«Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»

του Νίκου Καραβέλου*

Η ποιητική φωνή του Κώστα Βάρναλη θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως αισθητική φωνή αντίστασης. Επίκαιρη και διαχρονική, ιδιαίτερα στις μέρες μας που ξένα και ντόπια αρπακτικά επιβουλεύονται τη σάρκα του κοινού μας χώρου.

Γιατί ο Βάρναλης αποκατέστησε την ουσία της ποίησης και γενικά της τέχνης στον πραγματικό της χώρο και χρόνο και στη θέση που την έταξε η ανθρώπινη περιπέτεια. Στο ψευδοερώτημα: τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για τον άνθρωπο, ο ποιητής απαντάει με δυνατή φωνή: τέχνη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.

Όπως κάθε μορφή τέχνης και η ποίηση είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συλλογικότητας. Της πράξης και των συναισθημάτων μέσα στον χωροχρόνο. Χωρίς αυτά, χωρίς τον ανθρώπινο πόνο δεν υπάρχει ποίηση. Κάθε τι οργανικό ή ανόργανο, με τον λόγο παίρνει ζωή συμμετέχοντας στον ατέλειωτο κύκλο φθοράς και γέννησης. Τίποτα το μαγικό ή θεϊκό, τίποτα το ακατανόητο. Ο ποιητής δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτόν που δουλεύει την πέτρα. Όπως ο Σωκράτης που ασκήθηκε από τη μάνα του ...
τη μαμή και τον πατέρα του εργάτη πέτρας. Και όπως ο πετράς βάζει τους λίθους προσεκτικά, αλλά και όμορφα, το ίδιο κάνει και ο ποιητής με τις λέξεις του. Και όπως το γερό και το όμορφο σπίτι στεγάζει τις ανθρώπινες ανάγκες, έτσι και το ποίημα στεγάζει γερά και όμορφα τη σκέψη και τα συναισθήματα. Γι’ αυτό η τέχνη ήταν και είναι κοινωνική, άρα κοινωνικά αξία και όχι παράδοξη ενασχόληση αυτάρεσκων διανοητών.

‘’ Ξεπουλημένα γουρούνια!’’

Δεν ανήκουν άραγε σ’ αυτό το χοιροστάσιο όλοι εκείνοι που για κάποια χρήματα ή για λίγη δόξα, για ένα πορτοφόλι, μια εσάρπα, μια κορδέλα, μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων;

Εκείνοι, οι ακόμα πιο αξιολύπητοι, που για να απολαμβάνουν το προνόμιο της αργομισθίας ή για να φανούν κάπως πιο... λαμπεροί, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις παρακάμαρες των υπουργών ή στις τραπεζαρίες των πλουσίων;

Κι αυτός ο δημοσιογράφος που πουλάει την πένα του σε όποιον πληρώνει καλύτερα, αυτός ο χρονογράφος που γλείφει τις μπότες για να αφηγείται τάχα πώς τις γυαλίζουν, ο νταβατζής, ο ξερόλας γραφιάς, όλοι αυτοί οι τύποι, ξεπουλημένα γουρούνια.

Ξεπουλημένο γουρούνι
εκείνος ο γελωτοποιός που διατηρεί το κύρος του και κερδίζει το ψωμί του κάνοντας τον παλιάτσο μπροστά στο πλήθος,

Ξεπουλημένο γουρούνι,
εκείνος ο κλαψιάρης ποιητής που ζητιανεύει τι θα φάει - όχι τι θα πιει - στις επιτροπές και τα υπουργεία!

Ξεπουλημένα γουρούνια,
όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που κάποτε παρίσταναν τους ενθουσιώδεις ή τους σκληρούς και τους άκαμπτους, που επιδείκνυαν την υποτιθέμενη ανεξαρτησία και εκκεντρικότητά τους, ενώ κάποιο ωραίο πρωί, εντελώς κενοί, τελειωμένοι, έδεσαν ένα κόκκινο μεταξωτό φουλάρι στο λαιμό, στόλισαν τη μουσούδα τους με ένα τετράγωνο σκούφο όπως τα αδέλφια τους τα γουρούνια των πανηγυριών και στριφογυρίζοντας και γρυλίζοντας προχώρησαν αυτόβουλα προς τη σκάφη της μετριότητας.

Ξεπουλημένο γουρούνι
όποιος ζει από τις κολακείες στην εξουσία ή τη συγκατάβαση στην αντιπολίτευση, κάνει τα θελήματα της μιας ή της άλλης και ζητάει σαν αντάλλαγμα για τα θελήματά του μια μικρή υποψηφιότητα σε κάποια κωμόπολη (…).

Θεωρούν τους εαυτούς τους προστατευόμενους κάποιου υπουργού, ή εθελοντές μιας κάποιας πολύ σπουδαίας υπόθεσης! Δεν είναι όμως εθελοντές, αλλά ξεπουλημένα γουρούνια!

Δεν διατρέχουν κανέναν άλλον κίνδυνο πέραν του να σκεπαστούν είτε από μία βροχή φτυσιμάτων, είτε από την ανουσιότητα των λιβανισμάτων!


Το απόσπασμα που προηγήθηκε γράφτηκε στις 30 του Νοέμβρη 1876, από τον κομμουνάρο Ζυλ Βαλές.


Ο Ζυλ Βαλές, ο φλογερός επαναστάτης, συγγραφέας και δημοσιογράφος, που συμμετείχε στην εξέγερση της Κομμούνας ως μέλος της Επιτροπής Παιδείας κι εξέδιδε την εφημερίδα «Ο Δρόμος», πέντε χρόνια μετά την κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας, αφιέρωσε αυτά τα λόγια στους ξεπουλημένους του καιρού του.

Τα αφιέρωσε σε κείνα τα ανθρωπάκια, που μόλις οι ίδιοι βολεύτηκαν φρόντισαν να προδώσουν το λαό που υποτίθεται ότι θα υπηρετούσαν.

Που με διαβατήριο την οβιδιακή μεταμόρφωσή τους και με σημαία την «πορτοφόλα» τους, περάσανε σαν τα ποντίκια στο απέναντι στρατόπεδο, εξασφαλίζοντας την πάρτη τους.

Οι στίχοι του Βαλές είναι μια ακτινογραφία των ασπαλάκων και των ξεπουλημένων της εποχής του. Και όλων των εποχών.

πηγη

ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ ΔΝΤ: ΑΓΥΡΤΕΣ, ΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

Η εγκληματική συμπεριφορά Διοικηρικών Διευθυντών του ΔΝΤ δεν είναι η εξαίρεση

«ΔΝΤ : ο πιο αρπακτικός δανειστής στον κόσμο»

Εισαγωγή

Το ΔΝΤ είναι ο κύριος διεθνής νομισματικός οργανισμός με σκοπό τη διατήρηση της σταθερότητας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος μέσω δανείων, τα οποία δίνονται για προγράμματα που αποβλέπουν στην οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Στην πραγματικότητα το ΔΝΤ τελεί υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και Δυτικοευρωπαϊκών κρατών και οι πολιτικές του είναι σχεδιασμένες έτσι, ώστε να προωθούν την επέκταση, επικράτηση και κερδοφορία των κυρίαρχων πολυεθνικών εταιρειών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων των παραπάνω χωρών.

Οι ΗΠΑ και τα Δυτικοευρωπαϊκά κράτη έχουν μοιράσει τις εξουσίες. Οι διοικητικοί διευθυντές του ΔΝΤ είναι Ευρωπαίοι, ενώ οι αντίστοιχοι της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ) είναι από τις ΗΠΑ. Οι διοικητικοί διευθυντές του ΔΝΤ και της ΠΤ βρίσκονται σε στενή συνεργασία με τις κυβερνήσεις – ιδιαίτερα με τα υπουργεία οικονομικών– των κρατών που εκπροσωπούν και συναποφασίζουν τις οικονομικές προτεραιότητες, ποια κράτη θα λάβουν πιστώσεις, σε ποιο ύψος και υπό ποιους όρους.

Το ΄21: Τραγικά επίκαιρο…

Ο κόσμος ήρθε ανάποδα. Από την Επανάσταση του 1821 και την Εθνική Απελευθέρωση φτάσαμε σε μια νέα εθνική υποδούλωση: Στη μετατροπή μας σε αποικία του 4ου Ράιχ και σε μια «χωματερή» νέων δούλων…
Είναι τραγικό! Η Επανάσταση του ’21, μέσα από ποταμούς αίματος, μας έδωσε εθνική υπόσταση, και σήμερα, αναίμακτα, οδεύουμε ταχύτατα στην απώλεια αυτής της εθνικής μας υπόστασης: Της μεγάλης αυτής επαναστατικής ιστορικής κατάκτησης…

Αυτά τα μεγάλα ιστορικά κεκτημένα της Επανάστασης του ’21 κινδυνεύουν να χαθούν κάτω από τον οδοστρωτήρα της Νέας Τάξης, τη νέα αποικιοκρατία του πλανητικού φασισμού.

Το 4ο Ράιχ έχει μεταβάλλει την Ελλάδα σε ένα άθλιο προτεκτοράτο. Τα κυβερνητικά ανδρείκελα των νέων αποικιοκρατών, σταθερά, συστηματικά και βάναυσα, εδώ και πολλά χρόνια, εξαρθρώνουν τους εθνικούς και κοινωνικούς ΣΥΝΕΚΤΙΚΟΥΣ ιστούς της χώρας μας, ισοπεδώνουν κάθε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό όρο της ιστορικής, εθνικής μας ύπαρξης.

Όλα τα δωσίλογα κοινοβουλευτικά κόμματα αποτελούν τα «δημοκρατικά», διακοσμητικά ντεκόρ των νέων αποικιοκρατών. Όλα από κοινού, με μια δόλια πολυφωνική ΜΟΝΟΦΩΝΙΑ, υποσκάπτουν τα εθνικά μας ιστορικά θεμέλια και αποτεφρώνουν τις αγωνιστικές μνήμες και παραδόσεις…

Ο στόχος ένας και κοινός: Να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια χώρα ερειπίων και σκουπιδιών (ιδεολογικών, πολιτικών, πνευματικών), σε μια χώρα ανθρώπινων αγελαίων υποζυγίων, χωρίς Ιδέες, χωρίς Αγωνιστικές Μνήμες, χωρίς Αξίες, χωρίς Παρελθόν και Μέλλον…

Όλα αυτά τα χρόνια οι δωσίλογες κυβερνήσεις, με αγριότητα και δολιότητα ασυνήθιστη, εκτέλεσαν πολλά συμβόλαια θανάτου του 4ου Ράιχ, των νέων διεθνών μαφιών του χρήματος: Προς την κατεύθυνση της διάλυσης, ισοπέδωσης και ολοκληρωτικής εθνικής αποτέφρωσης της Ελλάδας…

Η τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει έρθει να δώσει τις χαριστικές βολές: Να μεταβάλει τη χώρα μας σε καπνίζοντα ερείπια, σε μια νέα και ιδιότυπη ΑΠΟΙΚΙΑ (του 4ου Ράιχ και των ισλαμιστών δούλων), σε μια τεράστια αποθήκη δούλων (ιθαγενών και αλλοδαπών) και σε ένα απέραντο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης…

Οδηγούμαστε, αν δεν ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ, σε ολοκληρωτική καταστροφή και σε αφανισμό, ως ιστορική και εθνική υπόσταση…

Γι αυτό και η Επανάσταση του 1821 αποκτάει, κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες, ιδιαίτερη σημασία.

Το «Ελευθερία ή θάνατος» πρέπει να βελονιάσει και να πυροδοτήσει ξανά τις ψυχές μας…

Πρέπει να αντηχήσει ξανά και το σύνθημα του Κολοκοτρώνη: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»…

πηγη

Ας αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες οι νεοναζί ηγέτες της ΕΕ.

του Δημήτρη Καζάκη

Έκλεισε επί της αρχής η συμφωνία ανάμεσα ΕΕ και Τουρκία για τον έλεγχο της ροής των προσφύγων. Η ΕΕ μαζί με την Τουρκία αρνείται επίσημα να μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες ως τέτοιους, ώστε να μπορεί επιλεκτικά να χορηγεί άσυλο, να μπορεί να τους επιστρέφει πίσω και γενικά να τους μεταχειρίζεται κατά το δοκούν έξω από τις προβλέψεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, τις διεθνείς συμβάσεις και πρωτόκολλα. Τώρα πια οι πρόσφυγες θα βαφτίζονται παράνομοι μετανάστες και θα αντιμετωπίζονται ως "εισβολείς" έτσι ώστε να μπορούν να τους κρατούν σε στρατόπεδα κράτησης και να τους μεταχειρίζονται ως αλλοδαπούς χωρίς δικαιώματα.

Φυσικά η Ελλάδα θα είναι ο χώρος μετακομιδής των δύστυχων με σκοπό τη διαλογή για θέσεις επανεγκατάστασης (resettlement) από θέσεις μετεγκατάστασης (relocation), όπως ονομάζονταν παλιότερα. Η Ελλάδα λοιπόν συμφώνησε να μεταβληθεί σ' ένα τεράστιο στρατόπεδο κράτησης με πάνω από 30 hot spots και ευρεία διασπορά όσων κρίνονται -άγνωστο με ποια κριτήρια και από ποιόν- ότι πρέπει να εγκλωβιστούν στη χώρα. Οι υπόλοιποι θα επιστρέφουν στην Τουρκία, ανεξάρτητα από το αν θα είναι πρόσφυγες από τη Συρία, ή όχι.

Ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού...

