Βοήθα, καλέ μου, μη σκοτωθούμε μεταξύ μας…

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα και τα γεγονότα που έχουν ξεκινήσει από τα μέσα Σεπτεμβρίου είναι μια ακόμα σκηνή του μεγάλου σεναρίου που εκτυλίσσεται στην χώρα μας.

Η απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ, που είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο (defencenet.gr) από τις 14 Αυγούστου, είχε «προβλέψει» ξέσπασμα λαϊκής εξέγερσης στην χώρα, ευθυγραμμιζόμενη με ένα άλλο «non paper» της CIA, το οποίο έχει διαρρεύσει, σύμφωνα με πληροφορίες μας, σε ελληνοαμερικανικούς κύκλους.

Το «big game» που παίζουν κάποιοι στις πλάτες του ελληνικού λαού, όπως όλα δείχνουν, περνάει στην επόμενη φάση.

Όλες οι παράμετροι συγκλίνουν στο ότι, τους επόμενους μήνες η «ελληνική πανωλεθρία» θα βρεθεί στο κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον αυτού του τόπου.

Με την ριζοσπαστικοποίηση μεσοαστικών στρωμάτων, η λαϊκή οργή που συσσωρεύεται ....
σύντομα θα εκτιναχθεί σαν ελατήριο και δεν θα μπορέσουν να την εκτονώσουν οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως έκαναν μέχρι τώρα.

Κυβέρνηση υποτέλειας σε φόντο εθνικού διχασμού

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Τα μνημόνια και οι πρωτοφανείς «συμβάσεις», που δεσμεύουν την χώρα από την άνοιξη του 2010, είναι ο απόλυτος οδικός χάρτης της νεοφιλελεύθερης τυραννίας, του Δόγματος του Σοκ, που οδηγούν τελικά στην αντιδημοκρατική εκτροπή. Το πρώτο σχετικό πείραμα έγινε την δεκαετία του ’70 στην Χιλή με την χούντα του Πινοσέτ για να λεηλατηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας, τον οποίο εποφθαλμιούσαν τα αρπακτικά των πολυεθνικών.
Σήμερα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με την βαριά φορολογία, τα χαράτσια, τις απολύσεις, το γενικό ξεπούλημα και τις αυταρχικές συμπεριφορές, που κορυφώθηκαν με το «μαύρο» στην ΕΡΤ, επιχειρεί να βαδίσει στην ίδια αντιλαϊκή και αντεθνική ατραπό, έχοντας ζηλώσει την «δόξα» του αιμοσταγούς δικτάτορα της Χιλής.
Η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη όπως διαχειρίζεται την εξουσία, όχι μόνο γιατί είναι πλήρως υποταγμένη στις επιταγές των τοκογλύφων, όχι μόνο για τον πρωτοφανή αντιλαϊκό και ξενόδουλο χαρακτήρα της, αλλά και γιατί επιδεικνύει έναν διχαστικό ρεβανσισμό απέναντι στην κοινωνία.
Η αναζωπύρωση του διχαστικού, ρεβανσιστικού λόγου με πρωταγωνιστές ακόμα και υπουργούς της σημερινής συγκυβέρνησης, έρχεται την ώρα ακριβώς που οι λαϊκές αντιδράσεις πολλαπλασιάζονται και πλησιάζει η ώρα του ξεσπάσματος. Παληά μου τέχνη κόσκινο το «διαίρει και βασίλευε» για τους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων στον τόπο μας.
Είναι η πρώτη φορά μετά το τέλος του εμφυλίου που μια ακροδεξιά αντίληψη, μέσα κι έξω από το Μαξίμου, προσπαθεί να υφαρπάξει τα ηνία της χώρας (οι γέφυρες προς την Χ.Α. δεν έγιναν τυχαία) ξεθάβοντας από τα σεντούκια της νεώτερης ιστορίας μας τον εμφυλιοπολεμικό λόγο, κάτι που η μεταπολιτευτική συντηρητική παράταξη, την οποία χρησιμοποιούν ως όχημα, δεν το τόλμησε ούτε το επιδίωξε ποτέ.

Ολόκληρη η Ελλάδα ανήκει πλέον στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας..

ΔΗΜ. ΚΑΖΑΚΗΣ

Με μια περιεκτική σε ουσία – για όποιον ξέρει να διαβάζει – και λιτή ανακοίνωση ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) με έδρα το Λουξεμβούργο εξέδωσε την εξής ανακοίνωση: «Από την 1η Ιουλίου 2013, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) είναι ο μοναδικός και μόνιμος μηχανισμός για την αντιμετώπιση των νέων αιτήσεων για οικονομική ενίσχυση από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Από αυτή την ημέρα το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) δεν μπορεί πλέον να συμμετάσχει σε νέα προγράμματα χρηματοδότησης, ή να συνάψει νέες συμφωνίες δανείου. Ο Klaus Regling, Διευθύνων Σύμβουλος του ΕΜΣ και διευθύνων σύμβουλος του EFSF, δήλωσε: «Σήμερα ένα σημαντικό κεφάλαιο του EFSF τελειώνει και όλα τα πιθανά νέα καθήκοντα θα αναληφθούν από το ΕΜΣ, το μόνο ταμείο διάσωσης της νομισματικής ένωσης». Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με τη Συμφωνία Πλαίσιο για το ΕΤΧΣ που υπογράφτηκε από τα 17 κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το Καταστατικό του EFSF. Το EFSF θα παραμείνει ενεργό στη χρηματοδότηση των εν εξελίξει προγραμμάτων για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ελλάδα.»


Η ανακοίνωση, όπως και το ίδιο το γεγονός ότι όλες οι χρεωστικές απαιτήσεις που προκύπτουν από τις δυο δανειακές συμβάσεις της Ελλάδας με την ευρωζώνη, πέρασαν από 1/7/2013 στον μόνιμο ΕΜΣ, πέρασε στα «ψιλά». Δεν θεώρησε κανένας ότι συνιστά ιδιαίτερου ενδιαφέροντος εξέλιξη. Οι κυβερνώντες δεν έχουν κανένα λόγο να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου στην εξέλιξη αυτή. Ούτε η αντιπολίτευση. Κι ο λόγος είναι απλός. Θα πρέπει να πάρουν θέση και να εξηγήσουν πώς είναι δυνατό να νοείται τυπικά ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος υπό την επίσημη κηδεμονία ενός μόνιμου, το ξαναλέμε, μόνιμου οργανισμού διαχείρισης χρεοκοπιών, τον ΕΜΣ.

Ευρώ ή Δραχμή; Υποδούλωση ή Ελευθερία;

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν ότι το δίλλημα Ευρώ ή Δραχμή, όπως έχει πολιτογραφηθεί στην κοινή διάλεκτο το αληθινό δίλλημα κοινό νόμισμα, ή εθνικό κρατικό νόμισμα, είναι ένα ψευδοδίλλημα και τέλος πάντων δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα. Αυτό μπορεί να το ισχυρίζεται μόνο όποιος είτε διακρίνεται για την άγνοιά του, είτε για την σκοπιμότητά του στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Κι ενώ η άγνοια δεν αποτελεί επιχείρημα και συγχωρείται, η σκοπιμότητα όχι.

Είναι αδιανόητο να χρειάζεται να λέμε και να ξαναλέμε τα αυτονόητα, αλλά αγαπητές κυρίες και κύριοι από την πρώτη στιγμή που το νόμισμα χρησιμοποιήθηκε ως βασικό συναλλακτικό μέσο αποτέλεσε την καρδιά του οικονομικού προβλήματος. Ο Αριστοτέλης διέκρινε δύο είδη οικονομίας: την «κατά φύσιν κτητική», που καλύπτει τις λογικές ανάγκες του ανθρώπου μέσα από την παραγωγή, τόσο σε επίπεδο οικογένειας όσο και σε επίπεδο πόλης και τη «χρηματιστική», που εξυπηρετεί αλόγιστες επιθυμίες πλουτισμού, άρα είναι «παρά φύσιν».

