Σηκώστε ψηλά το κεφάλι

Η σημερινή τραγωδία, με τον άδικο χαμό νέων ανθρώπων στη Λάρισα, προσθέτει άλλη μια πινελιά αίματος στο κάδρο με το καταρρακωμένο κορμί της πατρίδας μας.

Οι κατοχικές δυνάμεις των ευρωναζιστών και οι συνεργάτες τους – της τριμερούς δουλικής κυβέρνησης – βουτάνε, καθημερινά, όλο και πιο βαθιά τα χέρια τους στο αίμα του ελληνικού λαού. Βαρύνονται πλέον με εγκλήματα γενοκτονίας, με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Να είναι σίγουροι ότι σύντομα θα λογοδοτήσουν σαν τέτοιοι: σαν γενοκτόνοι και εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας.

Δεν πρέπει και δεν μπορούμε πια να ανεχόμαστε να χάνονται συμπολίτες μας – που οδηγούνται κατά χιλιάδες στην αυτοκτονία από την απελπισία στην οποία τους σπρώχνουν καθημερινά – ούτε να οδηγούνται σε φρικτό θάνατο Ελληνόπουλα εξ αιτίας της εξαθλίωσης που επέβαλαν σ` αυτό το λαό.

Την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση ακολουθώντας το δικό της δρόμο, έξω και πέρα από τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του λαού, επικυρώνει και νομιμοποιεί με την παρουσία της στο υποτελές «κοινοβούλιο», το κυβερνητικό εξάμβλωμα. Μια στάση που την καθιστά, σε μεγάλο βαθμό, συνένοχη στο έγκλημα διαρκείας κατά του ελληνικού λαού.

Το ΕΠΑΜ σαν έκφραση συλλυπητηρίων προς τις δοκιμαζόμενες οικογένειες των άτυχων φοιτητών που χάθηκαν - κι αυτών που παλεύουν ακόμα για τη ζωή τους - δεσμεύεται ότι θα δώσει όλες του τις δυνάμεις μέχρι να αποκτήσει αυτός ο τόπος τη λευτεριά του, να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του και να ζήσει την αξιοπρεπή ζωή που του αξίζει. Για να κατακτήσει επιτέλους την Εθνική του Ανεξαρτησία.

Για τους παραπάνω λόγους το ΕΠΑΜ καλεί τον ελληνικό λαό να σηκώσει το κεφάλι ψηλά και να οργανώσει την πάλη του σε κάθε γωνιά της χώρας. Να συγκροτήσει επιτροπές γειτονιάς, συνοικίας, χωριού, πόλης και μέσα από συλλογικότητες να παρακάμψει τους παραδομένους και τους γενίτσαρους των συνδικάτων. Να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της απελευθέρωσής του, οργανώνοντας τη μεγάλη ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, μέχρι να τσακιστούν από τον τόπο μας οι κατακτητές του ευρωναζισμού, οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι δούλοι των κατακτητών, που παριστάνουν την κυβέρνηση, εκτελώντας καθημερινά τον ελληνικό λαό.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του ΕΠΑΜ

Μήτρα του φασισμού η ευρωζώνη

«Ένα αποτέλεσμα με τον Μπερλουσκόνι γύρω στο 30% και τον Γκρίλο γύρω στο 25% σημαίνει ότι το 55% των Ιταλών ψηφοφόρων ψήφισε με βίαιο τρόπο εναντίον της Ευρώπης, του ευρώ και της Γερμανίας». Αυτή η δήλωση έγινε πριν βγουν τα τελικά αποτελέσματα απ’ τον Ενρίκο Λέτα, αντιπρόεδρο του Δημοκρατικού Κόμματος (Μπερσάνι) και αποτυπώνει ανάγλυφα το μήνυμα που στέλνουν οι κάλπες της Ιταλίας. Σε μια πρώτη όμως ανάγνωση.

