Μέχρι τελικής (κατα)πτώσεως...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Μέχρι το βράδυ η αναδιάρθρωση του χρέους προς ιδιώτες (PSI) θα έχει «κλειδώσει», όπως έδειξαν από νωρίς χθες όλες οι διαρροές, εκτιμήσεις και επίσημες δηλώσεις. Άλλωστε οι πιθανότητες να πάει κάτι... στραβά ήταν εξ αρχήςελάχιστες από την ώρα που τα πρόβατα προς σφαγή ήταν κυρίως εγχώρια: ασφαλισμένοι και αποταμιευτές. Αφού αυτοί – οι κυρίως στόχοι – θυσιάστηκαν, τα πανιά του PSI ήταν λογικό να φουσκώσουν. Από αύριο θα μάθουμε, τέλος, και για τα απόνερα.

Όποια όμως κι αν είναι τα απόνερα, αν υποθέσουμε ότι θα ακολουθήσει – κατά το συμφωνημένο πρόγραμμα – το νέο δάνειο, οι σημαντικοί στόχοι των δανειστών θα έχουν επιτευχθεί:

● Μπορεί τα θύματα – ασφαλισμένοι και μικροαποταμιευτές – να ματώσουν, για κάποιους με δραματικέςσυνέπειες, αλλά οι τράπεζες και άλλοι... «θεσμικοί» θα έχουν διασφαλιστεί πλήρως. Μια κανονική εσωτερική χρεοκοπία, σε συνδυασμό με την πλήρη διασφάλιση των μεγάλων δανειστών.

● Το ελεύθερο, εσωτερικό και σε ελληνικό δίκαιο χρέος θα αντικατασταθεί πλήρως και μάλιστα αυξημένο με ενυπόθηκο, διακρατικό, σε αγγλικό δίκαιο, κλειδωμένο σε υψηλό επιτόκιο για πολλά χρόνια και... ακόμη μεγαλύτερο. Σε καμιά περίπτωση πάντως διαχειρίσιμο.

● Το νέο αυτό χρέος, στη νέα του μορφή, απαλλάσσει σε έναν σοβαρό βαθμό την ευρωζώνη από τον κίνδυνο που συνεπάγεται μια «ανεξέλεγκτη» χρεοκοπία. Συνεπώς ανοίγει ο δρόμος για μια ελεγχόμενη εν ευθέτω χρόνω. Κυρίως όμως εξασφαλίζεται ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον, χωρίς ιδιαίτερα αυξημένο πόνο, να κάνει του κεφαλιού της.

● Συνεπεία των παραπάνω η Ελλάδα δεν θα διαθέτει πλέον κανένα διαπραγματευτικό χαρτί και θα πρέπει να είναι απολύτως υπάκουη, ακόμη και αν αδυνατεί να καταβάλει το τεράστιο κόστος της παράλογης προσαρμογής που της ζητείται, η οποία σε ολόκληρο τον κόσμο – εκτός από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και τους νταβατζήδες της εγχώριας διαπλοκής – «διαβάζεται» ως οικονομικήδολοφονία.

Ήδη άλλωστε η τρόικα και η Γερμανία, μέσω της Task Force του Ράιχενμπαχ, συμπεριφέρεται σαν δύναμη κατοχής (σελίδα 5 στο σημερινό «Ποντίκι»).

Κατόπιν τούτων μπορούμε με άνεση να πάμε πλέον ακόμη και για εκλογές. Αρκεί να μην παρακούσουμε τους κυρίους Σόιμπλε, Ρέσλερ, Γιούνκερ, Ρεν, αλλά και τους Έλληνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν – και δεν σηκώνουν κουβέντα – όχι μόνο ποιους θα ψηφίσουμε, αλλά και πώς αυτοί που θα ψηφίσουμε θα πρέπει να κυβερνήσουν, με ποιους στόχους και καθήκοντα, με ποια πρόσωπα, με ποιο μοντέλο διακυβέρνησης.

Για τους στόχους δεν συζητάμε, αφού αυτοί έχουν ήδη υπογραφεί και πλέον η υλοποίησή τους είναι απολύτως προδιαγεγραμμένη (σελίδα 18, 19, 20 στο σημερινό «Ποντίκι») ακριβώς επειδή η κυβέρνηση Παπαδήμου παρέδωσε και τα τελευταία διαπραγματευτικά όπλα δεσμεύοντας όχι μόνο την αμέσως επόμενη, αλλά πολλές ακόμη κυβερνήσεις.

Ήδη, πάντως, ο Ρέσλερ απολύει – ή, καλύτερα, «ανασχηματίζει» – υπουργούς, χωρίς αυτό να προκαλεί τη γενική έκπληξη ή ενόχληση. Τι είναι ένας υπουργός – ακόμη και αν μιλάμε για τον... Χρυσοχοΐδη – μπροστά στη σωτηρία της χώρας από τα «άκρα» που απειλούν τη δημοκρατία;

Εξ άλλου ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσεις τη δημοκρατία, την οποία απειλούν ξεδιάντροπα τα πολιτικά «άκρα», είναι να την αποσύρεις για λίφτινγκ. Για να μην γίνει μάλιστα κάποιο απροσδόκητο λάθος και της κόψεις τη μύτη ή το αφτί, τη δένεις σφιχτά «επί της χειρουργικής κλίνης» μέχρι να τελειώσει η επέμβαση. Και τη φύλαξή της αναλαμβάνουν οι εξ απονομής «άριστοι» νταβατζήδες, ρουφιάνοι, μαριονέτες κ.λπ. της πανταχού παρούσας και τα πάντα πληρούσας τρόικας. Μέχρι τελικής (κατα)πτώσεως...

Λαϊκή Στάση πληρωμών και στην αξία του ηλεκτρικού ρεύματος όσο συμπεριλαμβάνεται μαζί το χαράτσι. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΗ ΟΛΟΙ!

Καλλιέργησαν μεθοδικά τον φόβο της χρεοκοπίας. Υπερασπίστηκαν με όλα τα μέσα την υποχρέωση της κοινωνίας να πληρώσει για την κρίση υπερσυσσώρευσης και κερδοφορίας του καπιταλισμού. Σχεδίασαν τη μεγαλύτερη φορεπιδρομή των τελευταίων πενήντα χρόνων και τη σφοδρότερη επίθεση στα εργασιακά κοινωνικά δικαιώματα/κεκτημένα.

Δεν περίμεναν την μεγάλη αντίδρασηενάντια στα χαράτσια έτσι όπως εκδηλώθηκε τους τελευταίους μήνες. Εξαναγκάστηκαν σε μια κίνηση αντιπερισπασμού (και εν όψει εκλογών) ανακοινώνοντας τη διφορούμενη απόφαση του ΣΤΕ. Η ΔΕΗ τρομοκρατημένη από τις εκατοντάδες χιλιάδες απλήρωτους λογαριασμούς δέχθηκε μονομερώς χθες να καταβάλλεται μόνο η αξία του ρεύματος. Πριν αλέκτωρ λαλήσει  όμως, σήμερα το πρωί, το Υπουργείο Οικονομίας με ανακοίνωση τουhttp://www.minfin.gr/portal/el/resource/contentObject/id/23bcda21-2b9a-460d-a6e8-bf24492b2ddc «αδειάζει» τη ΔΕΗ, αλλά προφανέστατα πρόκειται για συμπαιγνία και προειδοποιεί ότι όσοι πληρώνουν για το ρεύμα, τα χρήματα αυτά του υστερήματος, θα καταλήγουν στο χαράτσι, άρα συνεχίζουμε να χρωστάμε και το ρεύμα (και το χαράτσι), συνεπώς θα υποστούμε τις συνέπειες.

Εξαπατούν κάθε μέρα και με όσους τρόπους μπορεί να ανακαλύψουν προκειμένου να αρπάξουν στην κυριολεξία ότι προλάβουν. Δεν επιδιώκουμε καμία δικαίωση αναφέροντας ότι γελάστηκαν όσοι πίστευαν, περίμεναν ή καλλιέργησαν ψευδαισθήσεις αναφερόμενοι σε νομικίστικα τερτίπια, Συμβούλιο Επικρατείας ή ακόμα χειρότερα πληρωμές μέσω ΑΤΜ τραπεζών και άλλα φαιδρά, όταν από την αρχή δηλώσαμε πώς μόνο ο αγώνας στους δρόμους και η πλήρης άρνηση πληρωμών μπορεί να τους σταματήσει και να τους ανατρέψει.

Ποτέ δεν είναι αργά: Σήμερα καλούμε καθαρά και ξάστερα όλες τις συλλογικότητες και μαζί όλους τους εργαζόμενους να δώσουμε από κοινού τη μάχη της χρεοκοπίας (τους) και της ανατροπής τους. Δεν θα μετατραπούμε σε γυρολόγους  από τα γραφεία της ΔΕΗ στις εφορίες και πάλι από την αρχή. Μοναδική λύση ο συνολικός πολιτικός αγώνας ενάντια στο μαύρο μέτωπο Τραπεζών – εταιριών – Κυβέρνησης και Ε.Ε.

ΛΑΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΩΡΑ. Στάση πληρωμών και στην αξία του ηλεκτρικού ρεύματος όσο συμπεριλαμβάνεται μαζί το χαράτσι. Στάση πληρωμών ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ του κοινωνικού αγαθού που λέγεται ηλεκτρικό ρεύμα. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΗ!

Θα κατεβάσουν τους διακόπτες σε όλη την Ελλάδα; Θα βυθίσουν όλη τη χώρα στο σκοτάδι; ΘΑ ΤΟΥΣ ΦΑΕΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!

Ξεσηκωθείτε!

25 Μάρτη διαδηλώνουμε σε όλη την Ελλάδα!

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Παρασκευή 9 Μαρτίου
ώρα 18:00
στο Μεγάλο Αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης





ΟΜΙΛΗΤΕΣ:


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Οικονομολόγος – αναλυτής με επαγγελματική διαδρομή στον ιδιωτικό τομέα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρθρογράφος στην εφημερίδα “Το Ποντίκι” και στο περιοδικό “Hellenic Nexus”. Γνωστός από τις δεκάδες ομιλίες του, σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, με προτάσεις για τη διέξοδο απο την οικονομική κρίση.  Συγγραφέας του βιβλίου "Η ελληνική Πομπηία. Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας χρεοκοπίας".

ΖΩΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ
Καθηγήτρια Εφαρμοσμένης Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, πρ. μέλος του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ.
Οι καταγγελίες της περί τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος, οδήγησαν στην άσκηση ποινικής δίωξης από τον Οικονομικό Εισαγγελέα κατά του πρ. πρωθυπουργού και του πρ. υπουργού Οικονομικών.

ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ
Καθηγήτρια Οικονομικών Επιστημών στο Παν/μιο Μακεδονίας, πρ. πρύτανης του Παν/μίου Μακεδονίας.
Πρόεδρος του Ιδρύματος Δημήτρη και Μαρίας Δελιβάνη.
Συγγραφέας των βιβλίων: "Όλη η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα και πώς θα σωθούμε", "Αντι-Μνημονιακά", "Ελληνικό δημόσιο χρέος και ελλείμματα", "Η φονική κρίση και η ελληνική τραγωδία".

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΤΕΛΗΣ
Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (διδάσκει Φιλοσοφία και Ιστορία της Επιστήμης, Τέχνη και Τεχνολογία, Εισαγωγή στη Φιλοσοφία και Ιστορία του Πολιτισμού).
Είναι μέλος της διεθνούς ερευνητικής ομάδας «Η λογική της ιστορίας».



Για περισσότερες πληροφορίες: Βάσω Κουβαρά, τηλ. 6941668995
e-mail: sydonistiko@epam-thess.net

Διοργάνωση: Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο Θεσσαλονίκης - Ε.ΠΑ.Μ.

Περί «ιστορικών» αποφάσεων…

Από 

Sousourada

 – 5 Μαρτίου 2012

FacebookTwitterEmail

 

eamb-ydrohoos.blogspot.com

Με αφορμή ότι την τρέχουσα περίοδο τη συνοδεύει πολύς λόγος για τις «ιστορικής σημασίας» αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και στα Γιούρογκρουπ, η μνήμη γύρισε σε μια παλιότερη, αλλά εξίσου «ιστορική» απόφαση.

Το «ιστορικό» εκείνο συμβάν συνετελέσθη στις 20/6/2000, πριν από δώδεκα σχεδόν χρόνια.

Πριν υπενθυμίσουμε ποια ήταν αυτή καθ’ αυτή η τότε «ιστορική» απόφαση, αξίζει να δούμε τον τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε και πανηγυρίστηκε από τους πρωταγωνιστές της στο εσωτερικό της χώρας:

*

Η Ελλάδα, όπως ελέχθη τότε, «τώρα είναι δυνατή».

Η χώρα, μας διαβεβαίωναν, έχει τις «καλύτερες προϋποθέσεις για να καθορίζει πιο αποτελεσματικά τη δική της ιστορία».

Πρόκειται, τονιζόταν με θριαμβευτικό ύφος, για «ιστορικό βήμα και αναπτυξιακό άλμα».

Τα λόγια αυτά ανήκαν στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη...

*

Ακόμα πιο ενθουσιώδης ήταν ο τότε υπουργός Οικονομίας, ο Γιάννος Παπαντωνίου.

Πάρτε μια γεύση:

«Είναι για τους Ελληνες και τις Ελληνίδες μια μέρα πανηγυρισμού».

«Η Ελλάδα αποκτά τη θέση που της αξίζει (…). Για πρώτη φορά θα βρίσκεται στην πρώτη ευρωπαϊκή ταχύτητα, στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών λαών».

«Αποτελεί για τη χώρα μας, για το λαό μας, ένα ιστορικό γεγονός. Είναι η δικαίωση μιας μεγάλης εθνικής προσπάθειας. Σηματοδοτεί την έξοδο από μια μακρά περίοδο οικονομικής στασιμότητας και περιθωριοποίησης και τη συμμετοχή στο σύγχρονο κόσμο των ανοικτών οριζόντων, της ταχύτερης ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας».

Αυτά διατυμπάνιζαν, τότε…

***

Τι ήταν, όμως, τούτο το τόσο κοσμοϊστορικό που είχε επισυμβεί, ώστε σύμπασα η καθεστηκυία πολιτική τάξη να καλεί διά στόματος πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομίας τον ελληνικό λαό να στήσει γιορτές και πανηγύρια;

Ποιο ήταν το «ιστορικό γεγονός», για το οποίο οι Σημίτης και Παπαντωνίου, σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, αφειδώλευτα η ΝΔ, όλα τα κόμματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας» και σύμπαντα φυσικά τα ΜΜΕ θριαμβολογούσαν και είχαν στήσει τούτο τον τρελό χορό;

Τι συνέβη για το οποίο θα έπρεπε να ντυθούμε τσολιαδάκια και να βγούμε τρισευτυχισμένοι στους δρόμους;

Εκείνο που συνέβη στις 20/6/2000 ήταν η επίσημη επικύρωση στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Πορτογαλία,

ότι η Ελλάδα έμπαινε και επισήμως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ),

ότι γινόταν μια χώρα του «ευρώ»…

*

Περί αυτής της «επένδυσης ασφαλείας» (!), επρόκειτο…

Περί αυτής της εγγυημένης «κοινωνικής ευημερίας», επρόκειτο…

Για την ένταξη στην ΟΝΕ και το «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ ήταν όλα αυτά τα πανηγύρια…

*

Ε, λοιπόν, σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα,

εν μέσω μιας καπιταλιστικής κρίσης που καταδεικνύει τα πραγματικά όρια της κεφαλαιοκρατικής «ανάπτυξης»,

μετά από δυο μνημόνια,

με το τρίτο μνημόνιο να έχει ήδη προσχεδιαστεί,

με ένα λαό στην πλήρη χρεοκοπία και με μια χώρα σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας»,

σε μια Ελλάδα – παράδεισο για μια χούφτα πολυεθνικές, μονοπώλια και «νταβατζήδες» που χτίστηκε πάνω σε μια Ελλάδα – κόλαση φτώχειας, ανεργίας, υποσιτισμού και αστέγων,

μάλλον δεν υπάρχει κανείς, πια, που έχει λόγο να διαφωνήσει για το πόσο… «ιστορική» ήταν και εκείνη η απόφασή τους.

ΠΙΤΣΕΣ…

Ξέρετε γιατί ο Ανδρουλάκης ψήφισε και το δεύτερο μνημόνιο;

Διότι, όπως είπε, είναι ένας… «ελευθεριακός κομμουνιστής».

Ως τέτοιος λοιπόν – «ελευθεριακός κομμουνιστής» – ψηφίζει τα μνημόνια, κόβει μισθούς, αφαιρεί συντάξεις και εγκαθιδρύει τα εργασιακά Γκουαντανάμο, ο Ανδρουλάκης.

Και ως τέτοιος – «ελευθεριακός κομμουνιστής» – είναι που αραδιάζει τις κάθε λογής παρόλες του έσχατου πασοκισμού της μπουρδολογίας.

Μιας και ο καθένας ό,τι έχει δίνει, ας συνεχίσει ο Ανδρουλάκης να δίνει κι άλλες παρόμοιες ατάκες, βγαλμένες από το αστείρευτο εργαστήρι της γελοιότητας και της φαιδράς πορτοκαλέας που φέρει τη φωτεινή επιγραφή: «Είσαι ό,τι δηλώσεις»…

Δεδομένης δε της ικανότητάς του να αμολάει τούτες τις «πίτσες (Σόι)μπλε» όταν μιλάει, ίσως κάποτε να τα καταφέρει να ανέβει… επίπεδο και να πιάσει σε «κομμουνιστοσύνη» έναν άλλο «ελευθεριακό κομμουνιστή» (και ίνδαλμά του ενδεχομένως). Εκείνον που διαφήμιζε τις «πίτσες Χατ»…

ΠΟΙΟ «ΚΟΥΡΕΜΑ»;…

Δείτε τώρα τι κρύβεται πίσω από τα PSI τους και από τα περί της «σωτηρίας της πατρίδας»:

Στην «Απόφαση ανταλλαγής ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου» του υπουργείου Οικονομικών που εξεδόθη από τις 15 Φεβρουαρίου ορίζεται ότι η ανταλλαγή των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου ύψους 42,732 δισ. ευρώ «κάτοχοι των οποίων είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ευρωσύστημα» θα γίνει με ομόλογα

«ίσης συνολικής ονομαστικής αξίας»…

*

Τι σημαίνει αυτό:

Οτι ενώ σήμερα τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου κινούνται σε επίπεδα πραγματικής αξίας κατά 50%-70% χαμηλότερα της ονομαστικής τους αξίας,

εντούτοις η συγκυβέρνηση Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά, εγγυάται στην ΕΚΤ και στο… Ευρωσύστημα την καταβολή του συνόλου του ποσού για τα «χαρτιά» που έχουν στα χέρια τους!

*

Με άλλα λόγια, στο όνομα της «εξυπηρέτησης» που μας προσφέρουν οι «εταίροι» και «φίλοι» μας,

το ελληνικό κράτος δεσμεύεται ότι θα καταβάλει στους ευρωπιστωτές μας στο μέλλον ακέραιο το ποσό των 42,732 δισ. ευρώ για ομόλογα των οποίων η αξία σήμερα δεν είναι ούτε η μισή!

*

Την ώρα δηλαδή που «κουρεύονται» μισθοί, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα, και όλα αυτά στο όνομα της «βοήθειας προς την Ελλάδα», προκύπτει ότι αν κάποιος «βοηθάει» κάποιον αυτός είναι το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο δεσμεύεται ότι:

Με τους φόρους και τα χαράτσια που φορτώνει τον ελληνικό λαό, το ελληνικό και ευρωπαϊκό τραπεζικό κονκλάβιο που απαρτίζει την ΕΚΤ θα εισπράξει από το υστέρημα του λαού ένα επιπλέον ποσό ύψους 20 – 30 δισ. ευρώ από την πραγματική αξία των ομολόγων που σήμερα κατέχει, αφού οι απαιτήσεις της ΕΚΤ και του… Ευρωσυστήματος

δεν «κουρεύονται» ούτε κατά ένα ευρώ.

ΛΟΒΕΡΔΟΣ…

Ο Λοβέρδος, αφού πρώτα δήλωσε ότι είναι έτοιμος μετά τις εκλογές να βάλει τα δυνατά του για μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ υπό την πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά,

κατόπιν με όλο το πάθος του «σοσιαλιστή» που αρμόζει στο πασίγνωστο πολιτικό του ανάστημα πήρε τη σκυτάλη από τους Βενιζέλο – Σαμαρά και επιτέθηκε κι αυτός στο ΚΚΕ.

Αλλά, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, στην περίπτωση του Λοβέρδου το μόνο σχόλιο που αρμόζει είναι αυτό ακριβώς που είχε πει ο ίδιος ο Λοβέρδος:

«Δεν υπάρχει σάλιο»…

«Φρόνιμα και ταπεινά πάω με κείνον που νικά.

Αν θέλεις να χαρείς τη λευτεριά νωρίς, γίνε προδότης, γίνε.

Θα ‘ναι μαζί σου οι νόμοι και η πλερωμένη γνώμη.

Πέτα την ανθρωπιά σου.

Κι απ’ τον αφέντη πιάσου.

Κι άμα σε φτύσει και αυτός,

να κάθεσαι σκυφτός.

Και θα ‘χεις τα πρωτεία

στη σάπια πολιτεία».

Κώστας ΒΑΡΝΑΛΗΣ

1 ΤΡΙΣ. € ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

1 ΤΡΙΣ. € ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Η ΕΚΤ τυπώνει χρήμα αδίστακτα και τις δανείζει με το... τρομερό επιτόκιο 1%, λεφτά τα οποία οι τραπεζίτες δεν τα διοχετεύουν στην αγορά αλλά τα επιστρέφουν στην ΕΚΤ ως καταθέσεις με επιτόκιο 0,25%

Θυμός μεγάλος θα καταλάμβανε τους Ευρωπαίους πολίτες -και ιδίως των χωρών που υποφέρουν υπό το καθεστώς επαχθέστατων και ολέθριων Μνημονίων- αν συνειδητοποιούσαν πραγματικά τι έγινε την Τετάρτη, 29 Φεβρουαρίου. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς θορυβώδεις και γελοίες συνεδριάσεις και συνόδους κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσα σε μία και μόνη μέρα μοίρασε... μισό τρισεκατομμύριο ευρώ (529,5 δισεκατομμύρια για την ακρίβεια) στις τράπεζες! Μαζί με άλλο μισό τρισεκατομμύριο (489 δισεκατομμύρια) που είχε δώσει και πάλι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα στις 21 Δεκεμβρίου, μέσα σε μόλις δύο μήνες έχει μοιράσει στις τράπεζες πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ! Τζάμπα χρήμα, δάνεια για τρία χρόνια με επιτόκιο της πλάκας, μόνο... 1%!!!

«Τυπώνει χρήμα» αδίστακτα δηλαδή η ΕΚΤ όταν πρόκειται να το δώσει στις τράπεζες. Αντιθέτως, όταν είναι να δανείσει κάποια χώρα της Ευρωζώνης ή της ΕΕ αρνείται κατηγορηματικά να το κάνει. Ακούμε λόγους δραματικούς για το πόσο ολέθριο για τη σταθερότητα του ευρώ θα ήταν να αγοράσει η ΕΚΤ απευθείας ομόλογα ενός κράτους.

Έλιωσαν στη λιτότητα οι ηγέτες της Ευρωζώνης π.χ. δέκα εκατομμύρια Πορτογάλους για να τους δανείσουν 65 δισεκατομμύρια ευρώ. Τους λεηλάτησαν μισθούς και συντάξεις, τους γυρίζουν χρόνια πίσω. Τους αναγκάζουν να υποφέρουν τα πάνδεινα για 65 δισεκατομμύρια, ποδοπατούν την εθνική τους κυριαρχία. «Απειλεί την Ευρώπη» ένα δάνειο 65 δισ. ευρώ σε μια χώρα, λένε. Δίνουν όμως αδίστακτα ένα τρισεκατομμύριο ευρώ στις τράπεζες χωρίς κανέναν απολύτως όρο. Το αντίθετο, χαλάρωσαν ακόμη και τις εγγυήσεις για τις τράπεζες που δανείζονται και τους δίνουν... όσα λεφτά ζητήσουν! Κυριολεκτικά!

Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι τραπεζίτες είναι αυτοί που παίρνουν τα πολλά δάνεια. Οι τράπεζες και των τριών αυτών χωρών μαζί πήραν τον Δεκέμβρη και τώρα πάνω από... 700 δισεκατομμύρια ευρώ! Δέκα φορές περισσότερα από όσα πήρε η Πορτογαλία ως κράτος! Μία και μόνη ιταλική τράπεζα, η Ιντέζα Σανπάολο, πήρε 36 δισεκατομμύρια πάνω από τα μισά από όσα πήρε η Πορτογαλία, ολόκληρη χώρα με δέκα εκατομμύρια κατοίκους! Τραγική απόδειξη του ότι έχουμε να κάνουμε με μια «ΕΕ των τραπεζών» και όχι «ΕΕ των κρατών και των εθνών». Ακόμη και οι πορτογαλικές τράπεζες πήραν από την ΕΚΤ 37 δισ. ευρώ συνολικά.

Τι κάνουν τα λεφτά, αυτά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, οι ευρωπαϊκές τράπεζες; Οχι, δεν τα ρίχνουν στην πραγματική οικονομία, όπως θα φανταζόταν κανείς. Δεν δίνουν δηλαδή δάνεια σε επιχειρήσεις και ιδιώτες για να αναπτύξουν οικονομικές δραστηριότητες ή να κάνουν αγορές που αναζωογονούν την οικονομία. Οι τραπεζίτες απλώς τα βάζουν στις τσέπες τους και στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών τους. Δεν δανείζει καν η μια τράπεζα την άλλη, έστω και για μια νύχτα. Δεν εμπιστεύεται καμία ευρωπαϊκή τράπεζα οποιαδήποτε άλλη! Τόσο χάλια είναι όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Ολες οι ευρωπαϊκές, όχι μόνο οι ελληνικές.

Ξαναγυρίζουν στην... ΕΚΤ (!) οι τράπεζες τα λεφτά που πήραν δανεικά, τα γυρίζουν ως... καταθέσεις με επιτόκιο 0,25%! Τα καταθέτουν έστω και για μία νύχτα καθώς αρνούνται να τα δανείσουν σε άλλη τράπεζα από φόβο μην τα χάσουν. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, στην ΕΚΤ ήταν κατατεθειμένα χρήματα τραπεζών ύψους 481 δισεκατομμυρίων - μα... 489 δισ. ευρώ είχαν πάρει στις 21 Δεκεμβρίου! Τα είχαν ξανακαταθέσει όλα!

Χρηματοδότηση των τραπεζιτών και τίποτα παραπάνω δεν είναι αυτή η χορήγηση του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ από την ΕΚΤ. Πριν από την κρίση η ΕΚΤ χορηγούσε στις τράπεζες δάνεια διάρκειας τριών μηνών το πολύ. Ο μέσος όρος ήταν 39 μέρες. Τώρα, μετά και το πρώτο μισό τρισεκατομμύριο του Δεκεμβρίου, η διάρκεια των δανείων της ΕΚΤ προς τις τράπεζες εκτινάχθηκε στις 624 μέρες, πάνω από 20 μήνες. Με το νέο μισό τρισεκατομμύριο αυτής της εβδομάδας θα ξεπεράσει τις 750 ημέρες, πάνω από δύο χρόνια.

Μας κοροϊδεύουν! Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Παρά το τρισεκατομμύριο, μάταια θα περιμένουν οι επιχειρηματίες δάνεια και ο κοσμάκης δουλειά. Οι τράπεζες θα ευημερούν και οι κοινωνίες θα δυστυχούν.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΕΘΝΟΣ στις 4/3

Η καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων και η αποικιοποίηση της Ελλάδος από την ΕΕ: Διέξοδος και αδιέξοδα*

Από 

Sousourada

 – 3 Μαρτίου 2012

FacebookTwitterEmail

 

Η αδίστακτη ντόπια Χούντα, σε αγαστή σύμπνοια με την χούντα της υπερεθνικής ελίτ που εκπροσωπεί η Τρόικα, υιοθέτησαν μια δανειακή συνθήκη που ακόμη και το κύριο άρθρο της Βρετανικής Independent την παρομοίαζε με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, (η οποία είχε στόχο το οικονομικό γονάτισμα της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας), ενώ η μεγάλη κεντροαριστερή Ισπανική εφημερίδα El Pais  την χαρακτήριζε ως μια «πελώρια μεταφορά κυριαρχίας, πιθανώς τη μεγαλύτερη που υπέστη μια χώρα εν καιρώ ειρήνης». Φυσικά, η δική μας ελίτ, δια του δοτού Τραπεζίτη πρωθυπουργού, δήλωνε «πολύ ευτυχής» την ημέρα που προσυπέγραφε και την τυπική πια αποικιοποίηση της Ελλάδος απο την ΕΕ.  Και αυτό, τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρός διεθνής οικονομολόγος που να μην παραδέχεται ότι η συνθήκη αυτή είναι απλά ένα μέσο αναβολής της τυπικής χρεοκοπίας της χώρας, μέχρις ότου θωρακιστεί η υπόλοιπη Ευρωζώνη και ιδιαίτερα οι αδύνατοι κρίκοι της στη περιφερειακή Νότια Ευρώπη από οποιαδήποτε μεταδοτικά συμπτώματα, αλλά και –το κυριότερο-να εξασφαλιστεί ότι η συνθήκη αυτή θα δέσει χειροπόδαρα, ακόμη και Συνταγματικά, τον Ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες, ανεξάρτητα από τις αλλαγές του πολιτικού προσωπικού στη κυβέρνηση, ότι όχι μόνο θα ξεπληρώσει (για πολλοστή φορά) όλα τα χρέη, χωρίς κανένα πια δικαίωμα νέου κουρέματος στο μέλλον, αλλά και ότι θα ξεπουλήσει κάθε κοινωνικό αγαθό και υπηρεσία στις πολυεθνικές που θα εισβάλλουν στη χώρα υπό τη μορφή «επενδύσεων» . Αυτό, αφού στο μεταξύ θα έχει γίνει και μια τυπική χρεοκοπία  που θα ελέγχεται όμως πάλι από τις ελίτ και θα συνοδεύεται από προσωρινή έξοδο από την Ευρωζώνη, ώστε όχι μόνο να αγοραστεί ο κοινωνικός μας πλούτος στις σημερινές ευτελισμένες λόγω κρίσης τιμές, αλλά και σε υποτιμημένο νόμισμα !

Φυσικά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν, όπως υποστηρίζουν και οι εθναμύντορες, ότι αντιμετωπίζουμε κάποια ξένη επίθεση και κατοχή, όπως η αντίστοιχη Γερμανική στον πόλεμο. Μολονότι  και τώρα έχουμε επίσης ένα είδος κατοχής και έχουμε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, η διαφορά είναι ότι τώρα έχουμε μια οικονομική και όχι στρατιωτική κατοχή, η δε απώλεια εθνικής κυριαρχίας που σίγουρα υφιστάμεθα δεν είναι συνέπεια στρατιωτικής καταστροφής, αλλά συνέπεια οικονομικής καταστροφής. Και η διαφορά αυτή είναι κρίσιμη. Διότι ενώ στην πρώτη περίπτωση ο εχθρός είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού και εύκολα συνενώνει εναντίον του ολόκληρο τον λαό της κατεχόμενης χώρας στην αποπομπή του από τις πόλεις και τα χωριά που ανδρώθηκε, στη δεύτερη περίπτωση ο «εχθρός» φαίνεται μόνο όταν  έχει συνειδητοποιηθεί η φύση του ως ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, και μέχρι τότε μπορεί εύκολα να αποπροσανατολίζονται τα θύματα της κατοχής αυτής, από τους εγχώριους συμμάχους των ξένων θυτών που δεν υφίστανται στον ίδιο βαθμό τις συνέπειες της οικονομικής καταστροφής, αν δεν ωφελούνται κιόλας απο αυτές!

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Η σημερινή οικονομική καταστροφή οδηγεί στην εξαθλίωση και την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων που εξαναγκάζονται να δουλεύουν για μισθούς πείνας, ή ωθούνται στην ανεργία στην οποία ήδη καταδικάζονται οι μισοί σχεδόν νέοι μας, με μόνη διέξοδο την μετανάστευση (για όσους μπορούν) ή την φτώχεια, τα ναρκωτικά και τελικά την αυτοκτονία για κάποιους. Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα που καταστρέφονται οικονομικά δεν ανήκουν μόνο στα παραδοσιακά στρώματα των φτωχών εργατών, αγροτών καθώς και των αυτο-απασχολούμενων κάθε είδους, αλλά περιλαμβάνουν και την κρατικοδίαιτη μεσαία τάξη που δημιούργησε η ψευτοανάπτυξη «με ξένα κόλλυβα» (του ΠΑΣΟΚ κυρίως) στη μεταπολίτευση. Γιατί είναι ακριβώς αυτή η μεσαία τάξη που σήμερα κτυπιέται αλύπητα, όχι γατί είναι οι «κακοί» Γερμανοί που το επιβάλλουν, ή η «κακιά» και «τιμωρητική» Ευρώπη,[1] σε αντίθεση με την «Ευρώπη των λαών» της «δημοκρατίας» και της «κοινωνικής δικαιοσύνης», που ήταν βεβαια απλα ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, στο οποίο στηριζόταν η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ.  Ούτε γιατί, όπως εντελώς ανιστόρητα υποστηρίζεται, «η υπαρκτή κρίση των δύο τελευταίων ετών έφερε στο προσκήνιο κοινωνικές δυνάμεις, που είτε χάρη ταξικών συσχετισμών ή πραγματικών δυνατοτήτων αναδιανομής κατά το παρελθόν, ποτέ δεν είχαν αποκτήσει το προβάδισμα στην χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ”.[2] Και φυσικά το ίδιο ανιστόρητος είναι ο ισχυρισμός ότι ο Κεϊνσιανισμός τέθηκε σε διωγμό απο τον σημερινό αντιδραστικό συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ που επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου, και ότι τα μνημόνια –σε μια προσέγγιση που πλησιάζει, (με “Μαρξιστική” ορολογία) μια συνωμοσιολογική θεωρία– δεν σχεδιαστήκαν παρά για να θέσουν το θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο “ώστε ν’ αναδιαρθρωθεί η κοινωνία σε αντιδραστική κατεύθυνση: να συσσωρευτεί ο πλούτος σε λίγα χέρια, να ενισχυθούν τα κέρδη και ο εργοδοτικός δεσποτισμός, να αποδομηθούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα να αυξηθεί η “ελαστικότητα” της εργασίας”. [3] Και δεν είναι μόνο ανιστόρητες αυτές οι απόψεις, αλλά και προδίδουν παντελή έλλειψη κατανόησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία ερμηνεύουν συνήθως ως ιδεολογία ή ως κακή πολιτική, και όχι σαν δομικό καπιταλιστικό φαινόμενο, όπως σύγχρονες προσεγγίσεις που ξεπερνούν έναν ξεπερασμένο Μαρξισμό κάνουν.[4]

Στην πραγματικότητα, όπως έδειξα αλλού,[5] όλα άρχισαν πολύ νωρίτερα, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, με την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Αγοράς το 1993, όταν θεσμοποιήθηκε η Πράξη Ενιαίας Αγοράς, η οποία καθιέρωνε την ελεύθερη διακίνηση των εμπoρευμάτων, τoυ κεφαλαίoυ και της εργασίας μέσα στην Κoινότητα, με την κατάργηση όλων των μη δασμoλoγικών εμπoδίων. Αυτό σήμαινε, όχι μόνο το άνοιγμα, αλλά και την «απελευθέρωση» από κοινωνικούς ελέγχους των τεσσάρων αγορών (αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας) ―τις γνωστές «4 ελευθερίες». Η oλoκλήρωση της Ευρωπαϊκής αγoράς κρίθηκε αναγκαία στo πλαίσιo της εντεινόμενης διεθνoπoίησης της καπιταλιστικής oικoνoμίας της αγοράς και τoυ oξυνόμενoυ ανταγωνισμoύ με τα άλλα μπλόκ τoυ διεθνoύς κεφαλαίoυ, δηλαδή τo Αμερικανικό και των χωρών της Ν.Α. Ασίας. Όμως, τo πρόβλημα ανταγωνιστικότητας για τα μητροπολιτικά κέντρα της ΕΟΚ ήταν εντελώς διαφορετικό από το αντίστοιχο πρόβλημα στις περιφερειακές χώρες. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στo κέντρo (με δεδoμένη την υψηλή παραγωγικότητα των μητρoπoλιτικών χωρών) εξαρτάται κυρίως από τη συγκράτηση τιμών και μισθών ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν τα Γερμανικά π.χ. βιομηχανικά προϊόντα τα φθηνότερα προϊόντα made in China, είτε αυτά παράγονται από θυγατρικές είτε από εγχώριες επιχειρήσεις. Αντίθετα, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στις περιφερειακές χώρες μέσα στην ΕΟΚ/ΕΕ, όπως η Ελλάδα, εξαρτάται από τη μέσω νέων επενδύσεων βελτίωση της παραγωγικότητας. Το πρόβλημα δηλαδή σε αυτές τις χώρες ήταν αναπτυξιακό και αφoρούσε τη δημιoυργία μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης με αντίστoιχα επίπεδα παραγωγικότητας προς αυτά των μητροπολιτικών κέντρων.

Εντoύτoις, παρά τη ριζική διαφoρά στα αίτια της μείωσης της ανταγωνιστικότητας, η πoλιτική πoυ ακoλoυθήθηκε στo πλαίσιo της μετα-Μάαστριχτ Ευρώπης ήταν κoινή για όλα τα μέλη και καθoριζόταν από τις ανάγκες και τα συμφέρoντα τoυ κέντρoυ. Έτσι, τo Ευρωπαϊκό κεφάλαιo προχώρησε με την Ενιαία Αγορά σε μια oικoνoμική ενoπoίηση νεo-φιλελεύθερoυ χαρακτήρα (η οποία ολοκληρώθηκε στη συνέχεια με την ΟΝΕ και την Ευρωζώνη), στην oπoία προσχώρησαν αμέσως τόσο οι τ. σοσιαλδημοκράτες και νυν σοσιαλ-φιλελεύθεροι, όσο και η Ευρω-αριστερά.

«Eλεύθερες» αγoρές, όμως, σημαίνουν όχι μόνo ανοικτές αγορές (δηλ. την απρόσκoπτη κίνηση εμπoρευμάτων, κεφαλαίoυ και εργασίας) αλλά και «ελαστικές» αγoρές, (δηλ. την εξαφάνιση των «εμπoδίων» στoν ελεύθερo σχηματισμό των τιμών, αλλά και των μισθών, καθώς και τον γενικότερo περιoρισμό τoυ Κρατικoύ ρόλoυ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) ―με άλλα λόγια, τον δραστικό περιορισμό του στοιχείου «εθνικής οικονομίας». Και αυτή ήταν η oυσία της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης πoυ χαρακτήριζε τo νέo θεσμικό πλαίσιo της ΕΟΚ. Στην πραγματικότητα, η συνθήκη του Μάαστριχτ θεσμοποιούσε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τις αλλαγές που είχαν εισαχθεί από τη Θάτσερ στη Βρετανία και τον Ρίγκαν  στις ΗΠΑ. Οι αλλαγές αυτές, με τη σειρά τους, είχαν ήδη επιβληθεί «από κάτω», από τις πολυεθνικές, στη διαδικασία διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς (π.χ. με την αγορά Ευρω-δολαρίων, ευρω-γιέν κ.λπ.). Αντίθετα, τελείως διαφoρετική εικόνα της oλoκλήρωσης έδινε ένα παλαιότερο κείμενo της Ευρωπαϊκής Επιτρoπής[6] πoυ oυσιαστικά πρόβλεπε «ενδεικτικό σχεδιασμό» σε πανευρωπαϊκό επίπεδo. Και αυτή ήταν και η oυσία της σoσιαλδημoκρατικής πρότασης: ένα είδoς διεθνoπoιημένoυ Κεϋνσιανισμoύ (δηλαδή, Κoινoτικoύ παρεμβατισμoύ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) πoυ αναπόφευκτα θα έπρεπε να αντικαταστήσει τoν εθνικό Κεϋνσιανισμό. Αναπόφευκτα, γιατί η Κεϋνσιανή στρατηγική είναι ανεφάρμoστη σε στενά εθνικά πλαίσια, όταν επικρατoύν συνθήκες ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίoυ και εργασίας. Ο καταπoντισμός, δηλαδή, της σoσιαλδημoκρατικής συναίνεσης, πoυ άρχισε με την άνθηση τoυ νεoφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1980 —όχι σαν αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας, οπως υποστηρίζουν αφελείς συνωμοσιολογικές, αλλά και αποπροσανατολιστικές για το λαϊκό κίνημα, «θεωρίες» τύπου Naomi Klein[7], αλλά σαν αποτέλεσμα των προαναφερθεισών αλλαγών απο τα κάτω που είχε φέρει η αυξανόμενη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς— παραμέρισε και τις σχετικές πρoτάσεις για μια Ευρωπαϊκή Κευνσιανή στρατηγική.

Στη συνέχεια, η εισαγωγή του Ευρώ σήμαινε ότι για να επιτυγχάνεται η σταθερότητα των τιμών στην Ευρωζώνη έπρεπε τα δημοσιονομικά ελλείμματα να ελαχιστοποιούνται, όπως επέβαλε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο ακριβώς επειδή δεν ετηρείτο απο πολλές χώρες, ακόμη και του κέντρου, οδήγησε τώρα στην ανάγκη συνταγματικής απαγόρευσης των ελλειμμάτων. Και αυτό, διότι η μόνη δυνατότητα που μένει στις ελίτ, κάτω από τις συνθήκες αυτές, για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας είναι η συμπίεση του κόστους  παραγωγής και η ελαχιστοποίηση του φορολογικού βάρους πάνω στα κέρδη και τα εισοδήματα της ίδιας της ελίτ. Όταν δηλαδ η αύξηση της παραγωγικότητας δεν είναι δυνατή, λόγω της απουσίας σημαντικών επενδύσεων σε νέες τεχνολογίες κ.λπ. (όπως ήταν η περίπτωση της χώρας μας), τότε μένει μόνο η απειλή της ανεργίας και της ανασφάλειας, καθώς και η παράλληλη «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, στην οποία άλλωστε εξακολουθεί να στηρίζεται η «πολιτική» απασχόλησης της Ευρωζώνης, παρά τα ευχολόγια της συνθήκης του Άμστερνταμ. Με βάση τα δεδομένα αυτά δεν είναι περίεργο ότι η μεν οικονομική και πολιτική ελίτ μας είχε πάντα εναποθέσει τις ελπίδες της στις ξένες επενδύσεις, και σήμερα αυτή αποτελεί τη μόνη ελπίδα της για ανάπτυξη, οι δε Οικολόγοι Πράσινοι στην «πράσινη» ανάπτυξη και οι παλαιό-Μαρξιστές στο κίνημα αλληλεγγύης υπερ της Ελλάδος και την πάλη για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων και θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη των λαών –και άλλα παραμύθια στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.

Αν λοιπόν δούμε τις αδιέξοδες, δήθεν λύσεις, που πρότεινε η αριστερά αυτή, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πώς κατάφεραν η ντόπια και η ξένη Χούντα να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα. Και αυτό, διότι οι «λύσεις» αυτές δεν θεμελιώνονται στη βασική διαπίστωση πως η μονομερής έξοδος, όχι απλά από την Ευρωζώνη, αλλά και από την ΕΕ, καθώς και η επιβολή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις «4 αγορές», είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την έξοδο απο την καταστροφική κρίση, μαζί με την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ. Όλα αυτά και άλλα μέτρα[8] θα έπρεπε να έχουν μακροπρόθεσμο στόχο την οικοδόμηση της παραγωγικής δομής της χώρας, (η οποία έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ), και τη δημιουργία ενός συναφούς καταναλωτικού πρότυπου που θα στήριζε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία. Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε την μόνη δυνατή διέξοδο από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ!

Ο αγώνας για να κτιστεί ένα παλλαϊκό Μέτωπο κοινωνικής και, κατά συνέπεια, εθνικής απελευθέρωσης είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη, εφόσον μόνο ένα παρόμοιο Μέτωπο θα μπορούσε να σταματήσει τη σημερινή καταστροφή και να ανοίξει τον δρόμο, αρχικά, για μια αυτοδύναμη οικονομία και, τελικά, για τη μορφή απελευθερωτικής κοινωνίας που θα επέλεγε ο Λαός.