Δύο όρκοι, δύο κόσμοι

Ο επίσημος “Ορκος του Ελασίτη”,

(καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ ,Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης – “Κυβέρνησης του Βουνού”, το 1944 είναι ο εξής:

“Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευ-ταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτη-σία της πατρίδας.

Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού”.

Ο επίσημος όρκος του ταγματασφαλίτη,

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ.

Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.

Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

ΥΓ 1. Η γνώση και η μνήμη είναι όπλα κατά του φασισμού.

ΥΓ 2. Όλες οι επιλογές είναι επιτρεπτές και ελεύθερες. Η επιλογή του φασισμού, με όποιον προσωρινό και παραπλανητικό μανδύα φοράει, είναι επιλογή βίας, αίματος και θανάτου.

πηγη

Η νοηματοδότηση της 28ης του Οκτώβρη

Συμπληρώνονται φέτος 72 χρόνια απ’ την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στα ελληνικά εδάφη και την τριπλή φασιστική κατοχή Γερμανίας – Ιταλίας – Βουλγαρίας που ακολούθησε πάνω στη χώρα μας. Για μια ακόμη χρονιά οι αστοί πολιτικοί κορδωμένοι σαν τα παγώνια μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, «γεμάτοι» από «εθνική υπερηφάνεια» θα κάνουν λόγο για «εθνική ομοψυχία», που γι αυτούς μεταφράζεται σε «ταξική ειρήνη» δηλ. αιώνια κυριαρχία της εκμεταλλεύτριας τάξης που εκπροσωπούν. Θα μιλήσουν για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία» την ίδια ακριβώς στιγμή που με δική τους ευθύνη η Ελλάδα έχει ήδη απολέσει ένα μεγάλο μέρος της στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα ΕΕ – ΝΑΤΟ – ΔΝΤ. Θα κάνουν αναφορές στα «περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά» (ή το αντίστροφο, δεν έχει σημασία), όταν οι ίδιοι οδήγησαν τη μισή νεολαία στην ανεργία, στους μισθούς πείνας, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας κι σ΄ ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο, ενώ τα γηρατειά ζουν με συντάξεις πείνας που δεν αρκούν ούτε για τα πιο στοιχειώδη, συνεχίζοντας να τις περικόπτουν παραπέρα.

Τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης θα εστιάσουν ως γνωστό τη προσοχή τους, στο αν τα παιδιά των μεταναστών έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις, για το πόσο καλά γνωρίζει η ελληνική νεολαία την ιστορία των προγόνων της, όταν οι ίδιοι χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι κάνουν το παν όλο το χρόνο, ώστε να μείνουν οι νεοέλληνες στο σκοτάδι.

Και στο σχολείο; Είναι μήπως η κατάσταση διαφορετική; Αντανακλούν μήπως οι σχολικές γιορτές την πραγματικότητα; (σ.σ. δεν ξέρω αν εδώ η έννοια «σχολική γιορτή» είναι η πρέπουσα, μιας και την 28η του Οκτώβρη είχαμε φασιστική επιδρομή και όχι απελευθέρωση της Ελλάδας!). Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα γίνει η καθορισμένη ομιλία, την οποία λίγοι θα ακούσουν και ακόμη λιγότεροι θα δώσουν σημασία. Οι μαθητές βαριεστημένοι θα περιμένουν την ώρα της λήξης. Μήπως όμως με πολλούς εκπαιδευτικούς συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Πόσο γνωρίζουν σήμερα οι νέοι την πραγματική ιστορία του τόπου μας; Γιατί αποκρύβονται απ΄ τα βιβλία ιστορίας και τις περισσότερες ομιλίες τα βασικά ιστορικά γεγονότα; Πόσα σχολεία αλήθεια καλούν παλιούς αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης να συμμετέχουν σε τέτοιες εκδηλώσεις, ώστε οι μαθητές να μάθουν «από πρώτο χέρι» τα βιώματα και τα πραγματικά γεγονότα που έζησαν οι παππούδες μας; – Όσοι βέβαια απέμειναν στη ζωή. Και ποια είναι τα μηνύματα που στέλνει το παρελθόν στο παρόν;

***



Η αποσιώπηση και παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, των γεγονότων που έλαβαν χώρα, είναι ίσως η πιο σημαντική πλευρά αυτής της υπόθεσης. Τι δεν θα ειπωθεί απ΄ τους υπηρέτες του συστήματος;

Αντιναζιστική μνήμη.

Είναι πάντοτε το άρρητο που έρχεται στην επιφάνεια των κειμένων, έγραψε κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Μέρες που είναι σήμερα, και καθώς η επιστροφή των νεοναζί γεφυρώνει το χρονικό χάσμα με τις ημέρες του ’40, σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε θραύσματα λόγου προσωπικής μνήμης, τις τόσο πολύτιμεςμαρτυρίες δηλαδή. Μπορεί η προσωπική μνήμη να έχει μια «τοπικότητα», αλλά υπερασπιζόμενη την αλήθεια της λειτουργεί διασταλτικά σε σχέση με την συμπαντικότητα της εμπειρίας (βλ.Lesky, A. 1985).
Η συνάντηση με το παρελθόν, με τη Μνήμη, φέρνει στην επιφάνεια αυτό το άρρητο που τόσο κόπο έκαναν οι –διαχεόμενες σε όλους τους χώρους-επίσημες (πολιτικές, καλλιτεχνικές και επιστημονικές) ρητορικές για να το μεταποιήσουν, να το «εκσυγχρονίσουν», να το ακυρώσουν, να το εξαφανίσουν μέσα από ρετουσαρισμένες λέξεις και μνήμες. Η κυριότερη ίσως παιδευτική (κι άρα πολιτική) λειτουργία της Μνήμη όμως είναι ο Πόνος. Ο πόνος αυτός δεν έρχεται με ένα πρόσωπο, ούτε επιτελεί έναν «σκοπό». Επηρεάζεται άμεσα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο η ανάμνηση διαμορφώνεται. Καμιά μετάβαση, άλλωστε όπως επισημαίνει ο Lucats στην κοινωνιολογία της λογοτεχνίας (1971, Ανθογαλίδου, Θ. 2001) στο υλικό πεδίο της κοινωνίας, δεν περνά δίχως να εγγραφεί στο ιδεολογικό και στο συμβολικό. Όπως και καμιά μετάβαση στο βαθύ προσωπικό δεν περνά δίχως να εγγραφεί στη συλλογική μας μνήμη και ιστορία. Δυο (από τις πολλές) προσωπικές μαρτυρίες λοιπόν, μία από την δράση των πατεράδων των Χρυσαυγιτών, και μια από την δράση των συντρόφων τους στην σημερινή Ευρώπη εναντίον ελλήνων μεταναστών, πολλοί από τους οποίους είναι τόσο σκούροι όσο και βουλευτές της χρυσής αυγής:
Από το Ονείρατα της Άκαυτης και της Καμένης Σμύρνης της συγκλονιστικής ρεμπέτισσας Αγγέλας Παπάζογλου (σε έκδοση του γιου της Γιώργη) στη σελ. 548:«Και σηκωνούμαστε μάτια μου ένα πρωί κι ήμαστε κι εμείς μπλοκαρισμένοι. Δηλαδή τόπιαμε μέχρι τον πάτο όλο το δηλητήριο της σκλαβιάς. Τι δηλητήριο….Ήπιαμε αναμμένα κάρβουνα … Μασήσαμε την ίδια την φωτιά….την κατάπιαμε….(σελ. 549) Οι Τούρκοι, όσο Τούρκοι και νατανε, δεν ήτανε τόσο πολύ σαν τους τσολιάδες φωτιά… λυσσασμένοι… Αφού να φανταστείς τι λυσσασμό είχανε, που μας μιλούσανε απ’ τα χωνιά και λέγανε: «Πούστηδεεεεες…. Πουτάνεεεες….. Στείλτε τα παιδιά σας να τα γαμήσομε…. Στείλτε τα σε μας… Όποιος δε βγει από μέσα σε τρία λεπτά, θα μπούμε μέσα και θα τον εκτελέσουμε επί τόπου. Από δεκατεσσάρω χρονώ μέχρι εξήντα, να βγούνε όλοι οι πούστηδες έξω… Οι πουτάνες οι μανάδες κι οι γυναίκες τους κι οι αδερφές τους να μας τους φέρουνε… Εμπρός καθάρματα… γρήγορα…..»
Ο Θεός να μην το δώκει σ’ άνθρωπο ν’ ακούει από τσι Ράλληδες αυτές τσι τσολιαδίστικες φωνές… Άμα τα’ ακούσεις, απ’ την αηδία τση προδοσίας, νομίζεις πως κιτρινίζει το αίμα σου… Ξυράφια – ξυράφια τ’ανιώνεις μέσα σου… Ήτανε χειρότερες αυτές οι τσολιαδίστικες οι φωνές από σεισμό δέκα ρίχτερ… Παράθυρα..πόρτες…. ντουβάρια… Η γη όλη ηκουνήθηκε… Δε μπορούσες να σταθείς πουθενά… Απ’ τ’ αυτιά σου έμπαινε ο θάνατος μέσα σου κι έβγαινε απ τα νύχια των ποδιών σου… Η ανατριχίλα έμπαινε σα αέρας μέσα σου και σε φούσκωνε… και σε φούσκωνε… και σε φούσκωνε και δεν άντεχες άλλο…. Έτσι το κανονίσανε η σωτηρία σου νάναι στην αγκαλιά τους στον τάφο…

Τα ματωμένα χέρια.

“Μας είπανε ναζί, μία, δύο, δέκα. Δεν μας είπανε όμως ποτέ κλέφτες. Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετάνε έτσι χαιρετάει ναζιστικά, αλλά είναι καθαρά χέρια [...]”

Είναι καθαρά αυτά τα χέρια.

Συμφωνώ. Είναι φανερό. Κοιτάω την οθόνη: Αυτά τα χέρια είναι καθαρά.

Γιατί ένα όπλο δεν έχει χέρια. Μία σφαίρα, δεν έχει χέρια. Μία λεπίδα, δεν έχει χέρια.

Η Χρυσή Αυγή, είναι όργανο. Είναι ένα αντικείμενο. Ένα βρωμερό, σιχαμένο αντικείμενο μίσους. Το χρησιμοποιούν όσοι είναι δειλοί να αντέξουν κάθε τι διαφορετικό, όσοι έχουν λόγο τους την γροθιά, όσοι έχουν ηδονή τους τον πόνο, όσοι θέλουν κάποιον να πατήσουν, επιτέλους, κάτω από το σκοτάδι της ύπαρξής τους.

Κάποιος άλλος, όμως, θα σφάξει γι’ αυτούς. Ένας χρυσαυγίτης θα τους γλυτώσει από το διαφορετικό. Ένας χρυσαυγίτης θα τους γλυτώσει από την δύσκολη στιγμή. Ένας χρυσαυγίτης θα σφάξει για λογαριασμό τους.

Θα σφάξει έναν μετανάστη. Θα σφάξει έναν φτωχό. Θα σφάξει έναν αριστερό. Θα σφάξει έναν ομοφυλόφιλο. Θα σφάξει έναν συμπαθούντα. Θα σφάξει έναν διαφωνούντα. Θα σφάξει, τελικά, όποιον σκέφτεται.

Αν τα χέρια του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά, είναι γιατί τα χέρια του Πειραιώς Σεραφείμ είναι γεμάτα αίμα. Γιατί τα χέρια του Νότη Σφακιανάκη είναι γεμάτα αίμα. Γιατί τα χέρια της Χριστίνα Σάμη είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια του Γαϊτάνου είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια της Ελένης Λιάσκα είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια της Βούλας Παπαχρήστου είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια του ψηφοφόρου, του ανώνυμου, που κάνει τον σταυρό του και λέει “καλά τους κάνανε” είναι γεμάτα αίμα.

Ένας ματωμένος σταυρός ελπίδας.

Πριν εξαφανίσουμε το όπλο που λέγεται Χρυσή Αυγή, πρέπει πρώτα να δούμε ποιος το κρατάει. Τα δικά του χέρια είναι ματωμένα. Για λογαριασμό του Νότη, του Πέτρου, της Ελένης, της Χριστίνας, της Βούλας, γι’ αυτούς πράττει, με την έγκρισή τους πράττει, με την ανοχή τους πράττει, με την οδηγία τους πράττει, με την υποστήριξή τους πράττει, με την ελπίδα τους τρέφεται το μίσος του, με τις εντολές του σπέρνει τον Θάνατο.

Αυτά είναι τα ματωμένα χέρια, τα χέρια αυτών που την στηρίζουν είναι γεμάτα αίμα.

Είτε δεν τους νοιάζουν τα εγκλήματά του, είτε τα αγνοούν παρότι όλοι οι υπόλοιποι ουρλιάζουν γι’ αυτά, είτε ηδονίζονται, με την εικόνα του εξευτελισμένου ομοφυλόφιλου, του σφαγμένου μετανάστη, του τρομαγμένου βλέμματος, της απόγνωσης, της απόγνωσης ενός ανθρώπου που έφυγε από έναν πόλεμο, από έναν βιασμό, από μία λιμοκτονία, από ένα δράμα, είτε δεν ακούν την φωνή του να ουρλιάζει, είτε την ακούν και δεν τους νοιάζει, είτε την ακούν και νανουρίζονται με τις κραυγές του, σε ένα αστυνομικό τμήμα, σε ένα σοκάκι, σε ένα δωμάτιο με άλλους δέκα, με παιδιά, τα παιδιά του, την γυναίκα του, να ξυλοκοπούνται, οι δράστες είναι όργανά του. Αυτοί, που τους στηρίζουν, όπου και όπως μπορούν, είναι οι θύτες.

ο Μιχαλολιάκος σηκώνει τα χέρια του. Τα κοιτάω στον φακό. Είναι καθαρά. Είναι απλώς ένα βρωμερό στιλέτο μίσους, λάμπει στο σκοτάδι, είναι ένα καθαρό, κρύο, παγωμένο μέταλλο.

Που το σηκώνουν, ψηλά, τα όσο πιο αποστειρωμένα γίνεται, ματωμένα τους χέρια.

πηγη

Χίτλερ ζεις, εσύ μας οδηγείς

Ο Χίτλερ ήταν ένας οραματιστής. Για την ακρίβεια, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους οραματιστές του 20ου αιώνα. Φαντάστηκε έναν κόσμο που θα κυριαρχείται από την Άρια φυλή, τους Γερμανούς Ναζί δηλαδή. Όσοι δεν υποτάσσονταν θα εξοντώνονταν. Φαντάστηκε έναν κόσμο σκλάβων. Έναν κόσμο ωμής βίας, πόνου και φρίκης. Η δύναμη του αρσενικού, με φωτιά και ατσάλι θα συντρίβει συνεχώς κάθε τι που θα κρίνει αδύναμο. Φυσικά σε έναν τέτοιο κόσμο η λέξη Ελευθερία θα ήταν ανύπαρκτη.

Αλλά και για τους κατακτητές Άριους η ζωή δεν θα ήταν και πολύ καλύτερη. Η σκέψη τους θα έπρεπε να είναι υποταγμένη στο όραμα του αρχηγού και των αρχηγών. Οι πράξεις τους θα καθορίζονταν με αυστηρή στρατιωτική πειθαρχεία. Άσε που δεν έχει ακόμα υπολογιστεί για πόσο καιρό αντέχει ο άνθρωπος να είναι συνεχώς βίαιος και βουτηγμένος στο αίμα, προτού τρελαθεί ολοσχερώς.


Βρέθηκαν καμπόσοι που πίστεψαν στο όραμα του Χίτλερ κι έτσι έφτιαξαν τη ναζιστική τους οργάνωση. Στην αρχή ήταν λίγοι, αλλά πολύ φανατισμένοι. Στην αρχή κατέβαζαν τζαμαρίες από μαγαζιά Εβραίων. Μετά άρχισαν να πηγαίνουν και στα σπίτια τους (όχι για να πιούνε μπίρες). Μετά άρχισαν να δέρνουν και Αρίους, καθαρόαιμους Γερμανούς δηλαδή, που διαφωνούσαν μαζί τους.
Η Γερμανία τότε, γονατισμένη από τους επαχθείς όρους που της επιβλήθηκαν μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ήταν σε άθλια κατάσταση. Στη Ναζιστική ιδεολογία φάνηκε να βρίσκει ένα καταφύγιο η πληγωμένη περηφάνια των Γερμανών. Κι έτσι οι Ναζί έγιναν πιο πολλοί.
Στην αρχή σκότωναν Εβραίους, Τσιγγάνους και ότι μη Άριο κινούνταν γύρω τους. Μετά σκότωναν όποιον διαφωνούσε μαζί τους. Άριο ή μη. Στο τέλος άρχισε και η μεταξύ τους αλληλοεξόντωση. Ο Χίτλερ ήθελε να ξεκαθαρίσει το κόμμα από τους διαφωνούντες. Βία, αίμα, τρέλα.

Γιατί δεν το κάνουμε όπως η Γερμανία;

Ξεχείλιζε από ανακρίβειες και μισές αλήθειες η αναφορά στην Ελλάδα και την μεταπολεμική Γερμανία του Χανς Βέρνερ Σιν σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε αρχικά στην γαλλική Λε Μοντ και στη συνέχεια στα Νέα (14 Αυγούστου 2012) με τίτλο, «Η Γερμανία και η Κρίση, Οι αδυσώπητοι αριθμοί και οι οδυνηρές λύσεις». Ανέφερε κατά λέξη ο πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Δημόσιων Οικονομικών και καθηγητής Οικονομίας και Δημόσιων Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Μονάχου, που τον έχουμε ακούσει πολλές φορές να επιχειρηματολογεί γιατί η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει την ζώνη του ευρώ: «Η Γερμανία είναι ακόμη και σήμερα ευγνώμων για το σχέδιο Μάρσαλ. Μέσα σε μερικά χρόνια έλαβε από αυτό το σχέδιο βοήθεια που άλλοι εκτιμούν στο 2% και άλλοι στο 5% του ΑΕΠ μιας και μόνο χρονιάς. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί η διαγραφή του γερμανικού εξωτερικού χρέους, όπως προβλεπόταν στη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε την διάλυση της γερμανικής βιομηχανίας, ακόμη και από τις δυτικές χώρες, το συνολικό ποσό του χρέους που διαγράφηκε, συμπεριλαμβανομένου του σχεδίου Μάρσαλ, ανερχόταν στο 22% του γερμανικού ΑΕΠ. Η Ελλάδα έχει λάβει συνολική εξωτερική βοήθεια ύψους 460 δισ. ευρώ, ισοδύναμο του 214% του ΑΕΠ της, άρα δεκαπλάσια εκείνης που έλαβε η Γερμανία χάρη στο σχέδιο Μάρσαλ. Το ένα τέταρτο της βοήθειας αυτής, κάπου 115 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί με τουλάχιστον 10 σχέδια Μάρσαλ, το εισέφερε το Βερολίνο».

Περισσότερα ψεύδη δεν θα μπορούσαν να υπονοηθούν σε ένα τόσο μικρό κείμενο. Πρακτικά ο Σιν, γνωστός για τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του, υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει ωφεληθεί από τους πιστωτές της (με προεξάρχουσα μάλιστα την Γερμανία) πολύ περισσότερο απ’ ότι ωφελήθηκε η Γερμανία με την Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Στην πραγματικότητα το μεταπολεμικό της θαύμα η Γερμανία το οφείλει, πέρα από τους μετανάστες, στην διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της, κατόπιν πρωτοβουλίας των δυτικών χωρών. Η Γερμανία επομένως είναι η τελευταία χώρα που έπρεπε να μιλάει για την ανάγκη τήρησης των υποχρεώσεων απέναντι στους πιστωτές!

Το στίγμα του ναζιστικού χαιρετισμού

Για τη σβάστικα που προσκυνούν ισχυρίστηκαν, υποκρινόμενοι τους λίαν εγγραμμάτους και τους ελληνομαθείς, πως είναι κατιτίς σαν αντιδάνειο. Δεν την πήραν λέει από τον ναζισμό, αλλά από τον αρχαιoελληνικό μαίανδρο και από τους ακόμα πιο αρχαίους Ινδούς, που τη θεωρούσαν σύμβολο ευτυχίας. Οσο πιθανό είναι να βρίσκονται στους σκοτεινούς κόλπους της Χρυσής Αυγής οι τελευταίοι των εν Ελλάδι σανσκριτιστών, άλλο τόσο πιθανό είναι να αντέγραψε η μιλιταριστική κουστωδία του κ. Μιχαλολιάκου τον μαίανδρο από αγγεία των αρχαίων Ελλήνων. Δεν είναι ο μαίανδρος ο έρωτάς τους. Ο αγκυλωτός σταυρός είναι. Και τον δανείστηκαν (τον μισό) από τα ναζιστικά λάβαρα, αφού ενστερνίζονται ό,τι συμβολίζει. Ας αφήσουν λοιπόν ήσυχους τους αρχαίους Ελληνες. Αρκετά τους μαγάρισαν.Οσο για τον ναζιστικό χαιρετισμό, δεν το μάθαμε μόλις προχθές, με την παράσταση του κ. Μιχαλολιάκου, πως ταυτίζονται μαζί του και με ό,τι φαιό κουβαλάει και πως αυτόν έχουν καμάρι τους και σήμα αναγνώρισης και ομαδοποίησής τους. Ενδέχεται κάποιοι από όσους υψώνουν την

ανοιχτή τους παλάμη αντιγράφοντας τα Ες Ες να έχουν στην οικογένειά τους νεκρό από γερμανικό όπλο ή από την πείνα της Κατοχής, γιατί δεν είναι δυνατόν να κατάγονται όλοι από ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες ή απλώς αδιαφορήσαντες και βολευθέντες. Αυτό όμως δεν μετράει πάντοτε στην ιστορία, που δεν είναι ευθύγραμμη.

Με τη δημοκοπική παράστασή του και τη δικολαβική φρασούλα του ότι χαιρετάνε πού και πού ναζιστικά αλλά «έχουν καθαρά χέρια», ο ηγεμών της «Χ.Α.» ήθελε να δείξει πως είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ (την ώρα μάλιστα που οι διμοιρίες του παίζουν πανελλαδικά τον ρόλο και του αστυφύλακα και του χωροφύλακα, προπηλακίζοντας όσους δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις τους). Ηθελε δηλαδή και τους οπαδούς του να ενθουσιάσει και να μην έχει προβλήματα με τη Δικαιoσύνη, αν ομολογούσε ευθέως τη λατρεία του για έναν χαιρετισμό που προκαλεί παγκοσμίως αηδία και τρόμο· εκτός πια και διατεινόταν ότι τον δανείστηκε από τίποτα Ρωμαίους…

Τα χέρια που υψώνονται όπως τα χέρια των χιτλερικών στρατιών που μακέλεψαν λαούς και λαούς, με τα όπλα ή στα κρεματόρια, δεν μπορεί να είναι καθαρά. Το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου, τα πρωτοπαλίκαρά του και οι βουλευτές του όχι μόνο δεν έχουν πει μισή επικριτική κουβέντα για τον φασισμό και τον ναζισμό, αλλά και τη βίαιη πρακτική τους αναπαράγουν και τις ιδέες τους για «υπανθρώπους» και «σκουπίδια» προς εκκαθάριση υιοθετούν.

Ναζιστικός χαιρετισμός με καθαρά χέρια δεν νοείται. Δεν είναι ιστορικά δυνατός. Γιατί δεν πρόκειται πια για σήμα, αλλά για στίγμα. Ενα στίγμα στην ψυχή της ανθρωπότητας δημιουργημένο από το αίμα μυριάδων και μυριάδων που χύθηκε από χέρια ρυπαρότατα: τα χέρια των μακελάρηδων του Τρίτου Ράιχ. Ενα στίγμα που θα μνημονεύει εσαεί την αγριότερη εκδοχή τυραννίας, την πιο απάνθρωπη μορφή ανελευθερίας.

Υπάρχει διέξοδος. Εδώ και τώρα εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέλευση!

Δημ. Καζακης

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσωπικά αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος. Γιατί; Διότι τη θετική δήλωση που ανέμενε για την Ελλάδα έλαβε τελικά ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς από τη Σύνοδο Κορυφής. Με κοινή τους δήλωση οι 17 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την πρόοδο που έχει σημειωθεί στη χώρα και για τις «αξιοσημείωτες προσπάθειες» του ελληνικού λαού. Δάκρυσα από συγκίνηση!


Να τι δήλωσαν οι «17»: «Καλωσορίζουμε την πρόοδο που σημείωσαν η Ελλάδα και η τρόικα με στόχο την επίτευξη συμφωνίας για τις πολιτικές που διέπουν το πρόγραμμα προσαρμογής και προσβλέπουν στην οριστικοποίηση της αξιολόγησης. Το Eurogroup θα εξετάσει το αποτέλεσμα αυτής της αξιολόγησης υπό το φως της έκθεσης της τρόικας και θα λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις. Καλωσορίζουμε την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης, να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και χαιρετίζουμε τις αξιοσημείωτες προσπάθειες του ελληνικού λαού. Ικανοποιητική πρόοδος έχει σημειωθεί, προκειμένου να επανέλθει σε τροχιά το πρόγραμμα προσαρμογής. Αναμένουμε από την Ελλάδα να συνεχίσει τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και ενθαρρύνουμε τις προσπάθειές της να διασφαλίσει την ταχεία εφαρμογή του προγράμματος. Αυτό είναι αναγκαίο προκειμένου να δημιουργηθεί ένας πιο ανταγωνιστικός ιδιωτικός τομέας, να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις και να δημιουργηθεί ένας αποτελεσματικός δημόσιος τομέας. Αυτές οι προϋποθέσεις θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να επιτύχει ανάπτυξη και να διασφαλίσει το μέλλον της στην Ευρωζώνη».

Ας αφήσουμε στην άκρη τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και ας αρκεστούμε στην κοινή λογική μας. Συνήθως αυτή από μόνη της είναι αρκετή για να μας διαφωτίσει. Τι λέει η κοινή δήλωση;

Πρώτο: Συγχαίρει την αποκαλούμενη ως «ελληνική κυβέρνηση» για την αποφασιστικότητά της να τηρήσει τις «δεσμεύσεις» της και να «συνεργαστεί» με την τρόικα.

Δεύτερο: Χαιρετίζει τις «αξιοσημείωτες προσπάθειες» του ελληνικού λαού και εκτιμά ότι «ικανοποιητική πρόοδος» έχει σημειωθεί για να συνεχιστεί το πρόγραμμα προσαρμογής απαρέγκλιτα.

Τρίτο: Όλα εξαρτώνται από τις «δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που θα ενθαρρύνουν, λέει, στο να γίνουν προκειμένου να γίνει «ανταγωνιστικός» ο ιδιωτικός τομέας.

Τι δεν λέει η κοινή δήλωση; Δεν λέει κουβέντα για την όλο και βαθύτερη ύφεση στην οποία έχει βουλιάξει η ελληνική οικονομία. Δεν λέει κουβέντα για τις τρομακτικές ευθύνες των πολιτικών που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από την τρόικα και την οδήγησαν πρώτα στην ύφεση και κατόπιν στην κατάρρευση. Δεν λέει κουβέντα για την μαζική εξόντωση των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων και κυρίως της νεολαίας. Δεν λέει κουβέντα για το χρέος που αυξάνει και αυξάνει χάρις στα νέα βάρη που φορτώνεται ο έλληνας φορολογούμενος προκειμένου να διασωθούν τραπεζίτες και τρωγλοδύτες επενδυτές.

Αυτό που θεωρεί η κυβέρνηση ως θετική εξέλιξη είναι η δήλωση των «17» που αναγνωρίζουν ότι οι ντόπιοι δωσίλογοι ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές τους. Έστω κι αν οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη καταστροφή της χώρας και του λαού της.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ Η ΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ?

Ήρθε λοιπόν, μοιραία, η εποχή που πρέπει εκατομμύρια κόσμου να αναθεωρήσουν όλα όσα ήξεραν. Αφού όλα όσα ήξεραν, ξεκίναγαν από μια στάνταρ βάση. Δουλειά. Και όχι απλά δουλειά. Αλλά κάτι που να εξασφαλίζει τα προς το ζην. Από αυτό το σημείο ξεκίναγαν όλα τα σχέδια που μπορούσε να κάνει κάποιος για τη ζωή του, όλα τα σχέδια που θα μπορούσε να κάνει για τα παιδιά του και για τα γεράματά του. Από εκεί ξεκινούσε επίσης η θεμέλια λίθος ενός πολιτεύματος. Ο νομιμόφρων πολίτης.

Αυτά τα εκατομμύρια νομίμοφρονων πολιτών δεν είχαν καν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τι ακριβώς θα κάνουν αν τους αφαιρεθεί από πάνω τους η δυνατότητα να έχουν ένα εισόδημα, οποιαδήποτε κι αν είναι η ιδιότητά τους. Δηλαδή απόφοιτοι δημοτικού, λυκείου, πανεπιστήμιου, ελεύθεροι επαγγελματίες, τεχνίτες, εργάτες και οτιδήποτε άλλο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καμιά απολύτως γνώση του τι σημαίνει να μείνεις εκτός συστήματος.
Και με δεδομένο πως στα πλάνα τους δεν υπήρχε το ενδεχόμενο να γίνουν πουτάνες, νταβατζήδες, μπράβοι, κλέφτες, δολοφόνοι ή απλά άστεγοι που θα τη βγάζουν στα παγκάκια και στους υπονόμους, το μεγάλο ερώτημα πέφτει βαριά κι ασήκωτα στο τραπέζι. Τι στο διάολο θα κάνουμε. Χωρίς εισόδημα δεν ζεις. Με εισόδημα πέντε – έξι κατοστάρικα και σε πολλές περιπτώσεις κάτω από αυτό δεν ζεις. Δεν μπορείς όχι απλά να πληρώσεις όσα σου ζητάνε από το κράτος, δεν μπορείς να πληρώσεις για σπίτι, για φαΐ, δεν μπορείς να μεγαλώσεις παιδιά ούτε να γεννήσεις νέα, δεν μπορείς να τη βγάλεις καθαρή σε κανένα τομέα.

Κι όταν λέμε δεν μπορείς, είναι ξεκάθαρο. Η επιβίωση καθορίζεται από τις αντοχές του κάθε ατόμου και τις δυνατότητες του να φάει, να κοιμηθεί κάπου, να ζεσταθεί, να γιατρέψει την αρρώστια του. Δεν εξαρτάται από ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΝΑΚΑΜΨΗ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι γκουρού σ΄αυτό το τόπο που να μπουν κάτω από το χώμα για ένα δυο χρόνια κρατώντας την αναπνοή τους μέχρι η ντόπια και ξένη Τρόικα να δώσουν το σήμα. Εμπρός μαρς τώρα τρως!!

Το πότε θα υπάρξει πλεόνασμα, ανάπτυξη, εξόφληση του χρέους, επενδύσεις από όποιον του κ@υλώσει, δεν είναι σε συνάρτηση με το πως θα ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΤΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ, ΤΩΡΑ. Οι θυσίες του ελληνικού λαού , φράση καραμέλα στα χείλη των θρασύτατων, δεν είναι τρόπος του λέγειν, είναι η στυγνή πραγματικότητα που σιγά σιγά γίνεται κυριολεξία. Δεν θα είναι θυσία τρόπος του λέγειν, αλλά η στυγνή πραγματικότητα. Όσοι αφαίρεσαν και όσοι θα αφαιρέσουν τη ζωή τους απελπισμένοι είναι ΘΥΣΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ. Όσοι ασθενείς πεθάνουν γιατί δεν θα μπορούν να πάρουν φάρμακα ή να κάνουν ένα χειρουγείο, μια θεραπεία επίπονη, μια παρακολούθηση προσεκτική ενός σοβαρού προβλήματος υγείας θα είναι ΘΥΣΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ. Όσοι άνθρωποι πεθάνουν από πείνα, κρύο, κακουχίες, θα είναι ΘΥΣΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα το μάθουν τα γελοία ΜΜΕ. Δεν είναι απαραίτητο πως εμείς οι υπόλοιποι θα το ξέρουμε. Θα συμβαίνει γύρω μας. Θα το ξέρουν οι νεκροθάφτες ή τα σκυλιά στο δρόμο.