Τα «γαλατικά χωριά» που λένε «όχι» στο ευρώ
Όλο και περισσότερα χωριά ή πόλεις, επιστρέφουν στα εθνικά τους νομίσματα ή «δημιουργούν» καινούρια, με τους κατοίκους να τα χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συναλλαγές. Αντιστεκόμενοι στο ευρώκαι τη γενικότερη παγκόσμια οικονομική κρίση και με σκοπό να αναζωογονήσουν τις τοπικές τους οικονομίες, οι κάτοικοι αρκετών πόλεων, χρησιμοποιούν τα παλαιά τους νομίσματα ή τυπώνουν νέα.
Δέκα χρόνια από τη σταδιακή αντικατάσταση του ισπανικού νομίσματος, της πεσέτα, από το ευρώ, μία αγροτική πόλη στην Ισπανία, επανέφερε τη χρήση της στις συναλλαγές. Στο πλαίσιο των προβλημάτων, που έχουν προκύψει από το ευρώ, περίπου 30 καταστήματα στην πόλη Villamayor de Santiago, τον περασμένο μήνα άρχισαν να δέχονται το παλαιό νόμισμα, το οποίο άρχισε να αντικαθίσταται το 2002 από το ευρώ, όταν η Ισπανία εισήλθε στην Ευρωζώνη.
Η ιδέα ανήκε στον Luis Miguel Campayo, τον επικεφαλής του συλλόγου εμπόρων, ο οποίος συνειδητοποίησε πως οι Ισπανοί είχαν πεσέτες στα μπαούλα, παρόλο που οι τσέπες τους ήταν άδειες από ευρώ. Υπολογίζεται ότι οι Ισπανοί έχουν πεσέτες αξίας 17 δισεκατομμυρίων ευρώ, φυλαγμένες σε σεντούκια και κουμπαράδες, ενώ η Τράπεζα της Ισπανίας δεν έχει θέσει χρονικό όριο για τη μετατροπή τους σε ευρώ.
Την ιδέα του Campayo ακολούθησαν πολλοί κάτοικοι στην πόλη Villamayor de Santiago, η οποία βρίσκεται 130 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μαδρίτης. Στη συγκεκριμένη περιοχή, το 1/3 του πληθυσμού (περίπου 2.500 κάτοικοι) δεν βρίσκει δουλειά, ενώ οι τιμές βασικών ειδών αυξήθηκαν κατά 43% σε σχέση με το 2002.
Έτσι, με την επιστροφή στo εθνικό νόμισμα, στα καταστήματα της πόλης έχουν δαπανηθεί πάνω από 1 εκατομμύριο πεσέτες (περίπου 7.900 ευρώ) και οι καταστηματάρχες πηγαίνουν στην Τράπεζα της Ισπανίας στη Μαδρίτη, προκειμένου να τις μετατρέψουν σε ευρώ.
Σε άλλες δύο περιοχές της Ισπανίας, οι κάτοικοι χρησιμοποιούν το παλαιό τους νόμισμα για τις συναλλαγές τους. Συγκεκριμένα, στον οικισμό Salvattera de Mino, στα βόρεια σύνορα της Ισπανίας με την Πορτογαλία, η πεσέτα επέστρεψε τον περασμένο Νοέμβριο. Επίσης, στην πόλη Mugardos, οι καταστηματάρχες κάλεσαν και παρότρυναν όσους έχουν ξεχασμένα χαρτονομίσματα ή κέρματα, να τα χρησιμοποιήσουν.
Σε άλλες δύο περιοχές της Ισπανίας, οι κάτοικοι χρησιμοποιούν το παλαιό τους νόμισμα για τις συναλλαγές τους. Συγκεκριμένα, στον οικισμό Salvattera de Mino, στα βόρεια σύνορα της Ισπανίας με την Πορτογαλία, η πεσέτα επέστρεψε τον περασμένο Νοέμβριο. Επίσης, στην πόλη Mugardos, οι καταστηματάρχες κάλεσαν και παρότρυναν όσους έχουν ξεχασμένα χαρτονομίσματα ή κέρματα, να τα χρησιμοποιήσουν.
Όμως, το φαινόμενο της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα δεν εντοπίζεται μόνο στην Ευρώπη. Νέα νομίσματα έχουν εμφανιστεί ή παλαιά έχουν επιστρέψει σε πόλεις της Ιταλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού, στον απόηχο της οικονομικής κρίσης και της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης.
Στη μικρή πόλη Collobrières της Γαλλίας, το 2008 οι περίπου 1.600 κάτοικοι επέστρεψαν στο φράγκο, το οποίο χρησιμοποιούν μαζί με το ευρώ. Η δήμαρχος της πόλης, Christine Amran, δήλωσε πως με το ευρώ «οι κάτοικοι έχασαν κάτι από την ταυτότητά τους».
Τον Αύγουστο, το γραφικό χωριό Φιλετίνο στην Ιταλία, ανακηρύχθηκε Πριγκιπάτο και εξέδωσε το δικό του νόμισμα, αποκηρύσσοντας το ευρώ. Οι περίπου 600 κάτοικοι του χωριού, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης και στη συγχώνευση των μικρών οικισμών με τις γειτονικές κοινότητες, αποφάσισαν να τυπώσουν το δικό τους νόμισμα, το φιορίτο, το οποίο είχε πάνω του την εικόνα του δημάρχου Luca Sellari. «Πάμε να ξαναπιάσουμε την ιστορία. Δεν είπαμε ποτέ να φύγουμε από την Ιταλία και να αποκτήσουμε ανεξάρτητη οντότητα. Όμως, με το σημερινό μίζερο καθεστώς είμαστε μια σειρά από φτωχά, ελλειμματικά χωριά και δήμοι που παλεύουμε για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα από τα λίγα ψίχουλα της Ρώμης, που θα γίνονται όλο και λιγότερα», τονίζει ο δήμαρχος.
Στη Βρετανία, οι κάτοικοι του Bristol, τον Μάιο θα λανσάρουν το δικό τους νόμισμα, τη λίρα του Bristol. Περισσότερες από 100 επιχειρήσεις έχουν ήδη υπογράψει, προκειμένου να δέχονται στις συναλλαγές την εναλλακτική αυτή λίρα, μια κίνηση που έχει στόχο την ενίσχυση του τοπικού εμπορίου.
Το 2008, οι κάτοικοι του Lewes, εξέδωσαν τη λίρα του Lewes για να αντιμετωπίσουν τις υψηλές τιμές και την οικονομική κρίση. Περίπου 50 επιχειρήσεις συμφώνησαν να δέχονται το νέο νόμισμα.
Αλλά δεν μένουμε μόνο στην Ευρώπη. Αρκετές πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθέτησαν παρόμοιες πρακτικές, ύστερα από την εμφάνιση της κρίσης. Τέτοιες πόλεις είναι το Bayback στο Michigan, το Berkshares στη Μασαχουσέτη, κ.ά.
Οι κάτοικοι της πόλης Veracruz στο Μεξικό, δημιούργησαν το «tumin», που σημαίνει «χρήμα» στην τοπική διάλεκτο.
Στην πόλη Sulva Jardim, μία από τις πιο φτωχές της νοτιοανατολικής Βραζιλίας, οι 23.000 κάτοικοι τον περασμένο χρόνο πήραν την απόφαση να τυπώσουν το δικό τους νόμισμα, το οποίο είχε πάνω του το πρόσωπο ενός τρωκτικού.
Στην πόλη Sulva Jardim, μία από τις πιο φτωχές της νοτιοανατολικής Βραζιλίας, οι 23.000 κάτοικοι τον περασμένο χρόνο πήραν την απόφαση να τυπώσουν το δικό τους νόμισμα, το οποίο είχε πάνω του το πρόσωπο ενός τρωκτικού.
Στο μικρό χωριό, Santi Suk στη βόρεια Ταϊλάνδη, οι κάτοικοι της περιοχής δημιούργησαν το δικό τους νόμισμα το 2007, στον απόηχο της οικονομικής κρίσης στην Ασία. Τα νομίσματά τους τα «στόλισαν» με παιδικές ζωγραφιές που απεικόνιζαν βουβάλια, ή βουδιστικούς ναούς. Το νέο αυτό νόμισμα άρχισε να χρησιμοποιείται το 2009, όταν η οικονομία της Ταϊλάνδης επιβραδύνθηκε.
Nτ.M.
Nτ.M.
.jpg)
Ομολογώ ότι προς στιγμήν κι εγώ ο ίδιος σκέφτηκα (όταν μαθεύτηκε η είδηση στους δρόμους) ότι είναι απαράδεκτο να καίνε τα σινεμά, ότι όλοι αυτοί που πετάνε τις μολότοφ είναι βάρβαροι, απολίτιστοι και άθλιοι προβοκάτορες. Όμως, οι σινεφίλ συναισθηματισμοί οφείλουν να σταματάνε εκεί, στις πρώτες σκέψεις και να ακολουθεί περισυλλογή και μεγάλη προσοχή όταν ξεκινάς να γράψεις κάτι (ειδικά με τίτλους όπως "Αττικόν: Γλύτωσε από τους Γερμανούς - Το έκαψαν οι Έλληνες..."), προκειμένου να μη χαθεί το δάσος για να σωθεί ένα δέντρο. Το δέντρο είναι οι 3 αίθουσες. Το δάσος είναι οι ζωές όλων μας, τα ήδη καμένα σπίτια μας, τα κλειστά καταστήματα κι οι άστεγοι στους δρόμους κι αν θέλετε να το εντοπίσουμε και στον πολιτισμό, το δέντρο είναι δύο (και περισσότερα) ιστορικά κτίρια κατεστραμμένα, το δάσος όμως είναι η καθημερινή αργή κατάρρευση εκατοντάδων ιστορικών κτιρίων, το ξεπούλημα του συνόλου των μνημείων μας (άραγε, έχει διαβάσει κανείς απ' όσους σήμερα κλαίνε το πρώτο μνημόνιο;), η άθλια πολιτιστική πολιτική των τελευταίων χρόνων και η μηδενική χρηματοδότηση στον πολιτισμό και την παιδεία.
Τελικά, ακόμα κι αν δεχτεί κανείς ότι τα κτίρια κάηκαν απ' αυτούς που υπονοείται, αν αγνοηθούν δηλαδή κάποιες καταγγελίες που ακούστηκαν χθες ότι την ώρα που πήρε φωτιά το Αττικόν τριγύρω υπήρχαν μόνο ΜΑΤ (άλλωστε, δεν θα ήταν η 