Του Δημ. Καζάκη

Ασυνήθιστος παλμός χθες στις συγκεντρώσεις. Δεν ήταν μόνο οι μαζικές κινητοποιήσεις σ' όλη την Ελλάδα, αλλά και τα κλειστά καταστήματα. Ακόμη και οι καφετέριες στις περισσότερες περιπτώσεις δεν άνοιξαν. "Δεν πάει άλλο μ' αυτή την κατάσταση, θέλουν να μας εξοντώσουν...," μου είπε με οργή ένας από τους πολλούς που για πρώτη φορά αποφάσισαν να κατέβουν σε μαζική κινητοποίηση.
Το ίδιο άκουγες από παντού. Δεν έχει σημασία αν ήταν εργάτης, ή αγρότης. Αν ήταν επαγγελματίας, έμπορος, ή μαγαζάτορας. Η οργή παντού η ίδια. Το σύνθημα "πουλήσατε νησιά, πουλήσατε λιμάνια, πουλήστε και τη μάνα σας και φύγετε τσογλάνια..." ξεσήκωνε χειροκροτήματα και επευφημίες όπου ακουγόταν.
Ο κόσμος χθες δεν ήταν ίδιος μ' εκείνον που σύρθηκε στις τελευταίες εκλογές. Δεν ήταν σοκαρισμένος από το μέγεθος της προδοσίας. Δεν είχε σκυφτό το κεφάλι και δεν δευτέρωνε με το "δεν γίνεται τίποτε...", όταν σου εξηγούσε γιατί επέλεξε την αποχή, ή να ψηφίσει τους γνωστούς.

Ήταν ένας άλλος κόσμος. Διαφορετικός. Το κεφάλι ήταν ψηλά. Δεν είχε να ντρέπεται για τίποτε. "Ντροπή πρέπει να νιώθουν αυτοί, που δεν είναι σήμερα εδώ...," μου είπε μια καλοβαλμένη κυρία, αφού μου δήλωσε ότι είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνει σε διαδήλωση. Χθες στις συγκεντρώσεις όλης της χώρας με τα κλειστά μαγαζιά να δίνουν τον τόνο της έρημης πόλης, άρχισε να ακούγεται η φωνή της "σιωπηρής πλειοψηφίας". Εκείνης, που η εκάστοτε διεφθαρμένη κυβέρνηση επικαλείται εναντίον όποιων και όσων αντιστέκονται στις πολιτικές της.

ΟΙ «ΚΑΛΟΙ», Ο «ΚΑΚΟΣ» ΚΑΙ Ο «ΗΛΙΘΙΟΣ»

Νίκος Καραβέλος

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, είναι οργανισμός με έδρα την Ελβετία. Περιγράφει τον εαυτό του ως παγκόσμια κοινότητα, αποτελούμενη από επιχειρηματίες, πολιτικούς, ηγέτες της κοινωνίας, τραπεζίτες και τους γνωστούς «μαϊντανούς», «καλλιτέχνες», «συγγραφείς» και λοιπά σαπρόφυτα.


Στο Συμβούλιό του έχουν κατά καιρούς σουλατσάρει υποκείμενα του κοινού ποινικού δικαίου, όπως ο Πρόεδρος της Τράπεζας Γκόλντμαν Σακς, η βασίλισσα της Ιορδανίας, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Κλίντον, ο Μπλερ και ο, ακόμα διωκόμενος με ανεκτέλεστο (λόγω ασυλίας του) ένταλμα σύλληψης, κ. Μπαρόζο. Επίσης, τις συνελεύσεις του «λάμπρυναν» κι άλλοι μεγάλοι βασιλείς του πλανήτη, μη εξαιρουμένων του ρήγα και του βαλέ της τράπουλας.


Να σημειωθεί ότι στο Φόρουμ αυτό σκυλοτρίβονται, ως συνήθως, κι ορισμένα αποφάγια, γνωστοί σαλτιμπάγκοι της «τέχνης», όπως ο Bono των U2, η Σάρον Στόουν, ο Μάικλ Ντάγκλας και φυσικά ο Πελέ.


Η εν λόγω «κοινότητα», ενίοτε, διοργανώνει συναντήσεις σαραντάρηδων μελλοντικών ηγετών που «μοιράζονται την αγωνία και τη δέσμευση σχηματισμού του παγκόσμιου μέλλοντος, προορισμένοι για μελλοντικά μεγαλεία». Εντελώς συμπτωματικά, βέβαια, οι νεανίες αυτοί περισυλλέγονται από τις ΗΠΑ και την αγγλοσαξονική Ευρώπη. Για τους υπόλοιπους, κυρίως για αυτούς που, ψοφοδεείς, είναι της προσκολλήσεως, επιφυλάσσεται το σύνηθες κλωτσίδι, μόλις περατώσουν το «έργο» που τους αναθέτουν οι ισχυροί.


Συνάχτηκαν, το λοιπόν, στο Νταβός τίγρεις, λεοπαρδάλεις και λοιπά αρπακτικά. Φώναξαν, όμως, για το μενού και τη μικρή αντιλόπη, τον «νομάρχη» της Ελλάδας, κ. Αλέξη Τσίπρα.