Εύη Καραμανίδου
Αγγελομαχούσε νυχθημερόν φορτωμένη από κείνη την εμμονή που βίωσε σε χρόνους παρελθόντες, φθαρμένη πια από βίους εφήμερους, προστατευμένη θαρρείς από αόρατο κουκούλι, υφασμένο με την ευγενή χορηγία αρχαίων παροδικών ερώτων. Σπαράζοντας μπροστά στην φθορά που πάντα αλήτικα, πάντα σαδιστικά, χαρίζει αέναα ο άρχοντας ΧΡΟΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ.
Τελούσε υπό συνθήκες εσωτερικών αναρριχήσεων αναζητώντας διαρκώς την εμμονή της ύπαρξης.
Ψηλά στα έδρανα αναπαυμένοι ως είθισται, Βησιγότθοι και Οστρογότθοι, ξεδοντιασμένοι μανδαρίνοι αποφασισμένοι από καιρό για την χαριστική βολή. Άγρυπνοι φρουροί μιας ασαφούς δικαιοσύνης.
Κατηγορουμένη απολογήσου .
Ονομάζομαι Ελλάδα, γόνος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, ηλικίας ετών χιλιάδων δεν θυμάμαι ακριβώς. Μεγαλούργησα, έλαμψα, ξέπεσα, βιάσθηκα, αποκοιμήθηκα, δείλιασα και τώρα ξεπουλιέμαι… οριστικά. Την ομορφιά μου αφάνισαν κακοήθη σαρκώματα που ξεπετάχτηκαν μέσα από τα σπλάχνα μου, έσβησαν το απολλώνιο φως, πράξεις ανομολόγητες και φοβερή αταξία, λόγιοι παπατζήδες, πουλημένοι πολιτικάντηδες, δημαρχαίοι επιβήτορες και ψευτοσυνδικαλιστάδες, κοράκια όλοι τους, μου ξέσκισαν τις σάρκες.
Μα με αποθέωσαν οι Θεοί, με τρέξανε οι Μοίρες, τα είπα και τα έδωσα όλα .
Μιλάει ο άντρας: «Και τώρα οι μόνοι που αισθάνονται κάπως είναι οι ποιητές και οι μιλημένοι του θανάτου…»
Μιλάει ο άντρας: «Γιατί τα σπάσαμε τα αγάλματά τους, γιατί τους διώξαμε από τους ναούς τους, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί . Ώ! γη της Ιωνίας σένα αγαπούν ακόμη!» .
Μιλάει ο άντρας: «Δεν χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας, μέσα στην μέθη του παιγνιδιού, σας δώσαμε και τις γυναίκες μας…. Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε.. . Στο τέλος το ίδιο μας το σπίτι με όλα τα υπάρχοντα…. Δεν βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί χάναμε, χάναμε ολοένα……..Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας. Δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας, κλέφτες στα ψέματα παίζαμε…»
Μιλάει ο άντρας: «Ο τόπος μας είναι κλειστός, τον κλείνουν οι δύο μαύρες συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε να ανασάνουμε βλέπουμε να φωτίζονται στο λιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τελείωσαν, σώματα που δεν ξέρουν πια πώς να αγαπήσουν»
Μιλάει ο άντρας: «ΘΑ ΝΑΙ ΦΡΙΚΤΟ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΕΤΣΙ, ΔΙΧΩΣ ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ, ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ, ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΔΙΧΩΣ ΜΙΑ ΑΜΥΧΗ» .
Μιλάει η Ελλάδα: «Ουρλιάζω πώς μέσα από τα σπλάχνα μου γεννήθηκαν τα πιο λαμπρά μυαλά!» .
Υποκλινόμενη στην αέναη συμβολή των: Δ. Λιαντίνη, Κ. Καβάφη, Μ. Αναγνωστάκη, Γ. Σεφέρη και Β. Λεοντάρη.
