ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

27 Απριλίου 2013
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Ανακοίνωση – Κάλεσμα


Ως γνωστόν, αύριο Κυριακή 28 Απριλίου 2013 συζητείται και ψηφίζεται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος ένα ακόμα πολυνομοσχέδιο - σκούπα, εφαρμοστικό του 3ου μνημονίου, που κατοχυρώνει σειρά νέων μέτρων σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Ενώ στους δρόμους και σε κάθε σπίτι παίζεται κάθε ώρα και ένα ανθρώπινο δράμα, στο εσωτερικό του «κοινοβουλίου» παίζεται το γνωστό σε όλους θέατρο με την κυβέρνηση να νομοθετεί αυθαίρετα σε βάρος κάθε Έλληνα εργαζόμενου, ή άνεργου, δημόσιου υπάλληλου, ή ιδιωτικού, αγρότη, ή βιοτέχνη, συνταξιούχου ή φοιτητή, «δεξιού», ή «αριστερού».

Η κυβέρνηση, έχοντας αποδεχθεί πλήρως τον ρόλο της, ως άξιου τοποτηρητή της τρόικας, νομοθετεί σύμφωνα με τις επιταγές των ξένων δανειστών και επικυρίαρχων και δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο από αυτήν.

Η αντιπολίτευση όμως, στο σύνολό της, ενώ κραυγάζει, αποδοκιμαστικά, για τα νέα εξοντωτικά μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και γνωρίζοντας ότι καμία τύχη δεν έχουν οι αντιδράσεις της στο κοινοβούλιο, αρνείται να το εγκαταλείψει, παραμένοντας και νομιμοποιώντας έτσι με τη στάση της, τόσο τις κυβερνητικές αυθαιρεσίες, όσο και τις επιταγές της τρόικας.

Το Ε.Πα.Μ., για ακόμα μια φορά, καλεί τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, να κατανοήσουν τις δραματικές στιγμές που περνάει η χώρα και ο ελληνικός λαός και να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες απέναντί του.

Τα καλεί να αποχωρήσουν από αυτό το «κοινοβούλιο», που έχει μετατραπεί σε εργαστήρι παραγωγής ολοένα και πιο σκληρών μέτρων καταπάτησης κάθε συλλογικού και ατομικού δικαιώματος των ελλήνων πολιτών και οδηγούν τη χώρα στη καταστροφή.

Τα καλεί να πάψουν με τη στάση τους να νομιμοποιούν το καθεστώς της δουλοπαροικίας χρέους και τις αποφάσεις των εγχώριων τοποτηρητών του ευρωσυστήματος, που μετέτρεψαν τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι των ιδιοτελών τους συμφερόντων και το κοινοβούλιο από ανώτατο θεσμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, άξιο σεβασμού από όλους, σε πλυντήριο ανομιών και ύψιστο μηχανισμό κατάλυσης της Δημοκρατίας.

Καλεί όλους τους βουλευτές των δημοκρατικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά και όσους από τη συμπολίτευση διατηρούν ψήγματα αξιοπρέπειας και εθνικής συνείδησης, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και πιστοί στον όρκο τους για τη προστασία του πολιτεύματος και της Πατρίδας, να παραιτηθούν της ιδιότητάς τους, αφού αυτή, τώρα πλέον, χρησιμοποιείται εναντίον του ίδιου του πολιτεύματος, των συμφερόντων της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, της ίδιας της Πατρίδας και μόνο για να νομιμοποιούνται οι αποφάσεις των ξένων επικυρίαρχων.

Τους καλεί να ενωθούν μαζί με το λαό στον αγώνα για την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος, την αποκατάσταση της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Δημοκρατίας στον τόπο.

Το ΕΠΑΜ καλεί τον ελληνικό λαό να πάρει την τύχη στα δικά του χέρια, μακριά από μεσάζοντες και «σωτήρες». Να οργανωθεί στη γειτονιά του, τη συνοικία του, την πόλη του, το χώρο δουλειάς του και να προχωρήσει στην οργάνωση και κήρυξη ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ μέχρι την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της κατοχικής κυβέρνησης και τη συγκρότηση ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ με σκοπό τη δημιουργία και εφαρμογή νέου Δημοκρατικού Συντάγματος και την εκλογή κυβέρνησης λαϊκής θέλησης και επιλογής. Για:

1. Την άρνηση αναγνώρισης του απεχθούς και παράνομου σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο χρέους και την άμεση παύση της πληρωμής του.
2. Έξοδο από τη φωλιά του λύκου, την Ευρωζώνη και την ΕΕ.
3. Την επάνοδο της χώρας στο εθνικό της νόμισμα, κρατικού χαρακτήρα, πρώτα και κύρια ως εργαλείο αποκατάστασης του Εθνικού Ελέγχου και άρα της Κυριαρχίας της.
4. Την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, την ακύρωση των συμβάσεων ξεπουλήματος όσων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων έχουν εκποιηθεί και την επανάκτηση του ελέγχου και της ιδιοκτησίας τους, καθώς και
5. Την έναρξη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας, με την εφαρμογή ενός πολύ καλά μελετημένου σχεδίου, όπως το Ε.Πα.Μ. το επεξεργάζεται και το προτείνει, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.

Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος και πρακτική, αυτή τη στιγμή, θα οδηγήσουν σε αποτυχία και διάλυση της χώρας μας, ακόμα και σαν εθνικής οντότητας.

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα προωθεί σχέδια, προκατασκευασμένα, για εκτόνωση της λαϊκής οργής, την κατάπνιξη κάθε λαϊκής αντίδρασης και την τελική και ολοκληρωτική υποταγή ενός ολόκληρου λαού.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

Αγαπητοί επιβάτες, παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα

Οι περιφράξεις και οι αποκλεισμοί δε δημιουργούνται μονάχα υψώνοντας τείχη και φράχτες. Μια φωνή από τα μεγάφωνα αρκεί για να χαρακτηρίσει έναν τόπο ως επικίνδυνο και να διαμορφώσει το καθεστώς επιτήρησης του. Στο μετρό, η φωνή που μας παρακαλεί να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα από το Μοναστηράκι μέχρι τον Ευαγγελισμό, στο Σύνταγμα, το Πανεπιστήμιο και την Ομόνοια, σκοπό έχει να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας το φόβο...
και να κοιτάμε το διπλανό μας με μισό μάτι, ειδικά αν αυτός είναι λίγο πιο μελαμψός και γενικότερα δεν ταιριάζει με τα στάνταρ της κανονικότητας με την οποία θα έπρεπε να συνταξιδεύουμε.
Την εποχή της καπιταλιστικής κρίσης και της επακόλουθης νόμιμης εξαθλίωσης και λεηλασίας των ζωών μας από τους κρατικούς μηχανισμούς και τους εντολείς τους, ανασύρονται από το παρελθόν αλλά και επινοούνται πολλοί και διάφοροι νέοι τρόποι εμφύσησης του φόβου και επίτευξης του αποπροσανατολισμού. Από τη μία η κρατική βία καταστέλλει κάθε προσπάθεια αντίστασης στην άθλια κανονικότητα που βιώνουμε και κάθε μορφή διεκδίκησης ενός διαφορετικού κόσμου. Από την άλλη ο ιδεολογικός πόλεμος υπέρ της νεοφιλελεύθερης τροπής των πραγμάτων, υπέρ της ανάπτυξης και της αναλωσιμότητας των ζωών μας, καλά κρατεί από τα μμε. Σταθερά στο πλευρό των παραπάνω, οι νεοναζιστικές συμμορίες, έχουν αναλάβει επικουρικό ρόλο ενισχύοντας όλες τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές και το καθεστώς του φόβου. Το μοντέλο υπηκόου, που επιδιώκει να διαμορφώσει η σύγχρονη εξουσία, είναι αυτό του σκυφτού και υπάκουου εργαζόμενου-ρομπότ, που δεν έχει χρόνο και χώρο να αναπνεύσει και αντιλαμβάνεται το διπλανό του ως εχθρό.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση επιστρατεύονται όλα τα δυνατά όπλα προκειμένου να ενισχύσουν τα φοβικά ένστικτα του σκυφτού έλληνα πολίτη. Και μόνο στο άκουσμα της ανακοίνωσης αυτής, οι επιβάτες φέρνουν κατά τι πιο κοντά τους τα πράγματά τους και κοιτούν με καχυποψία γύρω γύρω προκειμένου να εντοπίσουν και να προστατευθούν από τον επίδοξο ληστή. Αυτό όμως, αν και είναι μόνο μια αντίδραση, συμβάλει στο σχηματισμό μιας συνειδητής στάσης και στη συγκρότηση συγκεκριμένης αντίληψης για ορισμένες καταστάσεις σε ορισμένους χώρους. Ο αποδέκτης του μηνύματος, ο οποίος σκεπτόμενος ότι βρίσκεται σε περιοχή που κάποιοι εποφθαλμιούν τα προσωπικά του αντικείμενα, γίνεται όλο και πιο δεκτικός σε οποιονδήποτε θέλει να του τα διαφυλάξει. Μια συνθήκη που κάποτε ήταν η εξαίρεση γίνεται, με αυτά τα μέσα, ο κανόνας και καθορίζει ποιος μπορεί να υπάρχει σε μια περιοχή και ποιος όχι. Έτσι, η συνεχής τρομοκρατική αστυνομική παρουσία όχι μόνο γίνεται ανεκτή αλλά είναι και θεμιτή και κάπως έτσι εδραιώνεται χωροταξικά και κατά συνέπεια στη συνείδηση του κόσμου, μια ζώνη στην πόλη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά˙ η ζώνη του φόβου. Στη ζώνη αυτή βέβαια, ευπρόσδεκτοι είναι και όσοι καλοθελητές, μαφιόζοι, φασίστες προσφέρουν “ανιδιοτελώς” την προστασία τους.

Τα θολά νερά του κατοχικού ‘’δανείου’’

Εντελώς ξαφνικά και από το πουθενά, δυνατός άνεμος πατριωτισμού και εθνεγερσίας ξεσηκώθηκε απ` άκρου εις άκρον της επικράτειας των Μέσων Μαζικής ‘’Ενημέρωσης’’. Με πάθος, λάβαρα, εμβατήρια και τύμπανα , άρχισαν πολλοί και ομαδικά να φωνάζουν για του καταραμένους τους ναζιστές που δε μας δίνουν αυτά που μας χρωστάνε από πολεμικές αποζημιώσεις ,επανορθώσεις και κατοχικά δάνεια.

Επιστρατεύτηκαν – και η επιστράτευση συνεχίζεται – ειδικοί, ειδικευμένοι, ειδικευόμενοι και ανειδίκευτοι , επί του θέματος ,και τα νούμερα άρχισαν να πέφτουν βροχή. Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Προετοιμασίες και σχέδια για τη σωτηρία της δύσμοιρης πατρίδας. Ένιωσα ταπεινός και αδύναμος μπροστά στα γενναία παλικάρια που τράβηξαν τα γιαταγάνια και ετοιμάζονται να κονταροχτυπηθούν με το Χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια.

Μοναδικό μου καταφύγιο - και παρατηρητήριο του χαλασμού – το μυαλό μου και η λογική.
Κάπως έτσι έγινε και άρχισαν τα ερωτηματικά :

Αν δε με ξεγελάνε οι δυνατότητες, με τις οποίες με προίκισαν οι δάσκαλοί μου, στην αρίθμηση, και αν – λέω αν – έχω ακόμα ‘’σώας τας φρένας’’, κάνοντας έναν πρόχειρο υπολογισμό , βρίσκω ότι έχουν περάσει κοντά 70 (εβδομήκοντα συναπτά) χρονάκια από τότε που τα ναζιστικά κτήνη λεηλατούσαν, έκαιγαν, ισοπέδωναν, βίαζαν και δολοφονούσαν, σ` αυτή τη δόλια την πατρίδα μας. Και έφυγαν (αν και στην πραγματικότητα εκδιώχθηκαν και κυνηγήθηκαν από τα οργανωμένα ένοπλα τμήματα του λαού μας, κάτι για το οποίο δε μας συγχώρησαν ποτέ).

Έφυγαν όμως, αφήνοντας σπόρο δηλητηριώδη πίσω τους. Κι ο σπόρος κάρπισε. Κι έβγαλε κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων στο σβέρκο του ελληνικού λαού.

Την ίδια εποχή που κάποιοι άλλοι λαοί απαιτούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις και τις επανορθώσεις από τους διαδόχους των ναζιστικών κτηνών, εδώ, σ` αυτό τον τόπο των ηρώων, διοικούσαν οι σπόροι των κτηνών. ΟΙ ήρωες βρέθηκαν και πάλι κυνηγημένοι.

ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΠΩΣ ΕΛΛΑΔΑ

Κινδυνεύει η πατρίδα! Για το καλό της πατρίδας! Καταστρέφεται η πατρίδα! Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτές τις λέξεις από χείλη πολιτικών και πατριδοκάπηλων, λες και είναι μια αφηρημένη έννοια ή κάτι το μη υπαρκτό, αφού τις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν και όπως τους βολεύει. Η πατρίδα, η πατρίδα, συνέχεια αυτή η λέξη, λες και είναι κάτι το αόριστο, κάτι το αόρατο, κάτι το μη υπαρκτό. Πώς όμως χρησιμοποιείται η ίδια λέξη από άλλους ως κατηγόρια γι’ αυτούς που την αγαπούν και την νοιάζονται; Είστε εθνικιστές, είστε φασίστες, είστε οπισθοδρομικοί όσοι μιλάτε για πατρίδα. Εμείς είμαστε προοδευτικοί και ριζοσπάστες και βλέπουμε μπροστά. Πόσο εύκολα χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη χωρίς να έχουν ιδέα για την έννοια της ίδιας της λέξης.

Τι είναι στ’ αλήθεια όμως η πατρίδα; Μην είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά που έγραφε ο Κώστας Κρυστάλλης ή μήπως ένα φασιστικό κατάλοιπο όπως ισχυρίζονται οι «αριστεριστές»; Καταρχήν η ετυμολογία της λέξης μας περιγράφει ακριβώς την έννοιά της: Πάτρια (εκ του πατρός), Δα (η γη στη Δωρική διάλεκτο). Τη γη των πατέρων μας όριζαν λοιπόν ως πατρίδα οι πρόγονοί μας άσχετα αν σ’ αυτή ζούσαν πλούσιοι ή φτωχοί, αριστεροί ή δεξιοί, προλετάριοι ή αστοί. Και βέβαια οι πραγματικοί προοδευτικοί και θεωρητικοί όλων των τάσεων μιλούσαν με απέραντο σεβασμό για την πατρίδα και το έθνος. «Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων» έγραφε στα 1869 ο Μιχαήλ Μπακούνιν στα «Γράμματα για τον Πατριωτισμό». «Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή είναι μια φυσική, αληθινή αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός» συμπλήρωνε o ίδιος, ένας εκ των βασικών θεωρητικών του Αναρχισμού.

Μερικά πράγματα που πρέπει να θυμόμαστε καθώς περνάμε από την πύλη της κολάσεως

Στον γενναίο νέο κόσμο που μπαίνουμε, θυσία στους θεούς των αγορών, το πρώτο αρνί που τρώνε οι λύκοι αξιολόγησης και τα λοιπά αρπακτικά από το μαντρί της ευρωζώνης, στην πορεία προς ένα χρηματοοικονομικό Aρμαγεδδώνα - ύστατο στάδιο του υπαρκτού καπιταλισμού άλλωστε, πρέπει να προσπαθήσουμε να θυμόμαστε. Ανεξάρτητα από όλα τα άλλα, για να υπάρξει κάποια στιγμή και λογαριασμός και προοπτική στο μέλλον, όσο μακρινό και να είναι αυτό.


- Να θυμόμαστε πως, ό,τι και να λένε οι ομιλούσες κεφαλές της πολιτικής, της μιντιοκρατίας και της αρπαχτής όλα αυτά που συμβαίνουν με τις αγορές δεν είναι φυσικά φαινόμενα, δεν είναι τσουνάμι, σεισμοί, τυφώνες. Είναι ανθρώπινες πρακτικές που έχουν κατασκευαστεί για να μεγιστοποιούν βραχυπρόθεσμα το κέρδος κάποιων. Όχι το δικό μας όμως.




- Να θυμόμαστε ότι οι ειδικοί στην τηλεόραση είναι ειδικοί του συμφέροντος των αφεντικών τους, πρώτα και κύρια. Είναι τα παπαγαλάκια όλων εκείνων που θα βγάλουν λεφτά από την δικιά σου καταστροφή, ή έστω θα βασιστούν σε σένα για να μην χάσουν. Εσύ θα χάσεις. Όπως έχανες και όλα αυτά τα χρόνια της «ανάπτυξης», μόνο που τώρα θα χάσεις πολύ. Πάρα πολύ.

Οι Άνθρωποι της χούντας μετά τη Δικτατορία

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι «άνθρωποι της χούντας», όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό
και από τις δυο λέξεις, είναι εκείνοι, που με οποιοδήποτε
τρόπο, συντέλεσαν στην εγκαθίδρυση του δικτατορικού καθε­
στώτος στις 21 Απριλίου 1967 και τη διατήρησή του μέχρι τις
23 Ιουλίου 1974. Από αυτούς, άλλοι έγιναν γνωστοί, λίγο ή
πολύ, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και άλλοι, στα χρόνια
που ακολούθησαν την κατάρευσή της ενώ συμπληρώθηκαν
δέκα χρόνια από τότε που οι στρατιωτικοί και τα ανδρείκελά
τους παράδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς.

Το βιβλίο αυτό καταγράφει την μεταχείρηση των «ανθρώ­
πων της χούντας» από την Πολιτεία, αλλά και από το Λαό
(επώνυμους και ανώνυμους).

Η αντιμετώπιση των χουντικών, από τις κυβερνήσεις που
ανέλαβαν μετά τη «μεταπολίτευση» όπως ονομάστηκε, ήλθε
σε αντίθεση με τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του
Λαού και το «περί Δικαίου» αίσθημα των δημοκρατικών
πολιτών.

Λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία της Κυβέρνησης «Εθνικής
Ενότητας» με πρωθυπουργό τον Κων. Καραμανλή και Πρόε­
δρο της Δημοκρατίας τον Πρόεδρο της χούντας Φαίδωνα Γκι-
ζίκη (που διορίστηκε μετά το «Ιωαννιδικό» πραξικόπημα της
25 Νοεμβρίου 1973) δόθηκε μια «ασαφής» αμνηστία, που,
βέβαια, προφανή σκοπό είχε να αδειάσουν οι φυλακές και οι
τόποι εξορίας από τους κρατούμενους-αντίπαλους του δικτα-
τορικού καθεστώτος, αλλά που δε γινόταν ρητή εξαίρεση για
τα εγκλήματα των πραξικοπηματιών και τις παρανομίες των
σφετεριστών της εξουσίας.

Τότε που μας κυβερνούσαν οι Συνταγματάρχες

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές 46 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα. Έχουν γραφεί αρκετά βέβαια για την περίοδο αυτή, θα θέλαμε όμως να θυμίσουμε τρεις από τις πολλές πτυχές της, καταστροφικής για τη χώρα, δράσεις. Ο λόγος είναι διπλός: Και γιατί πρέπει να θυμόμαστε την ιστορία, ώστε να μην την ξαναζήσουμε, αλλά και γιατί υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία και να δικαιολογήσουν τις πράξεις των δικτατόρων και των οργάνων τους. Ας δούμε λοιπόν τρία από τα πολλά επιτεύγματα των συνταγματαρχών:

Ο λαός στον γύψο

Ένα επιχείρημα των δικτατόρων για την επιβολή της δικτατορίας ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Φυσικά, τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε, εκτός κι αν θεωρούμε κομμουνιστική οργάνωση την…Ένωση Κέντρου, ενώ από την άλλη, η χώρα έμπαινε σε προεκλογική περίοδο.
Την επιβολή της δικτατορίας ακολούθησαν χιλιάδες συλλήψεις και χιλιάδες πήραν τον τόπο της εξορίας. Η τελευταία επίσημη καταμέτρηση μιλά για 7480 φυλακισμένους και εξόριστους, οι οποίοι πήγαν σε τόπους εξορίας, όπως η Γυάρος, ή σε φυλακές, όπως ο Ωρωπός. Τα βασανιστήρια, ειδικά η φάλαγγα, η απάνθρωπη μεταχείριση, η ψυχολογική βία ήταν η καθημερινότητα των φυλακισμένων, πολλές φορές με ανήκεστες βλάβες, όπως συνέβη στον ταγματάρχη Μουστακλή. Επίσης, υπήρχαν και πολιτικές διαφωνίες. Δε μιλάμε φυσικά μόνο για τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και για πριν από αυτή, όπως η δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 1967. Πολλοί άλλοι πήραν τον δρόμο της εξορίας ή της αυτοεξορίας, ενώ η έλλειψη της ελευθερίας του Τύπου, όπως και η λογοκρισία, ήταν δεδομένες. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, πέρα από τα αριστερά βιβλία, απαγορεύτηκε κι ο Τσέχωφ με την αιτιολογία ότι έτσι προβάλλονταν οι…Ρώσοι!

Η βία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βία στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε με την ανάδυση της παγκοσμιοποίησης (που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της «Αριστεράς») και την κατάρρευση του «Υπαρκτού», έχει μαζικοποιηθεί . Όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, όπου η οικονομική βία που ασκεί η Υπερεθνική ελίτ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων (μέτρα φτωχοποίησης, καθιέρωση εργασιακού Μεσαίωνα, ξεπούλημα κοινωνικού πλούτου κ.λπ.) αναπόφευκτα συνοδεύεται από την πρωτόγνωρη ένταση της κρατικής βίας που ασκούν οι ... κλητήρες Της ελίτ αυτής ΠΟΥ παριστάνουν πολυακουσμένα κυβερνήτες Μας. Έστω και αν αυτή συνήθως παίρνει τη μορφή απειλής μαζικής βίας, αφού δεν είναι συχνά αναγκαία η άσκησή της. Αλλά είναι πράγματι απελπιστικές συνήθως οι αναλύσεις της βίας σήμερα από μια Αριστερά που, στερούμενη αναλυτικών εργαλείων για την ερμηνεία του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης και τη συνακόλουθη ένταση της βίας, προσπαθεί να την αναλύσει με εργαλεία του 19 ου αιώνα Η. Των αρχών ΤΟΥ 20 ου . Παράλληλα, κάποιοι αμεσοδημοκράτες της συμφοράς ανάγουν το φαινόμενο της βίας σήμερα στην ... έλλειψη αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης, φέρνοντας ΓΙΑ παράδειγμα τις Συνελεύσεις Των αγανακτισμένων ΣΤΗΝ Ελλάδα αλλου ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΗΘΕΝ ανέδειξαν ΤΗΝ ΑΞΙΑ Της συλλογικής δύναμης Έναντι Της βίας. Και αυτό, όταν άρκεσε η χρήση ήπιας (σχετικά) βίας από το κράτος για να εξαφανιστεί το «κίνημα» των αγανακτισμένων παγκοσμίως!