Μετά τον Αντώνη Σαμαρά και ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε την έγκριση ή την ανοχή των ξένων πρεσβειών

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 10/6/2012

Δεν γνωρίζω ποιος ευφυής νους έπεισε τον κ. Τσίπρα να καλέσει τους πρέσβεις των χωρών του G20 για να τους απευθύνει λόγο. Προφανώς ήταν η «απάντηση» στην ανάλογη κίνηση του κ. Σαμαρά με τους πρέσβεις των χωρών της ευρωζώνης στις 29/5. Όποιος κι αν σκέφτηκε αυτές τις κινήσεις, ομολογουμένως έχει οδηγήσει τα πολιτικά πράγματα της χώρας πίσω στην εποχή του Ρωσοαγγλογαλλικού κόμματος. Πρόκειται για την επίσημη αποδοχή εκ μέρους των κομματικών δελφίνων της εξουσίας ότι η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της 18ης Ιουνίου οφείλει να έχει την έγκριση ή έστω την ανοχή των ξένων πρεσβειών. Τέτοια πολιτική κατάντια.

Για το τι είπε ο κ. Σαμαράς στους εκπροσώπους της ευρωζώνης δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς να αναρωτιέται: «Ως υπεύθυνη Παράταξη, πρέπει να είμαστε σε επαφή με μια Ευρώπη, που αλλάζει. Ενημέρωσα τους Πρέσβεις της Ε.Ε. για την πορεία της οικονομίας μας, για τα αποτελέσματα της Συνόδου στις Βρυξέλλες και, βεβαίως, για τη διασφάλιση της παραμονής μας στο ευρώ. Πρέπει να πω ότι είμαι αισιόδοξος, παρά τις δυσκολίες. Είμαι αισιόδοξος». Αυτά δήλωσε ο ίδιος μετά την συνάντηση. Με άλλα λόγια, τους επισκέφτηκε εν μέσω προεκλογικής περιόδου για να τους εγγυηθεί ότι ο ίδιος και η ΝΔ είναι το «δικό τους» κόμμα και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν για την επένδυσή τους. Η Ελλάδα και ο λαός της έχει πουληθεί με υπογραφή και βούλα κι ο κ. Σαμαράς με το κόμμα του δεν είναι από εκείνους που αθετούν τις υποσχέσεις τους όταν πρόκειται για την προστασία των μεγάλων συμφερόντων.
Ο Τσίπρας όμως τι δουλειά είχε στο παζάρι; Πήγε ως αλεπού, ή ως κότα; Μήπως κάλεσε τους πρέσβεις για να τους πει ότι η εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας είναι αδιαπραγμάτευτη; Μήπως τους έτριψε στην μούρη, που λέει ο λόγος, τις κατάφωρα λεόντειες δανειακές συμβάσεις που καταπατούν όχι κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, αλλά και κάθε έννοια ισοτιμίας στις διεθνείς έννομες σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και λαούς; Μήπως τους κάλεσε να σεβαστούν τις αποφάσεις και τις επιλογές του ελληνικού λαού; Μήπως έστω τους κάλεσε να συναισθανθούν την τεράστια ευθύνη που έχουν οι χώρες τους που απαιτούν από έναν λαό να λιμοκτονήσει και να ξεπουληθεί προκειμένου να πληρωθούν οι δανειστές του; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Λες και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα καταπάτησης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας σ’ αυτήν την χώρα που οργανώθηκε και επιβλήθηκε από τους μεγάλους της ευρωζώνης και το ΔΝΤ.

Ατζέντηδες του ναζισμού

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η προεκλογική εκστρατεία τις τελευταίες μέρες περισσότερο θυμίζει υπόνομο παρά εκλογές. Η συκοφαντία, η χυδαιότητα, το ψεύδος, η βία και η ανανδρία δεν αφήνουν ούτε σπιθαμή χώρου για να διεξαχθεί μια στοιχειωδώς αξιοπρεπής πολιτική συζήτηση. Καθόλου παράξενο, αφού αυτό συμβαίνει συστηματικά τα τελευταία δύο «μνημονιακά» χρόνια – πάντα με τα ίδια θύματα και τους ίδιους θύτες.

Αυτά τα δύο χρόνια η Ελλάδα ζει, μεταξύ πολλών άλλων, μια απίστευτη, από κάθε άποψη, καθημερινή λασπολογία – εκ μέρους πολιτικών, «τεχνοκρατών», δημοσιογράφων και... διανοουμένων (!) – εις βάρος όλων όσοι τολμούν, με οποιονδήποτε τρόπο, να διατυπώνουν ακόμη και μέτριες σε ύφος, αλλά ουσιαστικές, αντιρρήσεις στην επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου να σύρει τη χώρα στον «μνημονιακό μονόδρομο» της Μέρκελ και του ΔΝΤ.

Τώρα οι ίδιοι επιχειρούν κάτι εξ ίσου απίστευτο: να αποδώσουν την πρωταγωνιστική εγκατάσταση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική σκηνή σε όσους επιχείρησαν με οποιονδήποτε τρόπο να αντισταθούν στο... «μνημόνιο». Ή απλώς να εκφράσουν την αντίρρηση, την αγανάκτηση ή την απόγνωσή τους. Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό, το ότι οι πραγματικοί ατζέντηδες της Χρυσής Αυγής σήμερα ολοφύρονται για την... επιτυχία τους.

Δεν είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κάποιος πόσα από τα βασικά επιχειρήματα, πρακτικές και επιδιώξεις του «μνημονιακού» τόξου αποτελούν την πεμπτουσία του ναζισμού. Ας δούμε τα κυριότερα.

Η άνοδος του φασισμού και ποιος την μεθοδεύει

Ο εχθρός της δημοκρατίας είναι εχθρός της πατρίδας. Έτσι θα μπορούσε να αποδοθεί η γνωστή ρήση «τον του δήμου εχθρόν πολέμιον νομίζειν», του Κλεόβουλου του Λίνδιου, ο οποίος έζησε τον 6ο αι. π.Χ. και ήταν ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί κάποιος να προφασίζεται τον πατριώτη και να εμφορείται από τα δόγματα και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Ο ξυλοδαρμός της βουλευτίνας του ΚΚΕ κ. Λιάνας Κανέλλη στο πλατώ τηλεοπτικής εκπομπής από τον σεσημασμένο κακοποιό, Κασιδιάρη, εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής, δεν είναι ένα απλό, τυχαίο περιστατικό. Δεν πρόκειται για κάποια ακρότητα.
Το ΕΠΑΜ από την πρώτη στιγμή είχε επισημάνει τα εξής σχετικά με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο: «Είναι η πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία που καθαρόαιμο φασιστικό, ναζιστικό κόμμα αποκτά σοβαρή κοινωνική επιρροή και εισέρχεται στο ελληνικό κοινοβούλιο. Το φαινόμενο αυτό είναι προϊόν αφενός της ηθικής και πολιτικής σήψης που διαπερνά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, της κοινωνικής περιθωριοποίησης ευρύτατων στρωμάτων των λαϊκών τάξεων στα πλαίσια μια πρωτοφανούς υποβάθμισης της διαβίωσής τους, αλλά και της ιδιαίτερης προβολής του από τα ΜΜΕ με τρόπο που να ταυτίζεται ο πατριωτισμός με τον φασισμό και η κοινωνική αγανάκτηση με τις πρακτικές του υποκόσμου. Καθοριστική επίσης ήταν και η στήριξη από το ίδιο το επίσημο κράτος, το οποίο συντηρεί τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με τις δυνάμεις καταστολής με σκοπό να λειτουργήσουν ως τάγματα εφόδου ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Σημαντικός παράγοντας της ανόδου της Χρυσής Αυγής είναι επίσης ότι οι λαϊκές γειτονιές έχουν πλέον εγκαταλειφθεί παντελώς και έχουν μετατραπεί σε γκέτο πρωτοφανούς εξαθλίωσης και δράσης συμμοριών.» (Απόφαση του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του ΕΠΑΜ σχετικά με την Εκτίμηση των Εκλογικών Αποτελεσμάτων της 6ης Μαΐου, 16/5/2012)

Στις 18 Ιούνη ο πόλεμος ξεκινά, δεν τελειώνει…

Όλα δείχνουν ότι διαμορφώνεται ένα ευρύτερο ρεύμα που μπορεί να οδηγήσει στην εκλογική νίκη της Αριστεράς και στην ανάδειξη κυβέρνησης που θα αποπειραθεί στον έναν ή τον άλλο βαθμό τη ρήξη με την πολιτική των μνημονίων.

Ταυτόχρονα, η παρουσίαση των σχετικών προγραμματικών θέσεων ανάδειξε όχι μόνο τη διάθεση για αλλαγές, αλλά – και αυτό είναι το πρόβλημα… - και την απόπειρα αυτές να πραγματοποιηθούν μέσα σε μια συνθήκη που ορίζεται ασφυκτικά από τις ίδιες τις παραμέτρους που μας έφεραν στη κρίση: τον οικονομικό και νομισματικό ζουρλομανδύα του ευρώ και τις συνεχείς δανειακές ροές από μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι αποφασισμένη όχι απλώς να εκβιάσει αλλά και να επιβάλει τη συμμόρφωση με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Το πιο βασικό πρόβλημα δεν είναι το πρόγραμμα και ο εγκλωβισμός στον ανέφικτο ρεαλισμό μιας ρήξης με τη λιτότητα εντός των μηχανισμών που τη γέννησαν. Είναι η αντίληψη για την άσκηση της εξουσίας κύρια με όρους κυβερνητικής διαχείρισης.
Όμως, οι τρέχοντες πολιτικοί σεισμοί δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ομαλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, ούτε μιας απλής αλλαγής συνειδήσεων. Ήταν το αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης λαϊκής εξέγερσης, που διέρρηξε τις σχέσεις εκπροσώπησης των μνημονιακών δυνάμεων και αποτέλεσε μια τεράστιας κλίμακας μαθησιακή διαδικασία. Τα εκατομμύρια ανθρώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, στις καταλήψεις, στις απεργίες, στις πλατείας, στις συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής, δεν οργίστηκαν μόνο. Έμαθαν να σκέφτονται διαφορετικά, να συζητάνε περισσότερο, να τολμάνε να ονειρεύονται την ανατροπή.
Οποιαδήποτε τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης στο κυβερνητικό επίπεδο, θα είναι μετέωρη, διακυβευόμενη και τελικά αδύναμη, εάν «από κάτω» δεν συνεχίζεται ο αναβρασμός. Η χαρά από την όποια εκλογική νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων δεν πρέπει να μετατραπεί σε ανάθεση, αλλά σε νέα ώθηση για μαζική κινητοποίηση. Πώς θα απαντηθούν οι εκβιασμοί της ΕΕ και του ΔΝΤ εάν δεν κατέβει ο λαός στο δρόμο και εάν δεν βρεθούν οι πρεσβείες των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου περικυκλωμένες από την άγρια οργή που τόσες φορές είδαμε στο Σύνταγμα; Πώς θα επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις, εάν δεν υπάρχουν συνδικάτα και ομοσπονδίες έτοιμες να συγκρουστούν με τις εργοδοτικές ενώσεις και να τους δείξουν ότι τα πράγματα άλλαξαν; Πώς θα ανατραπεί η διάλυση του δημοσίου, εάν δεν είναι έτοιμες οι ομοσπονδίες των υπαλλήλων την επόμενη μέρα των εκλογών να εκδιώξουν τους υπαλλήλους της Τρόικας, τους «αξιολογητές», τις στρατιές συμβούλων από τα Υπουργεία; Πώς θα εξασφαλιστεί η λειτουργία των πανεπιστημίων, εάν το κίνημα δεν επιβάλει ότι αυτά λειτουργούν σαν να μην ψηφίστηκε ποτέ ο νόμος Διαμαντοπούλου;
Ούτε θα αντέξουμε τη δύσκολη διαδικασία της εξόδου από το ευρώ και της παραγωγικής ανασυγκρότησης χωρίς ένα πλατύ κίνημα κατάληψης και αυτοδιαχείρισης των επιχειρήσεων που σήμερα κλείνουν, χωρίς την άμεση επιβολή – ακόμη και εξωθεσμικά… – εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στις εθνικοποιημένες τράπεζες, στις φαρμακαποθήκες, στα διυλιστήρια, χωρίς ένα ευρύτερο κίνημα που θα σπάσει το φόβο, θα οικοδομήσει την αλληλεγγύη, θα αναλάβει ως συλλογική ευθύνη και όχι εργασιακή υποχρέωση να λειτουργήσουν οι βασικές υποδομές.
Η εξουσία δεν είναι ποτέ απλώς ένα «δικαίωμα υπογραφής». Είναι ο πραγματικός υλικός συσχετισμός μέσα στην κοινωνία, την παραγωγή και το κράτος. Εκεί θα κριθεί η μάχη. Ο κοινωνικός πόλεμος δεν τελειώνει στις 18 Ιούνη. Τότε είναι που πραγματικά ξεκινά.