Οι αναλύσεις στην Ελλάδα απ’ τους ειδήμονες αρκέστηκαν σε κραυγές για την ανάγκη να πάρει τέλος η λιτότητα στην Ευρώπη και άρχισαν (ως συνήθως) να εκλιπαρούν το Βερολίνο να αφουγκραστεί τα μηνύματα των ιταλικών εκλογών βάζοντας τέλος στην κατακτητική του πολιτική.

Το γεγονός ότι η τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης δίνει πλειοψηφία σε δυνάμεις που μιλούσαν για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα της χώρας τη λιρέτα λέει πολλά και υποδηλώνει ακόμα περισσότερα αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι ο εκλεκτός του γαλλογερμανικού άξονα, Μάριο Μόντι που διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία τον Μπερλουσκόνι (κατά τον ίδιο τρόπο που διαδέχτηκε τον Γιώργο Παπανδρέου ο Λουκάς Παπαδήμος) απέσπασε μόλις το 10%.

Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια γιατί το πρόβλημα δεν είναι η αλλαγή πολιτικής στην ευρωζώνη. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ευρωζώνη. Το οικοδόμημα της ΕΕ τείνει στο απραγματοποίητο όσο πιο αντιδραστικός γίνεται ο χαρακτήρας του. Η πολιτική της Γερμανίας που ηγεμονεύει, θέλει ως οικονομική της ενδοχώρα όλη την Ευρώπη και αυτό το ρόλο επιτελεί η ευρώ. Είναι μοχλός για την άσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του Βερολίνου. Αυτό εισπράττει και σ’ αυτό απαντά η εκλογική συμπεριφορά (και) των Ιταλών.

Δεξιά ομοβροντία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Αν το ερώτημα φαίνεται άστοχο, μπορεί να διατυπωθεί με ορθό τρόπο: Η πολιτική ανατρέπει συσχετισμούς ή οι συσχετισμοί καθορίζουν την πολιτική; Η Αριστερά με την πολιτική της ανατρέπει την πραγματικότητα, ή η πραγματικότητα υποβάλει σε ρεαλιστική αναπροσαρμογή της Αριστεράς επί το συστημικότερο;

Τις τελευταίες μέρες, κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνα για το πρόγραμμα και την οικονομική πολιτική, δήλωσαν για πολλοστή φορά πίστη στη συνέχεια του κράτους και στη σταθεροποίηση της οικονομίας.

Για πρώτη φορά καθαρά, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίστηκε ως συνέχεια και δικαίωση των αποπειρών αστικού εκσυγχρονισμού -με ευρωπαϊκό πρόσημο- της Ελλάδας. Και ευθαρσώς αποδέχτηκε ότι τα περί κατάργησης του μνημονίου σε ένα μόνο άρθρο, είναι μια δήλωση προς λαϊκή κατανάλωση. Δεν πρόκειται δηλαδή για πραγματική ανατροπή των δεκάδων νόμων, πράξεων, ρυθμίσεων και απτών πολιτικών που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία και το λαό στην καταστροφή.

Κατόπιν αυτών το ερώτημα έρχεται και υπό άλλη μορφή: Μοναδική σημασία έχει να αλλάξει χέρια η κυβέρνηση, ή έχει σημασία τι κυβέρνηση θα είναι η επόμενη; Κριτήριο επιτυχίας είναι η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας με το πρόγραμμα του αντιπάλου, ή η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας για να ανατραπεί το πρόγραμμα του αντιπάλου; Και αυτό είναι κάτι που θα κριθεί τότε, μετά την ορκωμοσία του Α.Τσίπρα, ή κρίνεται διαρκώς, χθες, αύριο και κυρίως σήμερα;

Δημιουργούν έρημο και την αποκαλούν ειρήνη...

                                          Δημ. Καζάκης
   

Δεν μας έφταναν τα βάσανά μας, έχουμε και όλους τους επίδοξους αντιμνημονιακούς να μας πρίζουν με το λάθος του ΔΝΤ. Μέχρι και ο κ. Στουρνάρας με τ’ όνομα, ξέρετε αυτόν που όλοι οι διαλεχτοί διανοούμενοι των σαλονιών μόδας νομίζουν ως μέγα οικονομολόγο, απαίτησε σχετική δήλωση από την ΕΕ. Τελικά είτε παίζει κανείς το γνωστό χαρτοπαίγνιο ο «παπάς», είτε μιλά για τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, εκεί δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, που πήγε ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής; Όποιος δεν θέλει να καταλάβει τι συμβαίνει και σε τι κατάσταση έχει οδηγηθεί η χώρα και η ελληνική κοινωνία, δεν έχει παρά να φλυαρεί περί δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή. Κατά τα άλλα μια από τα ίδια.

Εδώ έφτασε το έτερον ήμισυ του κ. Στουρνάρα – για να μην παρεξηγηθώ, έτερον ήμισυ ως προς το απύθμενο βάθος της οικονομικής του μόρφωσης – ο λεγόμενος αντιμνημονιακός κ. Βαρουφάκης ανεφώνισε τρις: Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, τώρα που το ΔΝΤ βρήκε το λάθος και μπήκε στον σωστό δρόμο! Κατά τ’ άλλα ο κ. Βαρουφάκης, με το γνωστό από την εποχή της πλατείας Συντάγματος πολύ ταιριαστό υποκοριστικό, μας διαβεβαιώνει ότι πάμε καλύτερα γιατί, λέει, ο προϋπολογισμός παρουσιάζει πρωτογενές ισοζύγιο και έτσι, λέει, το κράτος μαθαίνει να δαπανά εξ ιδίων πόρων χωρίς να δανείζεται. Βέβαια δανείζεται για να ξεχρεώνει τα παλιότερα χρέη του, αλλά αυτό δεν συνιστά πρόβλημα, αρκεί να πετυχαίνει ευνοϊκούς όρους δανεισμού. Τάδε έφη ο κ. Βαρουφάκης στον κ. Παπαδάκη και μας άφησε σύξιλους. Το μόνο που μένει είναι να πειστεί η «Ευρώπη» να λασκάρει τα δεσμά, για να πεθαίνουμε πιο λάσκα ρε παιδιά και να μας δανείζει με ευνοϊκότερους όρους. Τι καλύτερο;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΙΟ ΒΡΑΣΜΟΥ;

Θεωρητικά τα 3 χρόνια καταπίεσης και υποτέλειας (για να μην πω χρεοκοπίας και ορισμένοι πάθουν σοκ) που επέδρασαν καθοριστικά στην ελληνική κοινωνία, θα μπορούσαν να ήταν ευργετικά όσο αφορά την αλλαγή νοοτροπίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Κι όμως οι ίδιοι άνθρωποι βρισκονται στις ίδιες θέσεις, η ανεργία θα εκτοξευτεί μέσα στον χρόνο πάνω από 30%, η μετανάστευση από και προς την Ελλάδα έχει αυξηθεί, ο κοινωνικός ιστός σαπίζει, ο όρος “δημόσιος” και “δωρεάν” κοντεύει να μπει σε μουσείο ιστορίας και ο Έλληνας; Απλά αράζει για να δει το τέλος του.

Ίσως τελικά αυτή η “αναμονή” για το μεγάλο κακό που όλο έρχεται και όλο στον δρόμο μπορεί να ωφελήσει. Πως; Μα με την ταχύτερη κατεδάφιση αυτού του θλιβερού κράτους που αποκαλείται “Ελλάδα”. Επειδή πολλοί έξυπνοι έχουν έτοιμη την ερώτηση, δεν θέλω κυβέρνηση ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι ένα μπάλωμα, ένα τροχοπέδη για την μόνη πραγματικά εξαγνιστική πράξη: Την καταστροφή. Ναι, έτσι ακριβώς. Ίσως το σύστημα να χρησιμοποιεί όλα τα εναλλακτικά του όπλα, για μας πείσει πως πρέπει να επιβιώσει.

