Απεργούμε για να νικήσουμε, όχι για να πεθάνουμε

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»


Ιάκωβος Καμπανέλλης - Παραμύθι χωρίς όνομα



Εκ των πραγμάτων και των συνθηκών έχει παρέλθει η εποχή των συμβολικών αγώνων, των συμβολικών απεργιών για την τιμή των όπλων, για το ονόρε!

Σήμερα οφείλουμε να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειες μας, την κοινωνία από τη συντριπτική επίθεση που δέχονται. Η άμυνα είναι το πρώτο βήμα και η προϋπόθεση πριν από το σχηματισμό του οράματος και την πάλη για την υλοποίησή του.

Δεν υπάρχουν λοιπόν περιθώρια για άστοχες κινήσεις, χωρίς σαφή προσανατολισμό, χωρίς προοπτική, στην τύχη και στο βρόντο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για να συρθούμε πίσω από γνωστά συνδικαλιστικά τερτίπια, αδρανείς και άβουλοι, χωρίς σκέψη, χωρίς ευθύνη, χωρίς πρωτοβουλία.

Προϋπόθεση για μια επιτυχή και ίσως και πραγματικά νικηφόρα απεργία είναι η ουσιαστική συμμετοχή στη συνδιαμόρφωση όλου του πλαισίου και καθ' όλη τη διάρκεια του.

Αυτό δεν σημαίνει πως μπορούμε να ορίσουμε και να προδιαγράψουμε απόλυτα τις εξελίξεις, καθώς μας ενδιαφέρει η όσο το δυνατό πλατύτερη συμπόρευση σε όλο το φάσμα της κοινωνίας, όπου τα υποκείμενα και οι συλλογικότητες είναι ετερόκλητες, με διάφορες υφές.

Όμως μπορεί να τεθεί ένα πλαίσιο βασικών αρχών, όπου σκοπός δεν θα είναι να εξοντωθούν οικονομικά οι εργαζόμενοι τραβώντας επ' αόριστον μια στείρα απεργία ή σπαταλώντας δυνάμεις σε ανούσιες 24ωρες, αλλά να οργανώσουν έτσι τους αγώνες τους που να είναι παράλληλα αποδοτικοί και όσο το δυνατόν ασφαλείς. Όχι στη λογική της αυτοθυσίας, ναι στη λογική του σκληρού μεν αλλά και έξυπνου, αποδοτικού αγώνα με στόχευση μια νίκη! Και αυτός ο αγώνας αναμφίβολα θα έχει διάρκεια και δεν θα είναι εύκολος.

Δυο βασικοί άξονες ενός τέτοιου ποιοτικού πλαισίου μπορεί να είναι οι λειτουργικές καταλήψεις ή ότι άλλο αντίστοιχο αφ' ενός και αφ' ετέρου ο καθορισμός των στόχων και των τρόπων με το νου προσανατολισμένο σε ολόκληρη την κοινωνική συνθήκη και όχι μόνο σε στενά κλαδικά πλαίσια.

Ευτυχώς φαίνεται αυτά τα δυο να εμπεδώνονται σταδιακά στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους που βρίσκονται σε κατάσταση εγρήγορσης, αλλά μένει να το δούμε και στην πράξη.

Διαβάστε σχετικά τα πολύ ενδιαφέροντα:

Λειτουργική κατάληψη στο 7ο Δημοτικό και Νηπιαγωγείο Παλλήνης

Μια σκέψη σχετικά με την απεργία των καθηγητών

Οι φοιτητές του ΕΜΠ προς τους μαθητές

Παίρνουμε τον αγώνα στα χέρια μας!

Ανοιχτά σχολεία - Κέντρα αγώνα

Λειτουργικές Καταλήψεις Διαρκείας

Κλείσιμο εδώ και τώρα όλων των εφοριών μέχρι να πέσει η χούντα

πηγη

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ. για τις πρόσφατες συμμορίτικες επιθέσεις της Χ.Α.

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ. για τις πρόσφατες συμμορίτικες επιθέσεις της Χ.Α.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Πήραν εντολές.
Να βγουν από τις ποντικότρυπές τους και να χτυπήσουν, με όποιον τρόπο και όποιον βρουν μπροστά τους.
Στην αρχή ξεκίνησαν με φουκαράδες μετανάστες, έτσι για «προπόνηση».
Τώρα προχωρούν σε άνανδρες επιθέσεις κατά στελεχών αριστερών κομμάτων. Σε λίγο κανείς δεν θα είναι ασφαλής, αν δεν αποδεικνύει κάθε στιγμή, ότι σκύβει το κεφάλι στις επιβουλές του καθεστώτος.

Η στρατηγική της έντασης σε πλήρη εξέλιξη.

Ο τρόμος είναι ο σύμμαχός τους. Η διάλυση των διαδηλώσεων από τους ένστολους πραιτωριανούς δεν αρκεί πια. Οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί δεν μπορούν πλέον να ελέγχουν τις κινητοποιήσεις αποτελεσματικά. Η ανυπακοή τείνει να γενικευτεί. ΕΡΤ, Αμυντική βιομηχανία, εκπαίδευση, τοπική αυτοδιοίκηση, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία κτλ σε μεγάλο αναβρασμό. Μόνο αποτελεσματικό όπλο καταστολής ο φόβος. Αυτός πρέπει να απλωθεί παντού.

Ο εμφύλιος ως τελευταία πράξη του δράματος. Είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί το καθεστώς και να ολοκληρώσει το εγκληματικό του έργο.

Ο χρόνος που επιλέχθηκε δεν είναι τυχαίος.

Είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που ξεδιπλώνεται για πρώτη φορά οργανωμένη αντίδραση της πληττόμενης κοινωνίας απέναντι στο κατοχικό καθεστώς που καταρρέει κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του.

Είναι η στιγμή που η προσπάθεια για τον συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων για Γενική Πολιτική Απεργία αρχίζει να αποδίδει καρπούς και ήδη από τη ερχόμενη Δευτέρα ξεκινούν κινητοποιήσεις που ξεπερνούν τα στενά συντεχνιακά αιτήματα επί μέρους κλάδων εργαζομένων. Είναι η στιγμή που διαφαίνεται ότι οι εργαζόμενοι ξεπερνούν σταδιακά τις εγκάθετες γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και πολιτικοποιώντας τον αγώνα, διεκδικούν δυναμικές κινητοποιήσεις με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος.

Είναι η στιγμή που η γενικευμένη στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες παίρνει σάρκα και οστά, όχι μόνο μεταξύ αυτών που δεν έχουν να πληρώνουν, αλλά και μεταξύ αυτών που σταδιακά επιλέγουν τη στάση πληρωμών ως πολιτική αντίδραση στη ξένη κατοχή.

Τα τσιράκια του καθεστώτος τρέμουν, ασφυκτιούν και αντιδρούν ως πληγωμένο θηρίο. Ο εμφύλιος είναι η τελευταία τους καταφυγή και δεν θα διστάσουν να τον προκαλέσουν, πιστεύοντας ότι μπορούν να τον ελέγξουν.

Γι’ αυτό και τα τάγματα εφόδου του υποκόσμου της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής» πήραν τις εντολές. Για να σπείρουν το φόβο, αλλά και να υπάρξουν αντιδράσεις. Για να δικαιωθεί η θεωρία των δύο «άκρων». Για να απλωθεί ο τρόμος και να επικρατήσει ο αποπροσανατολισμός. Το περίφημο «συνταγματικό τόξο» από καταστροφέας να φανεί ως εγγυητής της ομαλότητας και να προλειανθεί το έδαφος για τερατογενέσεις.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί το λαό σε εγρήγορση και ψυχραιμία. Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να επικρατήσει ο φόβος, ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να χαθεί ο στόχος. Και αυτός δεν είναι άλλος από την Ανατροπή.

Δεν πέφτουμε στη παγίδα, όσο καλοστημένη κι αν είναι. Απομονώνουμε τους σύγχρονους γερμανοτσολιάδες και τα φασιστικά κατακάθια εντολοδόχους του κατοχικού καθεστώτος και προχωρούμε μπροστά.

ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ

Αθήνα 13 Σεπτέμβρη 2013

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Μπάμπης με την Μαρία, και τι σημαίνει αυτό για εμάς;

του Σταύρου Κατσούλη


Όχι, δυστυχώς, δεν είναι ότι και τα δύο ονόματά τους αρχίζουν από "Μ"... Να ξέρετε ότι εδώ και κάμποσο καιρό, παίζεται ένα σιχαμερό αλλά και θανατηφόρο παιχνίδι κάτω από τις μύτες μας και πάνω στις πλάτες μας. Θα ήθελα να σας πω ότι αυτή η διαπίστωση είναι μεταφορική, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Θα έχετε προσέξει πως τα παραδοσιακά κόμματα, έχουν πανικοβληθεί, με τις αλλαγές που παρουσιάζονται στην κοινωνία. Δεν χρειάζεται να μπει κανείς σε λεπτομέρειες για να καταλάβει το γιατί. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τα παλαιολιθικά απο-κόμματα του παρελθόντος. Ο απλός κόσμος της χώρας, έχει πλέον πλήρη συναίσθηση της κατάστασής. Βλέπει πλέον τα ψέματα και τις προδοσίες που λένε και κάνουν κάθε μέρα όλοι αυτοί, βουτηγμένοι μέσα από την απόλυτη υποτέλεια που δείχνουν στους "θεσμούς" που μας καταστρέφουν όπως είναι το Ευρώ και το πολίτευμά μας και άλλα.


Σε κάποιο σημείο λοιπόν, το σύστημα που μας καταδυναστεύει, πρέπει να προστατέψει το κατεστημένο που το ταΐζει και το κρατά στην ζωή. Θα μου πείτε, μα καλά, αυτό το κάνει χρόνια τώρα. Σωστά. Αλλά με μια διαφορά. Τώρα, το σύστημα δεν πρέπει να προστατέψει απλά κάποια πλευρά του, ή κάποιον από τους μηχανισμούς του. Τώρα, ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει, είναι ολοκληρωτικός. Για πρώτη φορά, από το τέλος της μεταπολίτευσης τουλάχιστον, η πιθανότητα να το αντικαταστήσει πλήρως ο Λαός ο ίδιος και αυτοπροσώπως, είναι πάρα πολύ μεγάλη. Το γιατί, είναι αυταπόδεικτο και θα το δούμε στην συνέχεια. Το πολιτικό προσωπικό και οι φίλοι τους εκτός και εντός, το ήξεραν και το ξέρουν καλά αυτό το σενάριο, και έπρεπε να υπάρχει πάντα μια λύση έτοιμη, για να εφαρμοστεί εάν ποτέ η κατάσταση έφτανε σε αυτό το σημείο.

Εσύ! Ναι, ΕΣΥ που διαβάζεις αυτό. Σε παρακολουθούν…ΤΩΡΑ !!!

Σήμερα θα σας πούμε μια ωραία ιστοριούλα που ξεκίνησε σχεδόν 11 χρόνια πριν. Ήταν ένας νέος, με το όνομα Ladar Levison, φοιτητής πληροφορικής, που αποφάσισε να προσπαθήσει να δημιουργήσει έναν κώδικα1 για την αποστολή και λήψη email με μέγιστη ασφάλεια. Δύο – τρία χρόνια αργότερα και 10.000 ώρες προγραμματισμού από αυτόν και μερικούς φίλους του, ο Ladar Levison κατόρθωσε και…δημιούργησε μία υπηρεσία email, που ονομαζόταν Lavabit.

Ήταν μία υπηρεσία σαν το hotmail, το gmail ή κάθε λογαριασμό email που χρησιμοποιείτε και εσείς. Με μία διαφορά:
Ο κώδικάς του ήταν τόσο καλογραμμένος και πρωτότυπος, που προσέφερε στο χρήστη μέγιστη ασφάλεια κατά της κλοπής ή λαθρανάγνωσης των μηνυμάτων που έστελνε. Με πολλαπλά επίπεδα κρυπτογράφησης, ούτε ο ίδιος ο Levison ή οι υπάλληλοι της εταιρίας του που είχαν πρόσβαση στους servers (τους υπολογιστές που αποθηκεύονται και διακινούνται όλα τα δεδομένα) δεν μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν σε κείμενο όσα οι χρήστες της ίδιας τους της υπηρεσίας έστελναν.
Χρόνο με το χρόνο, η υπηρεσία αυτή γνώριζε μεγάλη επιτυχία. Ο Levison προσέφερε δύο συνδρομές. Μία δωρεάν (όπως π.χ. το gmail) όπου ο καθένας μπορούσε να δημιουργήσει έναν λογαριασμό και να στέλνει και να λαμβάνει mail. Και μία επί πληρωμή: με 10 – 20 δολάρια το χρόνο περίπου, απολάμβανε περισσότερο αποθηκευτικό χώρο και μία σειρά επιπλέον υπηρεσιών.
Η δωρεάν υπηρεσία είχε φτάσει πέρσι τους 400.000 συνδρομητές, ενώ η επί πληρωμή τους 10.000, με 100.000 δολάρια τζίρο ετησίως. Εξαιρετική επίδοση για μία μικρή, σχεδόν ατομική επιχείρηση. Η επιτυχία της; Σε όλους τους χρήστες της, δωρεάν και επί πληρωμή, προσέφερε τη μέγιστη ασφάλεια που μία υπηρεσία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μπορεί να προσφέρει.

Να τελειώνουμε με τους δολοφόνους της γενιάς μας

Η ιστορία του «νέου λυκείου», δεν είναι καθόλου νέα. Από τον Κοντογιαννόπουλο, μέχρι τον Αρσένη και τη Διαμαντοπούλου, η ιστορία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι γεμάτη από «καινοτόμες» μεταρρυθμίσεις, οι οποίες κατέληξαν σε πεθαμένες πολιτικές καριέρες.
Ο νέος χάρτης που σχεδιάζει η κυβέρνηση για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν είναι τίποτα άλλο από την εκδίκηση του νεοφιλελεύθερου μπλόκ απέναντι στη νεολαία. Και είναι δεδομένο ότι αυτή το μίγμα ακροδεξιών και ακραιφνών νεοφιλελεύθερων που χαράσσουν τη μνημονιακή στρατηγική έχουν βάλει στόχο να ξεμπερδεύουν με τη νέα γενιά.

Μια γενιά που για χρόνια της στέρησαν το δικαίωμα στην σταθερή και αξιοπρεπή εργασία, της στένεψαν τα όρια της μόρφωσης, την πετούν σήμερα, και μάλιστα το νεότερο κομμάτι της, στο κενό. Η μετατροπή και των τριών τάξεων του Λυκείου σε εξεταστική ζούγκλα, οι απολύσεις καθηγητών, οι τάξεις-κλουβιά των 35-40 ατόμων ανα τμήμα, η κατάργηση της παροχής συγγραμμάτων και παράλληλα το χτύπημα στην Τεχνική Εκπαίδευση και το κλείσιμο του ματιού στην ανήλικη εργασία, είναι το όραμα των τεχνοκρατών της αντίδρασης.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες, θα πρέπει να μάθουν να ζουν στην απόγνωση. Να τους μοιάζει βουνό να τελειώσουν το σχολείο. Να παρατήσουν οποιαδήποτε άλλη ενασχόληση για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στους εξοντωτικούς ρυθμούς του νέου σχολείου και να προσπαθούν να αριστεύσουν πατώντας, αν χρειαστεί, επι πτωμάτων. Να χτίσουν τον χαρακτήρα του υποταγμένου. Το χαρακτήρα του «σκάσε και κολύμπα», να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται από τη μέρα που μπαίνουν στο σχολείο. Μιας πραγματικότητας που δεν είναι διάλειμμα («μέχρι να βγούμε από την κρίση»), αλλά είναι η ίδια η ζωή από δω και πέρα.

Δάσκαλε, με ακούς;

,,,Σήκωσε το μπόι σου, Δάσκαλε, τίμησε τον τίτλο σου κι οργάνωσε την πάλη σου για την ανατροπή τους. Το χρωστάμε στα παιδιά που γεννήσαμε, στα παιδιά που καταθέτουμε την ψυχή μας με τη διδασκαλία μας, αλλά κυρίως, σ` αυτά τα άμοιρα, που δε θα γεννηθούν ποτέ.

του Κώστα Γιαννιώτη

Ξεκινάνε – κατά πώς φαίνεται - οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, ταυτόχρονα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Με την έναρξη των κινητοποιήσεων, σίγουρα, η κυβέρνηση θα βάλει μπροστά τους μηχανισμούς συκοφάντησης των εκπαιδευτικών και του αγώνα τους, ενώ παράλληλα θα ρίχνει νερό στο μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού. Μια τακτική που, με τη βοήθεια των ξεπουλημένων ΜΜΕ, έχει αποδώσει, στο πρόσφατο παρελθόν, τα μέγιστα για τους κρατούντες.

Ξέρουν, οι δωσίλογοι, να χειρίζονται την πιο ύπουλη – και γι` αυτό πιο αποτελεσματική - μέθοδο της τεχνητής αντιπαράθεσης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Αφού σπείρουν την αμφιβολία και την καχυποψία μεταξύ των διαφόρων κλάδων των εργαζομένων, αποσύρονται στη σκιά τους και παρακολουθούν το ξέφτισμα και τη διάλυση κάθε προσπάθειας αντίστασης και διεκδίκησης. Συνεργός τους και το συνδικαλιστικό αρχοντολόι, με το δικό του ιδιαίτερο ρόλο.

Χρόνια τώρα, το σύστημα πριμοδοτούσε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες με προνόμια και....
οφίτσια – που άφηναν να φαντάζουν και σαν κατακτήσεις των εργαζομένων, τρομάρα τους – και το συνδικαλιστικό αρχοντολόι εξαργύρωνε τις «επιταγές» με την ποδηγέτηση των άμοιρων εργαζομένων σε δράσεις και πρακτικές περιθωριακές και ακίνδυνες για την καρδιά του συστήματος.

Εμπρός να τους ρίξουμε ΤΩΡΑ!

Μια θαυμάσια ευκαιρία για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή.


του Δημήτρη Καζάκη

Σε απεργιακό πυρετό βρίσκονται οι εργαζόμενοι στους χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα καθώς δεν είναι μόνο το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων και κλινικών του δημοσίου, αλλά και η επερχόμενη κατάργηση πολλών από τα πρώην ιατρεία του ΙΚΑ. Ο ΕΟΠΥΥ άλλωστε βρίσκεται στο καναβάτσο και επιβιώνει μόνο και μόνο για να καταστρέψει κάθε έννοια πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το λαό. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε τους εργαζόμενους στα εργοστάσια που κλείνουν, βάζουν λουκέτο, ή ξεπουλιούνται όπως π.χ. το σύνολο της υφιστάμενης αμυντικής βιομηχανίας. Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό μιας και το κυνήγι για το άπιαστο όνειρο του πρωτογενούς πλεονάσματος, έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Όμως, πώς γίνεται κι αυτός ο απεργιακός πυρετός σε τόσους κλάδους δεν φέρνει το ποθητό αποτέλεσμα; Γιατί οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα δεν έχουν φέρει....
κάποιο αποτέλεσμα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής; Ο λόγος είναι απλός. Διότι ο κάθε τομέας, ο κάθε κλάδος εργαζομένων περιορίζεται αυστηρά στα δικά του κλαδικά ή εξειδικευμένα αιτήματα. Κι έτσι δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα συμπόρευσης και συντονισμού με άλλους κλάδους. Τι θέλουν οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ και των άλλων αμυντικών βιομηχανιών; Να μην πουληθούν τα εργοστάσια και να κρατήσουν τη δουλειά τους. Τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί; Να μην γίνουν απολύσεις. Και πάει λέγοντας.

Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει αποτέλεσμα όταν ο κάθε εργαζόμενος που κινητοποιείται κοιτά την πάρτη του; Είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν το οτιδήποτε σήμερα οι εργαζόμενοι όταν ο κάθε κλάδος κοιτά μόνο τα δικά του; Και είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν την συμπαράσταση της κοινωνίας ευρύτερα, αν δεν αποδείξουν ότι νοιάζονται πρωτίστως για την κατάσταση που βαραίνει όλο τον λαό και δεν αγωνίζονται απλά για να εξαιρεθούν από την λαίλαπα που ισοπεδώνει τους πάντες;