«Το φάρμακο που σκοτώνει»

Τι είναι αυτό που εξοντώνει τις κοινωνίες και τι τις κάνει πιο δυνατές; Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει το ντοκιμαντέρ «Το φάρμακο που σκοτώνει» («A drug that kills»), ένα προϊόν συνεργασίας του «Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ηρακλείου» με πολίτες της πόλης.

Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε με αφορμή την αναπάντεχη – αλλά όχι τυχαία – συνάντηση με τον David Stuckler, καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αναγνωρισμένο για τις τεκμηριωμένες μελέτες του σχετικά με τις επιπτώσεις της λιτότητας στην υγεία των ανθρώπων.

Πρόκειται για μια διαδρομή στην ιστορία σε εποχές κρίσης: από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Ύφεση στη μετα-κομμουνιστική Ρωσία και από εκεί στην σημερινή Ελλάδα και την Ισλανδία. Οικονομικοί πόλεμοι, ανθρωπιστικές κρίσεις, θανάσιμες πολιτικές και λαοί που αντιστέκονται.

«Όσοι συμμετείχαμε στη δημιουργία του ανταμειφθήκαμε με αυτή τη χαρά και την πληρότητα που γεννιέται όταν αγωνιζόμαστε «μαζί» για τις κοινές μας αξίες», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι δημιουργοί του.

πηγη

Αλυσίδες που σχεδιάζονται για ένα σκοτεινό μέλλον

του Λ. Κατσαρού

Μικρή εισαγωγή στην Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων. ΗΠΑ και Ε.Ε. TTIP

Τις προάλλες έλεγε ο Μιχάλης Νευραδάκης στον ιντερνετικό e-roi:
“Στις 7 Ιανουαρίου ενώ όλοι είχαν την προσοχή τους στα γεγονότα στο Παρίσι , ένα άλλο πολύ σημαντικό , ίσως μάλιστα πιο επικίνδυνο γεγονός έλαβε χώρα ,ελάχιστα ΜΜΕ το πρόβαλαν σε όλον τον κόσμο και κανένα στον μικρόκοσμο που λέγεται Ελλάδα”

Εμείς προσθέτουμε : στην Ελλάδα των Μέσων μαζικής αποχαύνωσης και προπαγάνδας ...

Στις 7 του Γενάρη 2015 μετά από μια περίοδο απόλυτης μυστικότητας η Ε.Ε. παρουσίασε τα έγγραφα που αφορούσαν την συζήτηση για την ευρωατλαντική συμμαχία .

Φρόντισαν να δημοσιεύσουν τα έγγραφα την κατάλληλη στιγμή που κανείς δεν θα τα πρόσεχε .

Κάποτε έλεγε ο Κίσιντζερ…
: “δεν πρέπει να αφήνουμε μια σοβαρή κρίση να πηγαίνει χαμένη”

Έτσι και έκαναν , την ώρα που ο κόσμος ήταν σε σοκ, αυτοί δημοσίευσαν τα έγραφα στα μουλωχτά. Για την ιστορία τα πλήρη πρακτικά της διαπραγμάτευσης θα δημοσιευθούν μετά από τριάντα χρόνια.

Τί είναι όμως αυτή η συμφωνία;

Είναι μια συμφωνία για την δημιουργία μιας ελεύθερης οικονομικής ζώνης ανάμεσα στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ .Οι διαπραγματεύσεις έχουν γίνει με απόλυτη μυστικότητα . Ο στόχος είναι η κατάργηση των ελέγχων από μέρους των κρατών προς τις πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στις δυο μεριές του Ατλαντικού .Προσπαθούν να πείσουν ότι πρόκειται για κάτι καλό που θα φέρει δουλειές και επενδύσεις . Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα .

Γηραιά Hπειρος και Nέος Kόσμος

Tο τελευταίο που θα επιθυμούσαν οι HΠA αυτή τη στιγμή θα ήταν μια αποσταθεροποίηση της Eυρωζώνης, είτε με αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση της Aθήνας με τους εταίρους της, είτε με την αδυναμία ανάσχεσης της διολίσθησης προς τον αποπληθωρισμό και την παρατεταμένη ύφεση.
Στην Oυάσιγκτον επιθυμούν διακαώς την πλήρη εναρμόνιση της Eυρωζώνης με τις επιλογές της Fed από το 2008, αλλά υψίστη προτεραιότητά τους παραμένει η αποφυγή οποιασδήποτε αποσταθεροποίησης. Στο όνομα της σταθερότητας ο αμερικανικός παράγων ήταν, είναι και θα είναι πρόθυμος να αποδεχθεί την αργή μετακίνηση του Bερολίνου από τη μονομερή λιτότητα σε μια παρεμβατική υπέρ της ανάπτυξης πολιτική.

Στις HΠA γνωρίζουν ότι μια Eυρωζώνη βραχυκυκλωμένη από την αντιπαράθεση της Γερμανίας με Γαλλία – Iταλία θα έχει ακόμη μικρότερη βούληση και δυνατότητα για μια πολιτική πυγμής απέναντι στη Pωσία, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Oυκρανία, και θα δυσκολεύεται να διαθέσει μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες για την αναζωογόνηση του NATO κυρίως στην Aνατολική Eυρώπη.

Kυρίως όμως και πάνω από όλα μια μετωπική σύγκρουση εντός Eυρωζώνης θα μετέθετε χρονικά στις καλένδες, αν δεν οδηγούσε σε ναυάγιο, για το ορατό μέλλον, την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και την υπογραφή της Διατλαντικής Συνθήκης Eλεύθερου Eμπορίου.

Πλυντήρια για δικτάτορες

«Η Μητέρα Τερέζα δεν είχε ανάγκη τις υπηρεσίες μας και δεν αναμέναμε να την έχουμε ποτέ πελάτη» έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο Ίβο Ίλιτς Γκαμπάρα, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας δημοσίων σχέσεων BGR Gabara. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί πελάτες του Γκαμπάρα, όχι μόνο δεν οδεύουν προς την αγιοποίηση, όπως συμβαίνει με την διάσημη καλόγρια, αλλά κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η BGR Gabara είναι μια από τις δεκάδες εταιρείες λόμπι που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη και κυρίως στις Βρυξέλλες αναλαμβάνοντας να «ξεπλύνουν» δικτάτορες αλλά και ολόκληρες χώρες στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Εκμεταλλευόμενες το διάτρητο νομικό πλαίσιο σχετικά με τις ομάδες που ασκούν πίεση στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, οι εταιρείες αυτές μετατρέπονται σε άτυπους διπλωμάτες των πιο αυταρχικών και αιμοσταγών κυβερνήσεων. Από τους περίπου 15-20.000 λομπίστες που δραστηριοποιούνται στην καρδιά της Ε.Ε, οι περισσότεροι προωθούν συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών, αρκετοί όμως περνούν σταδιακά και στην υπηρεσία πολιτικών προσώπων.
Προφανώς το φαινόμενο δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό. Η Κίνα έχει μισθώσει τουλάχιστον δέκα εταιρείες δημοσίων σχέσεων στην Ουάσιγκτον, για την προώθηση των θέσεων του Πεκίνου. Ενώ όμως στις ΗΠΑ κάθε σχετική ενέργεια καταγράφεται, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη δράση των λόμπι στην Ε.Ε.
Σε πρόσφατή έκθεσή της η ανεξάρτητη οργάνωση Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO), παρουσιάζει 18 περιπτώσεις καθεστώτων που προσέφυγαν στις Υπηρεσίες ιδιωτικών εταιρειών για να «καλλωπίσουν» τη διεθνή εικόνα τους.

Ανάσα Αναξιοπρέπειας

του Γ.Λαζάρου

Όταν «κολλάει» η ουσία στο πώς θα γραφτεί ή θα ειπωθεί η οικονομική κατοχή και αν αυτός που θα βάλει την υπογραφή πάνω σε αυτό το «αξιοπρεπές» κωλόχαρτο θα είναι δεξιάς ή αριστερής κυβέρνησης τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα να κατανοήσουμε τι ακριβώς έχει πάθει η Ελλάδα.
Στο Γιουρογκρούπ που έλαβε χώρα αυτό που πήραμε ήταν η πρώτη πικρή γεύση των υπαλλήλων συμφερόντων που πήραν τον τίτλο Υπουργός Ελλάδας και που κάνουν σκηνοθετημένα νάζια δίνοντας ελπίδα σε έναν λαό ότι όλα θα αλλάξουν. Η παραλίγο ρήξη με τους δανειστές δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα πολιτικάντικο τρικ ότι η νέα κυβέρνηση δεν κάνει βήμα πίσω. Η αλήθεια όμως είναι ότι η κυβέρνηση κάνει συνεχώς όπισθεν βάζοντας στους όρους της δανειακής σύμβασης λίγο ζάχαρη να γλυκαθεί το πικραμένο χειλάκι ενός απογοητευμένου λαού που θέλει από κάπου να πιαστεί.

Είναι γελοιοδέστερο του γελοίου η κυβέρνηση να θέτει όρο η Τρόικα να μην ανακατεύεται στην διαχείριση της ελληνικής διακυβέρνησης και από την άλλη να μπαίνουν από πόρτες και παράθυρα υπάλληλοι Ινστιτούτων, Τραπεζών και Παγκόσμιων Οργανισμών ως «συμβουλάτορες». Στο κάτω-κάτω η Τρόικα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα όργανο που εκπροσωπεί τους ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους θεσμούς που η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ως μεγάλους πυλώνες δημοκρατίας και ανάπτυξης, δηλαδή την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Δηλαδή αν η Τρόικα έχει από αύριο το πρωί συμβουλευτικό ρόλο και όχι επεμβατικό όλα θα είναι μέλι-γάλα;

Η κυβέρνηση για το θεαθήναι θέλει πάση θυσία να βγάλει από το λεξιλόγιο τις λέξεις «έλεγχος», «μνημόνιο», «υπάλληλοι». Έτσι λοιπόν, θα έχουμε τους νέους όρους όπως «συμβουλές», «πρόγραμμα – γέφυρα» και «εταίρους». Αυτό φάνηκε άλλωστε από την επικείμενη συμφωνία που πρόκειται να υπογράψει ο πρωθυπουργός με τον ΟΟΣΑ. Δόθηκαν τα χέρια με τον πρόεδρο Γκουρία, να μάς βοηθήσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός να αναπτυχθούμε με την δημιουργία μιας Εθνικής Τράπεζας Ανάπτυξης όπως αυτές που λειτουργούν σε όλες τις εξαθλιωμένες χώρες του πλανήτη. Θα έρθει, δηλαδή, μία οικονομική Unicef να μας δίνει χαρτζιλίκι να την βγάζουμε ενώ αυτή θα είναι ο καλός Σαμαρείτης που συμβουλευτικά θα μάς «αναπτύσσει».

Έλληνες και Βάρβαροι... έρχονται οι μεραρχίες μας

Ελπίζουμε για το καλύτερο / Επαγρυπνούμε για το χειρότερο

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου με 9 μονάδες, σχεδόν, μπροστά από το μόνο μνημονιακό κόμμα που δεν εξαφανίστηκε πολιτικά (όλα τα άλλα -ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ- καταποντίστηκαν) και ο σχηματισμός της πρώτης αντιμνημονιακής κυβέρνησης, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, είναι σίγουρα ένα βήμα απελευθέρωσης από τα δεσμά της χρεοκρατίας.

Αυτό, όμως, από μόνο του δεν εξασφαλίζει την ανάγκη της, μίνιμουμ έστω, εθνικής ανεξαρτησίας από την γερμανοκεντρική Ευρωένωση και τους άλλους θεσμούς της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης.
Η πραγματική απελευθέρωση θα έρθει μόνο αν απορρίψουμε σε βάθος την ιμπεριαλιστική κουλτούρα του νεοφιλελευθερισμού και τον αντιανθρώπινο χαρακτήρα της, αν καταλάβουμε την ψυχολογική ζημιά που έχει κάνει στους δυτικούς λαούς, αν κατανοήσουμε την ανάγκη να απελευθερωθούν τα μυαλά των ανθρώπων από τις «διακηρύξεις» και τα «δικαιώματα» που γράφτηκαν από τους αφέντες και τους θεωρητικούς της εθνοκάθαρσης της Νέας Τάξης κι αν τέλος αποδεσμευθούμε οριστικά από κάθε πλαίσιο εξάρτησης οικονομικής και γεωπολιτικής που καθόρισε τους όρους της σημερινής παρακμής.
Η χώρα έχει ανάγκη μια νέα πολιτική γλώσσα που να αποδέχεται και να στηρίζεται στην βαθειά πνευματική και ηθική κληρονομιά της για να μπει σε μια πορεία πολιτισμικής, πολιτικής και οικονομικής ανασυγκρότησης με στόχο την εθνική επάρκεια, αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Είναι αδήριτη, επομένως, η ανάγκη για ένα λαϊκό δίκτυο αυτο-οργάνωσης από τα κάτω για την προστασία του δρόμου που άνοιξε, για την επιβολή αλλαγών προς την κατεύθυνση της συμμετοχής των πολιτών στις σημαντικές αποφάσεις με δημοψηφίσματα και άλλες θεσμικές αλλαγές, για την λαϊκή αυτοάμυνα με στόχο την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση.

Ποσόστωση

του Γ. Μακριδάκη

Για πότε το σκίσιμο και η ακύρωση των Μνημονίων με ένα Νόμο και ένα Άρθρο έγινε αποδοχή του 70% των Μνημονιακών πολιτικών δεν πρόλαβα να πάρω χαμπάρι.
Για πότε ο Γιούνκερ, ο Νο 1 διεφθαρμένος πολιτικός της Ε.Ε με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν πρόσφατα για τα σκάνδαλα φοροαποφυγής πολυεθνικών στο Λουξεμβούργο επί σειρά ετών, έγινε επίσημος συνεργάτης της ελληνικής κυβέρνησης και κατέθεσε την βάση του προγράμματος της πολιτικής της, ούτε αυτό πρόλαβα να το αντιληφθώ.
Τώρα, μετά από τόσους αιφνιδιασμούς έχω απομείνει να απορώ τι θα συμβεί με τις τόσες εξαγγελίες που έκαναν προεκλογικά αλλά και στις προγραμματικές οι υπουργοί, εξαγγελίες οι οποίες είναι περισσότερο του 70% αντιμνημονιακές. Θα τις στρογγυλέψουν, θα τις αφήσουν στην λήθη ή θα παλέψουν μέχρι τέλους (παραίτησης) για να τις εφαρμόσουν άραγε;
Θυμήθηκα κιόλας, κακεντρεχώς ίσως, ομολογώ, ένα θλιβερό μελλά, βουλευτή των ανέλλ που στην πρώτη ψηφοφορία για ΠτΔ ψήφισε Παρών και δήλωσε ότι ψήφισε μονάχα το 70% της συνείδησής του, αν δεν κάνω λάθος.
Μας τα μελλώνει ο σύριζα δηλαδή και τόσον καιρό μας είχε στην τσίτα τσάμπα και βερεσέ να φωνάζουμε μονάχα για ένα ψωροτριάντα τοις εκατό. Τόση ήτανε τελικά η διαφωνία μας με τους χυδαίους;;

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, Ο "ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ" ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Κείμενο: Ιωάννα Κουρή
Δημοσιεύτηκε στις  9 Δεκεμβρίου  2014

Η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας αποτελεί φλέγον θέμα της επικαιρότητας τον τελευταίο καιρό. Μέσω δραστικών αποκρατικοποιήσεων – μας λένε – η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην πολυπόθητη ανάπτυξη και θα αποπληρώσει, επιτέλους, το δυσβάσταχτο χρέος της. Και, μπροστά στον ελλειμματικό και, ενίοτε, εμφανώς δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα, η προοπτική των ιδιωτικοποιήσεων φαίνεται δελεαστική. Εξάλλου, τα ΜΜΕ φροντίζουν να την παρουσιάζουν στον Ελληνικό λαό ως πανάκεια απέναντι στο «διεφθαρμένο και κομματικό» Δημόσιο.