Λογικά λοιπόν, η καταπίεση και η μηδενική προοπτική θα έπρεπε να είχε μετατρέψει τους “αγανακτισμένους” σε εξεγερμένους. Τελικά δεν υπάρχει νομοτέλεια στην επανάσταση. Παρόλο που τα πλαίσια του περιθωρίου συνεχώς διευρύνονται, δεν φαίνονται στον ορίζοντα “ήρωες”, αλλά περισσότερο δουλοπάροικοι.

Η λέξη “ανάπτυξη” που την χρησιμοποιούν ο Σαμαράς και οι αυλικοί του μοιάζει με κάποιο mantra που όσο το επαναλαμβάνεις πιστεύεις όι θα συμβεί (αλλά φυσικά δεν συμβαίνει). Ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά στο τι συμβαίνει και οι κατ’ εφημισμον πολίτες της Ελλάδας ανέχονται και τρώνε κουτόχορτο τόσο εύκολα, χωρίς μάλιστα να αντιδρούν πέρα από σπασμωδικές και γραφικές κινήσεις. Πως μπορούν να παρακολουθούν τύπους σαν τον Γιακουμάτο, τον Άδωνη και την κάθε βλάχα του ΠΑΣΟΚ να ασκούν πολιτική στα παράθυρα;

Τελικά, όλο αυτό το σύστημα που παράγει μόνο ψέματα, στο οποίο ευημερεί μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, έχει γίνει συνήθεια στον μέσο πολίτη. Το θεωρεί κοντινό του οικοσύστημα και έχει μάθει να αναπνέει τον ίδιο αέρα με τον διεφθαρμένο χωρίς να ασφυκτιά. Το χειρότερο όλες οι κοινωνικές-πολιτικές του επιλογές καθορίζονται σύμφωνα με το πόσο καλό πελάτη τον θεωρούν.



Στην Ελλάδα ειδικά, όταν απευθυνθείς με τον όρο “συλλογικός” θα σε κοιτάξουν στραβά λες και είσαι κομματόσκυλο\συνδικαλιστής ή στην καλύτερη να σε θεωρήσουν μεσάζοντα για να κλείσουν μαζικά τραπέζι σε club. Αν κάποιος περιμένει σωτήρα, θα του πω ποιος είναι. Ο ίδιος του ο εαυτός. Εκείνο το κομμάτι μέσα του που πρέπει να καταλάβει τι γινόταν τόσα χρόνια επειδή εκείνος αδιαφορούσε, να πλάσει συνείδηση, να θέσει κώδικα αξιών, να αποφασίσει να κάνει κάτι, να βρει κι άλλους και μετά; Να δράσει. Να θυμηθεί ότι είναι πολιτικό ον δηλαδή κι όχι πίθηκος για να χορεύει πάνω στα τραπέζια.

Κάποιος που έχει γαλουχηθεί με τις αξίες των “εθνικών σκοπών”, που έχει ταυτίσει τα συμφέροντά του με αυτά των εργολάβων και που έχει πειστεί πως το κλειδί για τον παράδεισο είναι η δική του και μόνο βολή, δεν μπορεί να τα συνειδητοποιήσει όλα αυτά γιατί δεν έχει συνείδηση αλλά ψευδές αντίγραφό της.
Αυτή είναι και μια εξήγηση στην ερώτηση “μα γιατί δεν κάνουμε κάτι;”.

