Εικονικό χρήμα

Άγιες μέρες και τα media μας λένε πως κρατάμε την ανάσα μας απ την αγωνία. Θα ρθει δε θα ρθει η δόση, θα μας σώσουν ή θα μας αφήσουν στη μοίρα μας, μας συμπάθησε ο Σόυμπλε, ή εξακολουθεί να μας βλέπει με μισό μάτι. Μήπως, όμως τελικά, δεν σκεφτόμαστε πια όπως μας λένε τα media ότι σκεφτόμαστε; Μήπως κάποιοι (πάρα πολλοί) από εμάς, έχουν σοβαρότερα προβλήματα από το αν θα γίνει η λογιστική εκταμίευση του πακτωλού των δισεκατομμυρίων τα οποία απλώς θα ανάψουν σε κάποιες οθόνες και αυτόματα θα σβήσουν δίχως ν αγγίξουν κανέναν στον πραγματικό κόσμο…

Στον πραγματικό κόσμο, δεν μετρούν οι εικονικές εκταμιεύσεις. Σ αυτόν τον κόσμο της πραγματικότητας, αν δεν έχεις στο χέρι το χρήμα, μένεις χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς περίθαλψη, χωρίς σπίτι.

Τα παραπάνω δεν είναι δημοσιογραφικές υπερβολές, τουλάχιστον για καμιά 20αριά χιλιάδες άστεγους που προσπαθούν να επιβιώσουν σ όλη της χώρα. Σύμφωνα με έρευνα της ΜΚΟ «Κλίμακας» το 64,8% είναι άστεγοι λιγότερο από δύο χρόνια, ενώ οι περισσότεροι από τους μισούς κινούνται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Το 63,8% των αστέγων που συμμετείχαν στην έρευνα κοιμάται μόνο σε υπαίθριο χώρο τον τελευταίο ένα χρόνο. Το 10,5% βρίσκει καταφύγιο στο αυτοκίνητο, ενώ το 14,3% έχει πάει τουλάχιστον μία φορά στο νοσοκομείο για να περάσει τη νύχτα του. Ως σημαντικότερες ανάγκες το «δείγμα» της έρευνας κατατάσσει τα μέχρι πριν τα μνημόνια αυτονόητα: τη στέγαση (85,6%), την ιατρική περίθαλψη (83,1%), την εργασία (76,5%) και τη φροντίδα υγιεινής (75%). Οι μισοί από αυτούς ζουν με 0-20 ευρώ το μήνα, ενώ το 63,5% των οικογενειών είναι ενήμερες για την κατάσταση του άστεγου ατόμου και κατά 67,5% είναι εχθρικές ή αδιάφορες. Το 45,2% δηλώνει ότι δεν έχει κανένα φίλο και το 18,1% έχει αποπειραθεί τουλάχιστον μία φορά να αυτοκτονήσει.

Αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι το «δείγμα» της έρευνας αφορά σε ανθρώπους, αν μπορέσει να νιώσει την πίκρα, την απογοήτευση, το θυμό και την απόγνωση όλου αυτού του κόσμου, τότε ίσως να αντιληφθεί τί ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά τα ωραία λόγια που ακούμε τα τρία τελευταία χρόνια: Τί σημαίνει εκσυγχρονισμός, δημοσιονομική προσαρμογή, διαρθρωτικές αλλαγές, εξορθολογισμός των δαπανών, έλεγχος της φαρμακευτικής δαπάνης, βιώσιμο χρέος, πλεονασματικός προϋπολογισμός, και τόσα άλλα…

Είναι ίσως ανθρώπινο χαρακτηριστικό να αποστρέφει κανείς τα μάτια από τη δυστυχία. Είναι ίσως νεοελληνική μετάλλαξη η αδιαφορία για κάθε τι που δε μας αφορά άμεσα, ή νομίζουμε πως δε μας αφορά…Όμως, για κοιτάξτε πιο προσεκτικά τριγύρω, ζητήστε το βλέμμα γνωστών, φίλων, συγγενών, δες τε τα μάτια των αγνώστων και υποστηρίξτε ότι όλη αυτή η καταστροφή δε μας αφορά όλους μαζί και τον καθένα μας ξεχωριστά…

Συνειδητοποιώντας την καταστροφή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι στο παραμύθι με τη δόση υπάρχει και ο δράκος. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο δράκος κυκλοφορεί και έξω από το παραμύθι, στην πραγματική τραγική οικονομική πραγματικότητα.

Οι μόνοι που δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί τί συμβαίνει είναι οι απερίγραπτοι τύποι της συγκυβέρνησης οι οποίοι μετρούν τα εικονικά δισεκατομμύρια και ψάχνουν τρόπους για να μαγειρέψουν τον εκλογικό νόμο, γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν, από το να μας …σώζουν.

πηγη

Βουβάλια και βατράχια

Τα όσα συμβαίνουν στο κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων δείχνουν να το υπερβαίνουν. Η εσωκομματική διαίρεση που συνοδεύτηκε με αποχωρήσεις και παραιτήσεις στελεχών μπορεί να κωδικοποιηθεί σε τρία πολιτικά ζητήματα: Στην ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος, στη θέση που παίρνει έναντι του ευρώ και της ΕΕ και στις σχέσεις του με το ΣΥΡΙΖΑ.

Κεντρικό στοιχείο των θέσεων του Πάνου Καμένου είναι η αντίθεση σε μια ομοσπονδιακή ΕΕ και μάλιστα υπό γερμανική επικυριαρχία, ενώ για όσους παρακολουθούν την ειδησεογραφία δεν περνάει απαρατήρητο ότι πρόσφατα προχώρησε και σε επαφές για την προσχώρηση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στο κόμμα των Ευρωσκεπτικιστών στο ευρωκοινοβούλιο.

Πάνω ακριβώς στο θέμα της στάσης του έναντι της ΕΕ συμπυκνώθηκαν οι διαφωνίες και επήλθαν οι αποχωρήσεις στελεχών απ’ το κόμμα. Και συναφές μ’ αυτό είναι και το θέμα των σχέσεων με το ΣΥΡΙΖΑ που επίσης τάσσεται κατά της ηγεμονίας της Γερμανίας στην ΕΕ.

Είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητο ότι η εσωκομματική κρίση στους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεσπά την ώρα που σκληραίνει μια γεωπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, η οποία εκφράζεται μέσω της κόντρας ΔΝΤ και Βερολίνου με αφορμή τη διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους με εμφανή την προσπάθεια της Ουάσινγκτον να μεταφέρει το κόστος στις πλάτες της Γερμανίας. Η ταμπακέρα του προβλήματος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντίθεση των Αμερικανών στην πολιτική του Βερολίνου που διαταράσσει τις παγκόσμιες ισορροπίες θέτοντας υπό την αποκλειστική του επιρροή όλη την Ευρώπη. Ταυτόχρονα το γεγονός αυτό συμπίπτει και με κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Η ελίτ της χώρας έχει επί της ουσίας χάσει το κράτος της και τώρα χάνει και τις τράπεζές της μέσω της ανακεφαλαιοποίησης από ξένα πιο ισχυρά κεφάλαια. Η παράδοση στους δανειστές είναι πλήρης και η υποτέλεια στο γερμανικό ιμπεριαλισμό απόλυτη.

