ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Αρχές Μάρτη 2012.

Τον Φλεβάρη που μας πέρασε, η πολιτικο/οικονομική Ολιγαρχία που μας κυβερνά, υπογράφουσα ως Ελλάς, συνθηκολόγησε με τους δανειστές ΤΗΣ (και όχι δανειστές του Ελληνικού λαού) να παραδώσει όλα τα οικονομικά “όπλα” που είχε η Ελληνική κοινωνία για να αμυνθεί απέναντι στις κανιβαλικές ορέξεις τους.

Αναφέρομαι στο καθεστώς του χρέους που, “με τη βούλα” της Βουλής:

·         Από Ιδιωτικό (χρέος προς ιδιώτες) συμφωνήθηκε να μετατραπεί σε Δημόσιο (χρέος προς κράτη) με την τεράστια διαφορά αντιμετώπισής του που έχει η μία από την άλλη εκδοχή, σε περίπτωση αδυναμίας της μελλοντικής εξόφλησης δόσεών του.

·         Από υπαγόμενο στο Ελληνικό Δίκαιο, συμφωνήθηκε να υπαχθεί στο Αγγλικό, με την τεράστια διαφορά αντιμετώπισής του που έχει η μία από την άλλη εκδοχή, στην ίδια, παραπάνω περίπτωση, εις βάρος της Ελλάδας

·         Από δυνάμενο να μετατραπεί πληρωτέο σε εθνικό νόμισμα, αφοπλίζεται από την δυνατότητα αυτή,  την οποία έχει (είχε) η Ελλάδα (ως κυρίαρχο κράτος), χάνοντας , έτσι, τη δυνατότητα να το εκμηδενίσει (εν μία νυκτί).

Αποδείχθηκε αναντίρρητα, έτσι, ότι, η Ολιγαρχία που μας κυβερνά υπό τον μανδύα της Δημοκρατίας, βρίσκεται στην απέναντι πλευρά των συμφερόντων της Ελληνικής κοινωνίας, στην πλευρά της “Διεθνούς του Χρήματος”, τα συμφέροντα της οποίας υπερασπίζεται λυσσαλέα και διασφαλίζει έναντι κάθε κόστους.

Η Δημοκρατία έχει καταλυθεί και έχει πνιγεί μέσα σε ένα πλέγμα ψεμμάτων και φόβου, υφασμένο αριστοτεχνικά με την προπαγάνδα της Ολιγαρχίας που έχει αποδειχθεί αποτελεσματικότατη, αφού κρατά ακόμη, τα μυαλά του μισού πληθυσμού κολλημένα στα ίδια  κόμματα, αυτά που δολοφόνησαν (φόνος με δόλο) την κοινωνία.

Οι πρωταγωνιστές τής εκτέλεσης τής επαίσχυντης αυτής παράδοσης, την εμφανίζουν (κατά την προσφιλή τους πρακτική να παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο, την ίδια ακριβώς πρακτική που οδήγησε στην καταστροφή), σαν μεγάλη επιτυχίαγλυτωμού της πατρίδας από τη χρεωκοπία, τη στιγμή που οι “αγορές” (δηλαδή αυτοί που αποφασίζουν τι είναι και δεν είναι χρεωκοπία, ποιος θα πληρώσει και ποιος θα πληρωθεί από αυτή) ανακοινώνουν επισήμως ότι το συμφωνηθέν προχθές “PSI”,αποτελεί απόδειξη χρεωκοπίας της Ελληνικής οικονομίας !!!

Και, ενώ αυτά διαδραματίζονται στο πεδίο της διεθνούς διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους, που όχι μόνο δεν κουρεύτηκε, αλλά άφησε και αλογοουρά (αφού για να “κόψουμε” 105 δις Ευρώ, δανειζόμαστε 130, όπως μας πληροφορούν οι ίδιοι που πανηγυρίζουν για την “μελλοντική διαχειρισημότητά του”), στο πεδίο της καθημερινής ζωής του Έλληνα πολίτη συντελείται μία πρωτοφανής “επέλαση φόρων” που εξαφανίζει κάθε μικρο-οικονομία των νοικοκυριών, η ανεργία πλακώνει όλο και πιο βαριά τις ψυχές των πολιτών, η έλλειψη “ρευστού” στην αγορά “κατεβάζει τα κιουπέγκια” των μικρεμπόρων, η εξευτελιστική ανέχεια χτυπά τα μιλίγκια, η ορατότητα του αύριο χάνεται όλο και πιο πολύ μέσα στο πύκνωμα της οργισμένης απελπισίας των πολλών και του φόβου των υπολοίπων για την ίδια τύχη που τους περιμένει αύριο.

Στο πεδίο της πολιτικής, το καθεστώς πολιτικό σύστημα, έχοντας χάσει κάθε ίχνος της (απαιτούμενης για να κυβερνά κάποιος) εμπιστοσύνης της κοινωνίας, στέκεται ακόμη ζωντανό, για δύο μόνο λόγους:

1.    Το κρατά όρθιο η (ανηλεής σε ποσότητα και άριστα σχεδιασμένη) προπαγάνδα του που, μέσα από τα ΜΜΕ, πυροβολεί ακατάπαυστα, επί 24ώρου βάσεως, το μυαλό κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, φυτεύοντάς του τη σκέψη πως αυτό (το πολιτικό προσωπικό τού συστήματος) είναι το μόνο που υπάρχει για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οι τραγελαφικοί εγκληματίες της καταστροφής, παρ' όλο που ομολογούν την (αδύνατον να κρυφτεί, πλέον) ενοχή τους, παρουσιάζονται σαν οι εκ φύσεως σωτήρες, λες και σ' αυτή τη χώρα στέρεψαν οι μήτρες μετά τη γέννηση αυτών των πεφωτισμένων και δεν έβγαλαν άλλους “εγκεφάλους” από αυτούς που μας επιβάλλει η προπαγάνδα του καθεστώτος.

2.    Το κρατά στα πόδια του η ανικανότητα των εξω-κομματικών δημοκρατικών δυνάμεων να υπερκεράσουν το “εγώ” των ηγεσιών τους και να εξουδετερώσουν το “οχυρό της προπαγάνδας”, ώστε να συσπειρωθούν, προκειμένου να συσπειρώσουν τις διάσπαρτες κοινωνικές ομάδες των αφυπνιζόμενων (από πολυετή πολιτικό λήθαργο) πολιτών.

Αυτά όλα, δημιουργούν ένα νεφελώδες και ομιχλώδες τοπίο που κρύβει την ορατότητα της “επόμενης μέρας”. Μίας “μέρας”, που θα διαμορφώσει τη ζωή των επόμενων 60-70 χρόνων της Ελληνικής κοινωνίας.

Ψιθυρίζουν (οι επαγγελματίες της καταστροφής) για εκλογές, τώρα, μετά την εγκληματική υπογραφή της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας και των όπλων (που περιγράψαμε), με μοναδικό μέλημα να νομιμοποιήσουν (μέσα από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ – τις εκλογές) το έγκλημά τους και να αθωώσουν το τομάρι τους.

Και οι πάτρωνές τους, τώρα, μετά τις υπογραφές παράδοσης και αφοπλισμού, που πέσανε, επιτρέπουν (δια των επιτρόπων τους) να διεξαχθούν εκλογές στο προτεκτοράτο “Ελλάς”.205 “ΝΑΙ” πήρε το “Μνημόνιο-2” στη “Βουλή των Ελλήνων” που, με τον τρόπο αυτό, αποκάλυψε την πλήρη και εκ διαμέτρου διάστασή της από τη βούληση των Ελλήνων , την οποία (υποτίθεται) αντιπροσωπεύει και εκφράζει

Πιστεύουν πως έχουν περιθώρια και οπλοστάσιο για να πετύχουν αυτή τους τη δραπέτευση από τη θέση του ενόχου του μέγιστου εγκλήματος που διέπραξαν εις βάρος του Ελληνικού λαού. Υπολογίζουν στην αμέριστη βοήθεια των πατρώνων τους και των συνενόχων τους (της οικονομικής ολιγαρχίας) που, μέσα από τα κανάλια της προπαγάνδας (τα οποία αυτή κατέχει) θα επιχειρήσουν τον αποπροσανατολισμό και θα ενσπείρουν την αμφιβολία, το φόβο και τελικά τον συμβιβασμό που οδηγεί στη συντήρηση του καθεστώτος πολιτικού συστήματος.

Εμείς, οι διαφωνούντες και αντιστεκόμενοι στη συνέχιση της συμφοράς, πολίτες, για να διαλύσουμε  αυτή την ομίχλη και να  ξεριζώσουμε αυτή την ολέθρια για το μέλλον μας Ολιγαρχία, πρέπει να κινηθούμε και να δείξουμε στον λαό πως ο δρόμος που οδηγεί στην απελευθέρωσή του από αυτή την αιχμαλωσία στην οποία έχει οδηγηθεί από αυτή την Ολιγαρχία, περνά μέσα από την εξουδετέρωση και σίγαση των ΜΜΕ που επιχειρούν καθημερινά εναντίον του με όλμους λοβοτομής.

Θα πρέπει ο κάθε πολίτης, να καταλάβει το αυτονόητο: Για να σκεφθεί λογικά, προκειμένου να αποφασίσει για το μέλλον του και των παιδιών του, ένας τρόπος μόνον υπάρχει: να ακούσει και να μιλήσει σ' έναν ζωντανό δημοκρατικό διάλογο που πρέπει να οργανώσουμε σε κάθε γειτονιά της κάθε πόλης και του κάθε χωριού. Κάθε βδομάδα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος, με ένα και μόνο καυτό θέμα προς συζήτηση: την αποκάλυψη της Αλήθειας και την προοπτική του μέλλοντος της κοινωνίας μας, αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται απέναντι στον εαυτό της με τον ίδιο τρόπο που την έφερε στη σημερινή συμφορά.

Αυτό πρέπει να κάνει, εν όψει (σύντομων ή αργότερων) εκλογών, κάθε οργάνωση που θέλει να αντισταθεί στον εξευτελισμό (έως και αφανισμό) του μέλλοντός μας. 

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ….

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΕ «ΦΕΡΕΤΖΕ» ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ…

Το πρόβλημα.

Οι άνεργοι στις αρχές του 2012 με βάση τα επίσημα στοιχειά ξεπέρασαν το 1.000.000.

Τραγικές οι ελλείψεις συνολικά και στους ΟΤΑ, κυρίως στις κοινωφελείς υπηρεσίες.

Μειώνονται οι χρηματοδοτήσεις, καταργούνται θέσεις, υπηρεσίες  και οργανισμοί.

Την ίδια στιγμή ετοιμάζονται για νέες χιλιάδες απολύσεις και σε ολοκληρωτικό σάρωμα των μισθών σε δημόσιο και  ιδιωτικό τομέα.

Η υποκρισία. 

«ΚΟΙΝΩΦΕΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ»Μέσω των προγραμμάτων, 57400 άνεργοι αναμένεται να εξασφαλίσουν απασχόληση για διάστημα πέντε μηνών, ενώ το επίδομα που θα λαμβάνουν σε μηνιαία βάση ανέρχεται σε 625 ευρώ.

10.500 θέσεις στην Αττική. Η τοποθέτηση των «ωφελουμένων» από το πρόγραμμα θα γίνει σε 131 Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (α' και β' βαθμού), στην Περιφέρεια Αττικής κ.α. Στη Περιφέρεια Μακεδονίας Θράκης 27000 κ.τ.λ.

Στόχος η πλήρης αποσάθρωση της εργασίας και των μισθών.

Προγράμματα κοινωφελούς εργασίας τα ονομάζουν στη πραγματικότητα όμως πρόκειται για προγράμματα επιδοτούμενα και στοχευόμενα  για την πλήρη αποσάθρωση της εργασίας και των μισθών στο δημόσιο.

Οι Δήμοι έρχονται στην πράξη ως «λαγοί» να εφαρμόσουν μια από τις βασικότερες επιδιώξεις Κυβέρνησης και Τρόικας, την εφαρμογή ενός μοντέλου εργασίας και προσωρινότητας με μισθούς πείνας.

Οι πέντε μήνες τον χρόνο με μέγιστο τα 625 ευρώ (χωρίς να ξέρουμε εάν αυτό ισχύσει με βάση τις νέες μειώσεις στον κατώτατο μισθό ), για τον εργαζόμενο που θα δουλέψει σημαίνει εισόδημα των κάτι λίγο περισσότερο από 3000 ευρώ τον χρόνο.

Δηλαδή μισθό 200 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για άλλη μια μορφή «απασχόλησης» χειρότερα από τα stage.

Με πρόσχημα την τεράστια ανεργία, τις ελλείψεις προσωπικού και την ελλιπή χρηματοδότηση,δημιουργείτε μια νέα γενιά εργαζομένων συμβασιούχων, των 200 ευρώ και μάλιστα που θα παραχωρούνται από τα σύγχρονα δουλεμπορικά γραφεία, μόνο που τώρα,  αυτόν τον ρόλο θα τον παίζουν τα «λαμόγια» που έχουν στήσει διάφορες Μ.Κ.Ο.

Η ΓΣΕΕ και ο γνωστός προδοτικός της ρόλος της δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό.

Συμμετέχει με 879 θέσεις Κοινωφελούς Εργασίας στο ΙΝΕ/ΓΣΕΕ της Αττικής. Η ΑΔΕΔΥ κάνει πως δεν γνωρίζει. Οι ομοσπονδίες σιωπούν, η ΠΟΕ-ΟΤΑ τι να κάνουμε; να βγάλουμε καμία ανακοίνωση;

Τα σωματεία στους δήμους δεν μπορούν πλέον αμήχανα να περιμένουν πως θα αντιδράσουν.

Τα προγράμματα αυτά, και δεν θα είναι τα μόνα, ουσιαστικά θα  αποτελέσουν ένα νέο πολιορκητικό κριό για την πλήρη και τελική κατεδάφιση μισθών και εργασιακών σχέσεων στην Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, στους δήμους, αλλά και γενικότερα στο δημόσιο.

Ταυτόχρονα το διεφθαρμένο και χρεοκοπημένο σύστημα της  κεντρικής και τοπικής εξουσίας θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί πελατειακά και πολικά την ανάγκη των χιλιάδων ανθρώπων που ψάχνουν για δουλεία. Προσλαμβάνοντας  έναν και «κλείνοντας το μάτι» σε δέκα, θα επιδιώξουν να φτιάξουν στρατιές χιλιάδων ανθρώπων εξαρτημένων , εργασιακά ομήρων, στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί.

Η γκρίζα ζώνη μεταξύ εργασίας –μισής δουλειάς – ανεργίας, που επιβάλλει η πολιτική της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και του Μνημονίου, εκμεταλλεύεται την πραγματική ανάγκη των ανέργων που αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στις μέρες μας, έτσι ώστε να υποκύψουν στην ανέχεια σε ακόμη πιο φθηνές κι μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Πρόκειται για στρατηγικό σχέδιο που θα συμβάλλει στη διάλυση της ίδιας της έννοιας της μόνιμης και σταθερής εργασίας και στη γενικευμένη εφαρμογή ενός μοντέλου σχετικής απασχόλησης με ψίχουλα αντί για μισθό.

Τώρα πριν περάσει και αυτό… αλλά  με αφορμή κι αυτό…να στήσουμε όσα φράγματα μπορούμε απέναντι σε αυτούς που διαλύουν  τις ζωές μας. Να εντείνουμε την πάλη μας για την ριζική ανατροπή τους… «ξεσκαρτάροντας» ταυτόχρονα και  απ τους δήθεν «φίλους» μας .

Ημερολόγιο ενός σκύλου….

Από 

Sousourada

 – 10 Μαρτίου 2012

FacebookTwitterEmail

 

monogrinia.gr

1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας.Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου…

1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.

4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό.. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι’ αυτό!

8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος… Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!

13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ’ όσα µου συµßαίνουν.

15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα… Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου..

16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» – γάßγισα. Με ξέχασαν… Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!

17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου..

Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε.. Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα.

Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».

«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».

Στείλτε το όπου µπορείτε. Όχι µόνον σ’ αυτούς που συγκινηθουν , αλλά κυρίως σ’ αυτούς που κάποτε ίσως και να εγκατέλειπαν ένα σκυλί στον δρόµο…