Χρυσή Αυγή: σούζα στα αφεντικά της

Όταν οι φασίστες στέκονται προσοχή στα αφεντικά τους

αποδείξεις για την ”συστημικότητα” της Χρυσής Αυγής

Ο φασισμός στηρίζεται και αναπτύσσεται σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού και επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού, με έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: να βάλει “στο γύψο” τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους καταστρεφόμενους μικρέμπορους και αυτοαπασχολούμενους, την νεολαία. Να θάψει την αντίσταση στην πολιτική που ασκείται από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου κάτω από τις μαύρες στολές και τα άρβυλα, να τσακίσει τα εργατικά συνδικάτα, να υποδείξει ως ένοχο για την κατάσταση τον διπλανό, εμπλέκοντας σε μια ενδοταξική διαμάχη όλους τους πληττόμενους από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, με μόνο κερδισμένο το μεγάλο κεφάλαιο που βγαίνει “λάδι” από τον εμφύλιο των φτωχών.
Η Χρυσή Αυγή, ως γνήσιο νεοναζιστικό μόρφωμα, υπηρετεί αυτόν ακριβώς τον σκοπό: αποπροσανατολίζει το λαό από το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η πολιτική συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου και υποδεικνύει ως υπεύθυνους για την κατάσταση τους μετανάστες, τους δημόσιους υπάλληλους, τους εργαζόμενους που αμείβονται λίγο καλύτερα.
Είναι ωστόσο οξύμωρο ότι ένα μόρφωμα που εξυπηρετεί τους πιο στρατηγικούς στόχους του συστήματος, το ξεζούμισμα του λαού, καταφέρνει να πλασάρεται ως “αντισυστημικό” και με αυτό το προσωπείο να μπει στην Βουλή μετά τις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού. Στην εδραίωση του “αντισυστημικού” προσωπείου βέβαια βοήθησαν τα ΜΜΕ, που τους παρουσίαζαν ως κάτι νέο και άφθαρτο, αλλά και η αυταπάτες ότι για την κρίση φταίνε οι “κλέφτες πολιτικοί” και τα “λαμόγια” – τους οποίους η Χρυσή Αυγή υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει με ωμή βία – και όχι το ίδιο το οικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός, ο οποίος έχει στο DNA του τις κρίσεις και γεννά τα φαινόμενα διαφθοράς.
Ωστόσο απ’ όταν οι νεοναζί έγιναν κοινοβουλευτικό κόμμα έχουν δώσει πολλά και συγκεκριμένα δείγματα γραφής για το πόσο “αντισυστημική” και αδιάφθορη δύναμη είναι. Ας δούμε λοιπόν, παρακολουθώντας την παρουσία τους στη Βουλή, αν τα χέρια του Μιχαλολιάκου και της συμμορίας του είναι όντως τόσο καθαρά όσο δηλώνει.

Το θέατρο της Χρυσής Αυγής σε 11 πράξεις

06/07/2012
Συνεδρίαση Βουλής
για τις προγραμματικές δηλώσεις.
Η παρουσία των νεοναζί στη βουλή άρχισε με μία ευχή από τον φύρερ Μιχαλολιάκο: “Ευχόμαστε στην συγκυβέρνηση να επιτύχει τουλάχιστον εις ό,τι αφορά το οικονομικό ζήτημα.” Βέβαια είναι σαφές (και ήταν ήδη από τότε) ότι επιτυχία της κυβέρνησης στο “οικονομικό ζήτημα” σημαίνει επιτυχία της να περάσει και να εφαρμόσει τα νέα μνημόνια, τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ήδη περιλαμβάνονταν στις προγραμματικές δηλώσεις. Παρακάτω όμως ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικός: “Κύριε πρόεδρε, κυρίες και κύριοι βουλευτές, η Χρυσή Αυγή είναι ενάντια στο μνημόνιο μόνο και μόνο για τρεις λέξεις: εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας”. Τόσο… αντιμνημονιακός! Κουβέντα για τους μισθούς και τις συντάξεις, για την ανεργία, τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, για την οποία το μόνο που ανέφερε ήταν να μην πουληθεί σε ξένους (και σύντομα έμελε
να επιβεβαιώσει αυτή του τη διακήρυξη). Επίσης ζήτησε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών (λες κι έχουμε πληρώσει λίγα σε αεροπλάνα και υποβρύχια που γέρνουν) και υποχρεωτική στράτευση για άντρες και γυναίκες στα 18, για θητεία 14 μηνών.

