστε η Ελλάδα είναι failed state και ο λαός της υποτίθεται ότι θέλει εναγωνίως να μείνει στην ευρωζώνη!
Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Κείμενο Παρέμβασης οκτώ ενεργών πολιτών*

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καιρό τώρα βαδίζει σε δρόμους που οδηγούν στην αποικιοποίηση μεγάλων γεωγραφικών περιοχών της ευρωπαϊκής Ηπείρου (των χωρών που αυτές περιέχουν), ενώ οι κάτοικοί τους μετατρέπονται σταδιακά σε δουλοπάροικους. Όλα αυτά γίνονται υπέρ του τραπεζιτικού κεφαλαίου και του βορειοευρωπαϊκού καπιταλιστικού κέντρου που επιδιώκει να βρεθεί σε θέση ισχύος στον ανταγωνισμό του με τις άλλες ολοκληρώσεις Ασίας και Αμερικής.


Η πορεία αυτή τα τελευταία εκατόν είκοσι χρόνια, όσες φορές και αν ακολουθήθηκε στην Ευρώπη, οδήγησε σε μεγάλα δεινά και αιματοκύλισμα των λαών της, ενώ τελικά απέτυχε.


Είμαστε βαθιά πεισμένοι πως όσες φορές και αν επιχειρηθεί θα αποτύχει (όπως άρχισε να δείχνει η σημερινή πραγματικότητα), λόγω και των διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων που «συνυπάρχουν» στην Ε.Ε., έχοντας η κάθε μια βαθιές ρίζες και ιστορικό παρελθόν.


Κατά την εκτίμησή μας λοιπόν η Ε.Ε. ή θα υπάρξει ως Συνομοσπονδία «ελεύθερων» και συνεργαζόμενων «ισότιμα» χωρών ή θα διαλυθεί.


Είμαστε το πρώτο πείραμα αποικιοποίησης μιας χώρας της Ο.Ν.Ε που συνοδεύεται με μετατροπή των κατοίκων της σε δουλοπάροικους. Η προσπάθειά τους αυτή έχει μεγάλη σημασία για την πολιτική μας ανάγνωση, γιατί αφορά χώρα με ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα, διαφορετική από τη βορειοευρωπαϊκή.


Η αποτυχία του πειράματός τους στη χώρα μας θα αποτελέσει μια μεγάλη συμβολή του ελληνικού λαού στη διαρκή προσπάθεια των λαών της Ευρώπης για ελευθερία και ισοτιμία, στη προσπάθειά τους να παράγουν και στο μέλλον πολιτισμό της καθημερινότητας.


Είμαστε από εκείνους που πιστεύουν πως στον αγώνα αυτό πρέπει να ενωθούμε με βάση τις ελάχιστες εκείνες προϋποθέσεις που απαιτούνται, ώστε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας και η χώρα, να σπάσουν τις αλυσίδες και να βαδίσουν σε άλλο δρόμο από εκείνον της υποτέλειας.


Αυτές οι ελάχιστες προϋποθέσεις πιστεύουμε πως είναι:


- Η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνοδεύουν.


- Η μονομερής διαγραφή του χρέους.


- Η έξοδος από την Ο.Ν.Ε..


- Η κρατικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων της οικονομίας.


- Η άμεση αναδιανομή του πλούτου.


- Η επιστροφή σε μια σχετικά αυτοδύναμη πραγματική οικονομία, με οικολογικό και δημόσιο πρόσημο.


Πιστεύουμε πως για να γίνουν τα παραπάνω απαιτείται ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο με πυρήνα και αφετηρία την αριστερά. Πιστεύουμε ακόμα πως αυτά δεν απαιτούν την κρατικοποίηση ολόκληρης της οικονομίας, την πλήρη δηλαδή κατάργηση της αγοράς, όπως έγινε στην πρώην Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, κλπ, γιατί ούτε αποτίμηση της αποτυχίας τους έχει γίνει, ούτε ένα πειστικό και λογικά βιώσιμο όραμα έχει ακόμα αναδυθεί.


Λίγες μέρες μετά τις εκλογές διαπιστώνουμε πάλι, πως η άποψη που πριν αναπτύξαμε και πιστεύουμε πως υιοθετείται από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, δεν κατάφερε να συγκροτηθεί σε πολιτικό και κοινωνικά ορατό μέτωπο. Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τις πολιτικές οργανώσεις και τους ανένταχτους της αριστεράς, που ως φορείς της άποψης αυτής δεν κατάφεραν να ενωθούν στα πλαίσια του απαραίτητου λαϊκού μετώπου.


Ο ελληνικός λαός όμως απάντησε δια της ψήφου του με βάση τις δυνατότητές του και τις δυνατότητες που είχαν δημιουργήσει από πριν οι πολικές δυνάμεις της χώρας.


Η απάντηση αυτή δεν χωράει παρερμηνείες: «Κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνοδεύουν. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Κρατικοποίηση των τραπεζών και αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων».


Γνωρίζουμε πολύ καλά πως θα ασκηθούν απίστευτοι εκβιασμοί στο λαό μας για να υποταχτεί στις θελήσεις του ντόπιου και ξένου κυκλώματος εξουσίας. Του απαιτούν να ξεχάσει ποιος είναι, να ξεχάσει την ελευθερία και τα παλιά του έθιμα.


Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά σε μια μάχη ύπαρξης. Είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπίσουμε τα ελάχιστα των ελαχίστων από τις απαιτήσεις του, έτσι όπως διατυπώθηκαν με την ψήφο του.


Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρουν βαριά ευθύνη εάν παρεκκλίνουν από τις στοιχειώδεις λαϊκές απαιτήσεις, δηλαδή την άμεση ακύρωση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων.


Η ευθύνη αυτή δεν είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής και άρα ιστορική. Το παραμικρό τους πισωγύρισμα θα γιγαντώσει τη δεξιά όλων των μορφών στη χώρα μας και θα οδηγήσει σε περιπέτειες τον ελληνικό λαό απεχθέστερες από την ανέχεια και την φτώχεια.


Βαριά ευθύνη επίσης θα φέρουν όλες οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων και των εργασιακών χώρων, που οφείλουν να ορθώσουν ανάστημα ενάντια στον εκβιασμό του λαού μας και υπέρ των πολιτικών δυνάμεων που δίνουν την μάχη επιβίωσης του.


Οι δυνάμεις του συμβιβασμού, όπου και αν βρίσκονται (ΔΗΜΑΡ, εσωτερικό ΣΥΡΙΖΑ, κλπ), πρέπει να ηττηθούν, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες να προδοθεί ο λαός. Όποιοι δεν βοηθήσουν για την ήττα αυτών των δυνάμεων θα φέρουν την ίδια ευθύνη που αναλαμβάνει σήμερα το ΚΚΕ με την πολιτική του. Μια πολιτική που προβάλλει τη ριζική ανατροπή του καπιταλισμού «εδώ και τώρα», όταν γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις. Έτσι η σημερινή πολιτική του ΚΚΕ στα μάτια του λαού είναι πολιτική για καλύτερη ζωή μετά θάνατον. Επομένως δημιουργεί λαϊκή απογοήτευση, παράλυση των λαϊκών αντιστάσεων, κατακερματισμό των δυνάμεων του αναγκαίου λαϊκού μετώπου, με ένα λόγο αντικειμενικά διευκολύνει τη λαϊκή ήττα από τις αντιδραστικές δυνάμεις.


Καλούμε τις δυνάμεις της αριστεράς, των κοινωνικών, εργασιακών και οικολογικών κινημάτων, να επιχειρήσουν σε όλη τη χώρα πλατιές λαϊκές συγκεντρώσεις με ανοικτό διάλογο για να εκφραστούν όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη ήττας του μαύρου δεξιού μπλόκ που συγκροτείται.


Καλούμε τις οργανώσεις της αριστεράς που αντιλαμβάνονται την ανεπάρκεια της συγκρουσιακής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν αμφιβολίες για την φερεγγυότητά του, να αντιληφθούν πως το κύριο σήμερα είναι η έστω και εκλογικά μικρή ήττα του ντόπιου και ευρωπαϊκού κατεστημένου.


Τέλος καλούμε από τώρα τις δυνάμεις που κατανοούν πως η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων χωρίς την έξοδο από την Ο.Ν.Ε. δεν αρκεί για μια νίκη του λαού μας με μονιμότερα χαρακτηριστικά, σε προσπάθεια συγκρότησης του λαϊκού μετώπου της επόμενης μέρας.


* 25-5-2012

Αντώνης Ναξάκης, Μαθηματικός, Κολυμπάρι Χανίων

Βασίλης Βασιλειάδης, Πληροφορικός-Παιδαγωγός, Πύργος Ηλείας

Βασίλης Δημόπουλος, Φυσικός, Πάτρα Αχαΐας

Γιάννης Ρήγος, Μηχ. Μηχανικός, Αθήνα

Ηλίας Γεωργαλής, Οδοντίατρος, Αστακός Αιτωλοακαρνανίας

Νίκος Μπέκης, Φιλόλογος, Βέροια Ημαθίας

Παναγιώτης Μπούρδαλας, Φυσικός-Θεολόγος, Πάτρα Αχαΐας

Τάσος Σχίζας, Πολ. Μηχανικός, Πάτρα Αχαΐας

πηγη  INPRECOR

Μαθήματα οικονομίας από τη Βολιβία

Το μπελά της έχει βρει η Μαδρίτη κάθε Πρωτομαγιά. Γιατί, ενώ με το εσωτερικό μέτωπο είχε ησυχάσει περιμένοντας όπως κάθε άλλη κυβέρνηση λίγο ή πολύ κάθε χρόνο τα ίδια, με τις αναμενόμενες σχεδόν επετειακές συγκεντρώσεις των εργατικών συνδικάτων, τα πλήγματα που δέχεται με μια εκνευριστική ακρίβεια από το εξωτερικό κάθε τέτοια μέρα είναι αναπάντεχα και συντριπτικά. Την Πρωτομαγιά του 2010 ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, είχε ανακοινώσει την κρατικοποίηση τεσσάρων εταιρειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ δύο χρόνια νωρίτερα, την Πρωτομαγιά του 2008 είχε εξαγγείλει την εθνικοποίηση της ιταλικής εταιρείας τηλεπικοινωνιών Entel, θυγατρικής της Telecom Italia. Την Πρωτομαγιά δε του 2006 είχε ανακοινώσει την κρατικοποίηση των υδρογονανθράκων, των τηλεπικοινωνιακών εταιρειών κι άλλων επιχειρήσεων παραγωγής και μεταφοράς ηλεκτρισμού. Την Πρωτομαγιά του 2012, πιστή στο ραντεβού της με τις εθνικοποιήσεις, η κυβέρνηση της Βολιβίας έβαλε στο στόχαστρο της την ισπανική εταιρεία διακίνησης ηλεκτρισμού, Red Electrica, που πέρασε πλέον στην ιδιοκτησία της κυβέρνησης.

Αναγκαία και δυνατή η έξοδος από ευρώ - ΕΕ

Η κινδυνολογία περί καταστροφής αν φύγουμε από ευρώ και ΕΕ είναι γνωστή. Οι πρώτοι που ωρύονται είναι οι ίδιοι οι «εταίροι» μας στην ΕΕ. Αυτοί που μας έχουν «πελάτες» τόσα χρόνια. Έπονται αυτοί που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια στην Ελλάδα. Είναι το μεγάλο «υπερ-κόμμα» του ευρώ. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ πριν από όλους. Αυτοί που επέβαλαν τα μνημόνια.
Από κοντά ο ΣΕΒ και οι λεγόμενες επιχειρηματικές τάξεις, που ωφελήθηκαν επί δεκαετίες με κέρδη, κοινωνικό κύρος και μερίδιο στην πολιτική εξουσία και διαχείριση.
Δεν θα μπορούσε να λείπει ο φασιστικός χώρος. Η Χρυσή Αυγή το έχει ξεκαθαρίσει σαφώς ότι είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη. Και από δίπλα έρχονται οι δεξιές και ακροδεξιές μισές φωνές κατά του Μνημονίου αλλά υπέρ του ευρώ, όπως αυτή του Π. Καμμένου. Στην ανακήρυξη του ευρώ ως ιερού τοτέμ συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό θα το σχολιάσουμε χωριστά.


Γιατί όμως, ειδικά το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο λυσσάει τόσο πολύ; Πρώτο, γιατί αυτοί θα χάσουν από αυτή την έξοδο. Η ΕΕ θα χάσει έναν πελάτη που έχει αφαιμάξει τόσα χρόνια. Κυρίως όμως, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για ξήλωμα του οικοδομήματος του ευρώ. Είναι η ευρωζώνη που θέλουν να σώσουν οι ολιγάρχες του πλούτου στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η ζώνη του ευρώ αποτελεί αυτή τη στιγμή τον «αδύνατο κρίκο» στον παγκόσμιο ωκεανό αντιθέσεων, μεσοπέλαγα μιας βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι ασχολούνται όλοι με τη σωτηρία του ευρώ, από τον Ομπάμα μέχρι τους G20. Η ελληνική αστική τάξη θα αδυνατίσει οικονομικά και πολιτικά πολύ σοβαρά με το σπάσιμο αυτού του δεσμού. Και βέβαια, σημαντικό τμήμα του πολιτικού προσωπικού θα μείνει ...άνεργο.

Ποια είναι η ταυτότητα του δημόσιου χρέους;

Ποιος δημιούργησε και ποιος πυροδοτεί το δημόσιο χρέος; Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε ατελείωτες αναλύσεις σαν απάντηση αυτού του ερωτήματος. Ωστόσο, πίσω από τις ιδεολογικές προσκολλήσεις και τα λογίδρια δεξιάς ή αριστερής απόχρωσης, κατά περίεργο λόγο, οι περισσότεροι συμφωνούν. Φταίει το κράτος και η διαπλοκή. Είτε μιλούν εξονόματος ενός υστερικού νεοφιλελευθερισμού που θέλει να εξαφανίσει κάθε έννοια δημόσιου χώρου στην οικονομία, είτε εκ μέρους μιας ακραιφνούς «ταξικής» ανάλυσης, οι περισσότεροι αναλυτές δεν λένε πολύ διαφορετικά πράγματα. Το μόνο που βλέπουν είναι ότι ακριβώς βλέπουν και οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης πολιτικής: ένα οικονομικό προϊόν μιας κακής και σπάταλης κρατικής πολιτικής. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι οι δεξιοί βλέπουν κακή διαχείριση ενώ οι αριστεροί προσπαθούν να την χρεώσουν στις παροχές του κράτους προς το κεφάλαιο. Η λογική των διαπλεκομένων χρησιμοποιήθηκε από την κυρίαρχη πολιτική για να τσακιστεί κάθε έννοια ελέγχου των αγορών και να ιδιωτικοποιηθεί το κράτος: «Δεν μπορεί να υπάρξει μηδενικό κράτος για να έχουμε μηδενική διαφθορά των πολιτικών. Μπορεί όμως να υπάρξει μικρότερο κράτος για να έχουμε μικρότερη διαφθορά»,[1] όπως έγραφε ένας από τους αετονύχιδες της διατεταγμένης νεοφιλελεύθερης δημοσιογραφίας, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης.