Στο αρχείο της Ιστορίας

...Αλλά όσοι ομνύουν σε κάποιον «κοινωνικό» ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να προσεταιριστούν το 62% του ΟΧΙ, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η «αριστερά» σε οποιαδήποτε μορφή της, από τον εκσυγχρονιστή Σημίτη (ναι αριστερός μας έλεγε ότι ήταν κι αυτός), μέχρι τον «γραφικό» πρόεδρο -ακόμη- της σοσιαλιστικής διεθνούς, και από τον μεταμοντέρνο αρχιπραξικοπηματία Τσίπρα μέχρι το «τυριμοποιείο» του Περισσού και των άλλων κολλημένων δήθεν «αντικαπιταλιστών», που βολεύονται στην αυτάρκεια της «μοναδικής» δικής τους αλήθειας, ψάχνοντας να βρουν ποιος είναι πιο «αριστερός», ψάλλουν όλοι μαζί εν χορώ -πολύ σωστά- τη νεκρώσιμη ακολουθία τους, παρασύροντας την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό στο βούρκο, την εθνική και κοινωνική απαξίωση και εν τέλει την καταστροφή.

Η διαγραφή του χρέους μονομερώς με βάση το διεθνές δίκαιο και η ρήξη με τη ναζιστική ευρωένωση προφανώς δεν είναι πανάκεια και το κλειδί του παραδείσου, αποτελεί όμως την αφετηρία, ως συνθήκη αναγκαία, αλλά μη ικανή, όπως λέμε και στα μαθηματικά. Αλλά δεν είναι μόνο μια απλή πολιτική επιλογή ανάγκης.

Είναι η μόνη επιλογή. Και ήταν εξ αρχής έτσι, αφού χωρίς εθνική ανεξαρτησία δεν πας πουθενά, παρά μόνο καταστρέφεσαι αργά και βασανιστικά!!!

Και αυτή η επιλογή είναι τόσο ταξική, όσο είναι και εθνική. Και όσο κάποιοι δεν αναγνωρίζουν τα εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα, τόσο θα αφήνουν έδαφος στην πιο μαύρη αντίδραση.
 Η ρήξη με την ΕΕ τώρα, σημαίνει χτύπημα του τέρατος στην καρδιά του, έτσι δεν αποτελεί εθνικιστική αναδίπλωση, αλλά ιστορικό καθήκον άρρηκτα δεμένο με τον πραγματικό διεθνισμό, που στέκεται απέναντι στον κοσμοπολιτισμό των ΜΚΟ και των απανταχού έμμισθων των μυστικών υπηρεσιών και των σύγχρονων Τυρίμων.

Η επιλογή της ρήξης δεν είναι ευάλωτη σε κριτικές, στο βαθμό που δεν ασελγούν πάνω της, διάφοροι, που είτε δεν την πιστεύουν και δεν την έχουν επεξεργαστεί σε βάθος, είτε προσπαθούν να τη φέρουν στα μέτρα και τα σταθμά του δικού τους φαντασιακού και μιας μελλοντικής παραδεισένιας λαϊκής εξουσίας. Όσο για τα γεωπολιτικά, ποτέ δεν υπήρξε καλύτερη περίοδος για την αποτίναξη της ξένης εξάρτησης, που οι εθελόδουλοι -δεξιοί και αριστεροί- επέτρεψαν να γίνει απροκάλυπτη κατοχή, με πρόσχημα το χρέος και εργαλείο το ευρώ.

Ρεαλισμός, από την άλλη, δεν είναι να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και να παραπέμπουμε στο Μπαμπινιώτη, ή το Θουκυδίδη, επειδή οι ιδεοληψίες μας δεν μας αφήνουν να δούμε κατάματα την πραγματικότητα και να αναγνωρίσουμε, ότι αφού αποτύχαμε εμείς, οφείλουμε να μη στεκόμαστε εμπόδιο σε εκείνους που γνωρίζουν, θέλουν και μπορούν…..

[Σχόλιο  του Ο. Κουμαρέλλα σε αρθρο στο ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ]