Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι κοινωνικοποιεί τις απώλειες και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη.
Έτσι λοιπόν αυτό το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας κάθε λίγο καιρό, κάθε λίγα χρόνια, επιβάλλει νέες λιτότητες, σφίγγοντας τις βίδες για να αποτελειώσει με όλα όσα…αντιτίθενται στο βασικό νόμο του συστήματος: Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών».
Το ίδιο ακριβώς ζούμε σήμερα στην Ελλάδα. Οι τράπεζες την εποχή των «παχιών αγελάδων» – που τώρα οι ίδιες και τα παπαγαλάκια τους καταγγέλλουν ως εποχή της «ψεύτικης ευμάρειας»- έβγαλαν ένα σκασμό κέρδη δανείζοντας με 19% και 25% χρήματα που οι ίδιες είχαν αποκτήσει πληρώνοντας τόκο 1%.
Εκείνη η εποχή είχε μεγάλη διάρκεια και φυσικά τα κέρδη των τραπεζών ήταν τεράστια. Τα κέρδη εκείνα όμως ήταν ιδιωτικά. Πρωτίστως των τραπεζιτών και δευτερευόντων των μετόχων. Σήμερα, με τη βοήθεια των τραπεζών η αγορά λύγισε, οι μικρομεσαίοι αυτοκτονούν, οι άνεργοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης και ως εκ τούτου, το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουν να πλουτίζουν τις τράπεζες πληρώνοντας τα τοκογλυφικά επιτόκια.
Οι τράπεζες δεν έχουν ζημιά. Μείωση κερδών έχουν. Κι αυτή τη μείωση, τη βαφτίζουν ζημιά. Έρχονται, λοιπόν, οι κυβερνήσεις τους και λένε ότι αυτές οι «ζημιές» πρέπει να κοινωνικοποιηθούν. Να πληρώσουμε όλοι οι υπόλοιποι για να μη μειωθούν τα κέρδη των τραπεζών. Κι αυτό το καταφέρνουν δίχως να δοθεί κανένα αντάλλαγμα στους σωτήρες των τραπεζών, δηλαδή στους πολίτες.