Ανέκδοτος αγώνας

Για δες καιρό που διάλεξε ο Συριζαίος να κάνει Παλλαϊκό Μέτωπο. Ο Αλέξης θα ξεκινήσει τον «ανένδοτο αγώνα για την ανατροπή» και από πίσω από αυτόν θα τρέξουν όλα τα σούργελα που ξεκίνησαν εδώ και πολλά χρόνια το Πανξεσκιστικό Μέτωπο εναντίον της Ελλάδας και θα βουτήξουν στην κολυμβήθρα του «αριστερού» και του «ανατροπέα» να σώσουν την δημόσια ενέργεια, τους δημόσιους αιγιαλούς, το δημόσιο νερό, τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία, τους δημόσιους χώρους που με το νέο πολεοδομικό σχεδιασμό θα γίνουν ιδιωτικοί χώροι.
Πασόκοι τύπου Μαριλίζας και τύπου Σοσιαλιστικής Τάσης του Σύριζα (πιο βαθύ ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται) αποφάσισαν μία ημέρα πριν μπει προς συζήτηση η πώληση της ΔΕΗ να κάνουν «Μπου» στην κυβέρνηση και στους δανειστές. Θα συμμετέχουν δήμαρχοι και περιφερειάρχες των περιοχών που πλήττονται από την πώληση φραγμάτων, ποταμών και νερού και βέβαια την παντιέρα του ανένδοτου αγώνα θα την κουβαλάνε οι συνδικαλιστές που θυμήθηκαν ξαφνικά ότι το δημόσιο αγαθό δεν είναι δικό τους Βιλαέτι όπως το θεωρούσαν τρεις δεκαετίες τώρα που μέσω Ταμείων συνδικαλισμού άρπαζαν από το δημόσιο αγαθό και πήγαιναν για σεμινάρια μάσας σε Βαρκελώνες και Παρίσια.
Ειδικά οι δήμαρχοι και περιφερειάρχες που χρόνια αλωνίζουν με τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, θυμήθηκαν ότι τα ποτάμια είναι δημόσια! Αχ καλέ, ξύπνησε ο επαναστάτης δήμαρχος που κούναγε τις σημαίες του Μητσοτάκη και του Παπανδρέου και σηκωνόταν από την αιρετή καρέκλα του για να καθίσει ο υπαλληλίσκος διοικητής της ΔΕΗ, Αθανασόπουλος. Τον ξεχάσατε τον Αθανασόπουλο, ε;

Βόμβες μοχίτοφ

Την ώρα που ο Έλληνας θα κλαίει την μοίρα του που δεν κατάφερε φέτος να κάνει τις ολοκληρωμένες διακοπές του παρά του έλαχε να αρκεστεί στις μονοήμερες αποδράσεις για θάλασσα και μαύρισμα, θα περάσουν όλα τα προσυμφωνημένα των Μνημονίων και των Μεσοπρόθεσμων. Την ώρα που η ελληνική βουλή θα πει το μεγάλο ΝΑΙ στην ιδιωτικοποίηση ποταμών, νερού και ενέργειας, ο Έλληνας θα πέφτει σε κατάθλιψη που δεν θα πίνει την φραπεδιά του σε ξαπλώστρα θαλάσσης. Ακριβώς την στιγμή που θα ακούγονται τα ΝΑΙ των βουλευτών για το τελειωτικό χτύπημα της εθνικής κυριαρχίας δίνοντας σε διεθνή λαμόγια το νερό για να ποτίζονται τα χωράφια που τα πότισε η αλμύρα του ιδρώτα γενεών αγροτών, ο Έλληνας θα κοιτά θλιμμένα το μαγιό του που δεν θα καταφέρει να λιώσει φέτος η θαλασσινή αλμύρα. Την ώρα που ακόμα και οι πέστροφες των ποταμών θα χάσουν την ελληνική τους ταυτότητα, ο Έλληνας θα σκάει από το κακό του που δεν θα καταφέρει να τρώει το σούσι του σε κάποια παραλία της Μυκόνου, δίπλα από το τζετ σετ της Δύσης.
Ο Έλληνας είναι σε κατάθλιψη βαριά όχι για την χώρα που έχασε αλλά για τις διακοπές που δεν πρόκειται να ξανακάνει. Τυχαία νομίζαμε όλα τα νομοσχέδια που ξεκινάνε το πανηγύρι της ουσιαστικής παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας, θα περάσουν από τα καλοκαιρινά τμήματα της Βουλής; Ξέρουν πολύ καλά οι ψηφισμένοι σωτήρες ότι ο Έλληνας ειδικά το καλοκαίρι, δεν σκέφτεται σαν Έλληνας, αλλά ως τουρίστας. Επανάσταση με μαγιό γίνεται μόνο στα gay parade και αυτά τα διοργανώνουν μόνο συριζοπασόκοι τύπου Μπουτάρη.

Η «πολιτική των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ» κι ο σύντροφος Μάο

του «Pitsirikos»

Φίλε Πιτσιρίκο, «φόρτωσα πάλι», αφού βέβαια ενημερώθηκα πρώτα για τα αποτελέσματα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Κουβεντιάσανε οι «αριστεροί» με τους «δεξιούς» κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των «κεντρώων» ΣΥΡΙΖΑίων και αποφάσισαν λέει με ποιους θα πρέπει να συνεργαστεί το κόμμα μετά τις εκλογές.

Όλοι συμφωνήσανε σχετικά με το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους Οικολόγους και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Διαφωνία υπήρξε – κι εκφράστηκε από το «αριστερό» σύντροφο Λαφαζάνη σχετικά με την πολιτική συνεργασιών με την Κεντροαριστερά.

Η διαφωνία καταγράφηκε μεν, μειοψήφησε δε. Από όσο κατάλαβα, δεν έγινε η παραμικρή συζήτηση σχετικά με την πολιτική συνεργασιών με τους νυν διοικητές της ΤτΕ και της ΕΚΤ.

Φαίνεται τελικά ότι στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ κουβεντιάζουν για το με ποιους θα συνεργαστούν...
– υπό την γενική αρχή «όλοι οι καλοί χωράνε»- αλλά δεν τους απασχολεί καθόλου το ερώτημα με ποιους ΔΕΝ θα συνεργαστούν. Ίσως γιατί έχουν ήδη αποφασίσει. Ποιος ξέρει;

Το παρακάτω κείμενο απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο στα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που ξέρω ότι μανιωδώς σε διαβάζουνε επειδή τους τα χώνεις και επειδή φιλοξενείς απόψεις σαν τις δικές μου που δεν του χαϊδεύουν τα … αυτιά!

Ο ιδρώτας μας στο παζάρι των εθνών

Η Τοπική μας Αυτοδιοίκηση, μέσα σε 70 χρόνια, γνώρισε την ”γερμανική μπότα” τουλάχιστον δύο φορές: Η πρώτη ήτανε το 1941.

Η δεύτερη, πριν από τέσσερα χρόνια, συμπίπτει με την εγκατάσταση του Δ.Ν.Τ. και την υπαγωγή μας σε καθεστώς ξένης οικονομικής επιτήρησης.

Την πρώτη φορά, τον Απρίλιο του ’41, οι γερμανικές αρχές κατοχής, υπό την καθοδήγηση του Χέρμαν Νοϊμπάχερ, τοποθετούν, στις Δημαρχίες και τις Κοινότητες, ανθρώπους της δικής τους εμπιστοσύνης έτσι, ώστε να μην ξεφεύγει από τα χέρια των Γερμανών ούτε δράμι Ελληνικής παραγωγής.

Είτε με το στανιό είτε με χαρτονομίσματα πληθωριστικά, αρπάζουν τα πάντα και αφήνουν έτσι τον ελληνικό λαό να πεθαίνει από την πείνα.

Αυτά, στην κατοχή του ’41.

Τώρα, στα χρόνια των μνημονίων και της νέας υποταγής, ο γνωστός σε όλους μας κ. Χάνς Φούχτελ -απεσταλμένος της γερμανικής καγκελαρίας- έρχεται, ως φαίνεται, να ολοκληρώσει το ”φιλάνθρωπο έργο” του κατοχικού Χέρμαν Νοϊμπάχερ.

Αυτός ο ”καλός μας φίλος” και οι συνοδεύοντες αυτόν, Γερμανοί αιρετοί και εκπρόσωποι του ιδιωτικού γερμανικού κεφαλαίου, είναι ολοφάνερο ότι έχουνε βαλθεί, πάση θυσία, να γίνουν ”ευεργέτες” μας!(**)

Αριστερά χωρίς πατρίδα

Μια ενοχλημένη μεταμοντέρνα χαύνωση

Του Νίκου Λάιου*
Patria ο muerte! Venceremos!
(Πατρίδα ή θάνατος! Θα νικήσουμε!)
Ο συνηθισμένος ληκτικός χαιρετισμός λόγων και επιστολών του Τσε Γκεβάρα. Σαν αχώριστα παιδιά ορμούσαν οι δυο διαβεβαιώσεις στα ανθισμένα ξέφωτα της χειραφέτησης. Κι αναρριγούσαν οι αγρότες κι οι εργάτες της Κούβας και όλων των χωρών που δυναστεύονταν από βαριούς χιονιάδες.
Στη σημερινή ελλαδική Αριστερά είναι πολλοί που έχουν ζεστοτυλίξει, σε αφίσες και μπλουζάκια με σιδηροτυπίες του Τσε, μόνο το δεύτερο παιδί. Το Venceremos. Όποιος καταφέρνει χρόνο για Facebook, σκοντάφτει πάνω στις αμέριστες ηλεκτρονικές φροντίδες πολλών πατεράδων και μανάδων.
Αναγυρεύοντας το Patria ο muerte

