Τι σηματοδοτεί η ψηφοφορία για την τροπολογία χρηματοδότησης των κομμάτων;

ΔΗΜ. ΚΑΖΑΚΗΣ

Με 235 ΝΑΙ από τους βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ και ορισμένων εκ των βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων υπερψηφίστηκε η τροπολογία για την αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής. Υπέρ της τροπολογίας ψήφισαν οι ΚΟ της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και αρκετοί ανεξάρτητοι, ενώ ΚΚΕ και Ανεξάρτητοι Έλληνες δήλωσαν «Παρών».

Από την διαδικασία της ψηφοφορίας απείχαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Δεν είχαν λόγο να συμμετάσχουν μιας και νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους, ως τυπικοί ναζί, ενώ η φασιστική εκτροπή που αποπνέει η συγκεκριμένη τροπολογία τους είναι κάτι απόλυτα οικείο. Κι επομένως γιατί να αντιταχθούν από την σκοπιά της δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών;


Άλλωστε πρόκειται για έννοιες ανύπαρκτες στο πολιτικό λεξιλόγιο της ΧΑ. Η κυβερνώσα συμμορία κάνει αυτό που είχε πρόθεση να επιβάλλει στον ελληνικό λαό η ίδια η ΧΑ. Κάνει δηλαδή τη δουλειά της ΧΑ κι επομένως οι παλικαράδες της δεν έχουν κανένα λόγο να αντιπαρατεθούν με την κυβέρνηση παρά μόνο για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους. Μόνο και μόνο για να φανούν οι ίδιοι αδίκως διωκόμενοι από τους ομοϊδεάτες τους στην κυβέρνηση.

Η σιωνιστική αποστολή του Αντώνη Σαμαρά

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Τι δουλειά έχει ο Σαμαράς στις ΗΠΑ; Απλή εθιμοτυπική επίσκεψη αρχηγού κράτους στην υπερδύναμη; Ή κάτι πολύ περισσότερο και πολύ χειρότερο; Ήδη ο φερόμενος ως Έλλην πρωθυπουργός κλείνει σχεδόν εβδομάδα παραμονής στις ΗΠΑ με συναντήσεις και επαφές που δίνουν την ταυτότητα και τον λόγο της επίσκεψής του. Ο Σαμαράς γνωρίζει ότι τα ψωμιά του στην Ελλάδα είναι λίγα. Το κόμμα του, όχι η ΝΔ, αλλά αυτό που έχει δημιουργηθεί από τους δυο εταίρους της συγκυβέρνησης μαζί με την ομάδα Βενιζέλου, πνέει τα λοίσθια.


Δεν είναι μόνο η κοινωνική οργή που σαν τσουνάμι απειλεί να σαρώσει το καθεστώς και τους εντολοδόχους των δανειστών. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι πλέον η ανάγκη επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και μονομερούς διαγραφής του χρέους έχει κατακτήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, χωρίς η συμμορία του ευρώ να είναι σε θέση να κάνει το οτιδήποτε. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να συνεχιστεί αυτή η πορεία καταστροφής της χώρας και ξεπουλήματος σε συνθήκες τυπικών ελευθεριών. Γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο υπάρχει έστω και η τυπική ελευθερία του λόγου, η τυπική ελευθερία της οργάνωσης, της συνάθροισης και της κινητοποίησης, δεν μπορεί να αναχαιτιστεί η μετατροπή της ογκούμενης κοινωνικής οργής σε παλλαϊκό ρεύμα ανατροπής του καθεστώτος.

Αυλαία στις κινητοποιήσεις στο όνομα του αντιφασισμού

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Η αυλαία έπεσε στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, των δημοσίων υπαλλήλων και των υπόλοιπων κλάδων. Οι ηγεσίες της ΟΛΜΕ, της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ μπορούν να αισθάνονται υπερήφανες. Έπαιξαν ξανά τον γνωστό ρόλο τους. Αφού έπαιξαν με τον πόνο, τα νεύρα και το μεροκάματο των εργαζομένων, αφού εξάντλησαν όλο το ρεπερτόριο των γνωστών σικέ συνθημάτων για κλιμάκωση του αγώνα, τι έκαναν; Τα μάζεψαν όπως-όπως ακριβώς την ώρα που αναδεικνυόταν ως κυρίαρχο το ζήτημα της κλιμάκωσης.


Έχουν σοβαρό λόγο. Δεν είναι ώρα οι εργαζόμενοι και ο λαός να ασχολείται με τα προβλήματα που του δημιουργεί το καθεστώς. Δεν είναι ώρα να ασχολείται με την ολοσχερή καταστροφή της χώρας. Τώρα πρέπει να ασχολείται μόνο με την ΧΑ. Κι έτσι μετά από δυο 48ωρες χωρίς αντίκρισμα απεργίες της ΑΔΕΔΥ, το όλο σκηνικό έκλεισε με μια δήθεν αντιφασιστική διαδήλωση το απόγευμα της Τετάρτης εναντίον της ΧΑ.

Και λέμε για δήθεν αντιφασιστική γιατί δεν αφορά στην καρδιά του προβλήματος, αλλά περιορίζει το πρόβλημα του φασισμού μόνο εκεί που βολεύει την κυβέρνηση και «συνταγματικό τόξο». Το πρόβλημα για όλους αυτούς είναι μόνο η κύρια η ΧΑ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς οι ηγεσίες των κομμάτων και των συνδικάτων εκμεταλλεύτηκαν το αίμα του δολοφονημένου από τη συμμορία της ΧΑ, Παύλου Φύσσα, για να ξεμπερδέψουν με τους απεργιακούς αγώνες.

Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών.

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου συνελήφθησαν με τις πυτζάμες μετά από εισαγγελική παραγγελία ο Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του. Η όλη επιχείρηση μοιάζει σε πολλά με την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, όταν ο Χίτλερ στα τέλη Ιουνίου του 1934 σε μια επιχείρηση σκούπα δολοφόνησε εκατοντάδες στελέχη των SA μαζί και τον αρχηγό της τον Έρνστ Ρομ. Η παραστρατιωτική SA που βοήθησε τον Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία τρομοκρατώντας αντιπάλους και πολίτες, είχε γίνει πολύ δυνατή και πολύ ανεξάρτητη για να την ανέχεται ο Φύρερ. Κι έτσι άστραψαν τα μαχαίρια.

Στην δική μας εκδοχή της νύχτας των μεγάλων μαχαιριών, οι διαδικασίες είναι διαφορετικές. Ο ίδιος ο υπουργός δημόσιας τάξης ανοιχτά με δική του παραγγελία προς την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, ουσιαστικά διέταξε την δίωξη της ΧΑ ως εγκληματικής οργάνωσης. Μάλιστα ο ίδιος ο κ. Δένδιας είπε σε δήλωσή του στις 28/9: «Η μηνυτήρια αναφορά μου προς την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είχε επισημάνει προς την Ελληνική Δικαιοσύνη τη δυνατότητα, για πρώτη φορά, να ενοποιήσει τις πολλές εκκρεμείς ενώπιόν της δικογραφίες εναντίον της Χρυσής Αυγής. Να αντιμετωπίσει έτσι ολιστικά ως εγκληματική οργάνωση το νεοναζιστικό φαινόμενο.»

Το αυγό του φιδιού και ποιος το εκκολάπτει

Με την θρασύδειλη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη από έναν 45χρονο, ο οποίος συνελήφθη, ομολόγησε την πράξη του και παραδέχθηκε ότι ανήκει στη Χρυσή Αυγή, μπαίνουμε σε μια νέα φάση στην πολιτική ζωή του τόπου.

Αν και οι αστυνομικές αρχές προσπαθούν να απαλύνουν τις εντυπώσεις και να παρουσιάσουν το δολοφονικό χτύπημα ως κάτι μεμονωμένο από έναν μεροκαματιάρη πατέρα δυο παιδιών από την Νίκαια, ένα είναι σίγουρο. Το χτύπημα ήταν προμελετημένο και αποτέλεσμα συμμορίτικης δράσης από κάποιον που σίγουρα είναι σεσημασμένος, γνωστός για τη δράση του και σίγουρα δικτυωμένος στον υπόκοσμο. Αυτός που τραβά το μαχαίρι να σκοτώσει εν ψυχρώ κάποιον αφού του στήσει ενέδρα είναι σίγουρο ότι το έχει ξανακάνει.


Και μάλιστα μετά το έγκλημα ούτε πανικοβάλλεται, ούτε κρύβεται για να μην τον βρουν. Απλά σουλατσάρει εκεί κοντά με την κάλυψη της υπόλοιπης συμμορίας, ίσως γιατί είχε διαβεβαιώσεις ότι δεν θα τον κυνηγήσει κανείς. Τελικά συλλαμβάνεται και αμέσως αρχίζει η διαρροή από την αστυνομία ότι πρόκειται για γενικά έναν φιλήσυχο πολίτη με κακές πολιτικές παρέες.

Το θέμα μας όμως δεν είναι μόνο αυτό. Δεν έχουμε απλά μια καραμπινάτη περίπτωση εν ψυχρώ δολοφονίας από μια φασιστική συμμορία που μάλιστα έφερε και τα ναζιστικά της εμβλήματα. Έχουμε για πρώτη φορά την ΧΑ να ξεκινά οργανωμένο αιματηρό πογκρόμ με όρους εμφυλίου. Η δολοφονία αυτή μας επαναφέρει στην περίοδο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945, όπου οι πρώην ταγματαλήτες συνεργάτες των ναζί και ο υπόκοσμος εξοπλισμένος από τους Εγγλέζους και συγκροτημένος σε συμμορίες του παρακράτους δολοφονούσαν με την ανοχή του επίσημου κράτους – το οποίο ποτέ δεν εντόπιζε τίποτε άλλο εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις – με άμεσο πολιτικό στόχο την επιβολή εμφυλιοπολεμικής κατάστασης στην ελληνική κοινωνία.

Είναι τυχαίο που η δολοφονική κλιμάκωση αυτή της ΧΑ γίνεται μετά την εμετική παρουσία της στις γιορτές μίσους στο Γράμμο-Βίτσι και Μελιγαλά; Γιορτές μίσους που δεν έστησε η ΧΑ αλλά παράγοντες του κυβερνώντος συνασπισμού, αλλά και οι ηγεσίες των επίσημων Συνδέσμων Αποστράτων, οι οποίες διάλεξαν το Γράμμο-Βίτσι για να επιδείξουν την υποτέλειά τους στον ξένο παράγοντα, αλλά και τον ξεπουλημένο, δοτό, ανύπαρκτο και βαθύ φαιοπράσινο «πατριωτισμό» τους.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους εκείνους που συμμετείχαν, στήριξαν και διαιώνισαν τον θεσμό των γιορτών μίσους του εμφυλίου. Πέτυχαν τον σκοπό τους. Το αίμα του δολοφονημένου 34χρονου είναι η απόδειξη. Η συμμορία της ΧΑ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εκτελέσει στην πράξη αυτό που είχαν στο μυαλό τους όσοι οργάνωσαν τις γιορτές μίσους στο Γράμμο-Βίτσι και στον Μελιγαλά.

Οι βρικόλακες αυτοί που θριαμβολογούν με τον εμφύλιο σπαραγμό του ελληνικού λαού, ο οποίος επιβλήθηκε από τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει προτεκτοράτο τους, μπορεί να μην ικανοποιήθηκαν, μπορεί η δίψα τους για αίμα να μην έχει κορεστεί, αλλά δεν θα τους κάνουμε την χάρη. Είναι στο χέρι μας να μετατραπούν σε persona non grata σ’ αυτή την χώρα. Και δεν είναι λίγοι. Ούτε μόνο η ΧΑ. Ξεχνάμε τις εμφυλιοπολεμικές ρητορείες του ομογάλακτου και ομοϊδεάτη της ΧΑ, Βορίδη και Γεωργιάδη εντός της Βουλής; Ξεχνάμε τον εμφυλιοπολεμικό οχετό του Σίμου Κεδίκογλου κάθε φορά που αναφέρεται στην αριστερά;

Είναι σίγουρο ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός των δοσίλογων θα ήθελε πάρα πολύ να δει την Ελλάδα να πνίγεται στην φωτιά και το αίμα ενός νέου εμφυλίου. Άλλωστε ένας από τους λόγους που πήγε ο κ. Βενιζέλος στην Αίγυπτο πριν λίγο καιρό ήταν να πάρει το παράδειγμα πώς μια δοτή κυβέρνηση μπορεί να οδηγήσει τον λαό της χώρας της σε εμφύλιο σπαραγμό, όπως επιχειρεί σήμερα η κυβέρνηση που εγκατέστησε ο στρατός στην χώρα.

Στο κάτω-κάτω της γραφής η ΧΑ είναι γέννημα θρέμμα δικό τους. Δεν ξέρουν οι κυβερνώντες για το βαρύ ποινικό μητρώο της ηγεσίας της ΧΑ; Δεν ξέρουν για την εμπλοκή τους σε κυκλώματα μπράβων της νύχτας, πορνείας και διακίνησης ναρκωτικών; Δεν ξέρουν ότι κάποιοι απ’ αυτούς έχουν τρελόχαρτο που τους καταδεικνύει ως επικίνδυνους για την συναστροφή τους με άλλους ανθρώπους; Παρατηρήστε προσεκτικά τον Κασιδιάρη και τότε θα καταλάβετε γιατί αναγκάστηκε ακόμη και η Ομοσπονδία Καράτε της Ελλάδας να τον διαγράψει από τις τάξεις της ως επικίνδυνο. Ο πιο αθώος από δαύτους έχει συμμετάσχει σε βιασμούς. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν γνωρίζουν οι κυβερνώντες;

Ούτε το γεγονός ότι τα αστυνομικά τμήματα στον Άγιο Παντελεήμονα, την Κυψέλη, τα Πατίσια, κ.ά. έδιναν το τηλέφωνο της ΧΑ στους πολίτες που αντιμετώπιζαν πρόβλημα από την εποχή που η συγκεκριμένη οργάνωση δεν είχε μπει ακόμη στη Βουλή; Ούτε βέβαια μπορούσαν να κάνουν κάτι όταν οι συμμορίες της ΧΑ κυκλοφορούσαν δέρνοντας μελαψούς, ή «κομμουνιστοσυμμορίτες» και τρομοκρατώντας ολόκληρες συνοικίες. Ούτε συνιστά σύσταση συμμορίας για την διάπραξη εγκλήματος κατά της ζωής και της περιουσίας αθώων πολιτών κατά τον Ποινικό Κώδικα η εμπλοκή οργανωμένων μελών της ΧΑ σε πάνω από 37 περιπτώσεις ομαδικού ξυλοδαρμού και απόπειρας δολοφονίας τα τελευταία τρία χρόνια.

Τώρα οι κυβερνώντες καμώνονται ότι καταδικάζουν την βία(!) και την δολοφονία. «Είμαστε οι πρώτοι που καταδικάσαμε την ωμή βία που προέρχεται από το χώρο της Χρυσής Αυγής. Είμαστε οι πρώτοι που τους αποκαλέσαμε νεοναζί. Η βία δεν θα περάσει. Η στρατηγική της έντασης δεν θα περάσει» δήλωσε ο Κεδίκογλου. Ποιον κοροϊδεύει; Δικά του παιδιά είναι η συμμορία του Μιχαλολιάκου. Από τα σπλάχνα του δικού του κόμματος γεννήθηκε και χάρις στην προστασία της δικής του κυβέρνησης ανδρώθηκε. Χωρίς αυτή την προστασία θα ήταν στις φυλακές όλοι τους για βαριές κακουργηματικές πράξεις κοινού ποινικού δικαίου.

Όμως δεν πρέπει να μας ξεγελά κανείς. Η ΧΑ είναι ότι ήταν οι φασιστικές οργανώσεις του μεσοπολέμου όπως η ΕΕΕ, οι γερμανοτσολιάδες στην κατοχή, οι χίτες και το οπλισμένο παρακράτος στον εμφύλιο και μετά. Πρόκειται για τους επί μισθώσει μπράβους του καθεστώτος. Όπως οι πρόγονοί τους, έτσι και η ΧΑ σήμερα δεν είναι ο βασικός φορέας του φασισμού και του ναζισμού στη χώρα μας. Δεν προήλθε από δαύτους η φασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 που επέβαλε με βασιλικά διατάγματα ο πράκτορας των Εγγλέζων βασιλιάς Γεώργιος με το υποχείριό του Μεταξά.

Τις ναζιστικές, φασιστικές οργανώσεις σαν την ΧΑ το καθεστώς τις χρειάζεται για τις βρωμοδουλιές του. Για όσα δεν μπορεί να κάνει φανερά το ίδιο. Το σημερινό καθεστώς δεν μπορεί ακόμη να δολοφονεί εν ψυχρώ με μαχαίρι ή όπλο. Γι’ αυτό έχει την ΧΑ. Δολοφονεί με την εφορία, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις οριζόντιες περικοπές, το κλείσιμο των νοσοκομείων, κοκ.
Επομένως ο κίνδυνος του φασισμού δεν προέρχεται από την ΧΑ, αλλά από την μετατροπή της χώρας σε αποικία του ευρώ και των δανειστών. Η ΧΑ είναι ο αναγκαίος μοχλός για να συρθεί η ελληνική κοινωνία στον εμφύλιο. Είναι το αναγκαίο άλλοθι για να προχωρήσουν μέτρα αστυνομικής αυθαιρεσίας και καταστολής από την εξουσία εναντίον οιουδήποτε θεωρείται ότι διεξάγει «εκστρατεία αποσταθεροποίησης» του καθεστώτος. Έτσι δεν είπε ο Σίμος;

Ο κίνδυνος του φασισμού ενυπάρχει όχι στην άνοδο της ΧΑ, αλλά στη συνεχιζόμενη πολιτική ξεπουλήματος και διάλυσης της χώρας υπέρ των δανειστών της. Ενυπάρχει στην οργανωμένη γενοκτονία του ελληνικού λαού. Το καθεστώς έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Από εδώ και μπρος για να συνεχίσει τις πολιτικές του χρειάζεται να χυθεί αίμα από τον ελληνικό λαό. Κι έτσι έβαλε τους μπράβους του να κάνουν την αρχή.

Η απάντηση στον φασισμό δεν είναι το να ξεμπερδέψει κανείς απλά και μόνο με την ΧΑ, αλλά ο αγώνας για τη δημοκρατία. Για την αληθινή δημοκρατία. Κι αυτό που ζούμε σήμερα όχι μόνο δεν είναι δημοκρατία – ούτε καν με την αστική κοινοβουλευτική έννοια του όρου – αλλά αποτελεί το πολιτικό πρόπλασμα του φασισμού. Ο εκφυλισμός του κοινοβουλίου σε πρωτόγνωρο βαθμό. Η επιβολή πολιτικών με αναγκαστικούς νόμους. Η απόλυτη υποταγή στην θέληση των δανειστών και του ξένου παράγοντα, συνιστούσε πάντα στην ελληνική πολιτική ιστορία το πρελούδιο της επιβολής του φασισμού, του ανοιχτού φασιστικού καθεστώτος. Κι όλοι όσοι νομιμοποιούν με την παρουσία τους στη βουλή όλες αυτές τις πρακτικές έχουν τεράστια ευθύνη για το φασιστικό εκφυλισμό της πολιτικής ζωής.

Απάντηση στον φασισμό ήταν ανέκαθεν η δημοκρατία. Και δημοκρατία δεν είναι η νομοταγής υποταγή στους θεσμούς μιας απολυταρχικής και απόλυτα διεφθαρμένης εξουσίας που νομιμοποιείται με καλπονοθευτικές εκλογές. Δημοκρατία σημαίνει ότι ο λαός είναι κυρίαρχος στον τόπο του, ότι αποφασίζει αυτός για όλα τα ζητήματα που τον απασχολούν, ότι ασκεί τα δικαιώματά του χωρίς κανένα περιορισμό από την εξουσία, ανακαλώντας και υποχρεώνοντας σε λογοδοσία όλους όσοι ασκούν θεσμικό ρόλο. Και για μια τέτοια δημοκρατία απαιτείται αναγκαστικά νέο Σύνταγμα. Αφού βεβαίως πρώτα ξεφορτωθούμε μια και καλή το σημερινό καθεστώς εθελοδουλίας που εκτρέφει τον φασισμό και καλοβλέπει τον εμφύλιο ως την τελευταία λύση για να κρατηθεί στην εξουσία.

ΔΗΜ. ΚΑΖΑΚΗΣ

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα από ένα κόμμα διαχείρισης

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο είναι η σειρά του κ. Τσίπρα για τον συνηθισμένο περίπατο στην ΔΕΘ. Πρώτα, έσκασε μύτη στο Λευκό Πύργο σε μια από τις γνωστές ομιλίες που του στήνει ο κομματικός μηχανισμός του, όπου ο αρχηγός μιλάει, λέει ότι θέλει, το κοπάδι από κάτω ακούει χωρίς να έχει το δικαίωμα να ρωτήσει, ή να αναρωτηθεί και ύστερα όλοι πάνε στις δουλειές τους ικανοποιημένοι. Δεν φτάνει που τα αμνοερίφια είχαν την μέγιστη ικανοποίηση να ακούσουν τον αρχηγό, θέλουν και να ρωτήσουν; Που νομίζουν ότι βρίσκονται σε συγκέντρωση του ΕΠΑΜ;

Άλλωστε αν κάτι ξέρει να κάνει καλά ο αριστερός, το γνωστό κομματικό ακροατήριο που τρέχει σε τέτοιες συγκεντρώσεις, είναι να το βουλώνει, να ακούει και ύστερα να βρίσκει χιλιάδες τερατώδεις δικαιολογίες για την κατάσταση του ιδίου και του χώρου του. Αυτός ξέρει, γνωρίζει, είναι αγωνιστής, δεν είναι όποιος κι όποιος σαν τον υπόλοιπο κόσμο που όλα αυτά τα βρίσκει αποκρουστικά. Τι δηλαδή; Ίσια κι όμοια είμαστε όλοι; Ίσια κι όμοια ο αριστερός με τον κυρ Βαγγέλη τον μεροκαματιάρη; Τι ξέρει ο κυρ Βαγγέλης από αγώνες; Ξέρει μόνο από τον αγώνα της ζωής, ο αριστερός όμως ξέρει από τους αγώνες της ιδεολογικής και κομματικής φαντασίωσης μέσα στην οποία ζει σαν υβρίδιο μέσα σε φορμόλη.

Γι’ αυτό και δεν έχει ανάγκη ούτε να ρωτά, ούτε να αναρωτιέται και ξέρει πάνω απ’ όλα πώς να υποτάσσεται στην εκάστοτε κομματική γραφειοκρατία. Αρκεί να κρατά ψηλά τη σημαία της αριστεράς. Αρκεί να παπαγαλίζει όλα τα γνωστά αριστερά κλισέ που ικανοποιούν τον ταραγμένο ψυχισμό του. Αυτό σημαίνει αριστερός στις μέρες μας.

Είναι το παιδί σου, ηλίθιε!

Ένα δεκαεννιάχρονο παιδί σκοτώθηκε πηδώντας από ένα τρόλεϊ για να αποφύγει τον εξευτελισμό της κράτησης και την επιβολή προστίμου διότι δεν είχε εισιτήριο. Ο υπουργός μίλησε για «τζαμπατζήδες» που πρέπει να παταχθούν, ξεχνώντας το πάθημά του πριν τρία χρόνια και πόσο εύκολα θα μπορούσε να επαναληφθεί. Το ίδιο και μια από το γνωστό σινάφι που ενώ ξέρει πολύ καλά να εκδίδεται κατ’ επάγγελμα με αντάλλαγμα ακαδημαϊκούς τίτλους, οφίτσια και «όνομα», κανείς δεν τολμά να την αποκαλέσει πόρνη. Ίσως και να έχουν δίκιο, γιατί δεν την οδηγεί η χειρότερη από όλες τις ανάγκες, η ανάγκη της επιβίωσης, όπως συμβαίνει με τις κοινές πόρνες, αλλά λειτουργεί εκ φύσεως, λες και είναι στα γονίδιά της.

Πώς λοιπόν να μην ειρωνευτεί ένα φυσιολογικό παιδί, έναν κανονικό νέο, που δεν ήθελε να υποστεί τον εξευτελισμό και έτσι έχασε τη ζωή του. Πότε ήταν που τελευταία φορά αισθάνθηκε ντροπή, πότε κατάλαβε στη ζωή της την έννοια της αξιοπρέπειας και του φιλότιμου για να αντιληφθεί την ενέργεια του νέου; Ίσως λίγο πριν προδώσει την αθωότητα της εφηβείας της, αλλά από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι και η ηθική πώρωση την έχει παραμορφώσει χειρότερα απ’ ότι θα μπορούσε να το κάνει η χειρότερη μορφή οστεοπόρωσης, από την οποία σίγουρα πάσχει.

Το ξέρω ότι αισθάνεσαι λύπη. Είμαι σίγουρος ότι νιώθεις οργή. Όμως αυτό που ίσως να μην κατάλαβες είναι ότι το παιδί αυτό δεν είναι κάποιου άλλου, δεν είναι του γείτονα, είναι το δικό σου. Κοίτα καλά την φωτογραφία του. Κοίτα το ματωμένο πρόσωπο. Αν κοιτάξεις προσεκτικά είμαι σίγουρος ότι θα δεις το δικό σου παιδί. Θα ξαφνιαστείς με το πόσο μοιάζει με το δικό σου παιδί, με το δικό σου αγόρι, με το δικό σου κορίτσι. Έτσι το ένιωσα κι εγώ. Έτσι το ανακάλυψα κι εγώ. Είναι το δικό μου παιδί, που κάλλιστα θα μπορούσε να βρεθεί σε ανάλογη θέση.

Είναι τζαμπαζήδες τα παιδιά μας; Το δικό σου και το δικό μου; Εσύ δεν το ανάθρεψες για να μην δέχεται δημόσιες προσβολές; Εσύ δεν του έμαθες να μην ανέχεται να του συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι; Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να βρεθεί σε ανάλογη θέση και να αντιδράσει με ανάλογο τρόπο; Το παιδί λοιπόν που σκοτώθηκε δεν ανήκει αποκλειστικά στην χαροκαμένη του οικογένεια, αλλά σε όλους μας, είναι το δικό μας παιδί.

Πλησιάζει η ώρα της «τελικής λύσης» για την Ελλάδα

Του Δημήτρη Καζάκη

Έχουμε μπει σε μια περίοδο που μπορεί να αποτυπωθεί μόνο με τον στρατιωτικό όρο «προετοιμασία εδάφους». Ο κόσμος της βιοπάλης βομβαρδίζεται καθημερινά με πληροφορίες για νέα ακόμη πιο σκληρά μέτρα, με ανακοινώσεις μαζικών απολύσεων στο δημόσιο τομέα, με νέες απειλές από την τρόικα, με νέα νομοσχέδια φοροεπιδρομής και οριζόντιων περικοπών, κοκ. Η τακτική αυτή ακολουθείται πάντα όταν πρόκειται να ξεκινήσει ένα ολόκληρο μπαράζ με στόχο την ολοκληρωτική εξουθένωση του λαού. Είναι προφανές ότι ήρθε η ώρα της «τελικής λύσης» για την Ελλάδα.


ΦΟΡΟΔΟΤΙΚH ΑΔΥΝΑΜΙΑ

Κι ενώ οι κυβερνώντες μαζί με την διατεταγμένη προπαγάνδα εξακολουθούν να παπαγαλίζουν τοsuccess story της Ελλάδας και να επιμένουν ότι πάμε καλύτερα, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δραματική για την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ας δούμε ορισμένα δεδομένα:

Το δόγμα που ακολουθεί η τρόικα και οι εντολοδόχοι της στη διακυβέρνηση της χώρας που θέλει να επιβάλλει νέους μεγαλύτερους φόρους στην δεδηλωμένη αδυναμία φοροδοτικής ικανότητας των ελληνικών νοικοκυριών, έχει οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα. Σε επίπεδο-ρεκόρ σκαρφάλωσαν τον Ιούνιο τα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε την Πέμπτη η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Ενδεικτικό της αδυναμίας πολλών φορολογουμένων να εξοφλήσουν τα χρέη τους είναι το γεγονός ότι μόλις μέσα σε ένα μήνα τα ληξιπρόθεσμα αυξήθηκαν κατά 613,5 εκατ. ευρώ (σε 59,774,229,887.97 ευρώ, από 59,160,722,450.31). Στα τέλη του 2012, είχαν διαμορφωθεί σε 56,105 δισ. ευρώ περίπου.

Τα φυσικά πρόσωπα που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο είναι συνολικά 2 εκατομμύρια στα 6 εκατομμύρια φορολογούμενους. Τα χρέη τους διαμορφώθηκαν στα 21,5 δισ. ευρώ και σε ρύθμιση είναι τα 834,9 εκατ. ευρώ. Το ποσοστό των φόρων που δεν μπορούν να εισπραχθούν σε ετήσια βάση ανήλθε στα 22%.

Τα νομικά πρόσωπα που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο είναι συνολικά 167.809, από 150.121 το Μάιο, σε σύνολο 227 χιλιάδων νομικών προσώπων (επιχειρήσεων όλων των μορφών) που καταθέτουν φορολογική δήλωση. Το χρέος τους προς την εφορία αυξήθηκε σε 38,2 δισ. ευρώ (σε ρύθμιση τα 708 εκατ. ευρώ) έναντι 37,7 το Μάιο. Το 2011 τα φορολογητέα κέρδη όλων των επιχειρήσεων που κατέθεσαν δήλωση ήταν 12,8 δις ευρώ. Ενώ το 2012 δεν υπερβαίνει τα 12, ενώ ακόμη χειρότερη θα είναι η εικόνα για το 2013. Με άλλα λόγια οι επιχειρήσεις παρουσιάζουν ετήσια φορολογητέα κέρδη γύρω στο 30% του συσσωρευμένου χρέους τους προς την εφορία.

Ολόκληρη η Ελλάδα ανήκει πλέον στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας..

ΔΗΜ. ΚΑΖΑΚΗΣ

Με μια περιεκτική σε ουσία – για όποιον ξέρει να διαβάζει – και λιτή ανακοίνωση ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) με έδρα το Λουξεμβούργο εξέδωσε την εξής ανακοίνωση: «Από την 1η Ιουλίου 2013, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) είναι ο μοναδικός και μόνιμος μηχανισμός για την αντιμετώπιση των νέων αιτήσεων για οικονομική ενίσχυση από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Από αυτή την ημέρα το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) δεν μπορεί πλέον να συμμετάσχει σε νέα προγράμματα χρηματοδότησης, ή να συνάψει νέες συμφωνίες δανείου. Ο Klaus Regling, Διευθύνων Σύμβουλος του ΕΜΣ και διευθύνων σύμβουλος του EFSF, δήλωσε: «Σήμερα ένα σημαντικό κεφάλαιο του EFSF τελειώνει και όλα τα πιθανά νέα καθήκοντα θα αναληφθούν από το ΕΜΣ, το μόνο ταμείο διάσωσης της νομισματικής ένωσης». Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με τη Συμφωνία Πλαίσιο για το ΕΤΧΣ που υπογράφτηκε από τα 17 κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το Καταστατικό του EFSF. Το EFSF θα παραμείνει ενεργό στη χρηματοδότηση των εν εξελίξει προγραμμάτων για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ελλάδα.»


Η ανακοίνωση, όπως και το ίδιο το γεγονός ότι όλες οι χρεωστικές απαιτήσεις που προκύπτουν από τις δυο δανειακές συμβάσεις της Ελλάδας με την ευρωζώνη, πέρασαν από 1/7/2013 στον μόνιμο ΕΜΣ, πέρασε στα «ψιλά». Δεν θεώρησε κανένας ότι συνιστά ιδιαίτερου ενδιαφέροντος εξέλιξη. Οι κυβερνώντες δεν έχουν κανένα λόγο να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου στην εξέλιξη αυτή. Ούτε η αντιπολίτευση. Κι ο λόγος είναι απλός. Θα πρέπει να πάρουν θέση και να εξηγήσουν πώς είναι δυνατό να νοείται τυπικά ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος υπό την επίσημη κηδεμονία ενός μόνιμου, το ξαναλέμε, μόνιμου οργανισμού διαχείρισης χρεοκοπιών, τον ΕΜΣ.

Ευρώ ή Δραχμή; Υποδούλωση ή Ελευθερία;

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν ότι το δίλλημα Ευρώ ή Δραχμή, όπως έχει πολιτογραφηθεί στην κοινή διάλεκτο το αληθινό δίλλημα κοινό νόμισμα, ή εθνικό κρατικό νόμισμα, είναι ένα ψευδοδίλλημα και τέλος πάντων δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα. Αυτό μπορεί να το ισχυρίζεται μόνο όποιος είτε διακρίνεται για την άγνοιά του, είτε για την σκοπιμότητά του στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Κι ενώ η άγνοια δεν αποτελεί επιχείρημα και συγχωρείται, η σκοπιμότητα όχι.

Είναι αδιανόητο να χρειάζεται να λέμε και να ξαναλέμε τα αυτονόητα, αλλά αγαπητές κυρίες και κύριοι από την πρώτη στιγμή που το νόμισμα χρησιμοποιήθηκε ως βασικό συναλλακτικό μέσο αποτέλεσε την καρδιά του οικονομικού προβλήματος. Ο Αριστοτέλης διέκρινε δύο είδη οικονομίας: την «κατά φύσιν κτητική», που καλύπτει τις λογικές ανάγκες του ανθρώπου μέσα από την παραγωγή, τόσο σε επίπεδο οικογένειας όσο και σε επίπεδο πόλης και τη «χρηματιστική», που εξυπηρετεί αλόγιστες επιθυμίες πλουτισμού, άρα είναι «παρά φύσιν».

Η ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗ

Για τον Αριστοτέλη «η χρηματιστική σχετίζεται κυρίως με το νόμισμα και έχει κύριο έργο της την εξασφάλιση μεγαλύτερου κέρδους, επειδή προσπορίζει πλούτο και χρήματα… Γι' αυτό πολύ εύλογα η τοκογλυφία είναι μισητή, επειδή το κέρδος προέρχεται από το ίδιο το νόμισμα κι όχι από τη χρήση, για την οποία προορίστηκε. Ενώ επινοήθηκε για χάρη της συναλλαγής, το νόμισμα πολλαπλασιάζεται από τον τόκο (γι' αυτό άλλωστε και ο τόκος ονομάστηκε έτσι γιατί όπως τα γεννήματα είναι όμοια με τους γεννήτορες τους, έτσι και ο τόκος είναι γέννημα χρημάτων από χρήματα). Επομένως απ' όλους τους τρόπους απόκτησης πλούτου βασικά αυτός είναι ο πιο αφύσικος.»

Επομένως, το πρώτο και βασικό βήμα για να αντιμετωπιστεί ο «παρά φύσιν» πλουτισμός και πιο συγκεκριμένα η τοκογλυφία είναι να ελέγξει η κοινωνία το νόμισμα και να το χρησιμοποιήσει αυστηρά ως γενικό ισοδύναμο, δηλαδή ως μέτρο της συναλλαγής και όχι ως μέσο πλουτισμού και συσσώρευσης χρέους. Πότε ελέγχει η κοινωνία το νόμισμα; Όταν διατηρεί για τον εαυτό της το εκδοτικό δικαίωμα του νομίσματος και κατέχει τους βασικούς μοχλούς της κυκλοφορίας του, δηλαδή πρώτα και κύρια την κεντρική τράπεζα. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Με την κατάκτηση της δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός ασκεί την κυριαρχία στην χώρα του.

Το νόμισμα δεν είναι ένα απλό εργαλείο, αλλά αντιπροσωπεύει σχέσεις δύναμης, εξάρτησης, εξουσίας και εκμετάλλευσης. Συνεπώς δεν είναι αδιάφορο το τι νόμισμα διαθέτει μια οικονομία, ούτε το ποιος το εκδίδει, ή το ελέγχει. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί δεν επετράπη στην Ελλάδα από τις Προστάτιδες Δυνάμεις να εκδώσει το δικό της νόμισμα στο έδαφός της από το κράτος της, μετά την δολοφονία Καποδίστρια και την εγκατάσταση της «ξένης ακρίδας», όπως ονόμασε ο λαός μας την Βαυαροκρατία; Γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ελλάδα κατόρθωσε να εκδώσει το δικό της εθνικό κρατικό νόμισμα μόλις το 1949; Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανείς ότι χωρίς το δικό σου εθνικό νόμισμα δεν μπορείς καν να σταθείς σαν χώρα; Μάλλον πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο όταν φοράς τις παρωπίδες της ιδεολογίας, ή της σκοπιμότητας.

Όταν η ιδιοτέλεια σε σπρώχνει να ξεχνάς ακόμη και τα πιο προφανή…

ΔΗΜ. ΚΑΖΑΚΗΣ

Το να κάνεις προτάσεις για την κρίση και μάλιστα της ευρωζώνης, προϋποθέτει ότι, αφενός, γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα και, αφετέρου, είσαι σοβαρός σ’ αυτά που προτείνεις. Το κατά πόσο είναι ορθά αυτά ή όχι, κρίνεται εκ των υστέρων. Τα λέμε αυτά γιατί οι περίφημες 4 προτάσεις των Βαρουφάκη, Γκάλμπρεϊθ και Χόλαντ στερούνται και σοβαρότητας και γνώσης του προβλήματος. Μάλιστα, ως προς τον χαρακτήρα τους, είναι τόσο προκλητικά υπέρ της κερδοσκοπίας στις διεθνείς αγορές χρέους και νομίσματος, που λες και τους έβαλαν να τις κάνουν οι πιο αδίστακτοι κερδοσκόποι σαν τον Σόρος.

Καταρχάς, οι επιφανείς αυτοί οικονομολόγοι δεν έχουν ιδέα σε τι πράγμα αναφέρονται. Για τους κυρίους αυτούς η κρίση της ευρωζώνης δεν υπάρχει. Ναι, καλά ακούσατε δεν υπάρχει. Απαρτίζεται από τέσσερεις διαπλεγμένες, άλλες, διακριτές κρίσεις, οι οποίες εκδηλώθηκαν κατά λάθος, ή εξεπίτηδες, δεν έχει καμιά σημασία. Αυτές είναι μια «τραπεζική κρίση», μια «κρίση χρέους», μια «κρίση επενδύσεων» και μια «κοινωνική κρίση». Καμιά από αυτές – ως δια μαγείας – δεν έχει σχέση με το ευρώ. Και καμιά από αυτές – πάλι ως δια μαγείας – δεν είναι συστημική, δηλαδή δεν αφορά στον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος των αγορών. Είναι κάτι που απλά συνέβη.

Εδώ που τα λέμε καμιά τους δεν έχει σχέση με τίποτε απ’ ότι έχει συμβεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου. Τουλάχιστον έτσι μας παρουσιάζουν τα πράγματα οι επιφανείς οικονομολόγοι. Ούτε με την υπερδιόγκωση και τον υδροκεφαλισμό των αγορών κεφαλαίου, που έχει σαν αποτέλεσμα τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία να ανέρχονται στα 206 τρις δολ. το 2007, ήτοι στο 355% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ούτε με το γεγονός ότι αυτή η ιστορικά πρωτοφανής συγκέντρωση χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων γέννησε διεθνείς τράπεζες τέρατα που ξεπερνούν σε μέγεθος ακόμη και τα μεγαλύτερα κράτη της υφηλίου. Και προκειμένου να αναχρηματοδοτούνται αυτές οι τερατογεννέσεις δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής αγορά παραγώγων ονομαστικής αξίας 596 τρις δολαρίων τον Δεκέμβριο του 2007, η οποία τον Δεκέμβριο του 2012 έφτασε τα 632 τρις δολάρια, αλλά και μια διεθνής αγορά συναλλάγματος με ημερήσιο τζίρο το 2007 της τάξης των 3,3 τρις δολαρίων και το 2010 της τάξης των 4,0 τρις δολαρίων.

συνέντευξη του Δ. Καζάκη στο MAXIMUM FM

“Δεν τους καίγεται καρφί αν πεθάνει ο λαός…Στόχος τους να είμαστε αρεστοί στους εμπόρους..”πιστωτικής κοκαϊνης”! ”
“Η επίσκεψη Σόιμπλε σχετίζεται με την ανάμειξη των ΗΠΑ και την δράση τους στην Ελλάδα”
“Απο τον Σεπτέμβριο έρχεται Αρμαγεδώνας..”
O Δημήτρης Καζάκης γ.γ του ΕΠΑΜ, σχολιάζει και αναλύει σε συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο Δ.Κολιό του Maximum FM την σημασία και τον συμβολισμό της επίσκεψης του υπουργού Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Αθήνα ,το γεωστρατηγικό παιχνίδι μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας με επίκεντρο τον έλεγχο της ευρωζώνης ως Ομοσπονδίας και τις συνέπειες της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου με τις αλλαγές που επιφέρει τόσο στα εργασιακά με μαζικές απολύσεις για χιλιάδες εργαζομένους του ευρύτερου Δημόσιου τομέα όσο και στην φορολόγηση με το νέο φορολογικό «πακέτο» με έκτακτα μέτρα για το 2013, που θα λάβει άμεσα η κυβέρνηση.

Οι Δυτικοί «Αυτοκράτορες» είναι πλέον Γυμνοί

Εκεί όπου δεν απονέμεται δικαιοσύνη, εκεί όπου επιβάλλεται η φτώχεια, όπου επικρατεί η άγνοια και όπου έχουν κάνει κάθε κοινωνική τάξη να αισθάνεται ότι η κοινωνία είναι μια οργανωμένη συνωμοσία για να τους καταπιέζει, να τους ληστεύει και να τους εξευτελίζει, κανένας άνθρωπος ή περιουσία δεν είναι ασφαλής.
[Frederick Douglass]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Τους επόμενους μήνες του φετινού καλοκαιριού, το πολιτικό θερμόμετρο σίγουρα θα ανέβει κατακόρυφα σε κλίμακα «καύσωνα», καθώς στον διεθνή στίβο η οικονομική κρίση –προϊόν προμελετημένης λεηλασίας από ισχυρούς υπερεθνικούς θεσμούς- και η αυξανόμενη, με εντατικούς ρυθμούς τελευταία, προετοιμασία για στρατιωτική σύγκρουση απ’ όλες τις πλευρές, είναι σαφής ένδειξη για τα μελλούμενα. Στον μεσανατολικό περίγυρο, η κοινωνικοπολιτική αστάθεια, από την Τυνησία μέχρι την Τουρκία, τα ανοικτά μέτωπα, οι εξεγέρσεις και οι κατευθυνόμενοι «αντάρτικοι στρατοί» και μιλίτσιες προοιωνίζουν γενικευμένη αναμέτρηση οσονούπω. Την ίδια ώρα, ο εγχώριος τροϊκανο-δωσιλογικός κομματικός αχταρμάς έχει χάσει τον μπούσουλα και ενεργεί με χειρισμούς απύθμενης βλακείας, όπως το χουντικής έμπνευσης «κατέβασμα της δημόσιας ενημέρωσης», απαξιωμένος από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα ίδια φαινόμενα πολλαπλασιάζονται και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο όπου και οι εκεί μαριονέτες των τραπεζιτών κάνουν τα δικά τους νούμερα, σαν τους ταχυδακτυλουργούς στον Ναό του Σολομώντα, για «να κόψουν και να ράψουν» προϋπολογισμούς, «μεταρρυθμίσεις», ιδιωτικοποιήσεις, να καταστρέψουν δηλαδή ό,τι έχει απομείνει από το εθνικό κοινωνικό κράτος του προηγούμενου αιώνα και να παραδώσουν στην πυρά της Νέας Τάξης τους ανυπότακτους.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλος ο πλανήτης δείχνει τυλιγμένος στις φλόγες μιας πολιτικής και πολιτισμικής κόλασης, νοερά αισθητής για τους αφυπνισμένους, που γρήγορα θα γίνει καταφανής φυσικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Μιας κόλασης που θέλει να καταβροχθίσει κάθε πνευματική παράδοση και αξία, κάθε κατάκτηση και πρόοδο της ανθρωπότητας μέσα σε μια μεγάλη πορεία αιώνων.

Συμμαχίες, Συνιστώσες, Κόμματα και Μέτωπα

του ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗ

Νέα κόμματα, πολιτικοί σχηματισμοί και ποικίλες δυνάμεις αναφύονται μέρα με τη μέρα. Απ’ όλα διαθέτει ο μπαξές. Κόμματα του ευρώ, αλλά και της δραχμής, δυνάμεις κάθε λογής και παραλλαγής της δεξιάς, αλλά και της αριστεράς. Μέχρι και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουμε να δηλώνει ότι οσονούπω θα μετατραπεί στον «τρίτο (αντικαπιταλιστικό) πόλο», δίπλα στους άλλους πόλους που κυριαρχούν στο πολιτικό παιχνίδι. Είναι περίπου σαν τις ομάδες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου που βάζουν σαν στόχο να μπουν κάποτε στην Πρώτη Εθνική κατηγορία και να παίξουν με τους μεγάλους. Ας της το ευχηθούμε. Έτσι ή αλλιώς είναι παντελώς αδιάφορο για τον λαό και τα επείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Παντού βλέπουμε μια μεγάλη κινητικότητα. Από την πολυκατοικία της ΝΔ που πληθαίνει σε πατώματα και διαμερίσματα, την κεντροαριστερά που σε λίγο θα θέλεις ειδικό λεξικό για να βρεις τα τετρακλάδια της, έως τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που μάχονται να κρατήσουν το αυτοτελές δικαίωμά τους στην πλούσια κρατική επιχορήγηση. Το ΚΚΕ με την σειρά του παλεύει για την «λαϊκή συμμαχία». Με τον εαυτό του. Μάλιστα μάθαμε πρόσφατα ότι ο κ. Κουτσούμπας σκοπεύει να χωρίσει στα δύο τις «κόβες» του κόμματός του για να τις βάλει να συμμαχήσουν μεταξύ τους. Κι έτσι θα εξαγγείλει πανηγυρικά ότι η «λαϊκή συμμαχία» επιτεύχθηκε με μεγάλη επιτυχία! Ζήτω το Κόμμα! Ουρά!

Ακόμη μια φορά για το μεταναστευτικό και τους κήνσορές του...

                                             ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Όποιος θεωρεί ότι στις μέρες μας οι μετανάστες αποτελούν το «κακό σπυρί» της συνολικής κατάστασης μας, τότε ανήκει σ’ εκείνη την ιδιόρρυθμη κατηγορία που έχει συνθηκολογήσει ολοκληρωτικά με το καθεστώς κατοχής και ψάχνει στους πιο αδύναμους τα εξιλαστήρια θύμα για την δική του προσωπική εκτόνωση. Πρόκειται για μια εντελώς άνανδρη και πρόστυχη στάση όλων εκείνων που τρέμουν να θέσουν θέμα ανατροπής του καθεστώτος κατοχής κι έτσι ψάχνουν να εκτονώσουν τον άρρωστο και θρασύδειλο ψυχισμό τους πάνω στους πιο αδύναμους και ανυπεράσπιστους. Και δεν υπάρχει πιο αδύναμο και ανυπεράσπιστο θύμα σε μια χώρα από τον μετανάστη. Ιδίως όταν είναι λαθραίος. Όποιος έχει βρεθεί εξ ανάγκης να δουλεύει στο εξωτερικό ως μετανάστης, ή έχει συναναστραφεί με Έλληνες μετανάστες, το ξέρει πολύ καλά αυτό.

Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για άλλη μια φορά τα εξής απλά γεγονότα:

Ο successful πρωθυπουργός και το success story της Ελλάδας στην Κίνα

Όταν ήμουν μαθητής στο λύκειο είχαμε έναν γυμναστή, που μόνο γυμναστής δεν ήταν. Κοντός, στρογγυλός σαν τόπι, αργοκίνητος και άτσαλος σε κάθε του κίνηση και παντελώς αγύμναστος. Με λίγα λόγια το ακριβώς αντίθετο του γυμναστή. Το μόνο που πρόδιδε την ιδιότητά του ήταν το γεγονός ότι κυκλοφορούσε συνέχεια ντυμένος με μια αθλητική φόρμα. Ωστόσο, τον ευχαριστούσε να μαζεύει τους μαθητές στη δική του ώρα και να τους διηγείται τις success stories, όπως ο ίδιος τις έλεγε, δηλαδή τις επιτυχίες του. Ήταν σε όλα πετυχημένος και ήθελε οι μαθητές του να τον έχουν παράδειγμα προς μίμηση. Κι έτσι οι μαθητές δεν άργησαν να του δώσουν το παρατσούκλι ο successful, αγγλιστί ο πετυχημένος! Ήταν το μόνο αληθινά πετυχημένο πάνω του.

Που να φανταστώ ότι δεκαετίες αργότερα και καταμεσής της χειρότερης κρίσης που περνά η Ελλάδα θα ξαναβρεθώ μ’ έναν ακόμη successful. Αυτή την φορά να περιφέρεται ως Έλληνας πρωθυπουργός και να επικαλείται την success story της Ελλάδας! Η Ελλάδα κερδίζει το στοίχημα δήλωσε ο φερόμενος ως Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας στην Κινέζικη Ακαδημία Επιστημών και κάλεσε τους Κινέζους επιχειρηματίες να επενδύσουν στη χώρα μας και να γίνουν μέρος του «ελληνικού success story»! Βέβαια αυτό που κάποτε ήταν μια πολύ πετυχημένη παρωδία και φάρσα των συμμαθητών μου, σήμερα αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Αυτός λοιπόν ο τύπος, ο successful πρωθυπουργός, που αν δεν είχε στερήσει η καλπάζουσα ανεργία, η εξαθλίωση, τα αδιέξοδα και τα χρέη που διογκώνονται το έμφυτο χιούμορ του Έλληνα, είναι σίγουρο ότι θα τον έβλεπε όπως ακριβώς είναι, δηλαδή σαν έναν τρισάθλιο παλιάτσο, εντεταλμένο να ξεπουλήσει τον λαό και την χώρα στον πρώτο τυχόντα, βρέθηκε και στην Κίνα.

Πρέπει επειγόντως να απαλλαγούμε από τον πουριτανισμό της δεξιάς και της αριστεράς

Του Δημήτρη Καζάκη


Δεν μπορεί, θα το έχετε σκεφτεί κι εσείς. Γιατί οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους, τα εγχώρια, αλλά κυρίως τα ξένα, επιμένουν στην ίδια πολιτική, στις ίδιες συνταγές, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να δώσουν κάποια λύση; Δεν σκέφτονται τις συνέπειες; Δεν φοβούνται; Γιατί τέτοια μανία να συνεχίσουν στον ίδιο μονόδρομο που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή;

Το πώς σκέφτονται σήμερα οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους έχει ελάχιστη σχέση με οποιαδήποτε μορφή επιστήμης. Οι λογικές τους αντλούνται περισσότερο από μια προτεσταντική «εγκόσμια» θεολογία, ένα είδος σύγχρονου πουριτανισμού, που έχει συνεπάρει βαθιά το επίσημο πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα. Ένας γερμανός καθηγητής της Χαϊδελβέργης των αρχών του 20ου αιώνα, ταυτόχρονα θεολόγος, φιλόσοφος και νομοδιδάσκαλος, έγραφε για το πνεύμα του προτεσταντισμού τα εξής:

«Η προσωπική αφοσίωση στην δουλειά και το κέρδος, η οποία αποτελεί τον ακούσιο και ασυνείδητο ασκητισμό του σύγχρονου ανθρώπου, είναι ο γόνος ενός συνειδητού ‘εγκόσμιου’ ασκητισμού της δουλειάς… Το ‘πνεύμα του καλούντος’,… δίχως αγάπη για τον κόσμο, γίνεται η πηγή μιας ακούραστης και με συστηματικό τρόπο πειθαρχημένης εργατικότητας, όπου η εργασία επιδιώκεται για χάρη της εργασίας, για χάρη της θανάτωσης της σάρκας, όπου το προϊόν της εργασίας δεν προορίζεται για να καταναλωθεί με απόλαυση, αλλά με σκοπό την συνεχή αναπαραγωγή του απασχολούμενου κεφαλαίου. Από τότε που η επιθετικά ενεργητική ηθική εμπνευσμένη από το δόγμα του προκαθορισμένου προορισμού ωθεί τον εκλεκτό στην πλήρη ανάπτυξη των θεόσταλτων δυνάμεών του και του το προσφέρει ως σημάδι για να είναι σίγουρος για την επιλογή του, η εργασία γίνεται ορθολογική και συστηματική. Με την κατάρριψη του κινήτρου της ευκολίας και της απόλαυσης, ο ασκητισμός βάζει τα θεμέλια της τυραννίας της εργασίας πάνω στους ανθρώπους.»

Η δουλειά για την δουλειά και όχι η δουλειά για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Η δουλειά με κίνητρο τον ασκητισμό και την προσωπική επιτυχία, η οποία μετριέται με τις απολαβές και την ανάδειξη του εκλεκτού της στην εγκόσμια ιεραρχία της θρησκευτικής πίστης. Κι όχι η δουλειά που εξασφαλίζει απολαύσεις, ευημερία, ευκολίες και ελεύθερο χρόνο στην κοινωνία. Αυτή είναι η ηθική του προτεσταντισμού, ο οποίος δόξαζε από γεννησιμιού του τον ασκητισμό, την φτώχεια, την εξαθλίωση, τις θυσίες, ως βασικό κίνητρο για την πρόοδο.

Περί διαπλοκής και διαπλεκομένων...

Μια πρόσφατη διεθνής έρευνα για την δωροδοκία κυβερνήσεων και κυβερνητικών αξιωματούχων, επιβεβαίωσε την ευρύτατα κοινή πεποίθηση: Το «λάδωμα» αποτελεί μια εξαιρετικά διαδεδομένη πρακτική διαπλοκή ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους και κυβερνητικούς αξιωματούχους σ’ ολόκληρο τον κόσμο, προς αμοιβαίο όφελος. Το ενδιαφέρον μ’ αυτή την έρευνα, είναι ότι τα στοιχεία έχουν συλλεχθεί από έρευνα της γνωστής αμερικανικής εταιρείας Gallup, ανάμεσα σε κορυφαία στελέχη πολυεθνικών εταιρειών κι άλλων κρατικών και μη οργανισμών, που ρωτήθηκαν εμπιστευτικά για το πόσο αναγκαία είναι η «μίζα» σε κυβερνητικούς αξιωματούχους για την παροχή «διευκολύνσεων». Είναι τυχαίο που την εποχή της «ελευθερίας των αγορών» η διαπλοκή και η διαφθορά έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις;


Κινδυνεύει το πολιτικό μας σύστημα απ’ την διαπλοκή, φωνάζουν εδώ και χρόνια τα κόμματα εξουσίας μαζί με τα παπαγαλάκια τους δείχνοντας το ένα το άλλο ως υποχείριο των «διαπλεκομένων». Εκστρατείες εξαγγέλλονται, καταγγελίες εκστομίζονται, δριμύτατα κατηγορώ εκφωνούνται, σαν ένα κακόγουστο αστυνομικό σήριαλ που τα ‘χει όλα, καταχθόνιες δυνάμεις, σκοτεινό παρασκήνιο, πολλαπλούς υπόπτους, επίδοξους εισαγγελείς και δικαστές, κι ότι άλλο ποθεί το φιλοθεάμον κοινό.

Παρόλα αυτά το σενάριο δεν πείθει. Κι αυτό γιατί το πολιτικό μας σύστημα βασίζεται, συντηρείται κι αναπαράγεται απ’ την «διαπλοκή», ήδη απ’ την εποχή που αυτό πρωτο-δημιουργήθηκε. Μόνο που αυτή η «διαπλοκή» δεν περιοριζόταν ποτέ σε κάποιους μεγαλο-εργολάβους του δημοσίου, αλλά αφορούσε την σύμφυση της κυρίαρχης πολιτικής με τα πιο ισχυρά οικονομικά συμφέροντα της εποχής, εντός κι εκτός Ελλάδας. Οι εκάστοτε πρωταγωνιστές άλλαζαν μόνο. Δεν υπάρχει ούτε ένα «εθνικό ιδεώδες» των κυβερνητών αυτού του τόπου απ’ την εποχή της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους, που να μην εκπορευόταν απ’ τα οικονομικά συμφέροντα και τις τρέχουσες επιδιώξεις της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας κάθε εποχής. Κι όποτε αυτή η σύμφυση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας απειλήθηκε απ’ τους υπεξούσιους αυτού του τόπου, τότε η χώρα γνώρισε λαμπρές περιόδους ανοικτής τρομοκρατίας, πολιτικής βαρβαρότητας και μοναρχοφασιστικής καταπίεσης.

Η τέχνη της εθελόδουλης υποταγής

Ήταν προειλημμένη η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, δήλωσε ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης σε συνέντευξη στην εκπομπή NETWEEK της Νέας Ελληνικής Τηλεόρασης στις 30/4. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε πως η Κύπρος ήταν το πειραματόζωο για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζονται οι προβληματικές τράπεζες στην ευρωζώνη. Προσθέτει παράλληλα ότι σημασία έχει η πειθαρχημένη διαχείρισης της κρίσης. «Ήταν μια καλοστημένη απόφαση, η οποία είχε προηληφθεί και η οποία θα έπρεπε να επιβληθεί και ήταν ένα μοντέλο διαχείρισης των κινδύνων που διατρέχουν κάποιες τράπεζες γιατί ο Σόιμπλε το είχε επαναλάβει...... Το πειραματόζωο θα έπρεπε να είναι μία μικρή χώρα για να μην επηρεάζει συστημικά το υπόλοιπο της ευρωζώνης», δήλωσε ο Πρόεδρος.


Το μοτίβο είναι το ίδιο με τους πολιτικούς στην Ελλάδα. Μας κάνουν με το έτσι θέλω πειραματόζωο, μας εκβιάζουν ανοικτά, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Να τα βάλουμε με τους εταίρους μας; Όχι βέβαια. Να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού της; Γιατί; Πότε διέθεταν αξιοπρέπεια όλοι αυτοί που ελέω οργανικής διαπλοκής και διαφθοράς κυβερνάνε την Ελλάδα και την Κύπρο ως δικό τους πολιτικό και οικονομικό φέουδο. Γι’ αυτό και ο ενδοτισμός εμφανίζεται ως στάση ευθύνης. Η αποδοχή της ήττας πριν καν δοθεί η μάχη, η ατίμωση της χώρας και του λαού, θεωρείται μέγιστη πολιτική αρετή.

Η εθνική μειοδοσία, η εσχάτη προδοσία, ο δοσιλογισμός που κάποτε οι λαοί, τα έθνη και τα κράτη θεωρούσαν ως υπέρτατο αμάρτημα, σήμερα θεωρείται τόσο κοινή πρακτική που κανέναν δεν απασχολεί σε δεξιά και αριστερά. Πρόκειται για το αναγκαίο προϊόν της κατάλυσης του έθνους κράτους και της επιβολής μιας δοτής «διεθνοποίησης» που στην πράξη και στην ιδεολογία της ταυτίζεται με την επικράτηση των ανοιχτών συνόρων, των ανοιχτών αγορών και των ανοιχτών κοινωνιών στην ασυδοσία του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα πάντα έχουν πια την ανταλλακτική τους αξία στον κόσμο των κεφαλαιαγορών, ακόμη και η προσωπική τιμή μαζί με την αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχουν δικαιώματα και επομένως δεν υπάρχουν διεκδικήσεις. Ούτε ανάγκη για αγώνες. Υπάρχει μόνο ο νόμος της πυγμής και της ισχύος. Σ’ έναν κόσμο όπου δεν αναγνωρίζονται δικαιώματα στους λαούς, δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατικής κυριαρχίας, τότε δεν έχει κανένα νόημα και η προδοσία. Αυτό που οι δωσίλογοι σήμερα εμφανίζουν ως στάση ευθύνης, οι δήθεν επαναστάτες αριστεροί δικαιολογούν με το γνωστό «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»

Πλανητική οικονομία.

...Έχει μεγάλη σημασία να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Από τη μια έχουμε τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι η παγκόσμια οικονομία της παγκοσμιοποίησης. Βαδίζει ταχύτατα σε μια κατάσταση, όπως την έχουν ονομάσει τα δικά τους επιτελεία, πλανητικής οικονομίας. Αυτή η πλανητική οικονομία, που σαν νεολογισμός ή ιδεολόγημα θα αρχίσει να κυριαρχεί σε λίγο, διότι οι ακαδημαϊκοί τους κύκλοι, οι δημοσιογραφικοί τους κύκλοι, και όλοι αυτοί, θα αρχίσουν να την αναπαράγουν και να την κυκλοφορούν ώστε να μπορούμε να την εμπεδώσουμε, όπως κάνανε τις προηγούμενες δεκαετίες με τον όρο παγκοσμιοποίηση, τι είναι στην πραγματικότητα; Είναι η δυνατότητα να ρευστοποιηθούν όλες οι χώρες, όλα τα κράτη, το σύνολο των λαών, στην δίνη της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν η παγκοσμιοποίηση ήταν ο πολιορκητικός κριός για να καταλυθούν σύνορα, οικονομικά και πολιτικά, εθνικές ρυθμίσεις και κράτη, η πλανητική οικονομία είναι η κατοχύρωση του ρόλου του ιδιώτη, όχι με την αρχαιοελληνική έννοια αλλά με την οικονομικο-πολιτική έννοια που παίρνει σήμερα στην παγκόσμια σφαίρα.
  Καταργείται η έννοια της κοινωνίας, όχι μόνο σε ένα επίπεδο κράτους ή μιας περιφέρειας που είχαμε μέχρι τώρα, αλλά σε πλανητικό επίπεδο. Δεν υπάρχουν κοινωνίες, δεν υπάρχουν κράτη, δεν υπάρχουν λαοί. Υπάρχουν ιδιώτες που η νομική τους προσωπικότητα είναι παρόμοια, είτε πρόκειται για θεσμικό επενδυτή που παίζει με ομόλογα και παράγωγα στη διεθνή αγορά, είτε για επιχειρηματία, είτε για ένα άτομο που απλά, το μόνο που έχει να δώσει στην αγορά είναι η εργατική του δύναμη.
Όλοι αυτοί οι ιδιώτες λειτουργούν με όρους συμβατικούς στην αγορά. Το μόνο που τους χαρακτηρίζει είναι η δυνατότητα ιδιωτικών συμβάσεων. Ο ιδιώτης ως επιχειρηματίας της εργατικής του δύναμης δεν κάνει τίποτε άλλο παρά μια σύμβαση με αυτόν που θα απασχολήσει την εργατική του δύναμη. Το ίδιο συμβαίνει με τον δανειστή προς τον οφειλέτη, με τον θεσμικό επενδυτή προς τον αγοραστή ή τον διακινητή ή τον μπρόκερ των ομολόγων και των παραγώγων. Αυτό κυριαρχεί.