Επιστολή του Ε.Πα.Μ. προς το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Προς τον πρόεδρο της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο κ. Αλέξη Τσίπρα

Κύριε Πρόεδρε,

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) ανταποκρινόμενο στην ανοικτή πρόσκληση της διαδικασίας διαλόγου που ζητήσατε, με σκοπό να υπάρξουν προτάσεις για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τις πολιτικές του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, θα ήθελε να ξεκαθαρίσει το εξής:

Ριζική λύση στα σημερινά αδιέξοδα που οικοδομήθηκαν από το καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και τη βαθειά ύφεση στην οποία οδήγησαν σκόπιμα οι πολιτικές των μνημονίων, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη ριζική αναθεώρηση των σχέσεων της χώρας με την ΕΕ και την συντεταγμένη και με σχέδιο έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, που θα δώσει τη δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Ωστόσο, παίρνοντας ως δεδομένη την καλή σας πρόθεση, μπορούμε να σας...
προτείνουμε άμεσα μέτρα ανακούφισης του ελληνικού λαού και ενίσχυσης της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας, με σκοπό να αντιμετωπιστούν τα πιο οξυμένα προβλήματα και αδιέξοδα:

1. Άμεση διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και του Κατοχικού Δανείου και η ανάδειξή τους σε βασική διεκδίκηση της χώρας όχι μόνο απέναντι στη Γερμανία, αλλά και απέναντι σε όλη την Ε.Ε. στα πλαίσια του δόγματος της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης.

2. Χρειάζεται να αποκατασταθούν οι κοινωνικές αδικίες και η αγοραστική δύναμη του εργαζόμενου πληθυσμού στο επίπεδο πριν την επιβολή του πρώτου μνημονίου στις 5 Μαΐου 2010. Χωρίς αυτήν την αποκατάσταση δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους ανακούφιση μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά και της εσωτερικής αγοράς, ώστε να υπάρξει ξανά πραγματική αύξηση του τζίρου των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

3. Αποκατάσταση του εργατικού δικαίου και όλων των εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων που φαλκιδεύτηκαν, υπονομεύθηκαν και καταργήθηκαν από την προσφυγή στο Μηχανισμό στήριξης και την Τρόϊκα.

4. Μετατροπή του ΟΑΕΔ σε ταμείο ασφάλισης κατά της ανεργίας με τον επαναπροσανατολισμό του συνόλου των πόρων του στην πραγματική στήριξη των ανέργων, με το επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας και τη πλήρη κατοχύρωση κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των ανέργων.

5. Την εδώ και τώρα εκδίωξη των τριών μόνιμων επιτροπών κηδεμονίας της χώρας (ομάδας κρούσης του κ. Ράιχενμπανχ, μόνιμη επιτροπή επιτήρησης προϋπολογισμού, μόνιμη επιτροπεία ΔΝΤ στην Τράπεζα της Ελλάδας με επικεφαλής τον κ. Μπομπ Τρα).

6. Την άμεση αποκατάσταση της Δημοκρατικής και Συνταγματικής τάξης της χώρας με την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, τη μετατροπή σε διαρκές ιδιώνυμο αδίκημα της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και την καθιέρωση της απλής αναλογικής.

7. Δημόσιος έλεγχος στο πιστωτικό σύστημα δεν νοείται χωρίς την άμεση εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, με την ίδια μεθοδολογία που ακολούθησε η κυβέρνηση των Εργατικών για την εθνικοποίηση της τράπεζας της Αγγλίας το 1945. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αποκατασταθεί η κλοπή από τα ταμειακά διαθέσιμα των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και των Ασφαλιστικών Ταμείων και να απαλλαγεί η χώρα από την κερδοσκοπική συμπεριφορά της Τράπεζας της Ελλάδος.

8. Τη δημόσια εκκαθάριση των ενεργητικών του τραπεζικού συστήματος, ώστε να μάθουμε πως χρησιμοποιήθηκαν οι καταθέσεις του ελληνικού λαού και πως κινήθηκαν κεφάλαια και χρήμα διαμέσου των τραπεζών. Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσουμε σαφή εικόνα της κατάστασης του τραπεζικού συστήματος και να σταματήσουν οι κρατικές χορηγίες χωρίς αντίκρισμα και η μεταφορά του χρέους και των ελλειμμάτων των τραπεζών στον κρατικό προϋπολογισμό.

9. Διαγραφή όλων των ιδιωτικών δανείων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αντικειμενικά πλέον δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, με πρώτη προτεραιότητα στα αγροτικά χρέη. Όπως έγινε τέσσερις φορές στο παρελθόν από το ελληνικό κράτος για να αντιμετωπισθεί η οικονομική ύφεση.

Ως προς την αντιμετώπιση του Δημόσιου χρέους της χώρας οφείλουμε να επισημάνουμε τα εξής:

α) Η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου λόγω της διάρθρωσης και του χαρακτήρα του ελληνικού χρέους δε θα αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα ούτε θα ενισχύσει την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ανοιχτή Επιτροπή Δημοσιονομικού Ελέγχου του Δημόσιου Ταμείου ώστε να μάθουμε πως χρησιμοποιήθηκε το Δημόσιο χρήμα και σε όφελος ποιών.

β) Η έννοια του μορατόριουμ δεν έχει καμία εφαρμογή σε περίπτωση του ελληνικού Δημόσιου χρέους, το οποίο απαρτίζεται από αξιόγραφα (ομόλογα). Τα αξιόγραφα είτε δεν τα πληρώνεις, είτε τα ανταλλάσεις με νέα αξιόγραφα. Η μετάθεση της ημερομηνίας πληρωμής ιδίως αν γίνει μονομερώς ισοδυναμεί με αθέτηση πληρωμών. Στην ιστορία μορατόριουμ υπήρξε μόνο μία φορά από τον Ρούσβελτ το 1936 όπου το Αμερικανικό κράτος επέβαλε μορατόριουμ σε αμερικανικές τράπεζες.

Αυτό που μπορεί να γίνει άμεσα με το δημόσιο χρέος είναι:

1. Να διατηρηθεί το «κούρεμα» του P.S.I. καταγγέλλοντας ως απολύτως καταχρηστική την πληρωμή χρηματοοικονομικών ανταλλαγμάτων και εγγυήσεων σε ξένους και ντόπιους τραπεζίτες, ύψους 80 δις ευρώ τουλάχιστον.

2. Να εξαιρεθούν του «κουρέματος» τα ομόλογα των Ασφαλιστικών Ταμείων, των Ν.Π.Δ.Δ. και των μικρο-ομολογιούχων.

3. Να ζητηθεί η άμεση καταστροφή από την Ε.Κ.Τ. των ελληνικών κρατικών ομολόγων και εγγυήσεων, ύψους 120 δις ευρώ, που διατηρεί η Ε.Κ.Τ. στα χαρτοφυλάκιά της, όπως έχει την υποχρέωση να κάνει και περιοδικά πράττει για τους «τοξικούς» τίτλους των ιδιωτικών
τραπεζών.

4. Να καταγγελθεί η πρώτη σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, όχι μόνο για τους καταχρηστικούς όρους και το λεόντειο χαρακτήρα της, αλλά και για το γεγονός ότι δεν μπορεί πλέον να εκπληρωθεί, με υπαιτιότητα των δανειστών της χώρας (από τα 110 δις που υποχρεώνονταν να εκταμιεύσουν, εκταμίευσαν μόνο τα 74 δις). Με βάση την αθέτηση των συμβατικών υποχρεώσεων των κρατών μελών της Ευρωζώνης, το ελληνικό Δημόσιο απαλλάσσεται πλήρως και των δικών του υποχρεώσεων. Ενώ το ποσό που έχει ήδη δοθεί στη χώρα μπορεί να διεκδικηθεί ως συνδρομή (βοήθεια και όχι δάνειο) της Ευρωζώνης προς την Ελληνική Δημοκρατία με βάση το άρθρο 122 της Συνθήκης της Λισσαβώνας που προβλέπει υποχρέωση των κρατών μελών της Ευρωζώνης να συνδράμουν άλλο κράτος – μέλος όταν το τελευταίο αντιμετωπίζει κατάσταση ανωτέρας βίας, όπως είναι η σημερινή κρίση «που δεν αποτελεί Ελληνική ιδιαιτερότητα αλλά κρίση ευρωπαϊκή και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί λύση», σύμφωνα με τους ισχυρισμούς σας. Με τον τρόπο αυτό το Δημόσιο χρέος της χώρας μπορεί άμεσα να κατέβει στα 72 δις ευρώ και να μπορεί να εξυπηρετηθεί μέσω εγχώριου δανεισμού με έντοκα Γραμμάτια. Επιπλέον κάνει την Δεύτερη Δανειακή Σύμβαση παντελώς αχρείαστη και επομένως άνευ αντικειμένου. Τέλος, ο κρατικός προϋπολογισμός χωρίς το βάρος των τοκοχρεολυσίων και των δαπανών μετατροπής του κράτους σε κομματικό φέουδο, μπορεί να εξασφαλίσει τον ισοσκελισμό του από την πρώτη κιόλας ημέρα. Χωρίς την ανάγκη συμπίεσης μισθών συντάξεων και κοινωνικών δαπανών.

Εάν θεωρηθεί σκόπιμο μπορούμε να συμβάλουμε με αναλυτική περιγραφή τρόπου και της μεθοδολογίας εξορθολογισμού του κράτους υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και του λαού.

Το ΕΠΑΜ μπορεί να συμμετέχει και να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις μόνο μία κυβέρνηση Παλλαϊκού Μετώπου που θα έχει ως βασικούς της στόχους:

α) Την ανάκτηση και κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας απέναντι σε κάθε επιβουλή.
β) Την ανατροπή του συνόλου των δεσμεύσεων σε βάρος της χώρας και του λαού.
γ) Τη καθολική τιμωρία των ενόχων της τραγωδίας που βιώνει η χώρα και ο λαός της.
δ) Τη συντεταγμένη και με σχέδιο έξοδο της χώρας από το ευρώ, ώστε να υπάρξει δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
ε) Την προκήρυξη Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με μοναδικό σκοπό τη σύνταξη και ψήφιση νέου αυθεντικά δημοκρατικού Συντάγματος για τη χώρα.


Ωστόσο είμαστε διατεθειμένοι για τον καλό του λαού και της χώρας, να βοηθήσουμε στην εξειδίκευση και πρακτική υλοποίηση των προτάσεων που σας καταθέτουμε.

Αθήνα 8 Μαΐου 2012
Η Κεντρική Πολιτική Εκλογική Επιτροπή του Ε.ΠΑ.Μ.

Με τον βιαστή σου δεν διαπραγματεύεσαι, του αλλάζεις την Παναγία!

Με αφορμή όσα διαβάζω και όσα ακούω στα Μ.Μ.Ε. τις τελευταίες ημέρες (και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην προσβάλλω κανέναν…αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω)….Εκτός από τις εκλογές και τον ψηφοζητουλισμό υπάρχει και η ουσιαστική διεκδίκηση της ζωής!
Το δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο» και κατά συνέπεια όλες αυτές οι «τακτικές» που προτείνονται από διάφορους κομματικούς ή εκλογικούς σχηματισμούς είναι πολιτικά αδόκιμο, τελείως αποπροσανατολιστικό, αλλά κυρίως είναι επικίνδυνο.
Αρχικά, επειδή έτσι ανάγεται η στάση απέναντι στα ήδη ψηφισμένα αντιλαϊκά μέτρα ως το κύριο κριτήριο διαχωρισμού, ενώ αυτό είναι απολύτως επουσιώδες και έπειτα, επειδή έτσι αποκρύπτεται η σχέση που υπάρχει μεταξύ αιτίας (καπιταλιστικό σύστημα) και αποτελέσματος (π.χ. μνημόνιο). Με αυτόν τον τρόπο, αντί να διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση -σε συγκυρίες που είναι ευνοϊκές για να διαμορφωθεί (εάν όχι τώρα πότε;;;) – ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και πάλι εγκλωβίζεται σε «μετριοπαθή όνειρα» (π.χ. επαναδιαπραγμάτευση χρέους -πιο επικίνδυνη ηλιθιότητα από αυτή δεν έχω ακούσει δεδομένου ότι ουσιαστικά δεν έχεις κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια σου, χώρα της καπιταλιστικής περιφέρειας είσαι και η “τύχη” σου έχει προαποφασιστεί από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις – κ.λ.π.) και δεν ριζοσπαστικοποιείται. Και όπως λέει και ο δάσκαλός μου ο Γιώργος ο Ρούσσης “ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ”!!!
Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, λοιπόν, διαμορφώνει ψευδαισθήσεις (ψευδαισθήσεις που θα είναι -όπως είναι φυσικό- επιφανειακές, ευκαιριακές και μικρής διάρκειας με συνέπεια να ακολουθήσει η απογοήτευση με τα γνωστά αποτελέσματα που αυτή έχει π.χ. κοινωνική απομόνωση, πολιτική απάθεια κ.λ.π.) ότι εάν απομακρυνθούν οι πολιτικάντηδες/”προδότες” τα προβλήματα του λαού θα “λυθούν”. Εδώ, διαπιστώνεται ένα άλλο στοιχείο αποπροσανατολισμού, δεδομένου, ότι “προδίδεις, κάτι στο οποίο ανήκεις”. Επιμελώς όμως, αποκρύπτεται ότι αυτοί οι τύποι δεν ήταν ποτέ “δικοί μας”, οι εξουσιαστές μας ήταν και είναι οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε για προδοσία!
Μια άλλη ψευδαίσθηση που καλλιεργείται είναι ότι «εάν τιμωρηθούν τα λαμόγια που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα» (π.χ. κωμωδία Τσοχατζόπουλου) η κατάσταση θα βελτιωθεί και θα ζήσουμε και πάλι «ήσυχοι και με αξιοπρέπεια».
Τέτοιου είδους “μέθοδοι” – και αυτό είναι το χειρότερο όλων – ανοίγουν τον δρόμο για κατάπτυστες «συμμαχίες» που όχι μόνο δεν έχουν εκ των πραγμάτων κανέναν στρατηγικό στόχο –γι’ αυτό είναι προορισμένες σύντομα να αποτύχουν- αλλά απενοχοποιούν στην ατομική και την συλλογική συνείδηση φασίστες (π.χ. “ανησυχούν” κάποιοι πολύ με την άνοδο της “αντιμνημονιακής”, επίσης, Χρυσής Αυγής!!!), φιλελεύθερους (π.χ. Καμμένος), νεοφιλελεύθερους (π.χ. Μάνος) και όλους εκείνους που ο λαός θα έπρεπε να τους αντιλαμβάνεται ως εχθρούς και να τους πολεμάει.
Γνωρίζω ότι σε τέτοιου είδους κοινωνίες υπάρχει από την άρχουσα τάξη χειραγώγηση των λέξεων με αποτέλεσμα να μην κατανοεί κανείς την σημασία τους οπότε η κατηγοριοποίηση “δεξιός/αριστερός” δεν εκφράζει τίποτα, πια. Και όπως λέει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο “για να ανακτήσουν οι λέξεις το νόημά τους, πρέπει να αρχίσουμε από τις πράξεις: πες μου τι κάνεις για να σου πω ποιος είσαι, ακόμα κι αν πεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι”….
(Φωτογραφία: Ντιέγκο Ριβέρα)

πηγη ΠαραλληλοΓραφος

Μαης του 36

τhttp://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000073093&tsz=0&autostart=0

τα γεγονοτα της θεσσαλονικης

Ναι στην ακυβερνησία

 Κυριακή άλλη μια καθοριστική μέρα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή των εργαζομένων της Ελλάδας. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τη μητέρα των μαχών για τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον κοινωνικά αποκλεισμένο, γιατί η δικιά μας μητέρα των μαχών δεν θα συμπεριλαμβάνει «αγωνιώδεις» αποφάσεις αναφορικά με το χαρτάκι που θα μπεί σε ένα κουτί.

Δεν αντέχεται ο βομβαρδισμός γύρω από τις «κρισιμότερες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση» και το «σε τί μέρα θα ξυπνήσουμε τη Δευτέρα», δεν αντέχεται γιατί, ανάθεμά σας βρωμολακέδες, ξέρω πως ό,τι και να βγεί από τις κάλπες σας εγώ θα είμαι πάλι άνεργη, θα αγωνιώ κάθε μέρα για το μέλλον μου και τη ζωή μου, τη ζωή της οικογένειάς μου και των συντρόφων μου (συντρόφων όχι επειδή τα λένε αριστερά και «επαναστατικά», αλλά επειδή τρώνε το λούκι κάθε μέρα στη ζωή τους, δεν έχουν ούτε μισή, αλλά ούτε μισή, καβάτζα, κι όμως δεν παύουν να ελπίζουν, να μάχονται και να υπηρετούν με τη στάση τους κάθε λέξη που ξεστομίζουν!) Φυσικά δεν με εκπλήσσει ούτε στο ελάχιστο πως το σύνολο της αριστεράς υιοθετεί την ίδια ακριβώς ρητορική αναφορικά με αυτήν την σημαντικότητα των εκλογών, λες και δεν έχει μάθει τίποτε από την σύγχρονη κοινωνική ιστορία της ταξικής πάλης. Οι εκλογές τους είναι κρισιμότατες, είναι πεδίο λυσσαλέων αντιπαραθέσεων, προπαγάνδας, παρεμβάσεων, αφισσοκολλήσεων, ομιλιών, στηρίξεων από φαντεζί ονόματα, αλλά τα όποια σκιρτήματα αγώνων...είναι και αυτά, απλά όχι και τόσο!

Δεν θα αρνηθώ τη σημασία των εκλογών της 6ης Μάη, δεν θα αρνηθώ πόσο προβληματίστηκα και για την ίδια μου τη στάση σε αυτές, δεν θα αρνηθώ πως το αποτέλεσμά τους θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο μυαλό και τη ψυχή του διαλυμένου αυτού λαού, δεν θα αρνηθώ πως θα στείλει μηνύματα στους ημι – διαλυμένους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου. Αρνούμαι, όμως, πως θα συμβάλλει στην ανατροπή – αντεπίθεση – ανάσχεση - ρήξη (κτλ...) του πολέμου που μας διεξάγει το κεφάλαιο, αρνούμαι πως αν ακόμα και το οποιοδήποτε σχέδιο της αριστεράς, όπως αυτά έχουν σήμερα και προβάλλονται στην εκλογική μάχη, να υλοποιούνταν θα κερδίζαμε. Δεν πάσχω από το σύνδρομο του απογοητευμένου αριστερού (τουλάχιστον όχι ακόμα), ούτε έχω υποταχθεί στους καταθλιπτικούς συσχετισμούς, απλά πρέπει άμεσα και ήδη έχει αργήσει, η αριστερά να θεραπευθεί από τις επαναστατικές – εκλογικές – πλατειακές και λοιπές της ονειρώξεις και να κοιτάξει ξεκάθαρα αυτό που έχει γύρω της και είναι συγκλονιστικό.

Τί όμως υπάρχει γύρω μας, δίπλα μας; Πρόσωπα κατεβασμένα και κουρασμένα στο μετρό, σώματα αγχωμένα και βιαστικά χωρίς να ξέρουν τον λόγο στο δρόμο, μάτια κολλημένα στην οθόνη ενός υπολογιστή που ‘χει πια πρώτη σελίδα το kariera, πόδια κολλημένα στις ουρές της μεταφραστικής υπηρεσίας με χέρια που κρατούν πτυχία και συστατικές. Και αυτό είναι απλά η «καλή» πλευρά, ή μάλλον η «ανεκτή». Η άλλη πλευρά, η σκοτεινή, αλλά σταθερά αυξανόμενη είναι οι τάξεις των παριών, ανθρώπινα ερείπια γεμίζουν τους δρόμους σε όλη τη χώρα, στρωμένα και άστρωτα «κρεβάτια» βρίσκονται πια όχι μέσα σε ανήλιαγα σοκάκια, μα και δίπλα σε πολυκαταστήματα, σε μέρη γεμάτα βαβούρα, φώτα, κόσμο. Τα συσσίτια είναι πια μονόδρομος για την στοιχειώδη επιβίωση μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, αλλιώς τα αγγελούδια μας θα λυποθυμούν στα προαύλια και οι γιαγιάδες θα κόψουν τα φάρμακά τους.

Φαγητό και υγειονομική περίθαλψη είναι πια καθημερινό διακύβευμα για χιλιάδες ανθρώπους, ποιός επιτέλους θα πολεμήσει για αυτούς μαζί με αυτούς; Και πλάι σε αυτά, έρχονται οι αυτοκτονίες. Αυτοκτονίες σήμερα και αύριο και μεθαύριο. Πώς γαμώτο, πώς γίνεται να χάνονται δίπλα μας ζωές από επιλογή για να γλιτώσουν τον καταθλιπτικό μας κόσμο και να μην βγαίνουμε να τους διαλύσουμε όλους αυτούς τους αλήτες – υπηρέτες του καπιταλισμού που μας καταστρέφουν; Πολιτικές αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν άντεξαν το σχοινί που ‘σφιγγε κάθε μέρα πιο πολύ γύρω από το λαιμό τους έρχονται για να συμπληρώσουν την εικόνα της βίας .

Άγριοι ξυλοδαρμοί μεταναστών από ναζιστές ( ναζιστές, σε μια χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα και ο λάος της πολέμησε μέχρι θανάτου το ναζισμό) και μπάτσους του κράτους είναι πια σύνηθες φαινόμενο και οι κυρίαρχοι το πλασάρουν σαν δευτερεύουσα δυσλειτουργία του καθόλα ανεκτικού μας συστήματος, άλλωστε αυτό που καίει τη γούνα μας είναι το μνημόνιο, τί και αν στη πλατεία Βάθης βασανίζονται άνθρωποι που έκαναν το λάθος να γεννηθούν Αφγανοί, Σομαλοί, Πακιστανοί και φυσικά μουσουλμάνοι! Βία, βία και πάλι βία. Από το κράτος, την εργοδοσία, τους φασίστες, τον καπιταλισμό εντέλει. Δεν θέλω να πιστέψω ότι κατάφεραν να μας εθίσουν στη βία τους, να μας δημιουργήσουν ανοσία απέναντι στον σφαγιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μένω να πιστεύω πως σαν να έχουμε μόλις ξυπνήσει από ολική αναισθησία, είναι το μυαλό μας τόσο μουδιασμένο που δεν μπορεί να συλλάβει στην ολότητά τους όλα αυτά που εκτυλίσσονται και άρα για αυτό δεν αντιδρούμε. Τί; Αντιδρούμε;

Ας σκεφτούμε λίγο τί έχει συμβεί από το 2008 μέχρι σήμερα, τί έχει συμβεί σε μας, στον διπλανό μας, στον γνωστό και άγνωστό μας... Έχουμε όντως κάνει ό,τι μπορούσαμε, ό,τι τους αξίζει, ό,τι μας αξίζει; Γραφικό, ξεγραφικό, θα το πω γιατί θα εκραγώ. Αυτή η ρημάδα λεξούλα με τα δέκα γράμματα τί σημαίνει για τον καθένα από μας, μα κυριώς, για όλους εμάς μαζί; Εχουμε εξαθλιωθεί είναι σαφές, σχεδιάζουν για μας και τους άλλους λαούς του ευρωπαϊκού νότου, αρχικά, ένα νέο κόσμο – απόκοσμο. Η κατάσταση οδηγεί σε μια Ελλάδα γεμάτη φαβέλες αφού τεράστιο κομμάτι της εργατικής τάξης θα μετατρέπεται σιγά σιγά σε τάξη παριών η οποία δεν θα μπορεί πια να «στοιβαχτεί» σε δρόμους και δρομάκια, ξενώνες ΜΚΟ κτλ. Οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν μισθούς Κίνας, το όποιο εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό, αν τα καταφέρει θα πάρει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Γερμανία, Ολλανδία, Αγγλία, Σουηδία, τα συσσίτια θα πληθύνουν... Το ψηφιδωτό μπορεί να συμπληρωθεί με δεκάδες άλλα κομμάτια που θα καταδεικνύουν αμείλικτα την ήττα μας απέναντι στο κεφάλαιο.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή η εικόνα από το μέλλον. Υπάρχει μια άλλη που μου μοιάζει πιο ρεαλιστική από την παραπάνω, που σε αυτή μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε. Να επαναστατήσουμε .Ας μην ακούσω ειρωνικά σχολιάκια, από διάφορους επαγγελματίες της επανάστασης που κάνουν διδακτορικά στην Αγγλία με τα λεφτά του μπαμπά, από άλλους που στα τριάντα τους δεν έχουν ψάξει ποτέ τους μια δουλειά ή από κάποιους που όντας προϊστάμενοι, διευθυντές, μικροαφεντικά, επαγγελματικά στελεχή του όποιου κόμματος κουνάν το δάκτυλο για το πότε και πώς θα εξεγερθεί η εργατική τάξη. Άν γουστάρετε αριστερά και επανάσταση οκ, αλλά αφήστε τους καθόλα αρμόδιους να μιλήσουν για αυτήν, να παράξουν πολιτική και να ανοίξουν δρόμο. Είναι εκεί έξω και είναι χιλιάδες. Αλλιώς, υπάρχουν διάφορα άλλα χόμπι όπως η capoeira και η εκμάθηση δημιουργικής γραφής με τα οποία θα μπορούσατε να καταπιαστείτε.

Δεν καταλαβαίνω που περιμένουμε να φτάσουμε για να βγούμε στο δρόμο, να παρατήσουμε αφεντικά και κυβερνώντες και να τα δώσουμε όλα για όλα. Να κατέβουμε στο δρόμο και να νιώσουμε όλοι πως αυτή τη φορά αξίζει να παίξουμε το κεφάλι μας κορόνα γράμματα, να συγκρουστούμε μέχρι τέλους με το κράτος, να χαμογελάσουμε στον άγνωστο διπλανό μας και να μετατρέψουμε την οργή και το φόβο σε ελπίδα και πρόταση εξουσίας, πρόταση ζωής. Πόσες φορές έχω τρομοκρατηθεί στις πορείες, γιατί σκέφτομαι πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί να με στείλουν σε κώμα στο νοσοκομείο, να μείνω κουφή για το υπόλοιπο της ζωής μου (όπως εκείνος ο δημοσιογράφος με την ανατριχιαστική του επιστολή…), να μου διαλύσουν το κορμί, από τις κτηνώδεις κλοτσιές των αρβύλων τους. Κι αυτές τις φορές όλο τριγυρνά στο μυαλό μου το «προς τι όλο αυτό;»… Αλλά έπειτα καταλαβαίνω πως μπαίνει αυτό το ερώτημα στο μυαλό μου γιατί αυτές οι φορές δεν έχουν αυτό το κάτι που θα έχει η μία και μοναδική εκείνη στιγμή.

Η στιγμή, η μέρα που θα ξέρουμε πως κατεβαίνουμε στους δρόμους, όλοι, σε όλη τη χώρα για να δώσουμε τη μεγάλη μάχη. Και τότε ο φόβος θα έχει εξοστρακιστεί γιατί θα έχει έρθει η ώρα να ανατρέψουμε τον κόσμο τους και να δημιουργήσουμε τον δικό μας. Ένα κόσμο που θα μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε! Δε ξέρω σαν τί μπορεί να μοιάζει αυτός ο κόσμος, αυτή η κοινωνία, μα γαμώτο είμαι σίγουρη πως τόσο άθλια όσο η σημερινή δεν θα είναι! Τι έχουμε να χάσουμε; Τί-πο-τα! Τα έχουμε χάσει όλα ή αν όχι, έχει δρομολογηθεί ήδη η ολοκληρωτική συντριβή μας.

Πότε «θα ωριμάσουν οι συνθήκες»; Πάντως όχι όταν ξυπνήσουν μια μέρα όλοι οι εργαζόμενοι, συνεννοηθούν μέσω τηλεπάθειας και μας στείλουν μήνυμα στο facebook « τώρα όλοι στο Σύνταγμα για επανάσταση» ! Ώρες ώρες η αριστερά μοιάζει σαν να έχει κάτι τέτοιο κατά νου όταν αναφέρεται στην αφύπνιση των μαζών, την ώρα της ταξικής συνειδητοποίησης κτλ. Δεν με αφορά η ακυβερνησία, για την ακρίβεια την ποθώ διακαώς, να γίνει κιμάς το πολιτικό σκηνικό (επίσημο και ανεπίσημο) , να χωριστούν τα στρατόπεδα, να ξεμπερδεύουμε και από τους όποιους αριστερούς παραμυθάδες. Εντέλει, να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία του αστικού μπλοκ και να το τσακίσουμε, τώρα που υποφέρει από την οικονομική του κρίση και που αν καταφέρει να πάρει ανάσα θα μας τελειώσει. Μας χρεοκόπησε, έβαλε συρματόπλεγμα σε κάθε μας όνειρο, έσκισε τα πτυχία μας, πήρε τα σπίτια μας, άφησε τα πρωτάκια να λιποθυμούν από τη πείνα, τους παππούδες να βασανίζονται στο ξύλο για τα εκατό ευρώ που ‘χουν μες στο χαμόσπιτό τους, οδήγησε ανθρώπους στην αυτοκτονία.

Το σχιζοειδές τους σύστημα χτίζει σύγχρονα Άουσβιτς για να στοιβάξει ανθρώπους επειδή είναι «παράνομοι» (;), αναγκάζει τοξικοεξαρτημένες γυναίκες να πουλάνε σχεδόν τζάμπα το κορμί τους στο κάθε ανώμαλο μαλάκα που γούσταρε να πηδάει χωρίς προφυλάξεις, και ύστερα τις διώκει ποινικά γιατί μολύνουν τη κοινωνία, προμοτάρει το νεοναζισμό ως δεκανίκι του, αλλά κατά τ’ άλλα εξοργίζεται με τις σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών που αντικαθίστανται εντός δύο ημερών. Ωραία… και απέναντι σε αυτό εμείς κάνουμε κριτική, διαμαρτυρίες, πιο αιχμηρές διαμαρτυρίες, πιο συγκρουσιακές διαμαρτυρίες και άντε να πετάξουμε και το «διαγραφή του χρέους – κοινωνικοποίηση των τραπεζών» που ακούγεται και πιο «πρόταση».

Σε μια – δυο μέρες θα τελειώσουν και οι εκλογές και από ‘κει και έπειτα θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Αν αντέχουμε να ζούμε έτσι και μας αρκεί η αμφισβήτηση του υπάρχοντος ή αν δεν την παλεύουμε άλλο και πάμε να τους στείλουμε όλους στο διάολο, στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας για να αρχίσουμε να γράφουμε μαζί την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας. Εγώ δεν την παλεύω άλλο, εσύ δεν την παλεύεις άλλο, εμείς δεν την παλεύουμε άλλο! Ας εξεγερθούμε! Ως εδώ, πόσο ακόμα μια χούφτα καθάρματα θα παίζουν με τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο κόσμο; Όχι για πολύ ακόμη… Έχω πίστη!


“Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.”


Κώστας Βάρναλης

πηγη  Traverso Rossa

Μάνος Χατζιδάκις: “Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”

O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι’ αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

“Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.


Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.


Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.


Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.


Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.


(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).


Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.


Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).


Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.


Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.


Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.


Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.


Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.


Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.


Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.


Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς.


Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

πηγη  INPRECOR

Τα φίδια.

Είμαι προβληματισμένος από την άνοδο των φιδιών. Ο Ελληνικός Λαός, πάνω στην οργή του, χτύπησε εκτός από τους ενόχους πολιτικούς του κατοχικού μνημονίου και τον εαυτό του.

Η συμπεριφορά του «φύρερ» προς τους δημοσιογράφους είναι γνώστη. Απαίτησε σε ένδειξη σεβασμού, να σηκωθούν όρθιοι να τον υποδεχτούν! Βεβαίως όσοι αντέδρασαν, διώχθηκαν. Για τα υπάκουα κουτάβια, που εκτέλεσαν τη διαταγή, έχω να πω το εξής: Αντί να φύγετε, αντί να τον φασκελώσετε, υπακούσατε. Μπράβο καλοί σκλάβοι. Την επόμενη φορά θα στέκεστε το ένα πόδι, θα κάνετε και κουτσό…
Φυσικά τα κανάλια, αβαντζάριζαν το αυγό του φιδιού. Είναι φανερό, πως παρά την εμφανιζόμενη αποστροφή των φερέφωνων, κατά βάθος τους θέλουν. Είναι η νέα σωματοφυλακή τους. Οι νέοι εγγυητές της τάξης. Και σίγουρα τους προτιμούν από τους Αναρχικούς και τους Αριστερούς
.

Για χρόνια, αρχίζοντας με διάφορα «μπουμπούκια», έδιναν βήμα στους ναζί και προπαγάνδιζαν. Αν και απέτυχε η προπαγάνδα του σοκ όσον αφορά το Μνημόνιο, πέτυχε όσον αφορά το φόβο στους ξένους. Τι ακούγαμε; Μπήκαν στο τάδε σπίτι, έσπασαν στο ξύλο ηλικιωμένη, οι δράστες αλλοδαποί…

Συνέδεαν την εγκληματικότητα με τους φτωχούς ξένους. Λες και πριν ήμασταν στον Παράδεισο και εμφανίστηκε ο απαγορευμέμος καρπός με τη μορφή μετανάστη! Λες και όλα τα δεινά τα κάνουν ξένοι! Φυσικά, το έκαναν με τη λογική «φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από πολιτικούς και δημοσιογράφους».
Οι νέοι που ψήφισαν αγνοούν. Πόσοι ξέρουν, τι πραγματικά λένε οι ναζί; Τους παρουσιάζουν στρατιώτες, δυνατούς, ενώ ήταν φονιάδες. Σε διπλανό χωριό από το οποίο κατάγομαι, έσφαξαν κατοίκους, κάρφωσαν βρέφη σε ξιφολόγχες! Και οι θαυμαστές τους είναι στη βουλή…

Η έλλειψη σωστής παιδείας, που να προβάλλει την αλληλεγγύη και την ισότητα, έχει άσχημες επιπτώσεις στους νέους. Ο φόβος, η ανασφάλεια, η διαφθορά, είναι λίπασμα φασισμού. Ποια παιδεία όμως; Η παιδεία που δημιουργεί υπάκουους, υποτελείς, παπαγάλους; Λείπει ο ανθρωπισμός από την διαπαιδαγώγηση, ο πλουραλισμός. Με παιδεία που προβάλει τον εθνικισμό και το ρατσισμό τι περιμένουμε μετά, καλό;

Μην έχετε καμιά αμφιβολία ακόμα, ότι το ποσοστό αυτό είναι αποτέλεσμα της διάλυσης των παλαιών κομμάτων. Οι ακροδεξιοί υπήρχαν πάντα. Κρύβονταν μέσα στα κόμματα και περίμεναν. Σήμερα που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκαν, τα φίδια εμφανίστηκαν.

Ο ναζισμός είναι παιδί του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός γεννά τις κρίσεις, οι κρίσεις μεγαλώνουν το φόβο, ο φόβος το φασισμό. Είναι η προσπάθεια του συστήματος να δημιουργήσει στρατό επιβολής. Μια άλλη μορφή πειθούς όταν τα ψέματα της αστικής δημοκρατίας δεν τράβανε.

Όπως και να χει, το θέμα με στενοχωρεί. Πιστεύω όμως ότι θα ξεφουσκώσουν σύντομα, αφού ο κόσμος προσέξει καλύτερα, τι είναι πραγματικά. Παρόλα αυτά, χρειάζεται μια κοινή δράση αντιμετώπισης του ρατσισμού. Με διάφορους τρόπους. Κυρίως με ενημέρωση των πολιτών, με αντιρατσιστικές εκδηλώσεις, κλπ.

Να θυμάστε κάτι για τους φασίστες: Όσο πιο γελοίοι σας φαίνονται χωρίς εξουσία, τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται αν πάρουν εξουσία. Κανένας διάλογος καμιά ανοχή. Είδατε πως φέρονται, ειδικά σε όσους διαφωνούν. Επομένως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης με τέρατα.

πηγη ΒΑΘΥ

ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΩ… ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΣΑΣ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΘΑ ΑΝΤΕΧΩ! ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ…

http://youtu.be/lFkS0qWMhn4