Η «πλατφόρμα» Καμένου δεν εκφράζει παρά την αγωνία αυτή και θέλει να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας για να «διασώσει» το αστικό σύστημα. Από εδώ προκύπτει και ο κοινός βηματισμός και τα από κοινού χτυπήματα με το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση όπως εκφράστηκαν και μέσα στη βουλή τις μέρες που ψηφίζονταν το πακέτο μέτρων και ο προϋπολογισμός. Γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ στρατηγικά δεν μπορεί να υπερβεί το αστικό σύστημα και αυτό προκύπτει απ’ τη στάση του έναντι του ευρώ το οποίο δεν αμφισβητεί. Έτσι και οι δύο αυτές δυνάμεις στρέφονται στην αγκαλιά του Ομπάμα αναζητώντας συμμάχους κατά της Μέρκελ.

Ρε Συριζαίοι,τιν'τούτα μπρέ;

πηγη

Ανεξάρτητοι Μογγόλοι

Η Μογγολία περνάει δύσκολες μέρες. Η χώρα έχει χρεοκοπήσει, τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, η Μογγολία προσφεύγει στο ΔΝΤ, οι Μογγόλοι είναι οργισμένοι και η πολιτική και οικονομική ελίτ της Μογγολίας έχει τρομάξει. Ο κίνδυνος να χαθεί η εξουσία για τα δυο μογγολικά κόμματα που κυβερνούν εναλλάξ τη Μογγολία για περισσότερο από 35 χρόνια και να οδηγηθούν στο δικαστήριο οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία είναι ορατός.

Μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας, της τιμωρίας και της ανόδου στην εξουσία ενός μικρού κόμματος της μογγολικής Αριστεράς –που ξαφνικά μοιάζει ικανό να κερδίσει τις ψήφους ακόμα και παραδοσιακών δεξιών Μογγόλων ψηφοφόρων -, η οικονομική ελίτ της Μογγολίας καταφεύγει σε μια σειρά από πανούργες ενέργειες.

Πριμοδοτεί επικοινωνιακά ένα γραφικό νεοναζιστικό κόμμα της Μογγολίας.

Παρουσιάζει σαν σοβαρό ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την διάσπαση του αριστερού κόμματος και αποτελείται από ξεπουλημένους Μογγόλους.

Προωθεί ένα νέο μογγολικό κεντροδεξιοαριστερό κόμμα με στελέχη που προέρχονται, κυρίως, από το διεφθαρμένο δεξιό κόμμα που καταρρέει, και –για να προλάβει τυχόν επαναστατικές ανησυχίες του ιδρυτή του- του πετάει από δίπλα διάφορους ξεπουλημένους δεξιούς Μογγόλους πολιτευτές, ώστε να τον υπονομεύσει στην περίπτωση που θα θελήσει να στραφεί εναντίον της.

Προσπαθεί να προσεταιριστεί κάποια από τα στελέχη του αριστερού κόμματος που είναι ένα βήμα από την εξουσία, ώστε ή να το διασπάσει ή να το ελέγξει απόλυτα.

Σκοπός όλων αυτών των κινήσεων της μογγολικής ελίτ είναι να μην υπάρξει ένα ενιαίο μεγάλο λαϊκό κίνημα που θα ανατρέψει το Μνημόνιο και θα στείλει στη Δικαιοσύνη τους Μογγόλους πολιτικούς και επιχειρηματίες που ξέσκισαν τη Μογγολία και συνεχίζουν να την ξεσκίζουν.

Για την ώρα, η μογγολική ελίτ έχει πετύχει τον σκοπό της.

Είμαστε πολλοί. Είμαστε ανεξάρτητοι. Είμαστε Μογγόλοι.

πηγη

Εμπόλεμη ζώνη ο Αμαζόνιος

Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη η στρατηγική είναι η ίδια. Πολύτιμοι φυσικοί πόροι καταστρέφονται στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης ανάπτυξης και, όταν οι κάτοικοι διαφωνούν, οι δυνάμεις καταστολής αναλαμβάνουν να τους συνετίσουν. Έτσι και στην περιοχή Ξιγκού, στα βάθη του Αμαζονίου στη Βραζιλία, όπου οι ιθαγενείς, άντρες, γυναίκες και παιδιά, βρέθηκαν για μια ακόμα φορά αντιμέτωποι με την απροκάλυπτη βία των δυνάμεων καταστολής στην προσπάθειά τους να διασώσουν τον τόπο τους.

Μετά την εφόρμηση των αστυνομικών δυνάμεων, τη σκυτάλη πήραν οι «οικονομικοί δολοφόνοι», όπως καταγγέλλουν περιβαλλοντικές οργανώσεις και διεθνή ινστιτούτα, χρηματοδοτώντας επί της ουσίας τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Πριν από λίγες ημέρες, στις 26 Νοεμβρίου, η Αναπτυξιακή Τράπεζα της Βραζιλίας ενέκρινε πρωτοφανές δάνειο ύψους 10,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή του αμφιλεγόμενου σχεδίου του γιγαντιαίου φράγματος Μπέλο Μόντε, ποσό που αποτελεί το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δώσει ποτέ η τράπεζα στα 60 χρόνια λειτουργίας της.

Ολική καταστροφή

Στα βάθη του Αμαζονίου η κυβέρνηση της Βραζιλίας έχει αποφασίσει να κατασκευάσει με κάθε κόστος το τρίτο μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα στον κόσμο. Πρόκειται για το φράγμα Μπέλο Μόντε, το οποίο θα παράγει 11.000 μεγαβάτ ενέργειας με στόχο να τροφοδοτήσει με ηλεκτρισμό 23 εκατομμύρια σπίτια. Για την κατασκευή του φράγματος έχει ξεκινήσει το ξερίζωμα παρθένου δάσους αφού απαιτείται η καταστροφή δασικής γης μεγαλύτερης και από την έκταση του Μονακό! Για τη λειτουργία του θα εκτραπεί το 80% των υδάτων του ποταμού Ξιγκού, προκαλώντας ξηρασία σε μεγάλες εκτάσεις του δάσους που τροφοδοτούνται από τα νερά του ποταμού.

Οι παρεμβάσεις στο παρθένο δάσος του Αμαζονίου θα είναι γιγαντιαίας κλίμακας, αφού για την κατασκευή του φράγματος και των δύο καναλιών πλάτους 500 μέτρων και μήκους 75 χιλιομέτρων (!) θα χαθεί πολύ μεγάλη έκταση γης, μεγαλύτερη και από αυτήν που χάθηκε για την κατασκευή της διώρυγας του Παναμά. Οι ταμιευτήρες υπολογίζεται ότι θα πλημμυρίσουν έκταση 668 τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων τα 400 παρθένο δάσος.

Οι τρομακτικές παρεμβάσεις στο φυσικό τοπίο θα ολοκληρωθούν με την απομάκρυνση 20.000 ιθαγενών που ζουν στις περιοχές Altamira and Vitoria. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών για τον Αμαζόνιο (National Amazon Research Institute - INPA), από τις τεράστιες εκτάσεις δάσους που θα πλημμυρίσουν θα εκλυθούν στην ατμόσφαιρα πολύ μεγάλες ποσότητες μεθανίου, αερίου που είναι 25 φορές πιο ισχυρό και καταστροφικό από το διοξείδιο του άνθρακα.

