Ευρωπαϊκή Ένωση: εκεί όπου οι φαντασιώσεις των εταιρειών γίνονται πραγματικότητα

Ο Έντουαρντ Σνόουντεν έφερε στο φως πολύ περισσότερα από μια υπόθεση μαζικής παρακολούθησης και κατασκοπίας. Πιθανώς χωρίς να έχει την πρόθεση, τράβηξε την προσοχή στο πόσο δουλοπρεπείς είναι οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ.
Υποτίθεται ότι η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ έγιναν έξαλλοι με την αποκάλυψη ότι οι Αμερικανοί διάβαζαν την ηλεκτρονική διπλωματική αλληλογραφία τους (αν και η οργή τους δεν μπορεί να ήταν και τόσο έντονη, δεδομένου ότι μια φήμη ότι ο Σνόουντεν βρισκόταν σε αεροπλάνο κατευθυνόμενο προς τη Βολιβία ήταν αρκετή για να το εμποδίσει η Γαλλία να περάσει από τον εναέριο χώρο της). Ακούστηκαν επίσης υπαινιγμοί ότι ως αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης κινδύνευε η διατλαντική εμπορική συμφωνία που βρίσκεται στα σκαριά. Ωστόσο, οι συνομιλίες άρχισαν τον τρέχοντα μήνα, σύμφωνα ακριβώς με το πρόγραμμα. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Με τις πιο ισχυρές εταιρείες στον κόσμο να επιμένουν ότι οι συνομιλίες πρέπει να προχωρήσουν, ήταν απίθανο να εκτροχιαστούν μόνο και μόνο εξαιτίας ενός μικροκαβγά για κάποιες αμερικανικές αδιακρισίες.
Τον περασμένο Μάιο, συγκροτήθηκε μια “επιχειρηματική συμμαχία” για να υποστηρίξει τη σχεδιαζόμενη διατλαντική εμπορική συμφωνία. Στον επιχειρηματικό αυτό συνασπισμό ανήκουν πολλές εταιρείες – BP, Coca-Cola, Deutsche Bank, British American Tobacco, Nestlé – που έχουν συμμετάσχει σε παρόμοιες ενέργειες από τη δεκαετία του 1990. Χρησιμοποιώντας μια άκρως αμφίβολη μεθοδολογία, η συμμαχία των εταιρειών εκτιμά ότι η διατλαντική εμπορική και επενδυτική συνεργασία (που είναι γνωστή με το απαίσιο ακρωνύμιο TTIP) θα απέφερε ετήσια κέρδη €119 δισ. για την Ευρωπαϊκή Ένωση και €95 δισ. για τις ΗΠΑ . Αυτό που δεν λένε είναι ότι το τίμημα γι' αυτά τα κέρδη θα είναι η καταστροφή της δημοκρατίας.

Από το Ντιτρόιτ στη Μαδρίτη: ίδια προβλήματα, άλλες ιδέες!

Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, την Πέμπτη το πρωί, η πόλη του πάλαι ποτέ κραταιού Ντιτρόιτ, έδρα της General Motors και λίκνο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους ενδιαφερόμενους, ώστε να αποδεχτούν κάποιο ποσοστό κουρέματος, υπέβαλε αίτηση υπαγωγής στο αντίστοιχο με το δικό μας Άρθρο 99, ζητώντας προστασία από τους πιστωτές, ανάμεσά τους και τα ασφαλιστικά ταμεία, τους οποίους φεσώνει ούτε λίγο ούτε πολύ με 18 ολοστρόγγυλα δις δολάρια. Μπορεί και 20. Με την πράξη αυτή, θα καταχωρηθεί ως η πρώτη μεγάλη πόλη (γιατί για τις μικρότερες δεν γίνεται λόγος), στην ιστορία των ΗΠΑ που χρεοκοπεί. Και πάνω στην ώρα, που ο αξιότιμος οίκος Moody’s αναβάθμιζε την προοπτική της χώρας από αρνητική σε σταθερή.
Αν η αίτηση χρεοκοπίας γίνει αποδεκτή, αυτό θα σημάνει μαζικές απολύσεις δημοτικών υπαλλήλων, ξεπούλημα περιουσιακών στοιχείων, μεγαλύτερες περικοπές στις κοινωνικές παροχές και τις δημοτικές υπηρεσίες, αύξηση των δημοτικών τελών, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και πολλά άλλα τα οποία γνωρίζουμε ήδη από πρώτο χέρι.
Η ανάδειξη του Ντιτρόιτ σε ευημερούσα μεγαλούπολη, η ακμή και η παρακμή του, που ξεκίνησε εδώ και αρκετές δεκαετίες, ακολούθησε κατά πόδας την τύχη της αυτοκινητοβιομηχανίας. Μέσα σε διάστημα 10 ετών από το 2000 έχασε κοντά στους 250 χιλιάδες κατοίκους, φτάνοντας σήμερα τους 700,000. Οι εγκαταλελειμμένες κατασκευές αριθμούν τις 78,000, ενώ η ανεργία μέσα σε μια δεκαετία έχει τριπλασιαστεί, στο 15%, στο διπλάσιο περίπου του εθνικού μέσου όρου.
Η συρρίκνωση της φορολογικής βάσης της πόλης, η ανεργία και η προϊούσα φτώχεια, συνέβαλαν στην αύξηση των ελλειμμάτων, η προσπάθεια αντιμετώπισης των οποίων με περισσότερο δανεισμό, συνέβαλε στην έκρηξη του χρέους και στη σημερινή λύση απελπισίας.

Οι τραγουδοποιοί των εφοπλιστών…

Από την κατακλείδα αναγνώστη στην «Εφ.Συν.», χθες: «Δεν θα ξαναπάω να δω τον Σαββόπουλο. Τον γλυκανάλατο, αστό, μουσικό των μεγαλοεπιχειρηματιών». Σπάραγμα από επιστολή αναγνώστριας (11/7/2013): «Ηταν αφοπλιστική η επιμονή της οικογένειας και έτσι δέχτηκα την πρόσκληση», δήλωσε ο αγαπητός Μαχαιρίτσας. Και…
το σχόλιό της: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν αφοπλιστική μάλλον η αμοιβή για να δώσει το μουσικό στίγμα του σ” αυτό το πάρτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας».

Πάντα καίριοι οι αναγνώστες. Σε ό,τι αφορά τον Σαββόπουλο έχουν γραφεί πολλά, θετικά και αρνητικά. Το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση της αγαπημένης φιλολόγου, όταν τον υπερασπιζόμουν με μανία πριν από τριάντα χρόνια: Σαχλαμαράκιας είναι, μου έλεγε, και με παρότρυνε να ασχοληθώ με αυτούς που πονούσαν την Αριστερά, τον Μπερτολούτσι λόγου χάριν. Πού να ακούσω εγώ (όπως και κάθε νέος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…). Δεν συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό της, αλλά δεν μου είναι και τόσο ξένος, πλέον, στο κοσμοείδωλό μου (όποιο κι αν είναι αυτό).


Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στους τραγουδοποιούς που κομπάζουν για την αντιεξουσιαστική – εναλλακτική τους, τάχα, στάση και συμπεριφορά στον χώρο δημιουργίας τους, εν προκειμένω στους Μαχαιρίτσα, Σταρόβα, Στόκα, που τραγούδησαν για τους εφοπλιστές την ώρα που οι κύριοι αυτοί εφοπλιστές είχαν επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας στο νησάκι της Σχοινούσας, απαγορεύοντας την κίνηση ανθρώπων και οχημάτων προκειμένου να μην εμποδιστεί η κίνηση των καλεσμένων στον γάμο βλασταριών τους. Πώς ανέχτηκαν οι μουσικοί της αμφισβήτησης τη φασιστική συμπεριφορά των κολαούζων των εφοπλιστών;

Αλλά το ερώτημα πρέπει να τεθεί ως εξής: Ξέφυγαν ποτέ τους από τις Σειρήνες της καπιταλιστικής επιτυχίας, του πλουτισμού εις βάρος άλλων, της καθιέρωσής τους ως περσόνων και μόνον της συμπαθητικής τηλοψίας;

Το ερώτημα, βεβαίως, αφορά όλους εκείνους οι οποίοι διακονούν δήθεν τον λόγο και την τέχνη, και μάλιστα την πρώτιστη μορφή αυτών, τη μουσική. Είναι δικαίωμά τους να τραγουδάνε για το κεφάλαιο και την ανήθικη στάση όσων υπηρετούν τούτο το κεφάλαιο· είναι ελεύθεροι να επιλέγουν πώς θα κάνουν καμιά αρπαχτή, να τα «κονομήσουν», εντάξει, ας μη βγαίνουν όμως στην αγορά και να καταγγέλλουν τα μνημόνια και την κυβερνητική αυθαιρεσία και καταστολή όταν το είναι τους βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής.

