‘Ανεύθυνοι αγώνες, τέλος!’ – Η ΕΕ ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με τα εργατικά δικαιώματα

Δύο μήνες μετά την πρώτη δημοσίευσή του στη Λεύγα #7 παρουσιάζουμε – σε πρώτη ηλεκτρονική μετάδοση – ένα άρθρο της Χλόης Πετρίδου που εξετάζει τη στάση της ΕΕ απέναντι στους εργατικούς αγώνες. Το πρόσφατο περιστατικό της βίαιαης εισβολής των ΜΑΤ στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας δεν είναι ξεκομμένο από τις εξελίξεις σε όλη την ΕΕ. Η Κομισιόν προωθεί νομοθέτημα που θα περιορίσει δικαστικά το δικαίωμα της απεργίας σε όλη την ΕΕ. Η διαδικασία πάγωσε τον Ιούνιο λόγω διαφωνιών που εκφράστηκαν από εθνικά κοινοβούλια, αναφορικά τόσο με τη διαδικασία όσο και την ουσία της πρότασης. Παρ’όλα αυτά, η Κομισιόν δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω, και αναμένεται να επανέλθει το Σεπτέμβρη με νέα πρόταση, πιο φτιασιδωμένη αλλά το ίδιο επικίνδυνη.

Ι. Εσωτερική αγορά überalles

Από την υπογραφή των ιδρυτικών Συνθηκών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΟΚ, ΕΚΑΧ, ΕΚΑΕ) τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα, οι επιχειρηματικές ελευθερίες και ο «ανόθευτος» ανταγωνισμός, δηλαδή οι ελευθερίες του κεφαλαίου, προηγούνται σε σχέση με τα δικαιώματα και μέτρα προστασίας της εργασίας. Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται τόσο στη δομή των Συνθηκών, όπου οι οικονομικές ελευθερίες εχουν περίοπτη θέση, ενώ λείπει αντίθετα μια λίστα θεμελιωδών ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όσο και στα νομικά εργαλεία και το πεδίο δράσης της ΕΕ, που είναι αντίστοιχα ισχυρά και ευρεία στην περίπτωση των «οικονομικών ελευθεριών», με άμεσες εξουσίες κύρωσης, ενώ αντίθετα πολύ περιορισμένα στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής. Συναφώς, οι εταιρίες έχουν άμεση πρόσβαση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου (ΔΕΕ), για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους που θίγονται π.χ. από αποφάσεις της Κομισιόν σε θέματα ανταγωνισμού, ενώ αντίθετα για τα συνδικάτα δεν υπάρχει καμία ειδική ούτε γενική πρόβλεψη για την υπεράσπιση των εργατικών κεκτημένων έναντι σε νομοθετήματα της ΕΕ που τα αποψιλώνουν.

Υποτίθεται βέβαια ότι οι αναδιανεμητικές πολιτικές, όπως η κοινωνική και η φορολογική, έχουν αφεθεί βασικά στην αρμοδιότητα των Κρατών, δηλαδή στο επίπεδο μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, ενώ τα «τεχνοκρατικά» θέματα της οικονομίας και της επίβλεψης των αγορών τα αναλάμβανε η ΕΕ. Αλλά αυτή η διάκριση ούτε απόλυτη ούτε σαφής είναι, και στην πραγματικότητα το πεδίο των οικονομικών ελευθεριών – πυλώνων της ΕΕ, έχει de facto και de jure επεκταθεί και συρρικνώσει τις δυνατότητες άσκησης εθνικής κοινωνικής πολιτικής και οργάνωσης των εργασιακών σχέσεων, ανάγοντας μισθούς, κοινωνικές παροχές και εταιρική φορολογία είτε σε παράγοντες ανταγωνισμού και δείκτες ανταγωνιστικότητας, που πρέπει να προσαρμοσθούν αναλόγως, είτε σε εμπόδια για την πραγματοποίηση της εσωτερικής αγοράς που πρέπει απλά να εξαλειφθούν. Πρόσφατο παράδειγμα τέτοιου επεκτατισμού αποτελεί το πακέτο της οικονομικής διακυβέρνησης, που βάζει ολόκληρους τους κρατικούς προϋπολογισμούς υπό εποπτεία ΕΕ, ενώ κατά καιρούς το ΔΕΕ έχει ερμηνεύσει ως εμπόδια στην εσωτερική αγορά το κλείσιμο οδικών αρτηριών από διαμαρτυρόμενους αγρότες[1], αλλά και, όπως θα συζητηθεί στη συνέχεια, τη συνδικαλιστική δράση.

Η ιστορία είναι δημιουργία

Ο Μπρέχτ λέει: «Αλίμονο στις χώρες που έχουν ανάγκη από ήρωες» και εγώ απλά συμπληρώνω ότι αλίμονο στις εξεγέρσεις που έχουν ανάγκη από αποκρυσταλλωμένες προτάσεις της επόμενης μέρας.
Δεν μπορούμε πια να ζούμε με ακόμα ένα δίλημμα πάνω από το κεφάλι μας. Δεν μπορούμε να βρούμε έτοιμη μια ολοκληρωμένη πρόταση για να βγούμε από την ιδιωτική μας σφαίρα και να διαδηλώσουμε εναντίων αυτών που μας τυραννούν με τον πλέον χυδαίο τρόπο. Δεν μπορούμε πια να παίζουμε το παιχνίδι των διλημμάτων το οποίο μας έμαθαν να παίζουμε το σύνολο των πολιτικών συστημάτων.
Αν σκεφτεί κάποιος την ιστορία αυτού του τόπου θα καταλάβει γρήγορα ότι είμαστε το «κράτος» που χτίστηκε πάνω σε δάνεια και διλήμματα. Πάνω σε σωτήρες και ήρωες που δημιούργησαν τα εκάστοτε συμφέροντα (κατά κύριο λόγο συμφέροντα εισαγωγής). Αλλά το χειρότερο είναι ότι σχεδόν όλες οι εξεγέρσεις του ελληνικού λαού από το 1821 έως τώρα ήταν απλά όπλο στα χέρια των κατασκευασμένων ηρώων. Επίσης το λυπηρό είναι ότι ποτέ στην Ελλάδα ο λαός δεν έχει διεκδικήσει και κερδίσει τα δικαιώματα του, παρά μόνο όταν τον άφηναν να νομίζει ότι τα διεκδικεί και τα κερδίζει.
Είναι φανερό ότι ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν είναι μονάχα η πολιτική του σοκ και δέους, αυτό είναι μονάχα το ξύπνημα του φόβου. Είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ο κόσμος νοιώθει ότι κάθε κοινωνική εξέγερση έως τώρα, από τα εργατικά κινήματα των αρχών του αιώνα, την εξέγερση του πολυτεχνείου έως και το διήμερο 28-29 Ιουνίου, η κατάληξη είναι τραγική.
Τα πιστεύω των εργατικών εξεγέρσεων κουβάλαγαν από πίσω τους μια ιδεολογία η οποία στην συνέχεια μόνο δυστυχία και αίμα έφερε (σοβιετική ένωση), η γενιά του πολυτεχνείου είναι άλλο ένα κομμάτι ελληνικού μαρασμού (με κορυφαίο γεγονός ότι την σημερινή καταστολή την καθοδηγεί ένας από αυτούς που κράταγαν την ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου) ενώ μετά από το διήμερο του Ιουνίου περάσαμε 2 μήνες κατά την άποψη μου τραγικούς. Μπορεί και τους πιο τραγικούς. Γιατί αυτούς τους δύο μήνες φάνηκε η καλή δουλειά που έχει κάνει το σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή την γαμημένη σφαίρα ιδιωτικής προστασίας που έχει χτίσει ο καθένας γύρω του. Ναι, γιατί εμείς την χτίσαμε, με υλικά που μας προσφέρθηκαν από το σύστημα. Και φτάσαμε στο σημείο να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Και αφήσαμε τις τύχες μας στους κοτζαμπάσηδες. Που εμείς ψηφίσαμε.

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΑΤΕ – ΣΠΑΣΤΕ ΤΗΝ!!

Η δικαιολογία για τα κεράσματα και τα χαρίσματα δημόσιων πόρων και περιουσιών στους τραπεζίτες διεθνώς είναι ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία τα καταφέρνει καλύτερα. Καταρχήν αυτό θα το συζητάγαμε αν πραγματικά η ιδιωτική πρωτοβουλία όταν αποτύγχανε την άφηναν να αποτύχει, προς γνώση και συμμόρφωση, και δεν τρέχανε να την διασώσουν, γιατί για παράδειγμα, οι τράπεζες είναι πλέον “πολύ μεγάλες για να αφεθούν να αποτύχουν“. Εδώ λοιπόν αξίζει να παραθέσουμε τρία ντοκουμέντα:

- Για να κλείσουν οι “τρύπες” από το ασύλληπτο τραπεζικό φιάσκο που ξέσπασε το 2008 και οδηγούσε το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, και μαζί την παγκόσμια οικονομία, κατευθείαν στο γκρεμό, δόθηκαν (στην πραγματικότητα από τους πολίτες, που τώρα τους ζητούν και τα ρέστα!!) σύμφωνα με επίσημους (τονίζω το “επίσημους”) υπολογισμούς περίπου 15 τρισ. $

Για να πάμε τώρα σε στοιχεία, αποκλειστικά τελευταίων ημερών, του Ιουλίου 2012:


- Ξέσπασε το διεθνές σκάνδαλο χειραγώγησης των επιτοκίων (http://www.tanea.gr/%CE%95%CE%BA%CF%84%CF%8D%CF%80%CF%89%CF%83%CE%B7%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%85/?aid=4739616) από ομάδα μεγάλων τραπεζών με τεράστιο κοινωνικό κόστος

- Ο επικεφαλής κανονιστικής συμμόρφωσης της HSBC Ντέιβιντ Μπάγκλεϊ υπέβαλε την παραίτησή του ενώπιον της Αμερικανικής Γερουσίας, αφού παραδέχτηκε ότι η τράπεζα επέτρεπε σε μεξικανικά καρτέλ ναρκωτικών να ξεπλένουν δισ. δολάρια για πολλά χρόνια!!

Και το ερώτημα είναι το ακόλουθο:

Τι παραπάνω πρέπει να κάνουν επιτέλους οι τραπεζίτες για να αλλάξει ριζικά το τραπεζικό σύστημα; Το μόνο που έχει μείνει ουσιαστικά είναι να βγάλουν τη γη από τη τροχιά της. Και έχει δίκιο ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας που αναρωτήθηκε δημοσίως πως γίνεται ο κόσμος να πληρώνει τα διάφορα σπασμένα των τραπεζών και να μην εξεγείρεται!!

Xειροκροτήματα και Ζήτω γύρω από ένα πτώμα...

O καπιταλισμός, οδηγεί σε φασισμό, ο κόσμος ζει κάτω από συνεχόμενα σοκ, η οικονομική κρίση ενεργοποιεί κατώτερα ένστικτα, η κατάθλιψη και η αμηχανία οδηγεί τον "μέσο" άνθρωπο σε αδράνεια, σε ανικανότητα να αντιδράσει, παρασύρεται γίνεται όχλος....και ο κατάλογος των αναλύσεων και των ερμηνειών μπορεί να συνεχιστεί καλύπτοντας σελίδες επί σελίδων. Ζούμε έναν καινούργιο μεσαίωνα δηλώνουν πολλοί, και ρωτώ : τώρα τον ζούμε; Ξεφύγαμε ποτέ άραγε από τον μεσαίωνα;

Οι χθεσινές εικόνες από τα δικαστήρια, όπου πλήθος κόσμου ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε τον φοιτητή που δολοφόνησε τον επίμαχο διαρρήκτη αλβανικής καταγωγής, για κάποιους πιο ρεαλιστές πιθανόν να ήταν αναμενόμενες. Βλέποντας τες όμως, εκτός από αηδία, πραγματικά ένιωσα αποσβολωμένη με το πάθος και την ένταση που χειροκροτούσαν και φώναζαν. Δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω, το ποιος είναι ο φοιτητής ή το ποιος ήταν το θύμα, αν είχε παιδιά ή δεν είχε, αν ήταν άνεργος ή δεν ήταν, στην τελική όπως ειπώθηκε από ψυχραιμότερους δεν είχε ταμπέλα στην πλάτη του για το ποια ήταν η οικογενειακή του κατάσταση. Εντάξει μέχρι εδώ... Θα μείνω όμως στο γεγονός ότι το θύμα δεν δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι, κυνηγήθηκε σαν θήραμα και πυροβολήθηκε. Θυμάστε που σε περιοχες τις επαρχίας πριν κάποια χρόνια, εντόπιζαν βοσκοί τα αρνιά τους φαγωμένα από λύκους και έβγαιναν όλοι παγανιά με τις καραμπίνες να τους πετύχουν ; Ε ναι αυτό ακριβώς έγινε και δω. Πήραν οι "νοικοκυραίοι" τα όπλα και κυνηγουσαν τον κακό λύκο. Και τον πέτυχαν...

Δεν θα αμφισβητήσω επίσης τις πιθανές τύψεις που μπορεί να έχει ο φοιτητής, είναι άτιμο πράγμα οι Ερινύες, κάτι ξέρανε οι αρχαίοι που τις θεοποίησαν αλλά και τις έτρεμαν, ξέσκιζαν τα σωθικά και διαλούσαν το μυαλό του θύτη... Όπως επίσης δεν θα προδικάσω ότι ο φοιτητής θα αθωωθεί, υπάρχει η πιθανότητα όντως να φάει αρκετά χρόνια φυλακής...

Ο Αυνανισμός ως τελευταίο στάδιο του Καπιταλισμού.

@ Τελικά είχε δίκιο η άποψη των βικτωριανών παιδονόμων, σύμφωνα με την οποία ο αυνανισμός, (η κοινή «μαλακία» δηλαδή) προκαλεί τύφλωση.

Βέβαια, εκ της κοινωνικής …εμπειρίας αλλά και εκ της …πρακτικής (και πιό συγκεκριμένα της χειροπρακτικής), ο ισχυρισμός αυτός (και όσον αφορά την μαλακία ως άλλο ένα ευτελές και ατελές υποκατάστατο μιάς κυρίαρχης πράξης), τελικά έχει αποδειχθεί τελείως ανυπόστατος και ευτυχώς δηλαδή, αφού αν κάτι τέτοιο ίσχυε, τώρα και εγώ θα σας έγραφα σε Μπράιγ αλλά και σείς θα με διαβάζατε με τα δάχτυλα.

Δεν συμβαίνει όμως καθόλου το ίδιο στην περίπτωση που θελήσουμε να ανατρέξουμε στην ετυμολογία του όρου «μαλακία». Τότε θα οδηγηθούμε στην αρχική της έννοια που έχει να κάνει με την μαλακότητα των οστών του κρανίου των μωρών, που ως γνωστόν η εγκεφαλική τους λειτουργία σε αυτή τη φάση περιορίζεται αποκλειστικά στην ανάπτυξη ενός μηχανισμού βιολογικής επιβίωσης, αφήνοντας για το απώτερο μέλλον οποιαδήποτε δυνατότητα για συνδυαστική ή κριτική σκέψη. Από κεί και η λέξη μωρός δηλαδή ο α-νόητος, ο έχων εξαιρετικά μειωμένη την δυνατότητα να καταννοεί, (πρώτα να νοεί και μετά να νοείται), δηλαδή αυτός που δεν έχει τον τρόπο να βλέπει, δηλαδή …ο τυφλός !

Η μαλακία λοιπόν ως απολύτως ταυτόσημη με την μωρία έννοια, τελικά ναι …τυφλώνει ! Και μάλιστα αυτού του τύπου η μαλακία, η …ενήλικος δηλαδή, μας οδηγεί σε κάτι πολύ χειρότερο από το να μην μας επιτρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα. Μας αναγκάζει να την στρεβλώνουμε, αφού ως «ώριμοι» είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να σταθούμε απέναντι στα πράγματα δηλαδή πρωτίστως να επεξεργαστούμε δεδομένα για τα οποία ένα μωρό έχει την «ευφυία» να …αδιαφορεί πλήρως.

Δεν καλείται παραδείγματος χάριν ένα μωρό να ερμηνεύσει με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους την κατάληψη της Νομικής από διακόσιους απελπισμένους ανθρώπους, («λαθρομετανάστες»), καλείται όμως να το κάνει ένας «ώριμος» πολίτης και όχι φυσικά προκειμένου να αποπειραθεί να διεισδύσει καλύτερα στις αντιφάσεις του καπιταλισμού σημειολογώντας και τις βάρβαρες εκφάνσεις του αλλά για να μπορέσει εκείνος μέσω αυτών να επαναπροσδιοριστεί, σε μια απέλπιδα αλλά και ανιστόρητη προσπάθεια του να «διαχωρίσει» την θέση του, ελπίζοντας βλακωδώς πως έτσι θα εξασφαλίσει για πάρτη του μια απολύτως προσωπική εύνοια του συστήματος προς αυτόν, με την ίδια ακριβώς λογική αλλά και «ηθική» που κάνει τον καλό χριστιανό να διεκδικεί τον προσωπικό του Παράδεισο.

Η Βολιβία Κάνει Την Coca Cola Παρελθόν

Μετά τα Mc Donald’s, που αποσύρθηκαν από την Βολιβία πριν λίγους μήνες κλείνοντας τα 8 τελευταία υποκαταστήματά τους έπειτα από 14 χρόνια λειτουργίας, σύντομα η Βολιβία θα κάνει παρελθόν και την Coca Cola. Όπως ανακοίνωσε ο υπουργός εξωτερικών David Choquehuanca, η Coca Cola θα αποβληθεί στις 21 Δεκεμβρίου, το τέλος της θα είναι σε αρμονία με το «τέλος» του ημερολογίου των Μάγιας, και θα αποτελέσει μέρος των εορτασμών που θα σηματοδοτήσουν το τέλος του καπιταλισμού και την αρχή του κοινοτισμού και της «κουλτούρας της ζωής». «Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 είναι το τέλος του εγωισμού, του μίσους και της διαίρεσης. Το τέλος της Coca Cola είναι η αρχή του mocochinche (ποτό που φτιάχνεται από ξερά ροδάκινα) και της willcaparu (αναψυκτικό από καλαμπόκι). Είναι η αρχή μιας νέας ζωής γεμάτη αλλαγές και με σεβασμό όλων στη Μητέρα Γη», είπε ο Choquehuanca μετά από συνάντηση που είχε με τον Έβο Μοράλες πριν λίγες ημέρες. Οι εορτασμοί θα γίνουν στο θερινό ηλιοστάσιο στο Isla del Sol, που βρίσκεται σε υψόμετρο 4.080 μέτρων στη λίμνη Τιτικάκα, και όπως ανακοίνωσε η βολιβιανή κυβέρνηση ετοιμάζεται μια τελετή στο νησί του Ήλιου με τη συμμετοχή περίπου 50.000 αυτόχθονων από διάφορες χώρες.
Σύμφωνα με την «μακριά καταμέτρηση» του ημερολογίου των Μάγιας, στις 21 Δεκεμβρίου 2012 δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου, όπως λανθασμένα θεωρούν πολλοί, αλλά θα έχουμε το τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ένας άλλου καινούριου, που σημαίνει την πνευματική μετάβαση προς μια νέα συλλογική συνείδηση. Η πρώτη από τις επτά προφητείες, λέει ότι εκείνη την ημέρα η ανθρωπότητα θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της εξαφάνισής της ως ένα σκεπτόμενο είδος στον πλανήτη, ή της εξέλιξής της προς την αρμονική ενσωμάτωση με ολόκληρο το σύμπαν.
Σε δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πολλοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση της Βολιβίας επιδιώκει να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας με μια πράξη συμβολικού χαρακτήρα, κυβερνητικοί κύκλοι ωστόσο υποστηρίζουν ότι η απόφαση είναι οριστική. Να σημειωθεί ότι, ενώ αρχικά η εταιρεία αντιμετώπισε την υπουργική ανακοίνωση μάλλον απαξιωτικά, στη συνέχεια εκπρόσωποί της αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν, λέγοντας «θα σεβαστούμε την οποιαδήποτε απόφαση της βολιβιανής κυβέρνησης, όσο δυσάρεστη και αν είναι αυτή. Δεν μπορούμε να παραμένουμε κάπου αν είμαστε ανεπιθύμητοι».

πηγη  αριστερη διεξοδος

Όταν ο Μπαρόζο πουλά προστασία στην Ελλάδα...

Αφού ήρθε και πήρε ότι ζήτησε, ο κ. Μπαρόζο αποχώρησε αφήνοντας πλούσιες νουθετήσεις στους υπεξούσιους ιθαγενείς της αποικίας που λέγεται Ελλάδα. «Ο πρωθυπουργός με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που προέρχονται από το Β’ Μνημόνιο, αλλά χρειάζονται αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα. Δεν αρκούν πλέον τα λόγια. Μετά τη συνάντησή μου με τον κ. Σαμαρά πιστεύω ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα» πρόσθεσε ο κ. Μπαρόζο. Ο εν λόγω κύριος δήλωσε ικανοποιημένος από τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τον πρωθυπουργό και εξέφρασε τη χαρά του που τις δεσμεύσεις αυτές απέναντι στους εταίρους μοιράζονται και οι κ.κ Βενιζέλος και Κουβέλης.

Αυτά για να ξέρουμε την αλήθεια περί επαναδιαπραγμάτευσης. Καταλάβατε τώρα γιατί όποιος έχει εμφανιστεί έως σήμερα να διεκδικεί επαναδιαπραγμάτευση μνημονίων ή δανειακών συμβάσεων, δεν αναφέρεται ποτέ συγκεκριμένα τι και ποιους όρους θέλεις να επαναδιαπραγματευθεί. Η επαναδιαπραγμάτευση είναι απλά για λαϊκή κατανάλωση. Όπως είπε κι ο Σαμαράς προσφάτως, την επαναδιαπραγμάτευση την εννοούσε σε βάθος τετραετίας και αφού η χώρα αποδείξει ότι ξέρει να ακολουθεί εντολές και μνημόνια. Όποιος νομίζει ότι επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει κάτι άλλο, τότε απλά εθελοτυφλεί, αν δεν κάνει τίποτε άλλο πολύ χειρότερο.
Ωστόσο, το κλου της επίσκεψης του κορυφαίου ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν όταν απευθύνθηκε στους Έλληνες πολίτες, λέγοντας: «Ξέρω ότι πολλοί αισθάνονται ότι έχει χαθεί η ελπίδα, πολλοί είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν πολύ δύσκολες θυσίες και πάρα πολλοί διερωτώνται γιατί να πρέπει να κάνουν ακόμη περισσότερα». Δεν μπορείτε να φανταστείτε τα δάκρυα ευγνωμοσύνης που κύλησαν από τα μάτια εκατομμύρια ανέργων, αλλά και ακόμη περισσότερων εργαζομένων δίχως παρών και μέλλον.
«Καταλαβαίνω αυτές τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, και συμφωνώ ότι κάποιες από τις προσπάθειες φαίνονται άδικες, αλλά καλώ τους πολίτες να λάβουν υπόψη το γεγονός ότι άλλες εναλλακτικές δυνατότητες θα είναι πιο δύσκολες για την Ελλάδα και θα επηρεάσουν ακόμη περισσότερο τις πιο ευπαθείς ομάδες της ελληνικής κοινωνίας» τόνισε ο κ Μπαρόζο και πρόσθεσε: «Με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας και να αυξήσετε την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας και η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη. Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».

Απάτες τραπεζών με όπλο τα επιτόκια

Τελικά η τραπεζική δραστηριότητα αποδεικνύεται πολύ σοβαρή υπόθεση για να παραμείνει στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Τελευταίος μάρτυρας οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για την χειραγώγηση του επιτοκίου Libor από την βρετανική τράπεζα Barclays, που κλωνίζουν συνθέμελα την τραπεζική αγορά διαβρώνοντας και το τελευατίο ίχνος αξιοπιστίας που είχε μείνει στον κλάδο μετά τη φούσκα που έσκασε το 2008 και τις τεράστιες ζημιές που κουβαλάει έκτοτε.

Το επιτόκιο Libor (London Interbank Offered Rate) αποτελεί το ένα από τα δύο βασικά επιτόκια αναφοράς το οποίο αναφέρεται στο βραχυχρόνιο κόστος του διατραπεζικού δανεισμού (το άλλο είναι το Euribor). Το ύψος του ανακοινώνεται κάθε μέρα γύρω στις 10.45 (ώρα Λονδίνου) κατόπιν σύσκεψης στην οποία συμετέχουν αντιπρόσωποι των μεγαλύτερων τραπεζών (Barclays, Bank of America, Deutsche Bank, JP Morgan Chase και άλλες). Δεν είναι ένα μέγεθος που αφορά αποκλειστικά και μόνο τεχνοκράτες και γκρι κουστούμια. Αντίθετα επηρεάζει και ενδιαφέρει άμεσα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη καθώς σε πλήθος χρηματοπιστωτικών προϊόντων από στεγαστικά και φοιτητικά δάνεια μέχρι πιστωτικές κάρτες το επιτόκιο που πληρώνει ο δανειολήπτης είναι συνδεδεμένο με το εν λόγω επιτόκιο. Ο κανόνας δηλαδή είναι το τελικό επιτόκιο επιβάρυνσης να αποτελείται από το Libor συν ένα ακόμη ποσοστό το οποίο αντιπροσωπεύει τον πιστωτικό κίνδυνο του δανειολήπτη και κυμαίνεται από 1-2 μονάδες για μεγάλους και καλούς πελάτες μέχρι πολλές μονάδες αν πρόκειται για καταναλωτικά ή άλλα προϊόντα. Η σημασία του γίνεται ακόμη πιο εμφανής αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι με το επιτόκιο Libor είναι συνδεδεμένα παράγωγα ύψους 360 τρισ. δολαρίων!

Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Με μεγάλη αγωνία παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες το «σήριαλ» της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών.

Όλα θα κριθούν, υποτίθεται, από το πόσα χρήματα θα χρειαστεί (τελικά) το τραπεζικό σύστημα, ποιές τράπεζες είναι υγιείς (βιώσιμες), ποιές θα μπορέσουν να ρίξουν χρήμα στην αγορά και ποιες αποτελούν απλά βάρος και θα πρέπει να… αναδιαρθρωθούν.

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) δεσμεύτηκε προκαταβολικά (ήδη απ’ τον Απρίλιο) να ανακεφαλαιοποιήσει (μόνο) τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς). Αυτές, βαπτίστηκαν ως δήθεν «συστημικές» (και… άρα «διασώσιμες»), κατά προτεραιότητα (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα).

Μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες και μυστικές συνεννοήσεις με την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Χωρίς επίσημα κατατεθειμένα (πόσω μάλλον, εγκεκριμένα) σχέδια βιωσιμότητας (όπως πχ. το εγκεκριμένο από την Ε.Ε. σχέδιο της Αγροτικής, βλ. εδώ) για να ξέρουμε αν είναι οι ανωτέρω τέσσερις τράπεζες είναι βιώσιμες. Κι ανεξαρτήτως φυσικά του κόστους διάσωσής τους (δηλ. αν είναι πολύ ακριβό να σωθούν).

Αυτά για τις τέσσερις μεγάλες τράπεζες. Οι υπόλοιπες;

Ααα, αυτές θα πρέπει πρώτα να… αποδείξουν τη βιωσιμότητά τους. Σε καθεστώς διαρκώς επιδεινούμενης ύφεσης και πλήρους αβεβαιότητας για τη μελλοντική κατάσταση της οικονομίας. Ώστε να διασωθούν (αν και εφόσον διασωθούν) σε επόμενη φάση… Με ό,τι περισσέψει από τη διάσωση των «μεγάλων».

Συρρικνωμένες, διχοτομημένες ή συγνωνευμένες (στα πλαίσια ενός κάποιου προγράμματος… αναδιάρθρωσης) με αποδυναμωμένο ρόλο στην οικονομία… Η οποία θα ελέγχεται πλέον εξολοκλήρου από το κλαμπ των τεσσάρων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών.

Έτσι, οι τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας έλαβαν τον Απρίλιο τα πολυπόθητα πιστοποιητικά των ορκωτών ελεγκτών, «καθαρά» από επιφυλάξεις για τη συνέχιση της ύπαρξής τους (going concern) και τις τεράστιες αβεβαιότητες για την οικονομική τους κατάσταση.

Στον αντίποδα, η μόνη αμιγώς κρατική τράπεζα της χώρας Αγροτική (πάνω από 90% το κράτος) και το ημι-κρατικό Ταχ.Ταμιευτήριο (34%, συν 10% μέσω ΕΛΤΑ), εξαιρέθηκαν από την όλη διαδικασία, διότι βάσει, λέει, της ισχύουσας νομοθεσίας, δεν είναι δυνατή η χορήγηση βοήθειας στα πιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονται υπό κρατικό έλεγχο.

Καταλάβατε πως εννοούν την «ελεύθερη αγορά»;

ΕΚΤ: Το οικονομικό Βατικανό της Ευρωζώνης

Τα Μυστικά Αρχεία του Βατικανού (Archivum Secretum Vaticanum) περιλαμβάνουν όλα τα έγγραφα της Αγίας Έδρας, του κράτους του Βατικανού, απόρρητη αλληλογραφία, παπικά λογιστικά βιβλία και άλλα μυστικά έγγραφα που έχουν συγκεντρωθεί ανά τους αιώνες απ’ την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τα Μυστικά Αρχεία έχουν διαχωριστεί απ’ αυτά στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού, όπου τα τελευταία 130 χρόνια παρέχεται μία πολύ περιορισμένη πρόβαση σε μελετητές. Στα Μυστικά Αρχεία δεν είχε και δεν έχει πρόσβαση κανείς εκτός απ’ τον Πάπα και τους εκλεκτούς του.

Αν και μάλλον δύσκολο να το πιστέψει κανείς, κάτι παρόμοιο ισχύει και με ένα μεγάλο τμήμα των αρχείων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι, ίσως, το πιο αδιαφανές και μυστικοπαθές τραπεζικό ίδρυμα στον κόσμο. Με έδρα της στη Φρανκφούρτη, μετά από αυστηρή απαίτηση της Γερμανίας, δημιουργημένη στα πρότυπα της Bundesbank και υπό γερμανική επιρροή, αποτελεί το κρυφό πυρηνικό όπλο της Γερμανίας μέσω του οποίου καθορίζει τη μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αποφάσεις της ΕΚΤ λαμβάνονται κάτω από άκρα μυστικότητα και σε αντίθεση με άλλες κεντρικές τράπεζες, όπως αυτή των ΗΠΑ, τα πρακτικά των συνεδριάσεων της δε δημοσιεύονται ποτέ, ούτε μετά από πολλά χρόνια αλλά κρατούνται επτασφράγιστο μυστικό. Ακόμη και τα απόρρητα έγγραφα των κρατών κάποια στιγμή αποχαρακτηρίζονται και δίνονται στη δημοσιότητα. Όχι, όμως, τα αρχεία της ΕΚΤ.

Ενάντια στη Συνθήκη της Ευρώπης, που επιτάσσει τη διεξαγωγή ψηφοφορίας από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ για κάθε σημαντικό νομισματικό ζήτημα, ο καθορισμός των επιτοκίων του ευρώ πραγματοποιείται άνευ ψηφοφορίας και χωρίς να δημοσιεύονται τα αρχεία των σχετικών συζητήσεων. Ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για την οικονομική επιβίωση ενός κράτους, παραχωρείται από τα κράτη μέλη της ΕΕ στην ΕΚΤ με την είσοδο τους στην ευρωζώνη. Αυτό γίνεται με την πίστη και την ελπίδα των κρατών της ΕΕ και τη δέσμευση της ΕΚΤ ότι η άσκηση της νομισματικής πολιτικής θα ασκείται με γνώμονα το κοινό συμφέρον της ευρωζώνης. Τί συμβαίνει, όμως, όταν το συμφέρον του ευρωπαϊκού Βορά είναι διαφορετικό απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου;

Τα επιτόκια του ευρώ καθορίζουν το κόστος του χρήματος στην ευρωζώνη και η επιτοκιακή πολιτική, αναλόγως πώς θα ασκηθεί, μπορεί να προστατέψει, να στηρίξει, να ενισχύσει αλλά και να καταστρέψει μία οικονομία. Για παράδειγμα, διατηρώντας η ΕΚΤ τα επιτόκια στο 2% για περίπου τρία χρόνια, μεταξύ 2003-2006, προκάλεσε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στην ευρωζώνη και κυρίως στον ευρωπαϊκό Νότο, ωθώντας κράτη όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία στην υπέρμετρη κατανάλωση και στην εκτόξευση των εισαγωγών από χώρες του ευρωπαϊκού Βορά και κυρίως απ΄ τη Γερμανία. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ελλειμμάτων στον ευρωπαϊκό Νότο και πλεονασμάτων στο Βορά κάτι που αποτέλεσε την βάση για τη μετέπειτα ευρωπαϊκή κρίση.

Κανείς δεν εξήγησε ποτέ γιατί η ΕΚΤ ακολούθησε τη συγκεκριμένη επιτοκιακή πολιτική διατηρώντας τα επιτόκια στο 2% όταν για την ίδια περίοδο για παράδειγμα στις ΗΠΑ τα επιτόκια διαμορφώνονταν στο 4,2% και στη Βρετανία πάνω απ’ το 4,5%. Κανείς δεν έχει ερωτηθεί ούτε έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τις φούσκες που δημιουργήθηκαν και στη συνέχεια έσκασαν στις χώρες του Νότου εξαιτίας της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ.

Κατά τη διάρκεια της έξαρσης της διεθνούς κρίσης στα τέλη του 2008, οι ΗΠΑ είχαν μειώσει τα επιτόκια τους κοντά στο 0%. Την ίδια στιγμή η ΕΚΤ τα διατηρούσε πάνω απ’ το 4% και μάλιστα προέβη σε αύξηση τους μεγεθύνοντας την κρίση ρευστότητας στην ευρωζώνη. Το κόστος του χρήματος στην ΕΕ έγινε πολλαπλάσιο αυτού στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο με αποτέλεσμα να γίνει πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη η χρηματοδότηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων και ο ευρωπαϊκός Νότος να βυθιστεί στην ύφεση.

Η πολιτική της ΕΚΤ στα τέλη του 2008 προκάλεσε την άνοδο του ευρώ στο 1,60 έναντι του δολαρίου κάνοντας το ενιαίο νόμισμα το ακριβότερο στον κόσμο, σκοτώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις ευρωπαϊκές οικονομίες οι οποίες πέρα απ’ τα υψηλότερα επιτόκια στη Δύση είχαν να αντιμετωπίσουν και το πανάκριβο ευρώ.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης η ΕΚΤ προχώρησε σε μία νέα παράλογη και καταστροφική για την ΕΕ κίνηση, αυξάνοντας τα επιτόκια του ευρώ την ώρα που ολόκληρος ολόκληρος ο κόσμος προσδοκούσε μία μείωση.

Ποια μέλη, λοιπόν, του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ πρότειναν την παρατεταμένη διατήρηση των επιτοκίων του ευρώ σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα όταν η ευρωζώνη γινόταν μια μεγάλη φούσκα και ενώ έπρεπε να ακολουθηθεί η αντίθετη επιτοκιακή πολιτική; Ποια μέλη της ζήτησαν και πέτυχαν την αύξηση των επιτοκίων σε ιστορικό υψηλό στα χρόνια της έξαρσης της διεθνούς κρίσης όταν έπρεπε να μειωθούν; Ποιος είναι υπεύθυνος για την αύξηση των επιτοκίων του ευρώ κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης; Ποιοι είχαν αντίθετες απόψεις, ενστάσεις, διαφορετικές προτάσεις και ποιες ήταν αυτές;

Το πιθανότερο είναι πως δε θα μάθουμε ποτέ καθώς τα αρχεία των προτάσεων και των συζητήσεων των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ είναι μυστικά.

Το θέμα της μυστικότητας με την οποία δρα η ΕΚΤ ήταν εξ αρχής μείζον αλλά έχει μετατραπεί σε καθοριστικής σημασίας στα χρόνια της ευρωπαϊκής κρίσης. Η ΕΚΤ αύξησε τον ισολογισμό της κατά 1,8 τρις ευρώ τα τελευταία τέσσερα έτη αλλά δεν έχει ενημερώσει την ΕΕ σχετικά με τα προϊόντα που αγόρασε, σε ποιες τιμές και με ποιους όρους τα απέκτησε και το κυριότερο από ποιον τα αγόρασε. Κανείς δε γνωρίζει πώς αξιολογεί τις τιμές των προϊόντων που αγοράζει η ΕΚΤ, πώς επιβάλλει τα κουρέματα και αν αυτά είναι ίδια σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Κανείς δεν ξέρει γιατί η ΕΚΤ αποφάσισε να παράσχει δάνεια ύψους μεγαλύτερου του ενός τρις ευρώ στα τέλη του 2011 με αρχές 2012 και όχι νωρίτερα, στην αρχή της κρίσης. Γιατί το συγκεκριμένο ποσό. Γιατί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η ΕΚΤ δεν δικαιολογείται, δεν απολογείται, δεν κρίνεται και δεν ενημερώνει. Μόνο αποφασίσει μυστικά και εκτελεί.

Ακόμη και στην περίπτωση της αμερικανικής FED, γνωστή για τη μυστικοπάθεια της, σχεδόν κάθε τι που την αφορά δημοσιεύεται ύστερα από ένα χρονικό διάστημα ενώ μετά από δικαστική διαμάχη με δημοσιογραφικό οργανισμό αναγκάστηκε να δώσει στη δημοσιότητα και τα στοιχεία που αφορούσαν τα μυστικά δάνεια που παρείχε σε τράπεζες κατά τη διάρκεια της κρίσης. Αντίθετα, η ΕΚΤ δε δημοσιεύει τίποτε και παρά τις αγωγές απ’ τον ίδιο δημοσιογραφικό οργανισμό δεν έδωσε, για παράδειγμα, ποτέ στη δημοσιότητα το φάκελο με τα στοιχεία για το swap της Ελλάδας με την Goldman Sachs. Η ιδιωτική Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα για την οποία έχουν γραφτεί άπειρες κατηγορίες είναι μακράν πιο δημοκρατική απ’ τη μη κρατική ΕΚΤ.

Όμως, πώς είναι δυνατό να υπάρξει δημοκρατία μέσα απ’ τη μυστικότητα; Πώς μπορεί να παραχωρείται ολοένα και περισσότερη εθνική κυριαρχία και δύναμη σε ένα τραπεζικό ίδρυμα το οποίο αποφασίζει για τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς να δίνει αναφορά σε κανέναν;

Μετά την τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο η ΕΚΤ αναμένεται να λάβει ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες. Ο ρόλος του επόπτη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είναι μία απ’ αυτές. Όμως ποιος θα εποπτεύσει τον επόπτη; Ποιος θα ελέγξει τις αποφάσεις του, έστω και ετεροχρονισμένα;

Αναλύοντας τις αποφάσεις της πρόσφατης ευρωπαϊκής συνόδου είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς πως η Γερμανία έδωσε στην Ιταλία και την Ισπανία την υπόσχεση για τη δυνατότητα άντλησης δανείων με μέτριο πολιτικό κόστος για να λάβει ως αντάλλαγμα την υπόσχεση για την εκχώρηση περισσότερης εθνικής κυριαρχίας και μεγαλύτερων εξουσιών απ’ όλα τα κράτη της ευρωζώνης στην ήδη πανίσχυρη ΕΚΤ.

Για ποιο λόγο, όμως, η υπό σχεδιασμό ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση θα πρέπει να περνά μέσα απ’ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Γιατί όχι από ένα τραπεζικό Eurogroup με διαφανείς διαδικασίες του οποίου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται δημοκρατικά και τα αρχεία θα δημοσιεύονται προς κρίση και κριτική;

Μία μη δημοκρατική και με υπερεξουσίες ΕΚΤ οδηγεί σε απόκλιση στη δημοκρατία και τελικά προκαλεί μία κρίση δημοκρατίας εντός της ευρωζώνης. Αυτό συνέβη χωρίς να γίνει αντιληπτό στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας όταν το συμφέρον της Γερμανίας τοποθετήθηκε απ’ την ΕΚΤ πάνω απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου κατά τη διάρκεια της άσκησης της νομισματικής πολιτικής. Σήμερα, πλέον, η απόκλιση στη δημοκρατία γίνεται πολύ πιο άκομψα, ωμά και φανερά απ’ ότι στα προηγούμενα χρόνια με τη Γερμανία να μη διστάζει να δείχνει ξεκάθαρα την ΕΚΤ ως το ίδρυμα στο οποίο θα πρέπει να υποταχθεί η ευρωζώνη.

Η Γερμανία, όμως, πρέπει να προσέξει πολύ τί εύχεται αλλά και τί επιδιώκει. Δημιουργώντας μία μη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και παρέχοντας της υπερεξουσίες χωρίς καμία υποχρέωση να λογοδοτεί για το πώς τις ασκεί, βάλλει την αξιοπιστία της και αυξάνει την ανησυχία των αγορών για τον τρόπο λειτουργίας της αλλά και για οτιδήποτε την αφορά. Το άγνωστο δε μπορεί να μετρηθεί, να υπολογιστεί και να αντισταθμιστεί και οι αγορές, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, μπορούν να χάσουν την πίστη τους πολύ εύκολα. Μία τέτοια απώλεια εμπιστοσύνης στην ΕΚΤ θα αποτυπωθεί άμεσα σε ολόκληρη την ευρωζώνη απ΄ το Νότο ως το Βορά και θα επηρεάσει καταλυτικά την εμπιστοσύνη στο ενιαίο νόμισμα. Οι χρηματοοικονομικές, οικονομικές και νομισματικές συνέπειες θα μπορούσαν να είναι τεράστιες.

Το κυριότερο όλων, όμως, ο δρόμος στον οποίο έχει μπει η ΕΚΤ προκαλεί τεράστιες αποκλίσεις εντός της ΕΕ υπονομεύοντας το μέλλον των κρατών μελών της και της ίδιας της Ένωσης και δημιουργώντας μία εκκολαπτόμενη κρίση δημοκρατίας. Η ΕΚΤ δεν πρέπει να γίνει το οικονομικό Βατικανό της ευρωζώνης, ένα κράτος εν κράτει, απ’ το οποίο θα εξαρτάται όλο και περισσότερο το μέλλον της. Θα είναι ιστορικό λάθος αν ο δρόμος που προτείνει η Γερμανία για την έξοδο απ’ την κρίση περνά μέσα απ’ τη λιτότητα στη δημοκρατία.
πηγη  INPRECOR