Υπουργοί άνευ Υπουργείων

Ο ρόλος τους είναι πλέον θεσμικός και όχι κυβερνητικός

του Ξενοφώντα Ερμείδη

Ενώ ο χρόνος κυλά υπέρ των δανειστών και εναντίον της Ελλάδας, η κυβέρνηση ακόμη προσπαθεί να πείσει τον λαό ότι κυβερνά. Μέσα στην ανακατωσούρα για το ΦΠΑ, τα εργασιακά και το ασφαλιστικό που οι δανειστές θα κλείσουν όπως συμφέρει τα δικά τους ταμεία και όχι το ελληνικό δημόσιο ταμείο, τέσσερις υπουργοί έχουν χάσει κάθε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα.

Ο ανθυγιεινός Κουρουμπλής

Το σύστημα Υγείας της χώρας είχε ξεκινήσει από την κυβέρνηση Παπανδρέου να καταρρέει, ολοκληρωτική κατάρρευση έγινε επί κυβέρνησης Σαμαρά όταν τα νούμερα που έδιναν στην δημοσιότητα οι υπουργοί του ήταν φτιαγμένα μόνο για να καλύπτουν τους ασφαλισμένους και όχι τα εκατομμύρια ανασφάλιστων πολιτών. Η πληρωμή των αναγκών στην Υγεία ήταν καλυμμένη μόνο από τις δόσεις του μνημονιακού δανείου, που εισέπρατταν ακόμα και με παράδοση εθνικής κυριαρχίας. ...


Η σημερινή κυβέρνηση θέλοντας να παίξει το σκληρό καρύδι απέναντι στους δανειστές, τουλάχιστον για τους δύο πρώτους μήνες διακυβέρνησης, άφησε να σαπίζει το σύστημα υγείας της χώρας. Οι προειδοποιήσεις του νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού όλης της χώρας δεν εισακούστηκαν από την κυβέρνηση άμεσα. Πέρα από αυτό η κίνηση της αρπαγής των ταμειακών αποθεματικών των Νοσοκομείων έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα από ό,τι ήταν.

Δίχως κόμμα, δίχως στέγη...

του Δημήτρη Καζάκη

Έτσι είχε πει ο κ. Τσακνής σε μια από τις γνωστές για την θρησκοληψία τους εκδηλώσεις της κομμουνιστικής αριστεράς για το χαμένο Κόμμα. Το "κ" κεφαλαίο πάντα, όπως αποτυπώνουν τα πατερικά κείμενα την έννοια του θείου. Και φυσικά πάντα συμμετέχουν μόνο οι τεθλημένοι συγγενείς του νεκρού. Μην ακουστεί καμιά αιρετική άποψη, που όσοι θρησκόληπτοι προφασίζονται τους επαναστάτες μαρξιστές, δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Λίγο καιρό αργότερα ο κ. Τσακνής ίσως να μην βρήκε κόμμα, αλλά βρήκε σίγουρα στέγη ως βιτρίνα του Ταγματάρχη στην μετονομασθείσα ΝΕΡΙΤ σε ΕΡΤ.

Κι επειδή η θρησκοληψία για το Κόμμα στους χώρους αυτούς ξεπερνά ακόμη και τους μοναστικούς χώρους της θρησκείας, απλά θα ήθελα να υπενθυμίσω σε κάθε ένθερμο εκμαυλιστή της επιστήμης της τάξης πάλης που ίδρυσε ο Μαρξ και οι σύντροφοί του, δυο πράγματα: ...

Μα θα γίνουμε "μπαταχτσήδες";

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Πολλοί προσδίδουν στο χρέος και στην αποπληρωμή του είτε μια ιδεολογική, είτε μια ηθικής τάξης διάσταση.

Πράγματι, στο άκουσμα και μόνο της φράσης περί μονομερούς διαγραφής του χρέους, πολλοί -άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι σκόπιμα και υποκριτικά- εξανίστανται. Είναι χαρακτηριστική η φράση: «Μα θα γίνουμε μπαταχτσήδες;».

Όντως όταν πρόκειται για μια απλή συναλλαγή μεταξύ δύο ιδιωτών, ας πούμε π.χ., ότι κάποιος που αντιμετωπίζει μια ανάγκη, προσφεύγει, στους φίλους του, ή σε κάποιον συγγενή του, ζητά τη βοήθειά τους και καλοπροαίρετα κάποιος διατίθεται και του δίνει τα δανεικά που ζητά. Αν ο προσφεύγων στη βοήθεια και στην αλληλεγγύη και τελικά αφού εξυπηρετήσει την ανάγκη του, αρνείται να επιστρέψει τα χρήματα που έλαβε, τότε πράγματι αυτός είναι «μπαταχτσής» και η συμπεριφορά του μπορεί να χαρακτηριστεί ανήθικη και κατάπτυστη, αφού εκμεταλλεύτηκε την καλοσύνη και ενδεχομένως την αφέλεια του ανθρώπου που τον βοήθησε, ο οποίος -και πολλές φορές- δεν έχει τρόπο να διεκδικήσει την επιστροφή των χρημάτων του.

Ωστόσο όταν δημιουργείται μια σχέση δανειστή - οφειλέτη μεταξύ π.χ. μιας τράπεζας και ενός ιδιώτη, ή μιας επιχείρησης, πολύ περισσότερο αν αυτή η σχέση αφορά σε ένα ολόκληρο κράτος στο ρόλο του οφειλέτη και η εξέλιξη αυτής της σχέσης επηρεάζει την πορεία μιας ολόκληρης χώρας και εκατομμυρίων πολιτών, η σχέση αυτή προσλαμβάνει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις, τόσο στα ποσοτικά, όσο και στα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, όπου κυριαρχούν τα ζωτικά συμφέροντα των αντισυμβαλλομένων και οι συσχετισμοί δύναμης που αναπτύσσονται. Ο δανειστής, συνήθως μια τράπεζα, ή ένας όμιλος τραπεζών, δεν δανείζει εδώ για λόγους βοήθειας στον οφειλέτη, ή αλληλεγγύης προς αυτόν σε μια δύσκολη για τον ίδιο περίσταση, είτε για την καλόπιστη βοήθεια προς ικανοποίηση μιας ανάγκης του. Οι τράπεζες και οι άλλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος και προσδοκούν -δανείζοντας ένα ποσό- να εισπράξουν αργότερα ένα μεγαλύτερο με βάση το επιτόκιο που επιβάλουν. Ουσιαστικά για τους θεσμικούς δανειστές, τις τράπεζες, ο δανεισμός αποτελεί επένδυση με ό,τι ρίσκο εμπεριέχεται σε μια τέτοια επενδυτική δραστηριότητα, το οποίο και οφείλουν να αναλαμβάνουν. Η ηθική διάσταση παραμερίζεται και το ζήτημα του δανεισμού αποκτά νομικοπολιτική υφή και χαρακτήρα.

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ

Νίκος Μέντζας

Ευρώ, όπως λέμε: “Δέσιμο χειροπόδαρα και πέταγμα στην θάλασσα”… Διπλό νόμισμα, όπως λέμε: “Δέσιμο χειροπόδαρα, τσιμεντάρισμα των κάτω άκρων και πέταγμα στην θάλασσα”… Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση ψάχνει τρόπους για να βρει 6.7 δισ. ευρώ, η Γερμανία εξετάζει και βάζει στο τραπέζι το ενδεχόμενο διπλού νομίσματος. Η χώρα θα εξυπηρετεί τα εξωτερικά δάνεια σε σκληρό ευρώ και η εσωτερική αγορά θα κινείται με υποτιμίσιμο μαλακό ευρώ. Εμπνευστής του geuro, του “ελληνικού” – υποτίθεται – ευρώ, θεωρείται ο Γερμανός οικονομολόγος και πρώην επικεφαλής της Deutsche Bank Τόμας Μάγερ, ο οποίος έχει προτείνει το ενδεχόμενο από το 2012.

Την στρατηγική του παράλληλου νομίσματος, οι πρόγονοι των σημερινών τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν εφαρμόσει και κατά την διάρκεια της κατοχής ‘41 - '44 στην Ελλάδα με την κυκλοφορία του κατοχικού μάρκου (Reichsmark). Η εισδοχή στις εγχώριες οικονομίες των υπό κατοχή χωρών του κατοχικού μάρκου εξυπηρετούσε πλήρως τα σχέδια της υφαρπαγής του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου και μάλιστα “νόμιμα”! Το πλαστό αυτό νόμισμα, που κοβόταν αφειδώς για την εξυπηρέτηση του στρατού κατοχής, ισοπέδωσε κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία κονιορτοποιώντας και τον κοινωνικό ιστό… Η χώρα, μετά το τέλος του πολέμου οδηγήθηκε σε διεθνή επαιτεία, ακολουθώντας το σχέδιο Μάρσαλ, μέσα στα πλαίσια του δόγματος Τρούμαν, δηλαδή την ανοιχτή επέμβαση και διακυβέρνηση της χώρας από αξιωματούχους των ΗΠΑ. Ο επιφανής οικονομολόγος και μετέπειτα διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, Άγγελος Αγγελόπουλος, αναφέρει στο βιβλίο “Από την κατοχή στον εμφύλιο”, τα παρελκόμενα καθώς και τα επακόλουθα της νομισματικής επέμβασης στην ελληνική οικονομία: