ΟΙ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΙ ΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Κλεάνθης Γρίβας

Και έτσι μας προέκυψαν ανεπάγγελτοι, ανεπαρκείς και ατάλαντοι Γελωτοποιοί, φορείς μιας τουρκο-μπαρόκ «κουλτούρας», με μοναδικό τους προσόν τη «θητεία» τους στον αστερισμό του Κενταύρων και των 15μελών, αποδεικνύοντας ότι ενώ στο AncientRegime κάθε «σοβαρός» άρχοντας είχε στην Αυλή του ένα Γελωτοποιό, στο σύγχρονο Regime του «δήθεν» (που έχει έντονα φεουδαρχικά χαρακτηριστικά) κάθε «σοβαρός» Γελωτοποιός διαθέτει μια Αυλή…

Πριν από 162 χρόνια, ο Καρλ Μαρξ σκιαγράφησε με εκπληκτική ακρίβεια το πορτραίτο κάθε (ανεπάγγελτου) επαγγελματία πολιτικού που ισχύει στο διηνεκές. (Κ. Μαρξ, Για τον Πάλμερστον, 22/10/1853)

«Αυτός που υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ της αντιστέκεται με τα λόγια... Καταφέρνει να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές ιδέες... Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει. Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει σε απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο. Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού απέναντι στον πιo αδύνατο, και να το βάζει στα πόδια αλαλάζοντας όλο θάρρος και στόμφο... Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα σίγουρης καταστροφής...»

Όπως είναι γνωστό «όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο βλάκας κοιτάζει το... δάκτυλο». Αλλά όταν το χέρι του Αρτούρο Ούι κάθε κομματικής συμμορίας δείχνει τη διαχείριση της εξουσίας και τα οφέλη της, ο βλάκας εξακολουθεί να ατενίζει το χέρι, ο καιροσκόπος επικεντρώνει τη σωληνοειδή όρασή του στα προνόμια από τη νομή της, και ο εθελότυφλος συνεχίζει να μη βλέπει τίποτε. Και τότε, σημαίνει η Ώρα του Γελωτοποιού…

Τα «βαφτίσια»

του Νίκου Καραβέλου*

Μήπως αδικούμε την αριστερή κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό κ. Αλέξιο Τσίπρα;
Κι ακόμα: Μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να υπογράφει το τρίτο μνημόνιο σε βάρος της χώρας, νομιμοποιώντας τα δύο προηγούμενα;
Και, τέλος :
Μια «αριστερή» κυβέρνηση μπορεί να είναι χρησιμότερη από μια δεξιά κυβέρνηση;

Στα δύο πρώτα ερωτήματα έχουν μέχρι στιγμής «απαντήσει» ο πρωθυπουργός του προτεκτοράτου και οι συνεργάτες του, με τα λόγια και με τα «έργα» τους.

Στο τρίτο, όμως, ερώτημα έχει προ πολλού απαντήσει εύστοχα ο Ιταλός μεγιστάνας Τζιοβάνι Ανιέλι ως εξής: «το προσόν της Αριστεράς είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που, πριν από αυτήν, δεν είχε πετύχει η Δεξιά» (1).

Από τη μέχρι σήμερα πολιτεία της κυβέρνησης αποδεικνύεται ότι μάλλον δεν την αδικούμε. Επέλεξε να συμφωνήσει με τους ξένους την περαιτέρω καταβαράθρωση του λαού μας συνηχώντας....
ανατριχιαστικά με εκείνους τους οποίους διαδέχθηκε. Και πλέον έχει φτάσει στο σημείο να κακοποιεί την αλήθεια και να συγχέει την ανοησία με την πολιτική ωριμότητα.

Τέλος, όπως ακριβώς οι προηγούμενοι, οι όψιμοι «αριστεροί» ρεαλιστές μας, κάνουν χρήση της αρχαίας μεθόδου του ευφημισμού. Όταν, δηλαδή, έχεις να αντιμετωπίσεις μια δυσάρεστη κατάσταση, αντί να την επιλύσεις και να υποβληθείς σε θυσίες, απλώς τη μεταβαπτίζεις, της αλλάζεις όνομα και γλιτώνεις τον κόπο. Άδικο είχαν οι πρόγονοί μας όταν ονόμαζαν εκείνη την παλιοθάλασσα «Εύξεινο Πόντο»; Το ίδιο οι πιο σύγχρονοι, όταν ονόμαζαν τη σεξουαλική πράξη «τοκισμό»; Η μήπως είχαν άδικο οι ακόμα πιο σύγχρονοι που ονομάτισαν κυνικώς τη βαρβαρότητα των απολύσεων «μέτρα εξυγίανσης», τη χάλκευση νέων δεσμών «αναδιάρθρωση του χρέους» και την τρόικα «θεσμούς», αναγορεύοντας την αλητεία σε κανόνα δικαίου;