Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Μια αφύπνιση των λαών έχει εκδηλωθεί διεθνώς, από την ώρα που ένας απελπισμένος Άραβας έδωσε τον ανατρεπτικό ρυθμό, εδώ και δύο περίπου χρόνια. Όλα δείχνουν να ξεκινούν ξαφνικά, σαν γενική έκρηξη ενάντια στις υπάρχουσες συστημικές επιλογές, στην αρχή δειλά και άναρχα αλλά στην συνέχεια πιο μαζικά και ενδυναμωμένα, όπως έδειξε το Σύνταγμα, όπως δείχνουν και οι τελευταίες συγκρούσεις στην Ισπανία.
Πλατείες καταλαμβάνονται, συντονιστικά δίκτυα οργανώνονται, λαϊκές συνελεύσεις συγκαλούνται παντού, είτε είναι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ είτε σε μουσουλμανικές χώρες. Βλέπουμε διαμαρτυρίες σε γειτονιές και όχι μόνο στο κέντρο κάθε πόλης, διαδηλώσεις να καταστέλλονται με χημικά και πλαστικές σφαίρες στις ανεπτυγμένες χώρες, ή με κανονική αιματοχυσία στις... υπόλοιπες, ολόκληρα κεντρικά σημεία μιας πρωτεύουσας, όπως στην Αθήνα, η πάρκα, όπως στη Νέα Υόρκη, να εκκενώνονται βιαίως ή να βρίσκονται περικυκλωμένα με μπάρες και ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας που αποτρέπουν τους εισερχόμενους να εγκατασταθούν εκεί.
Μιλώντας με τους ακτιβιστές του Occupy Wall Street, τους Intignados, αλλά και άλλους εκπροσώπους των κινημάτων στο πρόσφατο Φεστιβάλ Resistance 2012, αυτό που καταγράψαμε είναι ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ όλων αυτών των εξεγέρσεων, όμως παντού παρατηρείται ένα κοινό φαινόμενο: άνθρωποι απ’ όλες τις κοινωνικές ομάδες και τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους συναντώνται για πρώτη φορά μεταξύ τους. Συνεννοούνται και υιοθετούν κοινές πρακτικές σε συνελεύσεις ή μέσω διαδικτυακών συσκέψεων για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους, να διεκδικήσουν αιτήματα, να σώσουν τα σπίτια τους από τους τοκογλύφους ή να τα ανακαταλάβουν, να οργανώσουν πρωτοβουλίες λαϊκής αλληλεγγύης για να βοηθήσουν τους ανέργους και τους αστέγους, να υπερασπίσουν ολόκληρες αστικές περιοχές και την ίδια την χώρα τους.