Το γκλομπ δεν ήταν κροκό

Έλληνά μου, την τραβάει την Χουντάρα το πετσί σου. Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις τίποτε και με την διαρκή πληροφόρηση που έχεις, δε μπορεί να μην ακούς τι σου λέει ο κυβερνήτης σου, ο των Οικονομικών σωτήρας σου, ο αντιπολιτευόμενος ηγέτης σου και πάει λέγοντας. Το πας φιρί-φιρί με την υποστήριξή σου σε αυτά τα διορισμένα από την ΕΕ πρόσωπα να φέρεις την κατάσταση, όχι σε εμφυλιακό σημείο αλλά σε σημείο ολικής αποκτήνωσης.

Είναι δυνατόν να συνεχίζεις να συμφωνείς με μια πολιτική που βαπτίζει την «αναθεώρηση του δημοκρατικού συντάγματος» ως μεταρρύθμιση; Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής χώρας αντί να υπερασπίζεται το Σύνταγμά της που είναι ο φρουρός της ελευθερίας και της δικαιοσύνης του λαού, να του κάνει μεταρρύθμιση λες και είναι προσωπική του περιουσία που απλά της αλλάζει διακόσμηση; Είναι δυνατόν να κάθεσαι να ακούς τον αποτυχημένο πιτσαδόρο να σε απειλεί ότι θα μεταρρυθμίσει το Σύνταγμα για να βγάλει πρόεδρο της Δημοκρατίας μέσω πλαγίας οδού έτσι ώστε να μην τον κουνήσει τίποτε από την εξουσία, έτσι ώστε και Χούντα να σου κάνει να μην υπάρχει έστω ο θεσμός της Δημοκρατίας ως πρόσωπο για να τον σταματήσει;
Αυτά όμως τώρα είναι πταίσματα διότι τα κωλοκάναλα σε έβαλαν πάλι στο ίδιο παιχνίδι να κοιτάς αν θα μπεις στις 100 δόσεις. Να κάθεσαι να συζητάς στο καφενείο όχι για αυτό που θα σε περιμένει αύριο αλλά να έχεις αγωνία αν το DNA του σκελετού της Αμφίπολης δείξει σε τι είχε προτίμηση ο μακαρίτης. Στα γιουβαρλάκια ή τα σμυρνέικα σουτζουκάκια; Να τσακώνεσαι με τον ομοκομματικό σου συνομιλητή για το ότι ο βουλευτής Ψυχάρης παραιτήθηκε, αφού όμως ψήφισε όσα λέει ο αρχηγός Σαμαράς.
Τον Ψυχάρη μη τον κλαις, την νέα εργασία του το σύστημα την έχει ήδη έτοιμη.

Το λάθος είναι ο πρόγονος του σωστού

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμη σχετικά νέος στη δημοσιογραφία, ο διευθυντής της εφημερίδας που δούλευα με επέπληξε μια μέρα, με αστική ευγένεια είναι αλήθεια, για το γεγονός ότι είχε διαφύγει της προσοχής μου συντακτικό λάθος σε τίτλο κειμένου. Παρ’ ότι ήμουν αρκετά καλός γνώστης και χρήστης της ελληνικής, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός καθαρολόγος, είτε της λαϊκότροπης είτε της λογίας εκδοχής. Και σε κάθε περίπτωση δεν ήμουν πιστός στους κανόνες των γλωσσικών εγχειριδίων, για τον απλούστατο λόγο ότι, όπως όλοι της γενιάς μου, έζησα την ραγδαία μετάβαση από την κυριαρχία της απλής καθαρεύουσας του επίσημου λόγου στον θρίαμβο της απλής δημοτικής, που καθιστούσε «ορθά» και απολύτως αποδεκτά χιλιάδες «λάθη» της παλαιάς γλώσσας.

«Μετά από…». Αυτό ήταν το λάθος που προκάλεσε την παρατήρηση του διευθυντή μου. «Κλασικό λάθος, δυο προθέσεις, η μια μετά την άλλη δεν πάνε ποτέ», είπε για να τεκμηριώσει την παρατήρηση. Ακριβής παρατήρηση, σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαΐζουσας, της απλής καθαρεύουσας ή της λόγιας δημοτικής που επιχείρησαν να επιβάλουν οι εφημερίδες τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά τόσο ασύμβατη με τη ζωντανή πραγματικότητα της γλώσσας. Στα περισσότερα επίσημα κείμενα, στα σχολικά βιβλία, στα δικόγραφα, τις δικαστικές αποφάσεις, τα ΦΕΚ ή τα επίσημα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης το λάθος «μετά από» είναι πια το νέο σωστό. Η πλειοψηφία των «ασυντάκτων» επέβαλε τον νέο κανόνα της στους καθαρολόγους της συντακτικής ακαμψίας. Οι γλώσσες είναι ζωντανοί οργανισμοί γιατί τις μιλούν ζωντανοί άνθρωποι, κι αν αυτοί συμφωνήσουν ότι με το «λάθος» τους εννοούν το ίδιο «σωστό» πράγμα, τότε το λάθος γίνεται σωστό. Εκ των πραγμάτων, το λάθος είναι ο πρόγονος του σωστού.