Μειώνεται ραγδαία η πελατεία του παπαδαριού

Οσο θετικό είναι το γεγονός –αν πιστέψουμε τα ευρήματα της δημοσκόπησης που δημοσιεύει η εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής»- ότι η πελατεία του παπαδαριού μειώνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια, άλλο τόσο προβληματικό είναι ότι μεγάλο μέρος συμπολιτών μας πιστεύει στο μάτι/ξεμάτιασμα, και στα θαύματα

Ανθρωποθυσία (περί του "μεγάλου θεού Ευρώ" ο λόγος)

του Βασίλη Σεραφειμάκη

Μικρός μάθαινα ότι όσο μεγαλύτερος ήταν ο θεός στον οποίος πίστευαν κάποιοι λαοί στην Ιστορία, τόσο μεγαλύτερη ήταν η θυσία που τού προσφέρανε. Με κορυφαία φυσικά την θυσία ανθρώπων. Οι μεγαλύτεροι θεοί όλων απαιτούσαν τις μεγαλύτερες και πιο βάρβαρες ανθρωποθυσίες.

Όμως η πραγματικότητα ήταν αντίστροφη. Από την ταινία τού μεγάλου Γερμανού σκηνοθέτη Syberberg για τον Χίτλερ έμαθα ότι "όσο μεγαλύτερη είναι η θυσία τόσο μεγαλύτερος είναι ο θεός"!... Εμείς δημιουργούμε το μεγαλείο τού θεού στον οποίο προσκυνάμε με το μέγεθος τών θυσιών που τού προσφέρομε. Ο Χίτλερ για παράδειγμα, ο Ανθρωπος τής Μοίρας για την Γερμανία όπως αποκαλούσε τον εαυτό του, απαίτησε τις μεγαλύτερες θυσίες μέχρι τότε στην Ιστορία, και του τις προσφέραμε.

Και στις μέρες μας λοιπόν, πρέπει να αντιληφθούμε αυτές τις τεράστιες ανθρωποθυσίες, ...
που συχνά περιλαμβάνουν θανάτωση, στην Ευρωπαϊκή ήπειρο ως θρησκευτικές θυσίες. Θυσιάζουμε ανθρώπους στον σύγχρονο θεό της Ευρώπης, και μάλιστα επειδή είναι τεράστιος σε μεγαλείο θεός, θυσιάζουμε κυρίως νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Τό ύψιστο δώρο.

Ποιός είναι αυτός ο θεός; Μα το Ευρώ. Δεν υπάρχει τίποτε πέρα και πάνω από το Ευρώ. Προκειμένου να ζεί και να δοξάζεται και να μεγαλουργεί ο θεός μας δεν έχουν μεγάλη σημασία οι ανθρώπινες ζωές.
 Καλό Πάσχα.

πηγη

Προκόπης Παυλόπουλος: "Θα αγωνισθούμε με όλους τους εταίρους μας από κοινού για την παραμονή της χώρας μέσα στην Ε. Ε. και την Ευρωζώνη."

Νίκος Μέντζας

Στις 8 Απριλίου του 2015, ο Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΠροκόπης Παυλόπουλος είχε συνάντηση με τον επικεφαλής του γραφείου της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα, Πάνο Καρβούνη.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος τόνισε ότι “βαθιά ριζωμένη στην ψυχή των Ελλήνων, γενικότερα, είναι η πορεία της χώρας μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μέσα από την Ευρωζώνη” και πως “θα αγωνισθούμε γι’ αυτό και θα αγωνισθούμε με όλους τους εταίρους μας από κοινού, γιατί είναι κοινός στόχος”. Ο Πάνος Καρβούνης διαβεβαίωσε τον ΠτΔ ότι θα μεταφέρει το μήνυμα “στο άντρο των Βρυξελλών”, όπως και στην συμμορία που ονομάζεται “Ευρωπαϊκή Επιτροπή”.

