Το θέατρο του ευτελισμού και το ταγκό της εξουσίας

Θεατρική παράσταση φαρσοκωμωδίας : Απεργία στις Πανελλήνιες

Πράξη 1η:Η Κυβέρνηση δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Αν και με το Μνημόνιο 3 έχει ήδη αποφασιστεί η αύξηση του διδακτικού ωραρίου των καθηγητών, η κυβέρνηση συγκεκριμενοποιεί την αύξηση στις 2 ώρες εβδομαδιαίως στο πολυνομοσχέδιο παραμονές Πάσχα και λίγο πριν την έναρξη των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Ακόμα και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει ότι θα αρκούσε μια απλή Υπουργική Απόφαση γύρω στις 10 Ιούνη για να συγκεκριμενοποιήσει την αύξηση όταν θα είχαν λήξει οι Πανελλήνιες.
Γιατί λοιπόν το έφερε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Για να δημιουργήσει αναταραχή, να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και να στοχοποιήσει τους αντιδρώντες καθηγητές ώστε , τέλος Ιούνη, να τους απολύσει εν μέσω θριαμβικών κραυγών του πλήθους.

Πράξη 2η : Οι εργατοπατέρες της ΟΛΜΕ ξεκρεμούν τα επαναστατικά τυφέκια.

Μέσα σε δήθεν συναισθηματική φόρτιση οργής το προεδρείο της ΟΛΜΕ προτείνει απεργία μέσα στις εξετάσεις. Συναινούν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται στα κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης πλην του ΠΑΜΕ το οποίο προδιαγράφει εξαρχής ήττα και προτείνει τιμητικές απεργίες τουφεκιές σε ημερομηνίες που δεν προσέρχονται μαθητές στα σχολεία (ευτυχώς όχι ακόμα Κυριακές).

Η παιδεία του φόβου

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα σχολεία, το φάντασμα του φόβου. Όχι του φόβου των μαθητών για το βαθμό ή την τιμωρία αλλά ο φόβος του εκπαιδευτικού μήπως χαρακτηριστεί επίορκος, πλεονάζων, αχρείαστος.

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό, λέγαμε κάποτε, όμως τώρα το αλλοτινό θεριό της έδρας φοβάται τον μαθητή που θα τον καρφώσει στους γονείς του, φοβάται τον γονέα που θα καρφώσει το δάσκαλο στον σχολικό σύμβουλο, φοβάται τον αξιολογητή, φοβάται και τη σκιά του.

Οι καταγγελίες έχουν πάρει τη μορφή επιδημίας. Δεν καταγγέλλουν οι πάνω τους κάτω, αλλά οι ....
κάτω τον διπλανό τους. Εφόσον δεν μπορούν να τα βάλουν με το σύστημα, πολλοί τα βάζουν με όποιον θεωρούν του χεριού τους, με τον πιο βολικό αδύνατο κρίκο είτε αυτός είναι συνάδελφος είτε μετανάστης.

Ένα από τα «επιτεύγματα» των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι η καλλιέργεια του φθόνου, του μίσους των καταπιεσμένων απέναντι στους (φαινομενικά) λιγότερο καταπιεσμένους. Δεν είναι κρίμα κι άδικο, μας λένε, να απολύονται μόνο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και όχι του Δημοσίου; Η στάση αυτή, που καλλιεργήθηκε από κόμματα και ΜΜΕ, βαφτίστηκε «κοινωνικός αυτοματισμός», όμως η λέξη κανιβαλισμός θα ταίριαζε καλύτερα.

Όπλο στα χέρια της εξουσίας γίνονται οι ίδιοι οι γονείς που οι καταγγελίες τους (βάσιμες ή μη) μπορεί να στοιχίσουν σε έναν εκπαιδευτικό ο τη θέση του. Όπλο γίνονται τα ίδια τα παιδιά που, όταν ακούν στο σπίτι τους γονείς να χαρακτηρίζουν τους δημόσιους υπαλλήλους «κοπρίτες και αργόσχολους», μαθαίνουν να γράφουν τον δάσκαλο στα παλιά τους παπούτσια.

Το πρόβλημα της πειθαρχίας μες στην τάξη, όπως και το πρόβλημα της σχολικής βίας, είναι υπαρκτό και οι αιτία δεν είναι μόνο το άγχος, η κατάθλιψη και η οικονομική πίεση που δέχεται η οικογένεια, αλλά και η τεχνητή, η καλλιεργημένη εχθρότητα της κοινωνίας απέναντι στον δάσκαλο.