Aλλο συμφορά και άλλο κακούργημα..

Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα - η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι' αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.
H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.
Σήμερα στην Eλλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Oι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση, αντέχονται. Mετά, η ψυχική διάλυση του άνεργου είναι μαρτύριο. H λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Eίναι σαν να τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Aπό δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.
Tο ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Oταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει τη χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Eγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Aνατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για τους καρπούς των μόχθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστεψε, έπνιξε τη ζωή του στη μιζέρια.

Τι σημαίνει στ’ αλήθεια η πρόταση Καμμένου περί «πατριωτικού και δημοκρατικού τόξου»;

Ο επικεφαλής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» κ. Καμμένος με άρθρο του στην Real News ανακοινώνει μια νέα πολιτική πρωτοβουλία, που απ’ ότι φαίνεται θα αναλάβει ο ίδιος. «Δράση για ένα Πατριωτικό Δημοκρατικό Τόξο». Να πώς την εξηγεί στο άρθρο του:

«Όποιος έχει μελετήσει Ελληνική Ιστορία γνωρίζει ότι τα σχέδια της Ιερής Συμμαχίας ανατράπηκαν από την Ελληνική Επανάσταση εναντίον των Τούρκων το 1821. Άρα υπάρχει το ιστορικό προηγούμενο που δείχνει τον δρόμο για το πως οι σύγχρονοι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα σχέδια της σύγχρονης Ιερής Συμμαχίας που ακούει στο όνομα παγκοσμιοποίηση, τραπεζοκρατία και διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Ο δρόμος είναι ένας. Η Ενότητα των Ελλήνων. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ κίνημα από την ίδρυσή του Πατριωτικό Αστικό-Δημοκρατικό και Κοινωνικό προτείνει και θα αγωνιστεί για την δημιουργία, ανάπτυξη και μαζική πολιτική δράση του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ, της αναγκαίας και ικανής εθνικής συνθήκης για την σωτηρία της πατρίδας και των Ελλήνων. Στο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ έχουν θέση ισότιμα και ανεξάρτητα ιδεολογικών διαφορών όλα τα αντι-μνημονιακά κινήματα και κινήσεις πολιτών που αποδέχονται τις αρχές της ισότητας της ισονομίας και της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης.»

Το άρθρο του κ. Καμμένου κλείνει με μια σειρά κλισέ αναφορές για την εκλογική «επιτυχία» του κόμματός του, χωρίς όμως να κάνει ούτε καν αναφορά στην διάσπαση που υπέστη λόγω ακριβώς της πορείας και των επιλογών του. Αν και δεν μας αφορά ιδιαίτερα το τι κάνει ο κ. Καμμένος με το κόμμα του, δεν θα ήταν φυσιολογικό να μας εξηγήσει γιατί οι πολιτικές επιλογές του να δημιουργήσει ένα καθαρόαιμο κεντροδεξιό κόμμα στηριγμένο σε παλαιοκομματικές μεθοδεύσεις, πρόσωπα και μηχανισμούς πρώτα και κύρια από τον χώρο της ΝΔ τον οδήγησαν σήμερα σ’ αυτό που για πολλούς ήταν κάτι το αναπόφευκτο; Γιατί επέλεξε να δημιουργήσει έναν τέτοιο πολιτικό φορέα με αναξιόπιστα πολιτικά στελέχη, όπως ο ίδιος σήμερα τα χαρακτηρίζει, ζητώντας από τους πάντες να ενταχθούν κάτω από την δική του στέγη; Και μάλιστα χωρίς καμιά σαφή πολιτική δέσμευση, ή πολιτική συμφωνία που να αφορά στα καίρια ζητήματα που απασχολούν την χώρα.

Βέβαια, το πώς θέλει να φτιάξει κανείς το κόμμα του, ιδίως όταν αυτό δεν έχει κανενός είδους εσωτερικές διαδικασίες, η «βάση» δεν έχει λόγο για την πολιτική του και ο αρχηγός του είναι ελέω Θεού, είναι δικό του πρόβλημα και όσων τον ακολουθούν. Ωστόσο, όταν ο ίδιος εμφανίζεται και κάνει πρόταση για «πατριωτικό δημοκρατικό τόξο», τότε είναι απολύτως φυσιολογικό να ρωτήσουμε:

Ο κ. Καμμένος καλεί σε μια απ’ ότι φαίνεται πατριωτική, δημοκρατική συμμαχία «όπου έχουν θέση ισότιμα και ανεξάρτητα ιδεολογικών διαφορών όλα τα αντι-μνημονιακά κινήματα και κινήσεις πολιτών που αποδέχονται τις αρχές της ισότητας της ισονομίας και της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης.» Γιατί ο κ. Καμμένος εμφανίζεται σήμερα να προτείνει αυτό που του πρότεινε προεκλογικά το ΕΠΑΜ, αλλά αυτός το αρνήθηκε προκειμένου να στηριχθεί σε πρόσωπα και δυνάμεις που σήμερα επιλέγουν άλλους πολιτικούς δρόμους και ρόλους; Πόσο αξιόπιστο τον κάνει μια τέτοια πρόταση; Γιατί θα πρέπει σήμερα να πάρουμε στα σοβαρά αυτή του την πρόταση;

2013: Η εφορία θα «χτυπήσει»… 13 φορές

                                                                                                                                       

                                                  Φορτωμένος με 13 φορολογικές αλλαγές -οι οποίες στη συντριπτική τους πλειονότητα παίρνουν παρά δίνουν- έρχεται ο νέος χρόνος για 8,5 εκατ. φορολογούμενους.

Η πρώτη κρυάδα θα φανεί στην καταβολή μισθών και συντάξεων τον Ιανουάριο, οπότε τίθεται σε ισχύ η νέα μηνιαία παρακράτηση φόρου, η οποία είναι ευνοϊκή μόνο για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα και δεν έχουν παιδιά.

Το καλό νέο είναι ότι το 2013 η εφορία απαιτεί μόνο μία και όχι δύο, όπως πέρυσι, έκτακτη εισφορά, η οποία παρακρατείται από τον μισθό ή τη σύνταξη και επομένως τα εκκαθαριστικά θα είναι κάπως καλύτερα.

Από την άλλη πλευρά, δεν θα λείψουν και οι εκπλήξεις. Το υπουργείο Οικονομικών ακόμα μελετά τον νέο ενιαίο φόρο ακινήτων που θα αντικαταστήσει από το 2013 το χαράτσι μέσω ΔΕΗ, αλλά και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας, ενώ μένει να αποδειχθεί στην πράξη αν το 2013 θα υλοποιηθεί η μνημονιακή δέσμευση, που έμεινε στα χαρτιά τα δύο προηγούμενα χρόνια, για εξομοίωση των αντικειμενικών τιμών ακινήτων με τις αγοραίες.

Το «ευτύχημα» είναι ότι μετά από δύο αναβολές η πτώση των αγοραίων τιμών είναι τέτοιου μεγέθους ώστε στις περισσότερες περιπτώσεις να προκύπτουν μειώσεις αντικειμενικών, παρά αυξήσεις.

Αναλυτικά, όπως προκύπτει από το φορολογικό νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί τις επόμενες ημέρες στη Βουλή αλλά και από τα σχέδια του υπουργείου Οικονομικών, το 2013 φέρνει:Στα χαμηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια, μισθωτοί και συνταξιούχοι θα διαπιστώσουν κατά την πληρωμή των αποδοχών του Ιανουαρίου μικρές αυξήσεις αποδοχών έως 28 ευρώ τον μήνα, για ετήσιο εισόδημα της τάξης των 9.000-10.000 ευρώ.
Μεγάλοι χαμένοι στο μέτωπο της μηνιαίας παρακράτησης είναι οι οικογενειάρχες, οι οποίοι μετά την κατάργηση του έξτρα αφορολογήτου καλούνται να πληρώσουν τον ίδιο φόρο με μισθωτό χωρίς παιδιά και το ίδιο εισόδημα.
Οι απώλειες στον μηνιαίο μισθό για μισθωτούς με ένα παιδί ξεκινούν από το επίπεδο ετήσιων μικτών αποδοχών ύψους 8.000 ευρώ, για μισθωτούς με δύο παιδιά από τα 12.000 ευρώ και πάνω και για μισθωτούς με τρία παιδιά από ετήσιο εισόδημα 10.000 ευρώ και πάνω.

1. Παρακράτηση. Μισθωτοί και συνταξιούχοι με ετήσιες μικτές αποδοχές πάνω από 20.000 ευρώ αλλά και μισθωτοί με παιδιά και χαμηλότερα εισοδήματα θα έχουν επιβαρύνσεις οι οποίες θα φανούν στις μηνιαίες αποδοχές τους, καθώς η αλλαγή της φορολογικής κλίμακας μεταβάλλει απευθείας και τη μηνιαία παρακράτηση.

2. Νέα κλίμακα. Κατά τη φορολόγηση των εισοδημάτων του 2012, που θα δηλωθούν το 2013, δεν αλλάζει τίποτα. Οι μεγάλες αλλαγές έρχονται κατά τη φορολόγηση των εισοδημάτων του 2013, τα οποία θα δηλωθούν το 2014, οπότε και θα εφαρμοστεί η νέα κλίμακα φορολογίας εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων. Η νέα κλίμακα καθιερώνει συντελεστή 22% για εισοδήματα έως 25.000 ευρώ, 32% για τα επόμενα 17.000 ευρώ (κλιμάκιο εισοδήματος από 25.001 έως 42.000 ευρώ) και 42% για εισοδήματα άνω των 42.000 ευρώ.

Το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ καταργείται και στη θέση του καθιερώνεται σταθερή έκπτωση φόρου 2.100 ευρώ, την οποία κερδίζουν στο σύνολό της όσοι έχουν εισοδήματα έως 21.000 ευρώ. Για υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια, η έκπτωση φόρου μειώνεται κατά 100 ευρώ για κάθε 1.000 ευρώ εισοδήματος και μηδενίζεται για εισοδήματα άνω των 42.000 ευρώ.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όσοι έχουν εισόδημα που υπερβαίνει τα 42.000 ευρώ χάνουν εντελώς το αφορολόγητο, όμως από την άλλη πλευρά για όσους έχουν εισόδημα έως 21.000 ευρώ το αφορολόγητο πρακτικά διευρύνεται από τα 5.000 ευρώ το 2012 στα 9.500 ευρώ. Η εφαρμογή της νέας κλίμακας για μισθωτούς -συνταξιούχους φέρνει ελαφρύνσεις για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ και επιβαρύνσεις σε υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια.


3. Παιδιά χωρίς αφορολόγητο αλλά με επίδομα. Φορολογούμενοι με παιδιά χάνουν από το 2013 το πρόσθετο αφορολόγητο, εξέλιξη που φορτώνει με έξτρα φόρους όλες τις οικογένειες. Τις επιβαρύνσεις έρχονται να αντισταθμίσουν μέχρι ενός εισοδηματικού ορίου δύο επιδόματα που καθιερώνονται: το μηνιαίο επίδομα τέκνων, το οποίο ανέρχεται σε 40 ευρώ για κάθε παιδί, από το πρώτο παιδί, με εισοδηματικά κριτήρια, και το ετήσιο πολυτεκνικό επίδομα 500 ευρώ που δικαιούνται για κάθε παιδί όσοι έχουν από τρία τέκνα και πάνω.

Οικογένεια με ένα παιδί και εισόδημα έως 9.000 ευρώ δικαιούται το σύνολο του επιδόματος τέκνων, για εισόδημα από 9.000 έως 18.000 ευρώ το επίδομα περιορίζεται κατά ένα τρίτο και για εισόδημα άνω των 27.000 ευρώ χορηγείται μόνο το ένα τρίτο του επιδόματος. Τα όρια αυτά αυξάνονται ανάλογα με τον αριθμό των τέκνων. Το πολυτεκνικό επίδομα των 500 ευρώ δικαιούνται οικογένειες με εισόδημα έως 45.000 ευρώ.

Η καταβολή των επιδομάτων σχεδιάζεται για το δεύτερο εξάμηνο του 2013, αφού προκύψουν πρώτα οι δικαιούχοι μετά την εκκαθάριση των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος.

Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση;

<...Στην παγκοσμιοποίηση των αγορών που επιβάλει με βίαιο και συχνά πολεμικό τρόπο το κεφάλαιο και το δικό του διεθνές σύστημα διακυβέρνησης, η μοναδική προοδευτική απάντηση από την σκοπιά των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού είναι μία και μόνη: Εθνική αυτοδιάθεση και λαϊκή κυριαρχία με εθνικοποίηση των όρων και των κορυφών της οικονομίας σε κάθε χώρα με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό. Η παγκόσμια λύση για τον λαό περνά αναγκαστικά, υποχρεωτικά μέσα από την εθνική αυτοδιάθεση και την ελευθερία όλων των λαών της υφηλίου και όχι από το άνοιγμα των συνόρων και των αγορών στα μεγαλύτερα αρπακτικά που γέννησε η ιστορία του πλανήτη...>

Αν προσέξετε καλά τις «αναλύσεις» που διακινούνται για την σημερινή κρίση θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν όλες, ανεξάρτητα από το αν φέρουν αριστερό, ή δεξιό πρόσημο, παίζουν με το γεγονός ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια, διεθνής, ευρωπαϊκή και ότι άλλο θέλετε. Έξω δηλαδή από τα όρια μιας εθνικής οικονομίας. Κι επειδή κάνουν την επίσης πρωτότυπη διάγνωση ότι πρόκειται για κρίση «συστημική», καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να την πολεμάς μέσα στα πλαίσια της εθνικής οικονομίας.


Αυτό που χρειάζεται είναι μια διεθνής, παγκόσμια, ευρωπαϊκή λύση, που άλλοι την αναζητούν μέσα από την αναβάθμιση των μηχανισμών διεθνούς διακυβέρνησης, καθώς ονειρεύονται διεθνείς συνεννοήσεις για να λυθούν συλλογικά τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ άλλοι, καθ’ ότι αισθάνονται εντελώς ανήμποροι να αντιμετωπίσουν μια τέτοια πρόκληση, καταφεύγουν σε συνθήματα κενά περιεχομένου. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μας λένε χωρίς να μας ξεκαθαρίζουν που ακριβώς: στον Άδη, στα Τάρταρα, ή στα μπουντουάρ της εξουσίας; Ορισμένοι άλλοι ξεθάβουν από το νεκροταφείο της ιστορίας τις πιο παρωχημένες ιδέες περί σοσιαλισμού και κομμουνισμού, που προσιδιάζουν περισσότερο σε σέχτες του 19ου αιώνα, οι οποίες ονειρεύονταν να επιβάλουν στην κοινωνία την πειθαρχία και την ισότητα ενός στρατώνα.

Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν γεννήθηκε από μια τυπική υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, αλλά από μια ιστορικά πρωτοφανή υπερσυσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου διεθνώς. Το διαθέσιμο κεφάλαιο που αναζητά επενδύσεις είναι 25 φορές μεγαλύτερο από την ετήσια παραγωγή του πλανήτη σε προϊόντα και υπηρεσίες. Ο τρόπος που αναζητά επενδύσεις δεν αφορά πλέον τον τυπικό κύκλο της οικονομίας. Επένδυση-Παραγωγή-Κατανάλωση. Τον έχει ξεπεράσει προ πολλού. Αναζητά κέρδος από παντού. Η ίδια η έννοια του καπιταλιστικού κέρδους έχει αλλάξει. Δεν αφορά πλέον απλά στην άντληση υπεραξίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Δεν είναι κυρίαρχη μορφή του ούτε καν το επιχειρηματικό κέρδος. Το κέρδος σήμερα εξαρτάται πρωταρχικά από τις τιμές των χρηματαγορών, δηλαδή από την υπεραξία των τίτλων που κατέχουν οι επενδυτές, είτε είναι φυσικά πρόσωπα, είτε νομικά. Κι επομένως το ζητούμενο είναι πώς θα αυξηθεί η χρηματιστική αξία των μεγάλων περιουσιών σε βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η Χρονιά του Λαβυρίνθου

«Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η λευτεριά, και μόλις γεννηθεί τού την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει παρά η επανάσταση;»
[Γ. Σκαρίμπας]

Το 2012 πέρασε, οι «προφητείες» πάλι διαψεύδονται, αλλά το πραγματικό τέλος του κόσμου που ξέραμε θα είναι αργό και βασανιστικό και όλο και περισσότεροι θα ρωτούν εναγωνίως «πού πάμε;» και «τι να κάνουμε;». Αυτό που μπορούμε να πούμε, διακινδυνεύοντας μία πρόβλεψη, είναι ότι ο δρόμος για το μέλλον έχει δύο κατευθύνσεις: είτε την Επανάσταση είτε ένα νέο ολοκληρωτικό Πόλεμο.

Είναι σίγουρο ότι η οικονομική κρίση έχει γίνει ο πολιορκητικός κριός μέσα στα πλαίσια μιας «στρατηγικής οικονομικής επίθεσης» ενάντια στην ύπαρξη της μεσαίας τάξης, της δημοκρατίας και των εθνικών κρατών, σε όλο τον κόσμο.

Οι Επικυρίαρχοι έχουν μετατρέψει το χρηματιστήριο και την οικονομία σε «όπλα μαζικής...
καταδυνάστευσης» (weapons of mass oppression), όπως λέει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας David DeGraw στο βιβλίο του «The Road Through 2012».

Οι φασιστικές ελίτ του ΔΝΤ και των διεθνών τραπεζών, αφού κατέλαβαν τις χώρες του Τρίτου Κόσμου και του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ, τώρα επιτίθενται κατ’ ευθείαν στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες και στα τελευταία οχυρά της αστικής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους. Στο στόχαστρό τους βρίσκεται τόσο η εργατική τάξη της Δυτικής Ευρώπης όσο και της Αμερικής.

Το Ελληνικό Πείραμα είναι ένα κομβικό ανοικτό μέτωπο στην σκακιέρα της παγκόσμιας διακυβέρνησης: μνημόνιο, τοκογλύφοι, αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας, ηλεκτρονικές κάρτες του πολίτη, ΜΑΤ και χημικά, εξαφάνιση του δημοσίου τομέα της υγείας, άγρια φορολογία και όλες οι εγκληματικές πολιτικές που βιώνουμε. Σε μια προσπάθεια να αποσοβηθεί μια οργανωμένη εξέγερση, τα καθεστωτικά ΜΜΕ κλιμακώνουν τις προπαγανδιστικές τους προσπάθειες για να ενοχοποιήσουν, να απονευρώσουν και να συγχύσουν τον λαό, επικεντρώνοντας δραματικά την προσοχή τους στην ρητορεία της διάσπασης. Χρησιμοποιούνται διχαστικά θέματα όπως είναι η μετανάστευση, ο ρατσισμός, οι θρησκευτικοί διαχωρισμοί, τα «ρετιρέ» των εργαζομένων, προκειμένου να αποτρέψουν τις μάζες από του να συνοργανωθούν κατά των πραγματικών δυναστών τους.

Χρόνια Καλύτερα....