Το βιογραφικό του κ. Καρβούνη αποτυπώνει μια μακρά πορεία τεχνοκρατισμού και φανερώνει καταβολές που έχουν να κάνουν με το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Έχει υπηρετήσει τα συμφέροντα της Ένωσης, μέσα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή από το 1982 και έχει διατελέσει προϊστάμενος σε κομβικές θέσεις, όπως στη Διοίκηση και Προϋπολογισμό του Γραφείου Τύπου στο Παρίσι για τη Γαλλία, στον ΟΟΣΑ και την UNESCO, στην διεύθυνση “Μικρές Επιχειρήσεις, Εμπόριο και Διανομή, Συνεταιρισμοί, Ταμεία Αλληλασφάλισης, Ενώσεις και Ιδρύματα”, στην διεύθυνση “Ανθρώπινοι πόροι” και στην διεύθυνση “Στρατηγικές και πολιτικές ενημέρωσης και επικοινωνίας”. Το 2010 αναλαμβάνει επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα. Στους ρόλους της Επιτροπής αναφέρεται η σκοπιμότητα “να είμαστε η φωνή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα και να υποβάλουμε εκθέσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τις σημαντικές εξελίξεις στη χώρα”. Ο κ. Καρβούνης, προφανώς, φροντίζει να λειτουργεί προπαγανδίζοντας τις θέσεις των αφεντικών του και ταυτόχρονα, να μην αφήνει ανενημέρωτο κανέναν προϊστάμενό του στην Ε.Ε. Μέλημα του πληροφοριοδότη, η στοιχειοθέτηση όλων των δεδομένων που επιτρέπουν στους προϊσταμένους του να ξεπεράσουν αγκάθια που παρεμποδίζουν την ολοκλήρωση του “έργου” τους.

Η επιτήδευση που οδήγησε στη χρεοκοπία*

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Μολονότι η ιστορία του ελληνικού δημόσιου εξωτερικού χρέους ξεκινά ήδη από την περίοδο της επανάστασης του 1821 και των πολέμων της ανεξαρτησίας, που οδήγησε σε μια ακολουθία χρεοκοπιών το ελληνικό κράτος, θα σταθούμε στην τελευταία περίοδο και πως αυτό το χρέος εξελίχθηκε για να φτάσουμε στο 2010 στη χρεοκοπία και τη συνακόλουθη επιβολή του χρεοκρατικού καθεστώτος ως μια νέα ξένη κατοχή, έστω κι αν αυτή τη φορά αντί για τα τανκς και τα κανόνια χρησιμοποιούνται τα πιο πρόσφορα και αποτελεσματικά οικονομικά εργαλεία - όπλα, όπως το χρέος και το νόμισμα.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να δούμε είναι, ότι από την απελευθέρωση μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι το τέλος του 2001, όπου η χώρα διέθετε το δικό της νόμισμα και παρά την εθελόδουλη αναγνώριση των προπολεμικών χρεών, που είχαν διαγραφεί με τον πόλεμο, από τις κυβερνήσεις της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή το 1961 και μετέπειτα της Ένωσης Κέντρου υπό το Γ. Παπανδρέου, αυτό υπήρξε πάντα διαχειρίσιμο, αφού κατά 75% αποτελείτο από δάνεια σε δραχμές και μόνο το 25% περίπου αφορούσε σε δάνεια με ξένο συνάλλαγμα. Ταυτόχρονα και μολονότι το χρέος εκτοξεύτηκε πάνω από το 100% του ΑΕΠ την περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-1993), αυτό παρέμεινε σχεδόν σταθερό επί μια περίπου δεκαετία και εξυπηρετείτο απόλυτα, αφού η χώρα διέθετε τα κατάλληλα νομισματικά εργαλεία.

1941: ΟΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ "ΘΕΣΜΟΥΣ"

