Τι σχέση έχει ο Λεοπόλδος ΙΙ με αυτό που ζούμε σήμερα;

του Σταύρου Κατσούλη

Στις 5 Φεβρουαρίου του 1885, ο βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος ο 2ος, κατέλαβε μια έκταση γης στην περιοχή του Κονγκό στην Αφρική, 76 φορές (!) μεγαλύτερη από ολόκληρο το Βέλγιο. Την μετέτρεψε σε προσωπική του ιδιοκτησία με τον προσωπικό του στρατό, χωρίς καν να χρησιμοποιήσει την Βελγική Κρατική "σφραγίδα" ως δικαιολογία. Και πως κατάφερε να διοικήσει μια ολόκληρη αχανή έκταση όπως το Κονγκό; Μα φυσικά, με τον πλούτο που άρπαξε από τους υπηκόους του στο Βέλγιο.

Μαζικοί απαγχονισμοί από βέλγους μισθοφόρους 
και Κονγολέζους συνεργάτες

Ο Λεοπόλδος, χρησιμοποιώντας ψέματα και άλλες τεχνικές, τελικά εγκατέστησε την απόλυτη εξουσία στην νέα ιδιόκτητη "χώρα" του. Δημιούργησε θεσμούς, και έβαλε τα "σωστά" άτομα στις σωστές θέσεις, και μέσω μιας προοδευτικής διαδικασίας δημιουργίας ψεύτικων ελπίδων και χρησιμοποιόντας την γνωστή πρακτική του γενιτσαρισμού, τελικά κατέλαβε βίαια την χώρα.

Αυτό που ακολούθησε, ήταν μια πραγματική κόλαση εκτεταμένης εκμετάλλευσης όπου ο ντόπιος Λαός μετατράπηκε σε σκλαβωμένο σύνολο υπανθρώπων, οι εκτελέσεις γίνονταν κατα χιλιάδες, και κάθε πλούτος της χώρας αρπάχτηκε με την βία.

Κατά την διαδικασία αυτή, ο ιδιωτικός στρατός του Λεοπόλδου, σκότωσε με τον έναν ή άλλον τρόπο, τουλάχιστον 10 εκατομμύρια ανθρώπους στην περιοχή που είτε ενέδωσαν στον καταχτητή, είτε προσπάθησαν να υπερασπιστούν την γη τους και τα βασικά τους δικαιώματα. Την ημέρα που έφυγε τελικά ο Λεοπόλδος, αυτό που άφησε πίσω του, ήταν η καταστροφή, οι επιδημίες και η πείνα, η εξαιρετικά βαθειά φτώχεια, ο θάνατος και οποιαδήποτε πιθανότητα ανάκαμψης της συγκεκριμένης περιοχής μηδενίστηκε.

Μόνο με νέο ανένδοτο του λαού μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.

Δημ. Καζάκης

Η καθημερινή πράξη δείχνει πώς κανένας σώφρων Έλληνας δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην αποκαλούμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Όχι μόνο δεν κάνει τίποτε για να ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός διαδοχής που απλά περιμένει τη σειρά της. Με τον κόσμο βέβαια να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα αδιεξοδα και στην απελπισία.

Όπως το δίλλημμα δεξιά-αντιδεξιά στήριξε την δικομματική εναλλαγή στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης και οδήγησε στη σύμπραξη των δυο μονομάχων υπό καθεστώς χρεοκοπίας και αποικιακής κατοχής, έτσι και σήμερα προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν στο διλλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ώστε να αναστηθεί ξανά ο δικομματισμός. Πρέπει επειγόντως να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος, που θα διεμβολίσει το νέο δικομματισμό, το νέο έξωθεν και άνωθεν στημένο διπολισμό, προκειμένου να μην βρεθούμε τελικά με μια αποκαλούμενη αντιμνημονιακή ή αριστερή κυβέρνηση ικανή για τα χειρότερα.

Οι κυβερνώντες πρέπει να πέσουν

Δεν ανήκουμε σ' εκείνους που θεωρούν ότι μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι το ίδιο με τη σημερινή. Ούτε όμως και σ' εκείνους που θα τρέξουν να ταυτιστούν με οποιαδήποτε αποκαλούμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση μόνο και μόνο για να φύγουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι ιδιαίτερα πολύτιμη η ζωή της οικογένειάς μου, αλλά και της πατρίδας μου, για να πω το γνωστό: ας φύγουν αυτοί που κυβερνούν και ύστερα βλέπουμε.

Οι κυβερνώντες σήμερα θα πρέπει να πέσουν το ταχύτερο δυνατό. Θα πρέπει όμως να πέσουν από τον ίδιο τον λαό, από την οργή του και την διάθεσή του να υπερασπιστεί τη ζωή τη δική του και της πατρίδας του με τις δικές του δυνάμεις. Μόνο έτσι θα δρομολογηθούν εξελίξεις βάσιμης ελπίδας για τη μεγάλη πλειοψηφία που σήμερα υποφέρει κάτω από το καθεστώς αποικιακής κατοχής. Μόνο έτσι ο λαός θα βρίσκεται με το "όπλο παρά πόδα" προκειμένου να μην επιτρέψει πισωγυρίσματα.

Οι κυβερνήσεις που πέφτουν σαν αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, ή τακτικισμών - όπως επιχειρείται να γίνει με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας - με τον λαό στο περιθώριο δεν οδηγούν σε ανατροπές, αλλά σε διαδοχές. Οδηγούν δηλαδή σε διάδοχες καταστάσεις που συνεχίζουν την ίδια πολιτική και νομιμοποιούν ότι έχει προκαλέσει την λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια.

Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε στην μεταπολίτευση τη νέα κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά για να φύγουν οι προηγούμενοι να μας λέει: δυστυχώς παρέλαβα χάος. Οι προηγούμενοι τα έκαναν όλα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά. Κι έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση του "λιγότερου κακού" αποδεικνυόταν τουλάχιστον μια από τα ίδια.

Μπήκαμε, χωρίς επιστροφή, στο μονοπάτι του πολέμου...

Του Κ. Κυριακόπουλου

Η Τουρκία, εκτός από τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ, που αποσκοπεί σε οικονομική συνεκμετάλλευση, επιδιώκει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο την απαραίτητη γεωπολιτική υποδομή που θα την καταστήσει κορυφαία ναυτική δύναμη, από το Αιγαίο μέχρι την Αδριατική και το Ιόνιο, και τη σημαία αυτής της διεκδίκησης, δεν είναι διατεθειμένη να την υποστείλει...

Η Τουρκία λοιπόν απειλεί με πόλεμο. Και δυστυχώς αυτό τον πόλεμο θα τον κάνει, όποιο και αν είναι το τίμημα για την ίδια. Και θα τον κάνει διότι η Τουρκία έχει διπλή στρατηγική στόχευση, ενώ από την άλλη μεριά η Ελλάδα, παραμένει εγκλωβισμένη στα σαγόνια μιας τριπλής μέγγενης που της συνθλίβει τα σωθικά…

Πρώτον: Δε διαθέτει καμία στρατηγική στόχευση. Για την ακρίβεια έχει αναγορεύσει σε στρατηγική στόχευση τον ταπεινωτικό συμβιβασμό, με ότι της επιτρέψουν τα συμμαχικά της αποκούμπια. Φοβικά σύνδρομα λοιπόν, διαρκής υποχωρητικότητα, σπασμωδικοί και αποσπασματικοί χειρισμοί, είναι τα μοναδικά εργαλεία μιας χώρας που βολοδέρνει στη γεωπολιτική πιάτσα, με τη ψυχολογία της ηττοπάθειας και τη συμπεριφορά του δαρμένου σκυλιού που αναζητεί εναγωνίως καταφύγιο για να τρυπώσει.

Δεύτερον: Δε διαθέτει συμμάχους. Για την ακρίβεια αναγορεύει σε συμμάχους, μια συμμορία γεωπολιτικών ατζέντηδων, που τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για να προωθήσουν τις δικές τους γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Στα πλαίσια αυτού του επικίνδυνου παραλογισμού, άγεται και φέρεται χωρίς σκοπό και με μηδενικές στρατηγικές και τακτικές επεξεργασίες, προσβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στον οίκτο των ισχυρών, μη ξέροντας τι πρόκειται να ξημερώσει την επόμενη μέρα.

Τρίτον (και σημαντικότερον): Δε διαθέτει ηγέτες, αλλά μια ομάδα καιροσκόπων που σφετερίζονται την πολιτική εξουσία. Μια παρέα ανίκανων που αρκείται ακόμη και αυτή τη δύσκολη στιγμή, στη διεκπεραίωση λογιστικών εντολών. Μια επικίνδυνη κλίκα που επιμένει να διχάζει το λαό κι να τσαλακώνει την εθνική του αυτοπεποίθηση.

Είναι δε τόσο ανίκανοι, που αδυνατούν ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή να αντιληφθούν το πραγματικό εύρος της στρατηγικής στόχευσης της Τουρκιάς, προκειμένου να πάρουν στοχευμένες αποφάσεις, και αναφορικά με τη σωστή διάταξη των διαθέσιμων δυνάμεων, αλλά και σε σχέση με την αποτελεσματική αξιοποίηση δυναμικών γεωπολιτικών συμμαχιών.