Δεδομένης της κατάστασης, θα ήταν χρήσιμο να ερευνήσει κανείς τη βάση στην οποία προτείνονται οι αποκρατικοποιήσεις. Υπερτερεί όντως ο ιδιωτικός τομέας έναντι του δημόσιου; Τι έχουμε να διδαχθούμε από τις χώρες που προχώρησαν στην «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας τους; Τελικά, οι ιδιωτικοποιήσεις δείχνουν το δρόμο προς την ανάπτυξη; Κι αν ναι, ανάπτυξη προς όφελος τίνος;

Ο Milton Friedman

Καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι τα διάφορα πακέτα αποκρατικοποιήσεων δεν προέκυψαν από παρθενογένεση, μέσα σε ένα εφαρμοσμένο οικονομικό μοντέλο. Στην πραγματικότητα, η λογική των ιδιωτικοποιήσεων γεννήθηκε στα πλαίσια της θεωρίας περί αυτορρύθμισης της οικονομίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 1950, στη Σχολή του Σικάγου. Κύριος εκπρόσωπος της σχολής αυτής ήταν ο οικονομολόγος Milton Friedman (13/7/1912 – 16/11/2006), ο οποίος οραματιζόταν να επαναφέρει τα οικονομικά συστήματα σε μια κατάσταση «φυσικής υγείας», απαλλαγμένα από κάθε ανθρώπινη παρέμβαση. Σε ένα τέτοιο σύστημα, οι κρατικές ρυθμίσεις, οι περιορισμοί στο εμπόριο και οι κοινωνικές πολιτικές δεν έχουν καμία θέση, καθώς ο κινητήριος μοχλός είναι η απόλυτη ελευθερία των αγορών και των κεφαλαίων. Προκειμένου να επαναφέρει το σύστημα σε μια τέτοια κατάσταση «ελευθερίας», ο Friedman συνιστούσε την περίφημη «θεραπεία-σοκ», που περιλάμβανε πολύ απότομες και βίαιες μεταρρυθμίσεις εντός του συστήματος. Καθώς όμως την εποχή εκείνη δεν υπήρχε καμία χώρα που να πληροί τα κριτήρια της τέλειας ελευθερίας των συναλλαγών, οι οικονομολόγοι της σχολής του Friedman χρειάζονταν κάποιες χώρες με αρκετά «πρόθυμους» και «τολμηρούς» πολιτικούς, που θα παρείχαν το έδαφος για τέτοια οικονομικά πειράματα.

Ψυχολογία Των Όχλων

«Αν θέλεις να κερδίσεις τη συμπάθεια των μαζών πρέπει να τους λες τα πιο ηλίθια και τα πιο χυδαία πράγματα»

Αδόλφος Χίτλερ

-

Τι είναι ο όχλος; Η πολυάριθμη συνάθροιση ανθρώπων δεν επαρκεί για το σχηματισμού ενός όχλου.

Το πλήθος δεν είναι όχλος.

Ο όχλος δημιουργείται όταν η συνείδηση και η προσωπικότητα των ατόμων που αποτελούν το πλήθος εξαφανίζονται. Ο όχλος έχει –κατά κάποιο τρόπο- μια κοινή συνείδηση.

Τα αριθμητικά δεδομένα δεν παίζουν σχεδόν κανένα ρόλο, γιατί μπορεί χιλιάδες άτομα συγκεντρωμένα να μην αποτελούν όχλο, ενώ είναι δυνατόν «μισή δωδεκάδα ανθρώπων να αποτελέσουν ψυχολογικό όχλο».

Φανταστείτε έξι νεοναζί που επιτίθενται αλαλάζοντας σε κάποιον μελαψό ομοφυλόφιλο. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα «μισής ντουζίνας όχλου».

-