Έχουμε σχολιάσει και πάλι, πώς όταν ο εκπρόσωπος των δανειστών δοτός πρωθυπουργός Παπαδήμος, διατύπωνε στη βουλή το δίλημμα ‘’ανοιχτές επιχειρήσεις με χαμηλούς μισθούς ή κλειστές επιχειρήσεις;’’, δεν αυτοσχεδίαζε.
Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία περίπτωση ψευδολογίας και εκφοβισμού από μεριάς του πολιτικού συστήματος που μας κυβερνά.
Ο αντιδραστικός συνασπισμός εξουσίας, υπηρέτης αλλά και εκπρόσωπος της ΕΕ και του ΔΝΤ, λειτουργεί ως κοινός εκβιαστής της νύχτας.
Σαν τη συμμορία της Θεσσαλονίκης που πιάστηκε στα πράσα πρόσφατα. Έχει τη σημασία του να παρατηρήσει κανείς, ότι και εκείνη η συμμορία είχε εκπροσώπους και από τα τρία κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, που συγκυβερνούν με διαρκή συζυγικά καβγαδάκια, καθώς και της ‘’τέταρτης εξουσίας’’ των ΜΜΕ.
Ποιος θυμάται τη σωτηρία από τη χρεοκοπία;
Δύο χρόνια πριν, τρομοκρατούσαν τον κόσμο, πως αν δεν υπογραφόταν το πρώτο μνημόνιο, θα χρεοκοπούσε η Ελλάδα.
Έλεγαν ψέματα και το γνώριζαν.
Στόχος ήταν -και αυτό συμβαίνει- η λαϊκή χρεοκοπία.
Τις προάλλες, μια εργαζόμενη, με την εκκαθάριση του Γενάρη στα χέρια και μια νέα μείωση κατά 15%, μονολογούσε: ‘’Ευτυχώς που δε χρεοκοπήσαμε..’’
Σήμερα, είμαστε όλο και πιο κοντά σε μια τυπική χρεωκοπία. Στο πλαίσιο της πολιτικής παραμονής στην ευρωζώνη, αυτή καθίσταται όλο και ακριβότερη και επώδυνη.
Τα δάνεια που θα πλήρωναν συντάξεις και μισθούς δημοσίου
Θυμόμαστε φυσικά το μόνιμο επιμύθιο: ‘’Παίρνουμε δάνεια για να πληρώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις’’. Η αλήθεια ήταν, πως αυτό είναι ένα κόστος της τάξης των 20 δις, ενώ τα κρατικά έσοδα, είναι περίπου 50 δις. Απλά υπήρχε και υπάρχει η προτεραιότητα, να εξοφλούνται πρώτα τα δάνεια και οι τόκοι τους. Στο Μνημόνιο ΙΙ είναι ξεκάθαρη μάλιστα η δέσμευση να μη πάει ούτε ένα ευρώ για μισθούς και συντάξεις. Απλά η τρόικα μας δίνει δάνεια για να ξοφλάμε ιδιώτες και ‘’θεσμικούς’’ επενδυτές και να χρωστάμε σε ΕΚΤ και ΔΝΤ. Παραλογισμός; Με την κοινή λογική ναι, με την καπιατλιστική, όχι. Αφενός, κάθε φορά που αλλάζει το χρήμα χέρια προκύπτει κέρδος, όπως σε κάθε εμπορική πράξη. Αφετέρου, το χρέος αλλάζει νομική μορφή και η Ελλάδα παραιτείται από το δικαίωμα αθέτησης πληρωμών, ενώ αναλαμβάνει την υποχρέωση να βάζει υποθήκη την εθνική περιουσία.
Η αλήθεια λοιπόν δεν είναι ότι λαμβάνουμε δάνεια για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά ότι μειώνουμε μισθούς και συντάξεις για να πληρώνουμε δάνεια
Το τέρας του δημοσίου και η σειρά του ιδιωτικού τομέα
Θυμόμαστε το δάχτυλο που έδειχνε το ‘’ 1,5 εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων και τον υπερτροφικό αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα’’. Μετρήσαμε του πρώτους, για να βρεθεί αυτό που ξέραμε. Ότι είναι περίπου 650.000, μαζί με σώματα ασφαλείας, στρατιωτικούς, πάνω –κάτω στα ίδια ποσοστά με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Στόχος ήταν, όχι απλά η περικοπή των ήδη χαμηλών μισθών, αλλά η λοιδορία κάθε έννοιας δημόσιας κοινωνικής πολιτικής, με την απαξίωση πρωτίστως των λειτουργών της.
Και τώρα είμαστε στη στιγμή της αλήθειας, δηλαδή της κατακρεούργησης των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά και στην πρόβλεψη του άρθρου 7 του πολυνομοσχεδίου, που μεταφέρει σε μια νύχτα όλη τη δημόσια περιουσία σε μια Ανώνυμη Εταιρεία, που θα δρομολογεί τις υποθήκες και την πώληση στους δανειστές, δηλαδή στην ευρωπαϊκή και διεθνή κεφαλαιοκρατία.
Η ‘’απελευθέρωση’’ της αγοράς με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ
Η ΕΕ απαγόρευσε με τη γνωστή οδηγία περί απελευθέρωσης και προστασίας από μονοπωλιακές καταστάσεις, την ύπαρξη δημόσιου αερομεταφορέα. Για να φτάσουμε σήμερα στην σκλαβιά του ιδιωτικού μονοπωλίου του Βγενόπουλου, κοινού ιδιοκτήτη των Aegean και Olympic air. Οι Βρυξέλλες επέβαλλαν την ‘’απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας’’ από το μονοπώλιο της (πάντα κερδοφόρας) ΔΕΗ, για να φτάσουμε σήμερα στη ληστεία της ΔΕΗ από τις Energa και Power και τη διαφαινόμενη εκποίηση της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού στην εξευτελιστική χρηματιστηριακή τιμή.
Η ‘’ευελιξία της αγοράς εργασίας’’ και η κατάργηση των συμβάσεων
Στον παράλογο κόσμο της εποχής των τεράτων του κεφαλαίου, όλες οι όμορφες λέξεις, καταλήγουν στην ευρωκρατική σύγχρονη γλώσσα, να σημαίνουν το αντίθετο τους. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, με Λευκό και Πράσινο Βιβλίο, με τη Σύνοδο της Λισαβόνας και άλλα τινά, μιλούσε για ‘’ευελιξία της εργασίας’’, εννοούσε και στόχευε σε μισή δουλειά, μισή ζωή, ζωή λάστιχο.
Και όλα αυτά, εν μέσω δεξαμενών ανεργίας, απ’ όπου θα τραβιούνται κατά το δοκούν και κατά περιόδους, εργαζόμενοι χωρίς διαπραγματευτική ικανότητα. Έντρομοι δούλοι του κεφαλαίου χωρίς συλλογικές συμβάσεις και συλλογικά δικαιώματα.
Δεν είναι τώρα λοιπόν που ξεκινά η κατάργηση των συμβάσεων. Η θεία ΕΕ ξέρει…
Η ‘’τυραννία του ενός συγγράμματος…’’ και οι ‘’συγχωνεύσεις’’
Ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση, για άλλες αναγκαίες μεταφράσεις στις λέξεις που χρησιμοποιούν οι απολογητές των μνημονίων και της ΕΕ για να ντύσουν τη βρώμικη πολιτική τους.
Η φραου Διαμαντοπούλου, μαζί με πρόθυμους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στα πανεπιστήμια, τσιρίζουν υπέρ της κατάργησης ‘’της τυραννίας του ενός και μοναδικού συγγράμματος’’. Και εννοούν, επιστήμονες ψευδολόγοι, την κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, αλλά και επιβολή διδάκτρων στις σπουδές.
Μιλήσανε για ‘’συγχωνεύσεις’’ σχολείων και νοσοκομείων, αλλά και ΚΑΠΗ και γραφείων ΙΚΑ, εννοώντας καταργήσεις, κλεισίματα, απολύσεις και δραματική υποβάθμιση παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών, πού ήταν ήδη σε κακά χάλια.
Η ζάχαρη για τον καφέ…
Ένας Υπουργός του ΠΑΣΟΚ πρόσφατα, χωρίς ντροπή, ισχυρίστηκε, πώς αν φύγουμε από την ευρωζώνη, δε θα έχουμε ‘’ούτε ζάχαρη για τον καφέ μας’’. Η αλήθεια είναι φυσικά πως τα εργοστάσια ζάχαρης έκλεισαν ή περιόρισαν δραματικά την παραγωγή τους, στο πλαίσιο ποσοστώσεων που επέβαλλε η ΕΕ. Από πλεόνασμα παραγωγής και εξαγωγές, σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία. Στο εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στην Ξάνθη (και όχι μόνο), αυτές τις μέρες ξηλώνονται οι μηχανές, μη τυχόν και αποφασίσουν οι αγρότες ή οι εργαζόμενοι να λειτουργήσουν μόνοι τους το εργοστάσιο στο πλαίσιο μιας άλλης πορείας της οικονομίας.
Αγροτικά προϊόντα: Ποιος έγινε πελάτης σε ποιόν;
Η σχέση της ΕΕ με το ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών, έρχεται από το βαθύ παρελθόν. Ο Κ. Καραμανλής ο Α΄, έλεγε πως με την είσοδο στην ΕΟΚ, θα είχαμε 300 εκατομμύρια πελάτες για τα αγροτικά προϊόντα.
Ωστόσο δε βρήκαμε πελάτες, γίναμε πελάτες. Με καθοδηγημένες ντιρεκτίβες και μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, είχαμε καταστροφή καλλιεργειών. Είχαμε επίσης αντιδραστική αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, με ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών και παράδοση της στη Vivartia σε άλλες πολυεθνικές. Φτάσαμε εντέλει, να αγοράζουμε λεμόνια Αργεντινής και να θάβουμε τα δικά μας.
Έξοδος από το ευρώ: Για ποια υποτίμηση μιλάμε;
Έχουμε μπει εδώ και καιρό στην εποχή του φόβου, της ανοικτής τρομοκράτησης της ελεύθερης σκέψης, με στόχο να καμφθεί η αντίσταση της κοινωνίας.
Το θέμα της συμμετοχής ή αποχώρησης από την ευρωζώνη, συγκεντρώνει πολλά τρομοκρατικά πυρά και ψέματα.
Μας προειδοποιούν: Μια ενδεχόμενη αποχώρηση από το ευρώ, θα οδηγήσει σε υποτίμηση του νέου νομίσματος και θα φτωχύνει ο λαός. Καμιά σοβαρή μελέτη δεν υπάρχει από πλευράς τους όμως για το ύψος της υποτίμησης. Αυτό που κρύβουν είναι ότι το ευρώ ήδη υποτιμάται και είναι σε κίνδυνο. Ότι ήδη έχουμε την εσωτερική υποτίμηση των μισθών και γενικά της οικονομίας κατά 15 – 20% και έχουν στόχο το 50%. Κρύβουν φυσικά πως μια ελεγχόμενη υποτίμηση στα πλαίσια μιας ριζικά διαφορετικής οικονομικο – κοινωνικής πορείας, θα έχει θετικά αποτελέσματα για τις αγροτικές εξαγωγές και την αύξηση του τουριστικού συναλλάγματος. Βεβαίως αυτή θα σημάνει αύξηση των τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα, αλλά αυτό θα έχει και θετικές συνέπειες καθώς θα αφήνει κίνητρο για ανάπτυξη παραγωγής σε τομείς που τώρα έχουν ξεκληριστεί.
Θα χάσουμε την βενζίνη από την ΕΕ! Ε, και;
Οι τρομολάγνοι λένε ακόμη πως δε θα έχουμε καύσιμα. Λες και παίρνουμε πετρέλαιο από την ΕΕ. Κρύβουν φυσικά ότι το πετρέλαιο βγαίνει από τα διυλιστήρια με 20 λεπτά και καταλήγει στο πρατήριο με 1,70. Τα υπόλοιπα είναι φορολογική ληστεία ενός κράτους που αρμέγει από τα λαϊκά στρώματα και μοιράζει επιδοτήσεις και φοροασυλία στην οικονομική ολιγαρχία. Φτάσαμε –πιστεύοντάς τους- να πηγαίνει ό κόσμος από τη Φλώρινα στα Σκόπια και από τη Ξάνθη στη Βουλγαρία για να γεμίσουν βενζίνη. Από χώρες βέβαια που δεν παράγουν πετρέλαιο, είναι φτωχότερες από την Ελλάδα, είναι όμως εκτός ευρωζώνης.
Δε θα μας δανείζει κανένας πια…
Το πιο χαριτωμένο, τρομοκρατικό επιχείρημα, το κρατάμε για το τέλος.
‘’Αν φύγουμε από την ΕΕ και κάνουμε στάση πληρωμών, δεν θα μας δανείζει κανείς’’. Εδώ βέβαια προδίδονται. Φοβούνται μήπως σταματήσει η χρεομηχανή που έχουν στήσει, που είναι θηλιά στο λαιμό του λαού. Κρύβουν ότι δέχθηκαν την εύλογη όσο και ανήθικη απαίτηση της τρόικας, που απαγορεύει το δανεισμό από άλλες πηγές.
Διαγραφή του χρέους και έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ
Για μια άλλη κοινωνική πορεία της χώρας μ ε κέντρο τις λαϊκές ανάγκες, για μια ζωή με αξιοπρέπεια, δημοκρατία, ελευθερία, υπάρχουν δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις.
Η πρώτη είναι η αθέτηση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους. Ο λαός δεν πήρε δάνεια, δεν τα έφαγε. Αντίθετα πλήρωσε για αυτά ήδη δυο και τρεις φορές. Εδώ δεν χρειάζονται μασημένες κουβέντες.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ΕΕ, γιατί:
• Δεν αντέχουμε άλλο την καταστροφή της παραμονής
• Τα χειρότερα από την παραμονή μας εκεί, είναι μπροστά μας. Με την νέα οικονομική διακυβέρνηση οι εθνικοί προϋπολογισμοί, που θα είναι βίαια ισοσκελισμένοι, θα εγκρίνονται και θα επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και θα μπαίνουν πρόστιμα αν δεν τηρούνται.
• Μπορούμε να τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα έξω από το ευρώ και έξω από το μολώχ του κέρδους, τον μύλο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου, αυτού που εύηχα λένε «οι αγορές».
Το όχι στο ευρώ, πάει μαζί με μια άλλη πορεία της χώρας. Με τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων. Το λαό νοικοκύρη στον τόπο του. Με κέντρο τη δημόσια ιδιοκτησία στην παραγωγή, τις δημόσιες κοινωνικές πολιτικές. Ασφαλώς και δεν μπορούμε να τα παράγουμε όλα εδώ. Χρειαζόμαστε συναλλαγές στη βάση ισοτιμίας και ισοτιμία μπορεί να υπάρξει μόνο ανάμεσα σε χώρες με παρόμοια οικονομική ανάπτυξη και λαούς με ανάλογα προβλήματα και όχι με τη Γερμανία και ΗΠΑ. Εκεί θα μιλήσει ο νόμος του οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρότερου.
Δε φεύγουν, αν δεν τους διώξουμε!
Το θέμα είναι τι κάνουμε… Τι μπορούμε να κάνουμε;
Δεν είναι μια συνηθισμένη κυβέρνηση αυτή που έχουμε απέναντί μας. Είναι ένας συνασπισμός εξουσίας, μια συμμαχία συμφερόντων και αίματος ανάμεσα στην οικονομική ολιγαρχία και την ΕΕ. Με κρίκο το άθλιο πολιτικό σύστημα. Δεν θα φύγουν με συνηθισμένο τρόπο. Δεν φεύγουν αν δεν τους ρίξουμε, δε θα πέσουν με κάλπες. Απαιτείται ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής με σημαία τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες.
Το μπορούμε! Εμείς ζούμε από τη δουλειά μας, τα χέρια μας, το μυαλό μας, τον κόπο μας. Αυτοί που έχουμε απέναντι μας, είναι τα παράσιτα.
Εμείς χωρίς αυτούς είμαστε τα πάντα αυτοί χωρίς εμάς είναι ένα τίποτα.
Εμείς έχουμε το πλεονέκτημα.
Πηγή: aristeroblog.gr και inprecor.gr
