Δυστυχώς στην Ελλάδα της ευνουχισμένης και παράλυτης κοινωνίας, στο όνομα του «πολιτικού πολιτισμού», φτάσαμε να καταμετρούμε λαμόγια, μειοδότες και ταπεινωμένα ανδρείκελα…
του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ενώ θα έπρεπε πλέον στις σελίδες της ιστορίας, που θέλει να σέβεται τον τόπο που την γεννά, να απαριθμούμε ήδη την πρώτη φουρνιά εκτελεσμένων ανδρεικέλων, «στο όνομα του Ελληνικού λαού και της πατρίδας» που δεν τίμησαν.Να γιατί αρνηθήκαμε πεισματικά και απολύτως ενσυνείδητα να φυλακίσουμε τη σκέψη μας και τον πολιτικό μας λόγο με τα δεσμά της υποκριτικής τυπολατρείας σ αυτό το επικίνδυνο μπουντρούμι, που σκόπιμα το αποκάλεσαν «πολιτικό πολιτισμό».
Όχι γιατί διαφωνούμε με την ανάγκη ύπαρξης πολιτικού πολιτισμού στη μάχιμη πολιτική και στη ζώσα καθημερινότητα. Αλλά γιατί θεωρούμε πως για να εξασφαλίζεται η αληθινή του υπόσταση και να μην ευνουχίζεται στις συμπληγάδες της υποκρισίας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτό το κατασκεύασμα - για να είναι πολιτικός πολιτισμός, ως σύστημα αντιλήψεων στην πολιτική πρακτική και αντιπαράθεση – θα πρέπει…
- Να είναι πολιτικό…
- Να συνιστά πολιτισμό…
- Να αναδεικνύει το υπέρτερο και το αδιαπραγμάτευτο της πολιτικής αλήθειας στον ανελέητο καθημερινό της πόλεμο με την πολιτική βρωμιά και το πολιτικό ψεύδος…
- Να διαπερνάται από εθνισμό, και να τον δικαιώνει κάθε στιγμή, στον ασυμβίβαστο αγώνα του με την εθελοδουλία, τη δουλοπρέπεια, το δωσιλογισμό και... την εθνική μειοδοσία.
Οτιδήποτε άλλο πέραν αυτών, δεν είναι πολιτικός πολιτισμός, αλλά η αθλιότητα του σφετερισμού του. Μια αθλιότητα που κανέναν πολιτισμό (ούτε βεβαίως τον πολιτικό) δε δικαιώνει, αντίθετα χρησιμοποιείται ως βολικός φερετζές και πρόστυχο άλλοθι για να συγκαλύψει εγκλήματα, μηδέ εξαιρουμένου και αυτού της εσχάτης προδοσίας.
