ΟΙ «ΚΑΛΟΙ», Ο «ΚΑΚΟΣ» ΚΑΙ Ο «ΗΛΙΘΙΟΣ»

Νίκος Καραβέλος

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, είναι οργανισμός με έδρα την Ελβετία. Περιγράφει τον εαυτό του ως παγκόσμια κοινότητα, αποτελούμενη από επιχειρηματίες, πολιτικούς, ηγέτες της κοινωνίας, τραπεζίτες και τους γνωστούς «μαϊντανούς», «καλλιτέχνες», «συγγραφείς» και λοιπά σαπρόφυτα.


Στο Συμβούλιό του έχουν κατά καιρούς σουλατσάρει υποκείμενα του κοινού ποινικού δικαίου, όπως ο Πρόεδρος της Τράπεζας Γκόλντμαν Σακς, η βασίλισσα της Ιορδανίας, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Κλίντον, ο Μπλερ και ο, ακόμα διωκόμενος με ανεκτέλεστο (λόγω ασυλίας του) ένταλμα σύλληψης, κ. Μπαρόζο. Επίσης, τις συνελεύσεις του «λάμπρυναν» κι άλλοι μεγάλοι βασιλείς του πλανήτη, μη εξαιρουμένων του ρήγα και του βαλέ της τράπουλας.


Να σημειωθεί ότι στο Φόρουμ αυτό σκυλοτρίβονται, ως συνήθως, κι ορισμένα αποφάγια, γνωστοί σαλτιμπάγκοι της «τέχνης», όπως ο Bono των U2, η Σάρον Στόουν, ο Μάικλ Ντάγκλας και φυσικά ο Πελέ.


Η εν λόγω «κοινότητα», ενίοτε, διοργανώνει συναντήσεις σαραντάρηδων μελλοντικών ηγετών που «μοιράζονται την αγωνία και τη δέσμευση σχηματισμού του παγκόσμιου μέλλοντος, προορισμένοι για μελλοντικά μεγαλεία». Εντελώς συμπτωματικά, βέβαια, οι νεανίες αυτοί περισυλλέγονται από τις ΗΠΑ και την αγγλοσαξονική Ευρώπη. Για τους υπόλοιπους, κυρίως για αυτούς που, ψοφοδεείς, είναι της προσκολλήσεως, επιφυλάσσεται το σύνηθες κλωτσίδι, μόλις περατώσουν το «έργο» που τους αναθέτουν οι ισχυροί.


Συνάχτηκαν, το λοιπόν, στο Νταβός τίγρεις, λεοπαρδάλεις και λοιπά αρπακτικά. Φώναξαν, όμως, για το μενού και τη μικρή αντιλόπη, τον «νομάρχη» της Ελλάδας, κ. Αλέξη Τσίπρα.

ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!!!!

Της Ειρήνης Μαρούπας

Πολύ καιρό το σκέφτομαι κι όλο το αναβάλλω. Όχι μόνο να το γράψω αλλά και να το σκεφτώ. Αρχικά φουντώνω, μετά στενοχωριέμαι, μετά το καταπνίγω μην με πιάσει κατάθλιψη. Πώς κατάντησε η αριστερά που αγαπούσα και ψήφιζα και στην οποία έλπιζα κάποτε. Τέλος το ξεχνώ, μην και αηδιάσω και σιχαθώ όσα σήμαινε και συμβόλιζε η αριστερά. Αυτόν τον εξευτελισμό προσπάθησε στην προηγούμενη βουλευτική περίοδο, κι εξακολουθεί μετά μανίας να επιδιώκει, η δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση.

Αλλά έφτασε η ώρα. Να ξεκαθαρίσουμε. Να τους τελειώσουμε. Να τους πετάξουμε με την βία από το μυαλό μας. Να ξεβρωμίσουμε το συναίσθημά μας. Να αποκαταστήσουμε τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς από τους αντιδημοκρατικούς, αυταρχικούς, αγράμματους, αδαείς, ακαλλιέργητους, που χρησιμοποιούν την βία και τον αυταρχισμό.

Αυταρχισμό εμβαπτισμένο (νομίζουν), στις αριστερές ιδέες (που δεν είχαν ούτε είναι ικανοί να αποκτήσουν). ΑΡΑ ΘΕΜΙΤΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΚΑΘΟΤΙ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ, η βία και ο αυταρχισμός μπορούν να είναι και ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ. Και δεν είναι ικανοί να έχουν αριστερές ιδέες, ή να είναι πραγματικοί αριστεροί, εξαιτίας της απόλυτης ιδιοτέλειας που τους κατατρύχει ως κατάρα αυτοεξευτελισμού.

Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΒΛΑΚΕΙΑ

Του Νίκου Καραβέλου

«Κανείς δεν κρύβεται από το παρελθόν».
Απόφθεγμα παλαιό και διαχρονικό. Ισχύει erga omnes (έναντι όλων). Aφορά κυρίως τους «δυνατούς», που, θρασυνόμενοι, εννοούν την ισχύ τους αιώνια. Στον ισχυρισμό τους αυτόν συμπαρατάσσονται, εν αρμονία, η κακοήθεια και η βλακεία.
Η ρήση, βεβαίως, αφορά και πολλούς από τους αδυνάτους, που υποταγμένοι παρακολουθούν τη ραγδαία μεταμόρφωσή τους σε ανδράποδα, δηλαδή, σε δούλους προς πώληση. Κάποιοι μάλιστα, προσαρμοσμένοι πλέον, προκρίνουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους τη γερμανική γλώσσα ως την πλέον, προφανώς, κατάλληλη προς συνεννόηση ανάμεσα σε αφεντικά και σε «ευνοημένους» δούλους.
Άλλοι ελπίζουν ότι οι καπιταλιστές κάποια στιγμή θα χαλαρώσουν τα λουριά, καθώς η βαρβαρότητα, λένε, δεν αποτελεί λύση. Λησμονούν ότι γνώρισμα των αρπακτικών είναι ο βρυχηθμός και των καπιταλιστών η αποθηρίωση.
Το παρελθόν παίζει παιχνίδια και πολλές εκπλήξεις επιφυλάσσει. Ας λένε οι «νεκροθάπται» πως έθαψαν το λαϊκό κίνημα τελεσίδικα. Τούτο αντιβαίνει στις βασικές αρχές της λογικής και της εξέλιξης κι ακόμα στη βασική αρχή των αντιθέσεων : δράσης – αντίδρασης, επιβολής – αντίστασης, ζεστού – κρύου, ευφυούς και βλάκα.
Καμία δύναμη δεν είναι αιώνια. Τα πλουμιστά ετούτα σκύβαλα
(σκουπίδια), που το ισχυρίζονται, πλανώνται.

Χριστούγεννα: Ο «αριστερός» παγετώνας…

Στα φετινά Χριστούγεννα ζούμε την ΚΟΛΑΣΗ της «αριστερής» κυβέρνησης.
Η ΦΡΙΚΗ δίχως τέλος διαιωνίζεται με την ΑΠΑΤΗ των «αριστερών» διαχειριστών-ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ…
Και με τη συναινετική στήριξη όλων των κομμάτων του δωσίλογου νεοφιλελευθερισμού: ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ- Λεβέντης…

Η χριστουγεννιάτικη, συναινετική τους ΠΡΑΞΗ: Η υπερψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης!!!

Η διαιωνιζόμενη αυτή φρίκη είναι ένας επικίνδυνος παγετώνας: Μας ρίχνει κάτω από το μηδέν…

Μας βυθίσει στην άβυσσο και της πολιτικής και ηθικής εξαθλίωσης, σε μια υποταγή δίχως τέλος…

Σε άλλες εποχές –αγωνιστικής ανάτασης και ευαισθησίας- δεν θα μπορούσε να καγχάζουν, με τέτοια προκλητικότητα και αυθάδεια, οι «βρικόλακες του σκότους»: Οι ληστοσυμμορίες της τοκογλυφικής κακουργίας και τα «ιερατεία» των ανδρεικέλων τους (ιδιαίτερα τα «αριστερά» ιερατεία και οι οργανικοί τους διανοούμενοι)…

Σήμερα, το σώμα της ελληνικής κοινωνίας μοιάζει να είναι ναρκωμένο και υπνωτισμένο. Και αυτή ακριβώς η αδράνεια, δηλαδή η παθητικότητα και η μοιρολατρική αποδοχή των πάντων, είναι που καθιστά πιο επιθετικά και δηλητηριώδη τα ερπετά του καθεστώτος που χειμάζουν στα εκτροφεία των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων).

Μέσα σε αυτή τη ΓΕΝΙΚΗ και φασιστική «ξηρότητα» των ημερών μας, η ευαισθησία, η ανησυχία, ο θυμός, η αμφισβήτηση, η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ είναι μια ΠΡΟΣΦΟΡΑ και μια ΠΡΟΤΑΣΗ ΖΩΗΣ…

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, λοιπόν, για να αποκαταστήσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων…

Και για να σαλπίσουμε το σύνθημα του Κολοκοτρώνη:
«ΦΩΤΙΑ και τσεκούρι στους προσκυνημένους»

πηγη

«Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»

του Νίκου Καραβέλου*

Η ποιητική φωνή του Κώστα Βάρναλη θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως αισθητική φωνή αντίστασης. Επίκαιρη και διαχρονική, ιδιαίτερα στις μέρες μας που ξένα και ντόπια αρπακτικά επιβουλεύονται τη σάρκα του κοινού μας χώρου.

Γιατί ο Βάρναλης αποκατέστησε την ουσία της ποίησης και γενικά της τέχνης στον πραγματικό της χώρο και χρόνο και στη θέση που την έταξε η ανθρώπινη περιπέτεια. Στο ψευδοερώτημα: τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για τον άνθρωπο, ο ποιητής απαντάει με δυνατή φωνή: τέχνη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.

Όπως κάθε μορφή τέχνης και η ποίηση είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συλλογικότητας. Της πράξης και των συναισθημάτων μέσα στον χωροχρόνο. Χωρίς αυτά, χωρίς τον ανθρώπινο πόνο δεν υπάρχει ποίηση. Κάθε τι οργανικό ή ανόργανο, με τον λόγο παίρνει ζωή συμμετέχοντας στον ατέλειωτο κύκλο φθοράς και γέννησης. Τίποτα το μαγικό ή θεϊκό, τίποτα το ακατανόητο. Ο ποιητής δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτόν που δουλεύει την πέτρα. Όπως ο Σωκράτης που ασκήθηκε από τη μάνα του ...
τη μαμή και τον πατέρα του εργάτη πέτρας. Και όπως ο πετράς βάζει τους λίθους προσεκτικά, αλλά και όμορφα, το ίδιο κάνει και ο ποιητής με τις λέξεις του. Και όπως το γερό και το όμορφο σπίτι στεγάζει τις ανθρώπινες ανάγκες, έτσι και το ποίημα στεγάζει γερά και όμορφα τη σκέψη και τα συναισθήματα. Γι’ αυτό η τέχνη ήταν και είναι κοινωνική, άρα κοινωνικά αξία και όχι παράδοξη ενασχόληση αυτάρεσκων διανοητών.