Η ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗ

Για τον Αριστοτέλη «η χρηματιστική σχετίζεται κυρίως με το νόμισμα και έχει κύριο έργο της την εξασφάλιση μεγαλύτερου κέρδους, επειδή προσπορίζει πλούτο και χρήματα… Γι' αυτό πολύ εύλογα η τοκογλυφία είναι μισητή, επειδή το κέρδος προέρχεται από το ίδιο το νόμισμα κι όχι από τη χρήση, για την οποία προορίστηκε. Ενώ επινοήθηκε για χάρη της συναλλαγής, το νόμισμα πολλαπλασιάζεται από τον τόκο (γι' αυτό άλλωστε και ο τόκος ονομάστηκε έτσι γιατί όπως τα γεννήματα είναι όμοια με τους γεννήτορες τους, έτσι και ο τόκος είναι γέννημα χρημάτων από χρήματα). Επομένως απ' όλους τους τρόπους απόκτησης πλούτου βασικά αυτός είναι ο πιο αφύσικος.»

Επομένως, το πρώτο και βασικό βήμα για να αντιμετωπιστεί ο «παρά φύσιν» πλουτισμός και πιο συγκεκριμένα η τοκογλυφία είναι να ελέγξει η κοινωνία το νόμισμα και να το χρησιμοποιήσει αυστηρά ως γενικό ισοδύναμο, δηλαδή ως μέτρο της συναλλαγής και όχι ως μέσο πλουτισμού και συσσώρευσης χρέους. Πότε ελέγχει η κοινωνία το νόμισμα; Όταν διατηρεί για τον εαυτό της το εκδοτικό δικαίωμα του νομίσματος και κατέχει τους βασικούς μοχλούς της κυκλοφορίας του, δηλαδή πρώτα και κύρια την κεντρική τράπεζα. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Με την κατάκτηση της δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός ασκεί την κυριαρχία στην χώρα του.

Το νόμισμα δεν είναι ένα απλό εργαλείο, αλλά αντιπροσωπεύει σχέσεις δύναμης, εξάρτησης, εξουσίας και εκμετάλλευσης. Συνεπώς δεν είναι αδιάφορο το τι νόμισμα διαθέτει μια οικονομία, ούτε το ποιος το εκδίδει, ή το ελέγχει. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί δεν επετράπη στην Ελλάδα από τις Προστάτιδες Δυνάμεις να εκδώσει το δικό της νόμισμα στο έδαφός της από το κράτος της, μετά την δολοφονία Καποδίστρια και την εγκατάσταση της «ξένης ακρίδας», όπως ονόμασε ο λαός μας την Βαυαροκρατία; Γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ελλάδα κατόρθωσε να εκδώσει το δικό της εθνικό κρατικό νόμισμα μόλις το 1949; Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανείς ότι χωρίς το δικό σου εθνικό νόμισμα δεν μπορείς καν να σταθείς σαν χώρα; Μάλλον πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο όταν φοράς τις παρωπίδες της ιδεολογίας, ή της σκοπιμότητας.

Όταν η ιδιοτέλεια σε σπρώχνει να ξεχνάς ακόμη και τα πιο προφανή…

ΔΗΜ. ΚΑΖΑΚΗΣ

Το να κάνεις προτάσεις για την κρίση και μάλιστα της ευρωζώνης, προϋποθέτει ότι, αφενός, γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα και, αφετέρου, είσαι σοβαρός σ’ αυτά που προτείνεις. Το κατά πόσο είναι ορθά αυτά ή όχι, κρίνεται εκ των υστέρων. Τα λέμε αυτά γιατί οι περίφημες 4 προτάσεις των Βαρουφάκη, Γκάλμπρεϊθ και Χόλαντ στερούνται και σοβαρότητας και γνώσης του προβλήματος. Μάλιστα, ως προς τον χαρακτήρα τους, είναι τόσο προκλητικά υπέρ της κερδοσκοπίας στις διεθνείς αγορές χρέους και νομίσματος, που λες και τους έβαλαν να τις κάνουν οι πιο αδίστακτοι κερδοσκόποι σαν τον Σόρος.

Καταρχάς, οι επιφανείς αυτοί οικονομολόγοι δεν έχουν ιδέα σε τι πράγμα αναφέρονται. Για τους κυρίους αυτούς η κρίση της ευρωζώνης δεν υπάρχει. Ναι, καλά ακούσατε δεν υπάρχει. Απαρτίζεται από τέσσερεις διαπλεγμένες, άλλες, διακριτές κρίσεις, οι οποίες εκδηλώθηκαν κατά λάθος, ή εξεπίτηδες, δεν έχει καμιά σημασία. Αυτές είναι μια «τραπεζική κρίση», μια «κρίση χρέους», μια «κρίση επενδύσεων» και μια «κοινωνική κρίση». Καμιά από αυτές – ως δια μαγείας – δεν έχει σχέση με το ευρώ. Και καμιά από αυτές – πάλι ως δια μαγείας – δεν είναι συστημική, δηλαδή δεν αφορά στον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος των αγορών. Είναι κάτι που απλά συνέβη.

Εδώ που τα λέμε καμιά τους δεν έχει σχέση με τίποτε απ’ ότι έχει συμβεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου. Τουλάχιστον έτσι μας παρουσιάζουν τα πράγματα οι επιφανείς οικονομολόγοι. Ούτε με την υπερδιόγκωση και τον υδροκεφαλισμό των αγορών κεφαλαίου, που έχει σαν αποτέλεσμα τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία να ανέρχονται στα 206 τρις δολ. το 2007, ήτοι στο 355% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ούτε με το γεγονός ότι αυτή η ιστορικά πρωτοφανής συγκέντρωση χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων γέννησε διεθνείς τράπεζες τέρατα που ξεπερνούν σε μέγεθος ακόμη και τα μεγαλύτερα κράτη της υφηλίου. Και προκειμένου να αναχρηματοδοτούνται αυτές οι τερατογεννέσεις δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής αγορά παραγώγων ονομαστικής αξίας 596 τρις δολαρίων τον Δεκέμβριο του 2007, η οποία τον Δεκέμβριο του 2012 έφτασε τα 632 τρις δολάρια, αλλά και μια διεθνής αγορά συναλλάγματος με ημερήσιο τζίρο το 2007 της τάξης των 3,3 τρις δολαρίων και το 2010 της τάξης των 4,0 τρις δολαρίων.

Οι Δυτικοί «Αυτοκράτορες» είναι πλέον Γυμνοί

Εκεί όπου δεν απονέμεται δικαιοσύνη, εκεί όπου επιβάλλεται η φτώχεια, όπου επικρατεί η άγνοια και όπου έχουν κάνει κάθε κοινωνική τάξη να αισθάνεται ότι η κοινωνία είναι μια οργανωμένη συνωμοσία για να τους καταπιέζει, να τους ληστεύει και να τους εξευτελίζει, κανένας άνθρωπος ή περιουσία δεν είναι ασφαλής.
[Frederick Douglass]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Τους επόμενους μήνες του φετινού καλοκαιριού, το πολιτικό θερμόμετρο σίγουρα θα ανέβει κατακόρυφα σε κλίμακα «καύσωνα», καθώς στον διεθνή στίβο η οικονομική κρίση –προϊόν προμελετημένης λεηλασίας από ισχυρούς υπερεθνικούς θεσμούς- και η αυξανόμενη, με εντατικούς ρυθμούς τελευταία, προετοιμασία για στρατιωτική σύγκρουση απ’ όλες τις πλευρές, είναι σαφής ένδειξη για τα μελλούμενα. Στον μεσανατολικό περίγυρο, η κοινωνικοπολιτική αστάθεια, από την Τυνησία μέχρι την Τουρκία, τα ανοικτά μέτωπα, οι εξεγέρσεις και οι κατευθυνόμενοι «αντάρτικοι στρατοί» και μιλίτσιες προοιωνίζουν γενικευμένη αναμέτρηση οσονούπω. Την ίδια ώρα, ο εγχώριος τροϊκανο-δωσιλογικός κομματικός αχταρμάς έχει χάσει τον μπούσουλα και ενεργεί με χειρισμούς απύθμενης βλακείας, όπως το χουντικής έμπνευσης «κατέβασμα της δημόσιας ενημέρωσης», απαξιωμένος από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα ίδια φαινόμενα πολλαπλασιάζονται και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο όπου και οι εκεί μαριονέτες των τραπεζιτών κάνουν τα δικά τους νούμερα, σαν τους ταχυδακτυλουργούς στον Ναό του Σολομώντα, για «να κόψουν και να ράψουν» προϋπολογισμούς, «μεταρρυθμίσεις», ιδιωτικοποιήσεις, να καταστρέψουν δηλαδή ό,τι έχει απομείνει από το εθνικό κοινωνικό κράτος του προηγούμενου αιώνα και να παραδώσουν στην πυρά της Νέας Τάξης τους ανυπότακτους.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλος ο πλανήτης δείχνει τυλιγμένος στις φλόγες μιας πολιτικής και πολιτισμικής κόλασης, νοερά αισθητής για τους αφυπνισμένους, που γρήγορα θα γίνει καταφανής φυσικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Μιας κόλασης που θέλει να καταβροχθίσει κάθε πνευματική παράδοση και αξία, κάθε κατάκτηση και πρόοδο της ανθρωπότητας μέσα σε μια μεγάλη πορεία αιώνων.

Από το Σύνταγμα στην ΕΡΤ: Θεοί και Δαίμονες μιας διετίας

Υπάρχει μια σκηνή σε μια παλιά ταινία του Όρσον Ουέλλες (Mr. Arkadin, 1956) όπου ένας άνθρωπος περιπλανιέται σε μια ξένη πολιτεία και τα βήματά του τον οδηγούν στο νεκροταφείο της. Χαζεύοντας τα άγνωστα ονόματα πάνω στους τάφους, γρήγορα το μάτι του επικεντρώνεται στις χρονολογίες που τον αναστατώνουν. Διαπιστώνει με φρίκη ότι όλες οι ζωές των πεθαμένων ήταν πολύ σύντομες. Τρέχοντας στον ηλικιωμένο επιστάτη του νεκροταφείου, τον ρωτάει με απορία: «Καλά, τι συμβαίνει εδώ; Όλοι ζουν τόσο λίγο στον τόπο σας;».
Αυτός, κουνώντας το κεφάλι του με κατανόηση, του απαντάει:
«Ξέρετε, εδώ δεν γράφουμε πάνω στους τάφους τις χρονολογίες γέννησης και θανάτου, αλλά τον χρόνο που διαρκεί μια φιλία…».
Φαίνεται πως ανάλογη βιωσιμότητα με τις φιλίες αυτής της ιστορίας έχουν, και θα συνεχίσουν να έχουν, οι κυβερνητικές συνεργασίες των τροϊκανών δωσιλόγων στην Ελλάδα του μνημονίου.
Τα πλάνα των επικυρίαρχων έχουν επιμελώς προσέξει να αποφύγουν κάθε «στραβοτιμονιά» που θα μπορούσε να κάνει οποιοδήποτε κυβερνητικό φερέφωνό τους αν ξαφνικά ένοιωθε κάπως πιο αυτοδύναμος και πιο ισχυρός. Έτσι, ίσως αποφάσιζε να γίνει λιγότερο αναίσθητος απέναντι στην κοινωνική οργή και να σηκώσει περισσότερο το μπόϊ του μπροστά τους, θέτοντας εν κινδύνω τον μηχανισμό λεηλασίας της χώρας, που έχει ενεργοποιηθεί από το 2010.
Επειδή, όμως, ισχύει σε κάθε εποχή το γνωστό …την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς, γι’ αυτό τα τοκογλυφικά αφεντικά φροντίζουν ούτως ώστε οι ντόπιοι μνημονιακοί κουΐσλινγκ τους να αλληλοεξουδετερώνονται με οριακές πολυκομματικές πλειοψηφίες μικρής πνοής και «τεχνοκρατικά» (βλ. Παπαδήμο) διαλείμματα. Έτσι, κερδίζουν χρόνο για να περάσουν τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» που μετατρέπουν σταθερά την χώρα σε αποικία χρέους του 21ο αιώνα, εφαρμόζοντας την κατάλληλη κοινωνική μηχανική της συμπίεσης-αποσυμπίεσης για να αποφευχθεί, ή τουλάχιστον να μετατεθεί για αργότερα, η επικείμενη λαϊκή εξέγερση.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, ο κάθε «Αντωνάκης», πρωθυπουργεύων υπάλληλος, δεν έχει περιθώρια ούτε να διανοηθεί καν ότι μπορεί να εκβιάσει τους ξένους επικυρίαρχους, έχοντας κατά νου μια διευρυμένη «πατριωτική» Πολ.Αν. στην θέση της αναξιόπιστης πια Ν.Δ. όπου αισθάνεται ασφυκτική την συνύπαρξη με την Ντόρα, τον Αβραμόπουλο και τον Κυριάκο.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν υπολόγισε ο Έλληνας πρωθυπουργός όταν έριξε την ζαριά της ΕΡΤ –κάτι ανάλογο έπαθε και ο ψευτο-Σουλτάνος της αντίπερα όχθης του Αιγαίου- ότι δηλαδή, όταν έχεις αποφοιτήσει από την διεθνή Σχολή της Υποταγής με άριστα, όταν έχεις δώσει «γη και ύδωρ», δεν μπορείς να προσδοκάς τίποτα περισσότερο από το να βρεις μια θέση στο ελικόπτερο για να σωθείς όταν ξεσηκωθεί ο λαός, ή να περιμένεις την στιγμή που θα σε πετάξουν σαν «στυμμένη λεμονόκουπα» οι Αμερικανογερμανοί εντολοδότες σου.

Ήχησαν τα τύμπανα, πλησιάζουμε στο ελληνικό ground zero

Είναι πολύ πικρή η αίσθηση της δικαίωσης όταν επαληθεύονται οι προειδοποιήσεις για τον αργό θάνατο που οδηγείται η πατρίδα σου. Αυτό αισθάνονται τώρα όσοι από την πρώτη στιγμή, το 2009-2010, φώναζαν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, ο οποίος άρχισε με οικονομική επίθεση, αλλά ο τελικός στόχος ήταν η οικονομική και γεωπολιτική κατάρρευση της χώρας, η νέα υποδούλωσή μας.
Βαριά η σιδηρά φτέρνα της φιλομνημονιακής προπαγάνδας ορθώθηκε τότε, με συντονισμένες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου από όλα τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, να λειώσει όσους καλούσαν σε αντίσταση, να υπνωτίσει τον ελληνικό λαό και να τον αφοπλίσει απέναντι στα αρπακτικά θηρία που μπήκαν μέσα στον τόπο του.
Σημερα που ο χρόνος τελειώνει, η κλεψύδρα αδειάζει, τώρα που βγαίνουν τα μαχαίρια απ’ τα θηκάρια και η αλληλοεξόντωση των αρπακτικών γίνεται πρωτοσέλιδο, είναι αστείο και τραγικό συγχρόνως να βλέπεις αυτούς που πρωτοστατούσαν στην υποταγή να καταγγέλλουν όσους συνεργάτες τους επιμένουν «να δίνουν γη και ύδωρ στους αφερέγγυους εταίρους και δανειστές μας».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά, οι «πρόθυμοι» αλλάζουν στρατόπεδα και εγκαταλείπουν το σκάφος σαν τα ποντίκια, οι δωσίλογοι ντύνονται «πατριώτες» για να σωθούν κι ανακαλύπτουν την μη βιωσιμότητα των ίδιων των «λύσεων» που προωθούσαν για τρία χρόνια με το αζημίωτο.
Τα σημάδια γίνονται ξεκάθαρα μέρα με την ημέρα, τα προμηνύματα γίνονται σαφή στο εσωτερικό, τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ήδη στο εξωτερικό, η χώρα θα πρέπει να προετοιμάζεται σταθερά για την αναπόφευκτη λύση της σύγκρουσης, ο ελληνικός λαός για να ανέβει τον ανήφορο προς τις πηγές της αυτοσυνειδησίας και τις κορυφές της αυτοθυσίας.

«Υπάρχουν κάποιες ύψιστες ανθρώπινες στιγμές κατά τις οποίες ο χρόνος είναι αιωνιότητα και η αιωνιότητα είναι χρόνος», λέει ο Σικελιανός. Από τα πανάρχαια χρόνια ώςσημερα, χάρη σε αυτές επέζησαν οι Έλληνες.
Ο Ελύτης, στο Άξιον Εστί, μιλάει για την πορεία προς το Γραμμένο ή Μοίρα –«ίσια πάνου σ’ αυτό που λέγαμε Κατάρα».
Σημερα, βρισκόμαστε σε μια ανάλογη Πορεία προς το Μέτωπο, με τα γιοφύρια πίσω μας κομμένα και στον ορίζοντα να χαράζουν οι πρώτες κόκκινες γραμμές των τροχιοδεικτικών.
Στην καθ’ ημάς Ανατολή μοιράζονται ξανά οι ρόλοι, με τα μεγάλα συμφέροντα να καθορίζουν ξανά τους «προαιώνιους εχθρούς» και «προαιώνιους φίλους».
Η άτιμη Γερμανία χάνει πάλι το παιγνιδι σέρνοντας όλη την ευρωζώνη στα απόλυτα δεσμά ή το χάος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζουν το έδαφος αδίστακτα και απροκάλυπτα για το σκηνικό της νέας γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης, βάζοντας μπουρλότο σε κάθε περιφερειακή μπαρουταποθήκη.
Στην γειτονιά μας και στην μεσανατολική περιοχή ένα εκρηκτικό μωσαϊκό από μιλίτσιες, τρομοκρατικές ομάδες, ισλαμικές οργανώσεις και ιδιωτικούς στρατούς έχει τινάξει τα πάντα στον αέρα.
«Το επόμενο μέρος του σεναρίου έχει ήδη ξεκινήσει. Οι εμπρηστές έχουν βάλει μια παγκόσμια πυρκαγιά, έχουν κηρύξει έναν παγκόσμιο πόλεμο, ενώνοντας τις περιφερειακές συγκρούσεις σε ένα ενιαίο σύστημα αστάθειας», δήλωσε ο Ρώσσος πολιτικός Γιεβγκένι Φιόντορωφ στην Pravda.
Οι πρωτοφανείς καιροί που ζούμε δεν μας επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό, ηγεμονισμό ή στενόκαρδες προσωπικές και κομματικές βλέψεις. Η ιστορία ενός λαού και η μεγαλοσύνη του κρίνεται από την συλλογική του στάση όταν η ύπαρξή του κινδυνεύει, όταν η χώρα του δουλώνεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο.
Οι ηρωϊκές πράξεις που μπορεί να χρειαστούν για να σταματήσουμε αυτή την πρωτοφανή «μηχανή», που επιχειρεί να μας συνθλίψει και να μετατρέψει τον τόπο σε δουλοκρατία της Μεσογείου, ενυπάρχουν εν δυνάμει μέσα μας, αρκεί να το πάρουμε απόφαση.
Τώρα, μόνο με όρους πατριωτισμού και λαϊκού συμφέροντος μπορούμε να προχωρήσουμε και να νικήσουμε, ξέροντας ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο εκτός, είναι και εντός των πυλών, λεηλατεί τις ζωές μας σε όλα τα επίπεδα και απεργάζεται το ιστορικό μας τέλος και την λιβανοποίηση της χώρας.
Είναι, όμως, ένας αντίπαλος ήδη σακατεμένος αφού προτίμησε να «αυτοκτονήσει» όλο το πολιτικό του προσωπικό προκειμένου να παραδώσει την χώρα. Έχουμε απέναντί μας μια συγκυβέρνηση κατακερματισμένη, όχι αυτοδύναμη, πολιτικάντηδες της συμφοράς που είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον, τρέμοντας την στιγμή που θα ξεσπάσει η οργή του λαού, θρασύδειλους δωσίλογους που μένουν ενωμένοι όσο βλέπουν απέναντί τους τον λαό σε αναμονή και σε σύγχυση.
Όμως, οι δυνάμεις που θα κινητοποιηθούν και θα δράσουν ως μπροστάρηδες του λαού πρέπει να προσέξουν τη «διχόνοια που μας κατατρέχει», όπως λέει ο Σολωμός.
Το σημερινό διακύβευμα δεν μπορεί να είναι η διχαστική αντιπαράθεση δεξιών και αριστερών, αλλά η υποχρέωση όλων να αντισταθούμε στην καταστροφή που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια καταπάνω μας, παλεύοντας ενωμένοι μέσα από νέες συμμαχίες, ανατρέποντας την μονομερή εξάρτηση και την ευρω-υποτέλεια.
Γιατί μόνο με την ανατροπή αυτής της λογικής θα ξαναβρούμε την θαμμένη βαθειά μέσα μας αυτοπεποίθηση και ανυπόταχτη ταυτότητα για να αντιμετωπίσουμε τις κάθε είδους απειλές. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε σε κανονική τροχιά την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση και κινδυνεύει να γίνει συντρίμμια μέσα στον εσωτερικευμένο πόνο της. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξαναβρούμε «τα φτερά τα πρωτινά μας, τα μεγάλα», όπως έλεγε ο ποιητής.

[Δημοσιεύεται στο NEXUS T.69 που κυκλοφορεί]
πηγη