πηγη  Νεα της Λεσβου

Κανείς δεν θα έπρεπε να τους φοβάται πια

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, γινόμαστε μάρτυρες μιας, πρωτοφανούς σε ένταση, εκστρατείας κατατρομοκράτησης του εκλογικού σώματος από τη μεριά του ελληνικού και διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου, που χρησιμοποιώντας τον πολιτικό του βραχίονα, δηλαδή τα «μνημονιακά» κόμματα και τα ΜΜΕ, επιχειρεί την ουσιαστική ακύρωση της βούλησης της κοινωνίας, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από κοινωνικούς αγώνες από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, αλλά ακόμα και μέσα από τις τελευταίες εκλογές.

Κατά την περίοδο των διερευνητικών εντολών, πρόσχημα της εκστρατείας αυτής υπήρξε ο υποτιθέμενος κίνδυνος της ακυβερνησίας, ενώ μετά την προκήρυξη των νέων εκλογών ένα νέο φάντασμα μας απειλεί: η άτακτη χρεοκοπία, η έξοδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη λίθινη εποχή…

Και στις δύο περιπτώσεις βέβαια, ο πραγματικός λόγος εξαπόλυσης αυτής της εκστρατείας είναι η επείγουσα ανάγκη του κεφαλαίου, των τραπεζών και των Νεοφιλελεύθερων πολιτικών ελίτ, για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης που θα περάσει και θα εφαρμόσει τα εφιαλτικά 77 μέτρα για τα οποία έχουν ήδη δεσμευτεί προεκλογικά με τις υπογραφές τους οι Βενιζέλος και Σαμαράς. Το πόσο επείγουσα είναι αυτή η ανάγκη φαίνεται από το μπαράζ τρομοκρατικών δηλώσεων εγχώριων και ξένων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, όπως επίσης και από την καταιγίδα που μαίνεται στα έντυπα αλλά και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Τελευταία τους ανακάλυψη προς αυτή την κατεύθυνση, ήταν η δημοσιοποίηση προβλέψεων για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, από διεθνή οικονομικά ινστιτούτα και (διεθνή και ελληνικά) χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με κορυφαίο παράδειγμα την πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας: 65% υποτίμηση της δραχμής, 22% ύφεση, 34% ανεργία, 32% πληθωρισμός, 12% έλλειμμα, 373% χρέος. Το μόνο που λείπει από το εφιαλτικό τοπίο που φιλοτέχνησε ο κ. Ράπανος είναι οι εξωγήινοι, τα ζόμπι και ο Βελζεβούλης (εφόσον ο Καιάδας είναι ήδη εδώ…!).

Το πώς βγαίνουν αυτά τα νούμερα μικρή σημασία έχει. Η ανυπαρξία επιστημονικής τεκμηρίωσης των πορισμάτων του πονήματος επίσης. Γιατί π.χ. 32% πληθωρισμός και όχι 31% ή 33%; Άλλωστε η CITYGROUP δίνει άλλα νούμερα (60% υποτίμηση, 10% ύφεση, 20% πληθωρισμός, 400% χρέος κλπ.), όπως και η ALPHABANK, η BNP Paribas κ.ο.κ….