Δισέλιδες συνεντεύξεις στις εφημερίδες, και στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, προσκλήσεις από δήμους για «αρπαχτές» εμφανίσεις εντός θέρους, αναγνώριση από συμπλεγματικούς νεαρούς δημοσιογράφους, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, ε, πώς να μην καβαλήσουν καλάμι; Αλλά το έργο τους υποτίθεται δεν έχει σχέση με καλάμια.

Τότε, τι; Τίποτε. Απλώς, αυτοί είναι. Βολεψάκηδες, ολίγιστοι καίτοι ταλαντούχοι. Αλλά, άλλο πράγμα το ταλέντο και άλλο η κοινωνική συνείδηση. Βεβαίως, θα “πρεπε να ντρέπονται. Αλλά ποιος ξέρει, πλέον, τι σημαίνει αιδώς, τι σημαίνει έρως, τι σημαίνει αξιοπρέπεια.

Γιώργος Σταματόπουλος

πηγη

Εφοπλιστές.Όλα για πάρτη τους και για τα κοκτέιλ πάρτη τους.

Γλάροι που πετάνε στους γαλάζιους ουρανούς, η γαλανόλευκη που κυματίζει στα πέρατα του κόσμου, η Ελλάδα που ταξιδεύει στα κύματα και θριαμβεύει. Αυτή είναι η εικόνα που προσπαθεί να δημιουργήσει η εφοπλιστική οικογένεια για τον εαυτό της και μάλλον την πιστεύει κιόλας. Η αλήθεια όμως είναι κρυμμένη στο μπαλαούρο. Η πιο πλούσια ομάδα των ελλήνων δεν φορολογείται, έχει απίστευτα προνόμια και εκβιάζει το κράτος που υποστηρίζει ότι συνδράμει.

Ο πρωθυπουργός της χώρας υπέγραψε με την Ένωση Εφοπλιστών συμβόλαιο εθελοντικής φορολόγησης. Και αφού το υπέγραψε, τρέξανε όλοι να το διαφημίσουν ως μια προσφορά στη χώρα. Ο ίδιος όμως ο τίτλος του συμβολαίου λέει την αλήθεια. Αφού εθελοντικά θα συνδράμουν στη φορολόγηση, στην πραγματικότητα δεν φορολογούνται.

Στον λαβύρινθο της ελληνικής πολυνομίας, υπάρχει ένας νόμος που δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 40 χρόνια. Είναι ο νόμος 27/1975 ο οποίος προβλέπει τα περί φορολογίας πλοίων. Με το νόμο αυτό οι έλληνες εφοπλιστές απολαμβάνουν 56 φοροαπαλλαγές. Και όχι μόνο αυτό. Ο νόμος είναι συνδεδεμένος με το ελληνικό Σύνταγμα, ώστε να μην μπορεί να αλλάξει. Δηλαδή πρόκειται για νομικό παραλογισμό. Με το Σύνταγμα προστατεύεται η διαφορετική μεταχείριση ελλήνων πολιτών έναντι άλλων. Πάνω απ όλα όμως αυτή η “νομική” συμπεριφορά δείχνει τον καημό της κάθε κυβέρνησης να τα έχει καλά με τους εφοπλιστές. Τόσο πολύ τους αγαπάνε που τους προστατεύουν από πιθανή διάθεση κάποιου να τους φορολογήσει στο μέλλον.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό, κάθε πλοίο με ελληνική σημαία πληρώνει το χρόνο φόρο από 3.000 έως 8.000 ευρώ. Όσο δηλαδή ένας άνεργος χωρίς εισοδήματα. Αν το πλοίο είναι ελληνικό αλλά υπο ξένη σημαία, δεν πληρώνει τίποτα. Η προκλητική μη φορολόγηση των εφοπλιστών, προωθείται επί δεκαετίες με το επιχείρημα ότι δίνουν δουλειά σε Έλληνες και φέρνουν συνάλλαγμα στη χώρα.

συνέντευξη του Δ. Καζάκη στο MAXIMUM FM

“Δεν τους καίγεται καρφί αν πεθάνει ο λαός…Στόχος τους να είμαστε αρεστοί στους εμπόρους..”πιστωτικής κοκαϊνης”! ”
“Η επίσκεψη Σόιμπλε σχετίζεται με την ανάμειξη των ΗΠΑ και την δράση τους στην Ελλάδα”
“Απο τον Σεπτέμβριο έρχεται Αρμαγεδώνας..”
O Δημήτρης Καζάκης γ.γ του ΕΠΑΜ, σχολιάζει και αναλύει σε συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο Δ.Κολιό του Maximum FM την σημασία και τον συμβολισμό της επίσκεψης του υπουργού Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Αθήνα ,το γεωστρατηγικό παιχνίδι μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας με επίκεντρο τον έλεγχο της ευρωζώνης ως Ομοσπονδίας και τις συνέπειες της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου με τις αλλαγές που επιφέρει τόσο στα εργασιακά με μαζικές απολύσεις για χιλιάδες εργαζομένους του ευρύτερου Δημόσιου τομέα όσο και στην φορολόγηση με το νέο φορολογικό «πακέτο» με έκτακτα μέτρα για το 2013, που θα λάβει άμεσα η κυβέρνηση.

«Γενική Απεργία»: Στο ίδιο έργο θεατές…

Εδώ δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, τυλίγουν τον ελληνικό λαό στο σάβανο και τα «αριστερά» κόμματα (τα «ανυπότακτα») και οι εργατοπατέρες δίνουν γιορτινές παραστάσεις έξω από τη Βουλή!!!
Και ονομάζουν αυτές τις θεατρικές φιέστες «Γενική Απεργία». Και θέλουν να λέγονται Αριστεροί. Το τι είναι Γενική Απεργία το έχουμε αναλύσει πολλές φορές.

Αν θέλουν να μάθουν όσοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» μεθάνε με τα «αριστερά» θεάματα, ας ανοίξουν και κανένα κλασσικό του Μαρξισμού. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έχει γράψει αναλυτικά περί Γενικής Απεργίας…

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, τα δεκανίκια του συστήματος («αριστερά» κόμματα και εργατοπατέρες) λειτούργησαν εκτονωτικά. Κατέβασαν τον κόσμο για θέαμα και ΟΧ για αγώνα…

Κατέβασαν τον κόσμο για να τον απογοητεύσουν και να τον οδηγήσουν στην παθητική μοιρολατρία, να τον οδηγήσουν στο μονόδρομο της εκλογικής χειραγώγησης και ΑΠΑΤΗΣ: Στον ριζικά, δηλαδή, αντίθετο ΔΡΟΜΟ μιας αγωνιστικής πράξης.

Και το τελετουργικό σκηνοθετικό εύρημα του ΣΥΡΙΖΑ με τον «επαναστάτη» Λαφαζάνη στα σκαλιά της Βουλής αυτό σηματοδοτούσε: Να «απολύσουμε την κυβέρνηση» μέσω της Βουλής!!!

Αποδεχόμαστε την κατοχική Βουλή και τους αφέντες του 4ου Ράιχ, αλλά να αντικαταστήσουμε αυτή τη Βουλή με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με «αριστερή κυβέρνηση».

Η Ελλάδα έχει γίνει αποικία των μαφιών του χρήματος, ο λαός ρίχνεται στα τάρταρα της ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ καταστροφής και εξαθλίωσης και τα «αριστερά» δεκανίκια παίζουν θέατρο με σκηνικά την κατοχική Βουλή και την ΑΠΑΤΗ του εκλογικού κρετινισμού.

Ποτίζουν τον κόσμο με το δηλητήριο των εικόνων θεάματος, των άσφαιρων λεκτικών πυρών και των πανό περί «απόλυσης της κυβέρνησης» μέσω του «ναού της δημοκρατίας» (Βουλή): Του κατοχικού ναού του κεφαλαίου, το ντεκόρ των «νταβάδων» (εγχώριων και ξένων).

Έξω όμως από αυτά τα θανατηφόρα δηλητήρια που ποτίζουν τη δίψα της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, έχουμε και άλλη άθλια κοροϊδία: Για ποια «αριστερή κυβέρνηση» μπορεί να μιλήσει κανείς, ΔΙΧΩΣ μαζικό, αγωνιστικό λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ, με επαναστατική πολιτική λειτουργία και ΟΡΓΑΝΩΣΗ (αυτό-οργάνωση);

«Αριστερή κυβέρνηση», με κυρίαρχες, καθοριστικές και αποκλειστικές τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΠΑΤΗ. Τέτοιες κυβερνήσεις είναι η «αριστερά» του κεφαλαίου, η «αριστερά» που έχει κλείσει στη στρούγκα της εκλογικής χειραγώγησης το λαό: Που τον αντιμετωπίζει σαν μια αγελαία εκλογική πελατεία και ΟΧΙ σαν το επαναστατικό υποκείμενο.

Αυτά είναι το Α και το Ω μιας Αριστερής Πολιτικής.

Είναι το Α και το Ω να προωθείς και να οργανώνεις (αυτό-οργανώνεις) τη λαϊκή ΟΡΓΗ και ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, σε δυναμικές μορφές αγώνα (από Επιτροπές Αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο και γειτονιά, μέχρι ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ κλπ), να εξοπλίζεις Πολιτικά και Οργανωτικά τη λαϊκή ΟΡΓΗ με στόχο τη μετωπική σύγκρουση με το καθεστώς και το ΓΕΝΙΚΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ χωρίς όρια…

Το εντελώς αντίθετο είναι να στήσεις τελετουργικά θεάματα εκλογικής κατανάλωσης και κερδοσκοπίας, όπως τα πανό του Λαφαζάνη και άλλα ηχηρά…

Και είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ σαμποτάζ κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, να καλείς σε «Γενικές Απεργίες» για να παρελάσεις έξω από τη Βουλή, μπλοκάροντας τις άγριες, επαναστατικές διαθέσεις ενός λαού που βογκάει από την καταστροφή και ξεχειλίζει από απελπισία και οργή…

Το σαμποτάζ αυτό φτάνει στα όρια της φρενοβλαβούς προδοσίας να παρατάσσεσαι στη Βουλή (όπως το ΠΑΜΕ) για να τη …σώσεις από τη λαϊκή οργή…

Αν όλα αυτά δεν είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ στην αστική «νομιμότητα» (κατοχική «νομιμότητα») τότε τι είναι;

Αν υπήρχε πραγματική Αριστερά δεν θα έβγαζε ένα πανό για κατανάλωση στο θέαμα της ΑΠΑΤΗΣ, αλλά θα προχωρούσε σε ΚΑΤΑΛΗΨΗ και ΔΙΑΛΥΣΗ αυτής της κατοχικής Βουλής…

Αυτή η «αριστερά», όσο και οι άθλιοι και θλιβεροί εργατοπατέρες αποτελούν, σήμερα, τους θεματοφύλακες και τους εγγυητές της κατοχικής «νομιμότητας», τους «μπράβους» του συστήματος.

Τους «αριστερούς» εγγυητές και «μπράβους», που σημαίνει: αναθεματίζουμε και κτυπάμε στα λόγια και με ομοβροντίες ήχων και εικόνων το σύστημα και τα κατοχικά κυβερνητικά ανδρείκελα, αλλά στην ΠΡΑΞΗ τα στηρίζουμε και τα διασώζουμε από τις λαϊκές εκρήξεις και τον συσσωρευμένο θυμό της κοινωνίας και του λαού…

Είναι καιρός, όσοι μεθάνε από τα τελετουργικά του θεάματος και των συνθημάτων και ακολουθούν αυτά τα «αριστερά» δεκανίκια να συνειδητοποιήσουν το ρόλο και τη λειτουργία αυτών των πτωμάτων, γιατί αύριο θα είναι αργά και θα κτυπάνε το κεφάλι τους, όπως τόσοι άλλοι αφελείς στο παρελθόν…

Ένας είναι ο ΔΡΟΜΟΣ: ΟΡΓΑΝΩΣΗ (αυτό-οργάνωση) της λαϊκής ΟΡΓΗΣ και σύγκρουση με τις δυνάμεις του 4ου Ράιχ (σε όλες τις χρωματικές τους παραλλαγές) μέχρι ΕΣΧΑΤΩΝ…

πηγη

Μια απάντηση στον κ. Μηλιό….

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Διαβάζουμε στο tvxs.gr σε συνέντευξη που έδωσε ένας εκ των σημαινόντων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οικονομολόγος κ. Μηλιός για της θέσεις της αριστερής πλατφόρμας: «...Ας αρχίσουμε από το ζήτημα της διαγραφής όλου του χρέους και της πιθανότητας να αναγκαστούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη κλπ. Δεν θέλω να μπω στην εκτίμηση κατά πόσο μία τέτοια ανάλυση είναι επαρκής….».

Μολονότι δεν έχουμε καμία σχέση με την περίφημη «Αριστερή πλατφόρμα» δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε ότι:

Για την ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που εκφράζει βεβαίως ο κ. Μηλιός το ζήτημα της διαγραφής όλου του χρέους προκύπτει από ανεπαρκή ανάλυση. Δεν μας εξηγεί όμως πόσο επαρκής είναι η ανάλυση που μας επιβάλει την αποπληρωμή ενός χρέους το οποίο και οι ίδιοι οι δανειστές ομολογούν ότι....
δεν είναι βιώσιμο. Δεν μας εξηγεί (καλύτερα να το εξηγήσει βέβαια στον εαυτό του πρώτα), πως είναι δυνατό να αποπληρώνεται ένα τέτοιο σε μέγεθος και με αυτά τα χαρακτηριστικά χρέος, ακόμα κι αν με το στραγγάλισμα κάθε οικονομικής δραστηριότητας επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν μας εξηγεί με βάση πια ολοκληρωμένη ανάλυση θα βρεθούν τα 80 δις ευρώ περίπου σε χρεολύσια που οφείλει να καταβάλει το ελληνικό δημόσιο την επόμενη τριετία, έστω κι αν οι δανειστές μειώσουν τα επιτόκια και επιτρέψουν στον κ. Μηλιό και την κυβέρνησή του να μην καταβάλει τόκους όσο διαρκεί η ύφεση. Βεβαίως στη συνέντευξη προσθέτει και τον όρο να μην καταβάλλονται ούτε τα χρεολύσια. Και έστω ότι σε κάποιο χρονικό διάστημα μπούμε σε φάση ανάπτυξης, σύμφωνα με τις «επαρκείς» αναλύσεις του κ. Μηλιού. Τότε, δεν θα πρέπει να αρχίσουμε να πληρώνουμε και τόκους και χρεολύσια; Που θα τα βρούμε τα λεφτά; Μα θα τα δανειστούμε. Μέσα στην ευρωζώνη δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ή μήπως θεωρεί ο κ. Μηλιός και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι με την αντιστροφή της ύφεσης (αν ποτέ υπάρξει) η ελληνική οικονομία θα μπορέσει να εξοικονομήσει αυτοχρηματοδότηση για τις ανάγκες μιας ταχύρυθμης ανάκαμψης και ταυτόχρονα τα δεκάδες δις ετησίως που θα απαιτεί η αποπληρωμή του χρέους, χωρίς καινούργια δανεικά; Άρα καινούργιο χρέος, επάνω στο παλιό. Σε ποια αλήθεια οικονομική σχολή διδάσκουν αυτά που ισχυρίζεται ο κ. Μηλιός, να στείλουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν μιας και για μας είναι κομματάκι αργά;

Κυρίαρχος είναι αυτός που πληρώνει το χρόνο

Τι είναι ο κυρίαρχος λόγος ο εκπορευόμενος από τα κυρίαρχα μέσα παρά η πλήρωση του χρόνου; Κυρίαρχος είναι αυτός που ελέγχει το χρόνο, τον αόρατο αλλά πανταχού παρόντα χρόνο. Και ένας τρόπος υπάρχει να ελέγχεις το χρόνο: να τον "γεμίζεις" εσύ, με τη δική σου πράξη, το δικό σου λόγο, τη δική σου αντίληψη για τον κόσμο.

Ένα κατανοητό παράδειγμα είναι τα τηλεοπτικά προγράμματα. Η δύναμη της τηλεόρασης είναι οτι γεμίζει το χρόνο που αλλιώς θα ήταν άνευ νοήματος, κενός, ανιαρός. Οι δημιουργοί των τηλεοπτικών προγραμμάτων γνωρίζουν πολύ καλά να πολεμάνε την ανία, με τις ευχάριστες διαφημίσεις, τα συναρπαστικά σήριαλ που αναφέρονται σε ανθρώπινα πάθη, σε γεγονότα ζωής όπως ο θάνατος και ο έρωτας, με τις ειδήσεις ποικίλης ύλης που κεντρίζουν το ενδιαφέρον και διεγείρουν τη φαντασία. Όταν το μυαλό και η φαντασία δέχονται τέτοια ερεθίσματα, δημιουργείται η εντύπωση οτι ο άνθρωπος ζει, δηλαδή οτι πληρεί το χρόνο, οτι ο χρόνος αποκτά νόημα. Η ζωή είναι η απόδοση νοήματος στο χρόνο.

Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς πως μιλάμε για έναν εικονικό κόσμο, όμως αυτό είναι σχετικό. Καταρχήν, και ο λόγος είναι κάτι μη υλικό, είναι ένα εφεύρημα του ανθρώπου, παρόλα αυτά αποτελεί το δομικό χαρακτηριστικό του πολιτισμένου ανθρώπου. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο εικονικός κόσμος που συναποτελείται από λόγο και εικόνα, είναι το ίδιο υπαρκτός για την ανθρώπινη αντίληψη και για τα ανθρώπινα συναισθήματα. Λόγος και εικόνα είναι σύμβολα, επομένως κατανοούμε εδώ τη δύναμη των συμβόλων, την καθοριστική τους σημασία στην ανθρώπινη ύπαρξη. Τα σύμβολα διαχειρίζοναι τον άπειρο, τον χωρίς αρχή και τέλος, τον αδιανόητο χρόνο.

Η αριστερά σήμερα, εγκλωβισμένη σε έναν χονδροειδή "υλισμό" ή "οικονομισμό" δεν κατανοεί τη σημασία των συμβολισμών, παραμένοντας έτσι στο παρασκήνιο. Η αριστερά δεν μπορεί να κυριαρχήσει γιατί περιφρονεί την ανθρώπινη ανάγκη για νόημα, για πλήρωση του χρόνου.

Οι Δυτικοί «Αυτοκράτορες» είναι πλέον Γυμνοί

Εκεί όπου δεν απονέμεται δικαιοσύνη, εκεί όπου επιβάλλεται η φτώχεια, όπου επικρατεί η άγνοια και όπου έχουν κάνει κάθε κοινωνική τάξη να αισθάνεται ότι η κοινωνία είναι μια οργανωμένη συνωμοσία για να τους καταπιέζει, να τους ληστεύει και να τους εξευτελίζει, κανένας άνθρωπος ή περιουσία δεν είναι ασφαλής.
[Frederick Douglass]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Τους επόμενους μήνες του φετινού καλοκαιριού, το πολιτικό θερμόμετρο σίγουρα θα ανέβει κατακόρυφα σε κλίμακα «καύσωνα», καθώς στον διεθνή στίβο η οικονομική κρίση –προϊόν προμελετημένης λεηλασίας από ισχυρούς υπερεθνικούς θεσμούς- και η αυξανόμενη, με εντατικούς ρυθμούς τελευταία, προετοιμασία για στρατιωτική σύγκρουση απ’ όλες τις πλευρές, είναι σαφής ένδειξη για τα μελλούμενα. Στον μεσανατολικό περίγυρο, η κοινωνικοπολιτική αστάθεια, από την Τυνησία μέχρι την Τουρκία, τα ανοικτά μέτωπα, οι εξεγέρσεις και οι κατευθυνόμενοι «αντάρτικοι στρατοί» και μιλίτσιες προοιωνίζουν γενικευμένη αναμέτρηση οσονούπω. Την ίδια ώρα, ο εγχώριος τροϊκανο-δωσιλογικός κομματικός αχταρμάς έχει χάσει τον μπούσουλα και ενεργεί με χειρισμούς απύθμενης βλακείας, όπως το χουντικής έμπνευσης «κατέβασμα της δημόσιας ενημέρωσης», απαξιωμένος από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα ίδια φαινόμενα πολλαπλασιάζονται και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο όπου και οι εκεί μαριονέτες των τραπεζιτών κάνουν τα δικά τους νούμερα, σαν τους ταχυδακτυλουργούς στον Ναό του Σολομώντα, για «να κόψουν και να ράψουν» προϋπολογισμούς, «μεταρρυθμίσεις», ιδιωτικοποιήσεις, να καταστρέψουν δηλαδή ό,τι έχει απομείνει από το εθνικό κοινωνικό κράτος του προηγούμενου αιώνα και να παραδώσουν στην πυρά της Νέας Τάξης τους ανυπότακτους.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλος ο πλανήτης δείχνει τυλιγμένος στις φλόγες μιας πολιτικής και πολιτισμικής κόλασης, νοερά αισθητής για τους αφυπνισμένους, που γρήγορα θα γίνει καταφανής φυσικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Μιας κόλασης που θέλει να καταβροχθίσει κάθε πνευματική παράδοση και αξία, κάθε κατάκτηση και πρόοδο της ανθρωπότητας μέσα σε μια μεγάλη πορεία αιώνων.

Ο «μονόδρομος» του Μπογιόπουλου: Ενταχτείτε στο ΚΚΕ…

Σήμερα δεν θα είμαστε ευχάριστοι για το φίλο, Νίκο Μπογιόπουλο.

Το χθεσινό του άρθρο, «Μονόδρομος», είναι μια άθλια απολογητική της γενικόλογης και τελεσιγραφικής σκέψης που διαπερνάει το ΚΚΕ. Μια σκέψη «κατηγορητικών προσταγών» που αντιμετωπίζει την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα σαν «αντικείμενο» και αποδέκτη των εντολών από τη «σοφή» κομματική διεύθυνση.

Με τις αφαιρέσεις, όπως έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές, συγχωρούνται οι αμαρτίες.

Με τις «ταξικές» αφαιρέσεις το ΚΚΕ δεν καλύπτει απλώς τις αμαρτίες του και τις προδοσίες του, αλλά υποκαθιστά το «Υποκείμενο» σε «Αντικείμενο»: Το λαό και τα κινήματα (υποκείμενα της Ιστορίας), σε Αντικείμενα των «καθοδηγητών»…

Ως συνήθως το άρθρο του Μπογιόπουλου, σε επίπεδο γενικών διαπιστώσεων και αφαιρέσεων λέει πολλά σωστά πράγματα.

Εκεί που απογειώνεται στην αοριστία και τη «δολιότητα» της τελεσιγραφικής σκέψης είναι όταν επιχειρεί να απαντήσει, με τις ίδιες «πονηρές» αφαιρέσεις, στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ της πρακτικής δράσης, στο ΤΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ κάνουμε.

Το άρθρο εδώ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=13/7/2013&columnId=1821

ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Ο νέος μονομάχος στην αρένα του παλαιοκομματικού παραλυτικού «διπολισμού»

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μένει κανείς έκθαμβος με τον τρόπο και την ταχύτητα που το πολλά υποσχόμενο αυτό κόμμα και μάλιστα της «Αριστεράς» μετεξελίχθηκε σε έναν πλήρως ενσωματωμένο στο σύστημα εξουσίας πολιτικό φορέα. Διαβάζουμε σχετικά με τις αποφάσεις του Συνεδρίου του:

«Στις προγραμματικές θέσεις που υπερψήφισε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το Σάββατο, απορρίφθηκε το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και πέρασμα των τραπεζών υπό δημόσιο έλεγχο, καθώς και η αμφισβήτηση του συνόλου του χρέους. Η μειοψηφούσα πρόταση σχετικά με το χρέος υποστήριζε την κατ' αρχήν αμφισβήτηση του συνόλου του, τη χρησιμοποίηση αυτής της αμφισβήτησης ως πολιτικού όπλου και τέλος την μονομερή διαγραφή του χρέους αν κάθε άλλη προσπάθεια αποβεί μάταιη.

»Το Συνέδριο απέρριψε, επίσης, οποιαδήποτε πρόβλεψη που θα άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ, εάν δεν είναι δυνατή η εφαρμογή του προγράμματος κυβέρνησης της Αριστεράς εντός της Ευρωζώνης. Καταψηφίστηκε επίσης τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας για το πέρασμα των τραπεζών υπό δημόσιο έλεγχο, καθώς και για εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της Οικονομίας».

»Το Συνέδριο υπερψήφισε, τέλος, την πρόταση για την απευθείας εκλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από το Συνέδριο και όχι από την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή».