Μας απειλούν πολιτικά ψοφίμια

Με πραγματικό πόνο και απέραντη λύπη παρακολουθήσαμε τους τιτάνιους αγώνες των πουλημένων νάνων που για ώρες ολόκληρες, είχαν τις αλαβάστρινες έδρες τους σφηνωμένες στις φιλόξενες πολυθρόνες του Μαξίμου. Ώρες ολόκληρες σκυμμένοι σε χαρτιά, κομπιουτεράκια, πεσμένοι με τα μούτρα στα τηλέφωνα, να σκέφτονται, να συζητάνε, να αντιπαρατίθενται σ' έναν αδυσώπητο αγώνα, να κερδίσουν τον τίτλο του μεγαλύτερου μαλάκα. Τυχερή κοπέλα η Χιονάτη, πρόλαβε να ζήσει μόνον τους κατά σωματικό ύψος νάνους.

Στέναξαν οι αλαβάστρινες έδρες τους. Ίσως να τις προετοιμάζουν για κάτι που το βλέπουν να έρχεται. Όμως, ευτυχώς, σ' αυτή τη χώρα υπάρχει ακόμα δικαιοσύνη. Υπάρχει η δικαιοσύνη τυφλή, μουγγή, κουφή. Ίσως γιαυτό και κάνει ό,τι της λένε αυτοί που βλέπουν, μιλούν, ακούν. Η δικαιοσύνη λοιπόν αυτή, επικράτησε στο σκληρό αγώνα τους. Δεν νίκησε κανείς. Κανένας δεν πήρε τον τίτλο μόνος του. Τον μοιράστηκαν όλοι μαζί. Ο δοτός ή/και φυτευτός, οι αστικοί επίγονοι και το κλούβιο αυγό του φιδιού.
Τα δύσκολα για τους νόμιμους εκπροσώπους των ημεδαπών και αλλοδαπών λαμογιών, πέρασαν. Τα πολύ δύσκολα είναι ακόμα μπροστά τους.

Και τα πολύ δύσκολα δεν είναι να ψηφίσουν τα ξεπουλήματα που συμφώνησαν, τα πολύ δύσκολα είναι να τα εφαρμόσουν. Είναι το λογικό κενό που υπάρχει από την αρχή αυτής της ιστορίας. Αυτό που δεν θέλουν να δουν μήτε οι ίδιοι, μήτε οι σύμβουλοί τους. Το λογικό κενό που λέει ότι αν αυτός πάνω στον οποίο πας να εφαρμόσεις μέτρα δεν συναινεί ούτε κατ' ελάχιστο μήτε καν δέχεται τη νομιμοποίησή σου να παίρνεις μέτρα και να ομιλείς εξ' ονόματός του και ταυτόχρονα σταματήσει να φοβάται τις "κυρώσεις", τα μέτρα εφαρμόζονται μεν με μηδενικό αποτέλεσμα δε.

Τα γελοία παιχνίδια των εκβιασμών και των διλημμάτων τους δεν μπορούν πια να περάσουν. Απλώς, ως ηλίθιοι, θα το καταλάβουν τελευταίοι.

Υπάρχει κάτι μέσα μας, που όσο κι αν μας μπούκωσαν με χαρτί και ανάγκες και δάνεια και "το χρήμα να κινείται και ν' αυγαταίνει", δεν πεθαίνει, δεν φτωχαίνει, δεν χαρατσώνεται. Είναι η αξιοπρέπεια και η περηφάνεια. Υπάρχει σε όλους μας; Προφανώς όχι. Ποτέ δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Αν υπήρχε, προφανώς δεν θα είμασταν εδώ που είμαστε.

Αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Αυτό που λίγο πολύ το έχουν όλοι οι νεόφτωχοι, οι άστεγοι, οι άνεργοι... Και δεν είναι απίθανο να είναι νεόφτωχοι, άστεγοι και άνεργοι γιατί ακριβώς έχουν αξιοπρέπεια και πεηφάνεια. Δεν κλέβουν, δεν σκοτώνουν. Περήφανα και με αξιοπρέπεια ζητάνε τη βοήθεια. Περήφανα και με αξιοπρέπεια δέχονται τη βοήθεια. Φοράνε "ξένα" ρούχα, σκεπάζονται "ξένες" κουβέρτες, τρώνε "ξένο" φαϊ, αλλά δεν γονατίζουν, δεν μυξοκλαίγονται. Με περηφάνεια και με αξιοπρέπεια. Αυτά δεν χαρατσώνονται. Κι αυτά είναι η δύναμή μας και η αρχή της πορείας μας.

Ο εσώτερος εαυτός μας, οι αξίες μας, η πηγή της ζωής. Εκεί δεν μπορούν ν΄αγγίξουν απευθείας, Προσπαθούν να χτυπήσουν εκεί μέσα, χτυπώντας το απ' έξω. Το φθαρτό. Την ύλη. Κι η πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων εκεί φαίνεται κι εκεί μετριέται. Ο ένας να βοηθάει τον άλλον οι πληγές στο φθαρτό να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες, έτσι ώστε να παραμείνει άφθαρτο το μέσα, να κερδίσει το χρόνο που χρειάζεται και να λειτουργήσει. Να παράξει τη δύναμη που χρειάζεται για να πεις "Όχι ρε πούστη μου, δεκάρα δεν κόβω από τη ζωή μου, από τον κόπο μου, από τις οικονομίες μου, από τα παιδιά μου, για χάρη σου. Δεκάρα δε δίνω για τη μαύρη τρύπα σου, όπου στο διάλο κι αν την έχεις αυτή. Δεκάρα τσακιστή. Κρατάω την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους άγνωστους μισθωτούς και συνταξιούχους, που τους τα παίρνεις με φασιστικό τρόπο, στη ζωή μ' αυτά που προσπαθείς να μου αρπάξεις, μειώνω τις πληγές τους στο φθαρτό για να προλάβει να λειτουργήσει το εσώτερο και να παράξει τη δύναμη που χρειάζονται κι αυτοί για να σου αντισταθούν. Αυτοί είναι η πατρίδα μου ρε καράπουστα, πουλημένο τομάρι. Αυτοί είναι το έθνος μου. Δεν είσαι εσύ και οι κολλητοί σου και τα τσουτσέκια που μαζέψατε γύρω σας. Η αξιοπρέπεια της πατρίδας μου είναι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων της, δεν είναι τα τραπεζικά της χρέη που μου φόρτωσες πλαστογραφώντας υπογραφές, χαλκεύοντας οικονομικά στοιχεία και αποταμιεύοντας τις μίζες σου. Η περηφάνεια της πατρίδας μου ρε τρισάθλια σκύβαλα, είναι η περηφάνεια των παιδιών μου, η περηφάνεια των φίλων μου, η περηφάνεια των γονιών μου που έτρεφαν τις κοιλιές σας, τα σόγια σας και γέμιζαν τους τραπεζικούς σας λογαριασμούς. Να πηγαίνετε στις Ευρώπες σας και στα χιλιάστερα ξενοδοχεία σας και να ξεφτιλίζεστε μόνοι σας με τα λεφτά της μάνας σας και του πατέρα σας, γιατί κανένα ρεμάλι από εσάς δεν έβγαλε μια κολοδραχμή μόνος του, ακόμα κι όταν σας βολεύανε σε καμιά θεσούλα διευθυντή. Αυτό είναι το ηθικό κι ό,τι είναι ηθικό είναι και νόμιμο, απάτριδες αληταράδες".

Ό,τι κι αν συμφώνησαν οι τραπεζοϋπάλληλοι ημεδαποί κι αλλοδαποί και οι παρατρεχάμενοί τους κι οι εντολοδόχοι τους μεταξύ τους, ό,τι κι αν νομίζουν ότι μπορούν να εφαρμόσουν, αφήνει απ' έξω αυτό που λέγεται άνθρωπος, αυτό που είναι στους δρόμους κι ενώνεται, έστω και αργά, και σχηματίζει δάχτυλα που γέρνουν, σφίγγουν και γίνονται γροθιά. Είναι αυτή που βλέπετε μπροστά στα βαμμένα μούτρα σας να έρχεται με φόρα και πηδάτε σαν τα ποντίκια από το καράβι που βουλιάζει. Τι παραιτείστε ρε τσανακογλύφτες; Από πού παραιτείστε; Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να βάλετε την έδρα σας στη βουλευτική έδρα; Η υποχρέωσή σας είναι να μείνετε στη θέση σας και να ψηφίσετε για τα συμφέροντα αυτών που σας έστειλαν εκεί με την ψήφο που πλέον τους την αρνείστε. Αλλά δεν ξέρετε τι σημαίνει υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα και στους ανθρώπους της. Τζάμπα τρώγατε, τζάμπα πίνατε, μόνον τα παίρνατε. Οι άντρες ρε αληταράδες έχουν ποντίκια, δεν είναι ποντίκια. Σκίσατε τα καλσόν σας, ετοιμαστείτε τώρα και για τα κουδούνια.

Εσείς που δεν διαβάζατε και ψηφίζατε τώρα ψάχνετε λαγούμι να κρυφτείτε. Δε χωράτε ρε τσογλάνια. Δεν χωράνε οι αλαβάστρινες έδρες σας. Είστε γελοία υποκείμενα, αμόρφωτα κοινωνικά, μορφώματα διεστραμμένης λογικής. Όταν δεν διαβάζατε ψηφίζατε, τώρα που διαβάσατε παραιτείστε.

Από ποιόν κόβετε ρε τα φάρμακα; Από αυτόν που τα έχει πληρωμένα από χρόνια; Δεν κοτάτε να κόψετε κανάν κώλο πολυεθνικής που σας τα πουλάει με 1000% κέρδος. Κάναν κώλο μεγαλογιατρού που φακελλωνότανε δεν κόψατε ακόμα. Από κανά λαμόγιο πουθ τσίμπαγε μίζες δεν πήρατε πίσω τίποτε. Κότες λυράτες, των πρωϊνάδικων θαμώνες. Συνταγματολόγοι της πλάκας.

Από ποιόν κόβετε ρε τη σύνταξη που έχει ήδη πληρωμένη; Δεν κοτάτε να κόψετε καμιά σύνταξη βουλευτή που με μια τετραετία καθαρίζει για μια ζωή. Να παίρνουν σύνταξη τα ραμολιμέντα που γάμησαν τον τόπο. Κόψτε την ρε κοτάρες αν τολμάτε. Κάντε το μισθό σας ρε απατεώνες ένα χιλιάρικο. Πάτε με το λεωφορείο στη δουλειά σας στη βουλή.

Ποιό Σύνταγμα, ποιάς χώρας, ποιάς πατρίδας ρε γερμανοτσολιάδες μιλάει για κομματική πειθαρχία; Ποιός χοντρός ή λεπτός συνταγματολόγος σας το εξήγησε έτσι το Σύνταγμα;
Ούτε την έδρα σας ρε να σώσετε μπορείτε και νομίσατε ότι μπορείτε να σώσετε χώρα ολόκληρη, εσείς που τη γαμήσατε πατώκορφα;

Τη χώρα ρε γομάρια θα τη σώσουμε πάλι εμείς, αλλά όχι με τον τρόπο που θέλετε. Ποτέ η χώρα αυτή δεν σώθηκε με ξένη συνταγή. Σώθηκε από τους ανθρώπους της, με τον δικό τους τρόπο. Πάρτε τα αργύριά σας και τραβάτε να τα φάτε όπου στο διάολο θέλετε, αλλά μακριά από δώ. Εκεί που μεγαλώσατε και σπουδάσατε να πάτε να τα φάτε με αυτούς και αυτές που ξέρετε.

Η λαϊκή κυριαρχία είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στο νανοπολιτικοοικονομικό σας σύστημα.

Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν έχουμε βουλευτική ασυλία κι έχουμε καρύδια αντί για στραγάλια που δεν σας δίνουμε δεκαρίτσα τσακιστή για να επιτύχετε τη φτωχοποίησή μας.

Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν έχουμε βουλευτική ασυλία κι έχουμε καρύδια αντί για στραγάλια που δεν σας πληρώνουμε διόδια γιατί οι κολλητοί σας μας δίνουν καρμανιόλες, που δεν σας πληρώνουμε χαράτσια για τα σπίτια μας γιατί πληρώσαμε φόρους όταν τα αγοράσαμε με χρήματα που ήδη μας είχαν φορολογηθεί, που δεν σας πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας γιατί σας πληρώνουμε 14 λεπτά φόρους για κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, που δεν πληρώνουμε τα κολοταμεία σας γιατί ούτε σύνταξη θα πάρουμε ούτε έξοδα υγείας μας καλύπτουν. Τραβάτε ρε να τυπώστε κανά βιβλίο να έχουν να διαβάζουν τα παιδιά πριν πιάσουν τις μολότωφ και τα ξύλα.

Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν φοράμε κουκούλες.

Ελάτε να μας συλλάβετε, έναν θα πιάνετε δύο θα ξεπετιούνται.

Ό,τι και να μας κάνετε αξιοπρέπεια και περηφάνεια δεν μας παίρνετε.

πηγη  ας μιλησουμε επιτελους

Από τη φάρσα στην τραγωδία

Οι προεκλογικές υποσχέσεις δεσμεύουν όσους τις πιστεύουν και όχι όσους τις λένε. Αυτή τη γνωστή ρήση θα πρέπει να έχουν κατά νου όσοι ακούνε αυτές τις μέρες πολιτικούς να τους υπόσχονται καλύτερες μέρες (στο πλαίσιο του μνημονίου), διαπραγματεύσεις με την τρόικα (στο πλαίσιο του μνημονίου), βελτίωση συντάξεων (στο πλαίσιο του μνημονίου), ανάπτυξη με γενικότητες (στο πλαίσιο του μνημονίου) και της... Παναγιάς τα μάτια (στο πλαίσιο του μνημονίου πάντα!).

Ο τρόπος με τον οποίο κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα πορεύονται προς τις εκλογές δείχνει ότι δεν έχουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τι έχει συμβεί και η χώρα, το πολιτικό σύστημα, περνάει τη μεγαλύτερη κρίση από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

- Ρουσφετολογικές αποφάσεις και τροπολογίες από τους βουλευτές και υπουργούς και των δυο κομμάτων που στηρίζουν και μετέχουν στην κυβέρνηση.

- Τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις με σκιαμαχίες, χωρίς μια ουσιαστική, πειστική και ολοκληρωμένη πρόταση για το μέλλον.

- Συγκρότηση ψηφοδελτίων με θυγατέρες, γιους και πρόσωπα του «συστήματος» για αλίευση ψήφων από τα κορόιδα τους ψηφοφόρους (προσοχή, είπαμε: μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται).

- Προεκλογική εκστρατεία εξπρές, σχεδόν στη ζούλα, μήπως και ο κόσμος ξανατσιμπήσει.

- Εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επιχείρηση φόβου για ακυβερνησία και κατάρρευση της χώρας (κι άλλη;).

- Πλασάρισμα νέων μέτρων, σάρωμα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, ως προϋπόθεση για τη σωτηρία της χώρας (ξανά).

- Διατήρηση των προνομίων των κομμάτων, με προνομιούχες ρυθμίσεις στις τράπεζες.

Και όλα αυτά, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Σαν να μην κατανοούν ότι ο κόσμος (που έχει την κύρια ευθύνη γιατί χρόνια τώρα ανέχθηκε και στήριξε ένα τέτοιο σύστημα) τα έχει πάρει στο κρανίο μαζί τους.

Αν δεν δείξει την οργή του στην κάλπη, με περισσότερη σκέψη για κόμματα και πρόσωπα, η ιστορία θα επαναληφθεί, και αυτή τη φορά όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία.

πηγη  το ποντικι

Πόσο αντιμνημονιακό είναι το πρόγραμμα των “Ανεξάρτητων Ελλήνων” του κ. Π. Καμμένου;

Επειδή η διάκριση και συσπείρωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων προβάλλει ως πάνδημο αίτημα, έχει ιδιαίτερη σημασία να προσδιοριστεί συγκεκριμένα και προγραμματικά τι σημαίνει “αντιμνημονιακός”. Ο κ. Π. Καμμένος έχει ενθουσιάσει κόσμο με τις “αντιμνημονιακές” του παρεμβάσεις. Συγκρότησε κόμμα με στελέχη προερχόμενα βασικά από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ., τα οποία έχουν ψηφίσει περί τα 70% των μνημονιακών νομοθετημάτων της κυβέρνησης. Μήπως όμως μετάνοιωσαν, και προσχώρησαν σε συνεπείς θέσεις;
Προσφάτως δημοσιεύθηκε το πρόγραμμα του νεοπαγούς κόμματος των Ανεξαρτήτων πολιτών: http://anexartitoiellines.gr/files/anexartitoiellines_program_diavouleusi.pdf .
Ας αναφερθούμε σε μερικές θέσεις αυτού του προγράμματος, από την άποψη των αντιμνημονιακών του δεσμεύσεων.
1. Δεν υπάρχει πουθενά η παραμικρή ρητή δέσμευση για ανατροπή δανειακών συμβάσεων, μνημονίων, εφαρμοστικών και καθεστώτος αποικιοκρατικής κατοχής, ούτε και μια δέσμη αλληλένδετων μέτρων διεξόδου από αυτό το καθεστώς.
Σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου, το κόμμα του κ. Π. Καμμένου επιδίδεται σε νεφελώματα νεοφιλελεύθερης έκθεσης ιδεών, περί “μείωσης της ανισότητας στη χώρα αξιοποιώντας μια διευρυμένη έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης (παραπέμποντας μάλιστα στον μεταμοντέρνο νεοπραγματιστή – νεοφιλελεύθερο Rawls) σύμφωνα με την οποία η βελτίωση της ευημερίας των πολιτών με το χαμηλότερο επίπεδο ευημερίας υλοποιείται με τον συνδυασμό της αύξησης της προσόδου της υγιούς επιχειρηματικότητας και της δημιουργικής καταστροφής (Schumpeter) της άνευ επαρκούς εθνικής προστιθέμενης αξίας διαμεσολάβησης”… Δηλαδή, εμμένοντας στα ιδεοληπτικά πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού, βάσει των οποίων εξαπολύεται και ο κοινωνικός πόλεμος από το καθεστώς κατοχής – δωσιλόγων.
3. Αυτοαναγορεύεται προστάτης του ευρώ, χωρίς την παραμικρή αναφορά στην υφή, τον χαρακτήρα και τις εξ υπαρχής λειτουργίες αυτού του νομίσματος, ως σχέσης παραγωγής, ταγμένης στην υπηρεσία του μηχανισμού κυριαρχίας του άξονα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, του μηχανισμού επίτασης των ανισοτήτων εντός Ε.Ε., του μηχανισμού αφαίμαξης, με τις πλεονασματικές χώρες του κέντρου της ευρωζώνης να γίνονται πλεονασματικότερες και τις ελλειματικές – ελειμματικότερες. Στρέφεται μάλιστα εναντίον αυτών που επιδιώκουν “να καταστρέψουν το ευρώ και να οδηγήσουν την Ελλάδα στη δραχμή με ταπεινωτική υποτίμηση”.
Στην εξωτερική πολιτική και στα θέματα διεθνών οικονομικών σχέσεων, επιδίδεται σε νεφελώματα αοριστολογίας, τύπου: “Δεν μπορούμε πλέον να αναμένουμε τυχόν άλλα κέντρα αποφάσεων εκτός Ευρώπης ότι η οικονομική καταστροφή της Ελλάδας θα οδηγήσει στην άνευ όρων παράδοσή της σε όποιο εναλλακτικό σχέδιο εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, περιμένοντας τους ίδιους να συνειδητοποιήσουν ότι τα όποια εναλλακτικά σχέδια θα μοιάζουν τότε ασύγκριτα πιο αβέβαια, άρα και μη προτιμητέα, … περαιτέρω εθνική ανασφάλεια …έλλειψη σεβασμού στην εθνική μας ακεραιότητα από την Τουρκία … Είναι αδιανόητο σε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και να τρομοκρατεί οικονομικά και στρατιωτικά την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την ίδια ηττοπαθή πολιτική, περιμένοντας από κάποιας μορφής εθνικό ή διεθνή οργανισμό να ασκήσει τη δέουσα πίεση ούτως ώστε να σεβαστεί η Τουρκία τα αυτονόητα στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου. Δεν μπορούμε πλέον να αποτελούμε το μεταναστευτικό ανάχωμα της ΕΕ, περιμένοντας μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική να επιλύσει το ευρωπαϊκό πρόβλημα που έχει μετατραπεί σε αμιγώς Ελληνικό διότι τα σύνορα της Ελλάδας και της Κύπρου δεν αντιμετωπίζονται στην πράξη ως σύνορα της ΕΕ. Δεν μπορούμε πλέον να διαπραγματευόμαστε τα εν λόγω ζητήματα χωρίς εθνική στρατηγική, αποσπασματικά, από ανίσχυρη θέση λόγω των εξελίξεων”. Καταλήγει τελικά στο ανεκδιήγητο: “Το σύνολο των ζητημάτων του χρέους, της ποιότητας ζωής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των γεωπολιτικών ισορροπιών και πλήθος άλλων στρατηγικής σημασίας συνιστωσών πρέπει να αντιμετωπιστούν ολιστικά. Μπορούμε, ελπίζουμε, θα επενδύσουμε στην ποσοτική και ποιοτική διεύρυνση των εναλλακτικών επιλογών μας εντός και εκτός Ευρώπης με σκοπό την αύξηση του χώρου των στρατηγικών επιλογών που τιμούν το χρέος στην ιστορία, στον πολιτισμό και στις δυνατότητες του Ελληνικού Έθνους”.
Δεν υπάρχει λέξη για το καθεστώς νεοαποικιοκρατικής κατοχής που έχει επιβληθεί, δεν υπάρχει η παραμικρή δέσμευση για άρση αυτού του καθεστώτος. Μόνο “ελπίδες” και ευχολόγια. Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν…
Ακόμα και για το περιβόητο πρόγραμμα, «ΗΛΙΟΣ», δεν δεσμεύεται για τίποτε έναντι των “συμμάχων” και “σωτήρων” πιστωτών. Απλώς αναφέρει: “Διαχωρίζουμε την θέση μας με το εν λόγω έργο”… Ωστόσο, για να μη νομίσετε κάτι άλλο, οι κ.κ. είναι πατριώτες με τσαγανό: “Μολαταύτα, εάν το έργο υλοποιηθεί, σε καμία περίπτωση η διασύνδεση με την Ευρώπη του έργου «ΗΛΙΟΣ» δε θα επιτρέψουμε να συμπεριλάβει την μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας παραγόμενης με πυρηνική τεχνολογία από την Τουρκία ή άλλη χώρα της Ασίας”. Δηλαδή, τελικά ας εφαρμοστεί, αλλά να μη συμπεριληφθεί η Τουρκία. Πλήρης υποταγή στους τροϊκανούς και τσάμπα μαγκιά για Τουρκία…
Σε πλήρη συμφωνία με τους τροϊκανούς και τον χρηματοπιστωτικό άξονα, προτείνει: “Κατάργηση της Μονιμότητας για τις νέες προσλήψεις στο Δημόσιο τόσο νομοθετικά όσο και Συνταγματικά με σχετική τροποποίηση της οικείας Συνταγματικής Διάταξης”.
Εν αντιθέσει προς την ανοχή “κότας” στον χρηματοπιστωτικό άξονα Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., ιδιαίτερη αυστηρότητα και τσάμπα μαγκιά επιδεικνύεται για το μενταναστευτικό, προσεγγίζοντας την φασιστική χρυσαυγίτικη αντίληψη επί του θέματος, που τείνει να γίνει επίσημη πολιτική του καθεστώτος: “δραστική αλλαγή του Κώδικα Ιθαγένειας (Ν. Ραγκούση), με σκοπό την αυστηροποίηση των διατάξεών του, (β) καταγραφή υπάρχοντος πληθυσμού μεταναστών, (γ) διαχείριση υπάρχοντος πληθυσμού μεταναστών, (δ) ενίσχυση της αστυνόμευσης και φύλαξης των συνόρων, και (ε) δημιουργία υποδομών και υλοποίηση ενεργειών αντιστροφής του ρεύματος παράνομης μετανάστευσης. …λήψη μονομερών μέτρων αποσυμφόρησης της χώρας από τον πληθυσμό των παρανόμων μεταναστών …Αλλαγή των κανόνων εμπλοκής συνοριοφυλάκων με τους δουλεμπόρους και τους διακινητές [δηλ. πρώτα πυροβολούμε και μετά ρωτάμε...]. .. Υποχρεωτική Καταγραφή στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα ανά την Επικράτεια και εντός εξαμήνου όλων των αλλοδαπών…επί ποινή κήρυξής τους ως παρανόμων και προς απέλαση, εφόσον δεν παρουσιαστούν”. Σαφή ρατσιστικά κριτήρια: “Προτεραιότητα στους μετανάστες από Ευρωπαϊκή Ένωση, Βόρεια Αμερική και Ωκεανία. Εν συνεχεία προτεραιότητα σε μετανάστες από λοιπή Ευρώπη, Λατινική Αμερική και κατόπιν όλοι οι λοιποί… Καθορισμός μέγιστου ποσοστού μεταναστών επί του συνολικού πληθυσμού το οποίο δεν δύναται να υπερβαίνει το 2,5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας και με την προϋπόθεση ότι αυτό είναι οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμο”. “Ενεργοποίηση Προγράμματος ολικής απέλασης λαθρομεταναστών…με απελάσεις και επαναπροωθήσεις. Όλα τα έξοδα απέλασης και επαναπατρισμού των λαθρομεταναστών που θα αποφασίζεται να επαναπροωθηθούν, θα χρεώνονται άμεσα στις χώρες προέλευσης, με χρέωση στην κεντρική τους τράπεζα…”!
Το πρόγραμμα έχει και λύσεις για το τραπεζικό κεφάλαιο… Μπορεί να μη λέει λέξη για τη ληστεία των πακτωλών ρευστότητας περί τα 200 δισ. Ευρώ, και των άλλων που έρχονται. Προτείνει ωστόσο να γίνει και νέα ληστεία κανονική υπέρ νέου Ιδρύματος του τραπεζικού κεφαλαίου: “Έλεγχος σε συνεργασία με την Τράπεζα της Ελλάδος και τα λοιπά πιστωτικά ιδρύματα, των κοιμώμενων λογαριασμών (Dormant Accounts) που ακόμα και σήμερα τηρούνται σε ελληνικές Τράπεζες, ήτοι λογαριασμοί καταθέσεων που οι δικαιούχοι τους δεν τους κινούν για πάνω από 10/15 χρόνια. Η Τράπεζα της Ελλάδος μετά τον έλεγχο και την σύνταξη σχετικής έκθεσης με τα πορίσματά του υπολογίζει το συνολικό κεφάλαιο και εν συνεχεία με σχετική νομοθετική ρύθμιση και εφόσον εντός ενός χρονικού διαστήματος μερικών μηνών δεν αναζητηθούν τα ποσά αυτά από τους πραγματικούς δικαιούχους τους, εν συνεχεία θα περιέρχονται στην κυριότητα του Κράτους και θα κατατίθενται στη Νέα Ελληνική Επενδυτική Τράπεζα μαζί με άλλα τυχόν τιμαλφή ή άλλα είδη αξίας βρεθούν αντίστοιχα σε θυρίδες στις Τράπεζες, και δεν αναζητούνται. Με δεδομένο επίσης ότι αντίστοιχοι «κοιμώμενοι λογαριασμοί» υπάρχουν σε αρκετά «δημόσια ταμεία», το ΥΠΟΙΚ θα ξεκινήσει άμεσα έλεγχο σε όλους λογαριασμούς του δημοσίου, σε όλα τα κρατικά ταμεία και τις Ελληνικές Τράπεζες”. Με άλλα λόγια, όποιοι έχουν ένα κομπόδεμα (ακόμα και τιμαλφή) για τα γεράματά τους, για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά και φορείς του δημοσίου, ας το ξεχάσουν υπέρ του εθνικού σκοπού του τραπεζικού κεφαλαίου…
Σε πλήρη εναρμόνιση με το Καθεστώς Κατοχής, πλειοδοτεί σε ξεπούλημα των Α.Ε.Ι. και όλων των βαθμίδων της παιδείας στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο: “Προσέλκυση ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όχι μόνο πανεπιστημίων αλλά και πρωτοβαθμίων & δευτεροβαθμίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και όχι μόνο με την μορφή των μη κρατικών μη κερδοσκοπικών, αλλά με πλήρη απελευθέρωση της ιδιωτικής παιδείας (αναθεώρηση άρθρου 16 Συντάγματος)”!.
Επειδή η κατοχική παιδεία στη νεοαποικιοκρατούμενη Ελλάδα θα πρέπει να έχει όλα τα χαρακτηριστικά κερδοσκοπικής επιχείρησης και στρατοπέδου συγκέντρωσης, οι φωστήρες του προγράμματος εισηγούνται απίστευτα μέτρα κατάλυσης του ασύλου, απαγόρευσης κινητοποιήσεων και ποινικών διώξεων και οικονομικής εξόντωσης: “Πλήρη κατάργηση του Ασύλου σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και πανεπιστήμια. Καταλήψεις, καταστροφές και βανδαλισμοί σε κρατική περιουσία θα τιμωρούνται αυστηρά ως ιδιαιτέρως επιβαρυντική περίσταση στο άρθρο Ποινικού Κώδικα περί φθοράς ξένης ιδιοκτησίας και οι εκπαιδευτικοί του ιδρύματος που αμελούν ή παραλείπουν να το προστατεύσουν καλώντας εγκαίρως την Αστυνομία να επέμβει, θα φέρουν και ποινική ευθύνη. Καθιέρωση του μέτρου της «χρέωσης» των εκάστοτε εκπαιδευτικών υποδομών και εργαστηρίων στους διδάσκοντες. Οποιαδήποτε φθορά ή βλάβη των υποδομών αυτών, κλοπή ή ζημία, θα επιμερίζεται αφενός στους φυσικούς αυτουργούς ή δράστες και αφετέρου στους εκπαιδευτικούς και διδάσκοντες εξ’ ημισείας.
Κύριο μέλημα, η “Διασύνδεση των ελληνικών πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας, με καθιέρωση ετήσιων ή πολυετών προγραμμάτων συνεργασιών Πανεπιστημίων – Βιομηχανίας για την εκπόνηση μελετών, την βελτίωση υποδομών, την χρηματοδότηση ερευνητικών κέντρων, και την θεωρητική κατάρτιση στελεχών της Βιομηχανίας…”.
Η υποταγή στα κελεύσματα της αγοράς και του χρηματοπιστωτικού άξονα, συνοδεύεται από φροντίδα “να τονώνεται το φρόνημα των Ελλήνων μαθητών – σπουδαστών”, αλλά και με “Ενεργοποίηση συντονισμένων δράσεων επανελληνισμού της εκπαιδευτικής δραστηριότητας στην Ελληνική Μουσουλμανική Μειονότητα και ιδιαίτερα στις κοινότητες των Πομάκων και των Αθιγγάνων…”.
Το μεγαλόπνοο πρόγραμμα, δεν θα μπορούσε να αφήσει παραπονεμένο το Εφοπλιστικό κεφάλαιο… Η ληστεία στο λαό (εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους) συνοδεύεται από προκλητικά προνόμια για το Εφοπλιστικό κεφάλαιο: “Μείωση του κόστους διατήρησης της ελληνικής σημαίας… Ενθάρρυνση της εγγραφής ή της επανεγγραφής στο Ελληνικό νηολόγιο πλοίων Ελληνικών συμφερόντων με την δημιουργία ελκυστικών κινήτρων. Ενίσχυση της υφιστάμενης Ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης [όχι με ανάταξη της οικονομίας προς όφελος του λαού, αλλά ] με το καθεστώς της αυτοχρηματοδότησης από ιδιώτες και εταιρείες που έχουν να παρουσιάσουν νέες τεχνολογίες στην επισκευή και ναυπήγηση πλοίων και εκπόνηση μελέτης χωροθέτησης νέων Ναυπηγοεπισκευαστικών Ζωνών… Παροχή Φορολογικών και Οικονομικών κινήτρων σε νέους και παλιούς ναυτικούς καθώς και σε εταιρείες που θα προσλαμβάνουν Ελληνικά πληρώματα… Λήψη των αναγκαίων θεσμικών και οικονομικών μέτρων και παροχή κατάλληλων κινήτρων στην Ναυτιλιακή Κοινότητα, για επανεισαγωγή του Ναυτιλιακού Συναλλάγματος στην εγχώρια οικονομία και το Τραπεζικό σύστημα και επένδυση μέρους αυτού σε νέες υποδομές καθώς και σε ναυπηγήσεις νέων πλοίων… διατήρηση των πατεντών και των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας από την Νέα Ελληνική Επενδυτική Τράπεζα, προκειμένου να εξασφαλίζει φθηνό δανεισμό στη Ναυτική Βιομηχανία της χώρας. Διατήρηση του ευνοϊκού και συνταγματικά κατοχυρωμένου φορολογικού καθεστώτος της Ελληνικής ναυτιλίας. Συνεργασία με το City του Λονδίνου για μεταφορά το σύνολο των δραστηριοτήτων τους στην Ελλάδα δημιουργώντας την «Ελληνική Ναυτιλιακή Πόλη», με ρητή δέσμευση του κράτους να παραχωρήσει δωρεάν και για 99 χρόνια την απαραίτητη γη για την ανάπτυξη των απαραίτητων κτιριακών εγκαταστάσεων [σε πλήρη εναρμόνιση με το αποικιοκρατικό δικαίωμα επιφανείας...]. Η συμμετοχή των εφοπλιστών στα έργα υποδομής της «Ελληνικής Ναυτιλιακής Πόλης» θα είναι στο 60% υπό τη μορφή δανεισμού από την Νέα Ελληνική Τράπεζα [αυτή που θα ληστέψει το κομπόδεμα...], ενώ το υπολειπόμενο ποσό θα καλυφθεί από το Ελληνικό Δημόσιο”. Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται…
Το λαοφιλές πρόγραμμα μπορεί να ληστεύει το λαό, αλλά επιδεικνύει στοργή στους “σκαφάτους”: “Δημιουργία παράλληλου νηολογίου για σκάφη αναψυχής κάτω των 50 μέτρων σε προκαθορισμένα νησιά και ναυτικές πολιτείες με ναυτική παράδοση πχ. Ύδρα, Ψαρά, Οινούσσες, Άνδρος, Γαλαξίδι, Κάλυμνος, Σπέτσες”!
Έχει και πρόγραμμα κολαστηρίων Αρχιπελάγους προς σωφρονισμό, πάντα με “στρατηγικούς επενδυτές”: “Ανέγερση νέων Σωφρονιστικών Καταστημάτων στην Ηπειρωτική & Νησιωτική Χώρα και ειδικά σε απομακρυσμένες και ακατοίκητες Νησίδες ή Βραχονησίδες, ως Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας, για ποινικούς κρατούμενους που εκτίουν ποινές καθείρξεως πάνω από 15 χρόνια. Στην περίπτωση των νησίδων – βραχονησίδων (σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 10 ν. μιλίων από μεγάλα κατοικήσιμα νησιά) το κόστος θα μπορεί να αναλαμβάνει και στρατηγικός επενδυτής ο οποίος θα τύχει ειδικής είτε επιδότησης και χαμηλότοκων δανείων, είτε φορολογικής αμνηστίας για περίοδο που θα συμφωνηθεί μεταξύ των δύο μερών είτε ειδικής φορολογικής μεταχείρισης για 50 χρόνια. Την ίδια στιγμή το Ελληνικό Δημόσιο θα προτείνει στον επενδυτή την δυνατότητα να αποκτήσει και να επενδύσει – σε διαφορετική δραστηριότητα -σε αντίστοιχο ακίνητο υπάρχοντος Σωφρονιστικού Καταστήματος το οποίο θα κενωθεί με την δημιουργία του νέου. Ο επενδυτής σε συνεργασία με το Ελληνικό Δημόσιο θα αναθέσουν κατόπιν διαγωνισμού τις εργολαβίες σίτισης, φύλαξης, μεταφοράς, και υποδομών. Συγχρόνως, τα υπάρχοντα κτίρια και εγκαταστάσεις των υφιστάμενων ιδρυμάτων τα οποία θα μείνουν κενά μετά τη δημιουργία των νέων και δεν θα έχουν παραχωρηθεί στον στρατηγικό επενδυτή, θα αξιοποιηθούν από το Ελληνικό Δημόσιο”.
Οι τύποι είναι ασύλληπτοι! Θα γεμίσουν Νησίδες ή Βραχονησίδες με Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας (για ποιούς άραγε; μήπως για όσους ανθίστανται στο καθεστώς;) και το όλο εθνοσωτήριο πρόγραμμα, καθαρά αμερικανόπνευστα, το έχουν συλλάβει ως μείζον επενδυτικό πρόγραμμα για το κεφάλαιο!
Όπως έχει διατυπωθεί επανειλημμένα, στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται. Όταν ένας νεοπαγής κομματικός φορέας με αυτά τα συγκεκριμένα στελέχη συντάσσει προεκλογικά (;) πρόγραμμα, έστω και για δημαγωγικούς λόγους, θα περίμενε κανείς να αναφέρει κάτι αντιμνημονιακό, έτσι για ξεκάρφωμα βρε αδελφέ. Ούτε λέξη! Τουναντίον, δεσμεύσεις σε ένα πνεύμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού – καθεστωτισμού. Φανταστείτε την επομένη των εκλογών, με κάποια σχέση με την εξουσία… Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι τα συγκεκριμένα στελέχη μετεκλογικά θα επαναστατήσουν και θα υπερβούν το προεκλογικό τους πρόγραμμα;
Δημήτρης Πατέλης  ΕΠΑΜ

Το ευρώ ως γραμμή Μαζινό της ολιγαρχίας

«Η έξοδος από την ευρωζώνη (μαζί με τη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου) αποτελεί κόκκινη γραμμή για μια μαχόμενη αριστερή απάντηση στην κρίση όχι γιατί μας παρασύρουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα αστικά συγκροτήματα, αλλά γιατί μας επιβάλλεται από την ίδια την πραγματικότητα»

Oι κυρίαρχες δυνάμεις του δικομματισμού και οι τροϊκανοί επικυρίαρχοι σύρθηκαν σε εκλογές με το φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. Αντιλαμβάνονται ότι η προσωρινή άπνοια του λαϊκού κινήματος είναι μόνο η σιωπή πριν από την επόμενη θύελλα. Τα λαϊκά στρώματα υπολογίζουν, όχι αβάσιμα, ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ψήφος μπορεί να γίνει φονική σαν σφαίρα, κάτι που συμβαίνει μια φορά στα πενήντα χρόνια σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού.

Μια σιωπηλή εξέγερση της κάλπης, που θα οδηγήσει σε πολιτικό λιντσάρισμα του μνημονιακού πολιτικού κόσμου, δεν μπορεί βέβαια, σ’ αυτή τη φάση, να λύσει το θέμα της διακυβέρνησης προς όφελος του λαού. Μπορεί όμως να αποδιοργανώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει παραλυτική όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των ελληνικών και ευρωπαϊκών κέντρων, να ισχυροποιήσει σοβαρά τον λαϊκό παράγοντα και την Αριστερά. Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει την πιθανότητα πραγματικών, και όχι κάλπικων, εξεγέρσεων από τον Ιούνιο και μετά, όταν αρχίσει ο καταιγιστικός βομβαρδισμός της Εφορίας και των νέων,βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη προαναγγελθεί.

Ωστόσο οι λογικές ως ένα βαθμό προσδοκίες δεν δικαιολογούν άγνοια κινδύνου- άλλωστε, τα θηρία γίνονται δέκα φορές πιο επικίνδυνα όταν τραυματίζονται και εγκλωβίζονται. Η τεχνητή δημιουργία κλίματος ανωμαλίας, χάους και ιδεολογικής τρομοκρατίας βρίσκεται πάντα στην ημερήσια διάταξη, έστω κι αν οι μηχανορράφοι κινδυνεύουν να καούν οι ίδιοι από την πυρκαγιά που ετοιμάζουν. Ίσως μάλιστα παρόμοια σενάρια να είχαν ήδη δρομολογηθεί αν η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα και η παρ’ολίγον δολοφονία του Μάριου Λώλου δεν είχαν προκαλέσει τόση συγκίνηση, καταδικάζοντας σε αποτυχία και τις απόπειρες εκτροπής της λαϊκής οργής στους συνήθεις αποδιοπομπαίους τράγους, μετανάστες και απεργούς. Εν αναμονή καλύτερων ιδεών και ευκαιριών, οι κυρίαρχες δυνάμεις επιχειρούν να ανασυνταχθούν στη «γραμμή Μαζινό» του αστισμού, τον ευρωπαϊσμό, θέτοντας ως καθοριστικό διακύβευμα των εκλογών το δίλημμα: Ευρώ ή χάος.

Όπως είναι γνωστό, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί κατάφεραν να τσακίσουν τους Γάλλους μέσα σε ενάμιση μήνα χωρίς να δώσουν καμία μάχη πάνω στη φοβερή και τρομερή γραμμή Μαζινό- την παρέκαμψαν μέσω Ολλανδίας, Βελγίου και δάσους των Αρδεννών. Σήμερα, η μαχόμενη Αριστερά δεν διαθέτει την πολυτέλεια της παράκαμψης γιατί το θέμα του ευρώ ορθώνεται αναγκαστικά μπροστά μας όχι από κάποια αντιιμπεριαλιστική ή εθνικιστική ιδεοληψία, αλλά από την ίδια την πραγματικότητα της κρίσης στην ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, η ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά δεν έχουν κανένα λόγο να συγκεντρώσουν όλη τη δύναμη πυρός πάνω στο πιο ευνοϊκό για τον αντίπαλο πεδίο. Οφείλουν να δώσουν τη μάχη του ευρώ με τον αστισμό στο πλαίσιο μιας συνολικής πρότασης για την αντιμετώπιση της κρίσης, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας προς όφελος των εργαζομένων, στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονισθεί είναι ότι ο «κίνδυνος» να φύγουμε από το ευρώ λόγω «εκλογικού ατυχήματος» αποτελεί εκφοβιστικό τρικ του δικομματισμού, αντάξιο πολιτικών παπατζήδων. Από τη μία πλευρά, οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη- ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, μικρότερες αριστερές οργανώσεις- απέχουν πολύ από το να διεκδικούν την κυβερνητική και πολύ περισσότερο την πραγματική εξουσία, έστω κι αν το ποσοστό του κόσμου που υποστηρίζει την απαλλαγή από τον ευρωζουρλομανδύα ξεπερνά κατά πολύ την εκλογική τους βάση. Από την άλλη, οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ ουδεμία θεσμική δυνατότητα διαθέτουν να εξοστρακίσουν από την ευρωζώνη μια χώρα αν η ίδια δεν έχει αποφασίσει να αποχωρήσει. Μπορούν βεβαίως να αλλάξουν δικτατορικά το θεσμικό πλαίσιο, αλλά αυτό θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, θα κλιμακώσει ανεξέλεγκτα τη σοβούσα κρίση του ευρώ και πιθανότατα θα προκαλέσει διάσπαση της ίδιας της Ένωσης. Η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ μόνο με δική της κυρίαρχη απόφαση, είτε όταν η ηγεμονική μερίδα του κεφαλαίου βρεθεί σε αδιέξοδο, είτε (όπως θα θέλαμε εμείς) όταν η λαϊκή πλειοψηφία πεισθεί από την ίδια της την πείρα για την αναγκαιότητα της ρήξης.

Μια επαναστατική Αριστερά, αντάξια των σκοπών και του μέλλοντός της δεν μπορεί να αισθάνεται ερωτευμένη ούτε με το ευρώ, ούτε με τη δραχμή. Ιστορικός της ορίζοντας είναι ένα σύστημα οργανωμένης κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, που θα μειώνει το ρόλο των εμπορευματικών- χρηματικών σχέσεων μέχρι την πλήρη εξάλειψή τους. Φυσικά, πρόκειται για μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο, που δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, αλλά αυτό δεν τον καθιστά θρησκευτικό «εικόνισμα». Αντίθετα, νοηματοδοτεί άμεσες, τακτικές επιδιώξεις που πρέπει να βρουν τη θέση τους σε ένα αριστερό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης με πυρήνα την προστασία και διεύρυνση του δημόσιου αγαθού. Για παράδειγμα: Δωρεάν μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τον εργατικό πληθυσμό, τους ανέργους και τους φοιτητές, δωρεάν, καθολική πρόσβαση στο Ίνερνετ, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, εθνικοποίηση στον τομέα του φαρμάκου, διατίμηση και επιδότηση βασικών ειδών διατροφής κ.α.

Μεσοπρόθεσμα, στην κλίμακα μιας μεταβατικής, εργατικής- λαϊκής εξουσίας, μια διεθνιστική Αριστερά δεν νομιμοποιείται να επενδύσει προνομιακά στο εθνικό νόμισμα υπό το πρίσμα της απόσυρσης από το διεθνή καταμερισμό εργασίας στο ιγκλού της “αυτοδύναμης ανάπτυξης” και του εμπορικού πολέμου με τις άλλες χώρες. Ειδικά για μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, η προοπτική του σοσιαλισμού θα γινόταν αφάνταστα πιο εύκολη στο πλαίσιο μιας ισότιμης ένωσης εθνών, με μεταβιβάσεις πόρων προς τις φτωχότερες περιοχές, μεταφορά τεχνογνωσίας και εξειδίκευση στη βάση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Το να περιμένει, όμως, κανείς να μεταβληθεί το σημερινό ευρωσφαγείο των μισθωτών σε παραδεισένια Ένωση ισότιμων εθνών χωρίς επαναστατικές ανατροπές είναι μεγαλύτερη αφέλεια από το να περιμένει τον Άγιο Βασίλη. Για να ενωθούμε, πρέπει πρώτα να χωρίσουμε γιατί αυτό επιβάλλει όχι η ιδεολογική καθαρότητα κάποιας σέχτας, αλλά η ανάγκη επιβίωσης του ελληνικού λαού. Εδώ η αντίφαση των αριστερών ευρωπαϊστών είναι αξεπέραστη: Λένε όχι στο Μνημόνιο, ναι στη στάση πληρωμών- αλλά επιμένουν ότι όλα αυτά μπορεί να γίνουν στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ. Πιστεύουν αλήθεια ότι η Μέρκελ, ο Σαρκοζί (ή ο Ολάντ) και ο Ντράγκι θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να τους φεσώσει χωρίς κυρώσεις- π.χ χωρίς να κόψουν τις αγροτικές επιδοτήσεις και τα προγράμματα στήριξης, χωρίς να δεσμεύσουν τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, χωρίς να διώξουν την Ελλάδα από όλα τα όργανα αποφάσεων της Ένωσης, χωρίς μ’ άλλα λόγια να πυροδοτήσουν μια συνολική ρήξη που αναγκαστικά θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης και εκτός ΕΕ; Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο, η παραμονή στο ευρώ θα ακύρωνε με μεμιάς όλα σχεδόν τα πλεονεκτήματα της στάσης πληρωμών: Τη δυνατότητα να κόβουμε χρήμα στο Εθνικό Νομισματοκοπείο για να καλύψουμε, στη δύσκολη μεταβατική περίοδο, το πρωτογενές έλλειμμα και την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος για την ανόρθωση της παραγωγικής βάσης, του τουρισμού και των κατασκευών.

Εν κατακλείδι: Η έξοδος από την ευρωζώνη (μαζί με τη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου) αποτελεί κόκκινη γραμμή για μια μαχόμενη αριστερή απάντηση στην κρίση όχι γιατί μας παρασύρουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα αστικά συγκροτήματα, αλλά γιατί μας επιβάλλεται από την ίδια την πραγματικότητα. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που συγκλίνουν, έστω και από διαφορετικές στρατηγικές αφετηρίες, σε ένα τέτοιο πρόγραμμα οφείλουν να συμπαραταχθούν σε ενιαίο μέτωπο, στις εκλογές και κυρίως μετά από αυτές, δίνοντας πολιτική προοπτική και αυτοπεποίθηση στα λαϊκά στρώματα που αγωνιούν και υποφέρουν. Ιδιαίτερα οι δυνάμεις που βρέθηκαν στα ίδια χαρακώματα από το Δεκέμβρη του 2008 και μετά (και υπέστησαν γι αυτό πολιτικό λιντσάρισμα από το κατεστημένο) δεν έχουν καμμία δικαιολογία να συνεχίσουν να βαδίζουν χωριστά. Η τρομερή συμπύκνωση του πολιτικού χρόνου σ’ αυτή την τόσο σκληρή εποχή δεν μας αφήνει την πολυτέλεια να επιλέγουμε τελικά το σωστό, μόνο αφού έχουμε εξαντλήσει όλη τη γκάμα των λανθασμένων επιλογών.

πηγη  Πριν

Η καταστροφή δεν έχει ιδεολογία

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τα δυόμισι χρόνια συστηματικής καταστροφής της κοινωνίας, της οικονομίας και της υποτυπώδους παραγωγικής υποδομής της χώρας από τις «δυνάμεις της μεταρρύθμισης». Σκέψεις χωρίς υποχρεωτικά ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά με βάση κάποιες παραδοχές κοινής λογικής. Σκέψεις, μπροστά και απέναντι στα τρομολαγνικά διλήμματα που τίθενται ήδη με βία από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα οποία επιχειρούν να εξασφαλίσουν την κατοχή της εξουσίας και την επόμενη των εκλογών.

Χώρα χωρίς ανθρώπους, είναι χώρος
Δεν υπάρχουν επιτυχημένες ή και αποτυχημένες πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν σε χώρο. Έτσι λοιπόν, η φαιδρή συζήτηση που άνοιξε εδώ και κάποιους μήνες (σ.σ. πριν την έλευση του Μνημονίου Β’) σχετικά με το κατά πόσο απέτυχε το μνημόνιο ή η εφαρμογή του είναι εκ των πραγμάτων βλακώδης. Οι πολιτικές που διέπουν το Μνημόνιο ήταν και παραμένουν νεοφιλελεύθερες, αλλά δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημά τους. Επιχειρήθηκε η εφαρμογή ενός σχεδίου επί χάρτου, βγαλμένο από τις σελίδες του νεοφιλελεύθερου τσελεμεντέ, σε μία ζωντανή κοινωνία ανθρώπων, αδιαφορώντας για τη δυναμική της κοινωνίας αυτής. Οι αριθμητικοί στόχοι, και ρεαλιστικοί να ήταν, δεν θα επιτυγχάνονταν ακριβώς διότι δεν λάμβαναν υπόψη τους τα κοινωνικά δεδομένα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το μνημόνιο πέτυχε αυτό που ήθελε να πετύχει. Τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και παράλληλα την απαραίτητη καταστροφή του κεφαλαίου, όπως συμβαίνει σε κάθε οικονομική κρίση.
Δεν υπάρχει οικονομία χωρίς κοινωνία
Σωστά -ως ένα βαθμό- λένε οι (οικονομικά) φιλελεύθεροι ότι η οικονομία είναι ψυχολογία. Αφού αποσυνδέθηκε το σχέδιο “σωτηρίας” από τα έμβια όντα του τόπου όπου εφαρμόστηκε, ήταν και παραμένει δεδομένη η αποξένωση του κόσμου. Οικονομικές πολιτικές, οι οποίες, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης, επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν κάτω από τον πέλεκυ της καταστροφής, σε μία κοινωνία που ούτε ενημερώθηκε επαρκώς, ούτε συμμετείχε στη διαμόρφωσή τους, ούτε τις αποδέχτηκε ποτέ. Μία απονεκρωμένη κοινωνία. Η διάλυση της οικονομίας της χώρας ξεκίνησε από την καταστροφή της ατομικής και οικογενειακής οικονομίας και ολοκληρώνεται με τη συλλογική κατάθλιψη που επιβλήθηκε. Ωστόσο, επιμένω ότι αυτός ήταν και ο πρωταρχικός στόχος. Όχι η ανασυγκρότηση, αλλά η καταστροφή.
Τόσα ψέματα πώς να τ’ αντέξεις;
Το πολιτικό σύστημα, είτε με σχέδιο, είτε χωρίς, αδιαφόρησε για την ουσία της πραγματικότητας και λειτούργησε αποκλειστικά με γνώμονα την διατήρηση της εξουσίας. Μόνο που τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς. Πορεύτηκε μέσα στο ψέμα από την αρχή, διαπραγματεύτηκε και αποφάσισε πίσω από κλειστές πόρτες, για σχέδια και με πρόσωπα άγνωστα στο ευρύ κοινό. Το ψέμα αποτέλεσε το κύριο και τελικά μοναδικό όπλο επιβολής πολιτικών. Χάθηκε και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης, τόσο με τα φτωχότερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, όσο όμως και με τα μεσοαστικά στρώματα, στα οποία παραδοσιακά στηρίζει την ύπαρξή της η πολιτική εξουσία. Μεγαλοκατασκευαστές, εφοπλιστές και ραντιέρηδες, υπήρξαν οι μόνοι ωφελημένοι και δεν είναι τυχαίο ότι έγιναν και οι πιο ισχυροί κοινωνοί της απάτης. Κάτι που έγινε φανερό από τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης που διατηρούν, προκειμένου να στηρίζουν την επιρροή τους στο κράτος, άρα τις κρατικοδίαιτες μπίζνες τους. Η εμπιστοσύνη δεν πρόκειται να επανακτηθεί και το μόνο που μένει είναι η απειλή και το νταβατζικίκι. Με λίγα λόγια, το ψέμα οδήγησε σε ένα μοντέλο λειτουργίας σικελικής μαφίας.
Δεν υπάρχει δημοκρατία α λα καρτ
Το καθεστώς τρομοκρατίας που επιβλήθηκε σε μία κοινωνία που δεν συμμετείχε, για την επιβολή -στο κενό- μίας απροκάλυπτα εχθρικής οικονομικής πολιτικής, ακύρωσε τα προσχήματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το μόνο που απέμεινε ως δείγμα της, για να θυμίζει τι χάθηκε, είναι η ελευθερία λόγου σε ώτα μη ακουόντων. Οι πολίτες δεν ενημερώθηκαν ποτέ για το τι πραγματικά συνέβαινε στην οικονομία της χώρας και στη συνέχεια δεν ερωτήθηκαν για τίποτε. Όποτε δοκίμασαν να εκφράσουν συλλογικά τη φωνή τους, είτε -στην καλύτερη περίπτωση- αντιμετώπισαν παγερή αδιαφορία, είτε έφαγαν την καταστολή με το κουτάλι. Οι φωνές έγιναν κραυγές. Οι κραυγές ουρλιαχτά. Και τα ουρλιαχτά… σιωπή θανάτου. Η κοινωνία παραδόθηκε στην κατάθλιψη και τώρα συζητάμε για εκλογές, προκειμένου να συνεχιστεί το θέατρο σκιών της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Διακυβέρνηση με τρομοκρατία, είναι η αδελφή του φασισμού.
Ο ελιτισμός οδηγεί στην απολυταρχία
Έχουν απομείνει κάποιοι λίγοι να συζητούν, σαν να βρίσκονται σε άλλο πλανήτη, αν όχι σε άλλο γαλαξία, για το θεμελιώδες πρόσχημα του μνημονίου: τις “μεταρρυθμίσεις”. Ένας κοινωνικός πυρήνας που θεωρεί εαυτόν υγιή, αλλά τελικά πρόκειται για το άλτερ έγκο της ελληναράδικης νοοτροπίας του ξερόλα, ρατσιστή και υπερόπτη Έλληνα που αναβιώνει και αυτή μέσα στο ζόφο της συλλογικής αποσάθρωσης. Δεν ενοχλείται μόνο η εξουσία από την λαϊκή θέληση, όταν αυτή δε συμφωνεί με τους σκοπούς της. Δεν είναι η μόνη που τρομοκρατείται στο ενδεχόμενο αυτονόμησης των κοινωνικών ομάδων. Δίπλα της και ένα βαθιά ελιτίστικο τμήμα της κοινωνίας, που απεχθάνεται τη “λαϊκή πλέμπα”. Άνθρωποι που αποτελούν τελικά λίπασμα στην καλλιέργεια των απολυταρχικών καθεστώτων, παριστάνοντας μάλιστα τους φιλελεύθερους και προοδευτικούς. Πρόσωπα που μιλάνε για δημοκρατία -και είναι τα τελευταία που ισχυρίζονται ότι η ελληνικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία συνεχίζει να υφίσταται- αλλά ουδέποτε ένιωσαν βολικά εντός της, γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν την ιδέα ότι μαζί με αυτούς συναποφασίζει και ο μπακάλης της γειτονιάς τους. Είναι εκείνοι που αποτελούν το τελευταίο προπύργιο του διαλυμένου πολιτικού κατεστημένου. Η εμπροσθοφυλακή της απολυταρχίας των καιρών μας.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο διορισμένος πρωθυπουργός της χώρας αναμένεται να μεταβεί στον πρώην αντάρτη και νυν κάτοχο της υπαλληλικής θέσης του προέδρου της δημοκρατίας (σ.σ. σκόπιμα τα μικρά γράμματα), προκειμένου να εκκινήσει η διαδικασία που θα οδηγήσει στις εκλογές. Τώρα που έχουν όλα αποφασιστεί και σε μεγάλο βαθμό εφαρμοστεί. Τώρα που έχει καταργηθεί η δημοκρατία στην ουσία της. Τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά τη θέση μας ως ζωντανές υπάρξεις, με έλλογο νου, αυτοσεβασμό και αυτοκυριαρχία. Δεδομένα που δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν, παρά μόνο αν τους τα παραδώσουμε οικειοθελώς. Θα το κάνουμε;
πηγη παραλληλοΓραφος

Τα όνειρα των ξοφλημένων

Υποστηρίζουμε τον ελληνικό λαό. Αγάπη και δύναμη από την Ισπανία. Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Χριστούλα. Είμαστε στους δρόμους». Αυτό το μήνυμα συμπαράστασης, δεν είναι τηλεγράφημα μιας άλλης εποχής, με αποστολέα και παραλήπτη κάποιες αριστερές πολιτικές οργανώσεις ή νεολαιίστικες συλλογικότητες. Δεν μπορεί να το βρει κανείς στο κουτί ενός αρχείου, με κακοτυπωμένα κεφαλαία γράμματα πάνω στη σκούρα και ταλαιπωρημένη απ’ το χρόνο, χάρτινη φόρμα της ταχυδρομικής υπηρεσίας. Θα βρει, σίγουρα, παρόμοια, αλλά όχι αυτό. Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα που ανακαλύπτει κανείς ξεφυλλίζοντας, με την «ψηφιακή» έννοια, τη σχετική με την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού, θεματική στο τουίτερ: «Todo mi apoyo al pueblo griego. #greece Desde #españa amor y fuerza. Solidaridad con #DimitrisChristoulas. Seguimos en las calles». Τηλεγραφήματα με τον τρόπο του τουίτερ, και μαζί τους τραγούδια, κείμενα, φωτογραφίες, σκίτσα, κραυγές και σιωπές, ό,τι μπορεί να χωρέσει το μέσο.

Δεν είναι στις προθέσεις μου μια ανάλυση για τα νέα μέσα, οι χρήσεις των οποίων, ωστόσο, συνεχίζουν να εκπλήσσουν, τόσο τους επιφυλακτικούς και τους ψηφιακά αναλφάβητους, όσο και εκείνους για τους οποίους οι νεολογισμοί «τουίτ» και «χάσταγκ» αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς τους. Δεν γνωρίζω ποιος ξεκίνησε, ποιος έστειλε το πρώτο μήνυμα δημιουργώντας τη σχετική θεματική. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι το «χάσταγκ» κατακλύστηκε από μηνύματα Ισπανών πολιτών, τα οποία πλειοψηφούν ακόμη και των αντίστοιχων ελληνικών. Γιατί, λοιπόν το συγκεκριμένο γεγονός άγγιξε, τόσο πολύ, τους Ισπανούς χρήστες; Δεν είναι δύσκολο, νομίζω, να σκεφτούμε τι είναι αυτό που κινητοποιεί και ενώνει τους ανθρώπους σε κοινά συναισθήματα, αγωνίες και τελικά, σε κοινούς αγώνες.

Γράφει η Ιρέν Λοσάνο στην εφημερίδα El Confidencial: «Αναρωτιέμαι, πόσες φορές δεν είχε ακούσει [ο αυτόχειρας] τον τελευταίο καιρό την κατηγορία ότι έχει ζήσει πάνω από τις δυνάμεις του, αυτή τη χοντροκομμένη κατηγορία που μετατρέπει τον πόνο των ανθρώπων (ακόμα και τον θάνατό τους) σε δίκαιη τιμωρία επιβαλλόμενη απ’ την κρίση». Κι αναρωτιέμαι κι εγώ, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει οι Ισπανοί ανάλογες κατηγορίες, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει για την κρίση και τα σκληρά μα αναγκαία μέτρα, για τις μεταρρυθμίσεις και τις δύσκολες αποφάσεις. Αν παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων στην ισπανική τηλεόραση, η άποψη που προβάλλεται είναι σαφέστατη, ως προς την πολιτική της ένταξη: «Η συντεχνιακή λογική και οι ανεύθυνες πολιτικές οδηγούν την Ισπανία στον δρόμο της Ελλάδας». Τα έως τώρα μέτρα, ο νέος προϋπολογισμός και η περιβόητη εργασιακή μεταρρύθμιση, το μόνο που υπόσχονται ξεκάθαρα, είναι περισσότερη φτώχεια, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και αύξηση των ήδη τεράστιων ποσοστών ανεργίας. Αλλά και η εφαρμογή της Συνθήκης της Μπολόνια, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη εν μέσω δυσκολιών και αντιδράσεων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αυταπάτες σχετικά με το «πανεπιστήμιο του μέλλοντος». Η συντηρητική και αυταρχική Ευρώπη, η ταξική Ευρώπη, δείχνει ήδη το σκληρό της πρόσωπο και στην Ισπανία, σε βαθμό που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, μπορεί δικαίως πια να νιώθει (και να φωνάζει) ότι αυτό που βιώνει «Δεν είναι Κρίση. Είναι Απάτη».

Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, λοιπόν, προς τον ελληνικό λαό δεν πρέπει να οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Δεν πρόκειται ούτε για κάποιον αναδυόμενο «νέο φιλελληνισμό», ούτε για κινήσεις συμπάθειας απέναντι στον πιο αδύναμο κρίκο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Όσο περνάει ο καιρός, τα αποτελέσματα των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού, γίνονται πια αισθητά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο. Παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, αντιμετωπίζουμε ένα κοινό πρόβλημα. Ως τέτοιο το αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες της Ευρώπης και οι οικονομικές ελίτ, γι’ αυτό και οι «λύσεις» είναι παντού ίδιες· ως τέτοιο, κρίνοντας απ’ τη θέση του επισκέπτη και εξωτερικού παρατηρητή, το αντιλαμβάνεται και ένα μεγάλο μέρος της ισπανικής κοινωνίας. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να το δούμε και στην Ελλάδα.Το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας –παρόλο που στην παρούσα φάση είναι σημαντικό με βάση τους φορείς που επιβάλλουν την απώλειά της– δεν μπορεί να οδηγεί σε λογικές περιχαράκωσης. Διότι το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε ανεξάρτητοι ως Έλληνες, αλλά ως εργαζόμενοι, ως ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες· ας πούμε της Ευρώπης, για αρχή. Της Ευρώπης, στο μέτρο που αυτή δεν αποτελεί, ασφαλώς, μια λέσχη πλουσίων ή έναν νεοφιλελεύθερο οργανισμό παραγωγής υψηλής πολιτικής εναντίον των πολλών, όπως η σημερινή ΕΕ. Τί σημαίνει, όμως, αυτό πρακτικά; Σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως κάτι έχουμε να διδαχθούμε από την γενική απεργία της 29ης Μαρτίου στην Ισπανία. Πόσες φορές, άραγε, στην Ελλάδα –με δεδομένη την απαξίωσή της ως μορφής δράσης και την ευθύνη των συνδικάτων σε αυτό– το σημαντικό γεγονός μιας γενικής απεργίας ήταν για τους φορείς της η ίδια η επιτυχία και διαφύλαξη της απεργίας, όπως συνέβη στην Ισπανία, περισσότερο από την πορεία διαμαρτυρίας που τη συνοδεύει; Πόσες φορές έχουμε ζήσει την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τη μαζική περιφρούρησή της απ’ τις 2 τη νύχτα μέχρι αργά το απόγευμα; Είναι ένα καλό, αν και όχι ιδιαίτερα καινοτόμο θα μπορούσε κανείς να πει, παράδειγμα, παρόλο που μία επιτυχής απεργία δεν ήταν ασφαλώς αρκετή για να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή των ισπανών εργαζομένων.

Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να έχουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας ανοιχτά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, να μιλάμε και να ακούμε, τουλάχιστον όσοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, να μαθαίνουμε. Και το σημαντικότερο, να καταλαβαίνουμε και να νιώθουμε πως αυτοί οι ισπανοί απεργοί, οι γερμανοί αντιφασίστες, οι γάλλοι διαδηλωτές, το κίνημα ανυπακοής στην Ιρλανδία και οι κυνηγημένοι ή έγκλειστοι σε κάποιο από τα εκατοντάδες ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είμαστε εμείς. Δεν περιμένουμε κάτι να συμβεί για να μας σώσει. Συμβαίνει ήδη. Αυτό που έχουμε, για την ώρα, να κάνουμε, είναι να είμαστε μέρος του.
πηγη ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Σκοτώνοντας τον φόβο, γεννιέται η ελευθερία

Μου πήρες την ελπίδα .. σε ευχαριστώ, γιατί ταυτόχρονα μού πήρες και τον φόβο.

Καταπάτησες τα όρια της προσωπικής μου πατρίδας .. σε ευχαριστώ, γιατί ταυτόχρονα έσπασες τις αλυσίδες που κρατούσαν στο μπουντρούμι της Κοινωνικής Ηθικής την Ελευθερία μου, ανόητε Κρατούντα.

Ήρθε η ώρα να σε ευχαριστήσω που μου τα στέρησες όλα και κατανόησα μετά από πολλά χρόνια τα λόγια του Έλληνα Καζαντζάκη.

Έχοντας την Ελπίδα ότι ό,τι έχεις θα ανδρωθεί και αν δεν έχεις θα το αποκτήσεις, γεννιέται ασυνείδητα ο φόβος της απώλειάς τους. Παράλληλα με αυτόν και ο φόβος να αντιδράσεις σε όποιον τα απειλεί. Η ελπίδα σε κάνει να οπισθοχωρείς όταν δέχεσαι επιθέσεις παντός τύπου. 

Και ήρθες, εσύ Κρατούντα, και τα πήρες όλα με τη μία θεωρώντας ότι ο φόβος θα είναι ο ίδιος με αυτόν που με διακατείχε τόσα χρόνια. Ότι θα κλειστώ και πάλι στο καβούκι μου λέγοντας :
«Αύριο ξημερώνει άλλη μέρα». Ξημέρωσε όμως η άλλη μέρα. Και είμαι εδώ με τις τσέπες της ψυχής μου τρύπιες και την οργή του Άδικου να έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Στο επίπεδο της ανέλπιδης μάχης.

Τώρα πια, μικρόνοε Κρατούντα, δεν έχω τίποτε άλλο να χάσω. Ό,τι με έκανε να νιώθω περήφανος το έχεις κάνει ψίχουλο να ταΐσεις τις κότες της πολιτικής σου αυλής και τους ξεφτιλισμένους πουλημένους τεμπέληδες της δημόσιας στρατιάς σου.
Δεν υπάρχουν μέσα μου πλέον αμυντικά κύτταρα να σταθούν στρατιώτες στις επόμενες επιθέσεις σου.
Δεν υπάρχει ούτε μία πέτρα όρθια στο κάστρο της ηθικής του συνόλου που είχα φτιάξει να προστατεύω αναμνήσεις και «πρέπει». Και όλα αυτά, ηλίθιε Κρατούντα, τα κατάφερες από μόνος σου.

Δεν θα πέσουν απειλές σε αυτόν τον πόλεμο που μου κήρυξες άνευ λόγου. Ούτε καν υποχθόνιες ματιές χολιγουντιανού τύπου. Δεν θα υπάρξει ούτε μία διαπραγμάτευση μεταξύ μας.

Και ναι, αν ο Έλληνας Καζαντζάκης εννοούσε ότι μόνο νεκρός είσαι Ελεύθερος, τότε κατανοώ απόλυτα τι σημαίνει ζωντανός χωρίς Ελπίδα. Κατανοώ την έννοια του ανέλπιδου χωρίς Πατρίδα.

Ανθέλληνα Κρατούντα, μέσα στην υπεροψία της ψηφοΛογικής δημοκρατίας σου δεν υπολόγισες ότι σκοτώνοντας τον Φόβο για την διατήρηση της Ελπίδας, γεννάς έναν Ελεύθερο. Δηλαδή, έναν Έλληνα.


Από e-mail αναγνώστη

Πηγή: Σκοτώνοντας τον φόβο, γεννιέται η ελευθερία - RAMNOUSIA