Η κληρονομιά των Ελλήνων

Toυ Δημήτρη Βάρου

Από τους προγόνους μας δεν κληρονομήσαμε μόνο αυτή την πανέμορφη χώρα που σήμερα την εκχωρούμε στους ξένους γοητευμένοι από τα λαμπυρίζοντα ευρώ που μας δείχνουν…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο μια γλώσσα με αναρίθμητες αρετές, μητέρα ουσιαστικά όλων των σύγχρονων γλωσσών της δύσης, την οποία κακοποιούμε βάναυσα και συστηματικά με εντολές του υπουργείου «παιδείας»…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο μια απέραντη ιστορία ηρωισμών που σήμερα συκοφαντούμε και αποδομούμε μετά μανίας ώστε να μας μείνουν στο τέλος οι φανταστικοί ήρωες της δύσης που συνήθως είναι μπάτσοι, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών που διαφημίζουν αυτοκίνητα και ρολόγια ή μπρατσάτοι εξολοθρευτές τρομοκρατών οι οποίοι απειλούν το ωραίο μας σύστημα…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο το «κοπυράιτ» της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της επιστήμης, της τέχνης από γιγαντιαίες προσωπικότητες όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Περικλής, ο Σόλων, ο Δημόκριτος, ο Ιπποκράτης, ο Όμηρος, ο Ευριπίδης και τόσοι άλλοι, το έργο των οποίων το 95% από εμάς το αγνοεί πλήρως αθωώνοντας την άγνοιά του με ένα βολικό «έλα μωρέ, τα έκφυλα γεροντάκια τώρα»…

Οι σφετεριστές της ταυτότητας και της εξουσίας

Στο όνομα του Ελληνικού λαού και της πατρίδας» που δεν τίμησαν, οι σφετεριστές της ταυτότητας και της εξουσίας

Δυστυχώς στην Ελλάδα της ευνουχισμένης και παράλυτης κοινωνίας, στο όνομα του «πολιτικού πολιτισμού», φτάσαμε να καταμετρούμε λαμόγια, μειοδότες και ταπεινωμένα ανδρείκελα…

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ενώ θα έπρεπε πλέον στις σελίδες της ιστορίας, που θέλει να σέβεται τον τόπο που την γεννά, να απαριθμούμε ήδη την πρώτη φουρνιά εκτελεσμένων ανδρεικέλων, «στο όνομα του Ελληνικού λαού και της πατρίδας» που δεν τίμησαν.

Να γιατί αρνηθήκαμε πεισματικά και απολύτως ενσυνείδητα να φυλακίσουμε τη σκέψη μας και τον πολιτικό μας λόγο με τα δεσμά της υποκριτικής τυπολατρείας σ αυτό το επικίνδυνο μπουντρούμι, που σκόπιμα το αποκάλεσαν «πολιτικό πολιτισμό».

Όχι γιατί διαφωνούμε με την ανάγκη ύπαρξης πολιτικού πολιτισμού στη μάχιμη πολιτική και στη ζώσα καθημερινότητα. Αλλά γιατί θεωρούμε πως για να εξασφαλίζεται η αληθινή του υπόσταση και να μην ευνουχίζεται στις συμπληγάδες της υποκρισίας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτό το κατασκεύασμα - για να είναι πολιτικός πολιτισμός, ως σύστημα αντιλήψεων στην πολιτική πρακτική και αντιπαράθεση – θα πρέπει…

• Να είναι πολιτικό…
• Να συνιστά πολιτισμό…
• Να αναδεικνύει το υπέρτερο και το αδιαπραγμάτευτο της πολιτικής αλήθειας στον ανελέητο καθημερινό της πόλεμο με την πολιτική βρωμιά και το πολιτικό ψεύδος…
• Να διαπερνάται από εθνισμό, και να τον δικαιώνει κάθε στιγμή, στον ασυμβίβαστο αγώνα του με την εθελοδουλία, τη δουλοπρέπεια, το δωσιλογισμό και... την εθνική μειοδοσία.

Οτιδήποτε άλλο πέραν αυτών, δεν είναι πολιτικός πολιτισμός, αλλά η αθλιότητα του σφετερισμού του. Μια αθλιότητα που κανέναν πολιτισμό (ούτε βεβαίως τον πολιτικό) δε δικαιώνει, αντίθετα χρησιμοποιείται ως βολικός φερετζές και πρόστυχο άλλοθι για να συγκαλύψει εγκλήματα, μηδέ εξαιρουμένου και αυτού της εσχάτης προδοσίας.

Μιζέρια: Μια ψυχολογική έννοια

Το έργο του Βίκτωρος Ουγκώ «Οι Άθλιοι» (“Les misérables)”), ένα από τα μεγαλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αναφέρεται στην προσπάθεια ενός χαρακτήρα, του Γιάννη Αγιάννη, να ενταχθεί στην κοινωνία, μέσω της αναγνώρισης, έχοντας ξεκινήσει ως πάμφτωχος κλέφτης μιας φραντζόλας ψωμιού. Εξαιτίας αυτής του της πράξης στιγματίζεται για όλη τη ζωή του από τον εγκλεισμό του στη φυλακή και κατά τη διάρκεια όλου του έργου προσπαθεί να διαφύγει από αυτό το παρελθόν (εκπρόσωπος του οποίου είναι ο Ιαβέρης-ο αστυνομικός που τον κυνηγά με πάθος).


Η ιστορία του Γιάννη Αγιάννη έχει αίσιο τέλος και η κάθαρση επιτυγχάνεται στον επίλογο του έργου. Εκεί πια φαίνεται να έχει αποκατασταθεί η αλήθεια του ήρωα μέσα από την αναγνώριση, όχι μόνο από τον δημόσιο κατήγορό του αλλά και από τους σημαντικούς άλλους (την θετή κόρη του και τον άντρα της). Η αποκατάσταση του προσώπου του Αγιάννη έχει να κάνει και με την αντιμετώπιση της ντροπής του στιγματισμού, όταν αποκαλύπτει το παρελθόν του στους δικούς του ανθρώπους, κάτι που ως το τέλος της ζωής του προσπαθούσε να απωθήσει.


Το έργο έχει γραφτεί σε μία περίοδο μεγάλων κοινωνικών αναταραχών και κοινωνικοοικονομικής κρίσης. Όπως και σήμερα, εξαιτίας των κοινωνικών συνθηκών, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πέφτει στην φτώχεια και την εξαθλίωση.


Καθώς δουλεύω μέσα από την τέχνη, θα επανέρθουμε στην λογοτεχνική αυτή ιστορία και αργότερα, καθώς μπορεί να βοηθήσει στη μεγαλύτερη κατανόηση του θέματος.


Σκοπός του σημερινού άρθρου είναι να γίνει ο διαχωρισμός μεταξύ της φτώχειας και της μιζέριας.
Η φτώχεια είναι η επίπτωση κοινωνικών αιτιών ενώ η μιζέρια αναφέρεται στην ψυχολογική αντανάκλασή της, δηλαδή στο πώς αισθάνεται, συνήθως, ο φτωχός και τι προβάλλεται πάνω του από την κοινωνία.


Η γαλλική λέξη misère σημαίνει την αθλιότητα, αλλά και τη δυστυχία.

Όταν το ταξικό γίνεται άλλοθι προδοσίας

Τι σημαίνει πατριωτικό και τι ταξικό καθήκον; Μπορεί να διαχωριστεί το ένα από το άλλο;
Ναι, μόνο στα μυαλά των παραθρησκευτικών οργανώσεων της αριστεράς και της δεξιάς. Το ταξικό δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ ξεχωριστά από το εθνικό και πατριωτικό καθήκον από την σκοπιά των καταπιεσμένων στρωμάτων του λαού. Αυτός ο δύσμοιρος ο Καρλ Μαρξ, που τόσο έχουν ασελγήσει πάνω του ιδίως όσοι εμφανίζονται ως οι πιο ακραιφνείς του οπαδοί, έγραφε ότι η ιδιαιτερότητα της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να συγκροτηθεί ως τάξη σαν μια «απλή άθροιση ομώνυμων μεγεθών, το ίδιο περίπου όπως οι πατάτες μέσα σ’ ένα σακί αποτελούν ένα σακί με πατάτες.» Ο Μαρξ έγραφε επίσης ότι «εφόσον εκατομμύρια οικογένειες ζουν κάτω από οικονομικές συνθήκες ύπαρξης, που ξεχωρίζουν τον τρόπο της ζωής τους, τα συμφέροντά τους και την κουλτούρα τους από εκείνες των άλλων τάξεων και τις αντιπαραθέτουν εχθρικά μ’ αυτές, συνιστούν μια τάξη. Στο βαθμό όμως που υπάρχει μόνο μια τοπική συνάφεια των συμφερόντων τους, όπως συμβαίνει ανάμεσα στους μικρούς αγρότες, και δεν δημιουργείται καμιά αίσθηση κοινότητας, κανένας εθνικός δεσμός και καμιά πολιτική οργάνωση, τότε δεν συγκροτούν τάξη.»

