Ευρώ ή δραχμή;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει ότι τα δύσκολα ξεπεράστηκαν και μπροστά μας ανοίγεται η λεωφόρος της «ανάπτυξης», η πραγματικότητα πείθει ολοένα και περισσότερους, ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και θα πρέπει να βρεθούν καινούργιοι τρόποι αντιμετώπισης της κατάστασης.

Έτσι, με τη συνεπικουρία δημοσκοπικών ευρημάτων, αλλά και του εσωτερικού διχασμού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε σχέση με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση περί ευρώ, ή «δραχμής».

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε, είναι ότι η συζήτηση επανήλθε με έναν παραπειστικό τρόπο. Δηλαδή, κατά πόσο είναι εφικτή μια πορεία ανάκαμψης της χώρας μέσω της επιστροφής στη παλιά δραχμή, με το επιχείρημα της δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος και με αυτόν τον τρόπο ανάκτησης της περιβόητης «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της χώρας. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται το θέμα, δίνει την ευκαιρία στους υπερασπιστές του ευρώ, να αντιτείνουν και μάλιστα με αρκετά πειστικό τρόπο, για τους μη ειδικούς και γνωρίζοντες, ότι με το εξωτερικό χρέος της χώρας σε τόσο υψηλά επίπεδα και με την οριστική....
απομάκρυνση της χώρας από τις αγορές, η υποτίμηση θα είναι τόσο μεγάλη και ο πληθωρισμός καλπάζων, έτσι που η επιστροφή στη «δραχμή» θα αποδειχθεί μια καταστροφική περιπέτεια. Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν μπορεί να συμβεί, αν η μετάβαση σε Εθνικό νόμισμα γίνει με επιλογή μας και με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο, που υπάρχει και σύντομα θα ανακοινωθεί, αλλά οι «αστικοί» μύθοι καλά κρατούν ελέω διατεταγμένης δημοσιογραφίας και πληρωμένης καθηγητικής αυθεντίας, ενώ δεν λείπει η προχειρότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από αυτούς που μεθοδικά επιλέγονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ να παρουσιάσουν την υπόθεση «δραχμή».

Λιτότητα και ευρώ είναι έννοιες ταυτόσημες

Λιτότητα και ευρώ είναι έννοιες ταυτόσημες που κανείς δεν μπορεί να τις διαχωρίσει

«Η λιτότητα, η ανάγκη να σταματήσει η λιτότητα, και όχι το νόμισμα, είναι το βασικό επίδικο αντικείμενο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» εκτιμά σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (9/12) ο υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, Γιάννης Μηλιός. Στο ερώτημα βέβαια ποιος προκαλεί την λιτότητα, ο κ. Μηλιός δεν απάντησε, ούτε ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει. Λες και η λιτότητα που εφαρμόζεται είναι μια αυθαίρετη πολιτική επιλογή κάποιων επιτελείων, κάποιων σκοτεινών τύπων και δεν έχει να κάνει με την ίδια την ιδιοσυστασία του ευρώ.

Ο λόγος; Απλός. Ο κ. Μηλιός, όπως και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να αποενοχοποιήσει το ευρώ και τις διαδικασίες της ευρωζώνης που κάνουν αναπόφευκτη την λιτότητα. Υπενθυμίζοντας το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή» ο κ. Μηλιός είπε: «Σε επίπεδο συνθήματος, λέμε ότι δεν είναι θέμα νομίσματος, ότι είναι θέμα πολιτικών που ασκούνται και ότι και με το λεβ που έχει η Βουλγαρία ή τη στερλίνα που έχει η Βρετανία, ίδιες πολιτικές ακολουθούνται.»

Το αίσχος της «φιλανθρωπίας»

“Οταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή” (Nτομ Χέλντερ Καμάρα του Ρεσίφε, ο ‘κόκκινος επίσκοπος’).




Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Mέρες γιορτών και οι Ηρακλείς της Ορθοδοξίας, Καραμανλής Β΄ και αγανακτισμένος Καμμένος, κάνουν σεμνές και ταπεινές χριστουγεννιάτικες διακοπές στις Άλπεις, η κρατικοδίαιτη φοροαπαλλαγμένη Εκκλησία και οι επαγγελματίες φιλάνθρωποι, πετάνε μερικά εορταστικά ψίχουλα στο πιάτο του φτωχού Λάζαρου, ενώ ο Φύρερ αποκαλύπτεται να επαινεί την ευαγή δραστηριότητα κάποιου Γηροκομείου της Μητροπόλεως Σπάρτης.
 Με την ευκαιρία των αγίων ημερών αναδημοσιεύω πιο κάτω ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Άρη Χατζηστεφάνου της «Εφημερίδας των Συντακτών» (29/12) στο οποίο πολύ λίγα έχω να προσθέσω.
 Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι χρειάζονται κρατικές ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, καταπολέμησης των αιτίων της φτώχιας και όχι την προσβλητική για την αξιοπρέπειά τους συγκυριακή ελεημοσύνη, που τους μετατρέπει σε εξαρτημένα και ταπεινωμένα ανδράποδα του κάθε «φιλάνθρωπου». Η παράλληλη Αλληλεγγύη των πολιτών, ως συνειδητή ανιδιοτελής και πηγαία προσφορά μιας πολιτισμένης κοινωνίας, είναι αυτονόητα απαραίτητη. Ασφαλώς το να δώσει σήμερα κανείς φαγητό σε κάποιον πεινασμένο, που θα χτυπήσει την πόρτα του, είναι καλό, αλλά δεν αποτελεί λύση του προβλήματος. Το χέρι της βοήθειας του καθενός μας, όπου μπορεί, θα είναι αναγκαίο και στο πιο προωθημένο κοινωνικό Κράτος και στην πιο ουτοπική κοινωνία, θα είναι στην ουσία κυρίαρχο συστατικό της, όχι όμως επειδή θα υπάρχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και κρίσιμες ανισότητες, αλλά για άλλης ποιότητας δυσκολίες.