πηγη

Η ώρα των ριζικών λύσεων

Οι καταστροφικές οικονομικές συνέπειες της σημερινής οικονομικής κατοχής από την υπερεθνική και τις ντόπιες ελίτ δεν διαφέρουν σημαντικά από τις αντίστοιχες της στρατιωτικής Κατοχής πριν 70 χρόνια. Το βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί ριζικά τη σημερινή κατοχή, που είναι και το πιο αβάσταχτο για τα λαϊκά στρώματα, είναι η έλλειψη οποιουδήποτε συνεκτικού στόχου και συνακόλουθα οποιασδήποτε ελπίδας για πραγματική βελτίωση της κατάστασής τους, σε μια ριζικά διαφορετική κοινωνία. Αυτόν τον καθοριστικό ρόλο έπαιζε τότε το ΕΑΜ.

Το γεγονός αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο δεδομένου ότι τότε ο στόχος ήταν κατ 'αρχήν η εθνική απελευθέρωση που συνένωνε όλους, από την Αριστερά μέχρι τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο, ενώ η κοινωνική απελευθέρωση από την ανισότητα, την ανεργία και την φτώχεια - όπου και αρχίζουν οι διαφορές ανάλογα με τις ταξικές και ιδεολογικές θέσεις του καθενός / καθεμιάς - εθεωρείτο επακόλουθο της πρώτης. Σήμερα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: δεν νοείται εθνική απελευθέρωση αν δεν προηγηθεί κοινωνική απελευθέρωση. Το ζητούμενο όμως είναι αν αυτή η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί, στις σημερινές συνθήκες, να πάρει τη μορφή συστημικής αλλαγής, ή αν θα πρέπει, αρχικά τουλάχιστον, ΝΑ περιοριστεί ΣΤΗΝ εξασφάλιση Των κοινωνικών προϋποθέσεων ΓΙΑ ΤΗΝ Αμεση ανάκτηση Της Εθνικής οικονομικής κυριαρχίας ΚΑΙ Που έβαζε ΚΑΙ ΘΑ τα θεμέλια για την ολοκληρωτική κοινωνική απελευθέρωση στο μέλλον, με τη μορφή συστημικής αλλαγής, η οποία θα αποφασιζόταν δημοκρατικά από τον Λαό.

Και αυτό, διότι σήμερα έχουμε χάσει τόσο την οικονομική κυριαρχία όσο και την συνακόλουθη εθνική, σε μια διαδικασία που εντάθηκε στη μεταπολεμική περίοδο όταν η χώρα εντάχθηκε, κυρίως με την προσχώρησή της στην ΕΟΚ / ΕΕ και την Ευρωζώνη που αποφάσισαν οι ελίτ μας, Στη κατά παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία μόνο νεοφιλελεύθερη μπορούσε να ήταν, παρά τα παραμύθια της ρεφορμιστικής Αριστεράς και «προοδευτικών» οικονομολόγων του κατεστημένου.

Η ένταξη μας στην ΕΟΚ / ΕΕ οδήγησε στη πλήρη εξάρτηση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για γεωργικά προϊόντα που κάλυπταν βασικές ανάγκες του λαού μας, ενώ τώρα, με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ξένες επενδύσεις που περιμένουμε για την «ανάπτυξη», όπως μας επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, θα χάσουμε κάθε αυτοδυναμία στην κάλυψη εξίσου βασικών αναγκών όπως το ηλεκτρικό, το νερό, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες κ.λπ.. Η απώτερη δηλαδή αιτία που μας οδήγησε στη σημερινή καταστροφή, δεν ήταν το Χρέος, το οποίο ήταν απλά μια συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής μας δομής-γι'αυτό και είναι εντελώς αποπροσανατολιστική η «Χρεολογία» καθώς και τα περί Λογιστικού ελέγχου του Χρέους κλπ. Η αιτία ήταν το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας, ενώ δεν διαθέταμε παραγωγική δομή αρκούντως «ανταγωνιστική» για να συναγωνιστεί τα εισαγόμενα προϊόντα από χώρες του Βορρά, με υψηλότερη παραγωγικότητα λόγω του ιστορικού τους επιπέδου ανάπτυξης, ή από χώρες του Νότου, ΜΕ εξαθλιωμένους μισθούς και αντίστοιχες εργασιακές συνθήκες.

Αυτό το γεγονός αποκρύπτουν συνειδητά ή μη, «συστημικές» θεωρίες που αποδίδουν την αιτία της καταστροφής στους κακούς πολιτικούς, τη διαφθορά, το κακό κράτος κ.λπ., «αντισυστημικές» Που αποδίδουν ΤΗΝ ΣΕ γενικότερες καπιταλιστικές κρίσεις, και «ενδιάμεσες» που μιλούν για την κακή δόμηση της Ευρωζώνης, τη «Χρεοκρατία» κλπ .. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι μια τρομερή ιδεολογική σύγχυση που κάνει αδύνατη τη συνένωση των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε ένα παλλαϊκό μέτωπο με συγκεκριμένους στόχους και πρόγραμμα που θα συνεπαγόντουσαν την ανοικοδόμηση της παραγωγικής δομής με βάση την οικονομική αυτοδυναμία, που προϋποθέτει την μονομερή έξοδο από την ΕΕ (και όχι απλά από την Ευρωζώνη που θα ήταν καταστροφική!), τη μονομερή διαγραφή του Χρέους, την ακύρωση των Μνημονίων κ.λπ..

Μόνο ριζικές λύσεις μπορούν να μας βγάλουν από μια ριζική καταστροφή σαν τη σημερινή. Τα ημίμετρα και οι συστημικές ψευδο-λύσεις, ή, αντίστοιχα, οι αντισυστημικές προτάσεις ενώ λείπουν οι υποκειμενικές συνθήκες γι αυτές, απλώς διαιωνίζουν την καταστροφή.

πηγη

Βουλγαρία: Σταθερότητα χωρίς ανάπτυξη

Νομισματική σταθερότητα, δημοσιονομική εξυγίανση, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αν η συνταγή των Βρυξελλών ήταν όντως αποτελεσματική, η Βουλγαρία, χώρα με το δεύτερο μικρότερο έλλειμμα στην Ε.Ε., θα έπρεπε να καταλαμβάνει κάποια καλύτερη θέση από αυτήν του φτωχότερου κράτους-μέλους μεταξύ των “27”. Ωστόσο, η δεινή οικονομική κατάσταση της γειτονικής χώρας, που κατά την Κομισιόν μεταφράζεται σε “σοβαρές υλικές στερήσεις για το 44% του πληθυσμού, έδωσε ήδη τη θέση της στην πολιτική αποσταθεροποίηση, χωρίς προφανή διέξοδο να προβάλλει στον ορίζοντα.

Παρά τους 7.000 οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος GERB οι οποίοι συγκεντρώθηκαν έξω από το Κοινοβούλιο την Πέμπτη (ορισμένοι με τα τρακτέρ και τα ζωντανά τους), οι νομοθέτες έκαναν αποδεκτή την παραίτηση που είχε υποβάλει την προηγουμένη ο πρωθυπουργός Boyko Borisov, επιστρέφοντας “την εντολή που του έδωσε ο λαός”, στον απόηχο των συγκρούσεων αστυνομίας και διαδηλωτών το βράδυ της Τρίτης.

Η ανακοίνωση της αποπομπής του υπουργού Οικονομικών Simeon Djanko και η απειλή αφαίρεσης της άδειας της τσεχικής ηλεκτροπαραγωγού εταιρείας CEZ δεν άρκεσαν για να κατευνάσουν το κύμα διαμαρτυριών για την αύξηση του κόστους ηλεκτροδότησης (μεσούντος του σκληρού βουλγαρικού χειμώνα), σε μία χώρα που ο μέσος μισθός διαμορφώνεται στα 360 ευρώ μηνιαίως.

Δεν είναι όμως μόνο το κόστος ζωής το οποίο τροφοδότησε τη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση Borisov, αλλά και η αίσθηση ότι ο πρωθυπουργός δεν υλοποίησε την βασική εξαγγελία του, ήτοι την πάταξη της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος υπό το οποίο ασφυκτιά η χώρα.

Καθηγητής της Αστυνομικής Ακαδημίας πριν το 1990 και πρωταθλητής του καράτε, ο Borisov υπήρξε σωματοφύλακας του κομμουνιστή πρώην ηγέτη Todor Zivkov και του πρώην βασιλέα Simeon και θήτευσε ως γ.γ. του υπουργείου Εσωτερικών από το 2001 με τον βαθμό του στρατηγού, για να ιδρύσει το GERB το 2006 και να κατακτήσει την εξουσία (με 39,71% των ψήφων) το 2009.

Το πολιτικό του προφίλ στηρίχθηκε στην εικόνα της αποφασιστικότητας και στα έργα υποδομής που επέτρεψε η απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων. Ωστόσο ήδη από το 2007 κατηγορήθηκε (από το U.S. Congressional Quarterly) για σχέσεις με το συνδικάτο του εγκλήματος, ενώ αμερικανικά διπλωματικά έγγραφα που διέρρευσαν μέσω Wikileaks το 2011 αναφέρουν ότι η τράπεζα που διευθύνει η σύντροφός του Tsvetelina Borislavova ενέχεται σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Η αποδοχή της παραίτησης Borisov από το Κοινοβούλιο ανοίγει τον δρόμο για την επίσπευση των βουλευτικών εκλογών που ήσαν προγραμματισμένες για τον Ιούλιο, με τον διορισμό από τον πρόεδρο Plevleniev κυβέρνησης τεχνοκρατών (της τρίτης στη μετακομμουνιστική ιστορία της Βουλγαρίας). Ωστόσο, η προσφυγή στις κάλπες δεν αναμένεται να απεμπλέξει την κατάσταση: το GERB και οι αντιπολιτευόμενοι Σοσιαλιστές του Sergei Stanishev φέρονται να ισοψηφούν σε ποσοστά περί το 22-23%, ενώ εκφράζονται φόβοι ότι οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι θα στραφούν σε ακραίους σχηματισμούς.

Με επίσημο ποσοστό ανεργίας 12,3% (ή μάλλον 19,3% εάν προστεθούν όσοι εγκατέλειψαν την αναζήτηση εργασίας) και εισόδημα στο 45% του μέσου κοινοτικού, η Βουλγαρία αποτελεί τη φτωχότερη χώρα της Ε.Ε.έχοντας ως κυριότερο στήριγμά της το ένα εκατομμύριο των πολιτών της που έχουν μεταναστεύσει. Τα μεταναστευτικά εμβάσματα έφθασαν πέρσι τα 774 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο ίδιος ο Borisov σε μία διόλου ΄πολιτικά ορθή” αποστροφή του, σε ομιλία του στο Σικάγο δήλωσε ότι κυβερνά μια χώρα “με ένα εκατομμύριο Τσιγγάνους, 700.000 Τούρκους και δύο εκατομμύρια συνταξιούχους”.

Το παραγόμενο προϊόν υπολείπεται ακόμη κατά 2,5% των πρό της κρίσης του 2008 επιπέδων και η χώρα διανύει τον πέμπτο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης. Κατά τον Lars Christensen της Danske Bank η Βουλγαρία εισάγει ταυτοχρόνως “πιστωτική ασφυξία” από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και “νομισματική ασφυξία” από τις πολιτικές της ΕΚΤ. – λόγω της συμμετοχής της στον μηχανισμό ERM 1< “προθάλαμο” της ένταξης στο ευρώ. Σε έκθεσή του το ΔΝΤ κάνει λόγο για “σταθερότητα με ανεπαρκή ανάπτυξη”. Προφανώς, δεν υπάρχει ούτε κάν “βουλγαρικό μοντέλο” προς την ανάπτυξη…

πηγη

Πολιτικές ζυμώσεις επί κομματικών ζυμώσεων

Στη Σύνοδο Κορυφής, στις 25 και 26 Μαρτίου του 2010, μετά από μια δραματική διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, δήλωσε: «Οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Η πολιτική της υπευθυνότητας δικαιώνεται. Η Ελλάδα απέδειξε την ισχυρή της θέληση και τη δυνατότητα έγκαιρης αντίδρασής της στην κρίση… Η Ελλάδα του ευρώ είναι ασφαλής…», ενώ λίγο πιο κάτω ακούστηκε για πρώτη φορά η εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή η κυβέρνηση διέψευδε.
Η δικαιολογία ήταν ότι το ΔΝΤ συμπεριλήφθηκε στον μηχανισμό, λόγω της εμπειρίας του με άλλες χώρες που είχαν προβληματικούς προϋπολογισμούς. Όλα τα μέσα ενημέρωσης τότε έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τη σωτηρία της χώρας. Η συνέχεια είναι γνωστή...



Κόμματα δίχως ιδεολογία

Το ΔΝΤ έχει διαχειριστεί ανάλογες επεμβάσεις σε άλλες χώρες και γνωρίζει καλά την πολιτική και επικοινωνιακή στρατηγική που είναι απαραίτητη, ώστε να εφαρμοστούν τέτοια μέτρα. Σε δικτατορικά καθεστώτα τα πράγματα είναι απλούστερα, αλλά σε δημοκρατικές χώρες συχνά υπάρχουν προβλήματα με τους πολίτες, όπως για παράδειγμα στην Αργεντινή και την Ισλανδία που τους απέρριψε.
Στην Ελλάδα του 2010 ίσως δεν υπήρχε δικτατορία, αλλά τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα την πρωθυπουργία Σημίτη 1996-2004, ο έλεγχος της οικονομικής ελίτ επί της πολιτικής ζωής του τόπου υπήρξε ουσιαστικά απόλυτος. Τηλεοπτικοί δίαυλοι, εφημερίδες, συνδικαλιστικά σωματεία και δημόσια έργα ελέγχονται, έμμεσα ή άμεσα, από λίγα πρόσωπα με πανίσχυρη επιρροή στα πολιτικά κόμματα.
Κάνοντας έναν σύντομο παραλληλισμό με τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Πόλεμο, τότε τα κόμματα ήταν δημιουργήματα συγκεκριμένων κοινωνικών απαιτήσεων και τις εξέφραζαν από τα κάτω. Ακόμη και οι αντιπαλότητες και τα πάθη της εποχής ήταν εκφράσεις της κοινωνίας. Φυσικά και τότε υπήρχαν ελίτ που επηρέαζαν τις εξελίξεις, αλλά και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός έδινε περιθώρια στην παραγωγή πολιτικής και λόγου.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι όροι έχουν πλέον αλλάξει: τα κόμματα της Μεταπολίτευσης δεν εκφράζουν πλέον κοινωνικές απαιτήσεις και δεν εκπροσωπούν ιδεολογίες, δεν παράγουν πολιτική. Είναι αποτελεσματικότερα, βέβαια, στη διαχείριση της εξουσίας, αλλά ορίζουν τα ίδια, από πάνω προς τα κάτω πλέον, το τι πρέπει να είναι Δεξιά-Αριστερά, Προοδευτικό-Συντηρητικό, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ζυμώσεις και την παραγωγή πολιτικής.
Αυτό αποδεικνύεται και από τις ανατροπές που έφερε το Μνημόνιο στη πολιτική ζωή του τόπου. Ουσιαστικά φανερώθηκε η ανυπαρξία ιδεολογικών διαχωρισμών των μεταπολιτευτικών κομμάτων, αφού όποιο κόμμα και να εκλεγεί, κυβερνά με τον ίδιο τρόπο, ενώ ο έλεγχος των εξωθεσμικών κέντρων επί του κράτους έχει γίνει σχεδόν απόλυτος.