Με άλλα λόγια για να συγκροτηθεί μια τάξη, ιδίως η εργατική τάξη, χρειάζεται να υπάρχει συγκροτημένος λαός και έθνος που έχει θέσει στην βάση συγκρότησής του την δημοκρατία. Η εργατική τάξη είναι η μόνη που από τη φύση και τη θέση της στην αστική κοινωνία μπορεί να συγκροτηθεί αφεαυτού της σε τάξη αναδεικνύοντας την κοινότητα των συμφερόντων της, τους πανεθνικούς δεσμούς της και το δικό της πολιτικό κίνημα.
Χωρίς όμως την εθνική συγκρότηση στη βάση της μιας, ενιαίας και αδιαίρετης εθνικής επικράτειας, όπου κυριαρχεί ένας λαός που υπερβαίνει την τοπική συνάφεια και τις αποκλειστικότητες της ιδιαίτερης καταγωγής κάθε διαφορετικής εθνότητας, δεν μπορεί να υπάρξει το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο η τάξη μπορεί να ανακαλύψει την κοινότητα των συμφερόντων της, να οικοδομήσει τους πανεθνικούς δεσμούς της και να αναπτύξει το δικό της πολιτικό κίνημα, το οποίο έχει ως αναγκαία αφετηρία την διεκδίκηση και την κατάκτηση των βασικών δικαιωμάτων της. Τάξη χωρίς να εγγράφεται σε λαό και έθνος, χωρίς να καθορίζεται από το δικό της κίνημα και τις δικές της ιστορικές κατακτήσεις που προάγουν την συγκρότησή της ως τέτοια μέσα στα πλαίσια της δικής της πατρίδας, δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι παρά ένα «σακί με πατάτες», μια ονειροφαντασίωση «θεωρητικών» της κακιάς συμφοράς που έχουν ξεχάσει παντελώς να ασχολούνται με την πραγματικότητα και ξέρουν να χρησιμοποιούν την έννοια της τάξης μόνο σαν άλλοθι της δικής τους μιζέριας και πολιτικής προδοσίας.

Κοινωνική Απελευθέρωση, Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία.

Αυτά ήταν τα πολιτικά αιτήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Με φωνές κατά των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, το πρωτοπόρο αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα κορύφωσε την αντίσταση του λαού μας απέναντι στο αμερικανοκίνητο φασιστικό καθεστώς των συνταγματαρχών, ενώνοντας την ελληνική κοινωνία κάτω από το σύνθημα με την παλλαϊκή απήχηση:

Ψωμί Παιδεία Ελευθερία

Με σύμβολο την ελληνική σημαία, που ταυτίστηκε με τους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία, η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73 αποτέλεσε τη νεότερη πάλη του ελληνικού λαού για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Όσο κι αν κάποιοι από τους μετέχοντες πρόδωσαν τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν, όσο κι αν σήμερα δεξιοί κι αριστεροί του ξενόδουλου καθεστώτος υποβαθμίζουν το νόημα της εξέγερσης του ’73, το Πολυτεχνείο ενσωμάτωσε και ανέδειξε τον διαχρονικό αγώνα του λαού μας για Κοινωνική Απελευθέρωση, Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία. Απαραίτητες συνθήκες για να υπάρξει Δημοκρατία στον τόπο.

Σήμερα, 42 χρόνια μετά, ο ελληνικός λαός βιώνει την μεγαλύτερη μεταπολιτευτική προδοσία. Η κυβέρνηση της δεύτερης φοράς αριστερά και τα δεκανίκια της, αποδέχονται πλήρως το καθεστώς κατοχής που μας έχει επιβληθεί, παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας στους νέους επικυρίαρχους, οδηγώντας ολόκληρη την Ελλάδα και τον λαό της σε ανείπωτη καταστροφή. Απαξιώνοντας τους αγώνες για δημοκρατία, προδίδοντας τη βούληση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, τρέμουν μπροστά στην επερχόμενη συντονισμένη και παλλαϊκή αντίσταση που κυοφορείται.

Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου να αποτελέσει μια νέα αρχή στους αγώνες του λαού μας, αναβιώνοντας τα παλλαϊκά χαρακτηριστικά και τα πολιτικά αιτήματα του 1973, καθώς οφείλει να λογίζεται ως Ημέρα Εθνικής Ανεξαρτησίας στον αγώνα του ελληνικού λαού για την απεξάρτηση από κάθε είδους τυραννία.

Το ΕΠΑΜ καλεί τον ελληνικό λαό, να συναισθανθεί το βαθύ νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να συμμετέχει στην πορεία την Τρίτη 17/11, μαζικοποιώντας ακόμα περισσότερο την αισιόδοξη παρουσία του στην τελευταία πανεργατική πορεία της 12 Νοεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας.

Όλοι μαζί ξανά στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα, για μια πατρίδα ελεύθερη.

Για τη Δημοκρατία.

πηγη