ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, 3 κλάδοι γνώριζαν άνθιση: Οι μαυραγορίτες, οι ταγματασφαλίτες και οι ρουφιάνοι. Τους πρώτους τους βλέπεις πως ξεφυτρώνουν σε κάθε περιοχή και γειτονιά σαν μανιτάρια, υπό την ταμπέλα “Αγορά Χρυσού”. Άτομα που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον πόνο ανθρώπων που αναγκάζονται να πουλήσουν κοσμήματα, βαπτιστικά, βέρες και οτιδήποτε άλλο, μέσα στην απελπισία τους.

Ανταλλάζουν χρυσό για λίγα χρήματα, σε συμπολίτες μας που αγωνιούν να καλύψουν έστω και προσωρινά τρέχουσες ανάγκες. Τέτοια καταστήματα, είναι άντρα εκμετάλλευσης, που κερδίζουν χιλιάδες ευρώ και μάλιστα αφορολόγητα. To τραγικό είναι πως αν κάνεις μια βόλτα θα μετρήσεις πάρα πολλά, λες και ένας νέος κλάδος ξεπήδησε. Έχει τύχει να περνάω από τις ίδιες περιοχές και από εβδομάδα σε εβδομάδα, παρατηρώ πως όλο και περισσότερα ενεχυροδανειστήρια κάνουν την εμφάνισή τους. 

Ο δεύτερος κλάδος, των ταγματασφαλιτών, έχει κάνει εδώ και καιρό την εμφάνισή του. Κουκουλοφόροι σε εντεταλμένη υπηρεσία, παρεισφρύουν σε πορείες και διαδηλώσεις, με σκοπό να τις διαλύσουν και να δώσουν την ευκαιρία στους συναδέλφους τους στα ΜΑΤ να επιτεθούν σε ανθρώπους που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. H προβοκάτσια δεν είναι νέα γραμμή άμυνας του συστήματος, αλλά πλέον την βλέπουμε στην επαγγελματική διάστασή της. Τυχαίο που πόσες αποδείξεις συνεργασίας της αστυνομίας με παρακρατικές δυνάμεις βγήκαν στο φως; Για να γίνεις ταγματασφαλίτης, πρέπει να έχεις απολέσει οποιοδήποτε ίχνος συνείδησης και βέβαια να σε ελκύει η εξουσία, όπως την πουτάνα το τάληρο. 

Στην τρίτη κατηγορία των κλειστών επαγγελμάτων της κατοχής, βρίσκουμε την διαχρονική ράτσα των ρουφιάνων. Άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, πρόθυμα να γλείψουν και να ακολουθήσουν δουλικά προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, αλλά και να κερδίσουν εις βάρος των άλλων. Προς το παρόν το έχουν αναλάβει δημοσιογράφοι, παπαγαλάκια που διασπείρουν ψέματα και έμμισθοι υπάλληλοι των κομμάτων στα social media. Στόχος τους η τρομοκράτηση του λαού, το να συμβάλουν στο να παραμείνει “ζαλισμένο κοπάδι”. Ο επικοινωνιακός πόλεμος είναι το Α και το Ω για την διατήρηση της “ύπνωσης”. Παλιά το ονόμαζαν προπαγάνδα, τώρα “ειδήσεις” και “δημόσιες σχέσεις”.

Βλέπετε η τωρινή οικονομική και πολιτική συγκυρία , έχει πολλά περισσότερα κοινά απ’ ότι νομίζει κανείς με μαύρες εποχές της ελληνικής ιστορίας. Κι αν οι παππούδες μας πέρασαν κατοχή και οι πατεράδες μας χούντα, εμείς ζούμε σε έναν σκοτεινό συνδυασμό και των δύο. 

Έτσι στη δεκαετία του 1980 για πρώτη φορά η Επιτροπή και οι μηχανισμοί της ΕΟΚ αναμειγνύονται ενεργά στην προώθηση στρατηγικών συμμαχιών ανάμεσα σε μονοπωλιακά συγκροτήματα στη βιομηχανία και ενθαρρύνουν ανοιχτά την άμεση ανάμειξη των μεγάλων επιχειρήσεων και των πανευρωπαϊκών εργοδοτικών οργανώσεων και «λόμπι» στο πολιτικό οικοδόμημα των Βρυξελλών. Αυτή η άμεση «συμμαχία» της Επιτροπής με τον επιχειρηματικό κόσμο και τις πολυεθνικές πρόσθεσε βαρύτητα στις πρωτοβουλίες των οργάνων της ΕΟΚ και ενίσχυσε τη θέση τους απέναντι στις κυβερνήσεις των χωρών-μελών. Όχι μόνο οδήγησε σε μια μορφή συνύφανσης επιχειρήσεων και πολιτικής ανώτερη από εκείνη που υπήρχε ήδη σε εθνικό επίπεδο, αλλά και διευκόλυνε αποφασιστικά μια νέα συνταύτιση των πιο ισχυρών μονοπωλιακών συμφερόντων με τις κορυφές της πολιτικής στα ίδια τα κράτη-μέλη.

Το πολιτικό σύστημα της ΕΟΚ, όπως και της ΕΕ σήμερα, είναι ένα ονειρεμένο μέρος για τους εκπροσώπους των επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρόκειται για τον παράδεισο των «λόμπι»: Αποφάσεις με μακροπρόθεσμες συνέπειες παίρνονται πίσω από κλειστές πόρτες πολιτικών συμβουλίων και σε μυστικές επιτροπές γραφειοκρατών, αόρατες και εντελώς απροσπέλαστες από τους λαούς τους οποίους αφορούν άμεσα αυτές οι αποφάσεις. Σήμερα πάνω από διακόσιες πολυεθνικές από τις μεγαλύτερες του κόσμου, ανάμεσά τους αμερικανικές και ιαπωνικές, διατηρούν στις Βρυξέλλες γραφεία προώθησης των συμφερόντων τους στα ευρωπαϊκά όργανα. Ενισχύονται από πεντακόσιους και πάνω επιχειρηματικούς ομίλους «λόμπι», που συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση των αποφάσεων και των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Συμβουλίου Κορυφής, του Ευρωκοινοβουλίου, κοκ. Όπως είναι φυσικό, η απόλυτη διαφθορά βασιλεύει παντού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1999 μια επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου, που ασχολήθηκε με το ζήτημα της «διαπλοκής» και της απάτης στο επίπεδο των οργάνων της ΕΕ, κατέληξε στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι είναι αδύνατο να βρεθεί έστω κι ένας «καθαρός» αξιωματούχος.

Ακόμη και οι ΗΠΑ, η πατρίδα των «λόμπι» και του χρηματισμού της πολιτικής, ζηλεύουν το επίπεδο «λομπισμού», συνύφανσης επιχειρήσεων και πολιτικής που υπάρχει στις κορυφές και τα όργανα των Βρυξελλών, μακριά από τα μάτια και την όποια παρέμβαση του «λαϊκού παράγοντα». Γι’ αυτό και συνιστούσαν στους «Ευρωπαίους εταίρους» να μην προχωρήσουν με το «ευρωσύνταγμα», διαδικασία που θα είχε ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση της αντίδρασης των λαών, αλλά να συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ασκούν πολιτική τόσα χρόνια: μέσα από αποφάσεις κλειστών διαδικασιών και οργάνων κορυφής. Η αλαζονεία των «Ευρωπαίων» γραφειοκρατών και πολιτικών και των ευρωπαϊκών επιχειρηματικών κύκλων και η ακλόνητη πεποίθησή τους ότι είχαν πια σαρώσει με τον «ευρωπαϊσμό» τους τις συνειδήσεις των λαών τους οδήγησαν στην προσπάθεια να εξαλείψουν με μια μονοκονδυλιά, μέσα από το «ευρωσύνταγμα», την όποια προοδευτική κατάκτηση είχε απομείνει στην κοινωνική, συνταγματική και πολιτική συγκρότηση των κρατών-μελών.

Αυτό το υπερεθνικό γραφειοκρατικό οικοδόμημα συνύφανσης επιχειρήσεων και πολιτικής μορφοποιήθηκε οριστικά με τη διαδικασία διαμόρφωσης των περίφημων 300 βασικών ντιρεκτίβων, οι οποίες αποτέλεσαν το σκελετό της «ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς», στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Οι πολυεθνικές και οι χρηματιστές κερδοσκόποι βρήκαν σ’ αυτόν ένα θαυμάσιο μέσο για την επιβολή των επιδιώξεων και των επιλογών τους. Ένα θαυμάσιο πολιορκητικό κριό ενάντια σε όλα τα εμπόδια και τους φραγμούς που υπήρχαν στα συστήματα ρύθμισης των οικονομιών των χωρών-μελών. Έτσι στη δεκαετία του 1980 η ΕΟΚ ανακοινώνει επισήμως ότι στόχος της είναι η ανάδειξη των μεγαλύτερων επιχειρήσεων σε «Ευρωπαίους Πρωταθλητές», που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν σε μέγεθος και σε ρόλο στην παγκόσμια αγορά τις αμερικανικές και ιαπωνικές πολυεθνικές. Στη βάση αυτή η ΕΟΚ μεταβλήθηκε σε προνομιακό μοχλό απορρύθμισης και απελευθέρωσης των αγορών, ιδιωτικοποιήσεων, επιβολής πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, δραστικού περιορισμού των κοινωνικών πολιτικών και συνολικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας και της πολιτικής σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες των πιο ισχυρών μονοπωλιακών επιχειρήσεων.

Οι πολιτικές αυτές οδήγησαν στη βίαιη υπερεθνική μονοπώληση των αγορών και των οικονομιών της ΕΟΚ από μια χούφτα επιχειρηματικά συγκροτήματα......Συνεχεια...

Να γιατί λέμε πως υπάρχει ελπίδα!

22/02/2012ΣΥΝΤΑΞΗΓράψτε ένα σχόλιοGo to comments

 

 

 

 

 

 

Rate This

“Λένε πολλά, πως πέρασε, κοινοβουλευτικά, το μνημόνιο 2. Απαντάμε πως και οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα την Άνοιξη του 1941, αλλά γοργά θέριεψε ο αγώνας, γιγάντωσε το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ, ο λαός γλύτωσε από την πείνα, τα βουνά έσμιξαν με τους αντάρτες· πέρασαν οι Γερμανοί, αλλά ο φασισμός ξεψύχισε!”

Του Θανάση Τσιριγώτη

Η 12η Φλεβάρη (που συμπτωματικά, ημερολογιακά, θυμίζει τη Βάρκιζα) ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Ακολουθούσε και ανωτεροποιούσε τις τελευταίες μέρες του Ιούνη 2011 και τις μέρες (19-20) του Oκτώβρη. Ήταν μία αυθεντική μέρα της πάλης των τάξεων αφού κατόρθωνε με το πλήθος και το πάθος των διαδηλωτών.

Nα δημιουργεί ρωγμές στο αστικό πολιτικό σκηνικό, όπως φάνηκε από τις δεκάδες διαγραφές στα δύο ­τουλάχιστον­ μεγάλα κόμματα.

 Να φέρνει το λαό στο προσκήνιο θεμελιώνοντας έναν ακόμα παράγοντα στο «παιχνίδι», παράγοντας που είχε ξεχαστεί στα ράφια της ιστορίας.

 Να διώχνει μέρος του φόβου του λαού δημιουργώντας μία νέα αυτοπεποίθηση.

 Να θέτει τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο εμείς και το αυτοί και να προσπερνά τα πλαστά διλήμματα του τύπου Ευρώπη – ευρώ – αγορές ή χάος.

Oι διοργανωτές του συλλαλητηρίου (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) φρόντισαν να εξαφανιστούν ντροπαλά. Ήταν οι τραγικές φιγούρες που ξεπεράστηκαν από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές των πλατειών και των δρόμων, έβλεπαν την πλάτη των διαδηλωτών και μετρούσαν περισσότερο το κομματικό κόστος, έντρομοι σ’ ό,τι προκάλεσαν. Σε παράλληλο μήκος κύματος η ηγεσία του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ που στοίβαξε τον κόσμο της «σε μία άλλη πλατεία» μακριά από το Σύνταγμα: αμήχανα βλέμματα, φτηνές δικαιολογίες, χωριστικές πολιτικές, ένα διαρκές έγκλημα στενοκέφαλων καθοδηγητών. Στο απέναντι σκηνικό η ευρωλυκοσυμμαχία με τη Γερμανία στο τιμόνι εμφανίζει τη δανειακή κόλαση ως σωτηρία και το βούλιαγμα του λαού μας ως λύτρωση.

Oι συνταγές φτώχειας, ανεργίας, συνθήκες κολαστηρίου χειροκροτούνται από μία χούφτα ντόπιων, προθύμων, δωσιλόγων κυριολεκτικά, συνεργατών των Γερμανών, φιλελεύθερων υαινών.

Αλλά η 12η Φλεβάρη απέδειξε ότι μπορούμε να σπάσουμε τις κλωστές που δένουν τον Γκιούλιβερ και σαν τον Ανταίο να πάρουμε απαντοχή από τις λαϊκές βρυσομάνες. Λένε πολλά, πως πέρασε, κοινοβουλευτικά, το μνημόνιο 2. Απαντάμε πως και οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα την Άνοιξη του 1941, αλλά γοργά θέριεψε ο αγώνας, γιγάντωσε το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ, ο λαός γλύτωσε από την πείνα, τα βουνά έσμιξαν με τους αντάρτες· πέρασαν οι Γερμανοί, αλλά ο φασισμός ξεψύχισε!

Αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα που πρέπει να ηλεκτρίζει, να γαλβανίζει, να ενώνει και να εμψυχώνει το λαό μας και τη νεολαία.

Διότι το αστικό σύστημα δε ζητάει απλώς την ψήφο ανοχής μας, την ψυχή μας θέλει για να μας κάνει δούλους στον 21ο αιώνα. Η κρίση μετατρέπεται γοργά από οικονομική σε πολιτική. Στη γωνία παραμονεύει ο φασισμός με «εύκολες» λύσεις, μεταμφιεσμένος σε λαϊκό σωτήρα αντάμα με τα λιβανιστήρια των αγορών της Ευρώπης και των μονοδρόμων. Σ’ αυτήν τη γοργή μετατροπή της κρίσης οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια έβαλαν το δικό τους εύφλεκτο υλικό. Όχι αυτό των κρατικών προβοκατόρων, των κουκουλοφόρων μπάχαλων και των διαρρηκτών που ακολουθούν τις πορείες όπως οι λούμπεν τα μεσαιωνικά στρατεύματα.

Το εύφλεκτο υλικό που ενώνει τον κόσμο με αλληλεγγύη, που ορθώνει τους σκυφτούς με την αξιοπρέπεια, που βγάζει μπροστά το λαό με τον Aγώνα! Τότε ακριβώς που τα φαντάσματα της ξένης και ντόπιας ακρίδας λιώνουν στο φως και ο φόβος γίνεται παρελθόν.

Να γιατί λέμε πως υπάρχει ελπίδα! Κι αυτή βρίσκεται στις σφιγμένες γροθιές των εργατών που απαιτούν και δεν επαιτούν, στο αποφασιστικό βλέμμα των αγωνιστών οδοιπόρων, στη φλογισμένη καρδιά των ανθρώπων που δε δέχονται να γίνουν λύκοι στο συντηρητικό καταχείμωνο. Αν αξίζει να κρατήσουμε κάτι από τη 12η Φλεβάρη είναι πως εμείς δεν θα υπογράψουμε μια νέα Βάρκιζα.

«Δεν υπογράφουμε, δε δουλώνουμε».

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ /Πηγή:http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=58063

Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ

έχει τη χαρά και την τιμή, να φιλοξενεί και να φέρει σε επαφή την κοινωνία του Δήμου Θερμαϊκού

με τον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, 
Μανώλης Γλέζο

και τον καθηγητή του Εργατικού Δικαίου 
Άρι Καζάκο,

που θα μιλήσουν

την Κυριακή, 4 Μαρτίου και ώρα 11.00 πμ

στο Αμφιθέατρο του ΚΑΠΠΑ (Περαία)

με θέμα:

·        ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ / ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

·        Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Σήμερα η ΕΕ δεν αποτελεί μια απλή συνέχεια της ΕΟΚ αλλά την υπέρβασή της σύμφωνα με τις νέες ανάγκες του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Σήμερα η ΕΕ δεν είναι πλέον μια «περιφερειακή ολοκλήρωση», ούτε καν μια απλή «ενιαία αγορά» εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Καθώς ο αγώνας για εξαγορές και συγχωνεύσεις στις κορυφές των μονοπωλίων έχει ξεπεράσει ήδη τα όρια της «ενιαίας αγοράς» και χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από εξαγορές και συγχωνεύσεις ανάμεσα σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές επιχειρήσεις (που το 2001 ξεπέρασαν σε αξία το 50% των συνολικών συγχωνεύσεων και εξαγορών εντός της ΕΕ), η ΕΕ μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μια διακριτή οντότητα ενός ενιαίου υπερεθνικού συστήματος παγκόσμιας κυριαρχίας, στο οποίο τα ηνία κρατούν οι ΗΠΑ. Μετατρέπεται σε υπερεθνικό μηχανισμό εξωοικονομικού και οικονομικού καταναγκασμού, απαλλοτρίωσης εθνών, κρατών και λαών. Όλο και περισσότερο η ΕΕ όχι μόνο αποβάλλει τον χαρακτήρα της «περιφερειακής ολοκλήρωσης», αλλά χάνει και την «ευρωπαϊκή» της ταυτότητα προς όφελος ενός ενιαίου «ευρωατλαντικού χώρου» υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ. Γι’ αυτό και η διεύρυνσή της δεν γίνεται ούτε με κανόνες αγοράς ούτε προς αναζήτηση αγορών αλλά με κανόνες προσάρτησης, μέσα από την ενσωμάτωση χωρών και λαών σε ένα ενιαίο σύστημα καταναγκασμού και απολυταρχίας.

Αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ολοκληρωτικής απαλλοτρίωσης οικονομιών, χωρών, λαών και εθνών βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική του καταρρέει, ενώ η τακτική των ισχυρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού είναι μία και μόνη: να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά, να κάνουν ακόμη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο και πιο ολοκληρωτική την απαλλοτρίωση. Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα που της έχουν στερήσει τα μέσα και τον τρόπο επιβίωσης. Οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό που πρέπει να μας νοιάζει πρωτίστως είναι η επιβίωση του ευρώ και της Ε.Ε.. Η αλήθεια είναι ότι όταν καταρρέει ένα οικοδόμημα, δεν περιμένεις να δεις άμα σε πλακώσει πώς θα νιώσεις, αλλά τρέχεις αμέσως να βγεις από το κοντινότερο άνοιγμα. Στην θέση της εγκληματικής μυωπίας του λεβαντινοραγιαδισμού, δεξιού και αριστερού, οφείλουμε να δούμε καθαρά την μόνη εναλλακτική που έχουμε σαν χώρα και σαν λαός. Κι αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εδώ και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος 49, Φεβρουάριος 2011

Τα «γαλατικά χωριά» που λένε «όχι» στο ευρώ

Όλο και περισσότερα χωριά ή πόλεις, επιστρέφουν στα εθνικά τους νομίσματα ή «δημιουργούν» καινούρια, με τους κατοίκους να τα χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συναλλαγές. Αντιστεκόμενοι στο ευρώκαι τη γενικότερη παγκόσμια οικονομική κρίση και με σκοπό να αναζωογονήσουν τις τοπικές τους οικονομίες, οι κάτοικοι αρκετών πόλεων, χρησιμοποιούν τα παλαιά τους νομίσματα ή τυπώνουν νέα.

Δέκα χρόνια από τη σταδιακή αντικατάσταση του ισπανικού νομίσματος, της πεσέτα, από το ευρώ, μία αγροτική πόλη στην Ισπανία, επανέφερε τη χρήση της στις συναλλαγές. Στο πλαίσιο των προβλημάτων, που έχουν προκύψει από το ευρώ, περίπου 30 καταστήματα στην πόλη Villamayor de Santiago, τον περασμένο μήνα άρχισαν να δέχονται το παλαιό νόμισμα, το οποίο άρχισε να αντικαθίσταται το 2002 από το ευρώ, όταν η Ισπανία εισήλθε στην Ευρωζώνη.

Η ιδέα ανήκε στον Luis Miguel Campayo, τον επικεφαλής του συλλόγου εμπόρων, ο οποίος συνειδητοποίησε πως οι Ισπανοί είχαν πεσέτες στα μπαούλα, παρόλο που οι τσέπες τους ήταν άδειες από ευρώ. Υπολογίζεται ότι οι Ισπανοί έχουν πεσέτες αξίας 17 δισεκατομμυρίων ευρώ, φυλαγμένες σε σεντούκια και κουμπαράδες, ενώ η Τράπεζα της Ισπανίας δεν έχει θέσει χρονικό όριο για τη μετατροπή τους σε ευρώ.

Την ιδέα του Campayo ακολούθησαν πολλοί κάτοικοι στην πόλη Villamayor de Santiago, η οποία βρίσκεται 130 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μαδρίτης. Στη συγκεκριμένη περιοχή, το 1/3 του πληθυσμού (περίπου 2.500 κάτοικοι) δεν βρίσκει δουλειά, ενώ οι τιμές βασικών ειδών αυξήθηκαν κατά 43% σε σχέση με το 2002.

Έτσι, με την επιστροφή στo εθνικό νόμισμα, στα καταστήματα της πόλης έχουν δαπανηθεί πάνω από 1 εκατομμύριο πεσέτες (περίπου 7.900 ευρώ) και οι καταστηματάρχες πηγαίνουν  στην Τράπεζα  της Ισπανίας στη Μαδρίτη, προκειμένου να τις μετατρέψουν σε ευρώ.
Σε άλλες δύο περιοχές της Ισπανίας, οι κάτοικοι χρησιμοποιούν το παλαιό τους νόμισμα για τις συναλλαγές τους. Συγκεκριμένα, στον οικισμό Salvattera de Mino, στα βόρεια σύνορα της Ισπανίας με την Πορτογαλία, η πεσέτα επέστρεψε τον περασμένο Νοέμβριο. Επίσης, στην πόλη Mugardos, οι καταστηματάρχες κάλεσαν και παρότρυναν όσους έχουν ξεχασμένα χαρτονομίσματα ή κέρματα, να τα χρησιμοποιήσουν.

Όμως, το φαινόμενο της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα δεν εντοπίζεται μόνο στην Ευρώπη. Νέα νομίσματα έχουν εμφανιστεί ή παλαιά έχουν επιστρέψει σε πόλεις της Ιταλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού, στον απόηχο της οικονομικής κρίσης και της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης.

Στη μικρή πόλη Collobrières της Γαλλίας, το 2008 οι περίπου 1.600 κάτοικοι επέστρεψαν στο φράγκο, το οποίο χρησιμοποιούν μαζί με το ευρώ. Η δήμαρχος της πόλης, Christine Amran, δήλωσε πως με το ευρώ «οι κάτοικοι έχασαν κάτι από την ταυτότητά τους».

Τον Αύγουστο, το γραφικό χωριό Φιλετίνο στην Ιταλία, ανακηρύχθηκε Πριγκιπάτο και εξέδωσε το δικό του νόμισμα, αποκηρύσσοντας το ευρώ. Οι περίπου 600 κάτοικοι του χωριού, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης και στη συγχώνευση των μικρών οικισμών με τις γειτονικές κοινότητες, αποφάσισαν να τυπώσουν το δικό τους νόμισμα, το φιορίτο, το οποίο είχε πάνω του την εικόνα του δημάρχου Luca Sellari. «Πάμε να ξαναπιάσουμε την ιστορία. Δεν είπαμε ποτέ να φύγουμε από την Ιταλία και να αποκτήσουμε ανεξάρτητη οντότητα. Όμως, με το σημερινό μίζερο καθεστώς είμαστε μια σειρά από φτωχά, ελλειμματικά χωριά και δήμοι που παλεύουμε για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα από τα λίγα ψίχουλα της Ρώμης, που θα γίνονται όλο και λιγότερα», τονίζει ο δήμαρχος.

Στη Βρετανία, οι κάτοικοι του Bristol, τον Μάιο θα λανσάρουν το δικό τους νόμισμα, τη λίρα του Bristol. Περισσότερες από 100 επιχειρήσεις έχουν ήδη υπογράψει, προκειμένου να δέχονται στις συναλλαγές την εναλλακτική αυτή λίρα, μια κίνηση που έχει στόχο την ενίσχυση του τοπικού εμπορίου.

Το 2008, οι κάτοικοι του Lewes, εξέδωσαν τη λίρα του Lewes για να αντιμετωπίσουν τις υψηλές τιμές και την οικονομική κρίση. Περίπου 50 επιχειρήσεις συμφώνησαν να δέχονται το νέο νόμισμα.

Αλλά δεν μένουμε μόνο στην Ευρώπη. Αρκετές πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθέτησαν παρόμοιες πρακτικές, ύστερα από την εμφάνιση της κρίσης. Τέτοιες πόλεις είναι το Bayback στο Michigan, το Berkshares στη Μασαχουσέτη, κ.ά.

Οι κάτοικοι της πόλης Veracruz στο Μεξικό, δημιούργησαν το «tumin», που σημαίνει «χρήμα» στην τοπική διάλεκτο.
Στην πόλη Sulva Jardim, μία από τις πιο φτωχές της νοτιοανατολικής Βραζιλίας, οι 23.000 κάτοικοι τον περασμένο χρόνο πήραν την απόφαση να τυπώσουν το δικό τους νόμισμα, το οποίο είχε πάνω του το πρόσωπο ενός τρωκτικού.

Στο μικρό χωριό, Santi Suk στη βόρεια Ταϊλάνδη, οι κάτοικοι της περιοχής δημιούργησαν το δικό τους νόμισμα το 2007, στον απόηχο της οικονομικής κρίσης στην Ασία. Τα νομίσματά τους τα «στόλισαν» με παιδικές ζωγραφιές που απεικόνιζαν βουβάλια, ή βουδιστικούς ναούς. Το νέο αυτό νόμισμα άρχισε να χρησιμοποιείται το 2009, όταν η οικονομία της Ταϊλάνδης επιβραδύνθηκε.

Nτ.M.

Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!!

Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!!

αναδημοσίευση από τον Greek Rider

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων".

Η αλήθεια: Η Ελλάδα μένει με λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους από τον μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάτι που έχει ως συνέπεια σε μια περίοδο μεγάλων εθνικών κινδύνων να κινδυνεύουμε να μείνουμε με κακοπληρωμένες ένοπλες δυνάμεις, με απλήρωτους διπλωμάτες και με αφύλακτα σύνορα, μουσεία και δάση. Ήδη είχαμε αποτέλεσμα ληστείες σε μουσεία που έχουν κόστος ένα PSI. Και αυτά είναι μόνο η αρχή, σε λίγο μπορεί να χάνουμε F-16 ή και εδάφη.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Αν βγούμε από το ευρώ η Ελλάδα δεν θα έχει επάρκεια ενέργειας και καυσίμων".

Η αλήθεια: Η Ελλάδα πριν λίγες μέρες έμεινε για ολόκληρα 8ωρα και 10ωρα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, το ΙΡΑΝ είναι η τελευταία χώρα που μας δίνει πίστωση χωρίς να πληρώνουμε και απειλεί να μας κλείσει και αυτή τις στρόφιγγες. Παράλληλα διαβάστε τι δήλωσε χτες ο Τούρκος υπουργός ενέργειας (Γιλτίζ):

«Προχθές με κάλεσε στο τηλέφωνο ο Έλληνας ομόλογος μου και μου ανέφερε πως βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Με αυτά που μου ανέφερε συγκινήθηκα και δεν άντεξα, γι’ αυτό και την παράκληση του Έλληνα ομολόγου μου την έλαβα υπ’όψη μου και από το βράδυ ξεκινήσαμε και πάλι τη ροή του αερίου»

Και αυτά ΕΝΤΟΣ ευρώ.

Παράλληλα, πάλι εντός ευρώ, πολλές κατηγορίες πολιτών φτώχυναν τόσο πολύ που δεν έχουν όχι βενζίνη να βάλουν αλλά ούτε και να φάνε.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι :" Αν βγούμε από το ευρώ δεν θα έχουμε κρέας, τρόφιμα και κωλόχαρτο".

Η αλήθεια: Η Ελλάδα έχει ήδη ΕΝΤΟΣ ευρώ 98% επάρκεια εγχώριων τροφίμων. Αν βγούμε από το ευρώ, τα ξένα προϊόντα θα αποκτήσουν σε ένα βράδυ υπερτριπλασιες τιμές, θα συμφέρει λοιπόν η επανέναρξη πολλών εργοστασίων που έκλεισαν επειδή δεν μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε τα εισαγόμενα. Έτσι η χώρα σε 6 μήνες θα έχει μεγάλο πλεόνασμα και οι άνθρωποι θα μπορούν να γυρίσουν πιο εύκολα στην επαρχία να παράγουν αγροτικά προϊόντα και να βρουν δουλειές στις μικρές βιοτεχνίες.Ακόμη όμως και να μειωνόταν τους πρώτους μήνες οι διατροφικές μας επιλογές (μέχρι να επανασυνταχθεί η εγχώρια παραγωγή) δεν θα παθαίναμε τίποτα. Αν τρώγαμε λιγότερο κρέας για 3 μήνες καλό θα μας έκανε! Για το κωλόχαρτο δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί είναι το ταμπού της μεταπολίτευσης.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Η υποτίμηση του νομίσματος θα έκανε μικρό καλό γιατί δεν έχουμε μεγάλο εξαγωγικό παραγωγικό ιστό....η καμπύλη J.....οι ελαστικότητες....τα δίδυμα ελλείμματα... κτλ".

Η αλήθεια: "Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την ημιμάθεια επί της πραγματικής οικονομίας, όπως αυτή διαμορφώνεται στο πλαίσιο των αγορών, των ακαδημαϊκών οικονομολόγων, αυτοί μας έφεραν έως εδώ επειδή έχουν πολλές γνώσεις στην θεωρία αλλά καμία γνώση στην πράξη. Και σε αυτό φταίει το αντικείμενο των σπουδών τους και η οικονομική που αποτυγχάνει να προβλέπει και να περιγράφει την πραγματικότητα όταν γίνονται ρεαλιστικές υποθέσεις. Η Ελλάδα διαθέτει μια τεράστια εξαγωγική "βιομηχανία" που λέγεται ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ (γαμώ τα υπουργεία μου!!), ο οποίος λόγω της κατάντιας που έχει περιέλθει η χώρα και της πτώσης των άλλων δραστηριοτήτων σε λίγο θα αποτελεί άμεσα και έμμεσα άνω του 50% του ελληνικού ΑΕΠ!! Ιδίως σε μια περίοδο που οι μισές σχεδόν παραγωγικές τουριστικές μονάδες είναι κλειστές ακριβώς λόγω του ευρώ και οι οποίες θα άνοιγαν εκτός ευρώ. Παράλληλα όπως είπαμε θα αρχίσει να ανασυντάσσεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας σε άλλους κλάδους που τα τελευταία 40 χρόνια έκλεισαν λόγω αποβιομηχάνισης (ΕΟΚ, Μάαστριχ, ΟΝΕ).

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Εκτός ευρώ οι βιομηχανίες μας δεν θα έχουν τη δυνατότητα να έχουν πρώτες ύλες λόγω δραχμής και η ελάχιστη βιομηχανική μας παραγωγή θα καταρρεύσει".

Η αλήθεια: Ο γνωστός επιχειρηματίας Μυτιληναίος λέει ότι: "Η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν χρυσωρυχείο, γιατί θα λειτουργούσαμε με κόστη σε δραχμές και θα είχαμε έσοδα από εξαγωγές σε ευρώ ή δολάρια». Άμα λέει αυτά ο Μυτιληναίος φανταστείτε για πόσο ηλίθιο έχουν τον ελληνικό πληθυσμό για να τον παραμυθιάζουν έτσι.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Μετά το μνημόνιο1 γλιτώνουμε την χρεοκοπία".

Η αλήθεια: Ο πληθωρισμός αυξάνεται, η ανεργία κάνει νέα ρεκόρ, η ανάπτυξη κάνει βουτιές, το δημόσιο χρέος απογειώνεται.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Τώρα όμως στα σίγουρα, μετά το μνημόνιο2, γλιτώσαμε την χρεοκοπία".

Η αλήθεια: Οι περισσότεροι επενδυτικοί οίκοι και οι περισσότεροι αναλυτές λένε ότι μέσα στο ευρώ το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό. Και πράγματι: το δημόσιο χρέος φτάνει το 150% του ΑΕΠ, η επίσημη ανεργία φτάνει το +20% και ο κοινωνικός ιστός διαλύεται.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Μετά το μνημόνιο3 γλιτώνουμε την χρεοκοπία, άλλος δρόμος δεν υπάρχει".

Η αλήθεια: Τα κονδύλια που εγκρίνουν οι Ευρωπαίοι αφορούν πλέον αποκλειστικά και μόνο το δημόσιο χρέος μας το οποίο de facto δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε ήδη από τον Μάρτιο του 2010. Ταυτόχρονα μεγάλες κοινωνικές ομάδες χρεοκοπούν χωρίς ελπίδα σωτηρίας μέσα στο ευρώ και η οικονομία πνέει τα λοίσθια.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Αν η χώρα βγει από το ευρώ θα έρθουν όσοι έβγαλαν τα λεφτά τους έξω και θα αγοράσουν κοψοχρονιά τα πάντα."

Η αλήθεια: Η Ελλάδα ΜΕΣΑ στο ευρώ πουλάει κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία της (ΕΝΤΟΣ ευρώ) στις χαμηλότερες τιμές του χρηματιστηρίου των τελευταίων 20 ετών, ενώ όσο μειώνεται το βιωτικό επίπεδο των Ελλήνων τόσο αυτοί μετατρέπονται σε δούλους των 370 ευρώ βασικού μισθού για τις μεγάλες εταιρείες, ενώ τα ενοίκια και οι τιμές των ανώτερων στρωμάτων μένουν σε σταθερές σχετικά τιμές σε σχέση με την πτώση των μισθών. Ταυτόχρονα μέσω μνημονίων υποθηκεύουμε ακόμη και ιδιωτικές περιουσίες υπέρ των δανειστών μας που σε μια έκτακτη ανάγκη θα μπορούν να απαλλοτριώσουν μεγάλες εκτάσεις και να κατάσχουν ακόμη και σπίτια ιδιωτών. Μην μιλήσουμε για τον ορυκτό πλούτο και τα πετρέλαια-φυσικό αέριο. Κατά τα άλλα το ευρώ μας προστατεύει από την πώληση "κοψοχρονιά".

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Αυτά τα λένε όσοι έχουν ποντάρει στα CDS και στην χρεοκοπία της χώρας και άλλοι προδότες".

Η αλήθεια: Χωρίς λόγια το μέγεθος της ασχετοσύνης τους σε σχέση με την λειτουργία των αγορών....Κατά τα άλλα αναθεματισμοί χωρίς επιχειρήματα.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Κόβουμε λίγο τις συντάξεις και τους μισθούς για να αποφύγουμε την χρεοκοπία".

Η αλήθεια: Η χρεοκοπία έχει ΗΔΗ συμβεί, απλά την ανακοινώνουν σε δόσεις επειδή φοβούνται μεγαλύτερες κοινωνικές αντιδράσεις. Έτσι π.χ., αντί να πούνε ότι λόγω χρεοκοπίας οι μισθοί μειώνονται κάτω από το μισό, μειώνουν σήμερα ένα 12%, σε 8 μήνες άλλο ένα 10%, σε άλλους 6 μήνες άλλο ένα 15% κτλ

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Ο λαός πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για να γίνουμε δυτικοευρωπαικό κράτος".

Η αλήθεια: Φοβούνται να ανοίξουν τις αγορές και τα επαγγέλματα για να μην θίξουν τις συντεχνίες που στηρίζουν τα μεγάλα κόμματα και αντίθετα επιλέγουν να πηδάνε τους πιο χαμηλόμισθους.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Παίρνουμε μέτρα με κοινωνική ευαισθησία για τους αδύναμους και κυρίως κατά των υψηλόμισθων".

Η αλήθεια: Γαμήσανε τους τέρμα κάτω, όσο πιο χαμηλόμισθος ήταν κάποιος τόσο μεγαλύτερο το πήδημα, όσο πιο υψηλόμισθος τόσο πιο απαλό το πήδημα. Εδώ φτάσαμε να λέμε μακάρι να είχαμε όχι έναν ιδανικό και δίκαιο σοσιαλισμό αλλά έναν νέο σκληρότερο Στάλιν για να πάρει εκδίκηση στο όνομα των νεόπτωχων και άνεργων.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Μα εντέλει με το PSI γλιτώνουμε ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους μας".

Η αλήθεια: Το δημόσιο χρέος δεν μπορούμε να το πληρώσουμε ήδη από το 2010. Ούτε πρόκειται να πληρώσουμε όσο θα μείνει. Και αυτό γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα. Δεν γλιτώνουμε λοιπόν τίποτα. Το αντίθετο συμβαίνει, μας βάζουν να πληρώσουμε σε είδος τα σπασμένα που ούτως ή άλλως πληρώνουν οι άλλοι ενώ ταυτόχρονα δεσμευόμαστε ότι κάθε μελλοντικό πλεόνασμα θα το δίνουμε στους σημερινούς δανειστές μας. Με άλλα λόγια δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε ούτε μια τίμια και απλή χρεοκοπία που θα μας ήταν βάλσαμο στις πληγές μας.

Λαμόγια και ηλίθιοι νεοφιλελεύθεροι : "Τουλάχιστον γίνονται μεγάλες αλλαγές στο σάπιο κράτος και στην κακή δημόσια διοίκηση".

Η αλήθεια:Τα ίδια πουτανόπαιδα που μπήκαν με βίσμα επί ΠΑΣΟΚ και γαμούσαν και έδερναν επί 30 χρόνια αριστερούς και δεξιούς υπαλλήλους και πολίτες, τα ίδια πουτανόπαιδα που ήταν η πρώτη γραμμή της κατάντιας του κράτους μέσω του βύσματος του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι ηγούνται τώρα της δήθεν κάθαρσης. Αυτοί που είναι η προσωποποίηση της σαπίλας του κράτους είναι εκείνοι που και πάλι πηδάνε όσους δεν έχουν φωνή και δικαιώματα προσποιούμενοι τους φορείς αλλαγής. Τίποτα λοιπόν δεν θα αλλάξει όσο το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ (και της ΝΔ αργότερα) δεν βρεθεί τρόπος να εξαφανιστεί.