Μια συμβουλή από την Αργεντινή: "Χρεωκοπήστε τώρα..."

" Εδώ στην Αργεντινή παρακολουθούμε τα τραγικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα και μπορούμε να δώσουμε μόνο μια εξήγηση για όλα αυτά: Ε, αυτό είναι ότι ακριβώς συνέβη στην Αργεντινή το 2001 και το 2002...!

Δέκα χρόνια πριν και η Αργεντινή επίσης πέρασε μια συστημική οικονομική κατάρρευση εξαιτίας του εξωτερικού της χρέους, το οποίο κατέληξε σε κοινωνική αναταραχή, μεγάλη ταλαιπωρία για τους εργαζομένους, βία και συγκρούσεις με την Αστυνομία.

Μερικούς μήνες πριν η Αργεντινή «εκραγεί», και πιο συγκεκριμένα στις 20 Μαρτίου 2001 ο τότε πρόεδρος της χώρας Fernando de la Rúa – ο οποίος αργότερα αναγκάστηκε να παραιτηθεί κάτω από το βάρος της κοινωνικής κρίσης- κάλεσε στο υπουργείο Οικονομικών ως υπουργό τον διαβόητο Domingo Cavallo φίλο των τραπεζών, μέλος της γνωστής trilateral και προστατευόμενο του συστήματος Rockefeller/Soros/Rhodes.

Ο Cavallo ήταν ο φρικτός αρχιτέκτονας της οικονομικής αιχμαλωσίας της Αργεντινής στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, όταν ήταν πάλι υπουργός Οικονομικών αλλά και υπουργός Εξωτερικών κατά τη δεκαετία του ΄90 επί προεδρίας Carlos Menem.

Ο Menem και ο Cavallo είναι οι βασικοί πρωτεργάτες, της παράδοσης της Αργεντινής στις ΗΠΑ και τη Βρετανία μετά τον πόλεμο των νησιών Falklands, ανοίγοντας την οικονομία στις ανεξέλεγκτες ιδιωτικοποιήσεις, στην απελευθέρωση και στην υπερχρέωση στο αμερικανικό δολάριο κάτι που οδήγησε στην αύξηση του εξωτερικού δανεισμού σχεδόν τρεις επάνω μέσα σε λίγα χρόνια.

Το σχέδιο αυτό προετοίμασε πρακτικά την κατάληψη της Αργεντινής από τους τραπεζίτες, και χρειάστηκε ένας συγκεκριμένος κύκλος για να ολοκληρωθεί και για αυτό το λόγο ο Cavallo επέστρεψε στο πόστο του το 2001, για να ολοκληρώσει το έργο του.

Της παραίτησης της κυβέρνησης –στις 20 Δεκεμβρίου παραιτήθηκε η κυβέρνηση de la Rúa και μαζί της και ο Cavallo- διαδέχθηκε μια πρωτοφανής ακυβερνησία στη χώρα.

Κατά τη διάρκεια εκείνου του ζεστού καλοκαιριού του Δεκεμβρίου του 2001 οι κυβερνήσεις άλλαζαν πιο συχνά από την «ημέρα και τη νύχτα». Μέσα σε μια εβδομάδα μόνο είχαν ορκιστεί και παραιτηθεί τουλάχιστον 4 πρόεδροι. Ένας εξ αυτών ο Adolfo Rodriguez Sáa η θητεία του οποίου άντεξε δεν άντεξε τρία 24ωρα, έκανε το μόνο σωστό πράγμα, έστω και αν το έκανε λάθος: Κήρυξε επίσημα την πτώχευση της Αργεντινής.

Τότε άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως: Οι διεθνείς τραπεζίτες και το IMF (ΔΝΤ) έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να «σπάσουν τη ραχοκοκαλιά» της χώρας. Τα διεθνή ΜΜΕ προέβλεπαν όλων των ειδών τις καταστροφές. Η πτώχευση της χώρας σήμαινε πως η Αργεντινή θα έπρεπε να υποφέρει μόνη της και μέσα στην αγωνία, όντας εξοστρακισμένη από τη «διεθνή οικονομική κοινότητα».

Δεν είσαι το αφεντικό μου πια…

Αλλά άσχετα με το πόσο στραβά πήγε, ήταν πολύ καλύτερα χωρίς τη «βοήθεια» των τραπεζιτών, χωρίς το IMF, τις ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών. Καλύτερα να ξεκαθαρίζεις τα προβλήματα μόνος σου παρά να είσαι αναγκασμένος να ζεις παρασιτικά από τους «γύπες» του διεθνούς τραπεζικού συστήματος οι οποίοι ξεσκίζουν τις σάρκες της χώρας σου, μια χώρας που παρακμάζει κοινωνικά και οικονομικά.

Και πόσο άσχημο ήταν το 2002 για την Αργεντινή; Πολύ άσχημο: Το ΑΕΠ έπεσε κατά 40%, η ανεργία ανήλθε στο 30% και το 50% του πληθυσμού πέρασε κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ το πέσος υποτιμήθηκε εν μια νυκτί από 1:1 σε 1:4ενώ όσοι είχαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς δολάρια αναγκάστηκαν να τα ανταλλάξουν σε πέσος με ισοτιμία 1,40 πέσος προς 1 δολάριο.

Ναι αλλά τι είχε κάνει λάθος η κυβέρνηση της Αργεντινής; Στους μήνες που ακολούθησαν την οικονομική κατάρρευση, υπέκυψε στις εντολές και τις συνταγές του IMF οι οποίες ήταν στην ουσία η ίδια η αιτία για την οικονομική της καταστροφή. Η Αργεντινή δανειζόταν πολύ περισσότερα από όσα μπορούσε να επιστρέψει πίσω και οι τραπεζίτες το γνώριζαν αυτό!

Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν συνέχισαν να λειτουργούν για τους τραπεζίτες μεταθέτοντας το χρέος σε βάθος 30 και 40 ετών, ενώ το 2006 η Αργεντινή κατάφερε να ξεπληρώσει όλο το χρέος της στο IMF σχεδόν 10 δισ. $ σε ρευστό.

Οι ίδιοι «γύπες» πετούν γύρω από την Ελλάδα

Σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια παρόμοια απόφαση. Είτε κρατά την κυριαρχία της, ή παραδίδεται στην «Τρόικα» την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και το IMF που εργάζονται για τους τραπεζίτες και όχι για τους ανθρώπους.

Χωρίς να αποτελεί έκπληξη σήμερα βρίσκουμε στην Ελλάδα ένα άνθρωπο της Trilateral και του συστήματος Rockefeller/Rothschild να διοικεί τη χώρα, πράττοντας τα ίδια ακριβώς που είχαν πράξει άλλοι στην Αργεντινή το 2001 και 2002.

Η Αργεντινή όχι μόνο υπέστη τον Cavallo αλλά και ο τότε πρόεδρός της De la Rúa ήταν επίσης συν-ιδρυτής του εγχώριου lobby CARI – του Αργεντινού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων- ενός τοπικού «υποκαταστήματος» της Trilateral και της μαφίας της Bilderberg.

Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να κάνει αυτό που αποφάσισε η Αργεντινή να κάνει πριν από μια δεκαετία. Καλύτερα να υποφέρετε τον πόνο και την δοκιμασία, ξεκαθαρίζοντας το χάος που δημιούργησαν οι πολιτικοί σας σε συνεννόηση με τους διεθνείς τραπεζίτες, κρατώντας όποια Εθνική κυριαρχία εξακολουθείτε να έχετε παρά να αφήσετε τους τραπεζίτες που εδρεύουν στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή την Φρανκφούρτη να καθορίζουν το μέλλον σας.

Είναι το «νέο-αποικιακό» μοντέλο της οικονομικής ισχύος

Ή νομίζετε πως είναι απλά κακή τύχη, ή κακή εκτίμηση και σύμπτωση που χώρες όπως η Ελλάδα, η Αργεντινή, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Βραζιλία, η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ρωσία, η Μαλαισία, η Ουκρανία, η Ινδονησία, η Νότιος Κορέα, η Ταϊλάνδη, η Γαλλία και ακόμη ακόμη οι ΗΠΑ και η Βρετανία, που δανείζονται πάντα τόσο πολλά από τους τραπεζίτες για να «διαπιστώσουν» στη συνέχεια πως ότι δεν μπορούν να τα ξεπληρώσουν και κατά τρόπο συστηματικό οι ίδιοι τραπεζίτες (CitiCorp, HSBC, Deutsche, Commerz, BNP, Goldman Sachs, Bank of America, JPMorganChase, BBVA) δανείζουν τόσα πολλά σε χώρες για να «διαπιστώσουν» στη συνέχεια πως δεν μπορούν να τα εισπράξουν;

Όχι! Είναι ο δρόμος που οδηγεί στις «αναδιαρθρώσεις χρέους», στις «επαναχρηματοδοτήσεις χρέους» και στις «ανταλλαγές ομολόγων» οι οποίες επεκτείνουν το κρατικό χρέος πρακτικά σε ορίζοντα 20, 40 ή περισσοτέρων ετών.

Η παραπάνω διαδικασία εγγυάται απίστευτα μεγάλα και κολοσσιαία επιτόκια, για τους μεγάλους τραπεζίτες και όλους αυτούς του «καλούς» πολιτικούς, βαρόνους των ΜΜΕ, επενδυτές και μεσίτες χωρίς του οποίους κάτι τέτοιο δε θα ήταν δυνατό.

Αυτό είναι το μοντέλο. Πρέπει να τρέχει και να τρέχει με αυτόν τον τρόπο… Αυτή είναι η τερατώδης μηχανή που συντρίβει όνειρα και ελπίδες των ανθρώπων και δεν την ενδιαφέρει ποιοι είναι τα θύματα της: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι ή Βουδιστές, γιατι δεν έχει καμία ηθική.

Φέρτε πίσω τη Δραχμή

Έτσι λοιπόν Ελλάδα: Απλά χρεωκοπήστε το κρατικό σας χρέος: Απλά επιστρέψτε στη Δραχμή: Απλά πείτε «Όχι ευχαριστώ» στους Γερμανούς τραπεζίτες, και στα αρπακτικά της Τρόικα. Πείτε όχι στον δικό σας πρόεδρο της Trilateral.

Με αυτόν τον τρόπο θα θέσετε ένα ισχυρό προηγούμενο για τους Ευρωπαίους γείτονές σας: Όπως η Ισπανία που έχει πληγωθεί τόσο άσχημα για τους ίδιους λόγους. Όπως η Ιταλία με τον δικό της πρωθυπουργό της τριμερούς, Mario Monti –και επίσης πρόεδρος της ευρωπαϊκής Trilateral.

Η Ελλάδα το λίκνο της Δημοκρατίας, μπορεί να διδάξει στον κόσμο ένα μάθημα αληθινής Δημοκρατίας με το να πετάξει έξω τα παράσιτα από τη χώρα, μια κίνηση η οποία παρ΄ ελπίδα μπορεί να οδηγήσει στο να τα πετάξουν έξω από την Ευρώπη και ίσως αργότερα από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Γιατί αυτό που η Ελλάδα, η Αργεντινή, η Ιταλία και η Ισπανία περνούν τώρφα δεν είναι μια αληθινή Δημοκρατία, αλλά μάλλον μια διαστρεβλωμένη μίμησή της η οποία συστηματικά τις οδηγεί στον έλεγχο των παγκόσμιων αφεντικών, στον έλεγχο της Trilateral της Bilderberg και της διεθνούς τραπεζικής κυριαρχίας.

Αυτοί διοικούν τώρα το «παιχνίδι» όπου όλες οι χώρες καταλήγουν να έχουν την «καλύτερη δημοκρατία που τα λεφτά μπορούν να αγοράσουν» κάτι το οποίο δεν είναι Δημοκρατία…

Τα μεγαθήρια της οικονομικής ισχύος επελαύνουν με πλήρη ταχύτητα εναντίον όλων μας. Εάν η Ελλάδα καταρρεύσει, ποιος θα είναι ο επόμενος; Η Ισπανία; Η Ιταλία; Η Πορτογαλία; Η Αργεντινή; (ξανά;)
Και τι θα γίνει εάν η Ελλάδα γυρίσει πίσω στην Δραχμή;

Αφήστε και την Ιταλία να γυρίσει πίσω στην Λιρέτα, την Ισπανία στην Πεσέτα, την Πορτογαλία στο Εσκούντο…!

Ένα εθνικό νόμισμα είναι το κλειδί στην εθνική κυριαρχία.

Όλες οι κυβερνήσεις πρέπει να καταλάβουν ότι είτε θα κυβερνάς για τον κόσμο ενάντια στους τραπεζίτες, είτε για τους τραπεζίτες ενάντια στον κόσμο.

Adrian Salbuchi για το Russia Today

Ο Adrian Salbuchi είναι πολιτικός και οικονομικός αναλυτής, και ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός στην Αργεντινή (www.asalbuchi.com.ar)

Ανακοίνωση του Ε.Πα.Μ. για τις τρέχουσες συμφωνίες

Ανακοίνωση του Ε.Πα.Μ. για τις τρέχουσες συμφωνίες

Οι συμφωνίες στα πλαίσια του Eurogroup της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου κάνουν ακόμη και το 1^ο Μνημόνιο με την αντίστοιχη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης του 2010 να ωχριούν. Με το πλαστό επιχείρημα ότι «η χώρα σώθηκε από την χρεοκοπία» οι πολιτικές δυνάμεις της συγκυβέρνησης παρέδωσαν κυριολεκτικά τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές και τους ευρωκράτες.

Δεν συμφώνησαν μόνο στην κυριολεκτική διάλυση της εσωτερικής αγοράς εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών της Ελλάδας, ώστε να υποβαθμιστεί η χώρα στο επίπεδο των ανατολικών χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, όπως επιτάσσει ξεκάθαρα το 2^ο Μνημόνιο που ψήφισε στις 10/2 η δοτή πλειοψηφία της Βουλής.

Αποδέχτηκαν επίσης και τα εξής:

Πρώτο: Την παράδοση του συνόλου των δημοσιονομικών εσόδων της χώρας στη διάθεση των δανειστών με σκοπό να εξυπηρετείται πρώτα απ’ όλα το δημόσιο χρέος. Πλέον, μόνο ότι περισσεύει θα πηγαίνει στις πρωτογενείς δαπάνες (μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία, κοκ). Για τον σκοπό αυτό, η Ελλάδα καλείται να ενσωματώσει στο εσωτερικό της δίκαιο την ρήτρα αυτή και να κατοχυρώσει μέσα από αναθεώρηση του συντάγματος, το ταχύτερο δυνατό, ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η εξυπηρέτηση του χρέους και όλα τα υπόλοιπα έπονται.

Δεύτερο: Την δημιουργία ειδικού λογαριασμού, υπό τον έλεγχο της τρόικας, ο οποίος θα διαθέτει πάντα ρευστότητα ίση με την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων του επόμενου τριμήνου. Εάν η ρευστότητα στον λογαριασμό αυτόν πέφτει κάτω από αυτό το σημείο, τα χρήματα θα συμπληρώνονται από τα τακτικά έσοδα που προορίζονται για τη λειτουργία του ελληνικού κράτους. Μέσω αυτού του ειδικού λογαριασμού θα καταβάλλεται και η δόση του νέου δανείου που θα πηγαίνει αποκλειστικά σε τοκοχρεολύσια.

Τρίτο: Την υποβολή της Ελλάδας σε πρωτοφανή εξωτερικό έλεγχο των δημοσιονομικών της και της οικονομίας της. Για το σκοπό αυτό πρόκειται να ενισχυθεί η Task Force με «ειδικούς» από τα κράτη μέλη, με σκοπό να θέσουν υπό τον έλεγχό τους όλες τις βασικές λειτουργίες του ελληνικού κράτους και να εξασφαλίσουν την μοιρασιά του δημόσιου πλούτου ανάμεσα στα μεγάλα συμφέροντα που ο καθένας αντιπροσωπεύει.

Τέταρτο: Την εγκατάσταση μόνιμης επιτροπείας στην χώρα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με κύριο σκοπό τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού και με κύρια ευθύνη την απαρέγκλιτη εφαρμογή του προγράμματος. Ιδίως την εξασφάλιση ότι θα τηρηθεί η απόλυτη προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, έναντι κάθε άλλης ανάγκης του ελληνικού κράτους.

Όλα αυτά συμφωνήθηκαν από την δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου με σκοπό, αφενός, να εγκριθεί ένα νέο πακέτο δανεισμού ύψους 130 δις ευρώ και, αφετέρου, να πραγματωθεί η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων (PSI) με ονομαστικό «κούρεμα» της τάξης του 53,5%. Με τον τρόπο αυτό υποτίθεται ότι το χρέος της Ελλάδας θα κατέβει στο 120% έως το 2020 και θα γίνει «βιώσιμο». Πρόκειται για παραμύθια που σκοπό έχουν να κρύψουν το γεγονός ότι η Ελλάδα με το νέο πρόγραμμα παύει να είναι αυτοτελές, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.

Υπό το νέο καθεστώς και κυρίως μετά την ένταξη της Ελλάδας στον μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, που προγραμματίζεται για τον Ιούλιο του 2012, θα υποβαθμιστεί στην κατάσταση ενός απλού νομικού προσώπου που τελεί υπό εκκαθάριση όπως κάθε άλλη επιχείρηση που βρίσκεται υπό πτώχευση. Δεν είναι τυχαίο ότι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) έχει καθεστώς ιδιότυπης Ανώνυμης Εταιρείας και έχει σαν σκοπό να αναλάβει τη διαχείριση κρατών υπό πτώχευση, μέχρι το ρόλο αυτό να αναλάβει από τον ερχόμενο Ιούλιο ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης, που συνιστά διεθνή οργανισμό, με καθήκοντα αντίστοιχα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την περιοχή της Ευρωζώνης. Τη συνθήκη αυτού του ΕΜΣ έχει ήδη υπογράψει η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου ερήμην του ελληνικού κοινοβουλίου και του ελληνικού λαού, μόλις πριν από λίγες ημέρες και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μία τόσο σημαντική είδηση πέρασε τελείως στα ψιλά κάποιων ιστολογίων και δεν βρήκε το δρόμο της σε κανένα ραδιοτηλεοπτικό σταθμό ή έντυπο ευρείας κυκλοφορίας.

Ταυτόχρονα, το νέο δάνειο των 130 δις ευρώ, δεν πρόκειται να δοθεί όπως το προηγούμενο, δηλαδή μέσω παροχής δανείων από τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Το Eurogroup έχει στήσει έναν νέο μηχανισμό δανεισμού, αρχικά, διαμέσου του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης (ΕΤΧΣ) και αργότερα, του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ). Ο δανεισμός μέσω αυτών των μηχανισμών προϋποθέτει την έκδοση ομολόγων με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι ο μηχανισμός θα μπορεί να εκταμιεύει την εκάστοτε δόση του νέου δανείου, ανάλογα με το τι μπορεί να βάλει ενέχυρο η ελληνική κυβέρνηση και ανάλογα με την πορεία ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλήματος της χώρας. Αν δεν φτάνουν αυτά τότε θα χρησιμοποιούνται ως εγγύηση ακόμη και τα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού.

Για το λόγο αυτό και σύμφωνα με πληροφορίες που έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας από διάφορες πηγές, τη στιγμή που η ίδια η «ελληνική» Κυβέρνηση δεν αναφέρει το παραμικρό για τις λεπτομέρειες του προγράμματος, έχει δημιουργηθεί ήδη σκιώδης εταιρεία στο Λουξεμβούργο, με άγνωστους μετόχους και σκοπό τη διαχείριση αυτών των εγγυήσεων, έτσι ώστε, πρώτα, το ΕΤΧΣ και ύστερα ο μόνιμος ΕΜΣ, να εκδίδει ομόλογα για το δανεισμό του ελληνικού κράτους αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Αυτό σημαίνει ότι το νέο δάνειο δεν θα μπορεί να εκταμιεύεται παρά μόνο στον βαθμό που θα αποδίδει το ξεπούλημα, ή ο ενεχυριασμός των περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Σημειώνεται ότι διόλου τυχαία στο Λουξεμβούργο εδρεύουν τόσο o ΕΧΤΣ όσο και ο ΕΜΣ και στα δικαστήρια της χώρας αυτής έχει υπαχθεί κάθε διαφορά που τυχόν θα προκύψει μεταξύ της Χώρας μας και των δανειστών της η νέα Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης.

Υπενθυμίζεται τέλος ότι, όπως ξεκαθαρίζεται και στο Προοίμιο της Συνθήκης για το τον ΕΜΣ, προϋπόθεση για τη συνέχιση της χρηματοδότησης μέσω του ΕΣΜ είναι η άμεση υπογραφή και επικύρωση και του περιβόητου Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, το οποίο θέτει νέους ομοιόμορφους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας για όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, τους οποίους μάλιστα όλα τα Κράτη Μέλη οφείλουν όχι μόνο να ενσωματώσουν στην εσωτερική έννομη τάξη τους, αλλά και να τους αναβαθμίσουν πλέον σε συνταγματικούς κανόνες και μάλιστα το αργότερο έως το Μάρτιο του 2013. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι καλείται η χώρα μας, όπως και όλες οι χώρες που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα, να καταστήσουν τη μόνιμη λιτότητα συνταγματική επιταγή, εάν θέλουν να γλιτώσουν τη «χρεοκοπία» και να «σώσουν την πατρίδα», με βάση τη ρητορική που έχουν υιοθετήσει οι δανειστές μας και οι εγχώριοι συνεργάτες τους.

Τα δεδομένα αυτά εξασφαλίζουν ότι παρά την όποια εικονική απομείωση χρέους πετύχει το PSI, ένα είναι σίγουρο: το δημόσιο χρέος της χώρας δεν πρόκειται να γίνει βιώσιμο με κανένα τρόπο. Απλά θα εξασφαλίζει ότι ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται ποτέ να γλιτώσει από το επίσημο καθεστώς δουλοπαροικίας που του επιβάλουν.

Οι συμφωνίες της συγκυβέρνησης αποτελούν πράξεις που υπερβαίνουν κατά πολύ την ταξική σκοπιμότητα και την εθνική υποτέλεια που διακρίνει για δεκαετίες το επίσημο πολιτικό σύστημα της χώρας. Τέτοιες συμφωνίες είναι πράξεις ανοιχτού δωσιλογισμού και είναι δύσκολο να βρεθούν ανάλογες, τόσο στην ιστορία της χώρας, όσο και διεθνώς, ακόμη και σε συνθήκες πολεμικής κατοχής. Η ίδια η ύπαρξη της χώρας, η επιβίωση του ελληνικού λαού, ακόμη και η τυπική αυτοτέλεια του ελληνικού κράτους, έχουν τεθεί υπό αίρεση. Το μόνο που μένει τώρα πια, είναι να τεθεί ο ελληνικός λαός και υπό επίσημη στρατιωτική κατοχή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, προκειμένου να πειστεί πώς είναι προς το συμφέρον του να ζει ως δουλοπάροικος των αγορών και του ευρώ.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο θεωρεί τις συμφωνίες αυτές πράξεις εσχάτης προδοσίας και προκλητικής καταπάτησης κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Θεωρεί επίσης την εκβιαστική επιβολή τους από το Eurogroup ως ανοιχτή εχθρική ενέργεια εναντίον του ελληνικού λαού, με μοναδικό σκοπό την υποδούλωσή του.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο θεωρεί ότι οι συμφωνίες αυτές είναι άκυρες, γιατί παραβιάζουν κατάφωρα κάθε έννοια εθνικού και διεθνούς δικαίου. Είναι επίσης άκυρες, γιατί τις αποδέχτηκε μια κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό κατά παράβαση του συντάγματος και μια προσχηματική πλειοψηφία της Βουλής, χωρίς κανενός είδους νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο δηλώνει απερίφραστα ότι θα αγωνιστεί μαζί με τον ελληνικό λαό για την άμεση ανατροπή του καθεστώτος δουλοπαροικίας και κατοχής. Καλεί όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιτάσσονται στις συμφωνίες σε κοινή δράση, έτσι ώστε, το ταχύτερο δυνατό, να δημιουργηθεί εκείνο το αναγκαίο πλειοψηφικό ρεύμα που θα λυτρώσει τη χώρα και τον λαό από την «ξένη ακρίδα». Στην κατεύθυνση αυτή το Ε.ΠΑ.Μ. θα συνεχίσει να παίρνει, ή να συμμετέχει σε πρωτοβουλίες για την συγκρότηση μιας ευρύτατης συμπαράταξης δυνάμεων, με κύριο σκοπό την ακύρωση όλων των συμφωνιών και δεσμεύσεων που αναλαμβάνει ερήμην και σε βάρος του ελληνικού λαού η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου και το πολιτικό σύστημα της συγκυβέρνησης.

Το Ε.ΠΑ.Μ. καλεί τις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά και το σύνολο των δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στις συμφωνίες, να συναισθανθούν τις ιστορικές ευθύνες τους έναντι του ελληνικού λαού και της χώρας. Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για ιδεοληψίες και προσχήματα διαφορετικότητας. Όποιος δεν τοποθετείται σήμερα ξεκάθαρα ενάντια στο σύνολο του πλαισίου συμφωνιών του Eurogroup, ή αρνείται την κοινή δράση στη βάση αυτή, είτε δεν έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης, είτε υπηρετεί ξένες προς τον λαό σκοπιμότητες.

23/2/2012

ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, 3 κλάδοι γνώριζαν άνθιση: Οι μαυραγορίτες, οι ταγματασφαλίτες και οι ρουφιάνοι. Τους πρώτους τους βλέπεις πως ξεφυτρώνουν σε κάθε περιοχή και γειτονιά σαν μανιτάρια, υπό την ταμπέλα “Αγορά Χρυσού”. Άτομα που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον πόνο ανθρώπων που αναγκάζονται να πουλήσουν κοσμήματα, βαπτιστικά, βέρες και οτιδήποτε άλλο, μέσα στην απελπισία τους.

Ανταλλάζουν χρυσό για λίγα χρήματα, σε συμπολίτες μας που αγωνιούν να καλύψουν έστω και προσωρινά τρέχουσες ανάγκες. Τέτοια καταστήματα, είναι άντρα εκμετάλλευσης, που κερδίζουν χιλιάδες ευρώ και μάλιστα αφορολόγητα. To τραγικό είναι πως αν κάνεις μια βόλτα θα μετρήσεις πάρα πολλά, λες και ένας νέος κλάδος ξεπήδησε. Έχει τύχει να περνάω από τις ίδιες περιοχές και από εβδομάδα σε εβδομάδα, παρατηρώ πως όλο και περισσότερα ενεχυροδανειστήρια κάνουν την εμφάνισή τους. 

Ο δεύτερος κλάδος, των ταγματασφαλιτών, έχει κάνει εδώ και καιρό την εμφάνισή του. Κουκουλοφόροι σε εντεταλμένη υπηρεσία, παρεισφρύουν σε πορείες και διαδηλώσεις, με σκοπό να τις διαλύσουν και να δώσουν την ευκαιρία στους συναδέλφους τους στα ΜΑΤ να επιτεθούν σε ανθρώπους που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. H προβοκάτσια δεν είναι νέα γραμμή άμυνας του συστήματος, αλλά πλέον την βλέπουμε στην επαγγελματική διάστασή της. Τυχαίο που πόσες αποδείξεις συνεργασίας της αστυνομίας με παρακρατικές δυνάμεις βγήκαν στο φως; Για να γίνεις ταγματασφαλίτης, πρέπει να έχεις απολέσει οποιοδήποτε ίχνος συνείδησης και βέβαια να σε ελκύει η εξουσία, όπως την πουτάνα το τάληρο. 

Στην τρίτη κατηγορία των κλειστών επαγγελμάτων της κατοχής, βρίσκουμε την διαχρονική ράτσα των ρουφιάνων. Άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, πρόθυμα να γλείψουν και να ακολουθήσουν δουλικά προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, αλλά και να κερδίσουν εις βάρος των άλλων. Προς το παρόν το έχουν αναλάβει δημοσιογράφοι, παπαγαλάκια που διασπείρουν ψέματα και έμμισθοι υπάλληλοι των κομμάτων στα social media. Στόχος τους η τρομοκράτηση του λαού, το να συμβάλουν στο να παραμείνει “ζαλισμένο κοπάδι”. Ο επικοινωνιακός πόλεμος είναι το Α και το Ω για την διατήρηση της “ύπνωσης”. Παλιά το ονόμαζαν προπαγάνδα, τώρα “ειδήσεις” και “δημόσιες σχέσεις”.

Βλέπετε η τωρινή οικονομική και πολιτική συγκυρία , έχει πολλά περισσότερα κοινά απ’ ότι νομίζει κανείς με μαύρες εποχές της ελληνικής ιστορίας. Κι αν οι παππούδες μας πέρασαν κατοχή και οι πατεράδες μας χούντα, εμείς ζούμε σε έναν σκοτεινό συνδυασμό και των δύο. 

Έτσι στη δεκαετία του 1980 για πρώτη φορά η Επιτροπή και οι μηχανισμοί της ΕΟΚ αναμειγνύονται ενεργά στην προώθηση στρατηγικών συμμαχιών ανάμεσα σε μονοπωλιακά συγκροτήματα στη βιομηχανία και ενθαρρύνουν ανοιχτά την άμεση ανάμειξη των μεγάλων επιχειρήσεων και των πανευρωπαϊκών εργοδοτικών οργανώσεων και «λόμπι» στο πολιτικό οικοδόμημα των Βρυξελλών. Αυτή η άμεση «συμμαχία» της Επιτροπής με τον επιχειρηματικό κόσμο και τις πολυεθνικές πρόσθεσε βαρύτητα στις πρωτοβουλίες των οργάνων της ΕΟΚ και ενίσχυσε τη θέση τους απέναντι στις κυβερνήσεις των χωρών-μελών. Όχι μόνο οδήγησε σε μια μορφή συνύφανσης επιχειρήσεων και πολιτικής ανώτερη από εκείνη που υπήρχε ήδη σε εθνικό επίπεδο, αλλά και διευκόλυνε αποφασιστικά μια νέα συνταύτιση των πιο ισχυρών μονοπωλιακών συμφερόντων με τις κορυφές της πολιτικής στα ίδια τα κράτη-μέλη.

Το πολιτικό σύστημα της ΕΟΚ, όπως και της ΕΕ σήμερα, είναι ένα ονειρεμένο μέρος για τους εκπροσώπους των επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρόκειται για τον παράδεισο των «λόμπι»: Αποφάσεις με μακροπρόθεσμες συνέπειες παίρνονται πίσω από κλειστές πόρτες πολιτικών συμβουλίων και σε μυστικές επιτροπές γραφειοκρατών, αόρατες και εντελώς απροσπέλαστες από τους λαούς τους οποίους αφορούν άμεσα αυτές οι αποφάσεις. Σήμερα πάνω από διακόσιες πολυεθνικές από τις μεγαλύτερες του κόσμου, ανάμεσά τους αμερικανικές και ιαπωνικές, διατηρούν στις Βρυξέλλες γραφεία προώθησης των συμφερόντων τους στα ευρωπαϊκά όργανα. Ενισχύονται από πεντακόσιους και πάνω επιχειρηματικούς ομίλους «λόμπι», που συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση των αποφάσεων και των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Συμβουλίου Κορυφής, του Ευρωκοινοβουλίου, κοκ. Όπως είναι φυσικό, η απόλυτη διαφθορά βασιλεύει παντού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1999 μια επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου, που ασχολήθηκε με το ζήτημα της «διαπλοκής» και της απάτης στο επίπεδο των οργάνων της ΕΕ, κατέληξε στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι είναι αδύνατο να βρεθεί έστω κι ένας «καθαρός» αξιωματούχος.

Ακόμη και οι ΗΠΑ, η πατρίδα των «λόμπι» και του χρηματισμού της πολιτικής, ζηλεύουν το επίπεδο «λομπισμού», συνύφανσης επιχειρήσεων και πολιτικής που υπάρχει στις κορυφές και τα όργανα των Βρυξελλών, μακριά από τα μάτια και την όποια παρέμβαση του «λαϊκού παράγοντα». Γι’ αυτό και συνιστούσαν στους «Ευρωπαίους εταίρους» να μην προχωρήσουν με το «ευρωσύνταγμα», διαδικασία που θα είχε ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση της αντίδρασης των λαών, αλλά να συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ασκούν πολιτική τόσα χρόνια: μέσα από αποφάσεις κλειστών διαδικασιών και οργάνων κορυφής. Η αλαζονεία των «Ευρωπαίων» γραφειοκρατών και πολιτικών και των ευρωπαϊκών επιχειρηματικών κύκλων και η ακλόνητη πεποίθησή τους ότι είχαν πια σαρώσει με τον «ευρωπαϊσμό» τους τις συνειδήσεις των λαών τους οδήγησαν στην προσπάθεια να εξαλείψουν με μια μονοκονδυλιά, μέσα από το «ευρωσύνταγμα», την όποια προοδευτική κατάκτηση είχε απομείνει στην κοινωνική, συνταγματική και πολιτική συγκρότηση των κρατών-μελών.

Αυτό το υπερεθνικό γραφειοκρατικό οικοδόμημα συνύφανσης επιχειρήσεων και πολιτικής μορφοποιήθηκε οριστικά με τη διαδικασία διαμόρφωσης των περίφημων 300 βασικών ντιρεκτίβων, οι οποίες αποτέλεσαν το σκελετό της «ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς», στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Οι πολυεθνικές και οι χρηματιστές κερδοσκόποι βρήκαν σ’ αυτόν ένα θαυμάσιο μέσο για την επιβολή των επιδιώξεων και των επιλογών τους. Ένα θαυμάσιο πολιορκητικό κριό ενάντια σε όλα τα εμπόδια και τους φραγμούς που υπήρχαν στα συστήματα ρύθμισης των οικονομιών των χωρών-μελών. Έτσι στη δεκαετία του 1980 η ΕΟΚ ανακοινώνει επισήμως ότι στόχος της είναι η ανάδειξη των μεγαλύτερων επιχειρήσεων σε «Ευρωπαίους Πρωταθλητές», που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν σε μέγεθος και σε ρόλο στην παγκόσμια αγορά τις αμερικανικές και ιαπωνικές πολυεθνικές. Στη βάση αυτή η ΕΟΚ μεταβλήθηκε σε προνομιακό μοχλό απορρύθμισης και απελευθέρωσης των αγορών, ιδιωτικοποιήσεων, επιβολής πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, δραστικού περιορισμού των κοινωνικών πολιτικών και συνολικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας και της πολιτικής σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες των πιο ισχυρών μονοπωλιακών επιχειρήσεων.

Οι πολιτικές αυτές οδήγησαν στη βίαιη υπερεθνική μονοπώληση των αγορών και των οικονομιών της ΕΟΚ από μια χούφτα επιχειρηματικά συγκροτήματα......Συνεχεια...

Να γιατί λέμε πως υπάρχει ελπίδα!

22/02/2012ΣΥΝΤΑΞΗΓράψτε ένα σχόλιοGo to comments

 

 

 

 

 

 

Rate This

“Λένε πολλά, πως πέρασε, κοινοβουλευτικά, το μνημόνιο 2. Απαντάμε πως και οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα την Άνοιξη του 1941, αλλά γοργά θέριεψε ο αγώνας, γιγάντωσε το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ, ο λαός γλύτωσε από την πείνα, τα βουνά έσμιξαν με τους αντάρτες· πέρασαν οι Γερμανοί, αλλά ο φασισμός ξεψύχισε!”

Του Θανάση Τσιριγώτη

Η 12η Φλεβάρη (που συμπτωματικά, ημερολογιακά, θυμίζει τη Βάρκιζα) ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Ακολουθούσε και ανωτεροποιούσε τις τελευταίες μέρες του Ιούνη 2011 και τις μέρες (19-20) του Oκτώβρη. Ήταν μία αυθεντική μέρα της πάλης των τάξεων αφού κατόρθωνε με το πλήθος και το πάθος των διαδηλωτών.

Nα δημιουργεί ρωγμές στο αστικό πολιτικό σκηνικό, όπως φάνηκε από τις δεκάδες διαγραφές στα δύο ­τουλάχιστον­ μεγάλα κόμματα.

 Να φέρνει το λαό στο προσκήνιο θεμελιώνοντας έναν ακόμα παράγοντα στο «παιχνίδι», παράγοντας που είχε ξεχαστεί στα ράφια της ιστορίας.

 Να διώχνει μέρος του φόβου του λαού δημιουργώντας μία νέα αυτοπεποίθηση.

 Να θέτει τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο εμείς και το αυτοί και να προσπερνά τα πλαστά διλήμματα του τύπου Ευρώπη – ευρώ – αγορές ή χάος.

Oι διοργανωτές του συλλαλητηρίου (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) φρόντισαν να εξαφανιστούν ντροπαλά. Ήταν οι τραγικές φιγούρες που ξεπεράστηκαν από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές των πλατειών και των δρόμων, έβλεπαν την πλάτη των διαδηλωτών και μετρούσαν περισσότερο το κομματικό κόστος, έντρομοι σ’ ό,τι προκάλεσαν. Σε παράλληλο μήκος κύματος η ηγεσία του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ που στοίβαξε τον κόσμο της «σε μία άλλη πλατεία» μακριά από το Σύνταγμα: αμήχανα βλέμματα, φτηνές δικαιολογίες, χωριστικές πολιτικές, ένα διαρκές έγκλημα στενοκέφαλων καθοδηγητών. Στο απέναντι σκηνικό η ευρωλυκοσυμμαχία με τη Γερμανία στο τιμόνι εμφανίζει τη δανειακή κόλαση ως σωτηρία και το βούλιαγμα του λαού μας ως λύτρωση.

Oι συνταγές φτώχειας, ανεργίας, συνθήκες κολαστηρίου χειροκροτούνται από μία χούφτα ντόπιων, προθύμων, δωσιλόγων κυριολεκτικά, συνεργατών των Γερμανών, φιλελεύθερων υαινών.

Αλλά η 12η Φλεβάρη απέδειξε ότι μπορούμε να σπάσουμε τις κλωστές που δένουν τον Γκιούλιβερ και σαν τον Ανταίο να πάρουμε απαντοχή από τις λαϊκές βρυσομάνες. Λένε πολλά, πως πέρασε, κοινοβουλευτικά, το μνημόνιο 2. Απαντάμε πως και οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα την Άνοιξη του 1941, αλλά γοργά θέριεψε ο αγώνας, γιγάντωσε το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ, ο λαός γλύτωσε από την πείνα, τα βουνά έσμιξαν με τους αντάρτες· πέρασαν οι Γερμανοί, αλλά ο φασισμός ξεψύχισε!

Αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα που πρέπει να ηλεκτρίζει, να γαλβανίζει, να ενώνει και να εμψυχώνει το λαό μας και τη νεολαία.

Διότι το αστικό σύστημα δε ζητάει απλώς την ψήφο ανοχής μας, την ψυχή μας θέλει για να μας κάνει δούλους στον 21ο αιώνα. Η κρίση μετατρέπεται γοργά από οικονομική σε πολιτική. Στη γωνία παραμονεύει ο φασισμός με «εύκολες» λύσεις, μεταμφιεσμένος σε λαϊκό σωτήρα αντάμα με τα λιβανιστήρια των αγορών της Ευρώπης και των μονοδρόμων. Σ’ αυτήν τη γοργή μετατροπή της κρίσης οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια έβαλαν το δικό τους εύφλεκτο υλικό. Όχι αυτό των κρατικών προβοκατόρων, των κουκουλοφόρων μπάχαλων και των διαρρηκτών που ακολουθούν τις πορείες όπως οι λούμπεν τα μεσαιωνικά στρατεύματα.

Το εύφλεκτο υλικό που ενώνει τον κόσμο με αλληλεγγύη, που ορθώνει τους σκυφτούς με την αξιοπρέπεια, που βγάζει μπροστά το λαό με τον Aγώνα! Τότε ακριβώς που τα φαντάσματα της ξένης και ντόπιας ακρίδας λιώνουν στο φως και ο φόβος γίνεται παρελθόν.

Να γιατί λέμε πως υπάρχει ελπίδα! Κι αυτή βρίσκεται στις σφιγμένες γροθιές των εργατών που απαιτούν και δεν επαιτούν, στο αποφασιστικό βλέμμα των αγωνιστών οδοιπόρων, στη φλογισμένη καρδιά των ανθρώπων που δε δέχονται να γίνουν λύκοι στο συντηρητικό καταχείμωνο. Αν αξίζει να κρατήσουμε κάτι από τη 12η Φλεβάρη είναι πως εμείς δεν θα υπογράψουμε μια νέα Βάρκιζα.

«Δεν υπογράφουμε, δε δουλώνουμε».

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ /Πηγή:http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=58063

Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ

έχει τη χαρά και την τιμή, να φιλοξενεί και να φέρει σε επαφή την κοινωνία του Δήμου Θερμαϊκού

με τον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, 
Μανώλης Γλέζο

και τον καθηγητή του Εργατικού Δικαίου 
Άρι Καζάκο,

που θα μιλήσουν

την Κυριακή, 4 Μαρτίου και ώρα 11.00 πμ

στο Αμφιθέατρο του ΚΑΠΠΑ (Περαία)

με θέμα:

·        ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ / ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

·        Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Σήμερα η ΕΕ δεν αποτελεί μια απλή συνέχεια της ΕΟΚ αλλά την υπέρβασή της σύμφωνα με τις νέες ανάγκες του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Σήμερα η ΕΕ δεν είναι πλέον μια «περιφερειακή ολοκλήρωση», ούτε καν μια απλή «ενιαία αγορά» εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Καθώς ο αγώνας για εξαγορές και συγχωνεύσεις στις κορυφές των μονοπωλίων έχει ξεπεράσει ήδη τα όρια της «ενιαίας αγοράς» και χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από εξαγορές και συγχωνεύσεις ανάμεσα σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές επιχειρήσεις (που το 2001 ξεπέρασαν σε αξία το 50% των συνολικών συγχωνεύσεων και εξαγορών εντός της ΕΕ), η ΕΕ μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μια διακριτή οντότητα ενός ενιαίου υπερεθνικού συστήματος παγκόσμιας κυριαρχίας, στο οποίο τα ηνία κρατούν οι ΗΠΑ. Μετατρέπεται σε υπερεθνικό μηχανισμό εξωοικονομικού και οικονομικού καταναγκασμού, απαλλοτρίωσης εθνών, κρατών και λαών. Όλο και περισσότερο η ΕΕ όχι μόνο αποβάλλει τον χαρακτήρα της «περιφερειακής ολοκλήρωσης», αλλά χάνει και την «ευρωπαϊκή» της ταυτότητα προς όφελος ενός ενιαίου «ευρωατλαντικού χώρου» υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ. Γι’ αυτό και η διεύρυνσή της δεν γίνεται ούτε με κανόνες αγοράς ούτε προς αναζήτηση αγορών αλλά με κανόνες προσάρτησης, μέσα από την ενσωμάτωση χωρών και λαών σε ένα ενιαίο σύστημα καταναγκασμού και απολυταρχίας.

Αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ολοκληρωτικής απαλλοτρίωσης οικονομιών, χωρών, λαών και εθνών βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική του καταρρέει, ενώ η τακτική των ισχυρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού είναι μία και μόνη: να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά, να κάνουν ακόμη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο και πιο ολοκληρωτική την απαλλοτρίωση. Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα που της έχουν στερήσει τα μέσα και τον τρόπο επιβίωσης. Οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό που πρέπει να μας νοιάζει πρωτίστως είναι η επιβίωση του ευρώ και της Ε.Ε.. Η αλήθεια είναι ότι όταν καταρρέει ένα οικοδόμημα, δεν περιμένεις να δεις άμα σε πλακώσει πώς θα νιώσεις, αλλά τρέχεις αμέσως να βγεις από το κοντινότερο άνοιγμα. Στην θέση της εγκληματικής μυωπίας του λεβαντινοραγιαδισμού, δεξιού και αριστερού, οφείλουμε να δούμε καθαρά την μόνη εναλλακτική που έχουμε σαν χώρα και σαν λαός. Κι αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εδώ και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος 49, Φεβρουάριος 2011