Το παραµύθι της ανάπτυξης

Και στη Βραζιλία, όπως και σε σχέδια που αναπτύσσονται στην Ελλάδα, τα οφέλη στην απασχόληση είναι µηδαµινά µπροστά στην καταστροφή των πολύτιµων φυσικών πόρων και στη διάλυση της υπάρχουσας οικονοµίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κατασκευή του τρίτου µεγαλύτερου υδροηλεκτρικού φράγµατος στον κόσµο έχει κόστος κατασκευής 17 δισεκατοµµύρια δολάρια και θα προσφέρει µόλις 2.000 µόνιµες θέσεις εργασίας όταν θα λειτουργήσει και 40.000 θέσεις κατά τη διαδικασία κατασκευής του. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις και οι επιστηµονικοί φορείς που έχουν ταχθεί κατά της κατασκευής του υπερφράγµατος, επισηµαίνουν µια ακόµα τροµακτική αντίφαση στον σχεδιασµό του, χαρακτηρίζοντάς το ως το πιο ανεπαρκές ενεργειακά έργο που έχει γίνει ποτέ στη Βραζιλία. Και αυτό γιατί το υδροηλεκτρικό φράγµα θα µπορεί να παράγει µόνο το 39% της ισχύος των 11.000 µεγαβάτ κάθε χρόνο εξαιτίας των περιόδων ξηρασίας. Για να επιτύχει, επισηµαίνουν, το 100% της απόδοσης η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να δώσει το πράσινο φως και για νέες καταστροφικές παρεµβάσεις µε την κατασκευή και συµπληρωµατικών µεγάλων φραγµάτων στον Ξιγκού και τους παραποτάµους του.

Παγκόσµια κινητοποίηση

Περιβαλλοντικές οργανώσεις όπως το Amazon Watch και το International Rivers αλλά και πολίτες από όλο τον κόσµο στέκονται στο πλευρό των ιθαγενών που µε συνεχείς εκδηλώσεις διαµαρτυρίας προσπαθούν να αποτρέψουν την κατασκευή του φράγµατος. Όπως επισηµαίνουν, η εµµονή της κυβέρνησης της Βραζιλίας θα οδηγήσει σε µια χωρίς επιστροφή αλλαγή του παρθένου δάσους, αφού µετά το υδροηλεκτρικό φράγµα άλλες καταστροφικές και ασύµβατες µε την περιοχή δραστηριότητες θα ακολουθήσουν, όπως ορυχεία, µεγάλης έκτασης υλοτοµικές δραστηριότητες για την καλλιέργεια σόγιας κ.λπ. Επισηµαίνεται ότι οι προσπάθειες για την κατασκευή του φράγµατος στον Αµαζόνιο ξεκίνησαν πριν από 30 χρόνια, µε τους ιθαγενείς και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις να βγαίνουν κάθε φορά νικητές. Ηκατάσταση όµως, όπως επισηµαίνουν διεθνή ινστιντούτα που ασχολούνται µε το θέµα, είναι σήµερα περισσότερο επικίνδυνη από ποτέ, αφού η κυβέρνηση της Βραζιλίας δηλώνει αποφασισµένη να µην κάνει πίσω και, ακόµη και µε τη χρήση όπλων, να ξεκαθαρίσει το παρθένο δάσος και τους ενοχλητικούς κατοίκους του.

Την έκκληση ιθαγενών Kayapό έχουν υπογράψει περισσότεροι από 600.000 πολίτες ενώ στο πλευρό τους έχουν συνταχθεί και παγκόσµιας εµβέλειας καλλιτέχνες, όπως ο Sting, ο Τζέιµς Κάµερον και η Σιγκούρνι Γουίβερ, σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια αντίστοιχα του «Avatar».

πηγη

Ήχησαν τα τύμπανα, πλησιάζουμε στο ελληνικό ground zero

Είναι πολύ πικρή η αίσθηση της δικαίωσης όταν επαληθεύονται οι προειδοποιήσεις για τον αργό θάνατο που οδηγείται η πατρίδα σου. Αυτό αισθάνονται τώρα όσοι από την πρώτη στιγμή, το 2009-2010, φώναζαν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, ο οποίος άρχισε με οικονομική επίθεση, αλλά ο τελικός στόχος ήταν η οικονομική και γεωπολιτική κατάρρευση της χώρας, η νέα υποδούλωσή μας.
Βαριά η σιδηρά φτέρνα της φιλομνημονιακής προπαγάνδας ορθώθηκε τότε, με συντονισμένες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου από όλα τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, να λειώσει όσους καλούσαν σε αντίσταση, να υπνωτίσει τον ελληνικό λαό και να τον αφοπλίσει απέναντι στα αρπακτικά θηρία που μπήκαν μέσα στον τόπο του.
Σημερα που ο χρόνος τελειώνει, η κλεψύδρα αδειάζει, τώρα που βγαίνουν τα μαχαίρια απ’ τα θηκάρια και η αλληλοεξόντωση των αρπακτικών γίνεται πρωτοσέλιδο, είναι αστείο και τραγικό συγχρόνως να βλέπεις αυτούς που πρωτοστατούσαν στην υποταγή να καταγγέλλουν όσους συνεργάτες τους επιμένουν «να δίνουν γη και ύδωρ στους αφερέγγυους εταίρους και δανειστές μας».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά, οι «πρόθυμοι» αλλάζουν στρατόπεδα και εγκαταλείπουν το σκάφος σαν τα ποντίκια, οι δωσίλογοι ντύνονται «πατριώτες» για να σωθούν κι ανακαλύπτουν την μη βιωσιμότητα των ίδιων των «λύσεων» που προωθούσαν για τρία χρόνια με το αζημίωτο.
Τα σημάδια γίνονται ξεκάθαρα μέρα με την ημέρα, τα προμηνύματα γίνονται σαφή στο εσωτερικό, τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ήδη στο εξωτερικό, η χώρα θα πρέπει να προετοιμάζεται σταθερά για την αναπόφευκτη λύση της σύγκρουσης, ο ελληνικός λαός για να ανέβει τον ανήφορο προς τις πηγές της αυτοσυνειδησίας και τις κορυφές της αυτοθυσίας.

«Υπάρχουν κάποιες ύψιστες ανθρώπινες στιγμές κατά τις οποίες ο χρόνος είναι αιωνιότητα και η αιωνιότητα είναι χρόνος», λέει ο Σικελιανός. Από τα πανάρχαια χρόνια ώςσημερα, χάρη σε αυτές επέζησαν οι Έλληνες.
Ο Ελύτης, στο Άξιον Εστί, μιλάει για την πορεία προς το Γραμμένο ή Μοίρα –«ίσια πάνου σ’ αυτό που λέγαμε Κατάρα».
Σημερα, βρισκόμαστε σε μια ανάλογη Πορεία προς το Μέτωπο, με τα γιοφύρια πίσω μας κομμένα και στον ορίζοντα να χαράζουν οι πρώτες κόκκινες γραμμές των τροχιοδεικτικών.
Στην καθ’ ημάς Ανατολή μοιράζονται ξανά οι ρόλοι, με τα μεγάλα συμφέροντα να καθορίζουν ξανά τους «προαιώνιους εχθρούς» και «προαιώνιους φίλους».
Η άτιμη Γερμανία χάνει πάλι το παιγνιδι σέρνοντας όλη την ευρωζώνη στα απόλυτα δεσμά ή το χάος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζουν το έδαφος αδίστακτα και απροκάλυπτα για το σκηνικό της νέας γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης, βάζοντας μπουρλότο σε κάθε περιφερειακή μπαρουταποθήκη.
Στην γειτονιά μας και στην μεσανατολική περιοχή ένα εκρηκτικό μωσαϊκό από μιλίτσιες, τρομοκρατικές ομάδες, ισλαμικές οργανώσεις και ιδιωτικούς στρατούς έχει τινάξει τα πάντα στον αέρα.
«Το επόμενο μέρος του σεναρίου έχει ήδη ξεκινήσει. Οι εμπρηστές έχουν βάλει μια παγκόσμια πυρκαγιά, έχουν κηρύξει έναν παγκόσμιο πόλεμο, ενώνοντας τις περιφερειακές συγκρούσεις σε ένα ενιαίο σύστημα αστάθειας», δήλωσε ο Ρώσσος πολιτικός Γιεβγκένι Φιόντορωφ στην Pravda.
Οι πρωτοφανείς καιροί που ζούμε δεν μας επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό, ηγεμονισμό ή στενόκαρδες προσωπικές και κομματικές βλέψεις. Η ιστορία ενός λαού και η μεγαλοσύνη του κρίνεται από την συλλογική του στάση όταν η ύπαρξή του κινδυνεύει, όταν η χώρα του δουλώνεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο.
Οι ηρωϊκές πράξεις που μπορεί να χρειαστούν για να σταματήσουμε αυτή την πρωτοφανή «μηχανή», που επιχειρεί να μας συνθλίψει και να μετατρέψει τον τόπο σε δουλοκρατία της Μεσογείου, ενυπάρχουν εν δυνάμει μέσα μας, αρκεί να το πάρουμε απόφαση.
Τώρα, μόνο με όρους πατριωτισμού και λαϊκού συμφέροντος μπορούμε να προχωρήσουμε και να νικήσουμε, ξέροντας ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο εκτός, είναι και εντός των πυλών, λεηλατεί τις ζωές μας σε όλα τα επίπεδα και απεργάζεται το ιστορικό μας τέλος και την λιβανοποίηση της χώρας.
Είναι, όμως, ένας αντίπαλος ήδη σακατεμένος αφού προτίμησε να «αυτοκτονήσει» όλο το πολιτικό του προσωπικό προκειμένου να παραδώσει την χώρα. Έχουμε απέναντί μας μια συγκυβέρνηση κατακερματισμένη, όχι αυτοδύναμη, πολιτικάντηδες της συμφοράς που είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον, τρέμοντας την στιγμή που θα ξεσπάσει η οργή του λαού, θρασύδειλους δωσίλογους που μένουν ενωμένοι όσο βλέπουν απέναντί τους τον λαό σε αναμονή και σε σύγχυση.
Όμως, οι δυνάμεις που θα κινητοποιηθούν και θα δράσουν ως μπροστάρηδες του λαού πρέπει να προσέξουν τη «διχόνοια που μας κατατρέχει», όπως λέει ο Σολωμός.
Το σημερινό διακύβευμα δεν μπορεί να είναι η διχαστική αντιπαράθεση δεξιών και αριστερών, αλλά η υποχρέωση όλων να αντισταθούμε στην καταστροφή που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια καταπάνω μας, παλεύοντας ενωμένοι μέσα από νέες συμμαχίες, ανατρέποντας την μονομερή εξάρτηση και την ευρω-υποτέλεια.
Γιατί μόνο με την ανατροπή αυτής της λογικής θα ξαναβρούμε την θαμμένη βαθειά μέσα μας αυτοπεποίθηση και ανυπόταχτη ταυτότητα για να αντιμετωπίσουμε τις κάθε είδους απειλές. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε σε κανονική τροχιά την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση και κινδυνεύει να γίνει συντρίμμια μέσα στον εσωτερικευμένο πόνο της. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξαναβρούμε «τα φτερά τα πρωτινά μας, τα μεγάλα», όπως έλεγε ο ποιητής.

[Δημοσιεύεται στο NEXUS T.69 που κυκλοφορεί]
πηγη

Και τώρα τι κάνουμε; Εμπρός για δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας

Τα μάθατε; Η Βουλή καταργήθηκε στην πράξη και οι τροϊκανοί θα διοικούν πραξικοπηματικά την Ελλάδα με επιτρόπους! Ναι, είναι αλήθεια. Μας το διαβεβαιώνει η ηγεσία της ΓΣΕΕ η οποία τάσσεται με ανακοίνωσή της (20/11) κατά των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και των εγκυκλίων για τα εργασιακά. Με τον τρόπο αυτό ακυρώνεται η λειτουργία της Βουλής και νομοθετούνται εκ νέου ακόμα πιο δυσμενείς προβλέψεις από αυτές του μεσοπρόθεσμου, βεβαιώνει ο κ. Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ.

Ενώ ο κ. Τσίπρας μας διαβεβαίωσε (19/11): «Πλέον οι τροϊκανοί επίτροποι με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, σαν αυτές που αποφασίστηκαν χθες, θα κυβερνούν ερήμην των συσχετισμών και των διαδικασιών στο ελληνικό κοινοβουλίου». Μέχρι τo alter ego του κ. Τσίπρα, ο κ. Π. Λαφαζάνης δήλωσε: «Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σημαίνουν πραξικόπημα.» Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Εκείνος που δήλωνε ότι η μάχη να μην περάσει το πολυνομοσχέδιο είναι η «μητέρα όλων των μαχών»!

Τι μου λες βρε παιδί μου! Γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα; Ε, για να τα ανακάλυψε ο Παναγόπουλος, ο Τσίπρας, ακόμη κι ο κ. Λαφαζάνης, μάλλον έτσι θα είναι. Εμείς απλά τους ευχόμαστε, καλή προσγείωση! Καλή προσγείωση στον πλανήτη Γη και κυρίως καλώς ήλθατε στην χώρα που λέγεται Ελλάδα! Προφανώς πρόκειται για άρτι αφιχθέντες διότι δεν εξηγείται διαφορετικά η τόσο ευκρινής «διορατικότητά» τους. Πάλι καλά γιατί μόλις που πρόλαβαν την Ελλάδα αρτιμελή, πριν τα όρνια της ευρωζώνης και των δανειστών την ξεσκίσουν και την ακρωτηριάσουν οριστικά. Κάτι που αναμένεται να συμβεί εντός του 2013. Εκτός κι αν ο ελληνικός λαός τους προλάβει.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα έλεγε ο λαός μας. Αυτό όμως που δεν μας λέει κανένας από αυτούς είναι το τι προτίθενται να κάνουν. Δεν μπορούν είναι πολύ απασχολημένοι. Οι μεν του ΣΥΡΙΖΑ είναι απασχολημένοι να ιδρύουν νέο κόμμα κατά το γνωστό άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Και πώς να μην τα αλλάζει, εδώ κοτζάμ αμερικανικός παράγοντας τον προορίζει για βλαχοδήμαρχο της αποικίας του, ελληνιστί πρωθυπουργός της Ελλάδας, με τα ίδια ρούχα θα ανταποκριθεί στο καθήκον της «κυβέρνησης της αριστεράς» με φόντο την αστερόεσσα.

Ο κ. Παναγόπουλος από την άλλη μαζί με το συνάφι του γνωρίζει πολύ καλά ότι λίγα είναι τα ψωμιά του κι έτσι φροντίζει να φτιάξει γερό κομπόδεμα το ταχύτερο δυνατό υπογράφοντας επιδοτούμενες συμβάσεις που μετατρέπουν τους εργαζόμενους σε «ωφελόμενους». Για το συνδικάτο, ρε γαμώτο!

Για το ΚΚΕ δεν λέμε τίποτε. Ο λαός, όπως όλοι οι καλοί πιστοί του εξ Υψίστου δόγματος, οφείλει να περιμένει το συνέδριό του την άνοιξη του 2013 και ύστερα βλέπουμε. Ενώ ο κ. Καμμένος διαγκωνίζεται με τον κ. Τσίπρα για την εύνοια της υπεραντλαντικής συμμάχου. Οι τεμενάδες στο δολάριο έχουν ξεπεράσει προ πολλού το όριο του γελοίου.

Ρουφιανοκρατία

Ρουφιάνοι έτος 2012.Προηγμένοι ιδεολογικά και εξελιγμένοι τεχνολογικά από την εποχή του κυρίαρχου «πατρίς -θρησκεία -οικογένεια», βγαίνουν σε διάφορες αποχρώσεις του ίδιου πάντα χρώματος αναλόγως την μονοδιάστατη μοναδικότητα του καθενός. Εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια κρατάνε την βίβλο του κεντρώου διαφωτισμού (αλλά αρνούνται να λερώσουν τα «πεντακάθαρα χεράκια τους» )και απειλούν όπως ακριβώς απειλεί τα τύμπανα των αυτιών μας μια χοντρή και καραφάλτση σοπράνο. Η περίφημη «άλλη Ελλάδα της προόδου»,η ευρωλιγούρικη Ελλάδα που αντιστέκεται στον λαϊκισμό της εξαθλιωμένης μάζας και δημιουργεί «θαυμαστά έργα»(τα οποία τα ψάχνω αλλά αδυνατώ να βρω) απλωμένα επάνω σε μια υπερπολυτελή κουρελού γνωστού γαλλικού οίκου μόδας στολισμένη με κάθε λογής θεωρήματα ,ευφυολογήματα και αερολογήματα. Μια αρμάδα από δογματισμένους ινστρούχτορες πιάνει πόστο σε κάθε τομέα της δημόσιας καθημερινότητας, από τα γραφεία της δημοσιογραφικής ερπετολογίας ως την τελευταία τρύπα του διαδικτύου , αναμασώντας οτιδήποτε προωθεί η κυρίαρχη ατζέντα και τρομοκρατώντας με σενάρια που φτάνουν μέχρι τον πυρηνικό όλεθρο.


Μέσα από την οπτική ενός αδιευκρίνιστου προοδευτισμού και στο όνομα ενός απροσδιορίστου αντικομματισμού,επιχειρείται το γκρέμισμα του παλιού κόσμου και το χτίσιμο ενός ακόμα παλιότερου με κύρια εργαλεία την επίπλαστη ευγένεια ,την καλλιεργημένη στερεοτυπία και φυσικά την ρουφιανιά. Κάθε ταξικός αγώνας βαφτίζεται διαφωνία κι αν πέσει και κανένα γιαούρτι ξεκινάει η χιλιοπαιγμένη κασέτα της εξίσωσης των άκρων.(Η βια του γιαουρτιού είναι ικανή να φτάσει μέχρι τα καλάσνικοφ διατείνονται ,σε αντίθεση με την βια του γκλομπ η οποία ευτυχώς δεν είναι άρμα μάχης,επομένως όλα δημοκρατικά όλα μια χαρά.).

Η ρουφιανιά έχει ντυθεί τελευταία με τον μανδύα της πανταχού παρούσας νομιμότητας. Το νόμιμο άρα και ορθό και γιατί όχι και ηθικό -ο Κάντ είναι απόλυτο must των ημερών-είναι η σημαία που ανεμίζουν περήφανα σε κάθε τους δημόσια έκφανση,φτάνει η δικαστική εξουσία να βγάζει πάντα τις αρεστές αποφάσεις. Ειδάλλως ,όπως στην περίπτωση των δημοτικών υπαλλήλων που τόλμησαν να πετάξουν γιαούρτια στο καμάρι του Ευρωπαϊκού σκεπτικισμού, κάποιον ονόματι Φουχτελ,η αστική δικαιοσύνη τίθεται υπό αμφισβήτηση.

H «Πολιτιστική Επανάσταση» του Βερολίνου

Πολλές φορές όταν κοιτάς τα πράγματα από απόσταση, είτε στο χρόνο, είτε ως μη άμεσα εμπλεκόμενος, μπορείς να έχεις καλύτερη αντίληψη για τη δυναμική που τα κινεί, για το ποιοι είναι οι κύριοι παίχτες, για τα κίνητρα που τους καθοδηγούν, για το κεντρικό διακύβευμα, το οποίο και θέτει σε κίνηση τα γεγονότα. Περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο αυτό βρίσκει εφαρμογή στην κατανόηση του ιστορικού παρελθόντος, αν και παρ’ όλα αυτά, για ένα κάποιο γεγονός σπανίως υπάρχει απόλυτη ταύτιση των κατανοήσεων μεταξύ των ιστορικών.

Εν πάση περιπτώσει, ρίχνοντας μια ματιά πίσω, στον κοντινό μας 20ο αιώνα, παρατηρούμε μια πλειάδα αιματηρών γεγονότων, με εκατοντάδες χιλιάδες, έως και εκατομμύρια θύματα, τα οποία, σαν μύγες, σαρώθηκαν από τις παρανοϊκές ιδεοληψίες των ηγεμόνων τους.

Ο Στάλιν, από τη δεκαετία του ’30 μέχρι το θάνατό του άφησε πίσω του τουλάχιστον 3 εκ. νεκρούς, είτε ως άμεσα εκτελεσθέντες, είτε ως έμμεσα, από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες των γκούλαγκ. Αν αναφερθούμε και στα θύματα λιμών λόγω της βίαιης κολεκτιβοποίησης, τότε μπορεί να φτάνουν και τα 10 εκατομμύρια, για μερικούς δε άλλους ερευνητές, ακόμα και τα 20. Σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά του Στάλιν, οι άνθρωποι αυτοί κρίθηκε απαραίτητο να εκλείψουν, μιας και σκίαζαν με την παρουσία τους τον ήλιο του σοσιαλισμού.

Ο Χίτλερ, εξαπέλυσε το δικό του ανθρωποκυνηγητό, αφήνοντας ξωπίσω του κάποια άλλα εκατομμύρια, τα οποία με τα δικά του μέτρα και σταθμά μόλυναν το βέρο και αγνό άριο γερμανικό αίμα.

Ο Μάο, κάπου το 1966 και για δέκα χρόνια βάλθηκε να σιάξει το λοξοδρόμημα της κινεζικής κοινωνίας από το ορθό μονοπάτι του μαοϊκού σοσιαλισμού. Και σάλπισε την έναρξη της πολιτιστικής επανάστασης, κατά την οποία εκατομμύρια αθώων κυνηγήθηκαν, εκτοπίστηκαν, φυλακίστηκαν, ενώ γύρω στους 500,000 σβήστηκαν εντελώς από τα τεφτέρια των ζωντανών.

Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη με τους Ερυθρούς Χμερ, είχε το δικό του ουτοπικό όραμα του αγροτικού σοσιαλισμού, το οποίο και αυτό για να πραγματοποιηθεί έπρεπε να περάσει μέσα από δολοφονίες του ενός τρίτου περίπου, του πληθυσμού της Καμπότζης.

Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από αυτά τα γεγονότα όλο και περισσότεροι συμφωνούν ότι οι ουτοπικές φιλοδοξίες των αντίστοιχων ηγετών θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν και με λιγότερο ή και καθόλου αίμα, ή ότι το τόσο αίμα δεν τους ήταν και τόσο απαραίτητο για την εμπέδωση των σχεδίων τους. Στο κάτω κάτω μπορεί και να έφταιγαν τα ίδια τα σχέδια. Φυσικά, εκείνες τις εποχές, που έτρεχαν τα γεγονότα, υπήρχαν πολλοί που συναινούσαν στα οράματα των κυβερνώντων τους, τα οποία μάλιστα υποστήριζαν με θέρμη. Απόδειξη, ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες, πλην ενός, πέθαναν ήσυχα ήσυχα στα κρεβάτια τους.

Αν μεταφερθούμε τώρα, ας πούμε, 50 χρόνια μπροστά, και ως ιστορικοί εξετάσουμε εκ νέου, με την ασφάλεια και νηφαλιότητα που εξασφαλίζει η απόσταση, τα τωρινά γεγονότα στην Ευρωζώνη, θα μπορέσουμε να δούμε καλύτερα τη μεγάλη εικόνα: δηλαδή το σχέδιο εκκαθάρισης από το Βερολίνο ολόκληρων πληθυσμών της Νότια Ευρώπης, μέσω μιας οικονομικής γενοκτονίας που φυσιολογικά θα έχει ως επακόλουθο και τη φυσική γενοκτονία των ασθενέστερων και της νέας γενιάς που δεν θα αφεθεί να γεννηθεί. Όπως και έχει ξανασυμβεί, ως ιστορικοί του μέλλοντος, θα κουνήσουμε με απορία το κεφάλι, για το πώς εκατομμύρια ανθρώπων αφέθηκαν να πιαστούν στα δίχτυα ενός παρανοϊκού σχεδίου, για το πώς αρκετοί το επικρότησαν ανοιχτά, για το πώς άλλοι βρέθηκαν να παραπατούν ανάμεσα στην αποδοχή και την απόρριψη, και για το πώς τελικά όλοι μαζί κατακρημνίστηκαν αμαχητί.

Έτσι, θα αποδειχθεί ότι ο 21ος αιώνας δεν ήταν παρά μια ομαλή διαδοχή του 20ου.

πηγη

“Μέσα απ’ της βιτρίνας τα θρύψαλα”

Ήθελα να γράψω εδώ και καιρό κάτι για όλους τους πρώην κεντρώους που κατέληξαν απ’ το 2008 και μετά απολογητές (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) κάθε δεξιού ή αντιδραστικού επιχειρήματος, αλλά όλο σκέφτομαι τον ΚΚΜοίρη και κάτι που έγραψε για τα φάρμακα τις προάλλες.

Επιβιώνουμε (όσοι επιβιώνουμε) εύκολα ή δύσκολα και ακροβατούμε μεταξύ θυμού, αμηχανίας, παγώματος και κάπου κάπου δημιουργικού χάους. Κάνουμε αστεία για την οικονομική μας κατάσταση, βγαίνουμε αρκετά λιγότερο ή πίνουμε λιγότερο όταν βγαίνουμε, ανταλλάσουμε  για το πόσοι απ’ την παρέα είμαστε ανασφάλιστοι ή τί θα επιλέξουμε να μην πληρώσουμε. Ψιλοσυνηθίσαμε την κουβέντα και την κάνουμε πότε πότε με μια ελαφρότητα. Ή απλά με έναν ρεαλισμό που μοιάζει περισσότερο με κυνισμό ή με μια σκληρότητα που με τη σειρά της, δεν μοιάζει αλλά είναι απάνθρωπη. Συνηθίσαμε και μετράμε πού θα βοηθήσουμε και πόσο. Έναν άστεγο, μια δομή για παιδιά που κλείνει, έναν μετανάστη στο φανάρι. Κι έπειτα δανεικά εγώ από αυτόν, αυτός απ’ τον άλλο κι αντίστροφα ανάλογα το μήνα και τις υποχρεώσεις. Κι όλα αυτά κοροϊδεύοντας και γελώντας και λέγοντας ένα κάρο μαλακίες.

Όμως, καλά όλα αυτά και το χιούμορ και η ελαφρότητα και η διάθεση να μην μας πάρει από κάτω και το δε γαμιέται δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Αλλά το αστείο περί ανασφάλιστης παρέας κρατάει όσο κρατάει ο από μέσα ψίθυρος, το «μην τυχόν και». Το χιούμορ περί αφραγγίας κρατάει όσο να σου πει δικός σου άνθρωπος δεν έχω για φάρμακα. Η ελαφρότητα κρατάει μέχρι να σε πιάσει η καρδιά σου απ’ το πόσους άστεγους/ζητιάνους/παιδιά ναι παιδιά έχεις προσπεράσει σε μια διαδρομή με τα πόδια. Σήμερα ένας σήκωσε το πατζάκι του παντελονιού του να μου δείξει το πόδι του, ενώ ήμουν σταματημένος στο φανάρι. Σήκωσε το πόδι του στο τζάμι, να το δω. Αργότερα κάποιοι ψάχναν σε ότι είχε απομείνει απ’ τους πάγκους στη λαϊκή. Ζήλεψα που δεν πιστεύω, να πω ένα βοήθα παναγιά μου , να το πω και να το πιστεύω μέσα μου όσο μπορεί κανείς να το πιστεύει.

Κι όλα αυτά γίνονται ακόμη χειρότερα, κι ας φανώ υπερβολικός, απ’ αυτή την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ένα ίχνος ντροπής απ’ αυτούς που επιμένουν να μιλάνε για θυσίες του λαού που πιάνουν τόπο και για μόνη εφικτή λύση και για χαμηλούς μισθούς που είναι αναγκαίοι για την ανταγωνιστικότητα. Η ανταγωνιστικότητα, τα 586€ και τα 410 και τα ακόμη λιγότερα. Μην τα αραδιάζω, πήγα να βάλω κάτω μόνο όσα ξέρω από πρώτο χέρι, να τα στείλω σε ένα φίλο που μένει έξω μπας και αντιληφθεί τι γίνεται και κόλλησε το χέρι μου ύστερα από λίγο. Πώς να περιγράψεις τις ζωές των ανθρώπων όταν διαλύονται; Πώς να μιλήσεις για όλους αυτούς τους ανθρώπους;

Λίγη ντροπή, τίποτα άλλο, δε ζητούσα τίποτα. Ύστερα, γύρισα απ’ τη δουλειά κι είδα αυτή τη φωτογραφία απ’ το πολυκατάστημα του φοκά στην Ερμού. Του καταστήματος που έχει, απ’ ότι ακούω, απλήρωτους εργαζόμενους απ’ τον Αύγουστο και που θέλει να υπαχθεί στο άρθρο 99. Αυτό το ίδιο πολυκατάστημα, οι διαφημιστές του, η διεύθυνσή του, πάει και βάζει αυτό το σλόγκαν στη βιτρίνα.



Και πεινασμένοι και θύματα λοιδορίας. Και να ζεις στο δρόμο και να ψάχνεις στα σκουπίδια και να μην σου φτάνουν τα χρήματα για τα φάρμακα και να σου λένε: Hungry but chic.

Αχώνευτες οι μέρες. Την οικονομική δυσπραγία θα την αντέξουμε. Ελπίζω όμως, να μην αντέξουμε άλλο την περιφρόνηση προς τους αδύναμους, τους τελευταίους, τους νεκροζώντανους του καιρού. Ελπίζω να μην αντέξουμε για πολύ ακόμη τον εξευτελισμό.

Ούτε πεινασμένοι, ούτε chic, ούτε τίποτα. Μας περιμένει μεγάλη μάχη αν 

θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι.

πηγη

Τα Νόμπελ της ντροπής

Η επιλογή της ΕΕ για το νόμπελ ειρήνης συνεχίζει μια παράδοση αιώνων με τη βράβευση... εγκληματιών πολέμου.
NFOWAR, RADIO10/12/2012

πηγη

Μη σωπαίνεις άλλο…

Με ρωτά. Ξανά και ξανά. Αφορμή η επίθεση της Χρυσής Αυγής σε μετανάστη στη λαϊκή αγορά της Καλλιθέας. «Μα πως γίνεται να δέρνουν κάποιον δίπλα σου και να μην αντιδράς βρε παιδί μου; Έτσι αυθόρμητα, όπως θα τρέξεις να σηκώσεις έναν άνθρωπο που έπεσε κάτω. Τι θα κάνεις, θα τον αφήσεις κάτω;» Έλα ντε. Αναρωτιέμαι και εγώ φωναχτά. Φόβος; Μήπως είναι φόβος; Ίσως ναι, να είναι φόβος. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Και ο φόβος είναι εργαλείο ..τρομερό.

Έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένως σε διαδικασίες κοινωνικού ελέγχου. Σε μαζικό ή και σε ατομικό επίπεδο. Μήπως δεν είναι ο φόβος ένα από τα βασικά θεμέλια της θρησκευτικής πίστης; Της κάθε θρησκευτικής πίστης. Ο φόβος για τον πόνο, για το άγνωστο, για το αύριο, για το θάνατο. Ο φόβος βρίσκεται στον πυρήνα της κάθε μορφής εξουσίας: αυτής που μπορεί να ενυπάρχει στη σχέση ενός ζευγαριού, στη σχέση ενήλικα – παιδιού, στη σχέση με την οικογένεια, με την κοινωνία, με τον εργοδότη, με το «όργανο της τάξης», με την πολιτική εξουσία, με τον αδύναμο εαυτό μας.

Ως ατομικός εκφοβισμός, νομικά, ορίζεται η μεθοδευμένη εκείνη συμπεριφορά που «θα μπορούσε να προκαλέσει σε ένα άτομο με φυσιολογικές ευαισθησίες» φόβο τραυματισμού ή πόνου. Δεν χρειάζεται να τα προκαλέσει όντως απλώς να προκαλέσει τρόμο στο άτομο – στόχο ότι όντως μπορεί να τα πάθει». Αυτό είναι το μοντέλο συμπεριφοράς που βρίσκει κανείς σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις κακοποίησης, παιδιών, γυναικών. Ακόμη και αν δεν υπάρχει ακραία βία, υπάρχει ο φόβος της.

Επί του αρχικού παραδείγματος τώρα. Η συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής αλλά και ο τρόπος που αυτή παρουσιάζεται από πολλά ΜΜΕ και γίνεται ανεκτή από τον κρατικό μηχανισμό, εκτός του αποδεικνύει την απρόσκοπτη λειτουργία της ως ένα γνήσιο παρακράτος, έχει και τέτοια χαρακτηριστικά: εκφοβισμού. Δεν είναι τυχαία επιλογή ούτε της ίδιας της οργάνωσης, ούτε όσων την παρουσιάζουν έτσι. Έτσι εδραιώνεται, έτσι επηρεάζει. Αυτός, ιστορικά, άλλωστε είναι ο τρόπος εδραίωσης κάθε ναζιστικού μορφώματος : ο φόβος. Ή θα τους δεχτείς ή θα σε προπηλακίσουν, θα σε εκφοβίσουν, θα σε χτυπήσουν. Τουλάχιστον αυτό πρέπει να πιστέψεις. Αυτό πρέπει να αποτελέσει το γνώμονα της αντίδρασής σου απέναντί της. Αυτή είναι η λογική κάθε αυταρχικού καταπιεστικού μορφώματος, από το επίπεδο μιας ανθρώπινης σχέσης, μιας οικογένειας, μέχρι το επίπεδο μιας πολιτικής οργάνωσης, ενός κοινωνικού συστήματος. Ό,τι δεν αντέχει στη λογική (δεν εννοείται η κοινή λογική φυσικά), αντέχει λόγω φόβου. Είναι, ως ένα βαθμό, η πτυχή του περίφημου δόγματος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού επί ημερών Τζωρτζ Μπους, η λογική του «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας».

Στο ευρώ, έστω και κλινικά νεκρή

Στην Ελλάδα εξελίσσεται ένα ακραίο οικονομικό και ανθρωπολογικό πείραμα των πιστωτών. Μετά την επαναγορά και τη δόση, η κυβέρνηση αντιμέτωπη με το χάος που προκαλούν τα μέτρα

Με την ολοκλήρωση του προγράμματος επαναγοράς ομολόγων, με το οποίο hedge funds και τράπεζες έκαναν πάρτι κερδών άνω του 100% μέσα σε λίγους μήνες, φαίνεται ότι αίρονται οι τελευταίοι σκόπελοι για την εκταμίευση της πρώτης δόσης από τη μεγα-δόση των 45 δισ. ευρώ. Εκτός απροόπτου, αυτή αναμένεται να οριστικοποιηθεί στις 13 του μηνός, υπό την προϋπόθεση ότι το ΔΝΤ θα ικανοποιηθεί από την διαγραφή χρέους περίπου 20 δισ. ευρώ που κατά τα φαινόμενα θα επιτευχθεί. Αυτό δεν σημαίνει διόλου ότι θα εγκαταλείψει τις πιέσεις για ένα πιο δραστικό κούρεμα, έστω κι αν αυτό τοποθετείται σε χρόνο μετά τις γερμανικές εκλογές του 2013.

