Της Ειρήνης Μαρούπας Πολύ καιρό το σκέφτομαι κι όλο το αναβάλλω. Όχι μόνο να το γράψω αλλά και να το σκεφτώ. Αρχικά φουντώνω, μετά στενοχωριέμαι, μετά το καταπνίγω μην με πιάσει κατάθλιψη. Πώς κατάντησε η αριστερά που αγαπούσα και ψήφιζα και στην οποία έλπιζα κάποτε. Τέλος το ξεχνώ, μην και αηδιάσω και σιχαθώ όσα σήμαινε και συμβόλιζε η αριστερά. Αυτόν τον εξευτελισμό προσπάθησε στην προηγούμενη βουλευτική περίοδο, κι εξακολουθεί μετά μανίας να επιδιώκει, η δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση.
Αλλά έφτασε η ώρα. Να ξεκαθαρίσουμε. Να τους τελειώσουμε. Να τους πετάξουμε με την βία από το μυαλό μας. Να ξεβρωμίσουμε το συναίσθημά μας. Να αποκαταστήσουμε τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς από τους αντιδημοκρατικούς, αυταρχικούς, αγράμματους, αδαείς, ακαλλιέργητους, που χρησιμοποιούν την βία και τον αυταρχισμό.
Αυταρχισμό εμβαπτισμένο (νομίζουν), στις αριστερές ιδέες (που δεν είχαν ούτε είναι ικανοί να αποκτήσουν). ΑΡΑ ΘΕΜΙΤΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΚΑΘΟΤΙ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ, η βία και ο αυταρχισμός μπορούν να είναι και ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ. Και δεν είναι ικανοί να έχουν αριστερές ιδέες, ή να είναι πραγματικοί αριστεροί, εξαιτίας της απόλυτης ιδιοτέλειας που τους κατατρύχει ως κατάρα αυτοεξευτελισμού.
