45 χρόνια από τη στυγνή χούντα

Παπαδόπουλος, Παττακός, Ανδρουτσόπουλος, Πιπινέλης, Μακαρέζος, Ζωιτάκης, Ιερώνυμος, Αγγελής, Ζαγοριαννάκος, Ιωαννίδης, Γκιζίκης, Ντερτιλής, Βαρνάβας, Ασλανίδης, Γεωργαλάς, Θεοφιλογιαννάκος, Μπάμπαλης, Γεωργακέλος, Καλαμποκιάς...

Ονόματα που γρήγορα πέρασαν από τη δόξα στη γελοιοποίηση, από το τραγικό στη φαιδρότητα, από την Ιστορία στο ανάθεμα και τη λήθη.

Ονόματα που στο άκουσμά τους είναι δύσκολο μετά την πάροδο του χρόνου να μην προκαλέσουν ένα κωμικοτραγικό αμφίσημο αίσθημα. Πώς ο φανατισμός και η ασημαντότητα μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλη καταστροφή; Πώς η κυριαρχία της πολιτικής ανοησίας μπορεί να αποδειχτεί τόσο τρομακτική; Πώς το ασήμαντο γίνεται πρωταγωνιστικό υποκείμενο της Ιστορίας;

Λοχίες, παραλοχίες, παραστρατιωτικά «μούτρα», με κύριο όπλο τους τον κίβδηλο «πατριωτισμό» και τη δίχως όρια βαναυσότητα, μια ομάδα ψυχοπαθολογικών ένστολων ασημαντοτήτων, κατάφεραν με την «ευφυή» αμερικανική διαμεσολάβηση να στήσουν μια ελεεινής ποιότητας χούντα στη χώρα μας.

Η κωμικοτραγική πλευρά της δικτατορίας διεκδικεί τη δική της θέση στην Ιστορία.

Σημαίες, φουστανέλες, τσάμικα, μυστριά, εθνικοπατριωτικά δρώμενα, παρελάσεις, εορτασμοί, κορδέλες, δοξολογίες, ηχεία στη διαπασών και κυρίως κωμικοτραγικοί δεκάρικοι ανά την επικράτεια από ένστολους ρητορίσκους, που συνήθως φοβέριζαν τον κόσμο, συνέθεσαν την επταετή γκροτέσκο εικόνα της Ελλάδας!

Έτσι κάθε δημόσια ενέργεια των δικτατορίσκων, εκτός από αυτές που γίνονταν μέσα στο σκοτάδι των φυλακών και προκαλούσαν οργή, πόνο και θυμό, συνήθως προκαλούσε τη θυμηδία και τον χλευασμό.

Απορρίμματα στην ιστορία μας.

Πως φθάσαμε σαν χώρα και στα τελευταία σκαλοπάτια της ανυποληψίας; Γιατί επιτρέψαμε σαν λαός σε πολιτικούς μικρού αναστήματος και αμφιβόλου ηθικής όπως εμφανίστηκαν τα τελευταία 37 χρόνια , να διασύρουν την χώρα εκμεταλλευόμενοι τα αυτονόητα όπως μόρφωση , εργασία , υγεία και κοινωνικές παροχές ;

Οι απαντήσεις είναι πολλές και τα επόμενα 30 χρόνια οι νεώτερες γενιές θα αναρωτιούνται για αδυναμίες και λάθη που οδήγησαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στην φτώχεια και την ταπείνωση, στην εξαθλίωση και την απαξίωση όλων των ηθικών αρχών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συγκρατούσαν μια κοινωνία σε ένα ανεκτό επίπεδο ανθρώπινης συμπεριφοράς. Βεβαίως θα έχουν κατανοήσει πλήρως την βρώμικη επίθεση των τραπεζιτών και των λεγόμενων hedge funds με την αμέριστη βοήθεια της ολιγαρχικής τάξης που ξεπούλησαν ένα ιστορικό λαό χωρίς ντροπή χωρίς να αισθάνονται κανενός είδους ενοχή. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να διατηρήσουν τα προνόμια που τους εκχωρήθηκαν μέσα από ένα πλέγμα συμφερόντων εκ μέρους των πολιτικών της διαπλοκής και της συμφοράς.

Οι κυβερνήσεις ταΐζουν στην κυριολεξία τις τράπεζες που πτώχευσαν και ρίχνουν την εξόφληση των δανείων στις πλάτες του λαού. Η Ελληνική κυβέρνηση και υπαλλήλων των διεθνών τραπεζιτών δεν έχουν διαφορετική συμπεριφορά , απλώς αντιγράφουν δουλικά και εκτελούν την χειρότερη εκδοχή σε βάρος του λαού.

Πρωτοφανείς είναι σε παγκόσμιο επίπεδο οι ενέργειες των νεοφιλελεύθερων που καταλαμβάνουν τις κυβερνήσεις και εκχώρησαν στους τραπεζίτες όλη την εξουσία με αποτέλεσμα να κατακρεουργούν την δημοκρατία , αλλά όταν τα κατέστρεψαν όλα οι κυβερνήσεις αντί να περιορίσουν μια για πάντα την δύναμη που τους έκανε ανεξέλεγκτους και θρασείς, τους επαναχρηματοδότησαν.

Τι συμβαίνει όμως εδώ στην πατρίδα μας ; Πως μπορούμε να παλέψουμε για την ανατροπή της νέας κατοχής και την επαναφορά των θεσμών και που δεν θα επιτρέψουμε ξανά την καταστρατήγηση τους , με τέτοιους νόμους , που θα θωρακίζουν την δημοκρατία και θα τιμωρούν τους επίορκους.

Το Ε.Πα.Μ. δίνει την απάντηση σε όλα αυτά , στην διακηρυγμένη θέση 25 σημείων για μέτρα που άμεσα πρέπει να ληφθούν για την ανατροπή της κατοχής. Μέτρα που δεν πρόκειται να διαφωνήσει κανείς μας γιατί βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση όσον αφορά τον λαό και αποδυναμώνει την αέναη προδοτική συμπεριφορά της ολιγαρχίας.

Στο χέρι μας είναι να τους ανατρέψουμε ,αφού ενημερώσουμε ο καθένας μας τον περίγυρο του για την μεγαλύτερη προδοσία που έγινε από συστάσεως του νέου κράτους από την επανάσταση του 1821. Προδοσίες έγιναν πολλές αλλά αυτή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο για την αξιοπρέπεια του Έλληνα που τσαλαπάτησαν οι θρασύδειλοι και χαμερπή ανθρωπάκια.

Η ιστορία , τους έχει καταδικάσει στην λήθη και τους σκουπιδοτενεκέδες γιατί αυτό ήταν πάντα, σκουπίδια.


Ψήφος στο ΟΧΙ είναι η δική μας επιλογή.


ΟΧΙ στην διάλυση της χώρας.

Μάντζαρης Γιώργος

Μέλος Πυρήνα Αμαρουσίου –Πεύκης –Λυκόβρυσης.

Αντίδραση

Aντιδραση



Σε λίγες μέρες καλούμαστε να ψηφίσουμε στις πιο κρίσιμες ίσως εκλογές μετά τη μεταπολίτευση, όπου το κρινόμενο διακύβευμα είναι η σωτηρία της Ελλάδας. Κι ενώ όλοι θα έπρεπε να μας προτείνουν δρόμους με βάση τους οποίους η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει και η χώρα θα επανακτήσει την απολεσθείσα εθνική κυριαρχία της, μας παροτρύνουν ή μας πιέζουν πως να ψηφίσουμε.

Έτσι, θεωρούν ότι δεν πρέπει να είμαστε θυμωμένοι και ας έχουμε χάσει τη δουλειά μας, και ας έχουμε βάλει λουκέτο στο μαγαζί μας, και ας μην έχουμε τα αναγκαία για τη βιοτή, όπως πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι αυτής της χώρας. Αντιθέτως, οφείλουμε να είμαστε «λογικοί». Μόνο που το άδειο στομάχι και πολύ περισσότερο η αδυναμία να πας φαγητό στα παιδιά σου ή "τροφή" για τα όνειρά τους είναι κακός σύμβουλος καθώς ακυρώνει πλήρως τη λογική. Δεν φτάνει, δηλαδή, η άγρια μορφή βίας της ανέχειας και της ανεργίας, μας επιβάλλουν και μία νέα βία πάνω στη βία, ήτοι να καταπνίξουμε την οργή μας και να ψηφίσουμε «χρήσιμα», «λογικά», «το λιγότερο κακό»! Μας ζητούν, με άλλα λόγια, να μην τιμωρήσουμε πολιτικά αυτούς που μας έφθασαν ως εδώ, αυτούς που μας υποχρέωσαν να πληρώσουμε τη διαφθορά και τη ρεμούλα των λίγων, αυτούς που μας επιβάλλουν να πληρώσουμε τις τράπεζες δύο φορές, μία για τα τοκογλυφικά τους επιτόκια και άλλη μία –τα 25 δις ευρώ- για τις ζημιές που έπαθαν από το PSI. Για τις ζημίες των μικρο-ομολογιούχων –αυτών που απολύθηκαν και αποζημιώθηκαν με ομόλογα- ούτε λόγος.


Κατ’ αυτόν τον τρόπο η βία μας κυκλώνει από παντού, μας «πυροβολεί» πανταχόθεν. Ακόμα και με την ενοχή του «μαζί τα φάγαμε». Η βία αυτή ασκείται όχι μόνο πάνω στη ζωή των ανθρώπων(ανεργία, ημιαπασχόληση, περικοπή μισθών, συντάξεων, λουκέτα), αλλά και στα μυαλά τους μέσω της λεκτικής βίας του λεγόμενου «ποπουλισμού», που αποκλείει κάθε διάλογο και εισάγει μια νέα ψυχική οικονομία, όπου η λογική του… ζόμπι λογίζεται ως δημοκρατική νόρμα.

Ο θυμός, λοιπόν, απαγορεύεται, τίθεται εκτός νόμου, είναι αντιδημοκρατικός! Εντάξει, λοιπόν, ας ψηφίσουμε λογικά και χρήσιμα. Αλλά χρήσιμα και λογικά για ποιον; Γιατί τον Ιούνιο θα μας τσακίσουν πάλι, εμάς, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους «κάτω», τους ίδιους και τους ίδιους, μέχρι τελικής εξόντωσης. Παρόλα αυτά μας ζητούν να τους ψηφίσουμε. Δεν αγοράζουν πια την ψήφο μας με μία θέση στο δημόσιο, αλλά την εκ-βιάζουν μέσω της πολιτικής του χειρότερου.

Γενικά, το εκλογικό σώμα –δηλαδή εμείς- είμαστε ένα «σώμα» άμεσα βυθισμένο στο πολιτικό πεδίο όπου οι σχέσεις εξουσίας ασκούν πάνω μας μια άμεση επιρροή καθώς μας περικυκλώνουν, μας σημαδεύουν, μας χειραγωγούν, μας βασανίζουν, μας εξαναγκάζουν, μας υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν κάποια σημάδια, το «ναι» και το «όχι» μας. Κι όταν μέρος αυτού του «σώματος» αντιδρά, όταν διαφεύγει της επιχείρησης ελέγχου της σύγχρονης «βιο-εξουσίας», μιας εξουσίας που πλέον δεν σκοτώνει αλλά περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη, ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες, τότε αυτή η απόδραση καθυβρίζεται και κατασυκοφαντείται ως φασιστική!


Κι όμως αυτή είναι μία μορφή έλλογης αφύπνισης και αντίδρασης. Και η σημερινή Ελλάδα χρειάζεται την ενέργεια αυτής της αφύπνισης, τη συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας στην προσπάθεια της ανάταξής της και της ανασύστασης τη δημοκρατίας. Μόνο έτσι η ψήφος θα συνιστά πραγματικά έκφραση της πολιτικής βούλησης των πολιτών και υφαρπαγή μέσω ποικίλων εκβιασμών. Μόνο έτσι ο πολίτης θα είναι ενεργός διαρκώς και όχι πολίτης στιγμιαία.


Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Ενα αντιο... και ο Αγιος Φεβρουαριος.

         
Ενα αντιο....και ο Αγιος Φεβρουαριος.

Αλίμονο σ αυτούς που δεν αγάπησαν… τον τόπο τους

Όσοι έκτισαν αυτόν τον τόπο με τούβλα που κουβάλησαν τα χέρια τους, με αξίες που βρήκαν από τους προγόνους τους, με ιδέες, ήθη, έθιμα και κάλλος, αποχωρούν. Μήπως αυτός ο τόπος, όπως έγινε δεν τους χωρούσε πια; Και τι έμεινε πίσω, πέρα απ το ανεκτίμητο έργο τους; Μια γένια που γκρέμισε τα τούβλα, ξερίζωσε τα δέντρα και τις αξίες του λαού. Μια γενιά που κατεδάφισε ελπίδες, όνειρα και κατακτήσεις. Μια γενιά που έχτισε πολυώροφα εκτρώματα με τέντες πράσινες και πορτοκαλί που κρύβουν τον ήλιο. Πώς να ονειρευτείς όταν δεν βλέπεις ουρανό;

Η πλατεία του κέντρου έπαψε να ναι στρόγγυλη, ο καφές σταμάτησε να ναι ελληνικός, το τραμ δεν είναι πια ανοιχτό και οι πόρτες μας είναι κλειστές και τριπλοκλειδωμένες, όπως και οι αλήθειες μας. Μας βόλεψαν οι έτοιμες αλήθειες που υιοθετήσαμε και αργά καταλάβαμε πως ήταν ψέματα. Ανοιγόμαστε ελάχιστα και μόνο όταν αισθανόμαστε ασφαλές το περιβάλλον, εκφραζόμαστε φτωχά, δημιουργούμε τίποτα.

Πονηρέψαμε και χάσαμε την αθωότητα της ψυχής και των συναισθημάτων μας. Η αισθητική μας χάλασε. Θυμάται κανείς τι μας άφησαν οι ποιητές; Πόση βενζίνη, για να ξανασηκωθεί ένας λαός στο πόδια του, μπορεί να του δώσει το έργο του Ρίτσου που γράφτηκε πριν τόσα χρόνια, θα πει κάποιος. Ανεξάντλητη. Αρκεί να το διαβάσει και να νιώσει την αγνότητα με την οποία γράφτηκε. Κι όμως, υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουν ίχνος πονηριάς μέσα τους και για καλή μας τύχη κάποιοι μας τα άφησαν κληρονομιά. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την αποδοχή της όμως;

Ποιός έχει να απαντήσει σ αυτούς τους στίχους, που βγήκαν απ τη γάργαρη φωνή του Ξυλούρη κάποτε; ‘’Αγρίμια κι αγριμάκια μου, λάφια μου μερωμένα, πέστε μου πού'ναι οι τόποι σας, πού'ναι τα χειμαδιά σας;’’. Ξεσυγγενέψαμε και αγριέψαμε. Όμως, όσο κι αν δείχνει τα δόντια του το πρόβατο, το Πάσχα αρνί θα φαγωθεί.

Θυμάται κανείς τις μελωδίες των παιδικών του χρόνων; Το Πάσχα δεν είχαμε σιντί-πλέιερ και σιντί από εφημερίδες κι όμως γλέντι γινότανε. Τραγουδούσαμε όλοι και οι φωνές ακούγονταν σαν μια. Και χωρίς παραφωνία. Τραγούδι λέγαμε ριζίτικο γιατί δεν ξεχνούσαμε τις ρίζες μας, τραγούδι λέγαμε αληθινό γιατί είχαμε αλήθεια και ποτέ δεν ξεχνιόμασταν. Πατάγαμε χορό που δεν είχε σταματημό. Χορό λαϊκό γιατί τότε ήμασταν λαός, χορό παραδοσιακό γιατί είχαμε παράδοση, χορό νησιωτικό γιατί μας ξύπναγε η αλμύρα απ τα νερά μας. Ποτέ δε χάναμε τα βήματα, όχι στο χορό, εκεί ήταν δεδομένο ότι δε θα τα χάσουμε και το κεφάλι κοιτούσε πάντα ψηλά δεν έψαχνε τα βήματα, τα πόδια τρέχαν μόνα τους και ρυθμικά. Γελάγαμε.

Δε χάναμε τα βήματα ούτε μετά, που χε τελειώσει ο συρτός. Ξέραμε που πατάμε. Γιατί είχαμε σταθερές, δε ψάχναμε τις ευκολίες. Κι όμως, ήρθαν οι ευκολίες και τα ψέματα και μας βρήκαν. Μας βρήκαν τα μεγάλα λόγια, οι υπεύθυνες υποσχέσεις από τα υπεύθυνα στόματα, οι φλούδες (και όχι φρούδες) ελπίδες που τις πατήσαμε με επιτυχία.

Κι ύστερα ήρθαν κι οι ‘’θεοί’’ που τρύπωσαν στα σπίτια μας μέσα από ένα κουτί. Τόσο ύπουλα. Χαμπάρι δεν πήραμε. Θεοποιήσαμε το σκουπίδι και το τίποτα. Την κατάντια του ο λαός δεν αρκεί να την καταλαβαίνει όταν φτάνει να ζει με 400ευρώ. Κατάντια είναι που πάψαμε να μας εμπνέουν Σεφέρηδες και προσπαθήσαμε να μιμηθούμε μικρούτσικους. Αντιγράψαμε όλοι τους χειρότερους εαυτούς μας και αναπαράγαμε την αηδία.

Και το χειρότερο; Όλο αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό. Περνάει απαρατήρητο στην κάθε μέρα μας. Κι είχε δίκιο σε αυτό που είχε πει κάποτε ο Χατζιδάκις σε μια από τις εκπομπές του στο τρίτο πρόγραμμα, ‘’Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει’’. Κι εμείς έχουμε πάψει να το φοβόμαστε από καιρό. Δε μας τρομάζει το κιτς, δε μας αηδιάζει το σάπιο, δε μας κουφαίνει η παραφωνία. Είμαστε τόσο μάγκας λαός που έχουμε κάνει κι ένα βήμα παραπέρα. Επικροτούμε και υπέρ-προβάλουμε την ασχήμια. Γίναμε η παραφωνία.

Φύγαν πολλοί τον τελευταίο καιρό, φύγαν όμως ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Γιατί; Γιατί έζησαν ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Εμείς θα φύγουμε σκλαβωμένοι αναξιοπρεπείς αφήνοντας πίσω τη βροντερή μας σάπια ύπαρξη;

Αν η παράδοση μας πια, είναι να θάβουμε τον τόπο μας και τις ζωές μας, εμείς θα βυσσοδομήσουμε πάνω στην παράδοση. Σε τούτη τη γη που την πατούμε, όλοι μέσα ΔΕΝ θα μπούμε. Με το φόβο το γλεντάμε και χορεύουμε. Δεν ημερεύουμε. Αντρειεύουμε!

Ας ελπίσουμε λοιπόν, πολύ γρήγορα να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε απαντήσεις. Μέχρι τότε, την απάντηση στην ερώτηση του, θα τη δώσει ο ίδιος ο Ξυλούρης:

Γκρεμνά'ναι εμάς οι τόποι μας, λέσκες τα χειμαδιά μας,


τα σπηλιαράκια του βουνού είναι τα γονικά μας.

Καλή επιστροφή… στα σπηλιαρακια του βουνού που ναι τα γονικά μας. Από κει θα ξεκινήσουμε.

πηγη  ellinofreneia                             

Το Ε.ΠΑ.Μ. ψηφίζει «ΟΧΙ»

Στη πρώτη του συνεδρίαση το Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιο (ΕΕΣ) του ΕΠΑΜ τιμώντας την απόφαση του πρώτου συνεδρίου του Μετώπου, να μπούμε δηλαδή στην εκλογική μάχη, κάθε Τομέας, κάθε Πυρήνας , κάθε Μέλος, κάθε Φίλος του ΕΠΑΜ, όπως μας το ζητάει ο Ελληνικός Λαός.

Να δώσουμε τη μάχη μέσα από μια πλατειά συμμαχία

1. Για να καταργηθούν οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια, οι διεθνείς δεσμεύσεις που καταλύουν την εθνική κυριαρχία και επιβάλλουν την Νέα Κατοχή της χώρας από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα, τις «αγορές» και το πολιτικό τους προσωπικό στο ΔΝΤ, την ΕΕ, την ΕΚΤ κλπ.


2. Για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, οι δοσίλογοι, όσοι ευθύνονται ή συνυπέγραψαν την υποδούλωση της χώρας στους δανειστές και νομοθετούν με βάση τις κατευθύνσεις της Τρόικας και τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας


3. Για να παρθούν μέτρα εκδημοκρατισμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, μέτρα ανακούφισης του λαού από την εξαθλίωση που του επιβάλλει η πολιτική της χρεοκρατίας.

Σε όλο το προηγούμενο διάστημα και ιδιαίτερα από τα μέσα Νοέμβρη, με το μέτωπο του ΟΧΙ , η προσωρινή πολιτική του ΕΠΑΜ και ο συναγωνιστής Δ.Καζάκης απευθυνθήκαμε με κάθε τρόπο σε ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που εμφανίζονται με αντι-μνημονιακές θέσεις και αιτήματα.Απευθυνθήκαμε πριν απ’ όλα στα κόμματα της Αριστεράς , Κοινοβουλευτικά και μη, απευθυνθήκαμε στα νέα πολιτικά μορφώματα που εμφανίζονται στο χώρο του Κέντρου και της Λαϊκής Δεξιάς. Συναντήσαμε κλειστές πόρτες, πολιτική χωρίς αρχές και μια νοοτροπία ηγεμονισμού.

Αντιπροτείναμε θέσεις αρχών που επιβεβαιώθηκαν με τις Αποφάσεις του Πρώτου Πανελλήνιου Συνεδρίου του ΕΠΑΜ, με βάση και τις οποίες συγκροτήθηκε η εκλογική συνεργασία, η κοινή εκλογική δράση με το όνομα «ΟΧΙ».

Σε αυτήν συμπαρατάχθηκαν η Δημοκρατική Αναγέννηση, το ΕΠΑΜ και Κινήματα πολιτών με τα οποία βρεθήκαμε σε κοινούς αγώνες.

Τη συνεδρίαση του ΕΣΣ χαιρέτησε ο συναγωνιστής Ναύαρχος Ε.Α., Παναγιώτης. Χατζηπέρος (Αξιωματικός του Α/Τ Βέλος), πρώην μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Πανελλήνιου Άρματος Πολιτών και μέλος της Συντονιστικής Οργάνωσης Κινημάτων ο οποίος και θα συμμετέχει στο κοινό ψηφοδέλτιο.

Επικεφαλής του Ψηφοδελτίου θα είναι η τέως Πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Καθηγήτρια Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, τα πολιτικά προτάγματα της οποίας ταυτίζονται ολοκληρωτικά με εκείνα του ΕΠΑΜ.

Στις επικείμενες εκλογές, αν γίνουν, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, θα είναι ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΕΣ για το μέλλον της χώρας.

Καλούμε τον Ελληνικό Λαό σε επαγρύπνηση και επιφυλακή. Το γεγονός ότι η αντισυνταγματική κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει παραιτηθεί ως όφειλε, έτσι ώστε στη θέση της να υπάρχει υπηρεσιακή κυβέρνηση προοιωνίζει τη διαβλητότητα των επικείμενων εκλογών.


Η Αποχή, τα Λευκά και τα Άκυρα ευνοούν το καταρρέον πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις κατοχής.

Δίνουν λευκή εντολή στην υποδούλωση της χώρας και τον εξανδραποδισμό του εργαζόμενου λαού.

Είναι σαν να ψηφίζουμε το μαύρο μέτωπο του δοσιλογισμού.

Καλούμε όλα τα Κινήματα, όλο τον Εργαζόμενο Λαό στις κάλπες για να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη λαίλαπα.

Στις εκλογές το ΕΠΑΜ κατεβαίνει με τις δικές του πολιτικές θέσεις, τα δικά τουπρωτάγματα, όπως αναφέρονται στην Ιδρυτική Διακήρυξη και επιβεβαιώθηκαν από το συνέδριο.

Τα Μέλη, οι Πυρήνες και οι Τομείς του ΕΠΑΜ καλούνται να αναδείξουν μέσα από λαϊκές συμμετοχικές πρωτοβουλίες βάσης τους δικούς τους υποψήφιους.

Οι υποψήφιοι που θα υποστηρίξει το ΕΠΑΜ , στα πλαίσια του κοινού ψηφοδελτίου με το όνομα « ΟΧΙ» θα πρέπει

Α. Να μην έχουν προηγούμενη επαγγελματική θητεία στην πολιτική

Β. Να συμφωνήσουν στην απόδοση του 50% της βουλευτικής αποζημίωσης για τις ανάγκες του ΕΠΑΜ

Γ. Την αξιοποίηση της κρατικής επιχορήγησης για κοινωνικές ανάγκες (π.χ. υπέρ απεργών Χαλυβουργίας, ΑΛΤΕΡ, ΙΓΜΕ κλπ.)

Δ. Την ανακλητότητα των υποψηφίων.

Το ΕΠΑΜ ψηφίζει «ΟΧΙ»

Η εσχάτη προδοσία δίπλα μας, μέσα στα σπίτια μας…

Παλιό, καλό κι αποτελεσματικό όπλο η αποπληροφόρηση, η παραπληροφόρηση και γενικώς η προπαγάνδα. Για τρίτη φορά, αν ενθυμούμαι καλώς, βγαίνει στον αφρό το θέμα των επιδομάτων-μαϊμού, ποταμός λέξεων για αυτούς που τα παίρνουν ούτε λέξη όμως για τους γορίλες που τα χορηγούν. Πράσινους και μπλε γορίλες πολύ ευδιάκριτους κατά τα άλλα στις τοπικές κοινωνίες, αλλά αόρατους για τα δύο -κυρίως- κόμματα που τους εκτρέφουν.

Βεβαίως, αν μελετήσει κανείς τους αριθμούς προσεκτικά, θα δει ότι οι ανάπηροι-μαϊμού δεν είναι και τόσον πολλοί όσον θέλουν να τους εμφανίζουν τα παπαγαλάκια – είδος πολύ πιο επικίνδυνο απ’ τις μαϊμούδες στη ζούγκλα που πλέον ζούμε, διότι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα: στη μετατροπή της κοινωνίας σε μία εργασιακή ζούγκλα, μάλιστα εγκλωβισμένη σε μια νέα «Φάρμα των Ζώων» με χαρακτηριστικά Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, ενός δηλαδή απέραντου Στρατοπέδου Συγκέντρωσης η Ωραία Ελλάς.
Μέσα σε ελάχιστον χρόνο η χώρα υπό το Καθεστώς Κατοχής του Μνημονίου έχει μεταβληθεί σε μία Κόλαση Μαύρης Εργασίας που συνεχώς διευρύνεται. Ενα πραγματικό ολοκαύτωμα της Εργασίας συντελείται με εργαζόμενους όλο και πιο φθηνούς, όλο και πιο ευέλικτους, με όλο και πιο πολλούς εξ ‘ αυτών ανασφάλιστους. Ήδη οι περισσότερες επιχειρήσεις δεν πληρώνουν το προσωπικό τους παρά με καθυστέρηση μηνών. Περίπου 150.000 επιχειρήσεις πληρώνουν έναντι και κατά το δοκούν. Μόνον μία στις δέκα πληρώνει πλέον τακτικά.
Οι μισθοί βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση (πώς λέμε ελεύθερη αγορά εργασίας;), η εκ περιτροπής απασχόληση οργιάζει, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας πληθύνονται σαν μολυσματικός ιός, τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν έσοδα, άνθρωποι δουλεύουν 10 ώρες και πληρώνονται για τέσσερις αν και όταν πληρώνονται. Είναι πλέον τόσο μεγάλο το κακό και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο, που δεν χρειάζονται Μελανοχίτωνες για να επιβάλουν τη Μαύρη Εργασία, αλλά τρέχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πια να δουλέψουν για ένα ξεροκόμματο
να γίνουν δουλοπάροικοι, και να ‘ναι και ευχαριστημένοι που βρέθηκε ένας… Χριστιανός να τους εκμεταλλεύεται αντί να ξεροσταλιάζουν στα αζήτητα μιας οικονομίας που «δεν τους αντέχει».
Δεν ξέρω πόσον ηλίθιοι αισθάνονται τώρα ορισμένοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που νόμιζαν ότι ο εχθρός τους ήταν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα, το θέμα μας είναι οι γορίλες των δύο κυβερνητικών κομμάτων που καθαίρεσαν τον πολιτισμό της εργασίας και τον έκαναν ζούγκλα.
Το θέμα μας είναι οι Δυνατοί, τα παπαγαλάκια τους και τα τρωκτικά τους που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως τροφή για τα κέρδη τους, οι «πατριώτες» καπιταλιστές που έχουν οδηγήσει την πατρίδα στη δυστυχία. (Κι εν τέλει στην υποδούλωση). Στην Ελλάδα, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το κράτος λειτουργούσε: α) για να πλουτίζουν κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, β) για να βολεύουν τα κυβερνητικά κόμματα την πελατεία τους με διορισμούς στο Δημόσιο κι άλλα ρουσφέτια και γ) για να διώκει τους εργαζόμενους κι όσους επιχειρηματίες πήγαιναν με τον «σταυρό στο χέρι».
Το κράτος αυτό σήμερα βρίσκεται υπό κατοχήν. Κι ως εκ τούτου η λεηλασία θα συνεχιστεί και θα συνεχίζεται πιο άγρια. Το ίδιο θα συνεχίζονται και οι ευφημισμοί της προπαγάνδας όσων μας έφεραν ώς εδώ. Για παράδειγμα : ως «Επένδυση με πυρήνα τη θάλασσα» περιέγραφε προ ημερών η «Καθημερινή» τη δήωση του Ελληνικού!!
Εχει όμως, νομίζω, φθάσει ο κόμπος στο χτένι. Τώρα που ο ένας μετά τον άλλον οι εργαζόμενοι γίνονται απλήρωτοι εργαζόμενοι ή «ευέλικτοι» ή άνεργοι, τώρα που το μέλλον των νέων είναι να γίνουν δουλοπάροικοι, τι άλλη δικαιολογία θα έχουμε για να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει;
Με τους ίδιους δημαγωγούς θα πορευθούμε;
Με τη Διαπλοκή και τα φερέφωνά της;
Αλλά , αν δεν είναι εσχάτη προδοσία απέναντι σε μία κοινωνία ο εγκλεισμός της σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Μαύρης Εργασίας, τότε τι είναι εσχάτη προδοσία;


πηγη  ΙΝPRECOR