Νίκος Μέντζας

6 Απριλίου 1941. Στις 5:15 τα ξημερώματα ξεκινάει η επιχείρηση “Μαρίτα”, η επίθεση δηλαδή των γερμανικών στρατευμάτων εναντίον της Ελλάδας. Η επιχείρηση απέβλεπε, μεταξύ άλλων, στην κάλυψη των νώτων για την επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα” εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και τον αμεσότερο εφοδιασμό των δυνάμεων του Ρόμελ στην Βόρεια Αφρική. Οι Έλληνες καλούνται αυτή τη φορά να αντιταχθούν στη ναζιστική μηχανή του Τρίτου Ράιχ που εισβάλει στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί είχαν υποσχεθεί στους Βούλγαρους την Δυτική Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία. Ως αντάλλαγμα, οι τελευταίοι θα επέτρεπαν την ελεύθερη διέλευση μέσα από την Βουλγαρία για το πέρασμα στην Ελλάδα. Η αντίσταση στα 21 οχυρά της γραμμής Μεταξά, στο Ρούπελ, Ιστίμπεη, Μαλιάγκα, Παλιουριώνες, Καρατάς, Νυμφαία, Εχίνος στο Μπέλες κ.ά. ήταν σθεναρότατη, μέσα σε συνθήκες ιδιαίτερα έντονες, με αστραπιαίες επιθέσεις από τα γερμανικά Στούκας, ακατάπαυστη βροχή από οβίδες πυροβολικού και αρμάτων μάχης και ρίψη χημικών αερίων εντός των οχυρών. Η αριθμητική (μόνο) ανισότητα σε εξοπλισμό και έμψυχο δυναμικό μεταξύ των δυο πλευρών ήταν τρομακτική. Η γερμανική πλευρά με την 12η Στρατιά και την 1η Τεθωρακισμένη Ομάδα Μεραρχιών υπό τον στρατάρχη Wilhelm List αποτελούταν από 12 μεραρχίες επανδρωμένες με 500.000 περίπου άνδρες, πλαισιωμένη από εξακόσια άρματα μάχης και εξακόσια περίπου αεροπλάνα. Η ελληνική πλευρά παρέτασσε μόλις τρεις μεραρχίες και δυο ταξιαρχίες με 70.000 άνδρες, πολλοί από αυτούς τραυματισμένοι από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ενώ μεγάλο μέρος του ελληνικού στρατού βρισκόταν στο αλβανικό μέτωπο. Μεγάλο ποσοστό των αξιωματικών ήταν έφεδροι.

Υπάρχει απάντηση στους εκβιασμούς ΕΕ και ΔΝΤ: Διαγραφή του χρέους!

του Πάνου Κοσμά

Μπαίνουμε ίσως στο πιο αποφασιστικό δεκαήμερο ύστερα από τις εκλογές. Η χρηματοδοτική ασφυξία του ελληνικού Δημοσίου έχει φτάσει στο οριακό σημείο όπου είναι αδύνατο πλέον να συνεχίσουν να πληρώνονται ταυτόχρονα μισθοί και συντάξεις αλλά και τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους, οπότε η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου αδειάζει. Είναι η ώρα που δεν μπορεί να «αγοραστεί» χρόνος και που τα διλήμματα γίνονται απόλυτα. Είναι η ώρα των μεγάλων και καθαρών αποφάσεων.

Το δίλλημα

Ύστερα από τη συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα, η Γερμανίδα καγκελάριος δήλωσε ότι πλέον δεν είναι οι δανειστές που βιάζονται αλλά η ελληνική κυβέρνηση, που είναι αναγκασμένη να «τρέξει» με τις«μεταρρυθμίσεις», ώστε να ανοίξει η στρόφιγγα της χρηματοδότησης. Πράγματι, η συμφωνία...
στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου δεν εξασφάλισε ανάσα χρόνου για την κυβέρνηση αλλά για τους δανειστές. Καθώς δεν προέβλεπε καμία χρηματοδότηση του ελληνικού Δημοσίου για το άμεσο διάστημα του Μαρτίου και του Απριλίου, η κυβέρνηση βρέθηκε «με το πιστόλι στον κρόταφο», να πρέπει να πληρώνει τόσο μισθούς και συντάξεις όσο και τοκοχρεολύσια, ενώ τα ρευστά διαθέσιμα δεν επαρκούσαν για την κάλυψη και των δύο αυτών κατηγοριών δαπανών. Έχοντας αποκλείσει τη στάση πληρωμών στα τοκοχρεολύσια, η κυβέρνηση κατέφυγε στη «λύση» να «σκουπίσει», δεσμεύοντας με repos, τα ρευστά διαθέσιμα οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα για να συνεχίσει να πληρώνει τους τοκογλύφους. Ο χρόνος που κερδήθηκε έτσι είναι πληρωμένος με «αίμα»: αυτά τα χρήματα πρέπει να επιστραφούν σύντομα στα ταμεία των οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, για να μην κάνουν αυτοί πλέον στάση πληρωμών σε δικές τους πιεστικές ανάγκες.

Στο μεταξύ όμως, ακόμη κι έτσι, και αυτή η πηγή ρευστότητας έχει «στραγγίξει». Τώρα η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη είτε να επιβάλει με νομοθετική ρύθμιση τη δέσμευση ρευστών διαθεσίμων και άλλων οργανισμών, για να «κερδηθεί» λίγος ακόμη χρόνος πληρωμένος με αίμα, είτε να απαντήσει άμεσα στο δίλημμα «στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις ή στα τοκοχρεολύσια;».