Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Με το εξαιρετικά υψηλό αντιμνημονιακό ποσοστό, που δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, και που ξεπερνά το 80%, ο ελληνικός λαός εκφράζει σταθερά την αντίθεση, και γιατί όχι και την οργή του, για την άθλια κατάσταση στην οποία τον έσυραν τα Μνημόνια, θέτοντας έτσι ως πρωταρχικό στόχο την άμεση απελευθέρωσή του από το ζυγό του κατακτητή.

Ο στόχος αυτός, θεωρητικά, θα μπορούσε να επιχειρηθεί με σχετική ευκολία, αν τα αντιμνημονιακά κόμματα και κινήματα έσπευδαν να συνεργαστούν, προεκλογικά. Θα ικανοποιούσαν, έτσι, την επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Οι διαφορές κατευθύνσεων, ανάμεσά του, δεν θα ήταν πρόβλημα, εφόσον η όποιας μορφής κυβέρνηση συνεργασίας θα ολοκλήρωνε το έργο της με την εκδίωξη, από τη χώρα, των κατακτητών. Αργότερα, θα υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος δημιουργίας μιας μακροβιότερης κυβέρνησης, για να προχωρήσει προς την αναγέννηση και την ανασυγκρότηση της χώρας.

Μια τέτοια ισχυρή συμμαχική κυβέρνηση, που θα εκπροσωπούσε το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, θα είχε τη δύναμη να καταγγείλει τις «αθλιότητες», που έδεσαν το λαό μας χειροπόδαρα, να επικαλεστεί το απεχθές και επαχθές περιεχόμενό τους, να αναφερθεί στη σωρεία των νομικών ατοπημάτων και ανεπαρκειών τους, να υποστηρίξει την παντελή έλλειψη ειλικρινούς πληροφόρησης, που αντιθέτως υποκαταστάθηκε από συνεχή κατατρομοκράτηση και από ανείπωτης έκτασης εκβιασμούς. Να στραφεί, στη συνέχεια, προς την υπόλοιπη Ευρώπη, που άρχισε και αυτή να δεινοπαθεί, από την μερκελική μονομανία της χωρίς ημερομηνία λήξης λιτότητας, και επιτέλους να ζητήσει βοήθεια για την οικονομική γενοκτονία, που οι δυνάστες του τού επιβάλλουν ανενδοίαστα.

Δυστυχώς, αν και απέμειναν ελάχιστες μόνον ημέρες για τη διενέργεια των εκλογών της 6ης Μαΐου, οι αρχηγοί μικρών και μεγαλύτερων αντιμνημονιακών κομμάτων, αντί να δώσουν τα χέρια τους σε κοινό αγώνα απελευθέρωσης της χώρας, αναλώνονται σε αλληλοκατηγορίες και σε μέτρηση του βαθμού δογματικής ορθοδοξίας στις κατευθύνσεις του καθένα απ’ αυτά. Παρότι οι λόγοι αυτής της, όντως, ασυγχώρητης άρνησης συμφωνίας μεταξύ των αντιμνημονιακών κομμάτων, που κινδυνεύει να παρατείνει την καταστρεπτική παραμονή μνημονιακών στην εξουσία, είναι πολυάριθμοι, στο «ΟΧΙ», ωστόσο διαπιστώνουμε ότι οι σημαντικότεροι επικεντρώνονται στις διαφορές πολιτικών πεποιθήσεων.

Το νεοσύστατο κόμμα «ΟΧΙ», που προήλθε από τη συμμαχία του ΕΠΑΜ και της Δημοκρατικής Αναγέννησης, θεώρησε από την πρώτη στιγμή, ότι οι όποιες διαφορές, που εμποδίζουν τον κοινό αγώνα είναι οριακές, και θα έπρεπε προς το παρόν να παραβλεφθούν. Γι αυτό, και το κόμμα «ΟΧΙ» απευθύνεται προς όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως αν οι πολιτικές τους πεποιθήσεις εκφράζονται στον αριστερό, στον κεντρώο ή στον δεξιό χώρο. Τώρα που η πατρίδα χάνεται και ξεπουλιέται, ο λαός της εξαθλιώνεται και δεν υπάρχει ελπίδα καμιά αν παραμείνουμε στο θανατηφόρο αγκάλιασμα των Μνημονίων και των Μνημονιακών, δηλαδή αυτών που αφού τα υπέγραψαν, τώρα κόπτονται για την πιστή εφαρμογής τους, επείγει η σωτηρία της, που μόνο οι Αντιμνημονιακοί μπορούν να της εξασφαλίσουν.


