Μερικά πράγματα που πρέπει να θυμόμαστε καθώς περνάμε από την πύλη της κολάσεως

Στον γενναίο νέο κόσμο που μπαίνουμε, θυσία στους θεούς των αγορών, το πρώτο αρνί που τρώνε οι λύκοι αξιολόγησης και τα λοιπά αρπακτικά από το μαντρί της ευρωζώνης, στην πορεία προς ένα χρηματοοικονομικό Aρμαγεδδώνα - ύστατο στάδιο του υπαρκτού καπιταλισμού άλλωστε, πρέπει να προσπαθήσουμε να θυμόμαστε. Ανεξάρτητα από όλα τα άλλα, για να υπάρξει κάποια στιγμή και λογαριασμός και προοπτική στο μέλλον, όσο μακρινό και να είναι αυτό.


- Να θυμόμαστε πως, ό,τι και να λένε οι ομιλούσες κεφαλές της πολιτικής, της μιντιοκρατίας και της αρπαχτής όλα αυτά που συμβαίνουν με τις αγορές δεν είναι φυσικά φαινόμενα, δεν είναι τσουνάμι, σεισμοί, τυφώνες. Είναι ανθρώπινες πρακτικές που έχουν κατασκευαστεί για να μεγιστοποιούν βραχυπρόθεσμα το κέρδος κάποιων. Όχι το δικό μας όμως.




- Να θυμόμαστε ότι οι ειδικοί στην τηλεόραση είναι ειδικοί του συμφέροντος των αφεντικών τους, πρώτα και κύρια. Είναι τα παπαγαλάκια όλων εκείνων που θα βγάλουν λεφτά από την δικιά σου καταστροφή, ή έστω θα βασιστούν σε σένα για να μην χάσουν. Εσύ θα χάσεις. Όπως έχανες και όλα αυτά τα χρόνια της «ανάπτυξης», μόνο που τώρα θα χάσεις πολύ. Πάρα πολύ.

Οι Άνθρωποι της χούντας μετά τη Δικτατορία

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι «άνθρωποι της χούντας», όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό
και από τις δυο λέξεις, είναι εκείνοι, που με οποιοδήποτε
τρόπο, συντέλεσαν στην εγκαθίδρυση του δικτατορικού καθε­
στώτος στις 21 Απριλίου 1967 και τη διατήρησή του μέχρι τις
23 Ιουλίου 1974. Από αυτούς, άλλοι έγιναν γνωστοί, λίγο ή
πολύ, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και άλλοι, στα χρόνια
που ακολούθησαν την κατάρευσή της ενώ συμπληρώθηκαν
δέκα χρόνια από τότε που οι στρατιωτικοί και τα ανδρείκελά
τους παράδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς.

Το βιβλίο αυτό καταγράφει την μεταχείρηση των «ανθρώ­
πων της χούντας» από την Πολιτεία, αλλά και από το Λαό
(επώνυμους και ανώνυμους).

Η αντιμετώπιση των χουντικών, από τις κυβερνήσεις που
ανέλαβαν μετά τη «μεταπολίτευση» όπως ονομάστηκε, ήλθε
σε αντίθεση με τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του
Λαού και το «περί Δικαίου» αίσθημα των δημοκρατικών
πολιτών.

Λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία της Κυβέρνησης «Εθνικής
Ενότητας» με πρωθυπουργό τον Κων. Καραμανλή και Πρόε­
δρο της Δημοκρατίας τον Πρόεδρο της χούντας Φαίδωνα Γκι-
ζίκη (που διορίστηκε μετά το «Ιωαννιδικό» πραξικόπημα της
25 Νοεμβρίου 1973) δόθηκε μια «ασαφής» αμνηστία, που,
βέβαια, προφανή σκοπό είχε να αδειάσουν οι φυλακές και οι
τόποι εξορίας από τους κρατούμενους-αντίπαλους του δικτα-
τορικού καθεστώτος, αλλά που δε γινόταν ρητή εξαίρεση για
τα εγκλήματα των πραξικοπηματιών και τις παρανομίες των
σφετεριστών της εξουσίας.

Τότε που μας κυβερνούσαν οι Συνταγματάρχες

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές 46 χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα. Έχουν γραφεί αρκετά βέβαια για την περίοδο αυτή, θα θέλαμε όμως να θυμίσουμε τρεις από τις πολλές πτυχές της, καταστροφικής για τη χώρα, δράσεις. Ο λόγος είναι διπλός: Και γιατί πρέπει να θυμόμαστε την ιστορία, ώστε να μην την ξαναζήσουμε, αλλά και γιατί υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία και να δικαιολογήσουν τις πράξεις των δικτατόρων και των οργάνων τους. Ας δούμε λοιπόν τρία από τα πολλά επιτεύγματα των συνταγματαρχών:

Ο λαός στον γύψο

Ένα επιχείρημα των δικτατόρων για την επιβολή της δικτατορίας ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Φυσικά, τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε, εκτός κι αν θεωρούμε κομμουνιστική οργάνωση την…Ένωση Κέντρου, ενώ από την άλλη, η χώρα έμπαινε σε προεκλογική περίοδο.
Την επιβολή της δικτατορίας ακολούθησαν χιλιάδες συλλήψεις και χιλιάδες πήραν τον τόπο της εξορίας. Η τελευταία επίσημη καταμέτρηση μιλά για 7480 φυλακισμένους και εξόριστους, οι οποίοι πήγαν σε τόπους εξορίας, όπως η Γυάρος, ή σε φυλακές, όπως ο Ωρωπός. Τα βασανιστήρια, ειδικά η φάλαγγα, η απάνθρωπη μεταχείριση, η ψυχολογική βία ήταν η καθημερινότητα των φυλακισμένων, πολλές φορές με ανήκεστες βλάβες, όπως συνέβη στον ταγματάρχη Μουστακλή. Επίσης, υπήρχαν και πολιτικές διαφωνίες. Δε μιλάμε φυσικά μόνο για τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και για πριν από αυτή, όπως η δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 1967. Πολλοί άλλοι πήραν τον δρόμο της εξορίας ή της αυτοεξορίας, ενώ η έλλειψη της ελευθερίας του Τύπου, όπως και η λογοκρισία, ήταν δεδομένες. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, πέρα από τα αριστερά βιβλία, απαγορεύτηκε κι ο Τσέχωφ με την αιτιολογία ότι έτσι προβάλλονταν οι…Ρώσοι!

Η βία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βία στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε με την ανάδυση της παγκοσμιοποίησης (που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της «Αριστεράς») και την κατάρρευση του «Υπαρκτού», έχει μαζικοποιηθεί . Όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, όπου η οικονομική βία που ασκεί η Υπερεθνική ελίτ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων (μέτρα φτωχοποίησης, καθιέρωση εργασιακού Μεσαίωνα, ξεπούλημα κοινωνικού πλούτου κ.λπ.) αναπόφευκτα συνοδεύεται από την πρωτόγνωρη ένταση της κρατικής βίας που ασκούν οι ... κλητήρες Της ελίτ αυτής ΠΟΥ παριστάνουν πολυακουσμένα κυβερνήτες Μας. Έστω και αν αυτή συνήθως παίρνει τη μορφή απειλής μαζικής βίας, αφού δεν είναι συχνά αναγκαία η άσκησή της. Αλλά είναι πράγματι απελπιστικές συνήθως οι αναλύσεις της βίας σήμερα από μια Αριστερά που, στερούμενη αναλυτικών εργαλείων για την ερμηνεία του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης και τη συνακόλουθη ένταση της βίας, προσπαθεί να την αναλύσει με εργαλεία του 19 ου αιώνα Η. Των αρχών ΤΟΥ 20 ου . Παράλληλα, κάποιοι αμεσοδημοκράτες της συμφοράς ανάγουν το φαινόμενο της βίας σήμερα στην ... έλλειψη αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης, φέρνοντας ΓΙΑ παράδειγμα τις Συνελεύσεις Των αγανακτισμένων ΣΤΗΝ Ελλάδα αλλου ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΗΘΕΝ ανέδειξαν ΤΗΝ ΑΞΙΑ Της συλλογικής δύναμης Έναντι Της βίας. Και αυτό, όταν άρκεσε η χρήση ήπιας (σχετικά) βίας από το κράτος για να εξαφανιστεί το «κίνημα» των αγανακτισμένων παγκοσμίως!

Οι εκρήξεις και o politically correct thesaurus

Όταν η έκρηξη γίνεται στη Βοστώνη, ονομάζεται τρομοκρατική ενέργεια

Όταν η έκρηξη γίνεται σε εργοστάσιο χημικών λιπασμάτων κάπου στο Τέξας, η στη Φουκουσιμα,στο Τσερνομπιλ η στο Μπομπάλ στις μακρυνές Ινδίες, ονομάζεται ατύχημα

Οταν η έκρηξη γίνεται στο Ιρακ , η στο Αφγανισταν , ονομαζέται εξαγωγη δημοκρατίας

Στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, οι εκρήξεις ονομαστηκαν ρεαλιστική επιλογή, στους καταυλισμούς στο Λίβανο και στη Γάζα χτύπημα ενάντια στη τρομοκρατία, στα λεωφορεία στο Ισραήλ αγώνας για την ελευθερία … κλπ

Ο στόχος κατά κανόνα τυφλός και το θύμα ίδιο, ο άμαχος, ο αμέτοχος, ο αμέριμνος περαστικός, ο αθώος

Κι ύστερα από κάθε μάτωμα έρχονται τα όρνεα, τα ΜΜΕ, με την μοναδική τους δύναμη να αποσιωπούν και να παρακάμπτουν το συμβάν η να το μετατρέπουν σε είδηση και να στήνουν σώου πάνω στα πτώματα.
Αποκλειστικά ρεπορτάζ , εκπομπές και ταινίες, αποκλειστικότητα στο δράμα, μοναδικές ιστορίες αυτοθυσίας με έμφαση στη συγκίνηση, αναδείξεις καθημερινών ηρώων, μία δραματουργία του πόνου που αποσκοπεί αφενός στην εμπορική εκμετάλευση της φρίκης και αφετέρου στην εγκαθίδρυση ενός φαντασιακού όπου οι ζωές αυτών που ενοικούν τον κόσμο του Δυτικού Λόγου, αξίζουν περισσότερο απ τις ζωές των άλλων.
Κι από κοντά παπαγαλάκια, δευτεράντζες, αφελείς πολιτικοί και υστερικοί ψευτοανθρωπιστές να εγκαλούν όσους δεν είναι παρόντες στον συνωστισμό της προβλήτας της καταγγελίας , για έλειψη ανθρωπιάς !!!

Να τελειώνουμε με την υποκρισία, δεν γίνεται εξ αιτίας του πλανώμενου πάνω απ τα κεφάλια μας καθωσπρεπισμού, η στο όνομα της “απειλής” του συμψηφισμού κάποιοι να σιωπούν επιλεχτικά απέναντι στις εκρήξεις .
Αριστερούληδες, ευαίσθητοι δημοκράτες και αγοραίοι ανθρωπιστές που καταγγέλετε την Βία απ οπου κι αν προέρχεται , να μάθετε να καταγγέλετε και τις εκρήξεις απ όπου κι αν προέρχονται και όχι να το αποφεύγεται βαφτίζοντας τες , ατύχηματα, εξαγωγη δημοκρατίας, αναγκαίο κακό και άλλα αηδιαστικά … είπαμε πλούσια η ελληνική γλώσσα αλλά μέχρι ενός ορίου κι αυτή …

πηγη

Στην Πορεία για το 2ο Συνέδριο

2ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ε.Πα.Μ.

H ΛΥΣΗ ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΚΕΡΔΗΘΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ


Η απαξίωση και η κατάρρευση του κομματικού κατεστημένου της χώρας μας, η οποία έχει ήδη συντελεστεί στις συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών, θα οδηγήσει το σύστημα σε περαιτέρω καταστολή των ελευθεριών του λαού, στον εκφοβισμό και την τρομοκρατία (βλ. Σκουριές και όχι μόνο). Η επιβίωση του, απ' εδώ και 'μπρος, θα στηριχτεί σ’αυτού του είδους τις κινήσεις και η τελική του επιλογή θα είναι η προσφυγή στις κάλπες για να δημιουργήσουν κάποια ψευδαίσθηση αλλαγής.

Η κύρια απάντηση μας πρέπει να είναι ότι ο Ελληνικός λαός δεν έχει τίποτα άλλο να φοβηθεί παρά μόνο τον διχασμό και την παραίτηση του από την διεκδίκηση της προσωπικής και εθνικής του αξιοπρέπειας. Εκεί πρέπει να δράσουμε και να επιδιώξουμε την ενότητα και κοινή δράση του λαού, ώστε να μετατρέψουμε το όπλο του συστήματος σε πολιορκητικό κριό.

Το Ε.Πα.Μ. θα πρωτοστατήσει σ’αυτό τον αγώνα, ενώνοντας τον κόσμο και ενημερώνοντας ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αποπροσανατολισμού με ενδεχόμενες εκλογές, οδηγεί στην ολοκλήρωση του σχεδίου τους, καθώς, επικράτηση των δυνάμεων των σημερινών κυβερνώντων θα σήμαινε τη συνέχιση της καταστροφικής πορείας και της υποδούλωσης, ενώ μια πιθανή κυβέρνηση των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων και η σίγουρη αποτυχία τους (λόγω έλλειψης εναλλακτικής και πραγματοποιήσιμης πρότασης), θα πρόσθετε άλλη μια ήττα στο ηθικό και την όποια διάθεση αντίστασης του λαού.

Γι’ αυτό η λύση θα πρέπει να δοθεί από τον ίδιο το λαό, που ενωμένος θα απαιτήσει, να ξεμπερδέψει μια και καλή με την κομματική, διαπλεκόμενη φαυλοκρατία, θα επανιδρύσει το κράτος και θα εγκαταστήσει επιτέλους πραγματική Δημοκρατία μέσω ενός νέου Συντάγματος που θα ψηφίσει ο ίδιος μέσα από την διαδικασία Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.

Μ’αυτό το στόχο μπροστά μας πρέπει να εντάξουμε κάθε επι μέρους διεκδίκηση, όλα τα αιτήματα συνδικαλιστικών φορέων στο γενικότερο πατριωτικό και εθνικό πρόταγμα της ανατροπής και της ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας, μέσω της οποίας θα ικανοποιηθούν και οι δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων. Σ’αυτή την εθνική προσπάθεια χωράνε (και πρέπει να τους εντάξουμε), όλοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι ένστολοι και απόστρατοι συμπολίτες μας, οι κληρικοί και όλοι όσοι αισθάνονται ότι πρέπει να προτάξουν το πατριωτικό και δημοκρατικό τους καθήκον.

Στη πορεία προς το 2ο Συνέδριο του Ε.Πα.Μ. θα δώσουμε τις βάσεις και τις κατευθύνσεις αυτής της οργανωμένης λαϊκής κίνησης και θα διατρανώσουμε την θέληση και την απαίτηση των μελών μας το Ε.Πα.Μ. να ηγηθεί και να ενώσει τον Ελληνικό λαό στον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία.

ΕΝΟΤΗΤΑ-ΑΓΩΝΑΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΝΙΚΗ

ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Όλη η Ελλάδα μια Μανωλάδα

Ανατρίχιασε το σύμπαν με την απόπειρα ομαδικής εκτέλεσης – διότι ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται – μεταναστών εργατών στη Μανωλάδα. Γίνονται αυτά τα πράγματα σε έναν εργασιακό παράδεισο όπως η Ελλάδα; Απαράδεκτο! Πρωτοφανή πράγματα γι’ αυτή τη φιλήσυχη χώρα με την ισχυρή νομοθεσία προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Πρώτη φορά συμβαίνουν αυτά! Εντάξει, ήταν και η υπόθεση της Κούνεβα που την υποχρέωσαν να καταπιεί βιτριόλι. Εντάξει, ήταν και η υπόθεση του Πακιστανού που όταν ζήτησε τα μεροκάματά του, τον έδεσε ο φούρναρης σαν σκυλί στο δέντρο. Εντάξει, είναι και οι περιπτώσεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας όπου όταν τελειώνουν οι αγροτικές εργασίες και έρχεται η ώρα της πληρωμής, πάνε οι τσιφλικάδες και καρφώνουν τους μετανάστες εργάτες τους στην αστυνομία για να τους συλλάβει ως παράνομους.
Όλα όμως «μεμονωμένα περιστατικά». Η Ελλάδα είναι μια χώρα μεμονωμένων περιστατικών. ....
Όχι μια χώρα όπου υπάρχει ρατσισμός, τσιφλικάδες και επιχειρηματίες που αδιαφορούν για το πόσοι θα σκοτωθούν αρκεί να αυξάνεται το κέρδος. Στη Μανωλάδα ξέραμε όλοι τι συμβαίνει τόσα χρόνια. Τα είχαν ξαναγράψει οι εφημερίδες. Τα γνώριζαν οι βουλευτές της περιοχής, οι αστυνομικοί της περιοχής, οι υγειονομικές υπηρεσίες της περιοχής, οι υπουργοί δημόσιας τάξης, οι πρωθυπουργοί, όλοι.
Από τη στιγμή που είχε ξαναγίνει πρωτοσέλιδο αυτή η υπόθεση πριν χρόνια, δε δικαιούται κανείς να λέει «δεν ήξερα». Και ακριβώς αυτό, το ότι δηλαδή ήξεραν και δεν έκαναν τίποτα, διαμορφώνει την επόμενη φάση όπου πάλι δε θα τιμωρηθεί κανείς – εκτός ίσως από τους μετανάστες – πάλι θα θεωρηθεί μεμονωμένο περιστατικό, πάλι θα ξεχαστεί το θέμα.