Άφαντο το πρώτο παιδί. Για λόγους συντομίας ίσως.
Ίσως, πάλι, γιατί κάποιοι Έλληνες αριστεροί είδαν τον Μαρξ κάπως σαν τον Κρίσνα, σαν ενσάρκωση του Βισνού της Διαλεκτικής που αποκαλύπτει αιώνιες κι αξεπέραστες αλήθειες στους αρχιπολεμιστές της νέας εποχής. Γι’ αυτό βραχυκυκλώνουν όταν πρέπει να κατανοήσουν, για παράδειγμα, πώς η θέση των Μάρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», επεξηγείται αμέσως με τη θέση ότι το προλεταριάτο πρέπει να ανυψωθεί «σε εθνική τάξη» (πρωτότυπο του 1848) ή «σε ηγέτιδα τάξη του έθνους» (διόρθωση του 1888) – και πάντως όχι σε χαλαστή του έθνους. Δύσκολο πρόβλημα για όσους βλέπουν την ιστορία ως εξ αποκαλύψεως μαρξικής.

Η θεωρία της πραγματικότητας

Θεωρούμε ότι έχουμε δημοκρατία, θεωρούμε ότι έχουμε δικαιοσύνη, θεωρούμε ότι έχουμε εργασία, θεωρούμε ότι έχουμε αύριο. Κατάντησε η ζωή μας μία θεωρία, η οποία όμως για να πάρει έστω και μια μέρα παράταση θα πρέπει να υπάρχει η πραγματικότητα του μεροκάματου.


Έχουμε μπλέξει με θεωρητικούς της ζωής, οι οποίοι από τα έδρανα της Βουλής, των επιτροπών και των κομμάτων ζούνε στη δική τους πραγματικότητα από την ίδια την πραγματικότητα. Πάρτε για παράδειγμα τους συριζαίους βουλευτές που την ώρα που είναι έτοιμα τα νομοσχέδια για την παραχώρηση άνευ αντιτίμου ενέργειας, αιγιαλών, δασών και ό,τι ανήκει στην πραγματική Ελλάδα, αυτοί βρήκαν θέμα συζήτησης: Να βγαίνουν από την φυλακή όσοι έχουν μεγάλο ποσοστό αναπηρίας διότι έχουν δικαιώματα. Για το δικαίωμα στην ζωή του 67χρονου που πέθανε στην ουρά του ΙΚΑ περιμένοντας βοήθεια από έναν γιατρό δεν μίλησε κανείς. Τυχαίο γεγονός για τους περισσότερους, και από την άλλη ο συνταξιούχος εργάτης δεν είναι ένα πρόσωπο που έδωσε με την ύπαρξή του ένα πολιτικό στίγμα όπως έδωσε ο Ξηρός. Άλλο τεμπέλης με αναζητήσεις και άλλο οικοδόμος χωρίς χρόνο για αναζητήσεις ένεκα σκληρού μεροκάματου.

Τι σημαίνει Πατριωτισμός στις μέρες μας;

του Θανάση Ασημακόπουλου

Πολλές αναλύσεις έχουν γραφτεί για την κατάσταση την οποία βιώνουμε ως Ελληνικός Λαός… Ακόμη περισσότερα έχουν γραφτεί για το δήθεν μονόδρομο της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των Ευρωπαίων «εταίρων» ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την Κρίση. Στις μέρες μας, όμως, ένα μικρό μόνο μέρος του δημοσίου λόγου αναφέρεται στην αγάπη για την Πατρίδα, τον άδολο Πατριωτισμό, ως Αξία ζωής και ως προϋπόθεση για να χτίσουμε μια χώρα ευημερούσα, όπου θα μπορούμε να δημιουργούμε, να κάνουμε οικογένεια και να απολαμβάνουμε όσες χαρές και όσες λύπες έχει να προσφέρει το δώρο της ζωής.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην Ιστορία αυτού του Τόπου από τη μία, και τα ιδεολογικά όρια στα οποία κινούνται οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας από την άλλη:

1) Οι πολιτικοί, οι οποίοι υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοση της Εθνικής Κυριαρχίας (ή τουλάχιστον τον «περιορισμό» της όπως παραδέχονται και οι ίδιοι…) με το σαθρό επιχείρημα ότι δήθεν έτσι μας σώζουν από την οικονομική χρεωκοπία, παρίστανται σε εθνικές επετείους στις οποίες τιμώνται Έλληνες όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που έλεγε: "Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες".