Heil Tsiprer

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει ο ιδρώτας από τα συρτοτσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικα της μεγάλης νίκης για πρώτη φορά των «αριστερών» και μια βόμβα μεγατόνων έσκασε από το στόμα του Τσίπρα. Μεθυσμένος από την μεγάλη νίκη αλλά και από την σιγουριά για την τεράστια ανατροπή που πραγματοποιήθηκε δήλωσε: «Ο υποψήφιος της μεγαλύτερης ομάδας, κ. Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, θα πρέπει πρώτος να προσπαθήσει να συγκροτήσει την απαιτούμενη πλειοψηφία, ξεκινώντας διαπραγματεύσεις με τις άλλες πολιτικές ομάδες». Σεβόμενος την δημοκρατία και εφόσον το Λαϊκό Κόμμα του Γιούνκερ νίκησε στις Ευρωεκλογές, ο Γιούνκερ δικαιωματικά πρέπει να στηριχθεί για πρόεδρος της Κομισιόν, σύμφωνα με την λογική του Τσίπρα.

Με αυτήν την λογική λοιπόν, του «αριστερού» Τσίπρα, ο φασίστας Γιούνκερ που δήλωσε τον Ιούλιο του 2011 ότι «η κυριαρχία της Ελλάδας πρέπει να περιοριστεί», ο ναζίστας που δήλωνε ότι «στην Ελλάδα πρέπει να εφαρμοστεί ο θεσμός Treuhand» (θεσμός που εφάρμοσε την δεκαετία ’90 η Δυτική Γερμανία κάνοντας πλιάτσικο στην Ανατολική Γερμανία), είναι ο σωστός άνθρωπος για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λόγω δημοκρατίας. Είναι ο άνθρωπος που ο Αριστερός Τσίπρας θα διαπραγματευθεί ευρωπαϊκά ως εκπρόσωπος της αριστεράς της Ευρώπης αλλά χαμένος της εκλογικής μάχης.

Τι άλλο θέλεις, ρε αριστερέ ψηφοφόρε για να πειστείς ότι τα «καλά παιδιά» της δήθεν προοδευτικότητας κρύβουν μεγαλειώδη φιλοναζισμό στο τομάρι τους!

Ο άνθρωπος της «ανατροπής» που ήταν αντίθετος με την Ευρώπη των Τραπεζών και των ιδιωτικών συμφερόντων τώρα με πρόσχημα την δημοκρατία, στηρίζει τον φασίστα και έναν από τους πρωτεργάτες όχι της Ευρώπης των Λαών αλλά της Ευρώπης των Τραπεζών. Στο τεφτέρι του Τσίπρα γράφτηκε το αποτέλεσμα της δημοκρατικής μάχης: «Λαοί-Τράπεζες: 0-100».

Ιστορίες απο την κατοχή .

Το κείμενο αυτό ίσως να μην διεκδικεί δάφνες
συγγραφικού λόγου, αλλά εμπεριέχει τις αυθεντικές μαρτυρίες ενός παππού που έζησε σε ομολογουμένως δύσκολες εποχές.
Γράφει μισή σελίδα κάθε φορά , στην διμηνιαία εφημερίδα ενός χωριού που για την ιστορία λέγεται Λουσικά και βρίσκεται 24 χιλιόμετρα δυτικά της Πάτρας.
Εχει κάποια συντακτικά λαθάκια αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα διορθώσω. Απλές κουβέντες,
τίποτα παραπάνω - τίποτα παρακάτω.

Ο Πάνος Δημ. Ντούμας θυμάται και γράφει...

Για να καταφέρει ο πεινασμένος κόσμος να βρει κάτι να φάει , άρχιζε και πούλαγε τα υπάρχοντα του.
Βγαίνουν έξω στο χωριό και πουλούσαν ότι μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους . Κοστούμια , μεγαλοκυρίες τις γούνες τους , εσώρουχα , ραπτομηχανές, γραμμόφωνα, κεντήματα , σερβίτσια κλπ.
Ορισμένοι πουλούσαν και τα σπίτια τους για λίγα τσουβάλια στάρι .
Μια ημέρα που ήμουν στο στέκι που πουλούσα τα χόρτα (Σμύρνης και Παναχαϊκού) μου λέει ο μπακάλης που είχε μαγαζί δίπλα : Ρε Παναγιώτη αυτό το σπίτι απέναντι είναι του κουνιάδου μου και το πουλάει για 500 οκάδες στάρι .
Πες του πατέρα σου να το πάρετε εσείς γιατί σε έχω αγαπήσει .
Ήταν ένα διώροφο νεοκλασικό . Όταν ήρθα το βράδυ και το είπα στους γονείς μου , η μητέρα μου άρχισε τα κλάματα και μου είπε : αυτό παιδάκι μου μη διανοηθείς ποτέ να το κάνεις και αύριο θα βάλεις 10 οκάδες στάρι σε μια σακούλα,
θα πας σ` αυτό το σπίτι , θα χτυπήσεις το χτυπητήρι , όταν σου ανοίξουν θα αφήσεις από μέσα τη σακούλα και θα εξαφανιστείς .

Ο πραγματικός νικητής των εκλογών, ο υποκριτής

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιος
Δάσκαλος, Κιλκίς

Τώρα που τέλειωσε το πανηγύρι, το θέατρο σκιών, «η γιορτή της Δημοκρατίας» όπως λένε και οι συνήθεις κολοκυθολογούντες – οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι – μπορούμε, συνοψίζοντας, να αναφερθούμε σ’ αυτό το ανθρωπολογικό είδος που «έλαμψε» όλη την προεκλογική περίοδο: τον υποκριτή.
Ελάχιστες φορές, δένοντας κόμπο την καρδιά μου, στάθηκα ν’ ακούσω, τις ουρανομήκεις ανοησίες και αερολογίες των υποψηφίων.

Αν προσθέταμε τις υποσχέσεις και τις ονειροφαντασίες τους, την επίδειξη ήθους και εντιμότητας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το γεγονός ότι οι μισοί περίπου Ελληνες κατέβηκαν στον «στίβο», θα νόμιζε κανείς ότι ζούμε σε χώρα και κράτος πρότυπο της οικουμένης. Και αναρωτιέσαι περίλυπος πώς καταντήσαμε περίγελώς της… Αν όλοι αυτοί, και κυρίως οι παχύτεροι, εννοώ… πολιτικώς, πίστευαν αυτά που λένε και έπρατταν το ελάχιστο, θα ήμασταν κάτι σαν Ελβετία των Βαλκανίων. Ομως κάτω από την ευώδη κρούστα των λόγων κρύβεται το δυσώδες τέρας της υποκρισίας. Αφιερώνουμε λοιπόν, το παρόν άρθρο στον αληθινό νικητή των εκλογών: τον υποκριτή. (Μια παρατήρηση για τα αποτελέσματα. Πρώτευσαν στις ευρωεκλογές οι τηλεοπτικές επωνυμίες. «Αυτούς βλέπουν κάποιοι, αυτούς εμπιστεύονται». Ορθώς μας κανοναρχεί η λαϊκή μούσα: «Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του/ και ότι του φταίει η κούτρα του/ δεν του τα κάνει ο εχθρός του». Ολα τ’ άλλα είναι περιττές ακαιρολογίες…
Ο υποκριτής, λοιπόν:

Βασιλεύει παντού. Βρίσκει ρωγμές και εισχωρεί στον κοινωνικό ιστό, μολύνοντας τους πάντες. Εξαπλώνεται σαν νόσος λοιμική. Λόγω της ελαφράδας της επιχωριάζει κυρίως στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι τόσο διαδεδομένο το ψυχικόν τούτο πάθος, ώστε πλάστηκαν αρκετά συνώνυμά του, για να περιγραφούν όλες οι εκφάνσεις του. Ετσι ο υποκριτής λέγεται αλλιώς: ανειλικρινής, κρυψίνους, διπρόσωπος, ιησουϊτης, ταρτούφος, αναξιόπιστος, κάλπικος, φαρισαίος, σουπιά, φίδι κολοβό, δόλιος, κίβδηλος, ψεύτικος, σκάρτος και άλλα πολλά, παρόμοια και ηχηρά. Και λαϊκές παροιμίες καυτηριάζουν το απεχθές αυτό ελάττωμα. «Απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα». «Από σιγανό ποτάμι να φοβάσαι». «Βλέμμα χαμηλό, βλέμμα πονηρό». «Αλλα στα χείλη και άλλα στην καρδιά».