ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ: ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΩΡΑ!

03/03/2012ΣΥΝΤΑΞΗΓράψτε ένα σχόλιοGo to comments

 

 

 

 

 

 

Rate This

Εμείς δεν θα μιλήσουμε σε καμία περίπτωση για την απόλυτη αποτυχία και κατρακύλα όλων των σχεδιασμών και των μνημόνιων, στη λογική ότι αυτά στόχευαν στο ξεπέρασμα της «κρίσης» από τη μία και στην …ανάπτυξη από την άλλη. Χορτάσαμε ανάπτυξη τα τελευταία τριάντα χρόνια. Βρεθήκαμε φτωχότεροι και χρωστάμε κι από πάνω.  Είναι απολύτως προφανές ότι ούτε προγράμματα εξυγίανσης είχε ανάγκη η χώρα, ούτε όλα τα υπόλοιπα, ούτε πολύ περισσότερο οφείλαμε σε κανέναν. Το «χρέος» έχει εισπραχθεί περισσότερες από δέκα φορές. Τα δημοσιονομικά μας επαρκούσαν και επαρκούν για την κάλυψη μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών.  Η χώρα είναι αυτάρκης και η παραγωγή μας επαρκεί. Κανένας δεν πρόκειται να πεινάσει.Η «κρίση χρέους» αποτελεί άλλη μια εφεύρεση του εγχώριου και διεθνούς κεφάλαιου προκειμένου να συνεχίσει και να αυξήσει την κερδοφορία του. Μαζί αποτελεί την κορύφωση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών μεταξύ τους προκειμένου να επικρατήσουν οι ισχυρότεροι και σε αυτή το σχεδιασμό εμπλέκουν και χρησιμοποιούν τα κράτη μέσω του ξεπουλημένου πολιτικού και διοικητικού τους προσωπικού.  Ποιος δεν έχει γελάσει και δεν έχει συνάμα εξοργιστεί ακούγοντας τους καλοπληρωμένους παπαγάλους των ΜΜΕ να διατυμπανίζουν την πτώχευση καθημερινά ή τον κίνδυνο να συμβεί αυτή σε όλα σχεδόν τα κράτη του πλανήτη; Ποιες είναι αυτές οι πανίσχυρες αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης, μια χούφτα ανώνυμοι κεφαλαιοκράτες που μπορούν να ορίζουν τις τύχες όλου του πλανήτη; Ποια δύναμη μπορούν να αντιπαρατάξουν απέναντι στους λαούς που θα μπορέσει να μας νικήσει;

Αφορμή για να ξεκινήσουμε αυτή την ανάρτηση αποτέλεσε η πρόσφατη ενεργοποίηση του νόμου που προβλέπει κατασχέσεις  τραπεζικών λογαριασμών για χρέη στο δημόσιο.Βρήκαν λοιπόν σε λογαριασμό φορολογούμενου 20 ευρώ(!) και τα κατέσχεσαν έναντι χρέους 6.500 που φέρεται να οφείλει ο συγκεκριμένος πολίτης (ας το έχουμε στα υπ’ όψη σε σχέση με τους πανηγυρισμούς ορισμένων, ότι τάχατες με απόφαση του ΣΤΕ δεν κόβεται σε κανέναν το ρεύμα).

Με τα χαράτσια, τους φόρους «αλληλεγγύης», τις εκατοντάδες  χιλιάδες πτωχεύσεις, τα νέα «αντικειμενικά κριτήρια», η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων θα βρεθεί σύντομα να «οφείλει» στο δημόσιο. Θα δεσμεύσουν όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς; Είναι γνωστό ότι ελάχιστοι αφελείς έχουν αφήσει τις ισχνές καταθέσεις τους ακόμα στις τράπεζες. Τώρα θα τρέξουν κι αυτοί για αναλήψεις.

Τι θα μας κατάσχουν μετά; Τα σπίτια; Τα αυτοκίνητα; Τους μισθούς και τις συντάξεις; Τα έπιπλα; Τα σκεύη της κουζίνας; Το σκύλο; Εμάς για να μας πουλήσουν σε σκλαβοπάζαρα;;;

Πιστεύουν ακόμη ότι μπορούν να συνεχίσουν την τρομοκράτηση της κοινωνίας; Μπορούν τα αρπαχτικά του μαύρου μετώπου να αναλογιστούν τι θα συμβεί όταν πολύ σύντομα εκατομμύρια πολιτών δεν θάχουν τίποτα περισσότερο να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους;;;

Από την άλλη εκατοντάδες μεγαλοφειλέτες και εταιρίες, όλα τα ΜΜΕ, αυτό το ίδιο το δημόσιο οφείλουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Κανείς δεν τους ενοχλεί. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει εκτός από το λαό; Τα δισεκατομμύρια βρίσκονται καλά κρυμμένα στα διεθνή θησαυροφυλάκια.

Καλούμαστε λοιπόν όλοι να ξεπληρώσουμε τα χρέη του κεφάλαιου και μαζί να μετατραπούμε σε σκλάβους προκειμένου να αυξήσουμε και την κερδοφορία τους.

Μπορούμε τώρα να τους σταματήσουμε; Ναι μπορούμε. Δεν θα περιμένουμε να βιώσουμε πρώτα την απόλυτη εξαθλίωση. Έχουμε ένα μοναδικό όπλο: ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν πληρώνουμε χαράτσια, δεν πληρώνουμε πρόσθετους φόρους, δεν πληρώνουμε φόρους που προκύπτουν από τα επαίσχυντα «αντικειμενικά κριτήρια», δεν πληρώνουμε για όλα τα κοινωνικά και δημόσια αγαθά – τα απαιτούμε ελεύθερα και δωρεάν. ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΠΡΩΤΟΙ! ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΩΡΑ. ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Λαϊκός ξεσηκωμός παντού

Λαϊκός ξεσηκωμός παντού

Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου η ελληνική Βουλή ψήφισε όλα εκείνα τα βάρβαρα μέτρα που προβλέπει η νέα δανειακή σύμβαση. Ένα μνημόνιο κοινωνικής κατεδάφισης πολύ χειρότερο απ’ το πρώτο συνεχίζοντας, επεκτείνοντας και βαθαίνοντας όλες εκείνες τις πολιτικές που έχουν χρεοκοπήσει ήδη τον Λαό.

Η βουλή είπε ναι σε όλα. Ναι στην διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και των συλλογικών συμβάσεων, ναι στην μείωση – συρρίκνωση μισθών και συντάξεων που δεν φτάνουν πια ούτε για τα αναγκαία. Ναι στις απολύσεις και στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Ναι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, των ελεύθερων χώρων και σε ό,τι θέλουν οι επίδοξοι επενδυτές. Ναι στην περαιτέρω κατεδάφιση των κοινωνικών υπηρεσιών, την διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, της φαρμακευτικής περίθαλψης. Είπε ναι στην φορομπηξία και στα ατελείωτα χαράτσια που θα έρθουν να προστεθούν στα βάρη της λαϊκής οικογένειας λες και μπορούμε να αντέξουμε ή να πληρώσουμε αυτά που μας έχουν βάλει ήδη. Είπε ναι στις αυξήσεις τιμολόγησης των δημόσιων υπηρεσιών όπως στα εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Τα νούμερα είναι αμείλικτα,

• Mείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% σε όλα τα επίπεδα, που σημαίνει καθαρός μισθός 487 €

. Mείωση 32% για τους νέους εργαζόμενους έως 25 ετών, που σημαίνει καθαρός μισθός κοντά στα 400€, ενώ σε ορισμένους κλάδους μειώσεις μισθών έως και 50%! Το επίδομα ανεργίας από 461€ μειώνεται σε 356€.

• Δημοσιονομικά μέτρα: για το 2012, μέτρα ύψους 1,5% του ΑΕΠ (3,3δις €), ενώ για τα έτη 2013-15 τον Ιούνιο, στο πλαίσιο αναθεώρησης του Μεσοπρόθεσμου, προβλέπονται ρητά επιπλέον μέτρα ύψους 5% του ΑΕΠ (περίπου 11δις €)

. Υπάρχει ρητή δέσμευση ότι τα μέτρα αυτά θα αφορούν κυρίως περικοπές στις δημόσιες δαπάνες με έμφαση τις κοινωνικές δαπάνες, το ασφαλιστικό και τη μισθοδοσία.

• Περικοπές στις δαπάνες υγείας πάνω από 1,1δις €, περικοπές στις δαπάνες για συντάξεις (επικουρικές, ΔΕΚΟ, τράπεζες, ΝΑΤ) περίπου 600εκ. €, περικοπές στους ΟΤΑ κατά 440εκ. €.

Θα χρειαζόταν πολλές σελίδες μόνο για να απαριθμήσουμε τα νέα μέτρα την ίδια στιγμή που η πραγματική ανεργία κοντεύει το 1,5 εκατομμύριο.

Η Κυβέρνηση υλοποιώντας τις επιταγές Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. έχει κηρύξει εδώ και καιρό τον κοινωνικό πόλεμο. Με την ψήφιση της κατάπτυστης αυτής συμφωνίας βγάζει την μάσκα της σωτηρίας του λαού και ταυτίζει την σωτηρία της χώρας, με την σωτηρία των τραπεζών στις οποίες διοχετεύει εκ νέου δισεκατομμύρια. Ταυτίζει την σωτηρία της χώρας με την ανάγκη να εκπληρωθούν οι επιθυμίες των δανειστών, η εξασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους αποπληρωμής του χρέους. Την ταυτίζει με τις ανάγκες του κεφαλαίου των εργοδοτών και των επενδυτών. Αυτό που υπηρετεί η κοινωνική καταστροφή των μνημονίων, είναι οι αγορές, η ανταγωνιστικότητα, τα κέρδη, η ρευστότητα των τραπεζών.

Είναι φανερό ότι ο δρόμος που μας έβαλαν δεν αποσκοπεί ούτε στην οικονομική εξυγίανση, ούτε στην ανάπτυξη για το «καλό του τόπου», ούτε στην «σωτηρία της πατρίδας». Αποσκοπεί στην συντριβή των εργαζομένων, των νέων, των συνταξιούχων της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας, για να συνεχίζουν όλοι αυτοί που πλούτιζαν την προηγούμενη περίοδο (τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, κατασκευαστές, ξενοδόχοι) να συνεχίσουν – και σε περίοδο κρίσης – να θησαυρίζουν. Ο λαός όμως έχει βιώσει με το χειρότερο τρόπο τι σημαίνουν αυτές οι πολιτικές εδώ και δύο χρόνια. Έχει ήδη βιώσει τις συνέπειες του μνημονίου. Πως έχουν το θράσος να συνεχίζουν τα μεγάλα τους ψέματα απέναντι στον άνεργο που έχει χάσει την δουλειά του, απέναντι στον εργαζόμενο που δεν του φτάνουν ούτε για θέρμανση, ούτε πολλές φορές για φαγητό. Απέναντι στον ασθενή που δεν μπορεί να πάρει τα φάρμακα και συναντάει την διάλυση της δημόσιας υγείας. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Τα ψέματα όμως τελειώσανε. Εδώ και δύο χρόνια ο λαός δίνει μεγαλειώδεις μάχες απέναντι σε αυτές τις πολιτικές. Την Κυριακή και ενώ οι βουλευτές της κυβέρνησης ψηφίζανε ναι σε όλα, ο Λαός έδωσε την δικιά του απάντηση στον δρόμο. Με την συγκλονιστική του παρουσία, οι εκατοντάδες χιλιάδες που διαδήλωσαν σε όλη την Ελλάδα δήλωσαν ότι δεν θα αφήσουν να εφαρμοστούν τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα που ψηφιστήκαν. Δήλωσε ότι δεν χρωστά και ότι αυτό το χρέος δεν είναι δικό δεν το δημιούργησε ο ίδιος. Δήλωσε ότι δεν θα πληρώσει ούτε το χρέος ούτε τα χαράτσια νέα η παλιά που επιβάλει η κυβέρνηση. Φώναξε πως δεν θα αφήσει να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία. Απαίτησε να πέσει τώρα η κυβέρνηση του Μαύρου μετώπου. Δεν υπέκυψε στα εκβιαστικά διλήμματα και την ιδεολογική τρομοκρατία της κυβέρνησης και των ΜΜΕ. Αψήφησε την ατέλειωτη βία των δυνάμεων καταστολής, τους τόνους χημικά, τις διαρκείς επιθέσεις υπερασπίζοντας επί ώρες στο κέντρο της Αθήνας το δικαίωμά του στην ζωή, το δικαίωμά του στον αγώνα!

Εμείς ως επιτροπή κατοίκων Γλυφάδας δηλώνουμε πως θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις να μην επιτρέψουμε να εφαρμοστούν οι διατάξεις και οι συμφωνίες της νέας δανειακής σύμβασης. Δεν θα κάνουμε βήμα πίσω! Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας ενάντια στα χαράτσια και την φορομπιχτική πολιτική. Θα υπερασπίσουμε τον χώρο του πρώην αεροδρομίου του ελληνικού και κάθε σπιθαμή δημόσιας γης και περιουσίας. Θα συμβάλουμε σε ένα κίνημα των εργαζομένων και των ανέργων στην περιοχή μας δημιουργώντας τοπικές δράσεις αλλά και συμμετέχοντας οργανωμένα στις κεντρικές. Ενώνοντας τις δυνάμεις μας με επιτροπές και συνελεύσεις κατοίκων σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, σε συντονισμό με τα πρωτοβάθμια σωματεία και όλο τον αγωνιζόμενο λαό θα συμβάλουμε σε ένα κίνημα ανατροπής που θα σαρώσει την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου αλλά και τις πολιτικές τις Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Συνεχίζουμε μέχρι να γκρεμίσουμε τη κυβέρνηση  και τις πολιτικές που λεηλατούν το λαό και τους εργαζόμενους. Δεν θα πληρώσουμε εμείς το χρέος τους.

Σας καλούμε στην εκδήλωση – συζήτηση της Επιτροπής την Δευτέρα 5 Μαρτίου και ώρα 18:30 στο ΚΑΠΗ του Αγίου Τρύφωνα με θέμα: Η νέα δανειακή σύμβαση οι συνέπειες της για την λαϊκή πλειοψηφία και το χρέος του κινήματος

ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙ & ΤΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, ΤΟΥ ΕΥΡΩ, ΤΗΣ ΕΕ, TOY Δ.Ν.Τ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ

Επιτροπή Κατοίκων Γλυφάδας ενάντια στο μνημόνιο 

Δανειακή σύμβαση: Σκλάβοι των επιχειρήσεων

Από 

Sousourada

 – 1 Μαρτίου 2012

 

ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ

Έρχεται κολασμένη «Διαβολοδεκαετία»…

Η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο 2 είναι το λιγότερο ανατριχιαστικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκε μόνο στα εργασιακά. Αν μελετηθούν διεξοδικά αυτά τα κείμενα, με τις πολλαπλές και συχνά κρυμμένες πίσω από περίτεχνες διατυπώσεις πλευρές, τα απειράριθμα χρονοδιαγράμματα και διαρθρωτικά ορόσημα, τα προαπαιτούμενα και τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις ότι αν υπάρξουν αστοχίες θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα, η εικόνα γίνεται εφιαλτική. Μια «κολασμένη διαβολοδεκαετία», για να παραφράσουμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Σε τούτο τον ανεμοστρόβιλο αντιδραστικών μέτρων -που, απ’ ό,τι φαίνεται από την κατοπινή στάση της ΕΕ και τα στοιχεία που μιλούν για ύφεση 7%, θα διευρυνθούν και με άλλα- υπάρχουν δύο πλευρές: Η στενά οικονομική (μειώσεις μισθών, χαράτσια κ.ά.) και η διαρθρωτική (εργασιακές σχέσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.ά.). Και μπορεί η πρώτη να είναι πιο ορατή και να προτάσσεται από την «ιερή συμμαχία» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου (ως λύση άμεσης απόδοσης, για να μην κινδυνέψουν οι πιστωτές και το ευρώ και να τονωθεί η καπιταλιστική κερδοφορία), όμως καρδιά του Μνημονίου είναι η «εφαρμογή φιλόδοξων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την αύξηση της παραγωγικότητας στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών και τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος».

Τα μέτρα προφανώς και δεν επιδιώκουν να σώσουν την Ελλάδα. Αρκεί να αναφέρουμε τον… «φιλόδοξο» στόχο τους: να φτάσει το χρέος μετά από μια δεκαετία άγριας λιτότητας στο 120% του ΑΕΠ, εκεί που ήταν όταν εγκρίθηκε το Μνημόνιο 1.

Ο πραγματικός τους στόχος είναι να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της συμμαχίας χρηματοπιστωτικού συστήματος-πολυεθνικών της υλικής παραγωγής και των υπηρεσιών, βρίσκοντας ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην «πλασματική» και στην «πραγματική» οικονομία, αλλά κι ανάμεσα στις ελληνικής και άλλης αφετηρίας πολυεθνικές που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό (ένα σημείο που καθορίζεται με βάση το συσχετισμό δύναμης και αναδιατάσσεται διαρκώς από τους οξύτατους ανταγωνισμούς). Στο βαθμό, λοιπόν, που υλοποιηθούν τα μέτρα, οι μεν πιστωτές θα εξασφαλίσουν σε μεγάλο βαθμό ότι θα παίρνουν τα λεφτά τους, οι δε πολυεθνικές θα έχουν φτηνό εργατικό δυναμικό, ζούγκλα στις σχέσεις εργασίας, μειωμένο μη μισθολογικό κόστος, ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον, μειωμένη φορολογία και άπειρες ευκαιρίες επικερδούς αξιοποίησης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Κι όλα αυτά, σε μια χώρα με κρίσιμη γεωπολιτική θέση και προοπτικές τόσο στις κλασικές (ΑΟΖ, λιγνίτης) όσο και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Πρόκειται για ένα κυριολεκτικά άλλο μοντέλο, που πλέον δεν αντιμετωπίζει την Ελλάδα και τους πολίτες της ως πελάτες και καταναλωτές, αλλά ως παραγωγούς προϊόντων και υπεραξίας κάτω από τις πιο βάρβαρες συνθήκες.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΙΙ: ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, ασυδοσία των αφεντικών

Από την πρώτη κιόλας παράγραφο διευκρινίζεται πως το μείζον ζήτημα για την Ελλάδα, η «πλέον επείγουσα προτεραιότητα» είναι η ανταγωνιστικότητα. Όχι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας γενικώς. Αλλά η διαμόρφωση ενός τέτοιου επιχειρηματικού περιβάλλοντος που θα κάνει ανταγωνιστικές τις πολυεθνικές κυρίως επιχειρήσεις (ελληνικές ή άλλης βάσης εξόρμησης) που θα επιλέξουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται με ένα πλέγμα μέτρων που αφορούν το μισθολογικό και το μη μισθολογικό κόστος, τις σχέσεις εργασίας, τη φορολογία του κεφαλαίου, την προσφορά επενδυτικών ευκαιριών, το ευρύτερο επιχειρηματικό περιβάλλον κ.ά.

Σε αυτό το πλέγμα, η μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας κατά 15-20% επιπλέον των μειώσεων που ήδη έχουν γίνει κατέχει κεντρική θέση, σε συνδυασμό με την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας. «Δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στην εξασφάλιση μειώσεων στο ανά μονάδα κόστος εργασίας και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, μέσω ενός συνδυασμού περικοπών των ονομαστικών μισθών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας. Μαζί με την εξάλειψη των αγκυλώσεων στην αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, αναμένεται ότι θα μειώσουν το κόστος και θα διευκολύνουν την αναδιανομή των πόρων προς εμπορεύσιμους τομείς». Τουτέστιν, θα διευκολύνουν τη μετατόπιση των κεφαλαίων προς κερδοφόρες δραστηριότητες.

Πώς επιδιώκονται η νέα μείωση των εργατικών αποδοχών και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων;

• Με τη μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού. Η μείωση γίνεται 32% στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας κάτω των 25 ετών. Αντίστοιχη θα είναι και η μείωση του επιδόματος ανεργίας.
• Με το πάγωμα όλων των μισθών -και του νέου κατώτατου μισθού- μέχρι το 2015 και το πάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων μέχρι η ανεργία (που σήμερα είναι 20%) να μειωθεί κάτω από 10% – δηλαδή, για πολλά πολλά χρόνια, μιας και η ύφεση θα αυξάνει μάλλον αντί να μειώνει την ανεργία.
• Με την ουσιαστική διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. Έτσι, όλες οι συμβάσεις που είναι σε ισχύ, θα λήξουν σε ένα έτος μετά την ψήφιση του Μνημονίου 2. Η μέγιστη διάρκεια των συμβάσεων θα είναι πλέον 3 χρόνια. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου (που λήγουν με τη συνταξιοδότηση) μετατρέπονται σε αορίστου χρόνου, για τις οποίες ισχύουν οι κανονικές διαδικασίες απόλυσης. Αναθεωρείται η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μέχρι τα τέλη Ιούλη, ώστε ο κατώτερος μισθός να είναι συγκρίσιμος με τις ανταγωνιστικές χώρες (Πορτογαλία, Τουρκία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη). Καταργείται η μονομερής προσφυγή στη διαιτησία. Στη διαιτησία μπαίνουν πλέον μόνο οι βασικοί μισθοί και για την απόφαση λαμβάνεται υπόψη η κατάσταση της εταιρίας. Μειώνεται η μετενέργεια (περίοδος χάριτος) κατά τη λήξη μιας σύμβασης από έξι στους τρεις μήνες. Στο βαθμό που δεν υπάρξει νέα συλλογική σύμβαση εντός τριών μηνών, ως βάση θεωρείται ο βασικός μισθός της ΕΓΣΣΕ ή ό,τι καθοριστεί με νέα ή ατομική σύμβαση.

Όλα αυτά, επιπροστίθενται στις μισθολογικές περικοπές που έχουν ήδη γίνει, στα σχέδια για μετατροπή ολόκληρων περιοχών (π.χ. Πελοπόννησος) σε ζώνες ελεύθερου εμπορίου τύπου Μεξικού ή Κίνας και, πάνω από όλα, στην «υπαρκτή ζωή» που μέσω καθυστερήσεων στην καταβολή του μισθού, τετραήμερων, ατομικών συμβάσεων ή και ατύπως και μέσω της πίεσης της ανεργίας έχει ήδη καταβαραθρώσει τις εργατικές αμοιβές.

Επιδίωξή τους είναι αυτή η μείωση των μισθών να γίνει με συναίνεση των «κοινωνικών εταίρων» (εργοδοτικές οργανώσεις-ΓΣΕΕ) ως το τέλος Φεβρουαρίου. Αν όμως αυτό δεν καταστεί δυνατό, θα το κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμ(ι)ου με νόμο ως τον Ιούνη.

Εκτός, όμως, από τη μείωση του μισθολογικού κόστους, προβλέπεται και η μείωση του μη μισθολογικού. Συγκεκριμένα, προβλέπεται μείωση κατά 2% των ασφαλιστικών εισφορών του ΙΚΑ που καταβάλλουν οι εργοδότες και νέα μείωση κατά 3% από 1/1/2013.

Η τρίτη βασική πλευρά του Μνημονίου 2 περιγράφεται με πολλές διατυπώσεις («βελτιώσεις στο επιχειρηματικό περιβάλλον της Ελλάδας», να αφαιρέσουμε «υπάρχοντα εμπόδια στο επιχειρηματικό περιβάλλον», «βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος» κ.λπ.), αλλά έχει μια βασική κατεύθυνση: ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των κεφαλαιοκρατών που θα δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και προσέλκυση επενδύσεων (από ξένους ή Έλληνες επενδυτές) με δέλεαρ το μειωμένο κόστος εργασίας, την πλήρως απορυθμισμένη αγορά εργασίας, τις μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, τις υποτυπώδεις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις (εξ ου και τα περί επικαιροποίησης της νομοθεσίας για τα δάση, τις δασικές εκτάσεις και τα πάρκα και περί απλούστευσης των περιβαλλοντικών αδειών), το ευνοϊκό φορολογικό και νομικοδικαστικό καθεστώς, τις διάτρητες αγορανομικές διατάξεις και τις επενδυτικές ευκαιρίες που δημιουργούν οι αποκρατικοποιήσεις, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι «παρεμβάσεις σε τομείς όπως οι άδειες, οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας και η πολεοδομία δεν θα πρέπει να περιορίσουν άσκοπα την επιχειρηματικότητα και τον ανταγωνισμό σε σημαντικούς τομείς, όπως η επεξεργασία τροφίμων, το λιανικό εμπόριο, τα οικοδομικά υλικά ή ο τουρισμός».

Στο πλαίσιο αυτά, προωθούνται η βελτίωση του επενδυτικού νόμου ταχείας υλοποίησης (fast track), η κατάργηση των περιορισμών σε 20 επαγγέλματα υψηλής αξίας και/ή πολύ «κλειστά» επαγγέλματα, η αναπροσαρμογή της τιμής της άδειας για τις οδικές μεταφορές, η βελτίωση των όρων περιβαλλοντικής αδειοδότησης και μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων και υπηρεσιών που θα υπερβούν «τις αγκυλώσεις σε αυτές τις αγορές».

Σαν να μην έφταναν αυτά, το Μνημόνιο 2 παρέχει κάθε διαβεβαίωση προς τους επίδοξους επενδυτές -ιδιαίτερα σε αυτούς που θα επενδύσουν στις ιδιωτικοποιήσεις- ότι η δράση τους θα είναι απολύτως… ασύδοτη: «Η κυβέρνηση ούτε θα προτείνει ούτε θα εφαρμόσει μέτρα τα οποία θα είναι δυνατόν να παραβιάσουν τους κανόνες της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων… δεν θα προβεί ούτε θα εισαγάγει οποιαδήποτε ανώτατα όρια δικαιωμάτων ψήφου ή εξαγορών και δεν θα θεσπίσει οποιαδήποτε άλλη μορφή ειδικών δικαιωμάτων ψήφου ή εξαγορών και δεν θα θέσει οποιαδήποτε δυσανάλογα και μη δικαιολογούμενα δικαιώματα αρνησικυρίας (βέτο) ούτε οποιαδήποτε άλλη μορφή ειδικών δικαιωμάτων στις αποκρατικοποιούμενες εταιρίες. Ουδέν περαιτέρω ειδικό δικαίωμα θα εισαχθεί κατά τη διάρκεια της πορείας των μελλοντικών διαδικασιών αποκρατικοποίησης».

Αντίστοιχες διαβεβαιώσεις παρέχονται και στις πολυεθνικές που θα επενδύσουν στον τομέα των υπηρεσιών. Τους γίνεται σαφές ότι θα ολοκληρωθούν «οι διαρθρωτικές αλλαγές σε τομείς όπως το λιανικό εμπόριο (υπαίθριες αγορές, υπαίθριο εμπόριο), η γεωργία (σφαγεία), η απασχόληση (γραφεία ευρέσεως εργασίας), οι υπηρεσίες ακινήτων και οι τεχνικές υπηρεσίες» και ότι θα παρθούν μέτρα που: «Θα διευκολύνουν την εγκατάσταση, καταργώντας ή τροποποιώντας δυσανάλογες απαιτήσεις… Θα διευκολύνουν την παροχή διασυνοριακών υπηρεσιών, ούτως ώστε οι πάροχοί τους να πρέπει να συμμορφώνονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις του ελληνικού δικαίου μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Θα παρέχουν ασφάλεια δικαίου στους παρόχους διασυνοριακών υπηρεσιών, ορίζοντας στη νομοθεσία ποιες απαιτήσεις δύνανται και ποιες δεν δύνανται να εφαρμοστούν στις διασυνοριακές υπηρεσίες».

Από αυτό το «πάρτι» δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι τράπεζες. Όχι μόνο με τα 30 από τα 130 δις της νέας σύμβασης που θα τους δοθούν. Αλλά και με άλλα «δωράκια». Όπως το ότι, από τον Σεπτέμβριο του 2012, η απόδοση φόρου θα γίνεται υποχρεωτικά με τραπεζικά εμβάσματα και πληρωμές σε τράπεζες.

ΓΑΛΕΡΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ

Μαζική φτωχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, νέα σφαγή στο ασφαλιστικό

Ένα άλλο κράτος, ένα πολύ πιο αντιδραστικό δημόσιο, σκιαγραφεί το Μνημόνιο 2 με το στόχο για «τολμηρές διαρθρωτικές δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις». Έτσι θα υπάρξει το 2014 πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ, που θα προκύψει από «περικοπές δαπανών που αποσκοπούν στη μόνιμη μείωση του μεγέθους του κράτους», «πολλές περικοπές σε κοινωνικές μεταβιβάσεις», «κλείσιμο φορέων που δεν παρέχουν αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες» και «μειώσεις απασχόλησης».

Στο πλαίσιο αυτό, ο δημόσιος τομέας θα μετατραπεί σε εργασιακή γαλέρα τύπου ιδιωτικού τομέα, ώστε η δαπάνη για μισθούς στο δημόσιο να πέσει στο 9% του ΑΕΠ. Αυτό θα γίνει: Με πλήρη εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου (πριν την εκταμίευση της πρώτης δόσης του Μνημονίου 2). Με δραστικό ψαλίδισμα των ειδικών μισθολογίων (1/3 της συνολικής μισθολογικής δαπάνης στο δημόσιο), με μειώσεις των επιδομάτων και των μισθών που θα προκύψουν από επανεξέταση των μισθολογικών κλιμακίων. Με κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ και κρατικές τράπεζες. Με απολύσεις 15.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στο 2012, με αξιοποίηση της πρόωρης συνταξιοδότησης και της «εργασιακής εφεδρείας», η οποία θα οδηγεί σε «υποχρεωτικές αποχωρήσεις» μόλις εξαντληθεί ο χρόνος της εφεδρείας. Μάλιστα, οι πληρωμές στο προσωπικό καθ’ ον χρόνο βρίσκεται υπό καθεστώς εφεδρείας θεωρούνται τμήμα της αποζημίωσής τους (δηλαδή, αφαιρούνται από την αποζημίωση απόλυσης ή το εφάπαξ). Με μείωση των συμβασιούχων του Δημοσίου. Με μείωση κατά 150.000 του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015 και διατήρηση των προσλήψεων στην αναλογία «1 προς 5». Με κλείσιμο δημόσιων οργανισμών και φορέων (π.χ Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, Οργανισμός Εργατικής Εστίας), συγχώνευση ή συρρίκνωση άλλων. Με «αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης», που προφανώς θα πετάει εκτός νυμφώνος όποιους κριθούν μη αποδοτικοί (από ποιους και με ποια κριτήρια;). Με πάγωμα των προσλήψεων αν χρειαστεί.

Παράλληλα, θα πέσει άγρια λαιμητόμος στις κοινωνικές παροχές. Μάλιστα, με δεδομένο ότι η ληστεία των μισθωτών μέσω χαρατσιών, κεφαλικών φόρων κ.λπ. έχει πιάσει πάτο και δεν μπορεί να συνεισφέρει πλέον δραστικά στη μείωση του δημόσιου ελλείμματος, η μείωση της δαπάνης για συντάξεις και υγεία αναδεικνύεται σε αιχμή του δόρατος του Μνημονίου 2, στη «μεγάλη εναπομείνασα δημοσιονομική προσαρμογή».

Έτσι, πριν (και για να) εκταμιευτεί η πρώτη δόση του Μνημονίου 2, θα υπάρξουν περικοπές 1,1 δις ευρώ στις φαρμακευτικές δαπάνες (όπου προβλέπονται αύξηση της συμμετοχής των πολιτών, επικαιροποίηση της λίστας, πλαφόν στη μηνιαία συνταγογράφηση κ.ά.), στις δαπάνες υγείας και στις συντάξεις. Κι ακόμη, μαχαίρι σε πλήθος κοινωνικών επιδομάτων, περικοπή των πολυτεκνικών επιδομάτων, μείωση των λειτουργικών και καταναλωτικών δαπανών του δημοσίου, περικοπή 200 εκατ. ευρώ από επιχορηγήσεις σε φορείς που υπάγονται στα υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού (με μείωση αναπληρωτών εκπαιδευτικών κ.λπ.), μείωση κατά 50 εκατ. ευρώ του κονδυλίου για τις εφημερίες των γιατρών του ΕΣΥ, κλειστά ενοποιημένα νοσήλια, μείωση λειτουργικών εξόδων νοσοκομείων κατά 8% μόνο το 2012, αύξηση της κινητικότητας του προσωπικού υγείας (και των γιατρών) εντός και μεταξύ ιδρυμάτων υγειονομικών περιφερειών.

Τέλος, θα ισοπεδωθεί η κοινωνική ασφάλιση, τόσο η κύρια όσο και η επικουρική. Υπάρχει ρητή δέσμευση για άμεση μείωση των συντάξεων (κύριων κι επικουρικών) και για επιπλέον μειώσεις στις κύριες συντάξεις των ταμείων ασφάλισης των ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, Τραπεζών και ΝΑΤ με έναρξη εφαρμογής των μειώσεων από 1/1/2012.

Σε ό,τι αφορά τα επικουρικά ταμεία, υπάρχει δέσμευση για «εκ βάθους αναθεώρηση» ώστε να υπάρξει μείωση του κόστους και διασύνδεση εισφορών-παροχών (δηλαδή ανταποδοτικότητα). Οι επικουρικές συντάξεις θα μετεξελιχθούν στο 1ο τρίμηνο του 2012 (πριν την εκταμίευση της πρώτης δόσης του Μνημονίου 2) σε ένα μηχανογραφικό σύστημα ατομικών λογαριασμών συνταξιοδότησης. Σε αυτό, η ατομική σύνταξη θα υπολογίζεται με βάση ένα θεωρητικό ποσοστό απόδοσης που θα σχετίζεται με το ρυθμό αύξησης του μισθολογικού κόστους κι έναν παράγοντα αειφορίας, που θα αναπροσαρμόζει τις παροχές ώστε να εξαλειφθούν μελλοντικές ανισορροπίες (κοινώς, θα τις μειώνει για να ισοσκελίζονται οι προϋπολογισμοί των ταμείων). Επιπλέον, θα προχωρήσει η συγχώνευση όλων των επικουρικών ταμείων και θα επανεξεταστούν τα ταμεία που έχουν περιοδικές εφάπαξ καταβολές.

Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος και το δημοσιονομικό έλλειμμα, θα υπάρξουν πρόσθετα μέτρα – δηλαδή νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και νέες περικοπές συντάξεων και παροχών. Αυτά τα μέτρα πρέπει να θεωρούνται βέβαια, με την επίσημη ανεργία στο 20% (πραγματική 25%), με το 1/3 της εργασίας να είναι ανασφάλιστη, με το ΙΚΑ να χάνει πάρα πολλά έσοδα από τις μειώσεις των αποδοχών και από τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και με τα αποθεματικά των ταμείων να «κουρεύονται» κατά 50% (απώλεια 13 δις ευρώ) με το κούρεμα του χρέους.

Δημόσια περιουσία: ξεπούλημα των πάντων!

«Στο πλαίσιο του προγράμματος, σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε μια ουσιαστική εκχώρηση των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα». Κι αν αυτό δεν αποδειχτεί αρκετό, «η κυβέρνηση δηλώνει την ετοιμότητά της να προσφέρει προς πώληση τα εναπομείναντα μερίδιά της στις κρατικές επιχειρήσεις». Οι ιδιωτικοποιήσεις αφορούν τα πάντα: λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, ενέργεια, ύδρευση, ΟΠΑΠ, ορυκτό πλούτο, ακίνητα, εδαφικές/οικοπεδικές εκτάσεις, τραπεζικά περιουσιακά στοιχεία. Πρώτο βήμα είναι η μεταφορά των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΔ) και ο διορισμός συμβούλων.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να διευκολύνει τους αγοραστές: θα «καθαρίσει τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου από τεχνικές και νομικές πολυπλοκότητες». Θα παράσχει εξασφάλιση εγκρίσεων κρατικής ενίσχυσης και θα αυξήσει προκαταβολικά κατά 25% τα εισιτήρια. Όπου υπάρχουν δυσκολίες, θα αποομαδοποιήσει περιουσιακά στοιχεία (π.χ. διαχωρισμός δραστηριοτήτων δικτύου- παροχής στον ΟΣΕ). Θα προχωρήσει σε αναδιαρθρώσεις. Έτσι, κυνικά ομολογείται ότι αρχικά δεν θα μεταβιβαστούν στο ΤΑΙΠΔ οι τραπεζικές μετοχές και τα «περιουσιακά στοιχεία που επιφέρουν απώλεια». Αυτό θα γίνει όταν μετατραπούν σε κερδοφόρα κι όταν καταργηθεί η μονιμότητα των τραπεζικών υπαλλήλων.

Και κάτι ακόμη που ομολογείται κυνικά (και περιλαμβάνεται στο πρώτο κιόλας άρθρο του νόμου που ίδρυσε το ΤΑΙΠΔ): Τα έσοδα από την ιδιωτικοποίηση «δεν υποκαθιστούν τις προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης και δεν θα ληφθούν υπ’ όψιν κατά την εκτίμηση του βαθμού συμμόρφωσης προς τα ετήσια ανώτατα όρια του ελλείμματος». Με άλλα λόγια, ό,τι εισπραχθεί από τις ιδιωτικοποιήσεις (υπολογίζουν συνολικά 50 δις ευρώ συνολικά και 19 δις. ως το 2015 – πράγμα δύσκολο λόγω της καθίζησης του χρηματιστηρίου) θα πάει αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή του χρέους (θα δεσμευτεί, δηλαδή, στον ειδικό λογαριασμό όπου θα μπουν τα 130 δις του νέου δανείου και μέρος των φορολογικών εσόδων) και δεν θα αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστο τη ζωή των εργαζομένων. Για την ακρίβεια, θα την αλλάξει προς το χειρότερο, μιας και οι ιδιωτικοποιημένες εταιρείες -είτε τις έχουν Έλληνες είτε ξένοι- θα έχουν πιο ακριβές υπηρεσίες.

Φορολογικό γδάρσιμο

Οι φορομπηχτικές ριπές του προηγούμενου δίχρονου δεν τους αρκούν κι ετοιμάζουν νέο φορολογικό νομοσχέδιο (Ιούνιος). Κύριες κατευθύνσεις είναι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης, η κατάργηση φοροαπαλλαγών και προνομίων, η αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων και η αναδιάρθρωση του φορολογικού βάρους ανάμεσα στις φορολογικές κλίμακες, με στόχο την προώθηση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας και με πρόθεση να διατηρηθεί «το σχετικό φορολογικό βάρος από τους έμμεσους φόρους». Με άλλα λόγια, να συμπληρωθεί η άγρια εκμετάλλευση στο χώρο δουλειάς με το άγριο εξωεργασιακό γδάρσιμο. Για να είναι σίγουροι ότι το σύστημα θα αποδώσει, θεσμοθετούν την απομάκρυνση διοικητών στις μη «αποδοτικές» εφορίες και βελτιώνουν το σύστημα προστασίας πληροφοριοδοτών-φοροκαταδοτών.

Κι ενώ καταγγέλλονται οι υψηλοί συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων, στρώνοντας το έδαφος για περαιτέρω μείωσή τους, προβάλλει μια περίεργη «ευαισθησία»: προτείνεται να εγκαταλειφθεί κάθε φορολογική αμνηστία, να εξαλειφθεί η παράταση του χρόνου πληρωμής φορολογικών χρεών και ληξιπρόθεσμων οφειλών κοινωνικής ασφάλισης, να επισπευστεί η εκδίκαση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, να απαλειφούν η αναστολή της ποινικής δίωξης και της δέσμευσης κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων. Γιατί; Μα προφανώς για να «κλαδευτούν» τα ξερά κλαδιά του επιχειρηματικού κόσμου και να αποκτήσουν προβάδισμα τα ισχυρότερα και πολυεθνικής δικτύωσης κεφάλαια.

Υπό τα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου

Πλήρη παράδοση των εργατικών δικαιωμάτων και του κοινωνικού και φυσικού πλούτου της χώρας στους σύγχρονους δυνάστες και εκμεταλλευτές των λαών (τις πολυεθνικές, τις τράπεζες, την ΕΕ, το ΔΝΤ) και απόλυτη καταπάτηση του δικαιώματος του λαού να ορίζει τις τύχες του σηματοδοτεί το Μνημόνιο 2. Δεν είναι μόνο ότι οι συμβάσεις προβλέπουν ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό και ως αρμόδια δικαστήρια αυτά του …Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, ώστε να θωρακιστούν οι δανειστές, ή ότι περιλαμβάνουν τον πρωτοφανή όρο παραίτησης «από ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας». Είναι και οι ασφυκτικοί και τακτικότατοι έλεγχοι, η επιτροπεία αλλά και η υποχρέωση της χώρας να παρέχει στις ομάδες προσωπικού της τρόικας πρόσβαση σε όλα τα σχετικά δεδομένα και άλλα στοιχεία που αφορούν την ελληνική διοίκηση και να δέχεται επιθεωρήσεις για πρόληψη «απάτης» εκ μέρους της. Να προσθέσουμε εδώ όσα αναφέρθηκαν σε διπλανή στήλη για την παροχή διασυνοριακών υπηρεσιών που θα συμμορφώνονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις του ελληνικού δικαίου μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

 

• ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΤΥΦΛΑ
Με βαθύ σεβασμό στους αγωνιστές της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το μηχανισμό της χειραγώγησης και με βαρύ κόστος υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να μείνουν στο απυρόβλητο αυτοί που «δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. αλλά ήθελαν να προσποιούνται ότι ήθελαν». Αυτοί που εξαγόρασαν τους αγώνες άλλων, που χουχούλιασαν στη ζεστασιά της συστημικής αντιπολίτευσης,  και που σήμερα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν, αυτοί θεωρούν ότι επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία με διαπιστώσεις από άμβωνος, αναθέματα και φοβικές περιχαρακώσεις.
Η κατηγορία αυτή απέκτησε το iso του ηλίθιου πιο βασανιστικά από τις προηγούμενες.
Δεν επαναπαύτηκε στη φιλόξενη μηχανή της χειραγώγησης. Άνοιξε ρωγμές και δραπέτευσε σε κάποιο στάδιο πριν την εξαγωγή του τελικού προϊόντος.
Του τελικού προϊόντος. Γιατί κατά τα άλλα η ως ένα σημείο επεξεργασία, την έκανε ευεπίφορη στη χειραγώγηση. Δε μαζοποιήθηκε στον κανόνα αλλά στην εξαίρεση.
Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η  κοινωνία, του ηλίθιου είναι η συσπείρωσή του σε μια ομάδα με άλλους ηλίθιους.
Όταν η αναγκαία για την κοινωνική δράση συλλογικότητα, παίρνει τα χαρακτηριστικά της αγέλης και το κοινωνικά αναγκαίο υποκαθίσταται από το  κομματικά χρήσιμο, ο ηλίθιος επίσης μεταλλάσσεται από απλό βλάκα, σε πονηρό βλάκα. Ένα ανθρωπάκι υστερικά οχυρωμένο στην  κομματική γραμμή και την μονοτονία των τσιτάτων, καχύποπτο έως επιθετικό σε όλους όσους τολμούν να αμφισβητούν το άνωθεν παπικό αλάθητο, περιχαρακωμένο σ’ ένα κοινωνικό αυτισμό που δε βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του.
Η «διαλεκτική» του σκέψη αρνείται επίμονα να δει σήμερα την αναγκαιότητα ενός πλατιού  μετώπου για την απαλλαγή από τα νεκρόφιλα αρπακτικά, την ίδια στιγμή που οικειοποιείται την ιστορία των απελευθερωτικών μετώπων,  πλαστογραφεί την υπογραφή τους και μονοπωλεί διαστρέφοντας τους στοχασμούς μεγάλων επαναστατών.
Αυτός ο τύπος του ηλίθιου είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, όχι μόνο γιατί δεν είναι πρόθυμος για κανενός είδους αυτοκριτική, όχι μόνο γιατί μεταστρέφει το κοπαδικό σε ιδεολογικό  αλλά γιατί, κυρίως, αποθαρρύνει και αναστέλλει την κοινή δράση,  και τη συρρικνώνει σε μικροκομματική κλίμακα.

Έχει δίκιο ο Μπογιόπουλος στη διαπίστωση του επιλόγου του πως οι κοινωνικές διεργασίες, πόσο μάλλον οι κοινωνικές εξεγέρσεις, έχουν μια ατέλεια: δεν μπορούν να παρασκευαστούν με όρους τηλεμαγειρικής, ούτε να προβλεφτούν με την ακρίβεια των αστρολογικών προβλέψεων.  Η απάντηση στο ερώτημα ‘ρήξη και ανατροπή ή ενσωμάτωση και αναπαραγωγή του συστήματος πρέπει να λάβει υπόψη της τη φενακισμένη συνείδηση, την ανεστραμμένη εικόνα του κόσμου, σε όλα τα επίπεδα.
Ή θα δούμε και θα  μιλήσουμε έντιμα για όλων των ειδών τις ηλιθιότητες, μαζί και αυτήν που μας αφορά, ή θα πάμε στην κατηγορία του γελοίου, του ηλίθιου που δεν αποδέχεται την ηλιθιότητά του και προσπαθεί να εντυπωσιάσει με εξυπνακισμούς.
Ο βαρύς χειμώνας που αφήσαμε να σαρώσει τα καλοκαίρια, η  έρημος που μας την έδειχναν και αλληθωρίσαμε βλέποντας το δάχτυλο, επελαύνουν με  αμείλικτη ορμή.
Δεν έχουμε πια κανένα άλλοθι.

Νίνα Γεωργιάδου
http://www.youtube.com/user/ninageor

Δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ‘ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ της Εκπαίδευσης’

Πρέπει να’ σαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα

29/02/2012ΣΥΝΤΑΞΗΓράψτε ένα σχόλιοGo to comments

 

 

 

 

 

 

Rate This

Το φοινικικό εμπορικό πλοίο αποτελεί συνεταιριστική επιχείρηση(*). Μόνο που ο πονηρός καπετάνιος έχει συνάψει συμβόλαιο με ψιλά γράμματα, καθιστώντας τους “συνεταίρους” του, μόνιμους κωπηλάτες της γαλέρας του. Κάτι σαν τον Ευρωπαϊκό Συνεταιρισμό που αυτοαποκαλείται “Ευρώπη των Λαών”. Ή σαν να λέμε “λαϊκή κυριαρχία” στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.

Δεν υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγούμενο όπου μία χώρα κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία μία οποιαδήποτε κρίση, είτε πόλεμος λέγεται αυτή, είτε οικονομική ή ακόμη και φυσική καταστροφή, χωρίς την αυτόβουλη συμμετοχή του υποκειμένου που λέγεται κοινωνία. Δεν υπήρξε πόλεμος που να κερδήθηκε από σκλάβους και καμία δικτατορία του τρόμου δεν πήγε μακριά.

Στην ελληνική γαλέρα βιώνουμε την εξής τριπλέτα καταστροφής, ανεξαρτήτως οικονομικού συστήματος:

1. Αναξιόπιστη κυβέρνηση, που στηρίζεται σε ένα κόμμα το οποίο εξαπάτησε προεκλογικά τους ψηφοφόρους του και συνέχισε να κυβερνά στηριγμένη στην απάτη. Ένα αναξιόπιστο μοντέλο που κληροδοτήθηκε και στο διάδοχο, δοτό, σχήμα Παπαδήμου.
2. Αποσαθρωμένους κοινωνικούς δεσμούς. Δεν υφίσταται καν κοινωνία, παρά μία αποσυντονισμένη οχλαγωγία ομάδων που τελούν υπό τρομοκρατία, συκοφαντία και ανασφάλεια. Όσοι το βουλώνουν μη χάσουν τη δουλίτσα τους είναι ήδη τρομοκρατημένοι και άβουλοι. Για τους υπόλοιπους, που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, φροντίζει η επίσημη και ανεπίσημη κρατική τρομοκρατία. Το μόνο κοινό δεδομένο για τα λαϊκά στρώματα: είναι όλοι κωπηλάτες.
3. Ανυπαρξία σχεδίου αναδιάρθρωσης τόσο της οικονομίας όσο και της παραγωγής. Αντ’ αυτού προτιμήθηκε η τυφλή υποταγή σε χιλιοδιατυπωμένα νεοφιλελεύθερα μοντέλα πτωχοποίησης, ανισοτήτων και κοινωνικής εξουθένωσης

Οι πιθανότητες επιτυχίας τείνουν στο μηδέν. Κι όταν λέω επιτυχία δεν εννοώ την ανάκαμψη του εμπορικού ισοζυγίου, ή την επιστροφή του δείκτη ανάπτυξης σε θετικό πρόσημο. Δεν είναι το εμπόρευμα το πιο πολύτιμο αγαθό, αλλά η ζωή και ο άνθρωπος. Κάτι που τα τραπεζικά ρομπότ και ο συρφετός που τα ακολουθεί αγνοούν επιδεικτικά.

Και οράματα θα σας χτίσουμε

«Κερδίσαμε χρόνο» φωνάζουν τα μνημονιακά φερέφωνα. «Είναι η τελευταία ευκαιρία» επαναλαμβάνουν για νιοστή φορά, ωσάν τις ξανθιές από το γνωστό ανέκδοτο. Έχετε την κοινωνία απέναντι αγαπητοί. Κι αυτό δεν αλλάζει με κανένα μνημόνιο, κανένα νομοθέτημα και καμία άνωθεν εντολή. Εξαπατήσατε, συκοφαντήσατε, τρομοκρατήσατε, αδιαφορήσατε, απαγορέψατε, επιβάλατε. Και τώρα τολμάτε να μιλάτε για συλλογική προσπάθεια ανάκαμψης. Αμ δε…

Πριν από κανένα χρόνο, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μπορούσε ακόμη να πουλάει την ταμπέλα του οραματιστή, σε μία χούφτα εκσυγχρονιστικά χάπατα, είχε μιλήσει για “αφήγημα” (σ.σ. και τα χάπατα πολύ χάρηκαν για την τόσο εύηχη μαρκετινίστικη μπαλαφάρα). Στο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί σαν συνοικιακή εταιρεία επικοινωνίας, η επαφή με τη λαϊκή βάση περιορίστηκε σε μία σειρά επαρχιακού τύπου διαφημιστικά μότο. Είκοσι προτάσεις, δέκα λέξεις, μηδέν νόημα. Υπήρξε τόσο αποτυχημένη η επιχείρηση “συμμετοχική δημοκρατία” που έχασε ακόμη και την επαφή με το ίδιο το ερασιτεχνικό της μάρκετινγκ. Πράγματι χρειαζόταν αφήγημα, προκειμένου να παρατείνει την εξαπάτηση των ιθαγενών και να τους κάνει συμμέτοχους στην αυτοκατατροφή τους. Αλλά ούτε καν γι’ αυτό δεν υπήρξε ικανό το πολιτικό σύστημα. Ούτε για ένα όραμα σε μορφή μακέτας που θα λειτουργούσε σαν τις χάντρες για τους ιθαγενείς της Αμερικής.

Και αδιάβαστοι και αγράμματοι

Τι έμεινε από όλο αυτό το σούργελο; Δέκα πληρωμένα παπαγαλάκια της μιντιακής διαπλοκής και άλλοι τόσοι αγράμματοι, ανιστόρητοι και ανόητοι οπαδοί. Ελεϊνά φερέφωνα μίας αποτυχημένης επικοινωνιακής καμπάνιας που αναμασούν τις ίδιες δέκα λέξεις σαν τα ρομπότ, στα πρότυπα της ρομποτικής φιγούρας του Λουκά Παπαδήμου.

Αρνούμενοι ακόμη και να αναγνώσουν το νέο μνημόνιο, είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε ευχολόγια και εύπεπτους -πλην βλακώδεις- διαχωρισμούς: λαϊκιστές-μεταρρυθμιστές, προοδευτικοί-συντηρητικοί, ευρωπαϊστές-δραχμολάγνοι. Πίτουρα για τις κότες και όχι λέξεις από ανθρώπους.

Από όλα τα καταστροφικά που επέφερε αυτή η θεσμική ανοησία, εκείνο που πρέπει να προβληματίζει περισσότερο είναι η οριστική διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών. Η μετατροπή της ημιπαράλυτης ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο μοντέλο διοίκησης της φοινικικής γαλέρας του Αστερίξ, δεν έχει κανένα μέλλον, επιπροσθέτως διότι Οβελίξ να αναλάβει τους πειρατές δεν υπάρχει. Οι κωπηλάτες άργησαν μεν, κατάλαβαν δε ότι όχι μόνο δεν είναι συνέταιροι στη γαλέρα, αλλά μόνιμοι δούλοι που κατάντησαν να διεκδικούν το δικαίωμα στο κουπί. Είτε είσαι φιλελεύθερος, είτε όχι, φίλε αναγνώστη, καταλαβαίνεις ότι θαύματα από τέτοιους κωπηλάτες δεν γίνονται. Και όσο ο καπετάνιος θεωρεί ότι το πιο πολύτιμο πράγμα στο καράβι είναι το εμπόρευμα, ούτε καν μέλλον δεν υφίσταται.

Εύχομαι, κάποια στιγμή στο σύντομο μέλλον, οι κωπηλάτες να καταφέρουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να διεκδικήσουν και το πλοίο και το εμπόρευμα και το κουπί. Να κρεμάσουν στο πιο ψηλό κατάρτι τις λέρες που κυβερνάν γαλέρες.

http://parallhlografos.wordpress.com/2012/02/27/galera/

Περι φοβου.

Κάθε μέρα που περνάει, σε κάθε σου συναναστροφή, πίσω αλλά και μπροστά απ’ αυτά που λέγονται, ή στοιχειωδώς εκφράζονται, κάνουν την εμφάνισή τους τα μαύρα στίγματα του φόβου. Σκοτεινιάζει ο χώρος ανάμεσα σε σένα και το συνομιλητή σου, χάνονται οι γραμμές επικοινωνίας, χάνεται κι ίδιος, κλειδωμένος μέσα στα αντί- όσων φοβάται. Κι έχει φροντίσει συνολικά το σύστημα πάρα πολύ καλά και μεθοδευμένα, ρίχνοντας στάγδην το εκβιαστικό δηλητήριο του φόβου στις φλέβες μας σε καθημερινές δόσεις, να ακυρώσει και να απονευρώσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, μη φοβικής, υγειούς συμπεριφοράς. Και οδηγούμαστε έτσι, σε μια κοινωνία φοβικών, που αποφασίζει και φέρεται σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, με κίνητρο τον φόβο. Κατά πού είναι ο μπαμπούλας που μ’ έχουν κάνει να πιστέψω πως υπάρχει; Εκεί; Απέναντι εγώ! Για να φυλαχτώ.

Αυτό το μεσοδιάστημα μέχρι τις εκλογές, ο φόβος και η τρομοκρατία, θα έχουν το πρώτο λόγο, θα ρέουν καθημερινά από τις οθόνες των τηλεοράσεων, χορηγώντας μας γενναίες δόσεις απελπισίας, καταστροφής, και  απόλυτου σκότους, εξελίξεις όμως ,οι οποίες δεν θα είναι αναπόδραστες. Μπορείς να το αποτρέψεις το κακό, βασιζόμενος στα φοβικά σου σύνδρομα. Ποιοί άμυαλοι, αφελείς και καιροσκόποι θέλουν να με οδηγήσουν στη δραχμή, στα άδεια ράφια των super markets, στην έλλειψη φαρμάκων, πετρελαίου …στην αγκαλιά των τεράτων της Αποκάλυψης; Αυτοί; Απέναντι εγώ! Για να φυλαχτώ.

Πότε όμως μια κοινωνία, ένας άνθρωπος, κατάκτησαν έστω κι ένα κλικ της ανέλιξής τους, στηριζόμενοι και συμβουλευόμενοι τους φόβους τους; Από πότε η νηφάλια και ουσιαστική προσέγγιση, ο διάλογος, η επιστημονικότητα, η ανάκληση της εθνικής αλλά και διεθνούς ιστορικής μνήμης και εμπειρίας, έδωσαν τη θέση τους, από εργαλεία επίλυσης κρίσεων, στις δαιμονοποιήσεις   και στα σκιάχτρα που κουνιούνται απειλητικά μεσ’ τα μούτρα μας; Είναι προφανές: Από τότε που το καταρρέον εν μέσω μπόχας εκ της αποσύνθεσεως και των χημικών του πολιτικό σύστημα, προσπαθεί να κρατηθεί και πάλι στην επιφάνεια. Οι ίδιοι που έφεραν τα πράγματα ως εδώ, να αλλάξουν ρόλο και κοστούμι, και να δώσουν μια ακόμη παράσταση, του ίδιου ακριβώς έργου.

          O Paul Porter ήταν ο Αμερικανός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν στην Αθήνα του 1947.Πράκτορας δηλαδή. Μέσα σε δύο μήνες γύρισε όλη την Ελλάδα και συνέταξε μία έκθεση για την Ελλάδα που δόθηκε στην δημοσιότητα τον Απρίλη του 1947:

«[...] Όσο μπορούσα να διακρίνω, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε κατ’ ουσίαν άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια, ώστε να διατηρήσει την εξουσία, απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδας κατά τον πόλεμο και επικαλούμενη τον ίδιο της, τον τεραστίων διαστάσεων αντικομουνισμό ως επιχειρήματα για την παροχή ξένης βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες. Στόχος της κατά την προσωπική μου κρίση, είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα» (απόσπασμα από δημοσίευση του Herr K.)

Είναι φανερό, πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είναι ακριβώς οι ίδιοι, εμπλουτισμένοι  βεβαίως λόγω της κοινωνικής εξέλιξης, με εργολάβους, καναλάρχες, δημοσιογράφους. Και το γαϊτανάκι της παρακμιακής τους εξουσίας και διαφθοράς, καλά κρατεί, ή καλύτερα θα κρατεί, όσο ‘’ακούμε’’ τους φόβους μας, κι όχι την αλήθεια. Και μην περιμένει κανείς να του βάλουν την αλήθεια στο μυαλό άλλοι. Η αναζήτηση, το ψάξιμο, η γνώση, το ένστικτο, αποτελούν τα προσωπικά εργαλεία αντίστασης του καθενός που συνθέτουν τις δικές του αλήθειες. Αρκεί αυτά τα εργαλεία να τα χρησιμοποιήσει, για να διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια, αν αυτό που βλέπει είναι ο γυμνός βασιλιάς που καμώνεται τον ντυμένο, ή τα καζάνια της κόλασης.

Ο μπαμπούλας, ο δράκος, ο χωροφύλακας, ο διοικητής, ο επιμελητής, ο επιθεωρητής, ο έφορος, ο παππάς, ο ξένος, ο κομμουνιστής, ο καύσωνας, ο παγετός, η διακοπή της ΔΕΗ, η βροχή, το χιόνι, η χρεοκοπία, η δραχμή, οι ‘’κουκουλοφόροι’’ …και πόσα ακόμη σκιάχτρα μας συνοδεύουν παιδιόθεν, εμείς να τα συντηρούμε κι αυτοί να τα καλλιεργούν.

Υπάρχει ελπίδα; Ναι. Υπάρχει. Αυτός ο κόσμος, ο φοβισμένος δείχνει να είναι έτοιμος να πει ‘’φτου ξελευτερία και βγαίνω!’’ Οι πρόσφατες συγκεντρώσεις, τα δημοσκοπικά ευρήματα, υπέρ αυτού συνηγορούν. Αρκεί το ‘’φτου ξελευτερία’’, να το παλέψουμε όλοι και όλες, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Η ζωή μας θα γίνει πιο καθαρή, χωρίς μουτζούρες και μαύρα στίγματα.
Άντε και καλή βδομάδα!

Σωτήρης Μπότσιος, 5μελής Επιτροπή Ιατρών Κωνσταντοπούλειου Γ.Ν. Νέας Ιωνίας

Ποιό «δίλημμα»; Καταστροφή είναι η ΕΕ και το ευρώ!

 του Παναγιώτη Μαυροειδή
Το μόνο που ξέχασαν να ισχυριστούν οι εκπρόσωποι της χούντας του ευρώ και του ΔΝΤ στη Βουλή, είναι πως αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την ευρωζώνη, θα σταματήσει να γυρίζει η Γη γύρω από τον Ήλιο. Ποτέ όμως δεν είναι αργά… Ο αντιδραστικός συνασπισμός εξουσίας, υπηρέτης αλλά και εκπρόσωπος της ΕΕ και του ΔΝΤ, λειτουργεί ως κοινός εκβιαστής της νύχτας απέναντι στο λαό.
Οι μαθητές του Δημοτικού, με απλές απαντήσεις τους, είναι πραγματικά πιο χρήσιμοι σε τέτοιες περιπτώσεις. Μπορούν να μας υπενθυμίσουν ότι το ευρώ δεν είναι το μοναδικό νόμισμα στον κόσμο και δεν είναι παρά μόνο το νόμισμα των δέκα μόλις τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα. Πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συμμετέχουν παρά μόνο 27 από τις 191 χώρες του κόσμου και από αυτές μόνο οι 17 ανήκουν στην ευρωζώνη.
Δύο χρόνια πριν, τρομοκρατούσαν τον κόσμο πως αν δεν υπογραφόταν το πρώτο Μνημόνιο, θα χρεοκοπούσε η Ελλάδα. Έλεγαν ψέματα και το γνώριζαν.Στόχος ήταν –και αυτό συμβαίνει τώρα– η λαϊκή χρεοκοπία. Σήμερα, είμαστε όλο και πιο κοντά σε μια τυπική χρεοκοπία. Στο πλαίσιο της πολιτικής παραμονής στην ευρωζώνη, αυτή καθίσταται όλο και ακριβότερη και επώδυνη.
Θυμόμαστε φυσικά το μόνιμο επιμύθιο: «Παίρνουμε δάνεια για να πληρώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις». Η αλήθεια ήταν πως αυτό είναι ένα κόστος της τάξης των 20 δισ., ενώ τα κρατικά έσοδα –του ταξικά διαμορφούμενου προϋπολογισμού– είναι περίπου 50 δισ. Απλώς υπήρχε και υπάρχει η προτεραιότητα να εξοφλούνται πρώτα τα δάνεια και οι τόκοι τους. Στο Μνημόνιο 2 είναι ξεκάθαρη η δέσμευση να μην πάει ούτε ένα ευρώ για μισθούς και συντάξεις. Απλώς η τρόικα μας δίνει δάνεια για να εξοφλούμε ιδιώτες και «θεσμικούς» επενδυτές και να χρωστάμε σε ΕΚΤ και ΔΝΤ. Το χρέος αλλάζει νομική μορφή και η Ελλάδα παραιτείται από το δικαίωμα αθέτησης πληρωμών, ενώ αναλαμβάνει την υποχρέωση να βάζει υποθήκη την εθνική περιουσία. Η αλήθεια λοιπόν δεν είναι ότι λαμβάνουμε δάνεια για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά ότι μειώνουμε μισθούς και συντάξεις για να πληρώνουμε δάνεια.
Ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ πρόσφατα ισχυρίστηκε πως αν φύγουμε από την ευρωζώνη, δεν θα έχουμε «ούτε ζάχαρη για τον καφέ μας». Η αλήθεια είναι πως τα εργοστάσια ζάχαρης έκλεισανή περιόρισαν δραματικά την παραγωγή τους στο πλαίσιο ποσοστώσεων που επέβαλλε η ΕΕ. Από πλεόνασμα παραγωγής και εξαγωγές, σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία.
Οι τρομολάγνοι, με επικεφαλής τον ίδιο τον δοτό πρωθυπουργό, λένε ακόμη πως δεν θα έχουμε καύσιμα. Λες και παίρνουμε πετρέλαιο από την ΕΕ. Κρύβουν φυσικά ότι το πετρέλαιο βγαίνει από τα διυλιστήρια του Βαρδινογιάννη με 20 λεπτά και καταλήγει στο πρατήριο με 1,70. Τα υπόλοιπα είναι εμπορικά κέρδη και κυρίως φορολογική ληστεία ενός κράτους που αρμέγει από τα λαϊκά στρώματα και μοιράζει επιδοτήσεις και φοροασυλία στην οικονομική ολιγαρχία. Φτάσαμε να πηγαίνει ο κόσμος από τη Φλώρινα στα Σκόπια και από την Ξάνθη στη Βουλγαρία για να γεμίσει βενζίνη. Από χώρες που δεν παράγουν πετρέλαιο και είναι φτωχότερες από την Ελλάδα.
Το πιο χαριτωμένο επιχείρημα του πρωθυπουργού είναι ωστόσο πως «αν φύγουμε από την ΕΕ και κάνουμε στάση πληρωμών, δεν θα μας δανείζει κανείς». Εδώ βέβαια προδίδονται. Φοβούνται μήπως σταματήσει η χρεομηχανή που έχουν στήσει, που είναι θηλιά στο λαιμό του λαού. Κρύβουν επίσης ότι δέχθηκαν την απαίτηση της τρόικας που απαγορεύει το δανεισμό από άλλες πηγές.
Παπαγαλίζοντας τους εκβιασμούς των πολυεθνικών του φαρμάκου, λένε πως έξω από την ευρωζώνη δεν θα υπάρχουν φάρμακα. Κρύβουν τη διάλυση των νοσοκομείων αλλά και ότι σύμφωνα με τη συνθήκη του Μνημονίου για το 2012, προβλέπεται μείωση της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης στο ΕΣΥ και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς από 5 δισ. ευρώ σε 2 δισ. Επίσης, περίπου 26.000 εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα υγείας, από τους οποίους 9.100 γιατροί, θα χάσουν τη δουλειά τους. Ο κίνδυνος υπάρχει ακριβώς στη συνέχιση της πολιτικής των κοινωνικών περικοπών στην υγεία, που επιβάλλουν τα μνημόνια. Από την άλλη, ο συντριπτικός όγκος των φαρμάκων εκτός πατέντας, παράγονται σε σημαντικό βαθμό πλέον εκτός του βορειοδυτικού καπιταλιστικού τόξου, σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Μας προειδοποιούν: Μια ενδεχόμενη αποχώρηση από το ευρώ θα οδηγήσει σε υποτίμηση του νέου νομίσματος και θα φτωχύνει ο λαός. Καμιά σοβαρή μελέτη δεν υπάρχει από πλευράς τους όμως για το ύψος της υποτίμησης. Αυτό που κρύβουν είναι ότι το ευρώ ήδη υποτιμάται και είναι σε κίνδυνο. Ότι ήδη έχουμε την εσωτερική υποτίμηση των μισθών και γενικά της οικονομίας κατά 15% – 20% και έχουν στόχο το 50%. Κρύβουν φυσικά πως μια ελεγχόμενη υποτίμηση στο πλαίσιο μιας ριζικά διαφορετικής οικονομικο-κοινωνικής πορείας, θα έχει θετικά αποτελέσματα για τις αγροτικές εξαγωγές και την αύξηση του τουριστικού συναλλάγματος. Βεβαίως αυτή θα σημάνει αύξηση των τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα, αλλά αυτό θα έχει και θετικές συνέπειες, καθώς θα αφήνει κίνητρο για ανάπτυξη παραγωγής σε τομείς που τώρα έχουν ξεκληριστεί.
Θα καταφέρουμε επιτυχώς να αντισταθούμε στην κλοπή των εισοδημάτων και της δημόσιας περιουσίας, αν αντισταθούμε με αξιοπρέπεια στη λοβοτομή της σκέψης και στον εξοβελισμό της ιστορικής πείρας.
Η σχέση της ΕΕ με το ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών έρχεται από το βαθύ παρελθόν. Ο Κ. Καραμανλής ο Α΄, έλεγε πως με την είσοδο στην ΕΟΚ, θα είχαμε 300 εκατομμύρια πελάτες για τα αγροτικά προϊόντα. Ωστόσο, με ντιρεκτίβες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, είχαμε καταστροφή καλλιεργειών. Είχαμε επίσης αντιδραστική αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, με ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών και παράδοσή της στη Βιβάρτια και σε άλλες πολυεθνικές. Φτάσαμε εντέλει, να αγοράζουμε λεμόνια Αργεντινής και να θάβουμε τα δικά μας.
Η ΕΕ απαγόρευσε με τη γνωστή οδηγία περί «απελευθέρωσης και προστασίας από μονοπωλιακές καταστάσεις», την ύπαρξη δημόσιου αερομεταφορέα. Για να φτάσουμε σήμερα στη σκλαβιά του ιδιωτικού μονοπωλίου του Βγενόπουλου, κοινού ιδιοκτήτη των Ετζίαν και Ολύμπικ Αιρ. Οι Βρυξέλλες επέβαλλαν την «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας» από το μονοπώλιο της (πάντα κερδοφόρας) ΔΕΗ, για να φτάσουμε σήμερα στη ληστεία της ΔΕΗ από τις Ενέργκα και Ελλάς Πάουερ και τη διαφαινόμενη εκποίηση της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού στην εξευτελιστική χρηματιστηριακή τιμή.
Στον παράλογο κόσμο της εποχής των τεράτων του κεφαλαίου, όλες οι όμορφες λέξεις,καταλήγουν στην ευρωκρατική σύγχρονη γλώσσα, να σημαίνουν το αντίθετό τους. Όταν ηΕυρωπαϊκή Ένωση, με Λευκή και Πράσινη Βίβλο, με τη Σύνοδο της Λισαβόνας και άλλα τινά, μιλούσε για «ευελιξία της εργασίας», εννοούσε και στόχευε σε μισή δουλειά, μισή ζωή, ζωή λάστιχο. Και όλα αυτά, εν μέσω δεξαμενών ανεργίας, απ’ όπου θα τραβιούνται κατά το δοκούν και κατά περιόδους, εργαζόμενοι χωρίς διαπραγματευτική ικανότητα. Έντρομοι δούλοι του κεφαλαίου χωρίς συλλογικές συμβάσεις και συλλογικά δικαιώματα.
Για μια άλλη κοινωνική πορεία της χώρας με κέντρο τις λαϊκές ανάγκες, για μια αξιοβίωτη ζωή, με αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ελευθερία, υπάρχουν δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η αθέτηση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους. Ο λαός δεν πήρε δάνεια, δεν τα έφαγε. Αντίθετα, πλήρωσε για αυτά ήδη δυο και τρεις φορές. Δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ΕΕ, γιατί δεν αντέχουμε άλλο την καταστροφή της παραμονής. Γιατί τα χειρότερα από την παραμονή μας εκεί, είναι μπροστά μας. Γιατί μπορούμε να τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα έξω από το ευρώ και έξω από τον Μολώχ του κέρδους, το μύλο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου, αυτού που εύηχα αποκαλούν «οι αγορές». Φυσικά και δεν μπορούμε να παράγουμε τα πάντα στην Ελλάδα. Χρειαζόμαστε συναλλαγές στη βάση ισοτιμίας και ισοτιμία μπορεί να υπάρξει μόνο ανάμεσα σε χώρες με παρόμοια οικονομική ανάπτυξη και λαούς με ανάλογα προβλήματα και όχι με τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Εκεί θα μιλήσει ο νόμος του οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερου.
Το όχι στο ευρώ, πάει μαζί με μια άλλη πορεία της χώρας. Με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων. Το λαό νοικοκύρη στον τόπο του. Με κέντρο τη δημόσια ιδιοκτησία στην παραγωγή, τις δημόσιες κοινωνικές πολιτικές και ασφαλώς, την εργατική και λαϊκή δημοκρατία.
Αυτή την πορεία τρέμει η αστική τάξη της χώρας μας, διότι δεν έχει θέση σε αυτήν. Αυτή ακριβώς είναι που έχει ως δραματική ανάγκη αναπαραγωγής της εξουσίας της την ΕΕ. Τη δική της αγωνία κλονισμού της, επιδιώκει να μετατρέψει σε πρόβλημα της κοινωνίας. Όταν καταφεύγουν στα τελευταία όπλα, της ανοιχτής ψευδολογίας και του εμετικού εκφοβισμού, σημαίνει πως αρχίζουν να χάνουν το παιχνίδι