Δικαιολογίες τέλος…

Ο φασισμός εχει 2 πλευρές… Εκφράζεται πότε χαμηλόφωνα και πότε δυνατά… Ξεκινάει απο τον πατέρα που βρίζει το μεσημέρι στο τραπέζι τους μετανάστες, περνάει απο τη δασκάλα που βλέπει τα παιδιά να τραμπουκίζουν εναν μετανάστη μαθητη στο σχολείο και σιωπά, φτάνει στην καθημερινή αναπαραγωγή του ρατιστικού λόγου πάνω απο ενα φραπέ και καταλήγει στην εκλογική αντιπροσώπευση όλων αυτών με προκάλυμμα κάποιες αστείες δικαιολογίες. Ο φασισμός εχει 2 πρόσωπα, το ένα πρόσωπο είναι αυτό που φαίνεται στην τηλεόραση ή στις φωτογραφίες (που δεν φτανουν όμως ποτε ως την tv) και δείχνουν ξυρισμένα κεφάλια με μαχαίρια στα χέρια… το άλλο πρόσωπο είσαι εσύ, που σήμερα γελούσες στη δουλειά με τους συναδέλφους σου για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας 60 χρονών απο ενα θρασύδειλο ανθρωπάριο. Είσαι εσύ που είπες “καλά της έκανε” και κρύβεις πίσω απο μια τόσο μικρή φράση ενα βουνό απο μίσος, κόμπλεξ και ψυχολογικά προβλήματα… το άλλο πρόσωπο του φασισμού είσαι εσύ που επικροτείς τον νεοναζί και τον οπλίζεις για την επόμενη επίθεση.
Η ΧΑ πήρε βήμα στην τηλεόραση, αύξησε τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και απεργών επειδή κάποιοι την ψήφισαν, επειδή κάποιοι έριξαν ενα ψηφοδέλτιο στην κάλπη με την χαζή δικαιολογία “να ψηφίσουμε κατι μικρό μωρε, οτι να’ναι”, ή με ηλίθια επιχειρήματα του στυλ “να πάνε στη βουλή να τους δείρουν” ή “να κανουν κάτι για τους λαθρομετανάστες”. Όμως το κόμμα που ψήφισες δεν είναι “οτι να’ναι”… είναι ενα νεοναζιστικό μόρφωμα που μαχαιρώνει και ξυλοκοπεί αδύναμους ανθρώπους, είναι ενα συνοθύλευμα απο αμόρφωτους τραμπούκους της νύχτας που δρούν σαν δολοφονική συμμορία υπο την κάλυψη της αστυνομίας. Και εσύ το ψήφισες. Όχι, δεν θα δείρει τα λαμόγια της βουλής… χτυπάει μετανάστες και νεα παιδιά επειδη δεν τους αρέσει η εμφάνισή τους, χτυπάει αριστερούς, χτυπάει κομμουνιστές, χτυπάει αναρχικούς, χτυπάει απεργούς εργάτες.
Η κρίση δεν είναι δικαιολογία, δεν φταίει οτι είσαι άνεργος, δεν φταίει οτι σου κόψαν τον μισθό. Στην κατοχή οι άνθρωποι πεθαίναν στους δρόμους απο την πείνα, τρέμανε μην εκτελεστούν σε κάποιο μπλόκο… δεν στράφηκαν όμως στους ναζιστές, δεν δικαιολόγησαν τους εγκληματίες φασίστες, δεν λύγισαν, έμειναν πιστοί στις αρχές τους. Σε θυμάμαι και πριν το 2009, προτού ξεσπάσει η κρίση να βρίζεις τους αλβανούς, να πανηγυρίζεις για το μαχαίρωμα των αλβανών στην Ομόνοια, σε είδα και πρίν την κρίση να βρίζεις τους ομοφυλόφιλους ή τα παιδιά που κατεβαίναν στην πορεία. Η κρίση σε αγρίεψε αλλα δεν σε άλλαξε και τόσο…
Όσο και να ισχυρίζεσαι οτι δεν είσαι φασίστας μέσα σου κουβαλάς ολα τα συστατικά του φασισμού… τη δειλία, την μισανθρωπιά, τα κόμπλεξ, την εξουσιομανία, τον φόβο… Όσο και αν το παίζεις ηθικός, πολιτισμένος, λογικός ή δημοκράτης, καθημερινά -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- υποστηρίζεις την ακροδεξιά βία, υποστηρίζεις και δικαιολογείς δολοφόνους. Πρώτα είπες “οι μετανάστες φταίνε, είναι εγκληματίες”, σήμερα είπες “αυτες φταίνε, ήταν προκλητικές”, αύριο θα λές “εκείνοι φταίνε, είναι απεργοί, είναι κουμούνια, είναι ανώμαλοι”… και ο φασίστας θα χτυπάει ξανά γιατι εσύ τον επιβραβεύεις, εσύ τον δικαιολογείς, εσύ τον υποστηρίζεις, εσύ αναπαράγεις τα επιχειρήματα και την προπαγάνδα του, εσύ τον ψηφίζεις…
Κάθομαι πολλές φορές και εγώ μουδιασμένος απέναντί σου και δεν σηκώθηκα μια φορά να σου πώ οτι όσες δικαιολογίες και να βρείς η αλήθεια δεν αλλάζει…δικαιολογείς μαχαιροβγάλτες, χαίρεσαι με τις επιθέσεις στους μετάνάστες, γουστάρεις να βλέπεις γυναίκες να τρωνε ξύλο, μισείς τους ομοφυλόφιλους, γουστάρεις να βλέπεις αίμα.
…είσαι φασίστας, τόσο δειλός που φοβάσαι να αναλάβεις το βάρος αυτών που υποστηρίζεις.
Δικαιολογίες τέλος…

ΥΓ: το κείμενο δεν απευθύνεται “τυφλά” αλλα σε εκείνους πού σήμερα το πρωί σχολιαζαν στη γειτονιά, στο γραφείο ή στα διάφορα site “καλα της εκανε” και κυρίως στους ακόμα πιο δειλούς, που χασκογελούσαν ή πατούσαν like σε καθε τέτοιο εμετικό σχόλιο..


πηγη  παραλληλογραφος