Σε πείσμα του εξαιρετικά αβέβαιου και ρευστού εκλογικού σκηνικού, που θα συγκεκριμενοποιηθεί στις 7 Μαΐου, το «ΟΧΙ» ελπίζει και με όλες του τις δυνάμεις θα προτείνει μια μετεκλογική αντιμνημονιακή συμμαχία. Και αν το πετύχει, τότε θα έχει αρχίσει η εκστρατεία απελευθέρωσης της Ελλάδος.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη     

Πολιτικη εκδηλωση

Με μια φιλόδοξη και πολύ σημαντική πολιτική εκδήλωση συνεχίζει τις δράσεις της η Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία Πολιτών Θερμαϊκού. Με μια πολιτική εκδήλωση, που εξήγγειλε για την Κυριακή 29 Απριλίου στο γήπεδο beach volley του Μπαξέ στις 7 μμ, με κύριο προσκεκλημένο ομιλητή τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου του Α.Π.Θ. κ. Κώστα Χρυσόγονου, παρεμβαίνει στην ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών σχετικά με την ενότητα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΕΚΛΟΓΕΣ".

Η εισήγηση του κ. Χρυσόγονου, σχετικά με την Δημοκρατία, τον εκλογικό νόμο και την αποφυγή του λευκού και άκυρου ψηφοδελτίου καθώς και την αποχή, επιχειρεί να πληροφορήσει αλλά και να δημιουργήσει μια εποικοδομητική συζήτηση

Κυριακή 29/4 από τις 6 μμ στην παραλία των Ν. Επιβατών (γήπεδο beach volley)
Όταν οι άλλοι συζητάνε κλεισμένοι σε σπίτια, κλειστούς χώρους και υπόγεια η Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία Πολιτών Θερμαϊκού τολμά και μιλάει σε ανοιχτή διαδικασία για τις εκλογές.

Αργεντινή: Εθνικοποίηση, κόντρα στην παρακμή

Η απόφαση της προέδρου της Αργεντινής να επαν-εθνικοποιήσει την πετρελαϊκή εταιρεία YZF που ανήκε στην ισπανική πολυεθνική Repsol κατέστη αναγκαία λόγω της εικόνας κατάρρευσης που επικρατούσε τα τελευταία χρόνια από τη στιγμή που η εταιρεία έστελνε τα κέρδη στο εξωτερικό, αρνούμενη να προβεί στις αναγκαίες επενδύσεις.

Με οικονομικές κυρώσεις απείλησαν Μπαρόζο και ευρωκοινοβούλιο την Αργεντινή

Κι όμως οι ιδιωτικοποιήσεις και η ασύδοτη δράση του πολυεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου από χώρα σε χώρα, δεν αποτελούν μονόδρομο! Η απόφαση της προέδρου της Αργεντινής, Χριστίνα Κίρχνερ, την προηγούμενη Δευτέρα να εθνικοποιήσει το 51% του ενεργειακού κολοσσού YPF που ανήκει στην ισπανική πολυεθνική Repsol έδειξε ότι ακόμη και σήμερα, παρά την ύπαρξη μιας σειράς διεθνών νόμων και συμφωνιών που θωρακίζουν την δράση των πολυεθνικών, το πολυεθνικό κεφάλαιο μπορεί να εθνικοποιηθεί και οι υπερεθνικές επενδύσεις να γίνουν μπούμερανγκ!

Η απόφαση της Κίρχνερ (που συνοδεύτηκε από δήλωση του υπουργού Οικονομικών ότι το Μπουένος Άιρες θα αποφασίσει το αντίτιμο κι αυτό μάλιστα εν καιρώ!) δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Δυόμισι αιτίες επέβαλλαν στο Μπουένος Άιρες να κλείσει την παρένθεση που άνοιξε το 1999, όταν στο απόγειο της εφαρμογής του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων από τον Κάρλος Μένεμ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο η δημόσια YPF πέρασε στα χέρια της ισπανικής πολυεθνικής, έναντι 13 δισ. δολαρίων. Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος σχετίζεται με την πορεία παρακμής που διαγράφει το τελευταίο χρονικό διάστημα το άλλοτε διαμάντι του καπιταλισμού της Αργεντινής. Ως αποτέλεσμα της απουσίας επενδύσεων και του απαρχαιωμένου τεχνολογικού εξοπλισμού λόγω του ότι η εταιρεία επέλεγε να στέλνει τα κέρδη στο εξωτερικό αντί να τα επενδύει (τακτική που αποτελούσε αιτία συνεχών τριβών με την κυβέρνηση), το ενεργειακό πλεόνασμα ύψους 6 δισ. δολ. που είχε μόλις το 2006 η Αργεντινή, πέρυσι, το 2011 μετατράπηκε σε έλλειμμα 3 δισ. δολ. Η επανεθνικοποίηση επομένως ήταν πριν απ’ όλα μια αμυντική κίνηση που στόχευε να επανορθώσει τις ζημιές που προκάλεσε η ιδιωτικοποίηση. Ταυτόχρονα στόχευε να αποτρέψει και τα χειρότερα. Δηλαδή, την πώληση της εταιρείας στους Κινέζους. Κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Όπως έγραψαν από την πρώτη τους κιόλας σελίδα οι Financial Times την Τετάρτη 18 Απριλίου η ισπανική ιδιοκτησία βρισκόταν σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις με την κινέζικη Sinopec, που ήδη κατέχει το 40% της βραζιλιάνικης Repsol, για να πουλήσουν το 75% του μετοχικού κεφαλαίου. Το Μπουένος Άιρες ξέροντας τον επιθετικό χαρακτήρα των κινέζικων επενδύσεων, θέλησε να αποτρέψει την εξαγορά γιατί αντιλαμβάνονταν τον μη αντιστρεπτό χαρακτήρα που θα προσλάμβαναν πλέον οι εξελίξεις. Αυτό όμως το γεγονός, η πρόθεση των Ισπανών να πουλήσουν την θυγατρική τους στους Κινέζους δείχνει πόσο υποκριτικές είναι οι αντιδράσεις τους απέναντι στην απόφαση της Κίρχνερ, καθώς η επιχείρηση σε κάθε περίπτωση θα άλλαζε χέρια. Κι αυτό που επέβαλε η Κίρχνερ ήταν οι δικοί της όροι σε αυτή την αναπόφευκτη μεταβίβαση.

Τέλος υπήρχε και κάτι ακόμη που επέβαλε την επίδειξη ισχύος του Μπουένος Άιρες και είναι αμιγώς πολιτικό. Απευθυνόταν δε πρωτίστως στο εξωτερικό και δη στην Ευρώπη που θεωρεί την κατοχή των νήσων Μαλβίνες (Φόκλαντς για τους Άγγλους) ως το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο αλλά και εντός της Αργεντινής. Στόχος εκεί ήταν τα κοσμοπολίτικα τμήματα της ολιγαρχίας, που διατηρούν στενούς δεσμούς με το διεθνές κεφάλαιο και δεν έχασαν την ευκαιρία να καταδικάσουν την απόφαση της Χριστίνα Κίρχνερ, όπως για παράδειγμα ο δήμαρχος του Μπουένος Άιρες, Μαουρίσιο Μάκρι, που αποτελεί το αντίπαλο δέος της Κίρχνερ, χωρίς φυσικά ούτε να πλησιάζει τα δυσθεώρητα ποσοστά δημοτικότητάς της που γνώρισαν νέα άνοδο μετά κι απ’ αυτή την απόφαση.

Να σημειωθεί δε πως η επανεθνικοποίηση της YPF δεν είναι η πρώτη απόφαση ανάκλησης ιδιωτικοποίησης που λαμβάνεται στην Αργεντινή μετά το 2001, όταν ανακοινώθηκε η παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους. Προηγήθηκε η εθνικοποίηση της αεροπορικής εταιρείας Aerolineas Argentinas, που είχε εξαγοραστεί από έναν ισπανικό ταξιδιωτικό όμιλο και μια σειρά άλλες αποφάσεις (όπως η κατοχύρωση του πολιτικού ελέγχου επί της κεντρικής τράπεζας, η επιβολή ποσοστώσεων επί των εισαγωγών και ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων για να τερματιστεί η φυγή 21,5 δις. δολ. μόνο τον προηγούμενο χρόνο) που αμφισβήτησαν ευθέως τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία. Η μεγάλη ωφελημένη αυτής της διαδικασίας ήταν πριν απ’ όλους η αστική τάξη της Αργεντινής η οποία κάλυψε το κενό που άφησαν πίσω τους οι ξένες επενδύσεις.

