Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Ευρωανατριχίλα


Τούτες τις -υποτίθεται, τουλάχιστον- γιορτινές μέρες, με τόση μαυρίλα που υπάρχει γύρω, είπα να αποφύγω τα καρδιοπλακωτικά σημειώματα μπας και αποτοξινωθώ λιγάκι, βρε αδερφέ. Αλλά δεν βαριέσαι. Και να θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, δεν τον αφήνουν οι διαόλοι. Και "διαόλοι" είναι κάτι ειδησούλες που περνάνε (αν περνάνε) στα ψιλά των εφημερίδων ενώ αφήνουν αδιάφορη την τηλεοπτική ενημέρωση.

Η πρώτη ειδησούλα έρχεται από την Δανία. Να θυμηθούμε εδώ ότι η Δανία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά όχι και στην ευρωζώνη, πλην όμως η κορώνα της είναι συνδεδεμένη με το ευρώ διά σταθερής ισοτιμίας, αφού συμμετέχει στον μηχανισμό νομισματικών ισοτιμιών. Επίσης, να θυμηθούμε ότι, ως βορειοευρωπαίοι, οι δανοί είναι απαλλαγμένοι από τις ασθένειες του νότου, δηλαδή είναι εργατικοί, δεν έχουν υπερτροφικό δημόσιο τομέα, δεν αντιμετωπίζουν "κρίση χρέους", δεν είναι διεφθαρμένοι, διαθέτουν "αριστερή" κυβέρνηση κλπ κλπ. Με δυο λόγια: πώς λέμε Ελλάδα; ακριβώς το αντίθετο. Εν τάξει; Ωραία. Αφού συμφωνήσω ότι ακούγομαι σαν τον Πρετεντέρη, κρατήστε αυτά τα στοιχεία κατά νου και πάμε στην ειδησούλα.

Εκεί στην Δανία, λοιπόν, υπάρχει μια μεγάλη βιομηχανία τροφίμων, η οποία ειδικεύεται στην επεξεργασία κρεάτων. Πρόκειται για την Danish Crown, η οποία απασχολεί 23.576 εργαζόμενους και έχει κύκλο εργασιών (τζίρο) κάπου 7 δισ. ευρώ (σημ.: στοιχεία σύμφωνα με τον επίσημο ιστοτόπο τής εταιρείας). Τώρα βέβαια, το να λέμε ότι αυτή η εταιρεία είναι δανική σηκώνει πολλή συζήτηση. Βλέπετε, η Danish Crown έχει μεταφέρει τις περισσότερες εγκαταστάσεις της στο εξωτερικό, προκειμένου να βρει χαμηλότερη φορολογία και φτηνότερη εργασία. Πάντως, έχει αφήσει και κάτι εγκαταστάσεις στην Δανία.

Πού είναι η είδηση; Στο ότι τις προάλλες η εν λόγω εταιρεία απέλυσε 43 εργαζομένους και ταυτόχρονα προσέλαβε άλλους 45. Γιατί; Μα επειδή οι 45 καινούργιοι προσελήφθησαν με ατομικές συμβάσεις εργασίας και με αμοιβές εξευτελιστικές σε σχέση με τους απολυθέντες. Μάλιστα δε, η εταιρεία δεν είχε κανένα πρόβλημα να δηλώσει ευθέως ότι αυτή η αντικατάσταση έγινε αποκλειστικά γι' αυτόν τον λόγο, δηλαδή για να ξεφορτωθεί εργαζομένους με δικαιώματα και να πάρει στην θέση τους είλωτες. Και γιατί να έχει πρόβλημα, δηλαδή; Λες κι έκανε τίποτε ανήθικο; Νόμιμα ενήργησε. Και, ως γνωστόν, το νόμιμον είναι και ηθικόν.


Η δεύτερη ειδησούλα με ανατρίχιασε. Την περασμένη Παρασκευή, η Ρωσσία έφερε στον ΟΗΕ ένα ψήφισμα το οποίο καταδικάζει κάθε προσπάθεια ηρωοποίησης του ναζισμού. Το ψήφισμα έγινε δεκτό με 130 ψήφους υπέρ και 3 κατά. Δηλαδή, βρέθηκαν 3 χώρες οι οποίες δεν συμφώνησαν στο ότι πρέπει να καταδικαστεί η ηρωοποίηση του ναζισμού. Ποιές είναι αυτές οι χώρες; Θα σας βοηθήσω λέγοντας ότι είναι αυτές ακριβώς που καταψήφισαν την συμμετοχή τής Παλαιστίνης στον ΟΗΕ ως παρατηρήτριας. Αν ακόμη δεν καταλάβατε, ιδού η απάντηση: Η.Π.Α., Καναδάς και...Παλάου. Δηλαδή, ο Καναδάς και οι Η.Π.Α. (κι ένα από τα τσουτσούνια των Η.Π.Α.) αντιτίθενται στην καταδίκη τού ναζισμού.

Τώρα θα μου πείτε: "καλά, βρε ηλίθιε, από την στάση των Η.Π.Α. και του Καναδά ανατρίχιασες, λες και δεν ξέρεις τι καπνό φουμάρουνε;". Αμ δεν ανατρίχιασα απ' αυτό. Ανατρίχιασα από το ότι 54 χώρες απείχαν από την ψηφοφορία! 54 χώρες δεν δέχτηκαν να ψηφίσουν! 54 χώρες δεν είχαν τ' αρχίδια να καταδικάσουν τον ναζισμό! Περισσότερες από 1 στις 4 χώρες τού πλανήτη δεν είναι σίγουρες αν πρέπει να αποκηρύξουν τον ναζισμό ή όχι!

Να βάλω και το κερασάκι; Ανάμεσα σ' αυτές τις 54 χώρες ήσαν και όλες οι χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ό λ ε ς !!! Ακόμα κι αυτός ο βραχότοπος που λέγεται Ελλάδα, με τα Καλάβρυτά του, με τα Δίστομά του, με τις Καισαριανές του, με τις Κοκκινιές του, με τις Μέρλιν του, με τις Πίνδους του και με την κάθε καταματωμένη του σπιθαμή. Ακόμα κι αυτός. Για την ακρίβεια, όχι αυτός ο τόπος αλλά αυτοί που τον διαφεντεύουν, αυτά τα πολιτικά τσουτσέκια που προτιμούν να καταπιούν την γλώσσα τους παρά να αντιμιλήσουν στ' αφεντικά τους. αυτά τα πουλημένα τομάρια που μας παραμυθιάζουν με φούμαρα περί εθνικής περηφάνειας και εθνικής ομοψυχίας, αυτοί οι προδότες τού λαού που πασχίζουν να κρύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο του "παραδείσου" που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα ανερμάτιστα πολύσπαστα που δήθεν εκπροσωπούν τον λαό αλλά δεν εκπροσωπούν παρά την τάξη τους.


Σταματώ εδώ. Δεν θέλω να μαυρίσω περισσότερο. Μόνο που είναι αδύνατο να νοιώσω καλά καθώς, άθελά μου, συνδυάζω τις δυο παραπάνω ειδησούλες. Κι όσο τις βλέπω άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, τόσο περισσότερο ανατριχιάζω...

πηγη

Παπακωνσταντίνου-Πάχτας-Τσοχατζόπουλος: Τοξικά απόβλητα του ΠΑΣΟΚ και του σκανδάλου της “χρυσής επένδυσης” στη Χαλκιδική


Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012, ώρα 17:44, το Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ ανακοινώνει τη διαγραφή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου από τις τάξεις του κινήματος:

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου “ενθρονίστηκε” στο ΥΠΕΚΑ στις 17 Ιουνίου 2011, διαδεχόμενος την Τίνα Μπιρμπίλη που αντικαταστάθηκε κυρίως επειδή, παρά τις έντονες πιέσεις, αρνούνταν να υπογράψει την Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) του καταστροφικού Επενδυτικού Σχεδίου της HELLAS GOLD στη Χαλκιδική.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν είχε τέτοιους “οικολογικούς” ενδοιασμούς. Ο άνθρωπος που μπήκε στη θέση του Υπουργού Περιβάλλοντος για να αποτελειώσει την κατεδάφιση της χώρας που ξεκίνησε ως Υπουργός Οικονομικών, λίγες μόνο μέρες μετά την ενθρόνισή του υπέγραψε την επίμαχη ΑΕΠΟ. Τις 4000 σελίδες και τους 100 χάρτες της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων δεν τις είδε ούτε σαν εξώφυλλο.

8 χρόνια πριν, στις 12 Δεκεμβρίου 2003, ο Υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας Χρήστος Πάχτας και ο Υφυπουργός Ανάπτυξης Αλέξανδρος Καλαφάτης, ενεργώντας ως εκπρόσωπος του Υπουργού Ανάπτυξης Άκη Τσοχατζόπουλου, χάρισαν τα Μεταλλεία Κασσάνδρας της Χαλκιδικής στην HELLAS GOLD.

Οι δυο υπέγραψαν τη μεταβίβαση, ο τρίτος την αδειοδότηση κι έτσι οι τρεις μεγάλοι άνδρες του ΠΑΣΟΚ απέκτησαν άρρηκτους δεσμούς με τη “χρυσή επένδυση” της Χαλκιδικής. Και μετά άρχισε η κατρακύλα.



Στις 23 Ιανουαρίου 2004, ο Γιώργος Παπανδρέου πέταξε στα τοξικά απόβλητα του ΠΑΣΟΚ τον Χρήστο Πάχτα που συμπαρέσυρε μαζί του και άλλους οκτώ συναδέλφους του που, απλά, τον εμπιστεύθηκαν.

Τον Απρίλιο του 2011, ακολούθησε στα “τοξικά απόβλητα” του ΠΑΣΟΚ και ο “ωραίος Μπρούμελ” Άκης Τσοχατζόπουλος.

Μόλις μας τελείωσε και ο άλλος αστέρας της πολιτικής, ο πρώην Υπουργός Περιβάλλοντος.

Η Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων της “χρυσής επένδυσης” της Χαλκιδικής βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι των διασκέψεων των Ανώτατων Δικαστών του Συμβουλίου Επικρατείας. Φερει την υπογραφή του ανθρώπου που μόλις διαγράφηκε από το ΠΑΣΟΚ για παραποίηση της λίστας Λαγκάρντ. Του ανθρώπου που έφερε τους Έλληνες στην απόλυτη φτώχεια. Αυτός που απέδειξε ότι δεν διστάζει να καταπατήσει τους νόμους και τον όρκο του σαν Υπουργός και βουλευτής, είναι αυτός που εγγυάται τη νομιμότητα αυτής της απόφασης, εγγυάται το περιεχόμενο της, εγγυάται για το μέλλον της Χαλκιδικής.

Ελπίζουμε ότι οι Ανώτατοι Δικαστές θα σκεφτούν καλά πριν πάρουν την απόφασή τους. Ένα είναι σίγουρο: Ο νέος επικός αγώνας που ξεκίνησε στις 20 Μαρτίου 2012, όχι μόνο ξεσήκωσε τη Χαλκιδική, αλλά έγινε και σύμβολο αντίστασης ενάντια στην καταλήστευση της Ελλάδας από τους “επενδυτές” και τα ανδρείκελά τους, σαν τους Παπακωνσταντίνου-Πάχτα-Τσοχατζόπουλου. Ευχόμαστε να κάνουν όλοι παρέα στον Κορυδαλλό.

Η σημερινή μέρα είναι ορόσημο στον αγώνα μας. ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

πηγη

Όταν οι κουκουλοφόροι καταλαμβάνουν κοινωνίες…


Η επιστροφή των Ζαπατίστας – “Για να ακουστούμε, πορευόμαστε σιωπηλά”




Καθώς το ημερολόγιο των Μάγια έληγε, ένας νέος κύκλος αγώνων άρχισε με χιλιάδες Ζαπατίστας να καταλαμβάνουν ειρηνικά και σιωπηλά τις πλατείες των πόλεων σε ολόκληρη την Τσιάπας.
Οι Ζαπατίστας επιστρέφουν! Ρέοντας σαν το νερό του ποταμού που χτυπάει το ξίφος. Κι ενώ κάποιοι προσδοκούσαν τις εορτές των Χριστουγέννων, κάποιοι άλλοι τη λήξη του ημερολογίου των Μάγια, και κάποιοι άλλοι, ακόμη, το νέο ανακοινωθέν του Γενικού Διοικητή του EZLN που είχε αναγγελθεί το Νοέμβριο, οι κύριες πόλεις της Τσιάπας ξύπνησαν σήμερα (21/12) με τις αναμνήσεις του 1994.
Μπορεί σε όλο τον κόσμο να προετοιμάζονταν για το τέλος του κόσμου, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι Μάγιας είχαν μια πολύ διαφορετική άποψη επί του θέματος. Προτίμησαν να μας στείλουν ένα άλλο μήνυμα: του νέου κόσμου που οικοδομούν σιωπηλά δύο δεκαετίες τώρα.
Από τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Δεκέμβρη 2012, χιλιάδες Ζαπατίστας από τις Βάσεις Στήριξης του EZLN -με τα πρόσωπά τους καλυμμένα με τις θρυλικές ζαπατίστικες κουκούλες και μαντήλια γύρω από το λαιμό τους- άρχισαν να πορεύονται σιωπηλά, σε τέλειο σχηματισμό, και να εισέρχονται στις πόλεις San Cristóbal de las Casas, Ocosingo, Las Margaritas, Comitan, και Altamirano, καταλαμβάνοντας τις κεντρικές πλατείες τους.
Αυτές ήταν οι ίδιες πλατείες, στις ίδιες πόλεις, που είχαν καταληφθεί κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Ζαπατίστας την 1η Ιανουαρίου 1994. Αυτή τη φορά, όμως, βάδισαν ειρηνικά και σιωπηλά, κάτω από βαριά βροχή και υπό τις επευφημίες των πολιτών. Μετά από σιωπηλή πορεία μέσα από τις πόλεις, οι Ζαπατίστας επέστρεψαν πίσω στις κοινότητές τους, εξίσου σιωπηλά όπως εμφανίστηκαν.
Είναι η πιο εντυπωσιακή κινητοποίηση των Ζαπατίστας από το Μάιο του 2011, όταν -μαζί με το Κίνημα για Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια του ποιητή Javier Sicilia- συγκέντρωσαν πάνω από 30.000 ανθρώπους στην κεντρική πλατεία του San Cristóbal de las Casas σε μια εκδήλωση εναντίον του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” του Φελίπε Καλντερόν, που έχει ήδη κοστίσει στο Μεξικό περισσότερους από 70.000 θανάτους.
Αυτή η εντυπωσιακή σιωπηλή κινητοποίηση είναι η απάντηση των Ζαπατίστας στην αυξανόμενη, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, καταστολή των κοινοτήτων τους από την κυβέρνηση και τους παραστρατιωτικούς της, σε συνδυασμό με την επιστροφή του PRI -το κόμμα κατά του οποίου ο EZLN αρχικά κινητοποιήθηκε το 1994- στην κυβέρνηση.
Είναι επίσης ένα μήνυμα προς τον κόσμο: οι Ζαπατίστας είναι ακόμα εδώ, σιωπηλά και με υπομονή, όπως το νερό του ποταμού που χτυπάει το ξίφος…



Η ιστορία του ξίφους
“Η ιστορία του Ξίφους” είναι μια αρχαία παραβολή που δείχνει πώς οι αυτόχθονες λαοί του Μεξικού μπορούν τελικά να νικήσουν τον ευρωπαϊκό εισβολέα. “Το δέντρο“, λέει ο Υποδιοικητής Μάρκος όταν διηγείται την ιστορία, “προσπάθησε να καταπολεμήσει το ξίφος, αλλά νικήθηκε. Η πέτρα το ίδιο. Αλλά όχι το νερό. Ακολουθεί το δικό του δρόμο, τυλίγεται γύρω από το ξίφος και, χωρίς να κάνει τίποτα, φτάνει στο ποτάμι που θα το μεταφέρει στο μεγάλο νερό, όπου οι μεγαλύτεροι των θεών σβήνουν τη δίψα τους, οι θεοί που γέννησαν τον κόσμο, οι πρώτοι.“
Μετάφραση: Δ.Κ.