Η επαναγορά

Η εκταμίευση της δόσης ουσιαστικά θα λύσει μόνο το πρόβλημα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που συμβιβάστηκαν με την μερική «πατριωτική» συμμετοχή τους στην επαναγορά, κρατώντας ωστόσο και μερικές «καβάντζες», ένα ποσοστό ομολόγων από τα οποία θα επιδιώξουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη. Διότι, στο εξής, τα ελληνικά ομόλογα θα γίνουν ένα είδος σκοτεινού αντικειμένου του πόθου κάθε κερδοσκοπικού κεφαλαίου που σέβεται τον εαυτό του. Οι τιμές τους θα ανέβουν, επενδύοντας στο σχιζοειδές σχήμα στο οποίο έχει καταλήξει η ηγεσία της Ευρωζώνης: η Ελλάδα θα κρατηθεί στο ευρώ έστω και κλινικά νεκρή.
Άλλωστε, ακόμη και ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά τη θέση για να αφοσιωθεί στη διαχείριση του παγκόσμιου πλυντηρίου του οποίου ηγείται, του Λουξεμβούργου, δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το μέχρι πού θα φτάσει ο «αλτρουισμός» των εταίρων. Ακόμη κι αν το πρόγραμμα επαναγοράς δεν επιτύγχανε τον στόχο των περίπου 30 δις., η Ευρωζώνη ήταν έτοιμη να τον επιτύχει με πρόσθετα μέτρα, όπως περαιτέρω μείωση των επιτοκίων του αρχικού δανείου. Αυτό είναι το αποχαιρετιστήριο «δώρο» του στην Ελλάδα, λίγο πριν τη θέση του καταλάβει ένας εκ των Σόιμπλε ή Μοσκοβισί.

Η ΠΕΙΝΑ

Οι ειδήσεις σοκάρουν περισσότερο από την άγρια εμπειρία. Οι ειδήσεις για πεινασμένους ανθρώπους που ψάχνουν σε σκουπιδοτενεκέδες για φαγητό, για παιδιά που υποσιτίζονται σε σχολεία και η Ελλάδα θα μπει σε πρόγραμμα της Ε.Ε. για παροχή δωρεάν γευμάτων, για ειδήσεις που αφορούν αναπληρωτές καθηγητές που σιτίζονται σε λέσχες λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουν, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.

Σε μια χώρα που “σώζεται” διαρκώς, έχουμε περιέλθει στην πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και η τραγική της κατάσταση κρύβεται πίσω από θεατρινίστικες δηλώσεις “περί ανάπτυξης”. Φαίνεται πως δεν έχουν φτάσει στο σημείο να δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες μόνο οι υποτιθέμενοι περιθωριακοί άστεγοι και επαίτες, αλλά και μαθητές, οι δάσκαλοί τους, καθώς και εργαζόμενοι.

Τα όποια δίκτυα αλληλεγγύης υπάρχουν δεν προβάλλονται από τα media, εκτός αν υπάρχει από πίσω κάποιος Αλαφούζος (βλέπε τις καμπάνιες του ΣΚΑΙ) ή ελλεεινές “πρωτοβουλίες” τύπου “συσσίτια μόνο για Έλληνες” της Χρυσής Αυγής. Η επικοινωνιακή διαχείριση της πείνας, αν δεν κηδεμονεύεται περνάει ως παράπλευρη απώλεια χωρίς να καυτηριάζονται οι υπεύθυνες πολιτικές.

Ενδεικτικό της κατάστασης είναι πως 3 εκατομμύρια κάτοικοι της Ελλάδας ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, δηλαδή το 27% περίπου του πληθυσμού. Κι αυτά τα στοιχεία τα δίνει Ελληνική Στατιστική Αρχή. Σ’ αυτά δεν υπολογίζονται επιπλέον κοινωνικά αποκλεισμένοι και άνθρωποι που εργάζονται περιστασιακά με ελαστικές μορφές απασχόλησης (sic).

Πάντα το φαγητό δεν ήταν μόνο μέσο επιβίωσης αλλά και τόπος κοινωνικότητας. Τα οικογενειακά τραπέζια, τα φιλικά γεύματα, ήταν πάντα κάτι παραπάνω από τροφή. Ήταν το μέρος όπου βρισκόσουν με τους άλλους κι αυτό είχε την μεγαλύτερη σημασία από το να γεμίσεις το στομάχι σου. Σήμερα όμως, μπαίνει ένα όριο που δοκιμάζει την ανθρωπιά μας. Ακόμη και σε διάφορους δήμους έχουν αρχίσει να λειτουργούν κοινωνικά παντοπωλεία όπου εντάσσονται οικονομικά αδύναμοι και άνεργοι.

Η πείνα λοιπόν, είναι το μεγαλύτερο όπλο φόβου. Για να μην πεινάσεις μπορεί να υπομένεις το οτιδήποτε. Από την προσβολή στον χώρο δουλειάς, μέχρι τα ψίχουλα που παίρνεις, γιατί οι τηρητές της τάξης σου δείχνουν τις ορδές ανέργων και όσους αναζητούν σε κάδους το καθημερινό κολατσιό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη βία στην καθημερινότητα. Απέναντι από το νέο πορνό της εποχής, τις εκπομπές και τα realities μαγειρικής, στέκεται το συσσίτιο.

 Θα δοκιμαστούμε, αν αντέχουμε να οικοδομήσουμε ένα τραπέζι, όχι ελεημοσύνης, αλλά συνειδητής συλλογικότητας.

πηγη

Μιλάμε για Μαφία...

Μετά το κατάπτυστο νόμο περί ευθύνης Υπουργών, φέρνουν και το Νόμο περί ευθύνης Τραπεζιτών

Σε μια "έννομη" απάτη προχωράει η κυβέρνηση προκειμένου να παράσχει την απαραίτητη ασπίδα στους τραπεζίτες, για να εκποιήσουν αντί κλάσματος της πραγματικής τους αξίας τα ομόλογα που κατέχουν στο πρόγραμμα επαναγοράς που αποφάσισε το Eurogroup, χωρίς να έχουν λόγο οι μέτοχοι.

Κάτι που είναι παράνομο και αντισυνταγματικό, να γίνει τέτοια κίνηση χωρίς γενική συνέλευση των τραπεζών. Πάνε να το περάσουν με απόφαση του Δ.Σ.

Ειδική διάταξη –στα «πρότυπα» ανάλογης που είχε υπάρξει κατά την εφαρμογή- για την προστασία από αστικές κλπ. ευθύνες των διοικήσεων των τραπεζών που θα αποφασίσουν τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα της επαναγοράς ελληνικών κρατικών ομολόγων ετοιμάζει το υπουργείο Οικονομικών.

Ανώτατος αξιωματούχος του υπουργείου ανέφερε το μεσημέρι της Παρασκευής πως η σχετική διάταξη θα κατατεθεί εντός της ημέρας. Αποσκοπεί στην διευκόλυνση των ΔΣ των τραπεζών που σήμερα συνεδριάζουν για να αποφασίσουν τη συμμετοχή τους στο buy back, προκειμένου να μην κατηγορηθούν από τους μετόχους τους για απιστία.
Οι τραπεζίτες ζήτησαν και πήραν το «οκ» από τον Υπουργό Οικονομικών, για την προώθηση νομοθετικής πρωτοβουλίας που θα λειτουργεί ως ασπίδα στα μέλη των διοικήσεων των τραπεζών έναντι αγωγών που μπορεί να κατατεθούν εις βάρος τους από μετόχους.

Αυτό φυσικά, θα μπορούσε να έχει και αναδρομική ισχύ, δηλαδή να μην μπορεί να κάνει κάποιος αγωγή και για προηγούμενες υποθέσεις των τραπεζιτών.

Για να το ζητούν όμως, αυτό, είναι σίγουροι ότι οι αγωγές από τους μετόχους θα έρχονται σωρηδόν, οπότε θέλουν να τις καταστήσουν "άσφαιρες"!

πηγη