Που κρύβεται ο (νέο)συντηρητισμός σήμερα;

του Σταύρου Κατσούλη

«Συντηρητισμός είναι η τυφλή και γεμάτη από φόβο λατρεία προς κάποιους νεκρούς ριζοσπάστες.» - Mark Twain

Εάν περιμένατε να διαβάσετε άλλον έναν λίβελο περί του νέο-συντηρητισμού της ΝΔ και των συνεργατών της στο ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ που έχουν βαλθεί να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στη χώρα μας σήμερα, χάσατε. Αυτοί δεν είναι απλά συντηρητικοί. Αυτοί αποτελούν την πραγμάτωση ενός τύπου φασισμού που είναι ο πιο ύπουλος που έχει δεί ποτέ η σύγχρονη Ιστορία. Δεν έχει νόημα να αναφερθεί κανείς γι αυτούς, εκτός πιθανώς, για να τους υπενθημίσει ότι υπάρχουν νόμοι, ηθικοί και πνευματικοί, μέσω των οποίων θα πληρώσουν σύντομα πάρα πολύ ακριβά την προδοσία και την υποτέλεια που έχουν επιδείξει. Όχι, δεν είναι αυτοί πλέον, οι θεματοφύλακες του συντηρητισμού. Θεματοφύλακας του συντηρητισμού σήμερα στην χώρα μας, είναι η φερόμενη ως αριστερά...


Μα καλά, τρελάθηκες, θα μου πείτε. Είναι δυνατόν όλοι οι αριστεροί να είναι συντηρητικοί; Έχετε δίκιο, δεν είναι όλοι, βεβαίως, το δέχομαι. Αλλά ας δούμε τι είναι συντηρητισμός πρώτα, και μετά ας κρίνουμε ποιος είναι τέτοιος και ποιος δεν είναι. Γενικά, ο συντηρητισμός, είναι η στάση που επιθυμεί την συντήρηση του κατεστημένου και ως εκ τούτου διατηρεί επιφυλακτική στάση προς νέες αξίες, θεσμούς είτε αυτές προωθούνται σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο συντηρητισμός, υποστηρίζει ότι δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο υπάρχον κατεστημένο, ή ότι στην καλύτερη περίπτωση, οι αλλαγές αυτές θα πρέπει να εισαχθούν πολύ αργά και με πολύ μεγάλη προσοχή.

Μπίζνες με τη ζωή και το θάνατο

Μία από τις κεντρικές παραδοχές στις οποίες στηρίζεται το σημερινό πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης, είναι ότι τα χρόνια προ κρίσης «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Η πολιτική που ακολουθείται ως απάντηση στην κρίση αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, μια διαλεκτική ένταση ανάμεσα στο «ζούσαμε» και στις «δυνατότητες». Σε πρώτο επίπεδο η επιβολή της βίαιης υποτίμησης σημαίνει να «μάθουμε» να ζούμε με λιγότερα. Λιγότερα δικαιώματα, όνειρα, ανάγκες, συναισθήματα. Λιγότερη αξιοπρέπεια. Αναφερόμαστε στις «δυνατότητες», δηλαδή ακόμα ζούμε.

Η ζωή ως όριο

Το δεύτερο επίπεδο όμως προχωράει κάπως πιο βαθιά. Εδώ και καιρό αρχίζει να φαίνεται ότι στην κατάσταση που βιώνουμε δεν χωράμε όλοι. Κάποιοι περισσεύουν. Το «δεν χωράμε όλοι», μέχρι τώρα μπορεί να σήμαινε κυρίως μετανάστευση για τους νέους ή καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών. Σήμερα όμως αποκτά το συνολικό του νόημα. Εδώ είναι που πλέον μπαίνουμε στο «ζούσαμε». Αυτή η πολιτική φροντίζει με τον πιο απόλυτο τρόπο να καταλάβουμε πως είμαστε περιττοί και πλεονάζοντες. Αυτή η πολιτική δημιουργεί την ταυτότητα του περιττού και μας τη δίνει. Το ότι πλέον περισσεύουμε, είμαστε υπεράριθμοι, τίθεται από τη μεριά του κράτους με τον πιο συνολικό και σαφή τρόπο που θα μπορούσε να τεθεί. Με όρους ζωής.

Υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας...

του Σταύρου Κατσούλη*

Τους βλέπουμε αλλά κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν ξεφύγει από το σύστημα.
Τους ακούμε αλλά κάνουμε ότι δεν ακούμε. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ήταν ελεύθεροι.
Τους νοιώθουμε, αλλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν...


Αυτούς δεν θα τους δούμε στις θέσεις εξουσίας. Δεν θα τους δούμε τυλιγμένους σε σημαίες είτε αυτές είναι γαλάζιες είτε κόκκινες είτε μαύρες. Δεν θα τους δούμε να γράφουν αφοσιωμένα με πολυτονικό ή στην καθαρεύουσα. Δεν θα τους ακούσουμε να σπρώχνουν την ιδεολογία τους ή την θρησκεία τους σε άλλους. Δεν θα τους δούμε να πουλούν πνεύμα ή να εδρεύουν στις κορυφές της κοινωνίας. Δεν είναι ότι όλα αυτά είναι κακά εξ ορισμού, δεν είναι αυτός ο λόγος που τα αναφέρω. Θέλω να δείξω ότι όλα αυτά, σήμερα, ΔΕΝ είναι η ουσία. Δεν αρκούν τα φαινόμενα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι οι ουσιαστικές ΠΡΑΞΕΙΣ!

Οι λεκέδες της Ιστορίας..

Σε βάθος χρόνου η Ιστορία έχει δείξει ότι περίοδοι 30, 40, 50 ετών, ακόμα και περισσότερο, μπορούν να θεωρηθούν ''παρενθέσεις'' στην φυσική ροή της ζωής ενός τόπου ή ενός λαού.

Πόσο μάλλον περίοδοι τεσσάρων-πέντε (όπως αυτή που ζούμε σήμερα), ή και είκοσι-εικοσιπέντε χρόνων (σαν κι αυτή που μεσουράνησε η εγκληματική πολιτική οργάνωση ΠαΣοΚ, με την ευγενική χορηγία της αντιπολίτευσης)..

Χαρακτηριστικό των πολύ σύντομων αυτών ιστορικά περιόδων, υπήρξε η βίαιη εξόντωση πληθυσμών, η εξαφάνιση κάποιων γενιών σαν να μην υπήρξαν ποτέ, η απόλυτη έλλειψη κοινωνικής και ιστορικής δικαιοσύνης, η οπισθοδρόμηση οικονομιών, η απουσία πολιτισμού και γιγάντωση του σκοταδισμού, η αλλαγή συνόρων, οι πολιτικές δολοφονίες και τα πραξικοπήματα, η καμαρίλα και η διαφθορά, και προπαντός..
..κύριο χαρακτηριστικό των ανώμαλων αυτών περιόδων ήταν η ύπαρξη στα ύπατα αξιώματα της εξουσίας..
..ανθρώπων χωρίς αξία και χωρίς αξίες!
Άνθρωποι ημιπαράφρονες εραστές της δόξας και της δύναμης,
συμπλεγματικοί, νοητικά διεστραμμένοι,
ανήθικοι και ικανοί για το χειρότερο,
απάτριδες, απάνθρωποι και εν τέλει υπάνθρωποι..

Όλοι αυτοί υπήρξαν διαχρονικά ''λακέδες της εξουσίας'' και τελικά λεκέδες της Ιστορίας..

Γιατί έσβησαν και χάθηκαν πολύ σύντομα, αφήνοντας πίσω τους καταστροφή, ερείπια και μία τρύπα στην Ιστορία, που οι λαοί με πολύ κόπο μπαλώνουν πολλά χρόνια μετά.

Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, εδώ.
Μόνο που ας προσπαθήσουμε το ανώμαλο αυτό διάστημα να είναι όσο το δυνατόν πιό μικρό, για να είναι όσο πιό μικρές γίνεται οι ζημιές και..
..να σβήσουν όσο πιό γρήγορα γίνεται κι αυτοί οι λεκέδες απ' την Ιστορία..

πηγη

Ξυλούρης, Καρέζη - ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ (Πολυτεχνείο 1973)

 ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ (Πολυτεχνείο 1973)

πηγη