πηγη

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ σε ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ


Η Τροϊκανή τριμερής Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ολοταχώς τον τελευταίο καιρό ολισθαίνει σε μια ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ που κάθε μέρα που περνάει αποκτά σαφή ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ.

Με ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΜΕΣΗ ΕΥΘΥΝΗ του «πρωθυπουργού» των Δανειστών, παρατηρούμε ότι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της...
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ και της ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ έχει γίνει όχι απλά ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ αλλά ολοένα και παίρνει ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ.

Συνδικαλιστικοί αγώνες ποινικοποιούνται
Διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις χτυπιούνται με τρόπο απροκάλυπτο.
Πανεπιστημιακοί χώροι γίνονται πεδίο εφόρμησης Αφιονισμένων Αστυνομικών μονάδων καταστολής.
Ολάκερες γειτονιές φτώχιας και υποβάθμισης όπως αυτές στην Αγ. Βαρβάρα, με πρόσχημα τον ….οικονομικό έλεγχο, γίνονται πεδία επίδειξης υπέρμετρης ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ.
Μετανάστες και ξένοι εργάτες εξεφτελίζονται, βασανίζονται σε αστυνομικά τμήματα, (οι Καταγγελίες της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ είναι κόλαφος για την Ελλάδα).
Τελευταία είχαμε και ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ελεεινής μορφής σε Αυτοδιαχειριζόμενους χώρους κατάληψης, οι οποίο εν δυνάμει είναι στο «μάτι» της κρατικής πολιτικής με το έργο και τις παρεμβάσεις τους. Η Πρόσφατη επίδειξη ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ στη ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ, κατ’ εντολή των καναλαρχών ήταν χαρακτηριστική.


Είναι γεγονός ότι η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ της επιρροής του ΣΑΜΑΡΑ και του Κόμματός στα μεγάλα ΕΡΓΑΤΙΚΑ, ΛΑΪΚΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ, τον έχει οδηγήσει να ΔΙΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ με τρόπο ΥΣΤΕΡΙΚΟ την ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» σε έναν ελεεινό κατήφορο πολιτικής και τακτικής.

Απ’ την άλλη βλέπουμε με ΤΡΟΜΟ, οργανωμένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ να ΟΡΓΙΑΖΟΥΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ, με την ΠΛΗΡΗ ΚΑΛΥΨΗ και ΣΥΝΔΡΟΜΗ της ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ.

Σε κάθε εκδήλωση των ΦΑΣΙΣΤΩΝ, υπάρχει ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΛΥΨΗ, και μάλιστα βλέπουμε να χτυπιούνται και να διώκονται άμεσα οι αντιφασίστες διαδηλωτές.

Η Κυβερνητική ΟΜΑΔΑ που «κυβερνά» κατ’ εντολή των δανειστών, δεν έχει την παραμικρή πλέον αναστολή να δείξει ένα ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ με ότι αυτό συνεπάγεται πλέον στον τρόπο που πρέπει να απαντήσει και να δράσει το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ πριν είναι εξαιρετικά αργά.

πηγη

Reuters: Το τρίγωνο εξουσίας της Ελλάδας


Η μεγάλη έρευνα του Reuters αναλύει πώς πίσω από κάποια μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα κρύβονται μεγάλες επιχειρήσεις οι οποίες προωθούν τα συμφέροντά τους μέσω αυτών.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο:

Στα τέλη του 2011, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έκανε μια παθιασμένη έκκληση για βοήθεια για να σώσει τη χώρα του από την οικονομική καταστροφή."Χρειαζόμαστε μια εθνική συλλογική προσπάθεια: όλοι μας πρέπει να σηκώσουμε το βάρος μαζί," ανακοίνωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος έχει γίνει από τότε ηγέτης του σοσιαλιστικού κόμματος ΠΑΣΟΚ. "Χρειαζόμαστε κάτι που θα είναι δίκαιο και κοινωνικά αποδεκτό."
Ήταν γραφτό να γίνει ένα κάλεσμα στα όπλα• σε αυτό κατέληξε, τονίζοντας μια βασικήαδυναμία στις προσπάθειες της Ελλάδας για μεταρρύθμιση.
Η ιδέα του Βενιζέλου ήταν ένας νέος φόρος επί των ακινήτων, ο οποίος εισπράττεται μέσω των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος ώστε να είναι δύσκολο να αποφευχθεί. Το κοινό ήταν έξω φρενών και ο Τύπος τόνισε επίσης την οργή, επισημαίνοντάς τον εν λόγω φόρο ως «Χαράτσι», όπως είχε ονομαστεί μια μισητή εισφορά από τους Οθωμανούς που είχε κάποτε επιβληθεί στους Έλληνες. Το όνομα κόλλησε και ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός τότε, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να ικετεύσει τους ψηφοφόρους: " Ας χάσουμε όλοι κάτι, έτσι ώστε να μην χάσουμε τα πάντα."
Αλλά δε θα έχαναν όλοι από το φόρο αυτό. Πριν από δύο μήνες, ένας άνθρωπος εκ των έσω της βιομηχανίας ηλεκτρικής ενέργειας αποκάλυψε ότι μερικές από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη χώρα, συμπεριλαμβανομένων των μέσων ενημέρωσης, πλήρωναν λιγότερο από το μισό του πλήρους συντελεστή, ή δεν πλήρωναν καθόλου το φόρο. Ο Νίκος Φωτόπουλος, o Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ , ισχυρίστηκε ότι είχαν δοθεί εξαιρέσεις.
«Ήταν ένα δώρο για τα πραγματικά αφεντικά, τους πραγματικούς ιδιοκτήτες της χώρας», είπε.«Οι πλούσιοι δεν πληρώνουν, ακόμη και αυτή τη στιγμή.»
Αυτή τη φορά τα μέσα ενημέρωσης έκαναν μικρή φασαρία. "Η είδηση δεν καλύφθηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ... επειδή οι ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης ήταν μεταξύ εκείνων που ευνοήθηκαν," δήλωσε αργότερα ο Φωτόπουλος. Κορυφαίες ημερήσιες εφημερίδες στην Αθήνα είτε δεν ανέφεραν ή υποβάθμισαν τους ισχυρισμούς του, όπως απεφάνθη σε μια ανασκόπηση το Reuters.
Για πολλούς παρατηρητές, το επεισόδιο απεικονίζει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην πολιτική, τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους ισχυρούς ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης. Τα αλληλένδετα συμφέροντα από αυτούς τους τομείς, αν και όχι κατ 'ανάγκη παράνομα ή καταχρηστικά, θεωρούνται εμπόδιο στις προσπάθειες της Ελλάδας για τη διάσωση της οικονομίας της. Εν μέρει, λένε οι επικριτές, ευθύνονται για την σημερινή κρίση και για την παρεμπόδιση της μεταρρύθμισης.
Κορυφαίοι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης σε επαφή με το Reuters, αρνήθηκαν να ασκήσουν αθέμιτη επιρροή ή να αναζητήσουν εύνοιες, ή δεν απάντησαν στις ερωτήσεις.
Αλλά με δεδομένο το διεθνή αντίκτυπο της κρίσης στην Ελλάδα, αυτό αφορά πλέον και άλλους παράγοντες πέρα από τη χώρα. Μια πηγή της τρόικας των δανειστών που διατηρεί την Ελλάδα εν ζωή – η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - είπε: " Το σύστημα είναι εξαιρετικά αιμομικτικό. Τα κατεστημένα συμφέροντα αντιστέκονται στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να καταστεί η οικονομία ανταγωνιστική."
Αντίθετες πλευρές του ελληνικού πολιτικού φάσματος μιλούν για το θέμα σε πολύχρωμους όρους. " Στην Ελλάδα η πραγματική δύναμη είναι με τους ιδιοκτήτες των τραπεζών, τα μέλη του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και τα διεφθαρμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό είναι το τρίγωνο της αμαρτίας," δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Διακρατικό εμπόριο ανέργων Ελλάδας-Γερμανίας !


Έτοιμοι να μεταναστεύσουν για Γερμανία είναι 100 γιατροί από τη βόρεια Ελλάδα, οι οποίοι έλαβαν και επίσημα την πρόσκληση να εργαστούν σε συγκεκριμένες θέσεις ή να μετεκπαιδευτούν.