Από την άλλη το κόστος για το ξένο κεφάλαιο και δη για την Ισπανία είναι τεράστιο και δεν περιορίζεται μόνο στους συμβολισμούς. Μάρτυρας η ανακοίνωση των 20 πλουσιότερων χωρών του κόσμου (G20) ότι στηρίζουν την Ισπανία (εννοώντας φυσικά την πολυεθνική Repsol και το αίτημά της να αποζημιωθεί με 10 δισ. δολ.) κι η απειλή εκ μέρους του Ευρωκοινοβουλίου και δια στόματος, Μανουέλ Μπαρόζο, για επιβολή κυρώσεων στην Αργεντινή. Προοπτική που κατά τη γνώμη μας δεν είναι τόσο πιθανή λόγω των σημαντικών επενδύσεων που εξακολουθεί να διατηρεί η Ισπανία στην χώρα που γέννησε τον Τσε και τον Μπόρχες (Telefonica, BBVA, Santander, κ.α.) και του υπαρκτού κινδύνου για νέες εκδικητικές αυτή τη φορά εθνικοποιήσεις. Τα έσοδα των ισπανικών πολυεθνικών από την Αργεντινή ανέρχονται ετησίως σε 20 δισ., ενώ οι ισπανικές επενδύσεις στο εξωτερικό ισοδυναμούν συνολικά με το 50,6% του ΑΕΠ, όταν μόλις πριν 15 χρόνια αντιστοιχούσαν στο 3,6% του ΑΕΠ. Πολλές δε ισπανικές πολυεθνικές κερδίζουν περισσότερα από την δραστηριοποίησή τους στη Λατινική Αμερική απ’ ότι στην Ισπανία. Το 2011 για παράδειγμα η τράπεζα Santander κέρδισε περισσότερα στη Βραζιλία απ’ ότι στην Ισπανία, ενώ τα κέρδη της άλλης κορυφαίας τράπεζας, της BBVA, ήταν περισσότερα στο Μεξικό απ’ ότι στην Ισπανία. Φαίνεται έτσι η σημασία του πλήγματος που δέχτηκε ο ισπανικός καπιταλισμός με την εθνικοποίηση της YPF, καθώς τα υπερπόντια κέρδη έρχονται να αντισταθμίσουν τις αυξανόμενες ζημιές που δημιουργεί η κρίση στο εσωτερικό.

πηγη  Λ.Βατικιώτης

Από τι ακριβώς ‘’θα ξεβρομίσει ο τόπος’’ με ψήφο στη Χρυσή Αυγή;

Μετράμε ήδη ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και άλλο μισό εκατομμύριο ανθρώπων που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Θλιβερή είναι και η εικόνα των κλειστών μαγαζιών στα κέντρα όλων των πόλεων, από την Αθήνα έως την απομακρυσμένη επαρχία. Είναι αφόρητη η πραγματικότητα των χρεών, των απλήρωτων λογαριασμών, των αδιεξόδων, του φόβου και της αίσθησης ανασφάλειας κι ασφυξίας που με λόγια, δύσκολα περιγράφεται.

Να γιατί ξεχειλίζει ο θυμός. Είναι η διάψευση των ελπίδων. Φουντώνει η ορμή για εκδίκηση ενάντια στην κοροϊδία και το ψέμα. Τμήμα ενός τέτοιου κόσμου του μόχθου, αλλά και της απόγνωσης στρέφεται στη Χρυσή Αυγή θεωρώντας πως έτσι στέλνει ένα μήνυμα στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας ‘’ακραία’’ και τιμωρώντας τους ‘’αλήτες προδότες πολιτικούς’’.

Πρέπει όμως να αναδειχθούν οι αιτίες, να τσακιστούν τα προβλήματα στη ρίζα τους. Σ’ αυτό το πεδίο οφείλουμε να κρίνουμε αυστηρά το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και να δούμε τι απαντήσεις δίνει και σε ποια σχέδια εντάσσεται.

Πάγκαλος και Χρυσή Αυγή ενοχοποιούν το λαό για την κρίση

Σε ένα πρόσφατο κείμενο αναρτημένο στο site της Χρυσής Αυγής επιχειρείται η ‘’αποδόμηση της αντι-μνημονιακής ρητορείας της αριστεράς’’. Σε μια διατύπωση που θυμίζει πολύ το λαομίσητο Πάγκαλο το κείμενο αναφέρει[1]: «Σύμφωνα με το δεύτερο ζωτικό ψεύδος, για την άθλια κατάσταση της οικονομίας μας πταίουν όλοι οι άλλοι, αλλά όχι εμείς. Η αναχρονιστική Αριστερά, επειδή ακριβώς θεωρεί τα νοσηρά και εκφυλιστικά συμπτώματα της ελληνικής κοινωνίας, που οδήγησαν στην κρίση, όχι ως παθογένειες που πρέπει να εκριζωθούν αλλά ως οιονεί αρετές της, αθωώνει το κοινωνικό σώμα από τις ευθύνες του, ενοχοποιώντας αποκλειστικά και γενικευτικά τους συνήθεις και νεφελώδεις υπόπτους, τον καπιταλισμό, τους πλουτοκράτες, την Ευρώπη».

Αυτή η διατύπωση είναι αποκαλυπτική και δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική περίοδος που εμφανίζεται. Η γνώμη μας είναι πως η Χρυσή Αυγή δίνει δημόσια διαπιστευτήρια στο σύστημα σε σχέση με το σε ποια κατεύθυνση θα χρησιμοποιήσει την εκλογική της δύναμη αν αυξηθεί.

Οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι οι φασίστες ιστορικά ήταν και είναι βαρύ όπλο και το ύστατο στήριγμα του συστήματος την περίοδο της κρίσης.

Γνωρίζουμε όμως και δεν υποτιμούμε πως υπάρχει και κόσμος, χωρίς πολιτική πείρα και ιστορική γνώση, που αυταπατάται ότι ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή, ‘’τιμωρεί το σύστημα’’. Δε θεωρούμε «χαμένη υπόθεση» αυτόν τον κόσμο. Μπορούμε να τον πείσουμε πως με ψήφο στη Χρυσή Αυγή όχι απλά δεν τιμωρεί το σύστημα, αλλά βγάζει μόνος του τα μάτια του.

ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ!

«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο.
Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά,
να του αρπάξεις το ψωμί απ' το στόμα,
να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του,
να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη,
να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου,
να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον σύρεις στον πόλεμο»


ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ


Από τη μέρα που ο Αμερικανοκίνητος χρυσωμένος κρετίνος κήρυξε τον ενταφιασμό της χώρας από το Καστελόριζο, έχουν περάσει 1.091 μαύρες μέρες και εφιαλτικές νύχτες.

Από τη στιγμή εκείνη μέχρι σήμερα, 2.000 δικοί μας άνθρωποι έβαλαν ή αποπειράθηκαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους.

Κάθε μαύρη μέρα, δύο δικοί μας άνθρωποι περνούν στο λαιμό τους τη θηλιά, στην οποία τα καθάρματα συρρίκνωσαν ζωές και προσδοκίες.

Κάθε μαύρη μέρα δύο δικοί μας άνθρωποι βάζουν το πιστόλι, που τάχα κρατούσε ο Αμερικανοκίνητος, χρυσωμένος χάχας, στο δικό τους κρόταφο, βυθίζοντας σε αβάσταχτο πένθος τους δυστυχισμένους δικούς τους και όλους εμάς.

Στις 21 του Απρίλη – την αποφράδα επέτειο - οι παπαγάλοι της μιντιακής δικτατορίας ασχολήθηκαν, μετ’ επιτάσεως, ανιαρών επαναλήψεων και γλυκανάλατων βιογραφικών φληναφημάτων, με την επίθεση που δέχτηκε ο προγναθισμός του Ευθυμίου από τα Χρυσά Αυγά του φιδιού. Ούτε λέξη για την αυτοκτονία του 44χρονου δάσκαλου Μετοικίδη ή του ανώνυμου εργάτη στη Χίο.

Και σήμερα ούτε λέξη για την αυτοκτονία του 38χρονου Πολυβού.

Όχι γιατί φοβούνται αυτό το θανατικό που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας – μάλιστα το έχουν μεθοδεύσει πολύ αποτελεσματικά μέσα από το ερειπωμένο σύστημα «υγείας» – αλλά γιατί τους είναι αδιάφορο. Χώρια που μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνο στην πυροδότηση μιας εξέγερσης.

Όλο το δημοσιοκαφρικό τους μεγαλείο αφιερώνεται στη «γιορτή της δημοκρατίας»,την εκλογολαγνική διέξοδο του συμπιεσμένου θυμού και της συσσωρευμένης απόγνωσης. Και από κοντά και η «έκκληση» της Φωφώς για «μέτωπο υπεράσπισης της δημοκρατίας», που τη τσουβαλιάσανε μαζί με γάτες και την πέταξαν στο πέλαγος της αγοραίας ηθικής τους.

«Οι κεκαρμένοι αυτοκτονούν» δεν έχει την πια μόνο την έννοια που είχε ο τίτλος του βιβλίου του Κάσδαγλη για τους φαντάρους. Οι κουρεμένοι που αυτοκτονούν σήμερα, είναι οι φτωχοί απελπισμένοι κι η αυτή η θητεία δε φαίνεται να έχει τελειωμό.
Σε συλλογή στοιχείων από το διευθυντή του Ινστιτούτου Υγείας του παιδιού, Γιώργο Νικολαΐδη, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη επιδημιολογική έρευνα, μελαγχολικός αισθάνεται ένας στους δύο Έλληνες, ενώ ένας στους πέντε που βρίσκεται σε υψηλή οικονομική δυσχέρεια, κάνει σκέψεις αυτοκτονίας.

Ο Μινώταυρος των αγορών τρέφεται με κέρδη, απόγνωση και αίμα.

Οι πρόστυχες πρωθιέρειές του έχουν την κακόβουλη όψη του σταφιδιασμένου Σόιμπλε, των βουτυράτων μάγουλων του μπούλη ηγέτη του ΠΑνελλήνιου ΣΟδομιστικού Κινήματος, τη γκρίζα μούρη της Νέας Δημοκοπίας, τα ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά του επελαύνοντος φασισμού, τον κυνισμό ΟΛΩΝ αυτών που ερήμωσαν τον τόπο και ισοπέδωσαν το λαό και ακόμη τολμούν, σαν κάργες, να κρώζουν προεκλογικές ψευτιές σε στημένες συνεντεύξεις και κομματοσκυλικές μαζώξεις.

Πρόκειται για δολοφόνους κατά συρροή!

Έχουν ακέραια την ηθική αυτουργία αυτού του ολοκαυτώματος. Είναι οι Χάννιμπαλ της σιωπής των αμνών, της δικής μας σιωπής, που δεν αρκεί να μετασχηματιστεί μόνο σε εκλογική τιμωρία αλλά σε μια μεγάλη ανειρήνευτη κραυγή, για να βάλει τέλος σ’ αυτή την ανθρωποφαγία.

ΕΜΕΙΣ πρέπει να τους φορέσουμε τη μάσκα που θα σφραγίσει ερμητικά το απύλωτό τους στόμα και, πισθάγκωνα δεμένους, να τους παραδώσουμε στη λαϊκή Νέμεση.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να θρηνήσουμε ούτε έναν ακόμη δολοφονημένο αυτόχειρα.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να θρηνούμε πάνω στα συντρίμμια της ζωής μας και της απόγνωσης των άνεργων παιδιών μας.
Έχουμε την υποχρέωση να σηκωθούμε όρθιοι και να υπερασπιστούμε ζωές, δικαιώματα και ελπίδες.

ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ.
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ, ΡΕ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ.

Νίνα Γεωργιάδου

πηγη  ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Σήμερα προβάλλεται το CATASTROIKA

Σήμερα στις 20:00 το βράδυ (ξανα)κλείνουμε την τηλεόραση, για μια εναλλακτική ματιά στην ενημέρωση. Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκιμαντέρ που είδαν εκατομμύρια θεατές στο Ίντερνετ και μεταδόθηκε σε τηλεοπτικά δίκτυα από την Ιαπωνία μέχρι τη Λατινική Αμερική, παρουσιάζουν τη νέα τους παραγωγή, με τίτλο CATASTROIKA, στην ιστοσελίδα www.catastroika.com.

Η CATASTROIKA αναζητά τις συνέπειες της επικείμενης εκποίησης του ελληνικού δημόσιου πλούτου. Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης από την Καλιφόρνια, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, τη Μόσχα και τη Ρώμη, επιχειρούν να προβλέψουν τι θα συμβεί από την εφαρμογή αυτού του μοντέλου σε μια χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης.

Ο Σλαβόι Ζίζεκ, η Ναόμι Κλάιν, ο Λούις Σεπούλβεδα, ο Κεν Λόουτς και ο Γκρεγκ Πάλαστ μιλούν για την πολιτική του μνημονίου, την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και την επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας στην Ευρώπη μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Ακαδημαϊκοί όπως ο Ντάνι Ρόντρικ, ο Άλεξ Καλίνικος, ο Μπεν Φάιν, ο Κώστας Δουζίνας, ο Ντιν Μπέικερ, ο Γιώργος Κατρούγκαλος και ο Σπύρος Μαρκέτος περιγράφουν άγνωστες πτυχές των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Όπως και στο Debtocracy, βασικός παραγωγός της CATASTROIKA είναι οι θεατές που συνεισφέρουν οικονομικά αλλά και με ιδέες στη δημιουργία της. Το ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο δωρεάν, χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης. Αρχεία υψηλής ανάλυσης θα διατίθενται για δωρεάν προβολές σε τηλεοπτικούς σταθμούς, κινηματογράφους αλλά και εκδηλώσεις.

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της CATASTROIKA υπογράφουν οι δημοσιογράφοι Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, ενώ την επιστημονική επιμέλεια έχει ο Λεωνίδας Βατικιώτης. Τη μουσική επένδυση του ντοκιμαντέρ προσφέρει το συγκρότημα Active Member και ο Ερμής Γεωργιάδης, ενώ το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου. Την παραγωγή ανέλαβε η εταιρεία Infowar Productions και ο Θάνος Τσάντας.

ΤΟ «ΣΚΙΑΧΤΡΟ» ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Η αναφορά στη δραχμή, καθώς και στην πιθανότητα επανόδου μας σ’αυτήν αποτελεί, ουσιαστικά, απαγορευμένη συζήτηση. Αν κάποιος, παρά ταύτα, τολμήσει να θίξει το θέμα, αντιμετωπίζεται από την πολιτική «ηγεσία» ως «εχθρός του Έθνους», ως μέλος μιας «συμμορίας της δραχμής», ως «αναμένων να πλουτίσει από χρήματα που εσκεμμένως έβγαλε στο εξωτερικό», με απώτερο σκοπό να τα επαναφέρει στη Ελλάδα για να…θησαυρίσει. Αντιμετωπίζεται, ακόμη, με άναρθρες κραυγές, από τους κρατούντες, με απειλές για την έλευση τεράτων έτοιμων να καταβροχθίσουν τον πληθυσμό, σε περίπτωση επανόδου στη δραχμή, για πολικό ψύχος που θα το υποστούμε χωρίς πετρέλαιο, για μαύρη πείνα εφόσον, εξαιτίας της δραχμής, τίποτε δήθεν δεν θα παράγεται, ούτε θα εισάγεται. Συνοπτικά, δηλαδή, η επάνοδος στη δραχμή εμφανίζεται ως το τέλος του κόσμου.
Οι συνεχείς αυτές απειλές, που ενισχύονται φυσικά από τα ΜΜΕ, παρόλο ότι στερούνται σοβαρών επιχειρημάτων, κατόρθωσαν ωστόσο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, να τον οδηγήσουν σε πρωτοφανή σύγχυση και να του αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα ορθολογικής αντιμετώπισης του προβλήματος. Πρόκειται, πράγματι, για περίπτωση, στην οποία η «πλύση εγκεφάλου» στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Ο απλός έλληνας πολίτης, ακόμη κι όταν διαθέτει κάποια μόρφωση, αντέχει συζητήσεις γύρω από την ελληνική τραγωδία, γύρω από τα σοβαρά σφάλματα των πολιτικών μας και γύρω από τις προσπάθειες εξόδου από την κρίση, μέχρι ότου αυτές αγγίξουν το επίμαχο θέμα της δραχμής. Στο σημείο αυτό εξαφανίζεται η ψυχραιμία, αγριεύει το βλέμμα, σφίγγονται οι γροθιές και είναι βέβαιο ότι αντικρίζει τον Αρμαγεδδών να έρχεται κατεπάνω του. Η όποια συζήτηση περατώνεται έτσι αναγκαστικά, και γίνεται εχθρός του, όποιος επιχειρήσει παρά ταύτα να τη συνεχίσει.

Δυστυχώς, τα παραπάνω δεν είναι διόλου υπερβολές, και τα σχετικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων επιβεβαιώνουν, συνεχώς, αυτήν την υπέρτατη σύγχυση. Πράγματι, όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι ένα 80% περίπου των ερωτωμένων δηλώνουν ότι είναι εναντίον των Μνημονίων, εύρημα άλλωστε απολύτως λογικό, αφού όλα τα δεινά του λαού προέρχονται από το περιεχόμενό τους. Ωστόσο, όμως, αυτό που παύει να είναι λογικό, και που σαφώς οφείλεται στον υπέρτατο εκφοβισμό των Ελλήνων, σχετικά με ότι έχει σχέση με τη δραχμή, είναι ότι το ίδιο υψηλό ποσοστό –περίπου 80%- επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και όχι την επάνοδο στη δραχμή. Ενδέχεται να αποδειχθεί εφικτή η συνύπαρξή τους, στο μέλλον, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Πρώτον, επειδή οι εταίροι μας το κάνουν σαφές με όλους τους τρόπους, ότι δεν μας θέλουν στην ευρωζώνη, αλλά ωστόσο μας ανέχονται μόνο επειδή φοβούνται τις συνέπειες της αποχώρησής μας. Αλλά, ακόμη, και γιατί αποβλέπουν πιθανότατα σε μια αποχώρησή μας, με τρόπο που δεν θα διακόψει τον αποικιοκρατικό δεσμό, που ήδη σφυρηλατείται ανάμεσα στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Δεύτερον, επειδή, το πιθανότερο είναι ότι το εκ γενετής άρρωστο ευρώ, που ήδη βάλλεται τώρα από παντού, θα έχει διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, πολύ σύντομα, και σε πείσμα των σπασμωδικών προσπαθειών της ηγεσίας της ΕΕ για τη διάσωσή του. Ωστόσο, όταν αυτό συμβεί, η Ελλάδα κινδυνεύει να έχει ολόκληρη ξεπουληθεί, να έχει πλήρως καταστραφεί η παραγωγική της βάση και να έχει ολοκληρωτικά υποκύψει στις αλαζονικές ορέξεις της Γερμανίας. Αλλά, και τρίτον, επειδή με τις παρούσες συνθήκες, η επάνοδος στη δραχμή αποτελεί τη μοναδική ελπίδα επιβίωσης της χώρας, εφόσον θα μπορεί να της διασφαλίσει:
*Κυρίαρχο νόμισμα, με το οποίο θα είναι σε θέση να αρχίσει με επιτυχία μια επιθετική αναπτυξιακή πολιτική, και χάρις σ’αυτήν να αποπληρώσει εκείνο το τμήμα του χρέους, που δεν είναι επαχθές και απεχθές- υπενθυμίζω ότι στο διάστημα των τελευταίων 15 ετών έχουμε καταβάλει σε τόκους και χρεολύσια 422Ε δις, δηλαδή ποσό περίπου ίσο με το χρέος μας- και που έχει συμψηφιστεί με τις γερμανικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο.
*Τη δυνατότητα ελέγχου της ποσότητας κυκλοφορίας του χρήματος, και μέσω αυτής την ένταση της οικονομικής δραστηριότητας, το επίπεδο των τιμών, το ύψος της αμοιβής των συντελεστών της παραγωγής, και επιτέλους τη χάραξη μιας μακροοικονομικής πολιτικής, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες της δικής μας οικονομίας.
*Την αναδιανομή του εισοδήματος, υπέρ των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων, που θεωρείται πρωταρχική για την επιτυχία της αναπτυξιακής διαδικασίας.
*Ακόμη και τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους με πληθωριστικές δραχμές.

Η επάνοδος της Ελλάδος στη δραχμή αποτελεί θέμα καθημερινής συζήτησης από την επικεφαλής του ΔΝΤ, από τον Γερμανό υπουργό οικονομικών, καθώς και από πλήθος γνωστών αλλοδαπών οικονομολόγων. Άλλοτε με απειλητικό ή περιφρονητικό τρόπο για τη χώρα μας, και άλλοτε υποστηρίζοντας ότι αποτελεί τη μοναδική οδό σωτηρίας μας, και ακόμη ότι μπορεί να είναι και περιορισμένης διάρκειας. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ξένες τράπεζες και πολυεθνικές έχουν προ πολλού ετοιμάσει σενάρια συμπεριφοράς τους, για την περίπτωση επιστροφής της χώρας μας στη δραχμή.

Είναι, λοιπόν, σαφές ότι με τις παρούσες συνθήκες η εκστρατεία κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού, απέναντι στη δραχμή, αποτελεί ένα ακόμη έγκλημα εναντίον του. Γιατί, ενώ καλείται να τα βγάλει πέρα με μια πρωτοφανή λαίλαπα, του αφαιρείται κάθε αυτοπεποίθηση για να σταθεί στα πόδια του, και να τα καταφέρει. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο τεχνητός αυτός εκφοβισμός του ελληνικού λαού βρίσκεται στο ίδιο μήκος και πλάτος με τις άθλιες κατηγορίες εναντίον του, περί διεφθαρμένου, περί τεμπέλη και άχρηστου, περί ευρισκόμενου σε πλοίο που βυθίζεται, περί ανίκανου και ανεπίδεκτου κ.ο.κ. Έτσι, η Ελλάδα γίνεται ουσιαστικά το εξιλαστήριο θύμα για τη σωτηρία του ευρώ.

Στην πραγματικότητα, ο υπερβολικός αυτός φόβος του μέσου Έλληνα, που μεθοδικά του καλλιεργείται, στο εσωτερικό, για την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων, τον πείθει ότι είναι ανίκανος να προχωρήσει στην ανάπτυξη του τόπου του, να τον προστατεύσει από τη λεηλασία των αρπακτικών, και να τον αξιοποιήσει. Αυτή η άθλια επιχείρηση εκφοβισμού αποσκοπεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι θα πεινάσει με τη δραχμή, ενώ θα ευτυχήσει δήθεν με το ευρώ, παρότι έγινε πραγματική κόλαση η ζωή του. Δηλαδή, παίζεται συνεχώς στην πλάτη του ένα θέατρο του παράλογου.

Και ενώ, θα ανέμενε κανείς από μια κυβέρνηση που πονάει το λαό τον οποίο διοικεί, να έχει σοβαρά μεριμνήσει για την εκπόνηση μελέτης περί του πρακτέου, στην πολύ πιθανή περίπτωση επανόδου μας στη δραχμή, ώστε τα μειονεκτήματα και οι κίνδυνοι αυτού του εγχειρήματος να ελαχιστοποιηθούν έναντι των πλεονεκτημάτων του, αντιθέτως ακολουθείται πολιτική στρουθοκαμήλου και στο θέμα αυτό.

Θα είναι, ασφαλώς, περιπέτεια η επιστροφή μας στη δραχμή. Θα περιέχει, ωστόσο, ελπίδα, την οποία αποκλείει η παραμονή μας στο καθεστώς της Τρόικας. Και, οπωσδήποτε, οφείλουμε να περισώσουμε ορισμένες αδιαπραγμάτευτες αξίες, όπως η εθνική κυριαρχία, η εθνική μας επιβίωση, η αποτροπή ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας μας και η εθνική μας αξιοπρέπεια, που δεν εξαγοράζονται γιατί δεν έχουν τιμή. Αυτές, ακριβώς βρίσκονται σε ταχεία διαδικασία αφανισμού τους με το ευρώ, ενώ μπορούν να αναβιώσουν με τη δραχμή.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Επικεφαλής του ΟΧΙ 23.4.2012