Tα χαρακώματα των Μερκολάντ και τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ

Στην Ελλάδα εφαρμόζεται ένα σαρωτικό, αντικοινωνικό, οικονομικό πρόγραμμα, περικοπής των δημόσιων δαπανών και διάλυσης του κράτους πρόνοιας, ιδιωτικοποιήσεων, απορρύθμισης της αγοράς εργασίας κ.λπ.. Το πρόγραμμα αυτό είναι η συνηθισμένη, τραγική και νεοφιλελεύθερη «συνταγή» του Δ.Ν.Τ., σε όλες τις χώρες που παρεμβαίνει. Η μεγάλη διαφορά, που το μετατρέπει σε πιο αποκρουστικό στην Ελλάδα -όπως και στην Αργεντινή- από αλλού, και απόλυτα αποτυχημένο, είναι ότι δεν υπάρχει εθνικό νόμισμα και έτσι το Δ.Ν.Τ., δεν μπορεί να κάνει και υποτίμηση, που αλλιώς θα είχε πραγματοποιήσει αμέσως.
Η υποτίμηση, αυξάνει το προϊόν και την απασχόληση μεταφέροντας πιέσεις της οικονομίας στο εξωτερικό. Όμως εδώ, όλο το βάρος της πολιτικής της προσαρμογής, μεταφέρεται στις πλάτες του ελληνικού λαού, στους μισθούς, στο κοινωνικό κράτος και στη θάλασσα της ανεργίας, μέσω της λεγόμενης πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης. Συνολικά αυτή η πολιτική, το μόνο που κάνει είναι να βαθαίνει την ύφεση, δημιουργώντας συνθήκες ολοκληρωτικής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Όταν το ταξικό γίνεται άλλοθι προδοσίας

Τι σημαίνει πατριωτικό και τι ταξικό καθήκον; Μπορεί να διαχωριστεί το ένα από το άλλο; Ναι, μόνο στα μυαλά των παραθρησκευτικών οργανώσεων της αριστεράς και της δεξιάς. Το ταξικό δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ ξεχωριστά από το εθνικό και πατριωτικό καθήκον από την σκοπιά των καταπιεσμένων στρωμάτων του λαού. Αυτός ο δύσμοιρος ο Καρλ Μαρξ, που τόσο έχουν ασελγήσει πάνω του ιδίως όσοι εμφανίζονται ως οι πιο ακραιφνείς του οπαδοί, έγραφε ότι η ιδιαιτερότητα της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να συγκροτηθεί ως τάξη σαν μια «απλή άθροιση ομώνυμων μεγεθών, το ίδιο περίπου όπως οι πατάτες μέσα σ’ ένα σακί αποτελούν ένα σακί με πατάτες.» Ο Μαρξ έγραφε επίσης ότι «εφόσον εκατομμύρια οικογένειες ζουν κάτω από οικονομικές συνθήκες ύπαρξης, που ξεχωρίζουν τον τρόπο της ζωής τους, τα συμφέροντά τους και την κουλτούρα τους από εκείνες των άλλων τάξεων και τις αντιπαραθέτουν εχθρικά μ’ αυτές, συνιστούν μια τάξη. Στο βαθμό όμως που υπάρχει μόνο μια τοπική συνάφεια των συμφερόντων τους, όπως συμβαίνει ανάμεσα στους μικρούς αγρότες, και δεν δημιουργείται καμιά αίσθηση κοινότητας, κανένας εθνικός δεσμός και καμιά πολιτική οργάνωση, τότε δεν συγκροτούν τάξη.»

Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή;

Όλοι παραδέχονται ότι το μήνυμα των τελευταίων εκλογών ήταν μία ξεκάθαρη καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων. Και πώς όχι, όταν δεν υπάρχει σχεδόν Έλληνας, ακόμη και από αυτούς που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ που να μην έχει νιώσει στο πετσί του ότι αυτή η πολιτική δεν πάει άλλο… Είτε είναι μισθωτός του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μικρομεσαίος επιχειρηματίας, αγρότης, νέος ή άνεργος(ιδιότητα που τείνει να γίνει μόνιμη για εκατομμύρια συμπολίτες μας) πιθανότατα και μεγαλοεπιχειρηματίας με στοιχειώδη «πατριωτισμό», αφού η υπόλοιπη οικονομική ελίτ έχει ενστερνιστεί πλήρως το «γερμανικό μοντέλο» και την εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων ως προϋπόθεση για να συνεχίσει να έχει την εύνοια(και τα κονδύλια) της ΕΕ.


Αντιμνημονιακή με αντιμνημονιακή ψήφος ωστόσο διαφέρει. Άλλο είναι μία ψήφος που στηρίζεται σε περασμένα εθνικά… μεγαλεία, συνομωσιολογίες και συμμαχίες που θα αντικαθιστούσαν το ευρώ με το πετροδολάριο(;) και άλλο μία ψήφος που θα εμπνέεται από τις βασικές αρχές της αριστεράς (παρά τον απηνή εσωτερικό εμφύλιο), της κοινωνικής δικαιοσύνης, των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ουσιαστικής δημοκρατίας που δεν σταματά στην πόρτα του υποβαθμισμένου, ούτως ή άλλως, κοινοβουλίου στην Ευρώπη των χωρίς καν τυπική νομιμοποίηση τεχνοκρατών. Άρα, μία αριστερή αντίδραση στο μνημόνιο πρέπει να έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά ακόμη και αν η αμφισβήτηση στον καπιταλισμό, δεν περιλαμβάνει, ευτυχώς, τη… σίγουρη συνταγή καταδικασμένων και απάνθρωπων εναλλακτικών υποτίθεται σοσιαλιστικών μοντέλων του παρελθόντος.


Τώρα όσον αφορά το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;»: Το επιστρατεύουν τα κόμματα του μνημονίου και οι ευρωπαϊκές ελίτ, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό με τα χειρότερα και κυρίως για να πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, ελπίζοντας ότι θα προκαλέσουν ρήγμα ή θα φοβίσουν συντηρητικούς ψηφοφόρους, που δοκιμάζουν για πρώτη φορά να επιλέξουν κόμμα της αριστεράς. Αντί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να φοβάται, επειδή κάποια στελέχη αφήνουν ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μη χάσει ψήφους από τα δεξιά και επιβάλλει σιωπητήριο σε όσους μέχρι πρότινος συμμάχους άνοιγαν το θέμα, δεν έχει παρά να απαντήσει με παρρησία: «στην αριστερά όλα τα συζητάμε». Δεν μπορεί ακόμη και καταξιωμένοι οικονομολόγοι του συστήματος, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, να προτείνουν ως λύση (με κόστος) την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και η αριστερά να φοβάται να συζητά ή να αρκείται, με πρόσχημα το μεγάλο δίλημμα, στο να μοιράζει πιστοποιητικά αριστεροσύνης αναλόγως με το αν παραμένεις επιφυλακτικός ή έχεις βγεις στα κάγκελα και απαντάς με απόλυτη βεβαιότητα «ρήξη με το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ».


Άλλωστε πριν ενδεχομένως αποφανθεί κανείς κατηγορηματικά υπέρ…του ευρώ ή της δραχμής πρέπει να αναρωτηθεί: Είναι το ευρώ κοινό νόμισμα; Θα έλεγε κανείς «ρητορικό το ερώτημα», αφού 17 κράτη έστω με την συγκυριακή πλειοψηφία 17 κοινοβουλίων και υπό την επιρροή του ιδεολογήματος του «ευρωπαϊκού δρόμου» έχουν εγκρίνει τη συμμετοχή στο ευρώ.


Τυπικά το ευρώ είναι κοινό νόμισμα αφού είναι αποδεκτό ως εθνικό νόμισμα στις συναλλαγές εντός της ευρωζώνης, εντός δηλαδή των 17 κρατών που την απαρτίζουν. Ως κοινό νόμισμα η απειλή εξόδου από αυτό θα έπρεπε να φαντάζει ως «αστεία»-διανοείται άραγε η πολιτεία της Ουάσιγκτον να αποπέμψει την Καλιφόρνια από το δολάριο;-και άρα η απειλή ως μη γενόμενη. Το ότι η Μέρκελ και οι λοιποί πολιτικοί παράγοντες χωρών του «πλούσιου» βορρά απειλούν την Ελλάδα με αποπομπή από το ευρώ, είναι έμμεση ομολογία ότι το «κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα» είναι τύποις κοινό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα νόμισμα στα χέρια των πλουσίων του βορρά που ελέγχουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης κατά το δοκούν. Σήμερα άλλωστε μεταξύ της ευρωπαϊκής ελίτ κερδίζει έδαφος η ιδέα της δημιουργίας των δύο ευρώ, ενός «σκληρού» για το βορρά και ενός «μαλακού» για το νότο, προκειμένου να ξεπεραστεί τα χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, το οποίο κάλυπτε μέχρι πρότινος η δήθεν κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.
Αλλά μήπως και όταν υπήρχε (ή υπάρχει) εθνικό νόμισμα δεν υπάκουε σε ανάλογες συμπεριφορές όταν μιλάμε για καπιταλιστικές κοινωνίες; Βεβαίως σε συνθήκες εθνικού καπιταλισμού, της προ της παγκοσμιοποίησης περιόδου, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος επέτρεπε στις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ να ελίσσονται, ελέγχοντας τις κεντρικές τράπεζες(που, ούτως ή άλλως, και ως εθνικές υπακούουν στην κυριαρχία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών που καθορίζουν το παιχνίδι στο διεθνές σύστημα-Fed, EKT κλπ), προχωρώντας σε νομισματικές υποτιμήσεις, κόψιμο πληθωριστικού χρήματος το οποίο επιβάρυνε κυρίως το «πόπολο» και όχι τους «λεφτάδες» που πάντοτε είχαν την ικανότητα να αναζητούν «ασφαλή» καταφύγια σε δολάρια, χρυσούς και ελβετικές θυρίδες.


Βέβαια για έναν λαό που δεν έχει φράγκο στην τσέπη και το βιοτικό του επίπεδο υποτιμάται καθημερινά με την υπόσχεση ενός κάπου- κάπως- κάποτε βαλκανικού μέλλοντος, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» πέφτει μάλλον στο κενό… Η υποτιθέμενη άλλωστε ισχυρή Ευρώπη της ανάπτυξης και μπλα…μπλα…κρύβει όλο και περισσότερους τρίτους κόσμους στα σπλάχνα της οι οποίοι θα πολλαπλασιάζονται όσο η μεγάλη αντίθεση παραμένει. Από τη μια πλούτος και ανάπτυξη για τους λίγους και από την άλλη φτώχεια και βαρβαρότητα για τους πολλούς: Με ή και χωρίς ευρώ.

πηγη the PressProject.gr

Φτου σου ξεφτίλα.

Ο δούλος ρωτάει τον αφέντη για τον...Τσίπρα!!
Ο αφέντης απαντάει λέγοντας πως ο...Τσίπρας
νομίζει (τολμά να νομίζει!!) ότι μπορεί να διαπραγματευτεί.
Ο δούλος διακόπτει τον αφέντη γιατί αντιλαμβάνεται
πως ο...Τσίπρας έκανε αυτό που ο δούλος ΠΟΤΕ
δεν θα κάνει!!
Να διαπραγματευθεί!!

Ο αφέντης, παρά τη διακοπή του δούλου...συνεχίζει.
Προσπαθεί να συνεχίσει!!
Να πει πως αντιλαμβάνεται πως ο Λαός (Ε Μ Ε Ι Σ!!)
δοκιμάζεται από ένα σκληρό πρόγραμμα Λιτότητας/Αφανισμού.
(το οποίο υπέγραψε ο παρών δούλος -Βενιζέλος-
μαζί με τον έτερο απόντα δούλο -Σαμαρά-)
Ο δούλος τον ξαναδιακόπτει!!
Μη τυχόν και πει κάτι παραπάνω!!
Κάτι που να αποκαλύπτει την ταυτότητα του...ΧοντροΠροδότη!!
Το πόσο...δούλος είναι!!
Το πόσο Σάπιος είναι.
Το πόσο Επικίνδυνος -για την Ελλάδα- είναι !!
...................................

Τα...ξεχασμένα ανοιχτά μικρόφωνα αποκαλύπτουν
το...ποιόν και το μέγεθος ενός εθελόδουλου αρχηγού.
Ενός αλαζόνα/φιλόδοξου/υποταγμένου Πωλητικού.
Ικανού να ΣΦΑΖΕΙ νυχθημερόν.
Πατριωτικά...συναινετικά...συνεταιρικά,
με τον άλλο μέγα αρχηγό Σαμαρά.
Μόνο οι δυό τους συνεργαζόμενοι
μπορούν να ολοκληρώσουν το...έργο τους!!

Μόνο ΕΜΕΙΣ μπορούμε να τους...ΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ!!
Να τους στείλουμε πακέτο στη Πυρά!!
Στη Χωματερή...
Στο...διάολο!!

πηγη Πολιτικο Κορακι

Ευρώ, το όργανο της οικονομικής δολοφονίας στα χέρια της ΕΚΤ

Γιατί η πολιτική της ΕΕ και το ευρώ έχει υπάρξει καταστροφικό για τους λαούς; Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ονομασία του νομίσματος αλλά στην ουσία της νομισματικής πολιτικής που έχει υιοθετηθεί από την ΕΕ και την οποία ασκεί μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η νομισματική πολιτική είναι το κυριότερο όργανο άσκησης οικονομικής πολιτικής μαζί με την άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής. Κύριο στοιχείο της νομισματικής πολιτικής είναι η έκδοση και διαχείριση του νέου νομίσματος , η κοπή νέου χρήματος και η χρήση του.
Είναι προφανές πως αυτός που ελέγχει αποκτά τεράστια οικονομική δύναμη και την πολιτική δυνατότητα επιβολής της ταξικής του θέλησης.

Το πρώτο θέμα που σχετίζεται με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ και στο οποίο υπάρχει τρομερή σύγχυση, ασάφεια και παραπληροφόρηση, είναι η διαρκής και μόνιμη έκδοση νέου χρήματος, νέων χαρτονομισμάτων ευρώ αλλά και κερμάτων.

Αν θέλουμε να κυριολεκτούμε ή ΕΚΤ έχει «ξεσκιστεί» να κόβει νέα χαρτονομίσματα.

Γρηγόρης Λαμπράκης

Από την Κλεμάνς Ζαβιτσάνου

Στις 22 Μαϊου του 1963 αμέσως μετά τη λήξη μιας συγκέντρωσης φιλειρηνιστών στη Θεσσαλονίκη, στην οποία ο Λαμπράκης ανέπτυξε τις θέσεις του για την ειρήνη, ένα τρίκυκλο με επιβαίνοντες τους παρακρατικούς Ε. Εμμανουηλίδη και Σ. Γκοτζαμάνη πέφτει επάνω του.


Ο Λαμπράκης τραυματίζεται θανάσιμα και αργότερα, στις 27 Μαϊου, πεθαίνει. Την επομένη γίνεται πάνδημη κηδεία του στην Αθήνα όπου 500.000 κόσμου τον συνοδεύει με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του παρακράτους ¨("Δημοκρατία", "ο Λαμπράκης Ζεί!"). Η δολοφονία του προκαλεί σφοδρή λαϊκή αντίδραση και αποκαλύπτει τη δράση του παρακράτους με την ανοχή της κυβέρνησης της ΕΡΕ και τη κάλυψη των αρχών. Κεντρικό ρόλο στη διαλεύκανση και στις αποκαλύψεις του ρόλου των παρακρατικών παίζουν ο ανακριτής Χ. Σαρτζετάκης και ο εισαγγελέας Π. Δελαπόρτας αντιστεκόμενοι στις ασκούμενες πιέσεις.


Όπως επισήμανε ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβριο 1966:


«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικήςλευχαιμίας... ...............από κακοποιούς διαφόρωνβαθμώνκαιειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»


Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας

Η απόφαση


Σύμφωνα με την ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΚΩΝ (27 Δεκεμβρίου 1966) « Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε»


πηγη το Μετωπο

Ένα καθ’ όλα πραγματικό δίλημμα

Δημήτρης Καζάκης

Το πήρατε το μήνυμα; Ή συναινούμε στην εκποίηση και στη διάλυση της χώρας προς όφελος του ευρώ, των δανειστών και της ολιγαρχίας που για δεκαετίες λεηλάτησαν αυτόν τον τόπο, ή θα μας γυρίσουν στη δραχμή. Το μήνυμα φυσικά είναι τόσο κυνικό που απευθύνεται κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα και στις εφεδρικές δυνάμεις γύρω τους. Ανίκανες να απαντήσουν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, επέλεξαν να βάλουν την ουρά στα σκέλια.


Ωστόσο, το δίλημμα που έθεσαν είναι καθ’ όλα πραγματικό. Στα πλαίσια του ευρώ η Ελλάδα δεν έχει καμμιά πιθανότητα ανάκαμψης, ή πολύ περισσότερο ανάταξης της οικονομίας της. Αυτό σήμερα γίνεται φανερό ακόμη και στους πιο αδαείς. Η χώρα δεν έχει τη δυνατότητα ούτε καν να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος της με τους όρους που το κάνουν όλες οι άλλες χώρες του πλανήτη. Είναι δεμένη χειροπόδαρα, καταδικασμένη στο μαγκανοπήγαδο του ευρώ.