Καθηγητές ζαρωμένοι, αγχωμένοι, εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι θα εκπαιδεύσουν μια γενιά χαμένη πριν καν αυτή προλάβει να μπει στο παιχνίδι της επιβίωσης. Αυτή η απεργία δεν γίνεται «μέσα» στις εξετάσεις. Αυτές τις μέρες δίνει εξετάσεις η ίδια η κοινωνία που κινδυνεύει να μείνει μεταξεταστέα στο μάθημα του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας.

πηγη

Ανακοίνωση της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ. για τις εξελίξεις στην Παιδεία

Την περίοδο που δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και τουλάχιστον 100.000 νέα παιδιά αγωνιούν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις αποφάσισε η Κυβέρνηση να εξαπολύσει την από καιρό αναμενόμενη επίθεσή της εναντίον του δημόσιου σχολείου. Γνωρίζοντας πολύ καλά την ευαισθησία της κοινής γνώμης επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή προκειμένου να εξωθήσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των καθηγητών σε απεργιακές κινητοποιήσεις, καθιστώντας όμηρους τους υποψήφιους στις πανελλαδικές και τις οικογένειές τους.

Εξαπολύοντας ταυτόχρονα μια χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον των καθηγητών, και με την εκ των προτέρων επιστράτευσή τους, επιδιώκει και δια μέσου της γνωστής και πολύ πετυχημένης μεθόδου του κοινωνικού αυτοματισμού, να διαλύσει και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης στις αντιλαϊκές της πολιτικές, στο ξεπούλημα και την παράδοση συνολικά της χώρας στα αρπακτικά της διεθνούς και εγχώριας τοκογλυφίας.

Ο περιορισμός των εκπαιδευτικών στα δημόσια σχολεία, η αναγκαστική μετάθεσή τους, η αύξηση των μαθητών ανά τάξη, η απόλυση περίπου 10.000 αναπληρωτών και το σταμάτημα των διορισμών, η αύξηση του ωραρίου, η μείωση των κονδυλίων για την Παιδεία στο ελάχιστο, δεν σημαίνουν την υποβάθμιση απλά, αλλά την διάλυση της δημόσιας παιδείας. Στόχο έχουν όχι μόνο να λειτουργούν τα σχολεία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως οι επιχειρήσεις, αλλά την πλήρη υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου στο κατώτερο δυνατό επίπεδο. Δικαίωμα στη μόρφωση σταδιακά θα μπορούν να έχουν μόνο οι πλούσιοι και τα παιδιά τους, που θα μπορούν να φοιτούν στα πανάκριβα ιδιωτικά ιδρύματα που θα έλθουν να «επενδύσουν» στη χώρα οι αποικιοκράτες.

Ο αγώνας κάθε κλάδου εργαζόμενου, ή επαγγελματία, στη σημερινή κατοχή που βιώνουμε, αφορά σε όλους τους κλάδους, όπως και ο αγώνας κάθε εργαζόμενου αφορά σε όλους τους εργαζόμενους.

Ο Αγώνας δεν είναι κλαδικός, δεν αφορά σε συνδικαλιστικά δικαιώματα, μας αφορά όλους, αφού είναι Αγώνας για τη Δημοκρατία, τη Λαϊκή Κυριαρχία και την Εθνική μας Ανεξαρτησία.

Ας θυμηθούμε το ποίημα του τιμημένου Κύπριου ποιητή Ανδρέα Παστελλά που αναφέρεται στη συμμετοχή της νεολαίας στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της Κύπρου:

Διάβασα τον κατάλογο και σεις λείπατε,

γράφατε την ορθογραφία σας στους τοίχους.

Διάβασα τον κατάλογο

και σεις βρισκόσαστε στα οδοφράγματα.

Διάβασα τον κατάλογο

και σεις γράφατε στις φυλακές

στα μικρά σας γόνατα

την Ιστορία του Ανθρώπου.

Κι έγραψα στον κατάλογο: όλοι παρόντες!

και πλάι τον βαθμό του καθενός σας: «άριστα!».

Ας ξαναβρούμε αυτό το πνεύμα σήμερα όλοι οι Έλληνες, εργαζόμενοι, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές. Η μόνη υποχρεωτική εξέταση που έχουμε πλέον να δώσουμε όλοι, είναι αυτή απέναντι στην πατρίδα.

Όλοι λοιπόν την Δευτέρα 13-5-2013 στο συλλαλητήριο υπεράσπισης της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας και της υπεράσπισης του δημοκρατικού δικαιώματος στην απεργία στις 7.00 μ.μ. στο Σύνταγμα (στα γραφεία της ΟΛΜΕ, Ερμού και Κορνάρου).


Αθήνα 12 Μαΐου 2013
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.