Μάλιστα, όσοι δε γνωρίζουν καλά γερμανικά, θα καθίσουν από τις 7 Ιανουαρίου στα… θρανία του «Γκαίτε», στη Θεσσαλονίκη, για να παρακολουθήσουν δωρεάν μαθήματα, με χρηματοδότηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Η γερμανική αντιπροσωπεία της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, είχε βρεθεί στη Θεσσαλονίκη προς αναζήτηση γιατρών πριν από δυο μήνες.

Η υφυπουργός Υγείας, Μάρλις Μπρέντεχορστ, επικεφαλής του κλιμακίου, με επιστολή που έστειλε στον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (ΙΣΘ), Αθανάσιο Εξαδάκτυλο, εκφράζει την ικανοποίησή της για τα αποτελέσματα του ταξιδιού, αλλά και την πεποίθηση ότι «από την εταιρική συνεργασία στον τομέα της υγείας μεταξύ Βόρειας Ελλάδας και Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας μπορεί να προκύψει αναβάθμιση της περίθαλψης των ασθενών αμφοτέρων των περιοχών».



Περίπου 600 γιατροί εκδήλωσαν αρχικό ενδιαφέρον συμμετοχής

Την ώρα που από τα 9.000 μέλη του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, περισσότερα από 550 προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη διεκδικώντας οφειλές από ασφαλιστικά ταμεία που ενσωματώθηκαν στον ΕΟΠΥΥ, την ώρα που η ανεργία και η αναμονή ειδικότητας καλπάζουν, οι Γερμανοί επιλέγουν μετανάστες να εργαστούν στα 14 νοσοκομεία του ομόσπονδου κρατιδίου, “θα ξεπεράσουν το σκόπελο της ανεργίας και θα έχουν μισθό 3.000-5.000 ευρώ”, δηλώνουν κάποιοι “αρμόδιοι”. “Οι συνθήκες εργασίας στο συγκεκριμένο κρατίδιο είναι ελκυστικές για τους νέους γιατρούς, στους οποίους δίνεται η ευκαιρία να πάρουν ειδικότητα χωρίς αναμονή, όπως ισχύει στην Ελλάδα, αλλά και να απασχολούνται με καλές αμοιβές.

Το έλλειμμα γιατρών στη χώρα αναμένεται να φτάσει τις 100.000 το 2030.

Πληροφορίες από τον “Αγγελιοφόρο”
πηγη

2012: Η χρονιά των τραπεζικών σκανδάλων


H ώρα είναι 9 το πρωί της Τετάρτης 12/12/2012. Είκοσι αστυνομικά οχήματα περικυκλώνουν το επιβλητικό μέγαρο της Deutsche Bank στη Φρανκφούρτη. Με τη συνοδεία ελικοπτέρου που κάνει κύκλους γύρω από τους δίδυμους γυάλινους πύργους, 500 αστυνομικοί και δικαστικοί εφορμούν στο μέγαρο, σφραγίζουν το λόμπι και διεξάγουν εξονυχιστική έρευνα στα «ψηλά πατώματα», όπου στεγάζονται τα γραφεία των ανώτατων στελεχών του οίκου.
Η εικόνα της επιδρομής στην πανίσχυρη γερμανική τράπεζα προκαλεί σοκ στο χρηματοπιστωτικό κέντρο της ηπειρωτικής Ευρώπης και στους τραπεζικούς κύκλους σε όλο τον πλανήτη. Η Deutsche Bank, το μεδούλι στη ραχοκοκαλιά της γερμανικής οικονομίας, κατηγορείται για εξοργιστικά σκάνδαλα και υφίσταται πρωτοφανή εξευτελισμό. Κορυφαία στελέχη του οίκου, μεταξύ των οποίων και ο συνδιευθύνων σύμβουλος, περιλαμβάνονται στους υπόπτους.

Και κάπως έτσι κλείνει μια χρονιά που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί η χρονιά όπου ο τραπεζικός κόσμος άλλαξε για πάντα.

Μια χρονιά που επιπλέον αποδεικνύει ότι τραπεζικά σκάνδαλα ολκής συμβαίνουν και εις Παρισίους, σε χώρες δηλαδή αναμφίβολα περισσότερο προηγμένες και οργανωμένες από την Ελλάδα, με θεσμική θωράκιση και πείρα, που ήταν έως πρότινος εγγύηση ευταξίας.

Ακριβή η αμαρτία, ακριβή και η… κάθαρση

Τα στελέχη της Deutsche Bank κατηγορούνται για σειρά αδικήματα, μεταξύ των οποίων φοροδιαφυγή, ξέπλυμα χρήματος, παρακώλυση δικαιοσύνης – σε τέτοιο βαθμό που το κορυφαίο περιοδικό Spiegel διερωτάται μήπως τα νήματα της D.B. τα κινεί κάποια εγκληματική συμμορία. Και η D.B. δεν είναι ούτε η μόνη, ούτε η πιο ηχηρή περίπτωση μεταξύ των μυριάδων σκανδάλων που έπληξαν τους μεγάλους πολυεθνικούς τραπεζικούς κολοσσούς το 2012.
Η χειραγώγηση του Libor, τα τεράστια ποσά που εξανεμίστηκαν σε αποτυχημένες χρηματιστηριακές κερδοσκοπίες, τα σκάνδαλα πώλησης ακατάλληλων επενδυτικών προϊόντων και οι κατηγορίες για βαριές απάτες, όπως ξέπλυμα χρήματος από τρομοκρατία και ναρκωτικά, χτύπησαν σχεδόν όλους τους οίκους των μεγάλων χρηματοπιστωτικών κέντρων σε ΗΠΑ, Βρετανία, Ελβετία, Γερμανία, αλλά και σε Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, χωρίς να λείπουν από τον κατάλογο αναδυόμενοι κολοσσοί της Ανατολής.

Οι ίδιες οι μεγάλες τράπεζες πληρώνουν αδρά το τίμημα. Εκτός από τα βαριά πρόστιμα, οι Αρχές προσπαθούν να τους επιβάλουν αυστηρότερες απαιτήσεις για τα στάνταρ κεφαλαιακής επάρκειας και ρευστότητας με τις ρυθμίσεις της Βασιλείας ΙΙΙ, να κόψουν τα μπόνους των τραπεζιτών (η Ε.Ε. ζητά αυστηρό συντελεστή 2:1 σε σχέση με τον μισθό) και, πάνω απ’ όλα, να διαχωρίσουν τις παραδοσιακές τραπεζικές από τις επενδυτικές τους δραστηριότητες, έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν μια τράπεζα που παρέχει, για παράδειγμα, υπηρεσίες συμβούλων συγχώνευσης δύο επιχειρήσεων να μπορεί και να παίζει με δικά της κεφάλαια πάνω στις μετοχές τους.

Για να αντεπεξέλθουν στις νέες ρυθμίσεις, οι τράπεζες απολύουν τους εργαζόμενους κατά χιλιάδες (παρόλο που τα μεγέθη είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν, ο αριθμός των απολύσεων τραπεζικών υπαλλήλων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, από το 2008 όπου ξέσπασε η διεθνής κρίση, ξεπερνά το εκατομμύριο), πωλούν μονάδες, κλείνουν υποκαταστήματα και κόβουν τα δάνεια. Έτσι, επιτείνουν την πιστωτική αποστράγγιση για τους καταναλωτές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, βαθαίνοντας την ύφεση και προκαλώντας παράλυση στο φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο της σύγχρονης Δύσης, που στηρίζεται πάνω απ’ όλα στους χρηματοπιστωτικούς οίκους.

Η εταιρική αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής


Στις 24 του Νοέμβρη που μάς πέρασε, το εργοστάσιο ρούχων Tazreen, στα περίχωρα της Ντάκα, πρωτεύουσας του Μπαγκλαντές τυλίχτηκε στις φλόγες, με αποτέλεσμα 112 εργάτες ν’ απανθρακωθούν. Συνηθισμένα πράγματα…
Το Μπαγκλαντές, τις τελευταίες δεκαετίες έχει εξελιχθεί στον δεύτερο, μετά την Κίνα, κατασκευαστή ρούχων για λογαριασμό γνωστών, αμερικάνικων κυρίως εταιριών, με περίπου 4,000 εργοστάσια, και τις εξαγωγές ν’ αγγίζουν τα $18 δις ετησίως.
Το Tazreen έραβε ρούχα κυρίως για το Walmart, το μεγαλύτερο εμπορικό κατάστημα στον κόσμο, γνωστό για τις φτηνές τιμές, τα φτηνά μεροκάματα (αυτά πάνε συνήθως μαζί), και τις άθλιες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων του και όχι μόνο. Σύμφωνα με ντοκουμέντα, που έφερε στο φως το Bloomberg, το Walmart μαζί με άλλες εταιρίες που χρησιμοποιούσαν το εργοστάσιο για τον ίδιο σκοπό, όπως η GAP και η Target, είχαν ειδοποιηθεί ήδη από τον Απρίλιο του 2011 για τα προβλήματα ασφάλειας που παρουσίαζε και για το σκοπό αυτό τούς είχε ζητηθεί να δώσουν κάτι τις περισσότερο, ώστε το εργοστάσιο να επισκευασθεί και να γίνει ασφαλές. Η απάντηση των εκπροσώπων του Walmart ήταν ότι, ναι, ξέρετε, ξέρουμε ότι υπάρχουν προβλήματα στα ηλεκτρικά και στα συστήματα πυρόσβεσης, αλλά έχουμε να κουμαντάρουμε άλλα 4,500 εργοστάσια, οπότε δεν θα είναι οικονομικά εφικτό να προβούμε σε τέτοιας έκτασης επενδύσεις. Όπερ μεθερμηνευόμενο, σήμαινε ότι αναλαμβάνουμε το όποιο ρίσκο, διότι εκτιμούμε ότι θα μας έρθει φτηνότερα. Κυνισμός; Μπα! Επιχειρηματικός ορθολογισμός, βάση των συνήθων αναλύσεων οφέλους-κόστους.
Το Walmart, φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα από τον κόσμο των επιχειρήσεων, όπου η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ίδιο exel με τα αναλώσιμα, και αποτιμάται αντιστοίχως, αναλόγως πάντοτε του γεωγραφικού πλάτους και μήκους. Άλλη η αποτίμηση στο Μπαγκλαντές, άλλη στη Βραζιλία, άλλη στην Αμερική.
Ανάμεσα λοιπόν, στα 1973 και 2009, είχε παρατηρηθεί ότι όταν ένα φορτηγό συγκεκριμένης μάρκας (General Motors) συγκρουόταν με ένα άλλο, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα το ρεζερβουάρ του πρώτου να εκραγεί. Εξ αιτίας αυτού του κατασκευαστικού λάθους, 2,000 περίπου άνθρωποι στις ΗΠΑ είχαν αφήσει τα κοκαλάκια τους στην άσφαλτο Από έρευνες αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα οφειλόταν στη θέση που είχε το ρεζερβουάρ, στα πλαϊνά του φορτηγού, για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας. Αντί να ανακαλέσει η εταιρία τα προβληματικά μοντέλα, έβαλε τους μηχανικούς και τους λογιστές της να υπολογίσουν πόσο θα κόστιζε ο επανασχεδιασμός και η ανακατασκευή, και πόσο η αποζημίωση των υποψήφιων θυμάτων. Οι αριθμοί έδειξαν αυτό που υποπτευόμαστε: η αντικατάσταση θα κόστιζε 8.6 δολάρια το όχημα, ενώ η αποζημίωση, για ένα υποθετικό αριθμό 500 θυμάτων το χρόνο, θα κόστιζε 2.4 δολάρια ανά φορτηγό. Σκεπτόμενη, λοιπόν, ορθολογικά, η εταιρία εγκατέλειψε κάθε σχέδιο για απόσυρση και ανακατασκευή. Όχι όμως για πολύ. Ο τρόπος σκέψης της δεν εκτιμήθηκε από ένα δικαστήριο του Λος Άντζελες, το οποίο τής εκδίκασε πρόστιμο περί τα 5 δις δολάρια για αποζημιώσεις των θυμάτων.
Παρά τον ορθολογισμό της, όμως, η GM, είχε και άλλες ατυχίες. Με το που ξέσπασε η κρίση, ήταν από τις πρώτες που παρασύρθηκε, κηρύσσοντας αναγκαστατικά πτώχευση. Αν δεν ήταν τα 25 και πλέον δις του αμερικανικού κράτους να τη συγκρατήσουν, σήμερα η GM θα βρισκόταν στα θυμαράκια.
Ας δούμε και μια άλλη περίπτωση. Το 2005 σε κάποιο διυλιστήριο της BP στο Τέξας σημειώθηκε έκρηξη σκοτώνοντας 15 εργάτες, που εκείνη την ώρα βρίσκονταν σε παρακείμενα τροχόσπιτα. Θα μπορούσε να περάσει σαν μια άτυχη στιγμή, για κάποιους άτυχους εργάτες. Στη δίκη, όμως που ακολούθησε ήρθαν στο φως έγγραφα που αποδείκνυαν ότι τρια χρόνια πριν, η BP είχα κάνει μια ανάλυση κόστους-οφέλους για το είδος του υλικού που θα χρησιμοποιούσε στις γύρω εγκαταστάσεις, και από τα οποία προέκυπτε ότι η χρήση ενός φτηνού αλλά ακατάλληλου υλικού, αντί ενός ακριβού, αλλά ανθεκτικού στις εκρήξεις, θα μπορούσε να εξισορροπήσει το κόστος από πιθανές αποζημιώσεις σε περίπτωση ατυχήματος. Για τους υπολογισμούς αυτούς, η BP καταδικάστηκε τελικά να πληρώσει από 10 εκ. Δολάρια για κάθε σκοτωμένο εργάτη .
Δυστυχώς, στα περισσότερα από τα ατυχήματα, η απόδειξη ύπαρξης δόλου πίσω από τη λήψη ελλιπών μέτρων ασφαλείας είναι δύσκολο να προσκομιστεί, με αποτέλεσμα οι εταιρίες να ξεφεύγουν με κάτι ψιλά και να συνεχίζουν να εκθέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των εργαζομένων.

Υ.Γ. Το παρόν κείμενο βασίστηκε στο άρθρο “Death and Number-Crunching in Corporate America” των Thom Hartmann και Sam Sacks, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 13/12 στην ιστοσελίδα http://truth-out.org.
πηγη

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταγγέλλει το κυπριακό μνημόνιο;


ΑΚΕΛ – ΣΥΡΙΖΑ: Βίοι παράλληλοι


Γελοιογραφία της Daily Mail σε βάρος του προέδρου Μακαρίου, ενός συντηρητικού θεοκρατικού ηγέτη στον οποίο χαρίστηκε άνευ όρων η Αριστερά, χωρίς να τολμήσει να αρθρώσει διακριτό πολιτικό λόγο απέναντί του.


Κύριε Ροΐδη,
«Νέα σοβαρά επεισόδια σημειώθηκαν στην Κύπρο μεταξύ πολυτέκνων και αστυνομικών έξω από τη Βουλή. Οι διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν την πόρτα της κεντρικής εισόδου και να εισέλθουν στη Βουλή, όπου εκείνη την ώρα ψηφίζονταν μνημονιακά νομοσχέδια. Οι διαδηλωτές έσπασαν γλάστρες και πέταξαν αυγά. Οι αστυνομικοί, κατάφεραν τελικά να τους απωθήσουν. Την προηγουμένη είχαν εισβάλλει στη Βουλή κάτοχοι αξιογράφων, υποστηρίζοντας ότι οι τράπεζες τους κορόιδεψαν» (12.12). Προς το παρόν λοιπόν, αντιδρούν βίαια συντηρητικές μάλλον ομάδες πολιτών στην Κύπρο, οι πολύτεκνοι και οι ομολογιούχοι, ενώ λίγες ημέρες πριν (29.11) είχαν αντιδράσει φραστικά και τα κομματικά ελεγχόμενα συνδικάτα κατά των συμφωνούμενων με τη Δεξιά οικονομικών μέτρων.
—-Νομίζω ότι αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο, προσφέρονται για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Αναρωτιέμαι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αμελεί το διεθνιστικό αλλά και το πατριωτικό του καθήκον, δεδομένου ότι η νότια Κύπρος είναι κομμάτι του ελληνισμού και δεν καταγγέλλει το ελληνοκυπριακό μνημόνιο. Στην Κύπρο κυβερνά το αδελφό κόμμα και όμως το νησί δεν στράφηκε τελικά παρά τις σχετικές φημολογίες, ούτε στην αυταρχική Ρωσία του «ορθόδοξου πολιτισμού» του κ.Τσίπρα, ούτε στην ολοκληρωτική Κίνα της “διαχρονικής σκέψης του Μάο” (του ιδίου), ούτε στις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (πετρέλαια Τσάβες για την Καισαριανή κλπ) και δεν μπόρεσε, παρ’όλο που κολυμπούσε σε έναν αμαρτωλό πλυντήριο-Πακτωλό ξένου μαύρου χρήματος, να προλάβει τη χρεοκοπία. Με ελάχιστες αποκλίσεις το κυβερνητικό ΑΚΕΛ ακολούθησε και ακολουθεί τα χνάρια των ελληνικών κυβερνήσεων, γεγονός που το οδηγεί σε ήττα στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Ασφαλώς το κυπριακό μνημόνιο είναι προς το παρόν ηπιότερο του ελληνικού, αλλά είμαστε στην αρχή. Η συνέχεια είναι νομίζω προδιαγραμμένη.
—-Η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ, εκτός του ότι οδήγησε το νησί στη χρεοκοπία, δεν διαφέρει ουσιαστικά από μια παλαιοκομματική μικροαστικών αντιλήψεων κυβέρνηση, που δεν μπορεί να κάνει το συντηρητικό λαό της καλύτερο, απλά χαϊδεύει τον κακό του εαυτό. Ευθύνεται, δέσμια των «αριστερών» (;) τριτοκοσμικών της φαντασιώσεων, με προσωπική αμέλεια και του κ.Χριστόφια, για τη φοβερή καταστροφή της έκρηξης των πυρομαχικών. Αν τη συγκρίνουμε σε δυο καίρια ζητήματα, πέρα από το οικονομικό όπου η ελληνική Αριστερά έξω από το χορό έχει προς το παρόν την πολυτέλεια να λέει ότι θέλει, στο εκκλησιαστικό και στα ατομικά δικαιώματα, θυμίζει το ΣΥΡΙΖΑ και προδιαγράφει με μελανά χρώματα το κυβερνητικό του μέλλον.

Ο ηττημένος άντρας


Η εκ γενετής χρέωση του άνδρα, από τις πρωτόγονες ομάδες έως τις σύγχρονες κοινωνίες, παραμένει σταθερά η ίδια: Η εξασφάλιση της επιβίωσης του θηλυκού και των παιδιών που θα αποκτήσουν. Κάθε πούρος Μαρξιστής θα ερμήνευε το ζήτημα αποκλειστικά με κοινωνιολογικούς όρους, φαίνεται όμως πως δεν είναι μόνο έτσι. Τα άλματα της βιολογίας δείχνουν ότι αυτή η ανδρική δέσμευση είναι προγεννητική. Η κατανομή των υποχρεώσεων που προκύπτουν από την συνεύρεση αρσενικού και θηλυκού είναι εγγεγραμμένη στα εγκεφαλικά κύτταρα ολόκληρου σχεδόν του ζωικού βασιλείου. Το θηλυκό επιλέγει εκείνο το αρσενικό που η σωματική του ρώμη είναι εγγύηση όχι μόνο ευγονίας, αλλά και απρόσκοπτης διατροφής. Σε ορισμένα είδη η προκαταβολική προσφορά μεγάλων ποσοτήτων τροφής από το αρσενικό προς το θηλυκό είναι η προϋπόθεση του ζευγαρώματος.
Φαίνεται δίκαιο.
Το θηλυκό μετά το ζευγάρωμα κάνει μια τεράστια επένδυση χρόνου και εργασίας για την κύηση, τον γαλακτισμό και το μεγάλωμα του παιδιού, οπότε απαιτεί εξασφάλιση.
Το ζευγάρωμα είναι το μέλι.
Το ζόρι αρχίζει για τον άνδρα που θέλει να σταθεί αξιοπρεπώς στο ύψος του ρόλου του. Προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, δουλεύει αδιαμαρτύρητα όσες ώρες απαιτούνται. Αν χρειαστεί πιάνει και δεύτερη δουλειά κι αν η κατάσταση γίνει ζοφερή, δεν διστάζει να ξενητευτεί ή και να παρανομήσει. Τις ληστείες τις κάνουν πάντα οι άντρες, αυτοί υποχρεούνται να φέρουν τα λεφτά στο σπίτι.
Ο άντρας ορίζεται από την δουλειά του.
Όμως στο ανταγωνιστικό πλέγμα παραγωγής, όπου επικρατεί το bellum omnium contra omnes (πόλεμος όλων εναντίον όλων), ουδείς σου εγγυάται ότι θα έχεις και αύριο δουλειά. Από άλλους εξαρτάται η επιβίωση η δική σου και των δικών σου. Αυτή η επιβίωση δια της εργασίας που επαγγέλθηκε ο Μαρξ και λατρεύτηκε από εκατομμύρια και εκατομμύρια θυσιάστηκαν με αυτή την ελπίδα.
Κάτι συμβαίνει ξαφνικά και βρίσκεσαι στο δρόμο.
Η εταιρεία φαλήρισε, η διεύθυνση περιστέλλει τα έξοδα, τα προϊόντα δεν πουλιούνται, η ίδια η δουλειά πάλιωσε, τα συστήματα αναπροσαρμόζονται και χίλιοι δυο άλλοι λόγοι που υπερβαίνουν τον εργαζόμενο.
Η ανεργία είναι κατάρα.
Όλο το πλαίσιο της οικογενειακής ζωής ανατρέπεται. Η συμφωνία αρσενικού- θηλυκού κλυδωνίζεται επικίνδυνα.
Από όλα τα κουσούρια που μπορεί να σέρνει ένας άντρας τίποτε δεν είναι πιο αβάσταχτο από το να γυρνάει στο σπίτι του με άδεια χέρια. Πόσες γυναίκες δεν έχουν υποστεί δια βίου τιποτένιους συζύγους, βίαιους ή άπιστους, για μόνο τον λόγο πως συντηρούσαν την οικογένεια.
Η ήττα του άντρα είναι συντριπτική.

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Ενάντια στη φρενίτιδα της χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης


Ένα ανώνυμο γράμμα ήρθε σήμερα στο inbox μου. Ως γνήσιο τέκνο του Εμπενίζερ Σκρουτζ (πριν τις επισκέψεις κι άλλες γλυκανάλατες σάχλες) προσυπογράφω, δημοσιεύω και κλείνω την πόρτα στη μούρη της, με το στανιό, εύθυμης διάθεσης- με πάταγο. Δώσαμε!

***
Ένα σχόλιο για τα “δώρα” των γιορτών… και για όσα εν δυνάμει και εν αγνοία βαποράκια επιμένουν, ακόμη και εν κρίση να πουσάρουν, διότι περί πούσινγκ πρόκειται.
Για αυτή την ατελείωτη σαβούρα των χρησίμων-άχρηστων προιόντων που είτε ως γκάτζετ έχουν σχεδιαστεί αυστηρά για να καταναλωθούν σαν δώρα και μαρτυρίες αγάπης προς τον αποδέκτη, είτε σαν κάτι πιό καθημερινό έρχονται απλώς να στοιβαχτούν σε ένα ντουλάπι .
Για όλα αυτά τα προιόντα που η αξία χρήσης τους εξαντλείται στο να φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα, βαρετά τη δεύτερη, αδιάφορα την τρίτη και που μέσα στο δεκαπενθήμερο μετατρέπονται σε σκουπίδια.
Για τα ελάχιστα δευτερόλεπτα χαμόγελου που ζωγραφίζεται αμήχανα στα πρόσωπα και το ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια πρέζα πρωινής νικοτίνης.
Για την κυρίζικη αισθητική εμπειρία, του ιδιότυπου καθωσπρεπισμού που επιβλήθηκε ως κυρίαρχη μόδα στο συλλογικό φαντασιακό μιας κοινωνίας έρμαιο πλεον, του “καταναλώνω άρα υπάρχω” …
- Βγείτε έξω στην αγορά να καταναλώσετε, κάντε σόπινγκ θέραπυ να ψυχαγωγηθείτε και να διατρανώσουμε την πίστη μας ότι η ζωή μας και ο τρόπος μας δεν θα αλλάξουν, παρότρυνε ο Μπους τους αμερικάνους καταναλωτές-υπηκόους, λιγη ώρα μετά την σοκαριστική για τις βεβαιότητες τους, επίθεση στους δίδυμους πύργους.
Για αυτήν την αντλία της καπιταλιστικής καρδιάς μιλάμε, την άσκοπη παθολική κατανάλωση, την παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική και αυτονόητη από τη διαφήμιση, τους πολιτικούς και την tv, ώστε ουδέ καν αναρωτιόμαστε πως μας συνέβει.
Παράξενα παιχνίδια, πολύπλοκα νέα ηλεκτρονικά, άχρηστα πλεονεσματικά ρούχα, αξίες που προστίθενται απ την υπογραφή στην ούγγια από φίρμες που προσφέρουν πόντους στη συγκρότηση μούρης του κατόχου τους και που η γελοιότητα τους συγκρίνεται μόνο με το εύρος των περιβαντολογικών και ηθικών επιπτώσεων και την εξορία της ματαιότητας.
Αυτή η καταναλωτική έκρηξη όμως δε συνέβη τυχαία.
Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού.
Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση και η αύξηση της ανισότητας να συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού.

Μέρες που ναι, ας κάνουμε μια νέα αρχή.
Ας σταθούμε κριτικά απέναντι στην φρενίτιδα.
Πλάι στους συλλογικούς αγώνες και την αλληλεγγύη, ας καλιεργήσουμε μια νέα αντικαταναλωτική αισθητική.
Θα μας χλευάσουν όπως μας υποτιμούν, εμείς ομως το γνωρίζουμε πως, αυτοί που αντιστέκονται στον κόσμο που τρελαίνεται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.
Ναι το ομολογούμε είμαστε θεοπάλαβοι λοιπόν … και λέμε έρχονται γιορτές αλλά και ανεξάρτητα απ αυτό να επιστρέψουμε στις φυσικές ανθρώπινες σχέσεις.
Είναι ότι πιο πολιτικό.
Αυτές τις μέρες θα επισκεφτείτε και θα επισκεφτούμε φίλους και συγγενείς, ας δωρίσουμε μια τούρτα, ένα κέικ η μια μαρμελάδα που φτιάξαμε μόνοι, ένα βιβλίο που αγαπήσαμε, έστω κάτι που πραγματικά χρειάζεται …
Ας πάμε και ένα βήμα παραπέρα, ας απενοχοποιηθούμε με δυο αληθινά στοιχάκια που συντάξαμε, ενα τραγούδι, μιά ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί, οτιδήποτε συνιστά πραγματικά έγνοια και δεν υπονομεύει την Ζωή μόνο και μόνο για να φανεί σε κάποιους πως τους νοιάζομαστε.
Ο χρόνος δεν είναι χρήμα …

Ομάδες ενάντια στην καταναλωτική μανία
πηγη

Νάρκη


Κοιτάξαμε τον κόσμο. Κρύος ο κόσμος… Παγερός. Απόμακρος. Οι άνθρωποι, σαν τυφλοπόντικες, είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους… Περπατάνε, πηγαίνουν στις δουλειές τους… – ε; και τι μ’ αυτό; Τίποτα. Αμίλητοι, δουλεύουνε σαν τα σκυλιά και κουρασμένοι, χαμένοι γυρνάνε στα σπίτια τους, τρώνε και κοιμούνται… Αυτός είναι ο κόσμος τους, τέτοια η ζωή τους. Δεν την θέλουν…

Και τι να πουν. Σάμπως τι έμεινε να συζητάνε; Για τον καναπέ, για την καιγούργια τηλεόραση, για κανένα διακοσμητικό και τις κουρτίνες τους, για τις διακοπές – όσοι πάνε διακοπές… – για τα ρούχα τους, για τα παπούτσια τους… Ανούσια!

Χάθηκε ο κόσμος κι οι σχέσεις των ανθρώπων. Πάει η ζέστα κι η συντροφιά…

Και το φωνάζουν οι παλιοί. “Φτώχεινε ο κόσμος, παιδί μου… Παν οι καιροί, πέρασαν. Κάποτε έβγαινε ο γείτονας να σου πει καλημέρα και γέμιζε ήλιο η μέρα σου! Τώρα, κάνει να σ’ αποφύγει, να μη σε δει… Σάμπως σε ξέρει δηλαδή!”

Εμείς βέβαια υποστηρίξαμε τη ζωή που ζήσαμε: Δεν είχαμε πολέμους, δεν είχαμε φτώχια, είχαμε ένα πιάτο φαί, σπουδάσαμε, οι δάσκαλοι στο σχολείο πέταξαν τις βέργες, τα χέρια μας ήταν μαλακά… Έπειτα, τις ευκολίες που κερδίσαμε… πού τις πας; Τι φούρνοι, τι πλυντήρια, τι αυτοκίνητα οικογενειακά, τι κινηματογράφοι σύγχρονοι. Και έρ-κοντίσιον, και καλλυντικά, και ρούχα όμορφα, πολλά για να διαλέξεις. Έρωτες ανέμελοι… βόλτες… “Πού τα πας όλα αυτά;” λέγαμε θιγμένοι.

“Ναι, ναι…” απαντούσαν εκείνοι “καλά όλα αυτά, ωραία, κι όμορφα… Μα δεν είναι σαν εκείνες τις εποχές…

Μες τις δυσκολίες χωρούσε ένα χαμόγελο. Αντίκρυζες τον συνάνθρωπό σου και τον έλεγες αδερφό σου…”

“Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;”

“Ναι, υπάρχουν. Σπανίζουν όμως. Δεν τους βρίσκεις εύκολα. Κι αν είναι καλοί, πολλές φορές είναι φοβισμένοι.”

“Φοβισμένοι;”

“Φοβισμένοι. Κλεισμένοι στο μπουντρούμι της ψυχής τους. Εκεί πέταξαν το κορμί τους, εκεί το εξόρισαν. Καλυτέρεψαν οι καιροί, μεγάλωσαν οι ανέσεις, την ψυχή μας όμως την κατάντησαν νωθρή… και την πέταξαν στο σκοτάδι να μη φωνάζει, να μη βλέπει, να μη διαμαρτύρεται… Περπατάμε και δεν βλέπουμε. Βλέπουμε και δεν ξέρουμε που πάμε…”

“Δεν σε καταλαβαίνω.”

“Θα καταλάβεις. Σιγά σιγά. Θα δεις. Θα μάθεις… Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι. Με το δικό σου μυαλό πρέπει να πορεύεσαι.”

Άλλες φορές πάλι, κάποιο ήσυχο δειλινό, λέγονταν πράγματα ακατανόητα…

“Στη φωτιά ο άνθρωπος χαμογελά πραγματικά!… Μόνο στη φωτιά σπαθίζει τις πίκρες του ο άνθρωπος και ζεσταίνεται η ψυχή του. Και ζεσταίνεται ο κόσμος… και προχωρά!”

“Δεν το καταλαβαίνω αυτό που λες.” απαντούσαμε.

“Άκου να σου πω μια ιστορία…

Κάποτε αιώνες πριν, σε μια χώρα μακρινή, απέραντη και παγωμένη υπήρχε ένα χωριό στο οποίο βασίλευε πάντα ο χειμώνας…”

“Ο χειμώνας;… Δηλαδή εκεί είχε μόνο χειμώνα!”

“Ναι! Γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο ψυχροί που πάντα έκανε κρύο… Κανείς δε μιλούσε με τον διπλανό του, κανείς δε βοηθούσε σε μια ανάγκη τον συγχωριανό του, όλοι κοιτούσαν πως να ξεγελάσουν, πως να κοροιδέψουν, πως να εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλο… Οι πλούσιοι τους φτωχούς, οι φτωχοί τους πλούσιους, οι φτωχοί τους φτωχούς… και μόνο κάποιες σπίθες ανθρωπιας έφεγγαν για λίγο μόνο μέσα στη νύχτα σαν φοβισμένες πυγολαμπίδες…

Μια μέρα όμως… «Φωτιά! Φωτιά!» φωνάζει ένας χωριάτης. «Φωτιά χωριανοί! Φωτιά! Καίγεται ο αχερώνας. Φωτιά!»…

Και τότε, σαν νά γιναν μάγια, τρέξαν όλοι μονομιάς, βγήκαν απ’ τα σπίτια, φτιάξαν αλυσίδες, από το ποτάμι μέχρι τον αχερώνα και χέρι με χέρι μετέφεραν κουβάδες με νερό, και τους έριχναν στη φωτιά…

Κι έσβησε η φωτιά. Και σώθηκε το χωριό.

Οι άνθρωποι τώρα ξαπόσταιναν ανακουφισμένοι. Γελούσαν. Αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο. Τραγουδούσαν… Πλούσιοι και φτωχοί, γέροι και παιδιά, γυναίκες και άντρες… Όλοι, ήταν μονιασμένοι… Εκεί, που πριν λίγο βασίλευε ο φθόνος και η πονηριά, τώρα, μεσουρανούσε η καλοσύνη κι η αυταπάρνηση… Εκεί, που λίγο πριν ο όφις δάγκωνε τις άχρηστες καρδιές των χωριανών και στάλαζε φαρμάκι εξαφανίζοντας κάθε πορφύρα ανθρωπιάς, τώρα, γιασεμί λουλούδιζε πυκνό σαν άνοιξη, στον κήπο των ανθρώπων… Ήταν μια νύχτα αξέχαστη για το χωριό. Και πάντα, κάθε χρόνο, το θυμόνταν· και χαίρονταν οι άνθρωποι· κι ευχαριστιόνταν…”

Μα η ιστορία είχε εξάψει τη φαντασία και πλήθος απορίες γεννιόνταν.

“Και γιατί αφού μισιούνταν έτρεξαν όλοι να σβήσουν τη φωτιά;” ρωτούσαμε.

“Όταν κινδυνεύει να καεί όλο το χωριό οι άνθρωποι τότε μπορούν να καταλάβουν ότι οι διαφορές τους είναι ασήμαντες μπροστά στο κακό του αφανισμού τους… Αν ακούσουν την καρδιά τους, εύκολα θα πράξουν έτσι, δίχως να σκεφτούν… Αν πάλι κάποιοι σκεφτούν… τα μίση και τις διαφορές τους και κάτσουν σπίτι τους να προστατεύσουν μόνοι τα υπάρχοντά τους κι ό,τι με κόπο κέρδισαν… ε, αυτοί, παιδί μου, πρώτοι θα χαθούν… Όχι μόνο γιατί δεν πρόκειται κανείς να τους βοηθήσει, αλλά και γιατί η φωτιά — αν φτάσει σπίτι τους — θα είναι τόσο μεγάλη που θα αφανίσει ολάκαιρο το χωριό, κι αυτούς μαζί… Τέτοια απανθρωπιά κι άνθρωποι βρώμικοι δεν την αντέχουν…”


Οι άνθρωποι όμως σήμερα δεν ευτυχούν να πιάσει φωτιά… Κυκλοφορούν σαν τα φαντάσματα. Γελάν και διαπομπεύουν τη θλίψη τους. Είναι μαζί και είναι αβάσταχτα μόνοι. “Παν οι καιροί, πέρασαν. Φτώχεινε ο κόσμος…”

Σαν να μην είναι τόσο ψέμα τελικά…

***

Ας ανάψει μια φωτιά! Ας φωτίσει ο κόσμος! Ας ζεστάνουν οι ψυχές των ανθρώπων! Ας μονιάσουν τα θηρία! Κάπως πρέπει να ζήσουμε.
Δε ρωτήσαμε όμως… Πώς τις φωτιές κρατάμε για πάντα αναμένες. Πώς τις ψυχές μας πάντα συγκινημένες διατηρούμε. Και πώς μια άλλη φλόγα παίρνει τη θέση παλιάς αγαπημένης. Αυτά, δεν τα ρωτήσαμε… Θα μάθουμε. Ας ανάψει μια φωτιά!


Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ο ανθόκηπος.... "Διακήρυξη ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ"


Μέσα στην πλήρη εξαθλίωση του πολιτικού συστήματος στον τόπο μας, προέκυψε η πρόσφατη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και η Διακήρυξη που εκδόθηκε με το τέλος των εργασιών της. Μια διακήρυξη που αποτελεί το επιστέγασμα των συνεχών μεταλλάξεων της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Φαίνεται ότι αποδεικνύεται βαρύ για τους ώμους του ΣΥΡΙΖΑ το φορτίο των ελπίδων, που εναπόθεσε πάνω του μια μεγάλη μερίδα του λαού για εθνική ανεξαρτησία και απελευθέρωση από την ξένη και τη ντόπια ακρίδα, που εδώ και δυο περίπου χρόνια λυμαίνεται τον τόπο μας.

Το κείμενο της διακήρυξης αποτελεί περιβόλι αποκαλύψεων που κρύβονται κάτω από βαρύγδουπους βερμπαλισμούς περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Ένας μετασχηματισμός που, σύμφωνα με τη διακήρυξη, προηγείται της παλλαϊκής πάλης για Εθνική Ανεξαρτησία και αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας. Μια θέση που δικαιώνει τη λαϊκή θυμοσοφία που λέει ότι καταλήξαμε να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο και να αναρωτιόμαστε γιατί δεν προχωρά.

Καλό θα ήταν όμως να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και τη λογική που ακολουθεί η ίδια η διακήρυξη.

Σ` όλο το μήκος και το πλάτος της αναδεικνύεται σαν κυρίαρχος στόχος η «ενότητα της Αριστεράς» που θα δρομολογήσει την πάλη για την ενότητα του λαού (!).

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα για τον κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο είναι το πώς θα γίνει αυτό χωρίς τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού και το τι θα γίνει με αυτόν που υποφέρει και πεθαίνει καθημερινά κάτω από τη μπότα των ξένων κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους;

Θα πρέπει πρώτα να ασπαστεί τα όνειρά σου για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και μετά να παλέψει για το ψωμί του παιδιού του και το βιος που του αρπάζουν;

Πού κατοικοεδρεύει τότε η περίφημη Μετωπική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ – όπως θέλουν να ευαγγελίζονται; Γιατί όλοι έχουμε την εντύπωση ότι το ΕΑΜ, το οποίο επικαλούνται, είχε καταλυτική συνδρομή στην «…… ενότητα και την απελευθέρωση του λαού μας ……». ( κεφ. 2 «Οι καταβολές μας» πργφ. 1) και όχι στην ενότητα της αριστεράς.

Γιατί με τον τρόπο που πραγματεύονται και αναλύουν τη σημερινή κατάσταση δείχνουν είτε να μη γνωρίζουν, είτε να αδιαφορούν για το γεγονός, ότι κι αυτοί που δεν ανήκουν στην Αριστερά και αδιαφορούν για την ενότητά της, υποφέρουν το ίδιο και έχουν ανάγκη «στέγης» για να αντιδράσουν και να παλέψουν.

Μέσα από βαρύγδουπους βερμπαλισμούς και εύηχα εκφραστικά σχήματα υποκρύπτονται αντιφάσεις και υπεκφυγές. Κύρια όμως υποκρύπτεται η δρομολόγηση απόδρασης από προηγούμενες διακηρύξεις και δεσμεύσεις.

Φαίνεται πως ήταν αρκετή η αιφνίδια – και ίσως απρόσμενη για τους ίδιους – αύξηση των εκλογικών ποσοστών τους ( που βασίστηκε στις προεκλογικές διακηρύξεις τους περί μονομερούς κατάργησης των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων), για να νιώσουν ασφαλείς και να βιαστούν να αποτινάξουν από πάνω τους τα «βαρίδια» των προεκλογικών αυτών δεσμεύσεων.

Έπρεπε σύντομα να δώσουν το στίγμα και τα διαπιστευτήρια της «νομοταγούς» αντιπολίτευσης, που δεν διακατέχεται από σύνδρομα ρηξικέλευθων και ριζοσπαστικών διαδρομών και έτσι να καθησυχάσει τις αγωνίες και τις ανησυχίες των κρατούντων.

Η Μεταμοντέρνα Αριστερά

Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μ...